Category: ΚΑΤΑΛΗΨΗ APERTUS

Kείμενο από την Kατάληψη Apertus

 

 

Για τα τελευταία γεγονότα κοινωνικού κανιβαλισμού

 

 Στις 11/05, ήμερα Γενικής Απεργίας, στo κέντρο της Αθήνα οι κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους επιτέθηκαν  στην πορεία με εμμονή κυρίως στα ανεξάρτητα και ακηδεμόνευτα μπλοκ. Άγριοι ξυλοδαρμοί, δολοφονικά χτυπήματα, χημικά, χειροβομβίδες κρότου λάμψης, συλλήψεις, αιμόφυρτοι και τραυματισμένοι διαδηλωτές. Από αυτήν την δολοφονική επίθεση, ο Γιάννης Κ. από το μπλοκ της Συνέλευσης Αντίστασης και Αλληλεγγύης Κυψέλης/Πατησίων, τραυματίστηκε σοβαρά και μεταφέρθηκε με ΕΚΑΒ στο χειρουργείο του νοσοκομείου Νίκαιας σε προθανάτια κατάσταση, με σοβαρό επισκληρίδιο αιμάτωμα και κατάγματα στο κρανίο. Τώρα ο Γιάννης Κ. νοσηλεύεται διασωληνωμένος στην εντατική.

 

Την Τρίτη 10 Μάη, ο 44χρονος Μανώλης Καντάρης, δολοφονείται στο κέντρο της Αθήνας από αγνώστους. Αιτία της επίθεσης, πιθανώς υπήρξε η προσπάθεια αφαίρεσης μίας τσάντας που είχε μαζί του.

Η δολοφονική αυτή ενέργεια είναι συνέπεια της όλο ένα και αυξανόμενης ανέχειας, φτώχειας και εξαθλίωσης που επικρατεί σε διάφορες συνοικίες του κέντρου της μητρόπολης. Αμέσως μετά το περιστατικό, το φασιστικό παρακράτος άρχισε μια νεκρολόγια διεκδικώντας ηγετική θέση στον κοινωνικό αναβρασμό. Παράλληλα ο δήμαρχος της Αθήνας, μέσα από δηλώσεις, προτρέπει τους μετανάστες χωρίς χαρτιά «να γυρίσουν σπίτια τους», δίνοντας έτσι πάτημα σε κινήσεις εναντίων των μεταναστών. Το επόμενο χρονικό διάστημα ένα συνονθύλευμα οργανωμένων φασιστών και «αγανακτισμένων πολιτών», με την συνδρομή των αστυνομικών δυνάμεων, προβαίνουν σε ρατσιστικό πογκρόμ με συνέπεια των τραυματισμό δεκάδων μεταναστών, ενώ εκδηλώνονται συνδυασμένες επιθέσεις διμοιριών και φασιστών διαδοχικά κατά των καταλήψεων Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά και Βίλα Αμαλίας (Αχαρνών & Χέυδεν), οι οποίες αποκρούονται επιτυχώς από συντρόφισσες και συντρόφους. Επίσης τα ξημερώματα της Πέμπτης 12 Μάη στην περιοχή των Κάτω Πατησίων ένας νεαρός μετανάστης από το Μπαγκλαντές πέφτει νεκρός μαχαιρωμένος από δύο έλληνες φασίστες, οι οποίοι πρώτα τον καταδίωξαν με το μηχανάκι τους. Κάποιοι, λοιπόν, επιδιώκουν με κάθε τρόπο να διαιωνίσουν αυτή την κατάσταση.

 

Αυτοί οι «κάποιοι» δεν είναι άλλοι από οργανωμένους φασίστες, πλαισιωμένοι από ένα ασαφές νεφέλωμα εθνικοφρονούντων κατοίκων και καταστηματαρχών, μπράβων και νταβάδων, σε συνδυασμό με φαιδρές προσωπικότητες του δεξιού πολιτικού παρασκηνίου. Αυτοί, λοιπόν, οι «κάποιοι» που άλλοτε πυροβολούν και μαχαιρώνουν «για την πατρίδα που βάλλεται» και άλλοτε αυτοανακηρύσσονται υπερασπιστές των «φτωχών πλην τίμιων ελλήνων», είναι που θέλουν να στρέψουν τους ντόπιους με κάθε τρόπο εναντίον των μεταναστών. Οι γειτονιές του πολυεθνικού προλεταριάτου στην Αθήνα, την Ηγουμενίτσα, την Πάτρα, την Άρτα και αλλού, μετατρέπονται σε πεδία όπου εκδηλώνεται η ρατσιστική και κατασταλτική πολιτική του κράτους και σε τόπους όπου συναντιούνται οι κοινές επιδιώξεις του κράτους και των αφεντικών με τις εθνικοκυριαρχικές φαντασιώσεις των φασιστών. Με λίγα λόγια το ένα χέρι νίβει το άλλο…

 

Όλος αυτός ο αναβρασμός είναι απόρροια της λογικής του παραλόγου ενός συστήματος που αντιμετωπίζει τις συνέπειες της αντιαθρώπινης στρατηγικής του. Το υπάρχον σύστημα είναι του δημιουργεί περιοχές και συνθήκες εξαθλίωσης. Το υπάρχον σύστημα είναι που δημιουργεί τους πολέμους, την φτώχεια, την ανέχεια και αναγκάζει τους ανθρώπους να εγκαταλείπουν τις εστίες τους για να περιπλανηθούν στον «παράδεισο» της ελληνικής βαρβαρότητας. Οι κρατικοί μηχανισμοί, ενώ θέλουν να παρουσιαστούν σαν εγγυητές της κοινωνικής ειρήνης, δεν είναι τίποτα άλλο από μηχανισμούς φίμωσης κάθε φωνής αμφισβήτησης και καταστολής κάθε πράξης αντίστασης.

Σημαντική, από άποψη συμβολισμού, είναι η χειρονομία της χήρας του Μ. Καντάρη να επιστρέψει τα λουλούδια που της έστειλε ο αρχηγός της φασιστικής «Χρυσής Αυγής», δείχνοντας στην κοινωνία ποιος είναι ο ρόλος των σύγχρονων ταγματασφαλιτών σε αυτήν την τραγωδία.

 

Όποιος κάνει ότι δεν καταλαβαίνει ή σφυρίζει αδιάφορα έχει πάρει ήδη θέση.

 

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ–ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ–ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ

Ενάντια στην βία του κράτους, του παρακράτους και των αφεντικών

 

 

Κατάληψη Apertus

 

Το δίκιο μας να βγάλουμε στους δρόμους…

 

Η κρίση του κεφαλαίου έχει επεκταθεί και έχει μετουσιωθεί σε μια γενικευμένη κοινωνική κρίση. Η καθημερινότητα γίνεται ολοένα και πιο ζοφερή και η απόσταση μεταξύ των ανθρώπων επιδιώκεται συνεχώς να αυξάνει. Η κρίση του κεφαλαίου αποτελεί βήμα για να αλωθεί κάθε πτυχή της ζωής μας.. Η ανεργία αυξάνεται, τα μεροκάματα κι οι μισθοί μειώνονται, τα εργασιακά δικαιώματα περιχαρακώνονται, οι αντιθέσεις συνεχώς μεγαλώνουν και ο αριθμός των αστέγων πολλαπλασιάζεται. Το δημόσιο σύστημα υγείας καταρρέει, τα τιμολόγια της ΔΕΗ τροποποιούνται εις βάρος μας, το ίδιο και το κόστος των μετακινήσεων (βενζίνη, εισιτήρια, διόδια κτλ)… Η εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, της καταστολής και του ελέγχου, η φτώχεια και η ανέχεια, τόσο σε ντόπιους όσο και σε μετανάστες,  διευρύνονται και αυξάνονται με ανάλογο τρόπο.

 

 

Το ανέκαθεν εμπορευματοποιημένο σύστημα υγείας (φακελάκια, διαφήμιση ιδιωτικών ιατρειών, φαρμακοβιομηχανίες σε ρόλο κουμανταδόρων κτλ) ξεπερνά τους οποιοδήποτε ενδοιασμούς και δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο. Οι αλλαγές στο σύστημα υγείας –το οποίο βρίσκεται υπό κατάρρευση-σηματοδοτεί και την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων καθώς επίσης και την υποβάθμιση των ήδη υποβαθμισμένων υπηρεσιών που θα παρέχει. Και το εισιτήριο των 5 ευρώ είναι μόνο η αρχή…

 

Η αύξηση των τιμών των εισιτηρίων και η ύπαρξη διοδίων δηλώνουν ξεκάθαρα πως το κράτος και το κεφάλαιο παίζουν το ρόλο του νταβατζή. Η υποτίμηση της νοημοσύνης μας αλλά και της ίδια μας της ζωής συνεχίζεται. Και ενώ η κοινωνική δυσαρέσκεια αυξάνεται στο ζήτημα των πληρωμών, η απάντηση των εταιριών είναι αύξηση των τιμών! Μια κίνηση καθαρά ανταγωνιστική με όρους κοινού τσαμπουκά.

 

Σε αυτή τη σύμπραξη αετονύχηδων δεν θα μπορούσε να λείπει και η ΔΕΗ. Εν μέσω κρίσης τα τιμολόγια διαφοροποιούνται. Η  τιμής πώλησης στη βιομηχανία και τα καταστήματα  μειώνεται, ενώ στα νοικοκυριά έχουμε αύξηση. Έτσι λοιπόν και η ΔΕΗ ως κερδοφόρος επιχείρηση κοιτάει το κέρδος της και λειτουργεί με ταξικά κριτήρια. Ενώ, τα λεγόμενα ΄΄κοινωνικά΄΄ τιμολόγια (ευνοϊκή μεταχείριση για τα χαμηλά εισοδήματα) αποτελούν μια κίνηση καθαρά αποπροσανατολισμού μιας και τελικά δεν ευνοούν κανέναν. 

 

Στην εποχή της παθητικότητας, της εξατομίκευσης κάποιοι διαλέγουν τον δρόμο του άμεσου και αδιαμεσολάβητου αγώνα. Η σύγκρουση των κατοίκων της Κερατέας ενάντια στους εργολάβους και τις δυνάμεις καταστολής,  το κίνημα άρνησης πληρωμών στα ΜΜΜ και τα διόδια, οι απεργιακές κινητοποιήσεις, οι επισχέσεις εργασίας σε ιδιωτικούς χώρους (όπως συμβαίνει στην περίπτωση του Ιπποκράτειου Ιδρύματος στο Αγρίνιο), φωνάζουν κραυγαλέα ότι μεγάλο μέρος της κοινωνίας πλέον δεν συναινεί στις επιλογές του κράτους κα των αφεντικών. Παράλληλα, 300 μετανάστες ξεκίνησαν απεργία πείνας από 25/01, διεκδικώντας την νομιμοποίηση τους, χρησιμοποιώντας ως όπλο το μοναδικό τους υπάρχον, δηλαδή το ίδιο τους σώμα. Η ταξική ειρήνη και η ευημερία οδεύουν προς το τέλος τους.

 

Η συλλογικοποίηση των αρνήσεων και η αλληλεγγύη μεταξύ των ντόπιων και «ξένων» καταπιεσμένων και  εκμεταλλευόμενων, είναι ο μοναδικός τρόπος για να γίνουν αποτελεσματικοί οι αγώνες μας. Θέλουν να φαγωθούμε μεταξύ μας. Ας μην τους κάνουμε την χάρη… Ας αντιτάξουμε το συλλογικό απέναντι στο ατομικό, το «εμείς» απέναντι στο «ο καθένας για τον εαυτό του».

 Γενική απεργία 23 Φλεβάρη

Να συλλογικοποιήσουμε τους αγώνες μας  

  Κατάληψη Apertus

Καλυβίων 70, Αγρίνιο

 apertus.squat.gr

Στις 31 Γενάρη 2010 σύντροφοι και συντρόφισσες έδωσαν άμεση απάντηση σε μπάτσους, εισαγγελείς, δικαστές, δημοσιογράφους, δημάρχους, περιφερειάρχες  προχωρώντας σε ανακατάληψη του κτιρίου Μαραγκοπούλειου στη Πάτρα. 

  

ΤοΣΣάββατο 16 Οκτωβρίου 2010 το εγκαταλελειμμένο, εδώ και 20 χρόνια, κτίριο του πρώην Ικα , στην οδό Γούναρη, γνωστό και ως Μαραγκοπούλειο, καταλαμβάνεται  από συντρόφους και συντρόφισσες, για  να ξαναδώσουν ζωή σε ένα εγκαταλελειμμένο χώρο  και να δημιουργήσουν στο κέντρο της πόλης  έναν ανοιχτό χώρο όπου ελεύθερα, αντιιεραρχικά, αδιαμεσολάβητα θα οργανώσουν τις ζωές,  το χρόνο, τις  καθημερινές αντιστάσεις και θα δημιουργήσουν τρόπους συλλογικής αμφισβήτησης και δράσης.

 

Στις 28/12/10 στις 7:30 το πρωί, μπάτσοι και ασφαλίτες, προχωρούν σε εκκένωση  του κατειλημμένου κτιρίου. Εκείνη τη στιγμή στο κτίριο βρίσκονταν 11 σύντροφοι και συντρόφισσες. Μετά την άρνησή τους να εγκαταλείψουν το κτίριο ξεκίνησε η εκκένωση από τους μπάτσους με τη βοήθεια της Πυροσβεστικής. Στη συνέχεια οδηγούνται στην αστυνομική διεύθυνση, όπου αρνούνται να υπογράψουν και να δώσουν οποιοδήποτε στοιχείο. Παράλληλα αλληλέγγυοι που ενημερώθηκαν για το συμβάν κατευθύνθηκαν αρχικά προς την κατάληψη ενώ στη συνέχεια ακολούθησε συγκέντρωση έξω από την Αστυνομική Διεύθυνση στην Ερμού. Έπειτα από 3 ώρες, οι 11 αφήνονται ελεύθεροι-ελεύθερες. Σε βάρος των 9  εκκρεμεί κατηγορία για «διατάραξη οικιακής ειρήνης», ενώ οι άλλοι 2  αφήνονται χωρίς κατηγορίες.

 

Από την πλευρά μας, αντιλαμβανόμαστε τις καταλήψεις ως χώρους αυτοοργάνωσης και συλλογικότητας,  απελευθερωμένους  από το ασφυκτικό κλοιό της καθημερινότητάς των μικρών και μεγάλων εξουσιών. Ως χώρους  κριτικής και άρνησης του πολιτισμού της ιδιοκτησίας, του εμπορεύματος, της καβάτζας και της ιδιώτευσης, όπου επιλέγεται να χτίζονται σχέσεις συντροφικότητας και αλληλεγγύης, μακριά και ενάντια σε κάθε μορφή ρατσισμού, σεξισμού και αποκλεισμού. Ως χώρους όπου οι άνθρωποι μπορούν να ανταμώνουν, να μοιράζονται και να ζυμώνονται και όχι να βρίσκονται για να αθροίσουν τις μοναξιές τους.

 

Οι καταλήψεις, όπως και όλοι οι χώροι συλλογικής και αυ­τοορ­γα­νω­μέ­νης δράσης, που διεκδικούν την θέση τους στα πεδία των καθημερινών μετώπων ενάντια στο κράτος, τα αφεντικά και σε κάθε μορφή εξουσίας, δεν έ­πα­ψαν να στο­χο­ποιού­νται και να α­ντι­με­τωπί­ζουν ένα ποικιλόμορφο φάσμα  κρατικών καθώς και πα­ρα­κρα­τι­κών επιθέσεων που αποσκοπούν στην αποπολιτικοποίηση τους, την τρο­μο­κρά­τη­ση, την συκοφάντηση, την περιθωριοποίηση και την καταστροφή τους.. Η προσπάθεια καταστολής κάθε αυτοοργανωμένου, αντιθεσμικού και συλλογικού  εγχειρήματος, είναι ένα ακόμα μέσο για να θέσουν την κοινωνική ζωή σε μια τροχιά καθολικής επιτήρησης, γύρω από το πεδίο ελέγχου των κυριάρχων.  Οτιδήποτε ξεφεύγει από τους όρους και τα όρια της κυριαρχίας, καταστείλετε και εκμηδενίζεται.

Με το επικοινωνιακό εφεύρημα με το όνομα «εσωτερικός εχθρός», η εξουσία, ανακαλύπτει επιχειρήματα αδιάλειπτος και εκ του μηδενός, για να εφαρμόσει μια ιδιότυπη φασιστική «δικαιοσύνη» προς την καταστολή οτιδήποτε που διασαλεύει την λεγόμενη «κοινωνική γαλήνη».

 

Η υπεράσπιση της κατάληψης Μαραγκοπούλειο και όλων των καταλήψεων, δεν μπορεί παρά να είναι κομμάτι του αγώνα για αυτοκαθορισμό, αυτοδιάθεση και ελευθερία.  Αφορά όλους τους αυτοοργανωμένους κοινωνικούς χώρους, γιατί όταν απειλείται ένας, απειλούνται και όλοι οι υπόλοιποι. Αφόρα κάθε ανυπότακτο άνθρωπό που δεν δέχεται τα δεσμά της καθημερινότητας, που αρνείται να φιμωθεί και επιλέγει να σπάσει την παγερή σιωπή της απάθειας. Αφορά κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι, που νοιώθει τα δεσμά του όλο και πολύ να το πνίγουν.

 

Η κατάληψη apertus, που από την 1 Μάιου του 2010 λειτουργεί στο Αγρίνιο αντι-ιεραρχικά, αντιθεσμικά και αυτοοργανωμένα, στέκεται αλληλέγγυα στην κατάληψη Μαραγκοπούλειο στην Πάτρα καθώς και σε κάθε αυτοοργανωμένο κοινωνικό χώρο. Οι αυτοοργανωμένοι συλλογικοί χώροι κοινωνικής αντίστασης είναι μέρος του αγώνα για έναν κόσμο χωρίς κράτη και αφεντικά, χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση.

 

Κάτω τα χέρια από τις καταλήψεις!

 

Αγρίνιο 2/01/2011

 Κατάληψη Apertus