Category: ΔΙΑΦΟΡΑ

 

Ποίημα του Ναζιμ Χικμετ στα τούρκικα, αγγλικά και ελληνικά, που αναφέρεται στην ασύλληπτη καταστροφική ενεργεία που εκλύθηκε από την βόμβα στην Χιροσίμα στις 6 Αυγούστου του 1945, ώρα 8:15 το πρωί…

 

 

I COME AND STAND AT EVERY DOOR

I come and stand at every door
but no-one hears my silent tread
I knock and yet remain unseen
for I am dead, for I am dead

 

I’m only seven although I’ve died
in Hiroshima long ago
I’m seven now as I was then
when children die they do not grow

 

My hair was scorched by swirling flame
my eyes grew dim, my eyes grew blind
Death came and turned my bones to dust
and that was scattered by the wind

 

I need no fruit, I need no rice
I need no sweet, nor even bread
I ask for nothing for myself
for I am dead, for I am dead

 

All that I ask is that for peace
you fight today, you fight today
so that the children of this world
may live and grow, and laugh and play

 

 

 

Η απόδοση στα Ελληνικά:

Έρχομαι και στέκομαι έξω από κάθε πόρτα,
Αλλά κανείς δεν ακούει τα αθόρυβα βήματά μου,

Κτυπώ αλλά εξακολουθώ να είμαι αθώρητη,
Επειδή είμαι πεθαμένη, επειδή είμαι πεθαμένη.

 

Είμαι μόλις επτά χρονώ μολονότι έχω πεθάνει,

Στη Χιροσίμα εδώ και πολύ καιρό,

Είμαι και τώρα επτά χρονώ όπως και τότε,
επειδή τα παιδιά που πεθαίνουν, δεν μεγαλώνουν.

 

Τα μαλλιά μου καήκαν από ανεμοστρόβιλο φωτιάς,

Τα μάτια μου θαμπώσανε κι έχασα το φως,

Ο θάνατος ήρθε και μετάτρεψε τα κόκκαλα μου σε στάχτη,

Που σκορπίστηκε από τον αέρα.

 

Δεν χρειάζομαι φρούτα, δεν θέλω ρύζι,
Δεν έχω ανάγκη από γλυκά, ούτε κι από ψωμί,

Δεν ζητώ τίποτα για μένα,

Επειδή είμαι νεκρή, επειδή είμαι νεκρή.

 

Αυτό που ζητώ είναι για την ειρήνη,

Να πολεμήσετε σήμερα, να πολεμήσετε σήμερα,
Έτσι που τα παιδιά αυτού του κόσμου,

Να μπορούν να ζουν, να μεγαλώνουν, να γελούν και να παίζουν

 

 

 Kız Çocuğu

Kapıları çalan benim
kapıları birer birer.
Gözünüze görünemem
göze görünmez ölüler.

 

Hiroşima’da öleli
oluyor bir on yıl kadar.
Yedi yaşında bir kızım,
büyümez ölü çocuklar.

 

Saçlarım tutuştu önce,
gözlerim yandı kavruldu.
Bir avuç kül oluverdim,
külüm havaya savruldu.

 

Benim sizden kendim için
hiçbir şey istediğim yok.
Şeker bile yiyemez ki
şâat gibi yanan çocuk.

 

Çalıyorum kapınızı,
teyze, amca, bir imza ver.
Çocuklar öldürülmesin,
şeker de yiyebilsinler

Δημοσιεύτηκε από Αναρχία και Ζωή

 

 

Το ρεπορτάζ για το «Καρότο» έχει αρκετά αποσιωπητικά. Το «Τέρας» χαρακτηρίζεται από τους φιλόνομους πατριαρχικούς πολίτες με πολλές λέξεις που αρχίζουν από «ΠΟΥ» και «ΓΑ», οι οποίες στα ρεπορτάζ των ηλεκτρονικών μέσων λογοκρίνονται. Ολόκληρές, θα σκανδάλιζαν αυτούς που φτάνουν μέχρι και το τελευταίο σχόλιο για να διαβάσουν το σκάνδαλο. Όμως δεν είναι οξύμωρο το σχήμα: οι θεματοφύλακες της ηθικολογίας είναι πάντα πρόθυμοι να σκανδαλιστούν. Οι σεμνοί νοικοκυραίοι είναι αυτοί που διψούν για λεπτομέρειες με πολλά αποσιωπητικά… Έτσι αρκούνται στο «καρότο», παραλείποντας τα ευκόλως εννοούμενα.

 

Η ιδέα του κίτρινου τύπου δεν είναι ούτε εγχώρια, ούτε καινούρια. Στη χώρα γέννησης της, την Αγγλία, οι εφημερίδες σκανδαλοθηρικού περιεχομένου πουλάνε εκατομμύρια φύλλα κάθε πρωί. Εκεί, όπως και παντού, τις διαβάζουν όλοι. Είτε φευγαλέα, είτε σχολαστικά, μα πάντα μισοένοχα. Η υποκρισία έγκειται στο γεγονός πως οι περισσότεροι δεν ομολογούν τη ευχαρίστηση που τους δίνουν αυτά τα φύλλα. Δεν ομολογούν ούτε στο εαυτό τους ότι το μάτι τους ευφραίνεται από τους πηχυαίους τίτλους και τις  μισοαποκαλυπτικές φωτογραφίες με τα πολλά τετραγωνάκια… Συνεπώς, τόσο στο έντυπο, όσο και στον ηλεκτρονικό τύπο, αυξάνεται η «κοινωνική» πίεση προς ρεπορτάζ με όλο και πιο ηδονοβλεπτικές αποκαλύψεις.

 

Όλα αυτά όμως φαίνονται περίεργα, μα όχι ασυνήθιστα. Γιατί η κοινωνία, αυτή η περιφραγμένη άγρια ζούγκλα, πάντα θα ψάχνει για το επικίνδυνο ή ανήθικο Άλλο. Στην συγκεκριμένη υπόθεση έχει βρει την υλική του αναπαράσταση, προς μεγάλη ευχαρίστηση όλου του φασιστικού σιναφιού. Και η μεγάλη σιδερόφρακτη σφραγίδα του καθωσπρεπισμού είναι έτοιμη να σφραγίσει λιώνοντας κάθε «ανώμαλή» προσωπικότητα… Άλλωστε, ο κίτρινος τύπος και οι διαδικτυακές του προεκτάσεις ή υποκατάστατά του, δεν απευθύνονται ούτε σε αναγνώστες, ούτε σε σκεπτόμενους. Απευθύνονται σε θεατές πανέτοιμους να φοβηθούν. Πανέτοιμους να αλληλοσπαραχθούν. Ανθρώπους που έχουν εκπαιδευτεί να βιώνουν ενοχικά όλοι το ίδιο πράγμα, μα ο καθένας μόνος του. Και τα εμπορεύματα συνεχίζουν να ρέουν…

 

Αγρίνιο, 19/06/14

Έντυπο «Παροξυσμός»

 

 

 

Οι παρακάτω σκέψεις είναι από κείμενο από τις σελίδες του Παροξυσμού (φθινόπωρο 2006). Τότε η Ελλάδα ήταν στα καλύτερά της: Το Γιούρο, η Γιουροβίζιον, οι Ολυμπιακοί Αγώνες είχαν απογειώσει την ζωή των Ελλήνων και των Ελληνίδων. Τουλάχιστον έτσι πίστευαν. Φυσικά και αγνοούσαν αυτό που  επρόκειτο να έρθει. Η ματιά τους ήταν πολύ θολή για να κατανοήσουν ότι η εξαθλίωση που βίωναν οι μετανάστες και οι μετανάστριες θα ερχόταν και για αυτούς. Τελικά το ερώτημα που τίθεται στο τέλος του κειμένου έχει ξεκάθαρη απάντηση. Κερδήθηκαν και τα δυο.

 

Τετάρτη βράδυ. H πόλη έρημη από νωρίς, μιας και τα μαγαζιά είναι κλειστά, αφού η ζωή εδώ εξαρτάται από το αν τα εμπορικά καταστήματα είναι ανοιχτά ή κλειστά. Μάλλον για αυτό θέλουν και το ελεύθερο ωράριο… Καλό πάνε να κάνουν δηλαδή οι άνθρωποι. Θέλουν να δώσουν ζωή στις πόλεις αφού οι άνθρωποι ζούνε για να καταναλώνουν εμπορεύματα. Τέλος πάντων πάει αλλού το θέμα τώρα ενώ εγώ θέλω να γράψω κάτι άλλο…

 

Πριν πάω σπίτι είπα να κάνω μια βόλτα από το κέντρο της πόλης χαζεύοντας τους άδειους δρόμους και τα κλειστά μαγαζιά. Περπατούσα στη Παπαστράτου και καθώς οι σκέψεις μου μπερδεύονταν με τις ματιές που έπεφταν στις μισοσκότεινες βιτρίνες με τον trendy «εξοπλισμό» και τις «προσιτές» τιμές, το βλέμμα μου έπεσε σε ένα διαφημιστικό πλακάτ μιας βιτρίνας bsb. Και τότε ξαφνικά σταμάτησαν οι σκέψεις μου και εγώ, πλησίασα για να δω καλύτερα αυτό που διάβασα στα πεταχτά:

 

ΑΜΟΛΗΣΤΕ ΤΗ ΣΚΥΛΑ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΑΣ ΓΙΑ ΨΩΝΙΑ ΣΤΑ BSB ΚΑΙ ΚΕΡΔΙΣΤΕ!  

 

Για λίγα δευτερόλεπτα έμεινα. Το διάβασα το ξαναδιάβασα. Όχι δεν έκανα λάθος. Που μπορεί να φτάσει το μυαλό ενός διαφημιστή… Πως το life style ξεφτιλίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, πως το life style μοιράζει χειροπέδες στους ανθρώπους ξεφτιλίζοντας σχέσεις, καταστάσεις, ζωές. Αυτό που μόλις είδα σκέφτηκα ότι μπορεί να μην είναι τίποτα, να είναι κάτι απλό, σε σχέση με άλλα παρόμοια και πιο ακραία. Κι όμως αυτό πουλάει. Αυτό πουλάει και ο κόσμος αυτό αγοράζει. Το αγοράζει και γουστάρει. Έστριψα και την έκανα αμέσως από εκεί. Ξενέρωσα με όλη την life style ξεφτίλα που μας πλασάρουν όμορφα και ωραία και εμείς τη δεχόμαστε όμορφα και ωραία. Αλλά τι γκρινιάζω; Τι περίμενα να δω στις βιτρίνες; Εκτός από σκουπίδια; Περπατούσα με τα μάτια μου να αποφεύγουν τις βιτρίνες. Δεν ήθελα να δω άλλα διαφημιστικά παραληρήματα γεμίζοντας το μυαλό μου με βλακείες. Σκεφτόμουν την ατάκα που έλεγε στο τέλος… «και κερδίστε!» και έμεινα με την απορία.

 

Δηλαδή, τι θα κερδίσουν, αν αμολήσουν τη σκύλα που κρύβουν μέσα τους; Κανά φίμωτρο ή κανά λουρί;  

 

ΚΑΛΑ ΨΩΝΙΑ…….ΨΩΝΙΑ!!!

 

 

 

Οι Ρωμαίοι έτρεφαν μεγάλη αγάπη για το απάνθρωπο και αιματοβαμμένο άθλημα των μονομαχιών στις αρένες της αρχαίας Ρώμης. Εκεί πραγματοποιούνταν μονομαχίες μεταξύ ζώων και μονομάχων ή μόνο μεταξύ μονομάχων. Οι μονομάχοι ήταν αιχμάλωτοι ή σκλάβοι. Ο Σπάρτακος δεν γεννήθηκε σε καθεστώς δουλείας: ήταν ένας ελεύθερος άνθρωπος από τη Θράκη, λιποτάκτης από τον ρωμαϊκό στρατό. Πουλήθηκε ως σκλάβος και έγινε ένας αθλητής που διέπρεψε στις ρωμαϊκές αρένες. Κατάφερε όμως να συνωμοτήσει με άλλους 70-80 μονομάχους που τελικά έγιναν αρκετές χιλιάδες. Κάποιο πρωί οι ρωμαίοι είδαν τους μονομάχους να τους κοιτούν με υψωμένες τις λόγχες. Εκείνες τις μέρες οι σκλάβοι αντιμετώπισαν τις ρωμαϊκές λεγεώνες, επιστρέφοντας ένα μέρος από την βία που δέχονταν μετά από τόσα χρόνια υποδούλωσης. Οι εξεγερμένοι μονομάχοι μετά από αρκετό καιρό σφαγιάστηκαν. Κατάφεραν όμως να ζήσουν δύο χιλιετίες, ως σύμβολο των ανθρώπων που δεν σκύβουν το κεφάλι σε καμιά εξουσία και υποδούλωση.

 

 

Η Μίλντρεντ Ντίντρικσον («Μπέιμπ») γεννήθηκε το 1911 στο Τέξας και διέπρεψε σε αναρίθμητα αθλήματα. Στίβος, γκολφ, τένις, μπάσκετ, κολύμπι, μπιλιάρδο, μπόουλινγκ… Ένας δημοσιογράφος της εποχής την είχε ρωτήσει αν υπάρχει κάποιο παιχνίδι που να μην είχε παίξει. «Οι κούκλες» ήταν η απάντηση, δηλωτική του πνεύματος της. Η καθημερινότητά της Μπέιμπ ήταν μια μόνιμη σύγκρουση με τα κοινωνικά στερεότυπα περί θηλυκότητας. Μια σύγκρουση με τις έμφυλες διακρίσεις. Μια πρόταση για την γυναικεία χειραφέτηση. Το παρατσούκλι της δεν ήταν παρά ένα οξύμωρο σχήμα.

 

 

Ο Τζέιμς Όουενς γεννήθηκε το 1913 και ήταν το έβδομο από τα έντεκα αδέρφια της οικογένειάς του. Ήταν ένας μαύρος, γεννημένος στην Αλαμπάμα των ΗΠΑ και οι παππούδες του ήταν σκλάβοι. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1936, κέρδισε 4 χρυσά ολυμπιακά μετάλλια στο τρέξιμο και στο άλμα εις μήκος, προκαλώντας την οργή του Χίτλερ. Έμπρακτα ακύρωσε τις φυλετικές θεωρίες του Γ' Ράιχ. Πολλοί γιόρτασαν με αυτήν την νίκη. Όταν ο Όουενς επέστρεψε στην χώρα του, δεν δέχτηκε καμία τιμητική διάκριση. Επέστρεψε στην προηγούμενη ζωή του: έμπαινε στα λεωφορεία από την πίσω πόρτα, έτρωγε σε εστιατόρια για μαύρους, χρησιμοποιούσε τουαλέτες για μαύρους, έμενε σε ξενοδοχεία για μαύρους.

 

 

Ο γίγαντας του Μποξ δεν πάλεψε λυσσαλέα μόνο μέσα στο ρινγκ. Ο Μοχάμεντ Άλι έδωσε μάχες και έξω από αυτό, μεταφέροντας τους αγώνες μέσα στην κοινωνία. Αγάπησε από μικρός το μποξ. Ο ρατσισμός και οι φυλετικές διακρίσεις στον αμερικανικό νότο που γεννήθηκε τον οδήγησαν στην πυγμαχία για να καταφέρει να επιβιώσει απέναντι στην  βία του δρόμου. Βιώνοντας τον ρατσισμό και την προκατάληψη, αρνήθηκε να πάρει μέρος στον Πόλεμο του Βιετνάμ. «Κανένας Βιετκόνγκ δεν με έχει αποκαλέσει αράπη» θα πει εμφατικά στα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης το 1967. Έτσι τον αποκάλεσαν προδότη της παρτίδας, του αφαίρεσαν τον τίτλο του παγκόσμιο πρωταθλητή. Του απαγόρευσαν να συνεχίσει το μποξ. Όσο το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ τον έσερνε σε δίκη για την άρνηση στράτευσης, κάποιοι νέοι που τον συμπαραστέκονταν του ζήτησαν να απαγγείλει κάτι.  «Me, we». Εγώ, εμείς.

 

 

1968. Η χρονιά των εξεγέρσεων και των κινημάτων αμφισβήτησης. Στο ολυμπιακό στάδιο της Πόλης του Μεξικό στο βάθρο ανεβαίνουν ξυπόλυτοι, δυο αμερικανοί μαύροι αθλητές, ο Τομι Σμιθ και ο Τζον Κάρλος, στην πρώτη και τρίτη θέση αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια ανάκρουσης του εθνικού αμερικανικού ύμνου, οι δυο αθλητές σκύβουν το κεφάλι και υψώνουν τη σφιγμένη γροθιά τους, μέσα σε μαύρα γάντια. Είναι ο χαιρετισμός του επαναστατικού κινήματος των Μαύρων Πανθήρων… Καταγγέλλουν σε ολόκληρο τον κόσμο τον ρατσισμό των Η.Π.Α. Η Αμερική στιγματίζεται. Τους διώχνουν αμέσως από το ολυμπιακό χωρίο. Τους απαγορεύεται να λάβουν ξανά μέρος σε αθλητική συνάντηση. Επιστρέφοντας στην χώρα τους δεν τους δίνει κανείς δουλεία. Η γροθιά τους, όμως,  παραμένει υψωμένη.

 

 

 

Ο πάτερ Aλ Καντάνης βρίσκεται στο κεφαλόσκαλο του Ναού του. Παρατηρεί τους Χριστιανούς Νέους να προετοιμάζονται για το νέο γύρο του αγώνα paint ball. Στο μυαλό του πάτερ έρχονται σκέψεις από τις προηγούμενες μέρες. Θυμώνει σαν σκέπτεται το σχόλια που δέχτηκε από σελίδες του διαδικτύου που τον αποκαλούσαν πολεμοχαρή που εθίζει τα παιδιά στις συνήθειες μιας μάχης. Κάποιοι άλλοι τον αποκάλεσαν φασίστα επειδή ευλόγησε στα εγκαίνια τους τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στο Αγρίνιο. Τα παιδιά από κάτω έχουν αρχίσει το paint ball. Γελούν, φωνάζουν, βρίζουν καμία φορά. Δεν τον πειράζει. Μέσα του είναι θυμωμένος για την αποδοκιμασία που δέχτηκε. Τόσα έχει κάνει για αυτήν την πόλη. Φροντιστήρια για ελληνόπουλα, συσσίτια και παζάρια ρούχων μόνο για έλληνες. Μέχρι και αφίσες κόλλησε με το σύνθημα «Χριστός ή Κρίση; Η Μετάνοια είναι η λύση». Και τόσο μένος πια για το πρόσωπό του;

 

Ξαφνικά ο ουρανός σκοτεινιάζει. Καταιγιδοφόρα νέφη κατακλύζουν τον ορίζοντα. Δυνατός άνεμος φυσά. Η γενειάδα του και τα άμφια του ανεμίζουν. Αστραπές και βροντές χαλάνε τον κόσμο. Οι Χριστιανοί Νέοι στρέφουν τα βλέμματά τους πάνω του. Τα μάτια τους λάμπουν σαν την πανσέληνο τα μεσάνυχτα. Τα πλαστικά τους όπλα έχουν μετατραπεί σε πολυβόλα. Ο παπά-Καντάνης πηδά από το κεφαλόσκαλο και βρίσκεται στην σέλα του Λευκού Αλόγου της Αποκάλυψης. Με την ποιμαντορική του ράβδο το οδηγεί. Ξωπίσω του τον ακολουθούν οι Νέοι του πάνω σε πυραυλοκίνητα skate. Στο διάβα τους τιμωρούν αλλόπιστους, άθρησκους, αμαρτωλούς και μετανάστες. Εισβάλουν σε μπαρ, καφέ και άλλα στέκια ακολασίας και τα πυρπολούν. Ο πάτερ καλπάζει με σιγουριά προς το Δημαρχείο. Καταλαμβάνει την εξουσία της πόλης! Ο Δήμαρχος αγνοείται! Τώρα μέσα στο Δημαρχείο βρίσκεται ο παπά-Καντάνης με τους πάνοπλους Χριστιανούς Νέους να τον στηρίζουν!

 

Στην πλατεία σιντριβανιού έχει μαζευτεί κόσμος. Όλοι είναι έντρομοι καθώς περιμένουν τις επόμενες κινήσεις του. Μέσα ο πάτερ ετοιμάζεται. Το αρχιερατικό του εγκόλπιο φωτοβόλει! Ο Θεός του έδωσε και άλλη δύναμη! Φορά το στιχάριο και το ωμοφόριό του. Η ποιμαντορική ράβδος ακτινοβολεί! Πλέον βρίσκεται πάνω από το δάπεδο! Αιωρείται! Είναι ο κάτι μεταξύ του Γκάνταλφ, του Μπάτμαν, του Μαγκνέτο και του Αγίου Κωνσταντίνου! Ο κόσμος περιμένει το διάγγελμα του! Θα εγκαθιδρύσει ένα Νέο Βασίλειο και αυτός θα είναι ο Αυτοκράτορας! Σκληρός αλλά Δίκαιος! Και αρχίζει σήμερα από το κέντρο του Αγρινίου! Ίπταται. Εξέρχεται από το παράθυρο του Δημαρχείου! Λάμψεις παντού! Το σιντριβάνι αντί για νερό, αναβλύζει αίμα! (Κάποιοι το πέρασαν για κρασί και πήγαν να πιουν). Πίσω του ακτινοβολεί ένας ενεργειακός σταυρός. Η φιγούρα του είναι αποκαλυπτική. Ο κόσμος έντρομος και με θαυμασμό κρέμεται από τα χείλη του! «Φασίστα Αλ Καντάνη το νου σου!», του φωνάζει κάποιος περαστικός από το προαύλιο της εκκλησιάς. Βρίσκεται ακόμα στο κεφαλόσκαλο του ναού, οι Χριστιανοί Νέοι ακόμα παίζουν paint ball. Όλα στο μυαλό του… Κάποια μέρα όμως θα τους δείξει…

 

Προδημοσίευση από το 14^ο τεύχος του Παροξυσμού.

Εικονογράφηση okso81.

 

 

Το τυποποιημένο σακουλάκι περιέχει μια πίτα και ένα μήλο. Έρχεται κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή σε μερικές δεκάδες σχολεία της χώρας. «Το Ίδρυμα του Νιάρχου πραγματικά νοιάζεται για τους νέους της χώρας μας, που αυτήν την περίοδο δοκιμάζονται. Ο Νιάρχος είναι αυτοδημιούργητος και ξέρει τι σημαίνει πείνα. Η βοήθεια του μέσω του Προγράμματος Σίτισης είναι ανάσα για τους μαθητές του σχολείου που υποσιτίζονται» κηρύσσει περιχαρής η φιλόλογος προς τους μαθητές του Λυκείου που εκείνη την στιγμή περιεργάζονται αμήχανοι το σακουλάκι τους. Πίσω της ο υπεύθυνος του κυλικείο της ρίχνει φθονερές ματιές καθώς βάζει σε σειρά τις απούλητες τυρόπιτες.

 

Είναι πάντοτε η παλιά ιστορία του «αγαθού φιλόπονου και εγκρατούς εργάτη» που έγινε πλούσιος και του άθλιου χασομέρη που σπατάλησε όλα του τα υπάρχοντα στο γλέντι και για τιμωρία υποχρεώθηκε αυτός και τα παιδιά του και τα παιδιά των παιδιών του, να καταπονούνται στον αιώνα τον άπαντα δουλεύοντας για τους «ενάρετους» Νιάρχους και τους απογόνους τους. Μια ιστορία, που σαν παραμύθι, ταξιδεύει από αιώνα σε αιώνα. Όπως ταξιδεύουν και οι απόγονοι του Νιάρχου με τις θαλαμηγούς τους. Στο κατάστρωμα οι απόγονοι των «ενάρετων» χαίρονται τα δώρα της ζωής. Στα αμπάρια κρυμμένοι τριτοκοσμικοί κατασκευάζουν τα πιο ονειρεμένα γεύματα, που οι ίδιοι απαγορεύεται να δοκιμάσουν. Απαγορεύεται ακόμα και να αντικρίσουν το φως του ηλίου, ανεβαίνοντας στο κατάστρωμα. Ζουν σαν τα ποντίκια για βδομάδες, μήνες, για όσο χρειαστεί. Και οι από πάνω απόγονοι του Νιάρχου ταξιδεύουν, με ένα μοναδικό τρόπο που μόνο τα μέλη του διεθνούς jet set στερεώματος γνωρίζουν. Ταξιδεύουν, μα το μυαλό τους είναι καρφωμένο στα θησαυροφυλάκιά τους. Διάσπαρτα σε κάθε γωνία του πλανήτη θησαυροφυλάκια τεράστιας χωρητικότητας αναδεύουν ένα παχύρευστο χυλό κιτρινωπής απόχρωσης. Κάθε μόριο του χυλού έχει βγει από τους πόρους του δικού μας σώματος. Εκεί βρίσκονται συμπιεσμένες ώρες εργασίας που αθροίζουν χιλιετίες, μαζί με τσακισμένες αρθρώσεις, σακατεμένα μυαλά, διερρηγμένα στομάχια, γαστρικά υγρά, νευρώνες, λαμαρίνες, καουτσούκ, μικροτσίπ, κυβικά χιλιόμετρα πετρελαίου…

 

Το Ίδρυμα ΣΤ. ΝΙΑΡΧΟΣ ισχυρίζεται πως «αγωνίζεται για μια πιο ανθρώπινη κοινωνία» και μας πετάει ένα κόκαλο. Αυτοί οι «ενάρετοι» που αρπάζουν κάθε μέρα το ψωμί από το τραπέζι μας τώρα εμφανίζονται ως σωτήρες μας. Και η παλιά ιστορία του «αγαθού φιλόπονου και εγκρατούς εργάτη» που έγινε πλούσιος, περιπλέκεται ακόμα πιο πολύ…

 

12/03/2014

έντυπο δρόμου Παροξυσμός

 

 

 

Locomotiva: Νέα Περιοδική Αντικαπιταλιστική – Αντικρατική Έκδοση Της Συλλογικότητας "Ταπί Και Ψύχραιμοι". Στο Aγρίνιο μπορειτε να την βρείτε στην κατάληψη apertus.

 

 

Ο Eduardo Galeano σε μια από τις ιστορικές του αφηγήσεις αναφέρει για το σύγχρονο μύθο του Άγου Βασίλη:

 

«Τα Χριστούγεννα του ’30, ο Άι Βασίλης προσελήφθη από την Coca-Cola.  Μέχρι τότε δεν φορούσε στολή, και γενικά προτιμούσε τα μπλε ή κόκκινα ρούχα. Ο σχεδιαστής της Coca-Cola τον έντυσε με τα χρώματα της εταιρίας, κόκκινο με λευκές ρίγες, και του έδωσε τα χαρακτηριστικά που σήμερα όλοι γνωρίζουμε. Ο φίλος των παιδιών έχει λευκή γενειάδα, γελάει συνέχεια, ταξιδεύει με το έλκηθρο και είναι τόσο ευτραφής που δεν ξέρουμε πως καταφέρνει να χωθεί στις καμινάδες του κόσμου φορτωμένος με δώρα και μια κόκα κόλα σε κάθε χέρι.

 

Ούτε ξέρουμε τι σχέση έχει με τον Χριστό»

 

Αλλά ξέρουμε σίγουρα πια είναι η σχέση του με τον καπιταλισμό, να συμπληρώσουμε εμείς…

 

(Και επίσης ξέρουμε πως αυτο το καπιταλιστικό κάθαρμα εμάς δεν μας έχει τιμήσει ποτέ!)

 

 

 

Δεν χρειάζονται συστάσεις για τον γνωστό Απλό Λαϊκό Ήρωα Μπαρμπαρούση που όταν δεν επιδίδεται σε καταστροφές πάγκων μικροπωλητών σε λαϊκές αγορές, δίνει το Ελληνικό του Αίμα μόνο για Έλληνες (εκτός βέβαια αν λιποθυμήσει κατά την διάρκεια της αιμοδοσίας).  

 

Θα θέλαμε πολύ να τον πετυχουμε κάποια στιγμή στους δρόμους της πόλης μας, έτσι να τα πούμε και από κοντά… Αλλά που χρόνο το Παλικάρι για βόλτες και χαζολογήματα… Λίγο η βουλή, λίγο η οργάνωση, λίγο να βρει τον φίλο του και συναγωνιστή Έλληνα Εθνικιστή Roberto Chaidi, λίγο το ξύλο που θα φάει…

 

Οι ανυπόμονοι ας κάνουν ένα κλικ πάνω στην φωτογραφία και όλα θα πάνε μέλι – γάλα…

 

(κάντε κλικ πάνω στην φωτογραφία και όλα θα πάνε μέλι – γάλα)

 

Από το σήμερα στις απαρχές του καπιταλισμού

 

Δευτέρα, 13 Φλεβάρη. Οι ακτίνες του ηλίου συναντούν το πρώτο πρωινό μετά την ψήφιση του δεύτερου μνημονίου. Από το τηλεοπτικό του παραθύρι ο Κραουνάκης, αυτός ο ογκόλιθος του θεάτρου και του τραγουδιού, μας δίνει την συμβουλή του πως να αντιμετωπίσουμε την κρίση: «Να κάτσουμε σπιτάκι μας! Να ακούμε μουσική, να πηγαίνουμε θέατρο». Ακόμα και αυτήν την ώρα, δεν διαφεύγει ούτε στιγμή από το μυαλό του «αντικομφορμιστή» διανοούμενου, πως πάνω από όλα προέχει το ατομικό του μικροσυμφέρον. Το να πουλάει σιντι και να κόβει εισιτήρια, όπως φαίνεται, έχει εξέχουσα σημασία για αυτόν. Μα, τόσο απροκάλυπτα πια; Στο κάτω μέρος της οθόνης, περνάει μια λωρίδα με τους σημαντικότερους τίτλους ειδήσεων: «- Ψηφίστηκε το psi και το νέο μνημόνιο με 199 «ναι» – Μειώνεται κατά 22% ο κατώτατος μισθός όλων των κλιμακίων του ιδιωτικού τομέα – Εκτεταμένα επεισόδια χθες το βράδυ στο κέντρο της Αθήνας – Κανονικά λειτουργούν μετρό και ηλεκτρικός.»

 

Η τελευταία είδηση μου καρφώνεται στο μυαλό. Ανάβω τσιγάρο. Τα πνευμόνια μου γεμίζουν καπνό και το μυαλό μου με σκέψεις. Σκέφτομαι τους ανθρώπους στα μέσα μαζικής μεταφοράς να πέφτει ο ένας πάνω στον άλλο με στατική αδιαφορία. Σκουντιόνται χωρίς να συναντιούνται. Άλλη μια μέρα άμισθης ή μισθωτής αποκτήνωσης ξεκινά. Μέσα στο στοιβαγμένο πλήθος οι ελεγκτές γυρεύουν λαθρεπιβάτες. Παντού οι φωτεινές επιγραφές αναπαράγουν το μήνυμα: «Όλοι είμαστε μαζί, αλλά ο καθένας είναι μόνος του». Οι άνθρωποι, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, ζουν χώρια. Αποχωρισμένοι από τους γύρω τους, αποχωρισμένοι από αυτά που παράγουν, αποχωρισμένοι από τον ίδιο τους τον εαυτό. Η ανθρώπινη ιστορία είναι η ιστορία ενός θεμελιακού διαχωρισμού: τον κοινωνικό διαχωρισμό σε αφέντες και δούλους. Αυτός ο διαχωρισμός προκαλεί και οροθετεί όλους τους υπόλοιπους. Στην Αγγλία του 16^ου αιώνα οι αγρότες εκδιώχθηκαν από την γη που ζούσαν και καλλιεργούσαν. Η συλλογική ιδιοκτησία έγινε ιδιωτική. Φυτευτήκαν φράχτες, σκάφτηκαν χαντάκια, ο δημόσιος χώρος χάθηκε, η κοινοτική ζωή διαλύθηκε. Οι αγρότες αποξενώθηκαν από την γη και μετατράπηκαν σε σκλάβους μισθωτούς ή άμισθους. Αυτό αποτέλεσε την πρωταρχική συσσώρευση κεφαλαίου. Έτσι ξεκίνησε ο καπιταλισμός. Και όπως όλα δείχνουν, η ιστορία θα συνεχίζει να γράφεται με φωτιά και αίμα, μετατρέποντας τους ανθρώπους σε εμπορεύματα. Σβήνω το τσιγάρο μου.

Νωρίς το πρωί της Πέμπτης 20/10 στο περιστύλιο της βουλής , αρμόδιο κυβερνητικό στέλεχος ρωτήθηκε αν η αστυνομία είχε έρθει σε κάποιου είδους συνεννόηση με το ΠΑΜΕ (αναφορικά με την περιφρούρηση των μελών του ΠΑΜΕ , οι οποίοι σχηματίζοντας ανθρώπινη αλυσίδα δεν άφηναν διαδηλωτές να πλησιάσουν τη βουλή)

Εκείνος απάντησε, ό,τι όσο λειτουργεί με αυτό τον τρόπο το ΠΑΜΕ , η αστυνομία δε χρειάζεται….

 

Η αναδημοσίευση αυτή από την εφημερίδα 'Εθνος , συμπυκνώνει σε λίγες γραμμές το ρόλο που δίνει το ΠΑΜΕ  στην έννοια της περιφρούρησης….

 

Στις 6 Οκτωβρίου, λίγο πριν ποδοσφαιρικό αγώνα στο γήπεδο του Αγρινίου, με αιτία την άρνηση ενός ατόμου να δεχθεί τον εξευτελισμό του έλεγχου προσωπικών του αντικειμένων από τους μπάτσους, δημιουργήθηκε μια έντονη αντιπαράθεση μεταξύ των παρευρισκομένων φιλάθλων και των δυνάμεων καταστολής. Το αποκορύφωμα ήταν ένας μπάτσος να τραβήξει όπλο και να απειλήσει τον κόσμο…

 

Θεωρούμε το γεγονός πολύ σημαντικό ως δείγμα της κρατικής τρομοκρατίας και το που μπορεί να φτάσει αυτή ακόμα και σε μια σχετικά μικρή πόλη όπως και το Αγρίνιο. Και σίγουρα, το γεγονός αυτό, δεν πρέπει να απομονωθεί στο ιδιαίτερο περιβάλλον του  λεγόμενου οπαδικού χώρου. Το τι εστί γήπεδο και ποιες είναι οι επιρροές του στο κοινωνικό (άλλα και χωροταξικό) περιβάλλον της πόλης είναι μία συζήτηση που έχει γίνει πολλές φορές και οι θέσεις μας έχουν αναπτυχθεί και στο πραγματικό χρόνο των κοινωνικών επαφών, αλλά και γραπτώς, μέσα από τις σελίδες του Παροξυσμού.

 

Όταν όμως οι μπάτσοι τραβάνε όπλο (και έτσι αυξάνεται και η πιθανότητα της εκπυρσοκρότησης) τίποτα δεν πρέπει να παραμερίζεται.

 

Η Αυτόνομη Ζώνη, ως μια συλλογικότητα που λειτουργεί κυρίως στο κοινωνικό πεδίο του γηπέδου, προάγοντας μια αντιφασιστική δομή, είναι η πιο κατάλληλη να μιλήσει για το συγκεκριμένο περιστατικό κρατικής τρομοκρατίας.

 

Αναδημοσιεύουμε το κείμενο της λοιπόν, που φέρει το τίτλο:  

Οι ένστολοι τραμπούκοι…