Φυσικά μπορούμε και μόνοι μας:
Το χρονικό μιας εκδήλωσης
Στις 9 Αυγούστου άτομα απο τον Ανάπλους και οι Parasound διοργανώνουν στη νέα πλατεία Ταχυδρομείου αυτόνομο πολιτιστικό φεστιβάλ με skate, graffiti και Συναυλία. Κάποιοι άνθρωποι έχουμε επιλέξει να μην ζητάνε άδεια σε δημόσιους χώρους όπου διοργανώνουν εκδηλώσεις τους. Θεωρούμε ότι οι δημόσιοι χώροι ανήκουν σε όλους μας και το να ζητηθεί άδεια για ένα τέτοιο χώρο σε μια πόλη που κινείσαι, ζεις και δουλεύεις μόνο προσβολή θα μπορούσε να θεωρηθεί . Άρα δεν ανεχόμαστε να παρακαλέσουμε κανέναν δημόσιο φορέα για κάποιο χώρο που θα χρησιμοποιήσουμε και που ούτως ή άλλως μας ανήκει.
Ένα πρωί πριν την εκδήλωση επισκεφτήκαμε το πνευματικό κέντρο με σκοπό να βρούμε κάποιον υπεύθυνο ο οποίος θα μας βοηθούσε ώστε να πάρουμε από κάπου ρεύμα. Όταν είπαμε για τον λόγο τον οποίο θέλαμε το ρεύμα, η υπάλληλος του δήμου μας κοίταξε με απορία λέγοντας μας αν και από πού πήραμε άδεια. H απάντηση πολύ απλή: από κανέναν…Αμέσως άρχισαν τα τηλέφωνα στην υπεύθυνη για τους δημόσιους χώρους, η οποία εκείνη τη στιγμή βρίσκονταν σε διακοπές. Η συνομιλία τους ήταν πολύ σύντομη και η απάντηση τι άλλο; Αρνητική. Δεν δώσαμε καν σημασία απαντώντας στην υπάλληλο ότι εμείς αυτό που είναι να κάνουμε θα το κάνουμε. Η υπάλληλος του δήμου βλέποντας ότι είμαστε αποφασισμένοι και διαφυλάσσοντας την θέση της, ξαναπαίρνει την υπεύθυνη και της εξηγεί.. Η υπεύθυνη για τους δημόσιους χώρος, καταλαβαίνει περί τίνος πρόκειται και ρίχνει αμέσως το μπαλάκι στον αντιδήμαρχο. Το τηλέφωνο σηκώνεται, ο αριθμός πληκτρολογείται γρήγορα ,όπως γρήγορα έρχεται και η απάντηση από την άλλη άκρη:΄΄είμαι εκτός Αγρινίου ΄΄.Δηλαδή ο κύριος αντιδήμαρχος πήγαινε για τις βουτιές του. Η τελευταία κουβέντα από την υπάλληλο του δήμου είναι ότι πρέπει να το ξεχάσουμε αυτό που θέλουμε και να έρθουμε μετά από μέρες, όπου θα γυρίσει και από τις διακοπές η υπεύθυνη. «Εδώ» μας λέει, «την πλατεία την ζήτησε ολόκληρο κ.κ.ε. και δεν του δόθηκε άδεια». Μόνο που εμείς της απαντήσαμε ούτε κ.κ.ε. είμαστε, ούτε κάποιο κόμμα και κυρίως δεν ήρθαμε να ζητήσουμε άδεια. Είμαστε ένα κομμάτι της κοινωνίας αυτής της πόλης που θέλει να εκφραστεί με τον δικό της τρόπο και έχουμε όλο το δικαίωμα.Φύγαμε, όχι απογοητευμένοι, αλλά προβληματισμένοι για το από πού θα πάρουμε ρεύμα, αν και κάποιες λύσεις υπήρχαν.
Δώσαμε ραντεβού την άλλη μέρα κάτω από το δημαρχείο. Ούτε για να ζητήσουμε άδειες, ούτε τίποτα (μιας και το ρεύμα το είχαμε εξασφαλίσει τελικά). Ο λόγος της επίσκεψης μας ήταν να τα χώσουμε λιγάκι και να τους δώσουμε να καταλάβουν μερικά πράγματα. Μπήκαμε στο γραφείο του αντιδημάρχου συστηθήκαμε ως πολιτιστική ομάδα. Για το θέμα είχε ενημερωθεί από την προηγούμενη μέρα και ήταν κάθετος στο να μην γίνει τίποτα. Η δικαιολογία έτοιμη. Η πλατεία δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί γιατί δεν έχουν γίνει ακόμα εγκαίνια. ‘Έλα όμως που ήμασταν καλά διαβασμένοι και ξέραμε ότι τα εγκαίνια έχουν γίνει πριν ακόμη στρωθούν οι πλάκες στην πλατεία. Βλέπετε ο προηγούμενος δήμαρχος θα γίνονταν νομάρχης και έπρεπε να βάλει το δικό του όνομα σε κάτι που άρχισε όταν ήταν αυτός στην δημαρχεία. Έτσι ο κυρ-δήμαρχος έκανε τα εγκαίνια του και πίσω του κάποιοι εργάτες κουβαλούσαν λάσπη και άλλοι τοποθετούσαν πλάκες… Ότι φάμε ότι πιούμε δηλαδή… Πίσω στο γραφείο του αντιδημάρχου τώρα, γιατί το κλίμα έχει ζεσταθεί. Ο αντιδήμαρχος προσπαθεί να αμυνθεί στην επίθεση που δέχεται με αστείες δικαιολογίες του στυλ «δεν έχουν γίνει εγκαίνια» ή «το δημοτικό συμβούλιο έχει αποφασίσει να μη δοθεί η πλατεία σε κανέναν» ή ότι «αυτό που πάτε να κάνετε είναι παράνομο». Βλέποντας ότι δεν κάνουμε βήμα πίσω, άρχισε να χρησιμοποιεί μια άλλη μέθοδο. Τη μέθοδο της φοβέρας.. Δηλαδή απείλησε ότι θα έφερνε τους μπάτσους. Γρήγορα μετάνιωσε για ότι είπε, καταλαβαίνοντας τον λάθος τρόπο που μας αντιμετώπισε, αφού η απάντηση μας ήταν άμεση και η εξής «ότι και να φέρετε, ότι και να κάνετε, η εκδήλωση θα γίνει». Θα είχε ξεχάσει φαίνεται ο αντιδήμαρχος το γιουχάισμα και το κυνηγητό ενός πρώην αντιδημάρχου όταν λυκοφιλικά μας προσέγγισε για να μας ζητήσει το λόγο που πήραμε τον εγκαταλελειμμένο κτήριο της παλαιάς λαχαναγοράς χωρίς άδεια. Όπως το μετάνιωσαν και οι ασφαλίτες που μας επισκέφτηκαν και φύγανε με όπισθεν και ανοιχτές τις πόρτες, αφού δέχονταν βροχή από πέτρες, μπουκάλια και ξύλα. Αφού είπαμε την τελευταία μας κουβέντα, σηκωθήκαμε να φύγουμε. Τότε άρχισαν τα καλοπιάσματα του στυλ «να το ξανασυζητήσουμε».
Στη συνέχεια, κυρίως τηλεφωνικά, μας αντιπρότειναν άλλους χώρους για να κάνουμε την εκδήλωση, όπως το πάρκο και το δημοτικό σινεμά Ελληνίς. Εμείς αρνηθήκαμε, αφού θέλαμε την πλατεία. Τους είπαμε πως η υπόθεση έληξε, ρεύμα βρήκαμε και ότι θα κάνουμε αυτό που είχαμε προαποφασίσει. Έφτασαν σε σημείο να μας υπόσχονται πως θα μας βάλουν τα μηχανήματα και πως θα μας καλύψουν οικονομικά, αρκεί να πάμε σε οποιαδήποτε άλλο χώρο εκτός της νέας πλατείας. Εμείς ούτε βήμα πίσω. Θέλαμε την νέα πλατειά και αυτοοργάνωση.
Τα τηλέφωνα σταμάτησαν, η μέρα πέρασε, το απόγευμα της εκδηλώσεις ήρθε. Από νωρίς άρχισε να κινείται κόσμος στην πλατεία, κουβαλώντας μηχανήματα, στήνοντας ράμπες και ανακουνώντας τα χρωματιστά σπρέι. Ο ήχος των skate δεν άργησε να ακουστεί. Τα graffiti έδωσαν το δικό τους χρώμα και λόγο στο μίζερο γκρίζο της πλατείας και της πόλης.
H εκδήλωση είχε γύρω στα 300 άτομα και υπολογίζεται να πέρασαν πάνω από 500. Αντιδήμαρχο ή κάποιον άλλο δημοτικό φορέα δεν είδαμε . Μπάτσους επίσης δεν είδαμε (πλην κάποιων ρουφιάνων , αλλά τίποτα το ιδιαίτερο)
Κάναμε τα εγκαίνια της πλατείας με μια εκδήλωση με πρόσταγμα την επαναοικειοποίηση των δημόσιων χώρων της πόλης. Οι πλατείες, οι δρόμοι, τα πάρκα δεν είναι ούτε για τραπεζοκαθίσματα, ούτε για πάρκινκ, ούτε για κόμματα.
Οι δημόσιοι χώροι ανήκουν σε όλους μας.