«Αχ, μικρέ μου, ποτέ δε θα απαλλαγείς από αυτή την αίσθηση. Είσαι ένοχος! Κάθε φορά που θα βγαίνεις από το σπίτι σου, θα αισθάνεσαί πίσω σου ένα επικριτικό βλέμμα που θα σου φωνάζει να γυρίσεις! Θα τριγυρνάς στο κόσμο σαν σκύλος δεμένος μ’ ένα μακρύ λουρί! Κι ακόμα κι όταν θα’ σαι μακριά, θα αισθάνεσαι πάντα το κολάρο της οικογένειας στο λαιμό σου! (Σαρλ Μπωντλαίρ, θα έχεις φτάσει σαράντα χρονών κι ακόμα θα φοβάσαι τη μητέρα σου!)»
Μίλαν Κούντερα, Η ζωή είναι Αλλού, 1973
«Αλλά αν ποτέ μπορέσω να ξαναβρώ το σθένος και τη ζέση που είχα ορισμένες φορές, θα εκτονώσω το θυμό μου με βιβλία τρομακτικά. Θα’ θελα να ξεσηκώσω εναντίων μου όλο το ανθρώπινο γένος.»
Σαρλ Μπωντλαίρ, Επιστολή στη μητέρα του,1867
Χαχαχαχα, πάλι για την μάνα σου μιλάς; Α ρε πιτσιρικά, πάρτο χαμπάρι, η οικογένεια είναι κάτι το ωραίο, όλοι οι νορμάλ άνθρωποι θέλουν να το κάνουν! Εσύ όμως είσαι ξεχωριστός, γιατί δεν γνώρισες οικογένεια ούτε μάνα να σου δώσει καμιά αγάπη της προκοπής. Την αγάπη μου την έδωσε όλη εμένα όταν ΣΤΗΝ ΓΑΜΗΣΑ. Οπότε ξυδάκι υπάνθρωπε!