Category: ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

Στην αλλοτριωτική διαχείριση του  χρόνου στη γκρι απόχρωση του επαρχιακού τοπίου, ανθίζει μια εξαιρετικά σπάνια συνθήκη συντροφικότητας, μια ζεστασιά κόντρα στην παγωνιά της πόλης…

antiviosi.squat.gr

Στις 28/12/10 στις 7:30 το πρωί περίπου 40 μπάτσοι και ασφαλίτες με τη συνοδεία μιας κλούβας με διμοιρία των ΜΑΤ επιχείρησαν την εκκένωση του κατειλημμένου Μαραγκοπουλείου (Γούναρη 102). Εκείνη τη στιγμή στο κτίριο βρίσκονταν 11 σύντροφοι και συντρόφισσες. Μετά την άρνησή τους να εγκαταλείψουν το κτίριο ξεκίνησε η εκκένωση από τους μπάτσους με τη βοήθεια της Πυροσβεστικής, η οποία έσπευσε να κόψει τα λουκέτα της πλαϊνής πόρτας που εν τέλει ξηλώθηκε. Αφού αντιστάθηκαν σθεναρά μέχρι τέλους στην επέλαση των μπάτσων, οδηγήθηκαν στο τμήμα. Εκεί αρνήθηκαν να υπογράψουν τη φόρμα με τα βιομετρικά τους στοιχεία και να δώσουν τα δακτυλικά τους αποτυπώματα, αν και τους ζητήθηκε επίμονα. Παράλληλα σύντροφοι-συντρόφισσες που ενημερώθηκαν για το συμβάν κατευθύνθηκαν αρχικά προς την κατάληψη όπου φωνάχτηκαν πολλά συνθήματα και οι μπάτσοι διαπομπεύτηκαν ενώ στη συνέχεια ακολούθησε συγκέντρωση έξω από την Αστυνομική Διεύθυνση στην Ερμού. Υπό την πίεση των συντρόφων-συντροφισσών μετά από 3 ώρες οι 11 αφήνονται ελεύθεροι-ελεύθερες. Σε βάρος των 9 (8 από το «Πέρασμα» και 1 σύντροφος) εκκρεμεί κατηγορία για «διατάραξη οικιακής ειρήνης» ενώ οι άλλοι 2 αφήνονται χωρίς κατηγορίες. Συνειδητά και από επιλογή ανέλαβαν συλλογικά την ευθύνη της κατάληψης παρά την επιλογή που οι μπάτσοι πρότειναν «να δοθεί ένα όνομα για να ξεμπερδεύουν».

Στις 16 Οκτώβρη καταλάβαμε το εγκαταλελειμμένο εδώ και 20 χρόνια Μαραγκοπούλειο (πρώην ΠΙΚΠΑ) πραγματοποιώντας την πολιτική μας απόφαση να στεγάσουμε τις δομές της συλλογικότητας μας σ’ ένα απελευθερωμένο χώρο. Η ίδια η πράξη της κατάληψης, όντας μια επιθετική πράξη απέναντι στο υπάρχον, είναι για μας ένα ακόμα εργαλείο στα χέρια μας με το οποίο προτάσσουμε την αυτοοργάνωση σε κάθε μορφή της καθημερινότητάς μας, την αλληλεγγύη σε κάθε καταπιεσμένο κομμάτι αυτής της κοινωνίας, την αντίσταση σε κάθε τι που μας εξουσιάζει και μας καταπιέζει, τελικά έναν άλλο τρόπο, τον κοινοτικό τρόπο διαχείρισης της καθημερινότητάς μας: συντροφικό, συλλογικό, αδιαμεσολάβητο, μακριά από τη σφαίρα του ιδιωτικού και της αποξένωσης…

Ως αναρχικοί-αναρχικές, αντιεξουσιαστές-αντιεξουσιάστριες, αναγνωρίζοντας τους εαυτούς μας ως κομμάτι του κοινωνικού/ταξικού αγώνα, επιλέξαμε αυτούς τους 2,5 μήνες να δράσουμε πολύμορφα, μέσα και έξω από την κατάληψή μας. Επιχειρήσαμε εξ’ αρχής να επικοινωνήσουμε και να ζυμωθούμε με τη γειτονιά, να διαχύσουμε το λόγο και τις πρακτικές μας, να δημιουργήσουμε έναν χώρο ανοιχτό, έναν χώρο πραγματικής συνάντησης…

Ζούμε σε μια χρονική περίοδο που τα περιθώρια ερμηνείας των όσων συμβαίνουν σε κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο έχουν περιοριστεί εν τέλει σε δύο επιλογές. Υποταγή ή εξέγερση. Καθημερινά η ζωή και η επιβίωσή μας, όλο και περισσότερο δέχονται μια συνολική επίθεση από τα αφεντικά με την πρόφαση της οικονομικής κρίσης, της εισόδου της χώρας στο ΔΝΤ, του κοινού εθνικού συμφέροντος. Η πραγματικότητα, παρ' όλη τη συντονισμένη ιδεολογική επίθεση των κυρίαρχων, είναι αμείλικτη. Τα φαντασιακά για δημοκρατικότητα, συμμετοχή, κρατικό παρεμβατισμό, κράτος πρόνοιας, ίσες ευκαιρίες, ευημερία και καπιταλιστική πρόοδο έχουν τελειώσει. Τα θεμέλια αυτού του κόσμου τρίζουν και η μόνη επιλογή των εξουσιαστών απέναντι στην πιθανότητα επαναστατικής τροπής των πραγμάτων είναι να απαντήσουν με την ευρεία καταστολή κάθε είδους κοινωνικών διεργασιών, ριζοσπαστικών αγώνων, συλλογικών πειραμάτων αυτοδιαχείρισης των ζωών μας και συντροφικών σχέσεων. Από τις απεργίες, από τις συγκρούσεις μέχρι και τους ανοιχτούς, κοινωνικούς κατειλημμένους χώρους το κράτος εφαρμόζει το δόγμα μηδενικής ανοχής, ταυτόχρονα με τη μεταρρύθμιση του κράτους και της αγοράς ώστε να είναι αποδοτικότερη. Όλα αυτά φυσικά σημαίνουν λεηλασία όλων των δικαιωμάτων μας, αναγνωρισμένων ή μη, σημαίνουν πολέμους, φτώχια, εξαθλίωση, κοινωνικό κανιβαλισμό και προφανώς μια κοινωνία σε κατάσταση σοκ.

Απέναντι σε όλα αυτά, εμείς έχουμε πάρει και θα συνεχίσουμε να παίρνουμε θέση. Απέναντι σε κάθε Κατσιφάρα (ο οποίος ήταν υπεύθυνος και πριν από περίπου μια δεκαετία για την καταστολή αντίστοιχης απόπειρας κατάληψης του ίδιου χώρου, δικαιολογώντας την τότε εκκένωση με υποσχέσεις για την «αξιοποίησή» του), δήμαρχο, μπάτσο, δικαστή, εισαγγελέα, δημοσιογράφο και κάθε είδους τιμητή και υπάλληλο αυτής της οργανωμένης επίθεσης επάνω στις ζωές μας διατρανώνουμε ότι είμαστε απέναντί τους. Τη θέση τους σε αυτόν τον κόσμο την έχουν επιλέξει. Όπως και εμείς. Και πριν βιαστούν να μιλήσουν για αξιοποίηση του Μαραγκοπουλείου τώρα που διώξαμε τους αναρχικούς («για το κοινό καλό»), να ξέρουν ότι το κοινό καλό εμείς το βλέπουμε μέσα από τη θέση μας που είναι δίπλα και μαζί με αυτούς που αγωνίζονται καθημερινά, αδιαμεσολάβητα, δυναμικά στη ζωή τους. Δίπλα σε αυτούς που έχουν δει τι σημαίνει σε αυτόν τον κόσμο να είσαι καταπιεσμένος, δίπλα σε αυτούς που δεν ξεχνούν τη βαρβαρότητα στα σχολεία, στην εργασία, στα εργατικά ατυχήματα, στους πολέμους, στην πείνα, στα νοσοκομεία, στα ψυχιατρεία, στις φυλακές. Δίπλα σε όλους αυτούς που περιμένουν και ετοιμάζονται για αυτό το τελευταίο χτύπημα στο κουφάρι του καπιταλισμού, δίπλα και μαζί με όσους θέλουν να ζήσουν ελεύθεροι, χωρίς εξουσία οικονομική, κοινωνική ή πολιτική δομώντας ένα νέο κόσμο αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας. Μαζί με όλους αυτούς έχουμε να πούμε σε κάθε εχθρό μας αυτό και μόνο αυτό:

ΠΙΣΩ ΚΟΥΦΑΛΕΣ, ΔΕ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΕΤΕ,
ΜΑΣ ΓΕΜΙΖΕΤΕ ΜΕ ΟΡΓΗ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ
10, 100, ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης «Πέρασμα»

Κείμενο που μάς έστειλαν σύντροφοι από την Πάτρα σχετικά με την εισβολή στο σπίτι τους από πάνοπλους ασφαλίτες στις 5/12/2010.

 Μια μέρα πριν τη συμπλήρωση 2 χρόνων απ’ την εν ψυχρώ δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου και τα εξεγερτικά γεγονότα που ακολούθησαν, το κράτος και οι μηχανισμοί του συνεχίζουν να εξαπολύουν την εκδικητική τους μανία σε όσους εξεγέρθηκαν και σε όσους συνεχίζουν να αμφισβητούν το ήδη υπάρχον. Δε μπορούμε και σε καμία περίπτωση δε θέλουμε να ξεχάσουμε το κλίμα τρομολαγνείας που έχει δημιουργηθεί από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς σε αγαστή συνεργασία με τα ΜΜΕ. Στοχοποίηση και εισβολή σε ελεύθερους κοινωνικούς χώρους, καταλήψεις, προληπτικές μαζικές προσαγωγές πριν και μετά από πορείες και το δόγμα της μηδενικής ανοχής να πλανάται στην ατμόσφαιρα χωρίς όμως να μπορεί να κάμψει την αγωνιστικότητά μας και το πάθος μας για την καταστροφή της απάθειας και της μιζέριας που επικρατεί στις μεγαλουπόλεις του θανάτου.

Έτσι το μεσημέρι της Κυριακής 5/12 και ώρα 1.30 στην περιοχή της Πάτρας 30 περίπου (ίσως και παραπάνω δε μπόρεσα να συγκρατήσω τον ακριβή αριθμό μέσα στο γενικευμένο κλίμα τρομοκρατίας που είχαν δημιουργήσει) πάνοπλοι ασφαλίτες, σημαδεύοντάς με με όπλα εισβάλλουν στο σπίτι όπου διαμένω παρουσία εισαγγελέα και του διευθυντή της Ασφάλειας. Εκείνη τη στιγμή στο σπίτι βρισκόμουν με τη σύντροφό μου, την οποία φιλοξενούσα, ενώ απουσίαζαν οι 2 συγκάτοικοί μου. Αφού έκαναν κόσκινο τα δωμάτιά μας και τον κοινόχρηστο χώρο του σαλονιού αλλά και τον εξωτερικό χώρο, κατέσχεσαν προσωπικά μας αντικείμενα όπως και της συντρόφου μου. Ανάμεσα σε αυτά ήταν έντυπα και βιβλία του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου, τους προσωπικούς μας Η/Υ, 1 ποτήρι, τηλεκάρτες, εισιτήρια…

 Οι μπάτσοι καθ’ όλη τη διάρκεια της έρευνας-επίδειξης ισχύος έκαναν βλακώδεις ερωτήσεις του στυλ “αν είμαι αναρχικός”, “αν συχνάζω στα Εξάρχεια και στη Μεσολογγίου”. Μετά από τρεισίμιση ώρες έρευνας στο σπίτι και στο αυτοκίνητό μου οι ένοπλοι ράμπο (τρομάρα τους) με τις εξοστρακισμένες σφαίρες τους, αφού με ρώτησαν απ’ την πρώτη στιγμή αν έχω όπλα και εκρηκτικά με οδήγησαν με τη σύντροφο μου στη Γ.Α.Δ.Α. στην Ερμού. Εκεί σε ένα καθεστώς ομηρίας μάς απαγόρευαν να επικοινωνήσουμε με δικούς μας ανθρώπους ή με κάποιο δικηγόρο. Μάλιστα αργότερα έμαθα πως όταν έφτασε ο δικηγόρος και ρώτησε για μας δεν πήρε καμία απάντηση. Έτσι κατά τις 10 το βράδυ “μετά από μια απλή προσαγωγή” όπως μας είπαν  μάς άφησαν “ελεύθερους”. Από εκείνη τη στιγμή μέχρι και σήμερα σέρνουμε από πίσω μας τους υπανθρώπους της Aσφάλειας. Τις επόμενες μέρες τα φερέφωνα της εξουσίας, οι δημοσιογράφοι, έστησαν μια χιλιοπαιγμένη φαρσοκωμωδία γύρω από το σπίτι μας, προβάλλοντας το στα δελτία παραπληροφόρησής τους αποκαλώντας το “το στέκι΄΄.

Δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα και κανέναv.

Απέναντι στα όπλα τους, τις σφαίρες τους, τα γκλομπ τους, τα δακρυγόνα τους, τα σάπια δόγματα και ιδεολογήματά τους…

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

ΠΙΣΩ ΤΡΟΜΟΛΑΓΝΟΙ

Πάτρα 13/12/2010

 Δ.Α. – Ε.Γ.

ΟΠΟΥ ΑΚΟΥΣ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ, ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΑΙΜΑ ΜΥΡΙΖΕΙ…

Όταν η σιωπή είναι τόσο εκκωφαντική πρέπει να σπάει

Ο λόγος για το θάνατο του Στράτου Π. ενός 19χρονου μαθητή, ο οποίος τραυματίστηκε σοβαρά στις 14/10, όταν έπεσε πάνω σε αμάξι στη συμβολή των οδών Τσόντου Βάρδα και 8ης Δεκεμβρίου, κατά τη διάρκεια πιεστικής καταδίωξής του από αστυνομικούς της ομάδας ΔΙ.ΑΣ, όταν δε σταμάτησε με το μηχανάκι του σε μπλόκο που είχαν στήσει. Ο 19χρονος μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο κλινικά νεκρός, όπου μετά από μερικές ημέρες κατέληξε.

Η αποσιώπηση του γεγονότος εξόφθαλμη

Η παραπληροφόρηση πολύ καλά στημένη, αφού τα ΜΜΕξαπάτησης αναφέρθηκαν στο θάνατο του παιδιού ως ακόμα ένα «θύμα τροχαίου». Για μας ο θάνατός του είναι ξεκάθαρα μία δολοφονία από τις ένοπλες συμμορίες του κράτους και όχι άλλο ένα «θύμα της ασφάλτου» όπως τα media έχουν φροντίσει να (παρα)πληροφορούν. Οι δημοσιογράφοι δε, είναι λαλίστατοι όταν εξαπολύουν την προπαγάνδα για την αναγκαιότητα και το έργο της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. και των λοιπών σωμάτων της ΕΛ.ΑΣ., με σκοπό να γίνει αποδεκτή η συνεχής παρουσία τους στην καθημερινότητά μας.

«Τα περιστατικά είναι μεμονωμένα»

Το ακούμε συχνά πυκνά. Ας θυμηθούμε όμως έστω και μερικά από τα πολλά «ανδραγαθήματα» των κρατικών σκυλιών. Ο Ηρακλής Μαραγκάκης δολοφονείται το 2003 δεχόμενος από πίσω σφαίρες μέσα στο αμάξι του, όντας άοπλος, επειδή τόλμησε να μη σταματήσει σε μπλόκο ειδικών φρουρών. Ο Nicolas Toddi, εργάτης, δέχεται καμιά 20αριά σφαίρες πισώπλατα, επειδή οι σερίφηδες του κράτους τον μπέρδεψαν με άλλον στο πιστολίδι που επέλεξαν να ανοίξουν σε πυκνοκατοικημένη περιοχή. Την περασμένη εβδομάδα στο Βόλο, ένας ακόμη μαθητής με μηχανάκι δε σταματάει σε μπλόκο των ΔΙ.ΑΣ. Ακολουθεί η γνωστή καταδίωξη μέσα στην πόλη και αφού τον ακινητοποιούν, τον σακατεύουν στο ξύλο με αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό του, ενώ για άλλη μία φορά το γεγονός παρουσιάζεται  ως «τροχαίο ατύχημα». «Εξοστρακισμοί» σφαιρών, «τυχαίες εκπυρσοκροτήσεις», «ατυχήματα» σε καταδιώξεις, ανελέητοι ξυλοδαρμοί, σοβαροί τραυματισμοί σε διαδηλώσεις από ξύλο, εφορμήσεις με μηχανές μέσα σε πορείες, χημικά, χειροβομβίδες, βασανιστήρια, βιασμοί και «αυτοκτονίες» μέσα σε αστυνομικά τμήματα, 100άδες δολοφονίες, 1000άδες «μεμονωμένα» περιστατικά. Τα παραπάνω παραδείγματα δε δίνονται για να δημιουργήσουν εντυπώσεις, αλλά γιατί δείχνουν τόσο τη διαχρονικότητα των δολοφονικών πρακτικών του κράτους, όσο και ότι τέτοια γεγονότα αφορούν τον καθένα μας.

«Δεν είναι όλοι οι αστυνομικοί ίδιοι»

Δεν είναι ζήτημα καλού ή κακού μπάτσου. Είναι ο ρόλος της αστυνομίας η οποία παρουσιάζεται ως προστάτης της κοινωνίας. Μια προστασία που περιέχει τη διάχυτη αστυνομοκρατία στις γειτονιές, την αναβάθμιση των συστημάτων παρακολούθησης και ελέγχου, χιλιάδες ένστολους ακροβολισμένους και μηχανόβιους μπάτσους στους δρόμους. Όλα αυτά σε μία προσπάθεια να διατηρήσουν την κοινωνική ειρήνη και ένα αίσθημα ασφάλειας. σε καιρούς που η εικόνα που είχε κατασκευάσει η κυριαρχία για τον εαυτό της έχει πλέον καταρρεύσει και το μόνο που απέμεινε είναι η βαρβαρότητα της φτώχειας, της ανεργίας και του άγριου ανταγωνισμού. Όμως για να επιτευχθεί η ασφάλεια πρέπει να εγκαθιδρυθούν και οι δύο γνωστές προϋποθέσεις της: η ησυχία και η τάξη. Και σε αυτή τη συνθήκη περιλαμβάνεται και το συμπέρασμα: Κανείς δε θα περνάει απαρατήρητος, κανείς δε θα μένει ατιμώρητος και ανεξάρτητα με την «παρανομία» που μπορεί να έχει διαπράξει, το κόστος της μη υποταγής στην εξουσία του μπάτσου μπορεί να είναι ακόμα και η ίδια η ζωή.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η δολοφονική καταδίωξη του 19χρονου παιδιού. Το κράτος και τα σώματα ασφαλείας απέδειξαν για άλλη μια φορά το δολοφονικό τους πρόσωπο. Ένα μισητό, αντιανθρώπινο και αντικοινωνικό ρόλο που δεν μπορεί να ωραιοποιηθεί, όσο και να προσπαθεί το κράτος μέσω των ΜΜΕξαπάτησης. Όσο κι αν οι δρόμοι κατακλύζονται από τους «εγγυητές της τάξης και της ασφάλειας», εμείς θα συνεχίζουμε να επιτιθόμαστε στο δημοκρατικό άλλοθι των κρατικών δολοφονιών. Τέτοιες πρακτικές δε θα μένουν αναπάντητες…

ΜΠΑΤΣΟΙ-ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ-ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ-ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ

ΚΑΜΙΑ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ

 

ΠΟΡΕΙΑ, ΠΕΜΠΤΗ 18/11

ΠΛ. ΑΓΟΡΑΣ, 18:00

                                                                                                                                                                Αναρχικοί- Αναρχικές

Αναδημοσιεύουμε το κείμενο της Αυτόνομης Ζώνης για περιστατικό ασφαλίτικης τρομοκρρατίας στην πόλη του Αγρινίου. Σε αυτό το θέμα θα επενέλθουμε…

Ο ρόλος της κρατικής καταστολής ήταν από πάντα αντικοινωνικός και είχε ως μοναδικό σκοπό να φιμώνει και να καταστέλλει κάθε φωνή αντίδρασης και αντίστασης σε οποιονδήποτε δεν ακολουθούσε τις προσταγές της κυρίαρχης τάξης.Έτσι λοιπόν οι κρατικοί κατασταλτικοί μηχανισμοί στοχεύουν στους ανθρώπους που εναντιώνονται στα μισάνθρωπα σχέδια των εξουσιαστών.Η στοχοποίηση πολλές φορές γίνεται ακόμη πιο συγκεκριμένη και κατευθύνεται με λύσσα ενάντια σε μετανάστες, απεργούς, οπαδούς-γηπεδικούς, ανήσυχους νεολαίους και σε όλους όσους η στάση τους αποτελεί παρασπονδία για το μικροαστικό καθωσπρεπισμό και τα σχέδια των εξουσιαστών.

Η παρουσία της κρατικής καταστολής είναι παντου:Στους δρόμους,στις γειτονιές,στις πλατείες,στις πορείες,στα γήπεδα.Κύριος σκοπός της ο εκφοβισμός. Τα μέσα που χρησιμοποιούνται για αυτό είναι πολλά: Εξακριβώσεις προκλήσεις και τραμπουκισμοί. Το πρωινό της 18 Οκτωβρίου έγινε ένα περιστατικό πρωτοφανές για τη πόλη μας που αποδεικνύει ποιος είναι ο πραγματικός ρόλος των μπάτσων. Ασφαλίτες εισέβαλλαν σε καφετέρια και χωρίς λόγο και αιτία απήγαγαν νεαρό συμπολίτη μας και αφού τον οδήγησαν σε απόμακρη περιοχή της πόλης μας, τον τραμπούκισαν λεκτικά, έκαναν επανειλημμένες ερωτήσεις που αφορούσαν προσωπικά θέματα όπως την οικονομική κατάσταση του συμπολίτη μας και στη συνέχεια αποχώρησαν. Χαρακτηριστικό είναι ότι μέλος της παρέας των μπάτσων φορούσε κουκούλα (αλήθεια για αυτόν ισχύει ο "κουκουλονόμος"?), εικόνα που παραπέμπει σε άλλες εποχές και πολιτικές καταστάσεις που προφανώς οι μπάτσοι αναπολούν.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι τέτοιες συμπεριφορές και μέθοδοι εδώ στο Αγρίνιο δεν μας φοβίζουν καθόλου.

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ

Νέα κατάληψη ξεκίνησε στην Πάτρα από το συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης Πέρασμα.  Σύντροφοι και συντρόφισσες καλορίζικη!!!

Το Σαββάτο 21 Αυγούστου οι μπάτσοι της Ηγουμενίτσας προέβησαν σε συλλήψεις μεταναστών που βρίσκονταν στην πόλη. Συγκεκριμένα οι μπάτσοι  συνέλαβαν παρέες μεταναστών με αποτέλεσμα ο αριθμός των συλληφθέντων να ξεπεράσει τα 25 άτομα.

Δύο μέρες μετά, ξημερώματα της Τρίτης 23 Αυγούστου, οι δυνάμεις του υπουργείου «Προστασίας του Πολίτη» εισέβαλαν σε καταυλισμό στο Λαδοχώρι με αποτέλεσμα να συλληφθούν άλλα 25 άτομα. Κατά την διάρκεια της επιχείρησης – πογκρόμ  τραυματίστηκαν και αρκετοί μετανάστες.

Η επίθεση κατά των μεταναστών συνεχίζεται.

Από τα περιφρονητικά βλέμματα και τους αποκλεισμούς (DIA Λαδοχωρίου),  τις συλλήψεις και τους εξευτελισμούς μέχρι τους ξυλοδαρμούς και τις δολοφονίες, ο διάχυτος και θεσμιμένος ρατσισμός και στην Ηγουμενίτσα καλά κρατεί.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ

 

 αναδημοσίευση  

 Συντονιστικό Δυτικής Ελλάδας για την αλληλεγγύη στους μετανάστες και τους πρόσφυγες

Με αφορμή τα γεγονότα των τελευταίων ημερών στην περιοχή μας καλούμε αλληλέγγυους/ες στην παρέμβαση για την ανθρώπινη ελευθερία ενάντια σε κάθε κράτος, εξουσία και ταξικότητα.

Στην πλατεία δημαρχείου Βεροίας την παρασκευή 6 Αυγούστου στις 7 μ.μ.

Σχετικά με την κατάσταση στο Διαβατό Ημαθίας

Την Τετάρτη 28 Ιουλίου, στο Διαβατό Ημαθίας έλαβε χώρα το ακόλουθο περιστατικό:

Μετά από έντονη λογομαχία μεταξύ παρέας Αλβανών και μιας παρέας Ελλήνων ακολούθησε ένα απάνθρωπο περιστατικό. Ένας απ’ τούς αλβανούς επιτίθεται στην άλλη παρέα με μαχαίρι και μετά από αγρία συμπλοκή, τέσσερις Έλληνες και ένας Αλβανός βρίσκονται στο Νοσοκομείο Βεροίας τραυματισμένοι.

Εν μέσω μιας βαθιάς κοινωνικοπολιτικής κρίσης λοιπόν αναζητείτε ο εχθρός. Ο εχθρός που υπονομεύει την ασφάλεια, την ενότητα και την “καθαρότητα” του έθνους. Οι μετανάστες-αλλοδαποί όταν δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κράτους και των αφεντικών ως φθηνό εργατικό δυναμικό, μετατρέπονται εύκολα σε εξιλαστήριο θύμα – η ιστορία μας το έχει δείξει επανειλημμένα άλλωστε-.

Εμείς απαντάμε: ο εχθρός μας είναι το κράτος, η εξουσία και όλες οι σχέσεις εκμετάλλευσης. Ο άνθρωπος στρέφεται εναντίον του συνανθρώπου του αφού εκπαιδεύτηκε να διατηρεί τις παραπάνω σχέσεις ως τον μόνο γνωστό τρόπο επιβίωσης θεωρώντας το ως κάτι αναπόφευκτο.

Ως ένα ακόμη εργαλείο ελέγχου -της κοινωνίας- στα χέρια της εξουσίας, ο εθνικισμός, δημιουργεί τεχνητές διακρίσεις, διαχωρισμούς και αόρατους εχθρούς, καθώς ταυτόχρονα προσπαθεί να πετύχει μια πλασματική ενότητα για χάρη των συμφερόντων μιας καταπιεστικής ολιγαρχίας, η οποία με το μανδύα της δημοκρατίας, επιβάλει την βαρβαρότητα της στο σώμα της κοινωνίας μας.

Είναι η παγίδα στην οποία μπορεί να πέσει ο καθένας μας εάν δεν αντιληφτεί εγκαίρως ότι οι άνθρωποι δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα μεταξύ μας και πως το μόνο που μας κρατάει δέσμιους σε μια κατάσταση αντιπαλότητας είναι η υπακοή σε ένα σύστημα που προωθεί την εκμετάλλευση και την ανθρωποφαγία για να προφυλάξει τον εξουσιαστικό μηχανισμό.

Ένα σύστημα, εν τέλει, που γνωρίζει πολύ καλά πως όσο τσακώνονται οι δούλοι μεταξύ τους τόσο παρατείνεται η θητεία του αφέντη στον θρόνο.

Ελάτε να ξαναφτιάξουμε την κοινωνία για μας από εμάς τους ίδιους, μακριά από έθνη και κράτη και μακριά από κάθε είδους εκμετάλλευση να αγωνιστούμε για την ανθρώπινη ελευθερία και δημιουργικότητα.

Η μετανάστευση είναι ταξικό και όχι εθνικό ζήτημα ας σπάσουμε επιτέλους τα στερεότυπα. Άλλωστε το μόνο που έχουμε να χάσουμε είναι οι αλυσίδες μας.

Ποτέ ξανά φασισμός

Φτύσε την καραμέλα του εθνικισμού πριν λιώσει στο στόμα σου