Αλ Καντάνης

 

alkadanis

 

Ο πάτερ Aλ Καντάνης βρίσκεται στο κεφαλόσκαλο του Ναού του. Παρατηρεί τους Χριστιανούς Νέους να προετοιμάζονται για το νέο γύρο του αγώνα paint ball. Στο μυαλό του πάτερ έρχονται σκέψεις από τις προηγούμενες μέρες. Θυμώνει σαν σκέπτεται το σχόλια που δέχτηκε από σελίδες του διαδικτύου που τον αποκαλούσαν πολεμοχαρή που εθίζει τα παιδιά στις συνήθειες μιας μάχης. Κάποιοι άλλοι τον αποκάλεσαν φασίστα επειδή ευλόγησε στα εγκαίνια τους τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στο Αγρίνιο. Τα παιδιά από κάτω έχουν αρχίσει το paint ball. Γελούν, φωνάζουν, βρίζουν καμία φορά. Δεν τον πειράζει. Μέσα του είναι θυμωμένος για την αποδοκιμασία που δέχτηκε. Τόσα έχει κάνει για αυτήν την πόλη. Φροντιστήρια για ελληνόπουλα, συσσίτια και παζάρια ρούχων μόνο για έλληνες. Μέχρι και αφίσες κόλλησε με το σύνθημα «Χριστός ή Κρίση; Η Μετάνοια είναι η λύση». Και τόσο μένος πια για το πρόσωπό του;

 

Ξαφνικά ο ουρανός σκοτεινιάζει. Καταιγιδοφόρα νέφη κατακλύζουν τον ορίζοντα. Δυνατός άνεμος φυσά. Η γενειάδα του και τα άμφια του ανεμίζουν. Αστραπές και βροντές χαλάνε τον κόσμο. Οι Χριστιανοί Νέοι στρέφουν τα βλέμματά τους πάνω του. Τα μάτια τους λάμπουν σαν την πανσέληνο τα μεσάνυχτα. Τα πλαστικά τους όπλα έχουν μετατραπεί σε πολυβόλα. Ο παπά-Καντάνης πηδά από το κεφαλόσκαλο και βρίσκεται στην σέλα του Λευκού Αλόγου της Αποκάλυψης. Με την ποιμαντορική του ράβδο το οδηγεί. Ξωπίσω του τον ακολουθούν οι Νέοι του πάνω σε πυραυλοκίνητα skate. Στο διάβα τους τιμωρούν αλλόπιστους, άθρησκους, αμαρτωλούς και μετανάστες. Εισβάλουν σε μπαρ, καφέ και άλλα στέκια ακολασίας και τα πυρπολούν. Ο πάτερ καλπάζει με σιγουριά προς το Δημαρχείο. Καταλαμβάνει την εξουσία της πόλης! Ο Δήμαρχος αγνοείται! Τώρα μέσα στο Δημαρχείο βρίσκεται ο παπά-Καντάνης με τους πάνοπλους Χριστιανούς Νέους να τον στηρίζουν!

 

Στην πλατεία σιντριβανιού έχει μαζευτεί κόσμος. Όλοι είναι έντρομοι καθώς περιμένουν τις επόμενες κινήσεις του. Μέσα ο πάτερ ετοιμάζεται. Το αρχιερατικό του εγκόλπιο φωτοβόλει! Ο Θεός του έδωσε και άλλη δύναμη! Φορά το στιχάριο και το ωμοφόριό του. Η ποιμαντορική ράβδος ακτινοβολεί! Πλέον βρίσκεται πάνω από το δάπεδο! Αιωρείται! Είναι ο κάτι μεταξύ του Γκάνταλφ, του Μπάτμαν, του Μαγκνέτο και του Αγίου Κωνσταντίνου! Ο κόσμος περιμένει το διάγγελμα του! Θα εγκαθιδρύσει ένα Νέο Βασίλειο και αυτός θα είναι ο Αυτοκράτορας! Σκληρός αλλά Δίκαιος! Και αρχίζει σήμερα από το κέντρο του Αγρινίου! Ίπταται. Εξέρχεται από το παράθυρο του Δημαρχείου! Λάμψεις παντού! Το σιντριβάνι αντί για νερό, αναβλύζει αίμα! (Κάποιοι το πέρασαν για κρασί και πήγαν να πιουν). Πίσω του ακτινοβολεί ένας ενεργειακός σταυρός. Η φιγούρα του είναι αποκαλυπτική. Ο κόσμος έντρομος και με θαυμασμό κρέμεται από τα χείλη του! «Φασίστα Αλ Καντάνη το νου σου!», του φωνάζει κάποιος περαστικός από το προαύλιο της εκκλησιάς. Βρίσκεται ακόμα στο κεφαλόσκαλο του ναού, οι Χριστιανοί Νέοι ακόμα παίζουν paint ball. Όλα στο μυαλό του… Κάποια μέρα όμως θα τους δείξει…

 

Προδημοσίευση από το 14ο τεύχος του Παροξυσμού.

Εικονογράφηση okso81.

 

Σχετικά με την επικείμενη αναδιάρθρωση- ιδιωτικοποίηση των ελληνικών φυλάκων.

 

1455037_659627924088480_950718064_n

 

Κείμενο από τους φυλακισμένους Τάσο Θεοφίλου, Ράμι Συριανό και Σπύρο Στρατούλη.

 

Σχετικά με την επικείμενη αναδιάρθρωση- ιδιωτικοποίηση των ελληνικών φυλάκων.

 

1.

Μετά την παραβίαση της ολιγοήμερης άδειας από τον Χριστόδουλο Ξηρό, κυβέρνηση και μίντια θεώρησαν ότι δημιουργήθηκε το έδαφος για μια έκρηξη κατασταλτικής θηριωδίας. Καθώς ο Χριστόδουλος Ξηρός συγκεντρώνει τόσο την ιδιότητα του “τρομοκράτη” όσο και του δραπέτη, η κυβέρνηση άνοιξε δύο ζητήματα της ατζέντας της. Από την μια η αντι-αναρχική σταυροφορία με εισβολές σε δεκάδες σπίτια, συλλήψεις και επικηρύξεις συντρόφων με απώτερο στόχο την εμπέδωση του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, την εξοικείωση με την εντεινόμενη επιτήρηση και την εσωτερίκευση του φόβου εντός του αναρχικού χώρου. Από την άλλη επαναφέρει το ζήτημα της αναδιάρθρωσης στις ελληνικές φυλακές ή αλλιώς την ιδιωτικοποίησή τους.

 

Όπως και μετά την μαζική απόδραση των 11 από τις φυλακές Τρικάλων, τα ακροδεξιά σιαμαία Αθανασίου- Δένδιας, δεν έχασαν την ευκαιρία να εξαγγείλουν  τη δημιουργία φυλακής υπέρ-υψίστης ασφαλείας που θα στεγάσει πολιτικούς κρατούμενους, στελέχη του λεγόμενου οργανωμένου εγκλήματος και απείθαρχους φυλακισμένους, λειτουργώντας με ειδικό σωφρονιστικό κώδικα. Ένα σωφρονιστικό τρομονόμο δηλαδή που θα παραχωρεί μέρος του έλεγχου των κρατουμένων στην αστυνομία, η επικοινωνία με τον έξω κόσμο θα “περιορίζεται” (αν δε θα καταργείται), η αλληλογραφία θα ελέγχεται και οι άδειες θα κόβονται.

 

Η ιδιότητα του φυλακισμένου από μόνη της εντάσσει τον άνθρωπο σε ένα καθεστώς εξαίρεσης, αφού τον απογυμνώνει από βασικά δικαιώματα που στην αστική δημοκρατία θεωρούνται δεδομένα. Οι ειδικές αυτές ρυθμίσεις έρχονται να επιδεινώσουν ακόμη περισσότερο τη θέση του και να τον υποβιβάσουν από μια κατάσταση του “εκτός χώρου και χρόνου”, που ουσιαστικά βρίσκεται, σε μια κατάσταση σχεδόν ανυπαρξίας. Η κατάσταση εξαίρεσης γενικεύεται και η εξουσία δείχνει να χρειάζεται τη δημιουργία εξαιρέσεων επί της εξαίρεσης.

 

Τους τελευταίους μήνες μίντια και κυβέρνηση δε χάνουν καμιά ευκαιρία για να επιβάλλουν την ατζέντα τους σε σχέση με την αναδιάρθρωση της ποινικής καταστολής γενικά και του τιμωριτικού συστήματος ειδικά. Μια αναδιάρθρωση που επιδιώκει τόσο την σκλήρυνση της επιτήρησης και της καταστολής όσο και την ιδιωτικοποίηση τους. Ως εκ τούτου θα ήταν αφελής κανείς να πιστεύει  ότι όλη αυτή η μιντιακή εκστρατεία λάσπης κατά κρατούμενων ήταν απόρροια της απόδρασης Ξηρού και όχι ένα σχέδιο που τέθηκε σε εφαρμογή με αφορμή αυτό το γεγονός, επειδή πολύ απλά η ιδιωτικοποίηση των ελληνικών φυλακών προβλέπεται από το μνημόνιο.

 

Τα τελευταία χρόνια η ποινική καταστολή γενικά και η φυλακή ειδικά επεκτείνουν και βαθαίνουν τον ρόλο τους. Το σημαντικότερο πρώτο βήμα έγινε με το άρθρο 187 περί εγκληματικών οργανώσεων, το οποίο δεν στοχεύει στο λεγόμενο οργανωμένο έγκλημα, αλλά στο μεγαλύτερο ποσοστό των παραβατών διογκώνοντας τις ποινές, μετατρέποντας πλημμελήματα σε κακουργήματα, καταργώντας τους ενόρκους και διευρύνοντας την έννοια τόσο του “στοιχείου” όσο και του αδικήματος, κρατώντας σε δικαστική ομηρία εκατοντάδες φυλακισμένους.

 

Η ποινική καταστολή συγχρόνως διευρύνει την κοινωνική στόχευση συμπεριλαμβάνοντας στην ποινική διαχείριση κομμάτια της έκπτωτης μεσαίας τάξης, δηλαδή την μικροπαραβατικότητα του λευκού κολάρου και του χρεοφειλέτες. Επιπλέον γίνεται και ένα εργαλείο για το ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ κεφαλαιοκρατών, στις συνθήκες γενικευμένου κανιβαλισμού που επιβάλλει η συστημική κρίση και η αναδιάρθρωση της εγχώριας αστικής τάξης.

 

Όσο η ποινική καταστολή διευρύνεται απευθυνόμενη σε μια μεγαλύτερη κοινωνική γκάμα προκύπτει και η ανάγκη της ταξικής διαβάθμισής της φυλακής. Από τα κέντρα κράτησης μεταναστών που στοιβάζουν κάτι “εξωτικά όντα” που οριακά πλέον μπορεί να διεκδικούν την ιδιότητα του ανθρώπου, καθώς στερούμενα τα απαραίτητα νομιμοποιητικά έγγραφα η ίδια η ύπαρξή τους θεωρείται αδίκημα, μέχρι την προσαρμογή των αγροτικών φυλακών με τρόπο τέτοιο ώστε να στεγάσουν οικονομικούς παραβάτες και χρεοφειλέτες, μικρούς και μεγάλους Τσοχατζόπουλους. Από τα βραχιολάκια- GPS και την κοινωφελή άμισθη εργασία για τα πταίσματα και τα πλημμελήματα, μέχρι και τις φυλακές υπέρ-υψίστης ασφαλείας για πολιτικούς κρατούμενους, στελέχη του λεγόμενου οργανωμένου εγκλήματος και απείθαρχους φυλακισμένους.

 

Η ποινική καταστολή και ο θεσμός της φυλακής προσαρμόζονται στις συνθήκες της γενικευμένης συστημικής κρίσης. Οι βλοσυρές δηλώσεις των αυτοκόλλητων ακροδεξιών Αθανασίου- Δένδια μας προϊδεάζουν για τη σημασία και τους σκοπούς της επικείμενης αναδιάρθρωσης σε αυτόν τον τομέα στην Ελλάδα. Αναδιάρθρωσή με πρόσχημα την “εύρυθμη λειτουργία”, όπως συμβαίνει σε κάθε δημόσιο τομέα που μπαίνει στο στόχαστρο της ιδιωτικοποίησης. Το ελληνικό κράτος δείχνει με κάθε αφορμή τη διάθεση του να πετύχει τη μετατροπή της ποινικής καταστολής σε πεδίο ιδιωτικού κέρδους. Από τη μια ευελπιστεί ότι η αυστηροποίηση θα κάνει τη καταστολή ένα αποτελεσματικό εργαλείο που θα συσπειρώσει γύρω από τα ιδεολογήματα της ασφάλειας κα της νομιμότητας τα πιο συντηρητικά κομμάτια της κοινωνίας και από την άλλη θα την καταστήσει κερδοφόρα παραχωρώντας την σε ιδιώτες και μετατρέποντάς την σε ένα πεδίο άντλησης κέρδους.

 

Δεν είναι άσχετα με τη συνολικότερη αναδιάρθρωση και ιδιωτικοποίηση των φυλάκων ούτε η ανάθεση μέρους της φύλαξης των κέντρων κράτησης μεταναστών σε ιδιωτικές εταιρείες σεκιούριτι, ούτε και το ότι η επιτήρηση των φορέων βραχιολιών GPS θα ανατεθεί επίσης σε ιδιώτες.

 

2.

Η φυλακή είναι ένας θεσμός που μαζί με τη σχέση κεφαλαίου- μισθωτής εργασίας πρέπει να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

 

Η λειτουργία της φυλακής για την καπιταλιστική κοινωνία είναι δαιδαλώδης και η σημασία της κομβική και θεμελιώδης. Στεγάζει κατά βάση το πιο περιθωριοποιημένο κομμάτι της κοινωνίας, όμως ο ρόλος της κάθε άλλο παρά περιθωριακός είναι. Έχει πολλές αναγνώσεις, πολλές ερμηνείες και πολλά επίπεδα ανάλυσης. Είναι από τη μια ο χώρος  για να κρύψει, να καταστείλει , να διαχειριστεί κερδοφόρα, να αποθηκεύσει , να παροπλίσει και να πειθαρχήσει τη περισσευούμενη εργασιακή δύναμη. Είναι ο χώρος που πετιέται για πάντα ή για ανακύκλωση ό,τι η οικονομία θεωρεί απόβλητο. Είναι, επίσης, ο χώρος όπου το απείθαρχο υποπρολεταριάτο εμπεδώνει την ιεραρχία, την πειθαρχία, την συνδιαλλαγή με την εξουσία και την πρακτική λειτουργία της οικονομίας. Η φυλακή σωφρονίζει, με την έννοια ότι οργανώνει κάθετα και γύρω από τα συμφέροντα του Κεφαλαίου την παραβατικότητα. Είναι ο χώρος όπου η παραβατικότητα αξιοποιείται και αφομοιώνεται από το Κεφάλαιο τόσο σε επίπεδο κοινωνικής όσο και σε επίπεδο οικονομικής λειτουργίας. Είναι ο χώρος που γίνεται η όσμωση αυθόρμητης παραβατικότητας με το οργανωμένο έγκλημα, ο χώρος όπου γίνεται η όσμωση του οργανωμένου εγκλήματος με την παραβατικότητα του λευκού κολάρου και τέλος ο τόπος που τα τρία προηγούμενα συνθέτονται αρμονικά με την επίσημη λευκή οικονομία.

 

Η φυλακή ως κομβικός θεσμός για τη λειτουργία του καπιταλισμού συντονίζεται με τη μισθωτή εργασία και τη γενικότερη οικονομία. Έχει μεγάλη σημασία να μην υποτιμηθεί ως πεδίο σύγκρουσης, τόσο από τους μέσα όσο και από τους από έξω, σε μια συνεχή και αλληλοτροφοδοτούμενη σχέση. Έχει σημασία και είναι ανάγκη η ανάπτυξη ενός κινήματος ενάντια στο θεσμό της φυλακής, όχι τόσο με υπαρξιακούς πια, αλλά κυρίως με πολιτικούς όρους. Ένα κίνημα που θα εντοπίζει τις συνδέσεις της φυλακής με την σχέση κεφαλαίου- μισθωτής εργασίας και θα συνδέει τους αγώνες ενάντια στο Κεφάλαιο με τους αγώνες ενάντια στη φυλακή. Ένα κίνημα ενάντια στο θεσμό της φυλακής γενικά, και της αναδιάρθρωσης – αυστηροποίησης- ιδιωτικοποίησης του θεσμού ειδικά, που σαν απώτερο στόχο θα έχει το γκρέμισμα κάθε φυλακής και σαν άμεσο να μη επιτρέψει τη δημιουργία ειδικών φυλακών, για την κατάργηση των οποίων δόθηκαν αιματηροί αγώνες την δεκαετία του ‘90. Που ως πρόβλημα θα αναδεικνύει όχι το γεγονός ότι κάποιος πήρε άδεια και δε γύρισε, αλλά ότι εκατοντάδες στερούνται των αδειών ενώ τις δικαιούνται. Όχι το πώς 11 όλοι κι όλοι φυλακισμένοι κατάφεραν να βγουν μια ανοιξιάτικη βραδιά από μια φυλακή που τους είχανε θάψει, αλλά το πώς κάθε εποχή θάβονται ζωντανοί χιλιάδες σε όλες τις φυλακές, τα κρατητήρια και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της χώρας. Που θα αναδεικνύει την αντίφαση του να υποσιτίζονται και να ξεπαγιάζουν οι φυλακισμένοι από έλλειψη κονδυλίων, τη στιγμή που τεράστια ποσά δαπανώνται για την αγορά και την εγκατάσταση σύγχρονων ηλεκτρονικών μέσων ασφάλειας κι επιτήρησης. Που θα επιβάλει το αυτονόητο: ότι πρόβλημα δεν είναι το ότι δεν επέστρεψε ο Χριστόδουλος από την άδεια του, αλλά το ότι ο Σάββας δεν έχει ακόμη αποφυλακιστεί.

 

Τώρα πιο πολύ από ποτέ είναι απαραίτητος ο συντονισμός ποινικών και πολιτικών κρατουμένων, των εντός κι εκτός των τειχών, για να ανοίξει αυτή η αντίσταση στην αναδιάρθρωση -αυστηροποίηση – ιδιωτικοποίηση των φυλακών το δρόμο για το ολοκληρωτικό γκρέμισμά τους…

 

522117_455984544480535_524043309_n

 

Ο εγγονός των σκλάβων που εξόργισε τον Χίτλερ

225px-Jesse_Owens1

 

Ο Τζέσε Όουενς γεννήθηκε το 1913 και ήταν το έβδομο από τα έντεκα αδέρφια της οικογένειάς του. Ήταν ένας μαύρος, γεννημένος στην Αλαμπάμα των ΗΠΑ και οι παππούδες του ήταν σκλάβοι. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1936, κέρδισε 4 χρυσά ολυμπιακά μετάλλια στο τρέξιμο και στο άλμα εις μήκος, προκαλώντας την οργή του Χίτλερ. Έμπρακτα ακύρωσε τις φυλετικές θεωρίες του Γ' Ράιχ. Πολλοί γιόρτασαν με αυτήν την νίκη. Όταν ο Όουενς επέστρεψε στην χώρα του, δεν δέχτηκε καμία τιμητική διάκριση. Επέστρεψε στην προηγούμενη ζωή του: έμπαινε στα λεωφορεία από την πίσω πόρτα, έτρωγε σε εστιατόρια για μαύρους, χρησιμοποιούσε τουαλέτες για μαύρους, έμενε σε ξενοδοχεία για μαύρους.

 

Έφυγε από τη ζωή, σαν σήμερα, στις 31 Μαρτίου του 1980.

 

%

 

Ένας τόπος γίνεται κομμάτια

και όλοι προσπαθούν να υπολογίσουν

την νέα τάξη.

 

Μονάχα η μνήμη της καρδιάς

που αγάπησε

δεν θα μπορέσει ποτέ

να αποσιωπήσει τον πόνο.

 

Μέχρι ο πόνος αυτός

να διεκδικήσει αναπόφευκτα

το μερίδιο του.

enaetsi.wordpress.com

Για τα σχολικά συσσίτια του Ιδρύματος «Στ. Νιάρχος» και το ταξίδι μια παλιάς ιστορίας…

 

Το τυποποιημένο σακουλάκι περιέχει μια πίτα και ένα μήλο. Έρχεται κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή σε μερικές δεκάδες σχολεία της χώρας. «Το Ίδρυμα του Νιάρχου πραγματικά νοιάζεται για τους νέους της χώρας μας, που αυτήν την περίοδο δοκιμάζονται. Ο Νιάρχος είναι αυτοδημιούργητος και ξέρει τι σημαίνει πείνα. Η βοήθεια του μέσω του Προγράμματος Σίτισης είναι ανάσα για τους μαθητές του σχολείου που υποσιτίζονται» κηρύσσει περιχαρής η φιλόλογος προς τους μαθητές του Λυκείου που εκείνη την στιγμή περιεργάζονται αμήχανοι το σακουλάκι τους. Πίσω της ο υπεύθυνος του κυλικείο της ρίχνει φθονερές ματιές καθώς βάζει σε σειρά τις απούλητες τυρόπιτες.

 

Είναι πάντοτε η παλιά ιστορία του «αγαθού φιλόπονου και εγκρατούς εργάτη» που έγινε πλούσιος και του άθλιου χασομέρη που σπατάλησε όλα του τα υπάρχοντα στο γλέντι και για τιμωρία υποχρεώθηκε αυτός και τα παιδιά του και τα παιδιά των παιδιών του, να καταπονούνται στον αιώνα τον άπαντα δουλεύοντας για τους «ενάρετους» Νιάρχους και τους απογόνους τους. Μια ιστορία, που σαν παραμύθι, ταξιδεύει από αιώνα σε αιώνα. Όπως ταξιδεύουν και οι απόγονοι του Νιάρχου με τις θαλαμηγούς τους. Στο κατάστρωμα οι απόγονοι των «ενάρετων» χαίρονται τα δώρα της ζωής. Στα αμπάρια κρυμμένοι τριτοκοσμικοί κατασκευάζουν τα πιο ονειρεμένα γεύματα, που οι ίδιοι απαγορεύεται να δοκιμάσουν. Απαγορεύεται ακόμα και να αντικρίσουν το φως του ηλίου, ανεβαίνοντας στο κατάστρωμα. Ζουν σαν τα ποντίκια για βδομάδες, μήνες, για όσο χρειαστεί. Και οι από πάνω απόγονοι του Νιάρχου ταξιδεύουν, με ένα μοναδικό τρόπο που μόνο τα μέλη του διεθνούς jet set στερεώματος γνωρίζουν. Ταξιδεύουν, μα το μυαλό τους είναι καρφωμένο στα θησαυροφυλάκιά τους. Διάσπαρτα σε κάθε γωνία του πλανήτη θησαυροφυλάκια τεράστιας χωρητικότητας αναδεύουν ένα παχύρευστο χυλό κιτρινωπής απόχρωσης. Κάθε μόριο του χυλού έχει βγει από τους πόρους του δικού μας σώματος. Εκεί βρίσκονται συμπιεσμένες ώρες εργασίας που αθροίζουν χιλιετίες, μαζί με τσακισμένες αρθρώσεις, σακατεμένα μυαλά, διερρηγμένα στομάχια, γαστρικά υγρά, νευρώνες, λαμαρίνες, καουτσούκ, μικροτσίπ, κυβικά χιλιόμετρα πετρελαίου…

 

Το Ίδρυμα ΣΤ. ΝΙΑΡΧΟΣ ισχυρίζεται πως «αγωνίζεται για μια πιο ανθρώπινη κοινωνία» και μας πετάει ένα κόκαλο. Αυτοί οι «ενάρετοι» που αρπάζουν κάθε μέρα το ψωμί από το τραπέζι μας τώρα εμφανίζονται ως σωτήρες μας. Και η παλιά ιστορία του «αγαθού φιλόπονου και εγκρατούς εργάτη» που έγινε πλούσιος, περιπλέκεται ακόμα πιο πολύ…

 

12/03/2014

έντυπο δρόμου Παροξυσμός

 

Μελέτη για το Παπαστράτειο Δημοτικό Πάρκο Αγρινίου

 

Επιστημονική άποψη για τις αναπλάσεις πάρκων και η περίπτωση του Παπαστράτειου Δημοτικού Πάρκου Αγρινίου.

 

image7

Συγγραφή κειμένου: Δημήτριος Παπαδήμας (Γεωπόνος – τ. Διευθυντής της Διεύθυνσης Κηποτεχνίας και Περιβάλλοντος του Δ. Αθηναίων)
Φωτογραφίες – επιστημονική επιμέλεια: Δημήτριος Γερονίκος (Γεωπόνος Γ.Π.Α. – Μ.Sc. Επιστήμης και Σύγχρονων Συστημάτων Φυτικής Παραγωγής, Φυτοπροστασίας και Αρχιτεκτονικής Τοπίου)

Το Δώρο

 

Θαρρώντας πως αυτή ήταν ένα δώρο

άρχισαν νωρίς – νωρίς να την καλλωπίζουν.

 

Της γυάλισαν το χαμόγελο

της χαμήλωσαν τα μάτια

την έκαναν να ‘χει  τ’ αυτιά της στο τηλέφωνο.

Της σγούρυναν τα μαλλιά και της ίσιωσαν τα δόντια.

Της δίδαξαν να θάβει τις επιθυμίες της.

Της γλύκαναν τη φωνή και την ανάγκασαν κόβοντάς της

τα φτερά να λέει πάντα «ναι».

 

«Αυτό το κουτί έχει το όνομα μου επάνω»,

είπε ο άνδρας, «είναι για μένα».

 

Κανείς δεν ξαφνιάστηκε.

 

Όσο  αυτοί αντάλλασαν φιλιά

και ‘κάναν τα στραβά μάτια,

αυτός το πήρε σπίτι του.

Το έβαλε ψηλά σ’ ένα τραπέζι,

 απ’ όπου οι φίλοι του μπορούσαν να το περιεργαστούν.

«Χόρεψε, χόρεψε πιο γρήγορα», της έλεγαν.

Ο άνδρας βυθίστηκε μέσα της

και χάραξε την στάμπα του πιο βαθιά.

 

Αργότερα,

την έβαλε σ’ ένα χειρουργικό κρεβάτι,

λέγοντας «σπρώξε, σπρώξε πιο δυνατά»,

λέγοντάς της

«αυτό ακριβώς που ήθελα, μου έκανες ένα γιο».

 

Carole Oles, Το Δώρο

Από την παρέμβαση του κινήματος πολιτών Αγρινίου «ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ»

 

Παρέμβαση σε ΔΕΗ, ΔΕΥΑ και τράπεζες με διανομη φυλλαδίων και ενημέρωση.

Αναδημοσίευση απο Δικαίωμα στη Ζωή

 

 img_8491

 

1920437_10152322816069273_769233624_n

Από το Φαρμακονήσι στην χαραυγή του καπιταλισμού

 

Το σκάφος με τους μετανάστες που βυθίστηκε στο Φαρμακονησι είναι δισέγγονο των πρώτων δουλεμπορικών πλοίων που γνώρισε η ανθρωπότητα. Οι μετανάστες, οι σημερινοί σκλάβοι, έχουν την ίδια μοίρα με τους τότε κατοίκους της μαύρης Αφρικής: σκληρή και πολλές φορές σύντομη. Το δουλεμπόριο μαύρων σκλάβων από την Αφρική το γνώρισε η ανθρωπότητα στην χαραυγή του καπιταλισμού. Από τον 16ο μέχρι τον 18ο αιώνα εκατομμύρια άνθρωποι-εμπορεύματα πουλήθηκαν και αγοράστηκαν. Κάποιοι από τους δουλεμπόρους ήταν ειλικρινείς και έδιναν στα πλοία τους ταιριαστά ονόματα όπως «Υποτέλεια». Μέσα σε αυτά τα πλοία οι σκλάβοι στοιβάζονταν σαν δέματα, για να μην χαραμίζεται σπιθαμή από το τον πολύτιμο χώρο τους. Αναρίθμητοι σκλάβοι πέθαιναν στην μεταφορά από επιδημίες, πείνα, πνιγμό. Κάποιοι αυτοκτονούσαν. Τα δουλεμπορικά όταν έφταναν στα λιμάνια ξεχώριζαν από την μυρωδιά. Όσοι σκλάβοι είχαν επιζήσει εκθέτονταν σε κεντρικό δρόμο της αποικίας για να πουληθούν.

 

Σήμερα οι βάρκες των δουλεμπόρων καταφθάνουν στα κρυφά και οι σημερινοί σκλάβοι πληρώνουν οι ίδιοι τα ναύλα τους. Οι προστάτες των συνόρων ίσως κάνουν τα στραβά μάτια, ίσως τα ρυμουλκήσουν, ίσως τα καταποντίσουν. Όσοι επιζήσουν θα εκτεθούν στην ελεύθερη αγορά του εκάστοτε τόπου. Και θα βρίσκονται ακόμα στην αρχή της διαδρομής τους.

 

Οι προπαππούδες των σημερινών δουλεμπόρων, γνώριζαν την απάνθρωπη φύση των πράξεων τους και κρυβόντουσαν πίσω από χριστιανικές δοξασίες και θεωρίες περί κατωτερότητας των μαύρων φυλών της πιο πονεμένης ηπείρου. Κάποιοι άλλοι, ίσως για να ξεπλύνουν τις αμαρτίες τους, ίσως για να υμνήσουν την ελευθερία και την ανθρωπότητα, ονόμαζαν τα δουλεμπορικά τους «Βολταίρος», «Ρουσσώ», «Ισότητα», «Ελπίδα» και «Ευσπλαχνία».  Παρολαυτά ήταν το ίδιο αδίστακτοι με τους σημερινούς. Και έκαναν απλά την δουλειά τους, ανταλλάσοντας υφάσματα με ανθρώπους, στοιβάζοντας τους σαν πράγματα, μετρώντας κεφάλια,  πετώντας κάθε πρωί τους μπόγους με το σκάρτο πράμα στην θάλασσα.

 

27/02/2014

έντυπο δρόμου Παροξυσμός

 

“έξω οι έλληνες”!

 

από το περιοδικό sarajevo | τ.58

 

Αν το έλεγε κανείς πριν 20, 15, 10 ή 5 χρόνια, θα τον πέρναγαν για τρελό. Αλλά συμβαίνει. Συμβαίνει αυτό που το 99,9% του ντόπιου πληθυσμού θεωρούσε αδιανόητο για τον εαυτό του: απελπισμένοι ελληνάρες μεταναστεύουν “παράνομα”· και γεύονται (θα γευτούν ακόμα περισσότερο…) τα σκατά με τα οποία τάισαν και ταΐζουν εκατοντάδες χιλιάδες άντρες και γυναίκες εδώ και 20 χρόνια. Αντιγράφουμε:

 

Μόνο τις τελευταίες 15 ημέρες περίπου 1.000 Ελληνες έφτασαν με τουριστικές βίζες στην Αυστραλία, αναζητώντας εργασία, στέγη και μια καλύτερη ζωή, ενώ από τον Ιούνιο ο αριθμός των ελλήνων μεταναστών που έφτασε στη μακρινή χώρα αγγίζει τους 3.000. Διαμένοντας σε ξενώνες και με τους Αυστραλούς να τους αντιμετωπίζουν σαν λαθρομετανάστες, καθώς δεν έχουν άδεια εργασίας, παλεύουν τώρα να βρουν μια δουλειά ώστε να παραμείνουν στη χώρα. “Είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει. Αισθάνομαι θλίψη. Καθημερινά έρχονται εκατοντάδες έλληνες και οι περισσότεροι είναι σε απελπισία”, δηλώνει … ο πρόεδρος της ελληνικής κοινότητας Μελβούρνης κ. Βασίλης Παπαστεργιάδης και συνεχίζει: “Αλλοι έρχονται διερευνητικά και άλλοι εντελώς απροετοίμαστα, για να εγκατασταθούν και να αποκτήσουν μια νέα ζωή. Αυτή τη στιγμή κοιτάμε να βρούμε χώρους διαμονής ώστε να μπορούν έστω και να προσωρινά να μείνουν κάπου”, καταλήγει ο κ. Παπαστεργιάδης.

 

Ο κ. Κώστας Μάρκου είναι ο γραμματέας της ελληνικής κοινότητας Μελβούρνης. Ο ίδιος τονίζει πως “υπάρχει ένα κλίμα πανικού και μια απογοήτευση. Ερχονται πολλοί και δεν ξέρουν πού να μείνουν. Είναι σε απόγνωση και δεν κάνουν καλή προεργασία”. Μάλιστα δεν είναι λίγοι εκείνοι που μέχρι να βρουν στέγη μένουν για μερικές ημέρες στα γραφεία της Κοινότητας. “Όσοι μεταναστεύουν θεωρούν πως ερχόμενοι στην Αυστραλία θα βρουν αμέσως δουλειά. Κάνουν λάθος. Η εύρεση εργασίας είναι μια χρονοβόρα διαδικασία και χρειάζεται πολύ ψάξιμο και τρέξιμο”, αναφέρει ο κ. Μάρκου και συστήνει στους ενδιαφερόμενους να έχουν οπωσδήποτε κάνει μια έρευνα αγοράς προτού ταξιδέψουν μέχρι την Αυστραλία…

 

Που είναι λοιπόν εκείνο το αγέρωχο, σκληρό ύφος του αναπτυγμένου επιβήτορα του κόσμου, που είχαν αυτοί και όλοι οι παρόμοιοί τους στα μέρη μας; Που είναι οι βεβαιότητες ότι οι μετανάστες, πρώτα απ’ τα βαλκάνια και την ανατολική ευρώπη, κι ύστερα απ’ την ασία και την αφρική, είναι “τρίτης διαλογής” άνθρωποι; Που είναι εκείνα τα γεμάτα από αδιαφορία και ρατσιστική αηδία βλέμματα; Χωράνε άραγε στις βαλίτσες;

 

Κι έχουν, ωστόσο, κάτι λίγα πλεονεκτήματα: ταξιδεύουν κυριλέ, σαν τουρίστες, κι όχι στοιβαγμένοι σε βάρκες. Δεν έχουν να περάσουν ναρκοπέδια, ούτε φράχτες. Φτάνουν γρήγορα στον (νομίζουν) “παράδεισο” κι όχι μετά από 4, 5 ή 10 χρόνια βίας, συλλήψεων, φυλακίσεων, “διοικητικών απελάσεων”. Κι ωστόσο δεν έχουν να ελπίζουν σε πολύ περισσότερα. Είναι γνωστός ο φασισμός / ρατσισμός των λευκών αυστραλών· μεγαλούργησε για πολλές γενιές σε βάρος των ιθαγενών, των δικών τους “μαύρων”.

 

Τι θα λένε, λοιπόν, οι αυστραλοί “πιασμένοι” στους δρόμους, στις δουλειές, στα λεωφορεία όταν βλέπουν έλληνες μετανάστες τελευταίας φουρνιάς; Θα λένε εμείς δεν είμαστε ρατσιστές – αυτοί είναι βρωμιάρηδες… Θα λένε έλληνες… βουλιάξανε τη χώρα τους και τώρα ήρθαν να καταστρέψουν κι εμάς… Θα λένε έλληνες… κοπρίτες… Θα λένε να τους προσέχετε αυτούς τους έλληνες: τους δίνεις το χέρι και μετά πρέπει να μετρήσεις τα δάκτυλά σου, αν τα έχεις όλα… Θα λένε δουλεύουν για όσο νάναι και μας παίρνουν τις δουλειές… Αυτά θα λένε. Αυτά λένε οι φασίστες παντού στον αναπτυγμένο καπιταλιστικά κόσμο· και δεν έχει καμία σημασία εναντίον ποιών τα λένε. Είναι πάντα οι “ξένοι”.

 

58_20b

 

Όταν φούσκωνε η σκατοπλημμύρα του φασισμού / ρατσισμού στα μέρη μας, στις αρχές των ‘90s, κάποιοι – ανάμεσά τους κι εμείς – προσπάθησαν να αντιστρέψουν την κατάσταση θυμίζοντας (μέσω διάφορων μορφών προπαγάνδας) ότι δεκάδες χιλιάδες ντόπιων είχαν υπάρξει μετανάστες εργάτες στην ευρώπη, στην αυστραλία, στη βόρεια αμερική, για το μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα. Οι βλακείες που εισπράταμε σαν “απαντήσεις” ήταν απύθμενες. Ναι… αλλά εμείς δεν πήγαμε παράνομα (λες και η “νομιμότητα” ή η “παρανομία” βαρύνει τον μετανάστη κι όχι το κράτος και τ’ αφεντικά που τον εκμεταλλεύονται). Ναι… αλλά εμείς δεν βρωμάγαμε… Ναι… αλλά εμείς είμασταν ήσυχοι και δεν δεν δημιουργούσαμε προβλήματα… Διαπιστώσαμε τότε (όχι χωρίς φρίκη) πόσο βαθειά είναι η απανθρωπιά εκείνου που βρίσκει την ευκαιρία να πατήσει πάνω σε κάποιον άλλον, η απανθρωπιά ακόμα και της πιο μικρής εξουσίας· πόσο εύκολο και ευχάριστο είναι το κέρδος του να εκμεταλλεύσαι έναν εργάτη γης, μια καθαρίστρια, ή μια γκαρσόνα στο κωλόμπαρο, επειδή το κράτος και η νομοθεσία σου τους σημαδεύουν στο κεφάλι μ’ ένα πιστόλι· και πόσο εύκολα ξεχνάει ο χθεσινός μετανάστης και σημερινός “άρχοντας στον τόπο του” ότι και “βρωμιάρης” υπήρξε, και “εγκληματίας”, και “παράνομος”, όχι επειδή έτσι ήταν πράγματι, αλλά επειδή έτσι τον έβλεπαν οι ντόπιοι – οι κατά περίπτωση δυνατοί που φτιάχνουν τις πιο έγκυρες “αλήθειες”.

 

Πέρασε ο καιρός. Οι ντόπιοι ξύπναγαν και κοίμιζαν τον ρατσισμό και την απανθρωπιά τους ανάλογα με το πως βόλευε τα αγαμημένα τους μήντια ή τις δικές τους μικροανάγκες επιβεβαίωσης. Αλλά ο καπιταλισμός δεν κάνει διακρίσεις! Η μηχανή που υποτιμάει και συντρίβει τις ζωές δεν δουλεύει μόνο στο αφγανιστάν, στο πακιστάν, στη σομαλία ή στη σενεγάλη… Δουλεύει παντού όταν δεν συναντάει εμπόδια της προκοπής.

Κι έτσι ήρθε η σειρά των πανέξυπνων, πανέμορφων, καλλιεργημένων, ικανών ελλήνων να ρίχνουν βιαστικά δυο αλλαξιές ρούχα σε μια βαλίτσα, και να ψάχνουν ξανά την “τύχη” τους μακριά. “Νόμιμα” ή “παράνομα”, “λαθραίοι” ή “με χαρτιά” θα ζήσουν στο πετσί τους (κατά ένα μέρος σίγουρα) εκείνα που είπαν, εκείνα που σκέφτηκαν, εκείνα που έκαναν στους Άλλους τα χρόνια της ευδαιμονίας. Ήδη αυτό συμβαίνει ακόμα και σ’ εκείνους / εκείνες που δεν είναι προλετάριοι αλλά φοιτητές ή καλοπληρωμένοι μισθωτοί στην ευρώπη: αααχααά…. έλληνας είπες ε; Να οι υποτιμητικές γκριμάτσες, να τα στραβά κοιτάγματα… Θα ψάχνουν εκεί, στην “ξενητειά”, ανθρώπους με γνώση και κατανόηση, και δεν θα βρίσκουν – εκτός από τίποτα αναρχικούς.

 

Όμως είμαστε σίγουροι πως ούτε όσοι / όσες βρεθούν σε τέτοια δύσκολη θέση και κατάσταση (ούτε οι συγγενείς και οι φίλοι τους) θα καταλάβουν! Δεν θα καταλάβουν τι έκαναν (και τι δεν έκαναν) οι ίδιοι ενάντια στους “αλβανούς”, στους “βούλγαρους”, στις “ουκρανές”, τις “ρωσίδες”, τις “φιλιππινέζες”, τους “αφγανούς”, τους “πακιστανούς” και τους “μαύρους”. Δεν θα καταλάβουν γιατί αυτές τις ωραίες εποχές θα αναπολούν!… Τις εποχές που ήταν από πάνω.

 

Έτσι θα γίνει. Εν τω μεταξύ δεν ακούμε καθόλου εκείνα τα θηρία αριστεροσύνης, επαναστατικότητας (και αριστερού ρατσισμού) που για καιρό, με κορύφωση μάλιστα τον καιρό της απεργίας πείνας των 300 μεταναστών απ’ την βόρεια αφρική, έριχναν τους κεραυνούς τους στους μετανάστες, κατηγορώντας τους για λιποψυχία, δειλία, φιλοτομαρισμό, κι όλα τα υπόλοιπα, που “κάνουν τουρισμό μολύνοντας τα ήθη και τα έθιμα της ελλάδας”, “εγκαταλείποντας την πατρίδα τους”, αντί “να μείνουν εκεί να πολεμήσουν τον ιμπεριαλισμό”… Που είναι αυτοί οι ατζέντηδες του μικροαστισμού; Γιατί δεν πάνε να κάνουν αλυσίδες με τα (συχαμένα) κορμιά τους στα αεροδρόμια, να εμποδίσουν αυτούς που φεύγουν τρέχοντας για να βρουν δουλειά αλλού; Γιατί δεν βγάζουν πύρινους λόγους να τους καταγγείλουν για προδότες; Γιατί λούφαξαν; Μήπως έχουν κανά σπίτι στο εξωτερικό, μαζί με τίποτα καταθέσεις, και την έχουν κάνει για ‘κει;

Τα λαμόγια!

 

 

58_21b