Σήματα καπνού γι’ αυτό που πρόκειται να έρθει

Σήματα καπνού γι’ αυτό που πρόκειται να έρθει

 

Από τις απαρχές του καπιταλισμού, μας αναγκάζουν να αποχωριζόμαστε την γη, το σημαντικότερο μέσο διαβίωσης μας. Πλέον δεν μπορούμε να καλλιεργήσουμε, να κτίσουμε τα σπίτια μας, να ζήσουμε σε αρμονία με το φυσικό περιβάλλον. Μας «προσφέρουν» τελικά ένα δώρο που κάνεις μας ποτέ δεν ζήτησε: την ζωή στα αστικά κέντρα. Εκεί μπορούμε να ζήσουμε τελείως «απελευθερωμένοι» από τα μέσα παραγωγής, αναπαραγωγής και διαβίωσης μας. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να είμαστε εργάτες και πουλάμε το τομάρι μας. Παζαρεύουμε συνεχώς το τομάρι μας στην ελεύθερη αγορά, το ταΐζουμε με βλαβερές τροφές που τις έχουμε παράγει εμείς σε μια αλυσίδα παραγωγής, το βαρβαρίζουμε με πληροφορίες που παράγουμε και διακινούμε εμείς, το διασκεδάζουμε και το απασχολούμε με τεχνικές ευφορίες που μας αναγκάζουν να καταναλώσουμε. Αυτό λίγο πολύ χαρακτηρίζει την ιστορική διαδικασία της εκμετάλλευσης: Αποχωρισμός και σφετερισμός… Το σχέδιο είναι απλό: να καταναλώνουμε εμπορεύματα που εμείς παράγουμε. Ένας φαύλος κύκλος, που στο κέντρο και σε πολλά σημεία της περιφέρειας του, βρίσκεται η κερδοφορία των αφεντικών.

 

Αυτήν την περίοδο, που η αιθαλομίχλη έχει πνίξει την Ελλάδα, αυτός ο επί δεκαετίες σιωπηλός καταναγκασμός της εκμετάλλευσης, που μέσω της εκπαίδευσης, της παράδοσης και των συνηθειών φαίνονταν ως  αυτονόητος φυσικός νόμος, έχει δώσει για άλλη μια φορά την θέση του σε μια έξω-οικονομική βία  που αποσκοπεί στην βαθύτερη εκμετάλλευση και περαιτέρω υποτίμηση των ζωών μας. Κρίση την ονομάζουν. Αυτό που μας πνίγει αυτές τις μέρες και σκεπάζει όλη την πόλη, δεν είναι η ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων. Είναι η απαρχή ενός νέου κύκλου συσσώρευσης του κεφαλαίου με πιο άγριους όρους. Μας ζητούν να φτωχύνουμε και άλλο τις ζωές μας.  Και ενώ τα προηγούμενα χρόνια, μας έβαλαν να παράγουμε και ταυτόχρονα να καταναλώνουμε αμέτρητα σώματα καλοριφέρ, σωλήνων, καυστήρων κτλ για να μπορούμε με το πάτημα ενός κουμπιού να ζεστάνουμε όλα τα δωμάτια ενός χρεωμένου νοικοκυριού, σήμερα με βία μας ωθούν να αποψιλώνουμε ανεξέλεγκτα τα δάση για να τα καίμε απρογραμμάτιστα στα τζάκια και τις ξυλόσομπες.

 

Κι όμως: Τα υπουργεία Περιβάλλοντος και Υγείας εξέδωσαν κοινή ανακοίνωση με την οποία μας ζητούν να περιορίσουμε την «άσκοπη χρήση τζακιών» το σαββατοκύριακο, χωρίς να μας αντιπροτείνουν εναλλακτικές λύσεις… Καθόλου δεν μας εκπλήσσουν… Προ πολλού μας έχουν ζητήσει να μην αναπνέουμε, ενώ ταυτόχρονα μας αφαιρούν το οξυγόνο.

 

Η «εορταστική» αιθαλομίχλη που έχει πνίξει τα αστικά κέντρα δίνει τα σημάδια αυτού που πρόκειται να έρθει. Ας τα δούμε λοιπόν και ας τσούζουν τα μάτια μας. Και ας πάρουμε θέσεις μάχης, γνωρίζοντας πως η επιλογή της σύγκρουσης, είναι επιλογή ζωής.

 

Έντυπο δρόμου «Παροξυσμός» 21/12/13

“Εγκαινιάστε τώρα και την Νεκρή Φύση του Πάρκου”

523517_1442263432668683_2121120640_n

 

Παρέμβαση, της Ανοιχτής Συνέλευσης για την Προστασία και Αναζωογόνηση του Παπαστράτειου Πάρκου Αγρινίου καθώς και αλληλέγγυων, πραγματοποιήθηκε χθες  Τρίτη 17/12 το απόγευμα έξω από το χώρο της δημοτικής πινακοθήκης που εγκαινιάζονταν σήμερα με την παρουσία όλης της δημοτικής αρχής.

 

Το πανό της παρέμβασης έγραφε «Εγκαινιάστε τώρα και την νεκρή φύση του πάρκου». Κατά τη διάρκεια των εγκαινίων ακούστηκαν συνθήματα κατά της δημοτικής αρχής όπως είναι το χαρακτηριστικό που ακούγεται πλέον σε ολόκληρη την πόλη του Αγρινίου: ''Μίζες, τσιμέντο, καταστολή αυτή είναι η ανάπλαση η δημοτική''.

 

Τοποθετήκε, μπροστά από το κτίριο της πινακοθήκης, πλακάτ με φωτογραφίες από τις βίαιες εργασίες "ανάπλασης'' και μεταφύτευσης καθώς και ξεραμένα λιγούστρα από τις βάρβαρες εκριζώσεις στο πάρκο. Η δράση πραγματοποιήθηκε προκειμένου να αναδειχθούν τόσο τα έργα καταστροφής όσο και οι αποτυχημένες "μεταφυτεύσεις" δένδρων (μεγάλης αξίας) του Παπαστράτειου Πάρκου. Οι μεταφυτεύσεις έγιναν με ευθύνη του δήμου Αγρινίου για επικοινωνιακούς λόγους, χωρίς να ληφθούν υπόψη οι συνθήκες μεταφύτευσης που ορίζουν οι επιστήμες περιβάλλοντος. Εδώ χρειάζεται να αναφερθεί πως οι "μεταφυτεύσεις" πραγματοποιήθηκαν σε ημιτελή έργα "αναπλάσεων" δημόσιων χώρων που βρίσκονται στις περιοχές Μεγάλη Χώρα και Τριαντέικα. Έργα "τέχνης" που βρίσκονται σε δημόσια θέα ως δείγματα του πως εννοεί η δημαρχιακή αυλή τη ΝΕΚΡΗ ΦΥΣΗ.

 

Ανοιχτή Συνέλευση για την Προστασία και Αναζωογόνηση του Παπαστράτειου Πάρκου Αγρινίου

 

1521559_1442260289335664_125161289_n 1504590_1442260316002328_371693963_n 

 

1489242_1442263459335347_795288606_n

 

Η κατάρα των ΑΦΩΝ Παπαστράτου

Ανυπόγραφο αφισάκι μεγέθους Α3 που κυκλοφορεί στους δρόμους του Αγρινίου και αναφέρεται στο ζήτημα της "ανάπλασης" – λεηλασίας του Παπαστράτειου Δημοτικού Πάρκου. Για να το διαβάσετε σε μορφή pdf καντε κλικ εδώ: κατάρα pdf

 

katara

Εφημερίδα τοίχου από την κατάληψη Apertus

 

ef4_fix

 

Για να την ανοίξετε σε μορφή pdf καντε κλικ στο παρακάτω συνδεσμο:

εφημερίδα τοίχου#4 pdf

 

Για να διαβάσετε μόνο τα κείμενα καντε κλικ στο παρακάτω σύνδεσμο: 

κείμενα_εφημερίδας τοίχου#4

 

Θέματα:

– Πάλαιρος όπως Λαμπεντούζα: πόσα άψυχα σώματα μεταναστών είναι ο δρόμος;

– Αλληλεγγύη στον αναρχικό Θοδωρή Σίψα 

– Ο αγώνας για το Πάρκο είναι υπόθεση όλων μας

– ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ στους αγώνες των εκπαιδευτικών, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ όλων των αγωνιζόμενων

– Το ανέκδοτο του κρατικού «αντιφασισμού»

– Μαρία, η ξανθιά τσιγγάνα και οι «κακοί» Ρομά

 

Παρέμβαση στο δημοτικό συμβούλιο για το Πάρκο

 

6 (149abcd)

 

Την Πέμπτη 31/10 στις 19:00 θα πραγματοποιηθεί συγκέντρωση – παρέμβαση στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου στο κτήριο της τράπεζας της Ελλάδος.

Μετά τη συνεδρίαση θα ακολουθήσει στη κεντρική πλατεία ενημέρωση και συζήτηση για τις τελευταίες εξελίξεις που αφορούν στο Πάρκο.

 

Να βρεθούμε όλοι εκεί!

Το Πάρκο να μείνει, τσιμέντο να μη γίνει!

 

Στους παρακάτω συνδέσμους υπάρχει ενημέρωση και φωτογραφικό υλικό από τις τελευταίες εξελίξεις του Πάρκου:

 

O αγώνας για το πάρκο συνεχίζεται… (από την Ανοιχτή Συνέλευση για την προστασία και την αναζωογόνηση του δημοτικού Πάρκου Αγρινίου, 25/10/2013)

 

Νεκρή Φύση – Dead Nature  (από Define Normal, 23/10/13)

 

 

 

 

Για την παλιά Λαχαναγορά Αγρινίου: ένα κείμενο και μερικές φωτογραφίες

 

αρνησεις-λαχαν

 

Από την δεκαετία του ’90, που εξελίσσονταν με πιο εντατικούς ρυθμούς η ανάπλαση των πόλεων, συλλογικότητες, συνελεύσεις και ομάδες του αναρχικού και αντιεξουσιαστικού χώρου, καθώς και αρκετές νεολαιίστικες πρωτοβουλίες, έβαζαν ως αιχμή στο λόγο και στις δράσεις τους, το ζήτημα  της επαναοικειοποίησης των δημοσίων χώρων με την προοπτική της απελευθέρωσής τους από τα δεσμά της  ελεύθερης αγοράς. Σκοπός του κράτους και του κεφαλαίου ήταν και είναι η κερδοφορία μέσω της εμπορευματοποίησης περιοχών που μέχρι πρότινος ήταν ελεύθεροι και δημόσιοι. Στο Αγρίνιο τα παράδειγμα δεν είναι λίγα: καταστροφή αλσυλλίων και δασικών εκτάσεων στην περιοχή του Παλιού Αγίου Χριστοφόρου, ανάπλαση της Κεντρικής Πλατείας, κατασκευή της πλατείας Δημάδη, πεζοδρόμοι για να εξυπηρετούν τα τραπεζοκαθίσματα των καφετεριών, φωταγωγήσεις, ξεκίνημα της ανάπλασης της παλαιάς Λαχαναγοράς και τόσα ακόμη. Φτάνοντας στο σήμερα, όπου σημειώνεται η συνέχιση των εργασιών στην παλιά Λαχαναγορά και καθώς και η έναρξη της ανάπλασης – λεηλασίας του Δημοτικού Πάρκου, δεν αρκεί να μιλήσουμε μόνο για εμπορευματοποίηση των δημόσιων χώρων. Πλέον, καταδεικνύεται πως η ιδιωτικοποίηση του δημοτικού (δημόσιου) τομέα και των συλλογικών υποδομών έχει ως σκοπό την διάλυση της κοινωνικής ζωής και των κοινωνικών σχέσεων που υλοποιούνται και σε αυτούς χώρους, λαμβάνοντας πάντα υπόψην πως δημόσιος είναι ο χώρος που κομμάτια της κοινωνίας αποφασίζουν για λογαριασμό τους. Μπορούμε να πούμε με σιγουριά πλέον πως οι ιδιωτικοποιημένοι (περιφραγμένοι) χώροι αποτελούν την απάντηση στον φόβο της απειλής των «άλλων» σε όλο και πιο πολωμένες πόλεις, σε όλο και πιο πολωμένες κοινωνίες…

 

Με αφορμή την συνέχιση των έργων ανάπλασης της Λαχαναγοράς, παρακάτω δημοσιεύουμε ένα παλιότερο κείμενο του Παροξυσμού σχετικά με την ιστορία της μέσα από τα …δικά της μάτια. Μια ιστορία που ανακατεύει την παλιά αγρινιώτικη κοινωνία με την «άλλη πλευρά» της κοινωνίας του σύγχρονου Αγρινίου που εκφράζεται και προτείνει μακριά από μεσολαβήσεις και εξουσιαστικές λογικές. Σαν παραμύθι… Και παραμένουμε με ένα προβληματισμό: σε λίγο που όλοι θα περπατάμε πιο γρήγορα, με μια ζωή ξένη, σε μια πόλη ξένη, όταν περάσουμε μπροστά από την εξώπορτα της κυρά Λαχαναγοράς, αυτή, θα μας κλείσει το μάτι;

 

 

Ένα κτίριο μιλάει: Μια ιστορία από την παλιά Λαχαναγορά Αγρινίου

 

Είμαι η παλαιά λαχαναγορά και σας χαιρετώ. Γεννήθηκα -χτίστηκα- για να είμαι ακριβής το 1933 και από τότε είμαι μόνιμη κάτοικος Αγρινίου… Έχω ζήσει πολλά. Ευτυχώς μέχρι τώρα έχω ζήσει και πολλά χρόνια. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται… Και επειδή η καιροί είναι χαλεποί και αύριο -μακριά από εμάς- μπορεί να μη ζω… και για να ακριβολογήσω και πάλι …μπορεί να έχω γκρεμιστεί …ή να με έχουν γκρεμίσει… θα ήθελα να πω την ιστορία μου.

 

Γενικά στη ζωή μου έχω περάσει από πολλές φάσεις… Ξέρεις τώρα… Και εμείς τα κτήρια αποκτάμε ζωή μέσα από τη ζωή αυτών που μας κατοικούν ή που μας χρησιμοποιούν… Γιατί ως γνωστό, τα ντουβάρια από μόνα τους δεν έχουν καμία απολύτως αξία.

 

Πέρασα από πολλές φάσεις λοιπόν. Η πρώτη μου φάση ήταν όταν με χτίζανε … Πότε δε ξέχασα την κραυγή από τον χτίστη που έπεσε από την στέγη μου. Ποτέ δε θα ξεχάσω τον πόνο που ένοιωσε και ένοιωσα και εγώ. Από τότε και μέχρι που πέθανε περπατούσε στραβά… Μετά, και αφού ήμουν έτοιμη, για πολλά χρόνια αποτέλεσα χώρο στέγασης των εμπορικών δραστηριοτήτων των ψαράδων και των μανάβηδων. Αυτό έγινε μέχρι το ‘90 περίπου. Και για να σας πω την αλήθεια, αυτή ήταν και η καλύτερη περίοδο της ζωής μου.

 

Καταρχήν δε ξεχάσω ποτέ τις μυρωδιές. Λένε πως τα ψάρια μυρίζουν άσχημα… Λάθος. Αν εντοπίσει κάποιος τη θάλασσα και το αλάτι στη μυρωδιά τους θα καταλάβει… Και τα πορτοκάλια, τα λεμόνια, τα μανταρίνια… Δυνατές μυρωδιές… Μυρωδιές που τώρα σπάνια τις συναντάς .. Ξεφλούδιζες ένα μανταρίνι και μοσχοβόλαγε ο τόπος… Σταφύλια, καρπούζια, πεπόνια, κεράσια… Άλλο πράγμα.

 

Αλλά και οι συμπεριφορές των ανθρώπων ήταν πολύ διαφορετικές από τις σημερινές. Σήμερα, δεν ξέρω, οι άνθρωποι είναι γυαλισμένοι, ψυχροί και αγέρωχοι. Τότε ήταν αλλιώς. Πιο έξω καρδιά; Ποιο χαρούμενοι; Μήπως ήταν απλά περισσότερο ο εαυτός τους; Ωστόσο τα προβλήματα ήταν πολλά αλλά τους έβλεπες χαιρόντουσαν με τα απλά, τα καθημερινά. Το αεράκι που φυσάει, η μυρωδιά του χώματος μετά τη βροχή, η ζωντανή γεύση από ένα καλογινωμένο φρούτο και άλλα τέτοια που θεωρούνται και καλά ποιητικά…

 

Και οι σχέσεις ήταν διαφορετικές. Είχαν πολύ ένταση και αλήθεια. Ο κυρ Νίκος ο Χοντρός δε δίστασε να μείνει ολοτσιτσιδος σε καμιά 10αριά ανθρώπους μόνο και μόνο για να ζυγιστεί στη πλάστιγγα, να αποδείξει ότι ήταν ένα κιλό ελαφρύτερος για να κερδίσει ένα στοίχημα της πλάκας. Δεν το κέρδισε όμως. «Τσάμπα το στριπτίζ μωρέ Νικόλα», του είπαν μετά τα φιλαράκια του . Ενώ ο κυρ Τάσος έσπασε ένα-ένα όλα τα καρπούζια του για να ξεπλύνει την υποτιθέμενη προσβολή όταν του παραπονέθηκαν ότι είχε δώσει άγουρα καρπούζια. Αυτό ήταν έκφραση! Ως λαχαναγορά τότε δεν αποτελούσα σημείο μιας απλής εμπορικής συνδιαλλαγής. Αποτελούσα ένα από τα σημαντικότερα σημεία αναφοράς της πόλης… Όλοι οι παλιοί αγρινιώτες εργάτες και αγρότες είχαν περάσει από μένα. Κάθε μαγαζάκι είχε και απέξω και μερικά τελάρα ή στην καλύτερη κανα κουτσό τραπεζάκι για να κάθονται για παρέα οι φίλοι και οι οχτροί. Αλλά και οι τσαμπουκάδες ήταν και πιο έντονοι τότε. Πολύ πιο έντονοι. Αλλά τι να κάνουμε, έτσι είναι η ζωή. Εξάλλου καλύτερα τσαμπουκάς, παρά υποκρισία και μορφωμένες ρουφιανιές. Βέβαια και τότε υπήρχαν μπάτσοι και χαφιέδες όμως ούτε και τότε ήταν ιδιαίτερα αγαπητοί.

 

Λίγο πριν το ‘90 και μετά τα πράγματα τα είδα να αλλάζουν. Ήρθαν και τα πολυκαταστήματα. Το κέντρο του Αγρινίου άρχισε να γίνεται ασφυκτικό. Τα κτίρια όλα ήταν ανήσυχα. Όταν συζητούσαμε μεταξύ μας όλο στη καταστροφή πήγαινε ο νους μας. Κάτι θα άλλαζε αλλά τι ακριβώς θα ήταν αυτό δε ξέραμε… Μάθαμε αργότερα το όνομά του: Ανάπλαση.

 

Το ‘90 έπαψα να είμαι λαχαναγορά και μετονομάστηκα σε «παλιά λαχαναγορά». Είπαν πως ένα τέτοιο κτίριο με τέτοια δραστηριότητα δεν μπορούσε να παραμείνει ενεργό στο κέντρο του Αγρινίου. Οι αθηναϊκές καταβολές θα ήταν αναπόφευκτες και η πόλη μου θα έπρεπε να φωταγωγηθεί. Τότε έπεσα σε κατάθλιψη και ακολούθησε μία απελπιστική περίοδος. Τα παλιά σπίτια που ήμασταν φίλοι και μιλούσαμε, ξαφνικά εξαφανίστηκαν. Στη θέση τους ξεφύτρωσαν μοντέρνες πολυκατοικίες. Οι σχέσεις μου με αυτές ήταν μόνο εχθρικές. Όπως επίσης και με τα σουπερ μάρκετ, τα κλαμπ, τα σχολεία, το Δημαρχείο και άλλα πολλά κτήρια. Γιατί οι άνθρωποι δεν ορίζουν αυτά τα κτίρια όπως θα έπρεπε, αλλά τα κτίρια αυτά είναι που ορίζουν τους ανθρώπους. Γιατί είπαμε ότι οι άνθρωποι είναι που πρέπει να δίνουν ζωή στα κτίρια. Για εκείνη την περίοδο λοιπόν μόνο σκοτεινές ιστορίες έχω να διηγηθώ… Ιστορίες και αστικούς μύθους που αραχνιάζουν πάντα κάθε είδους εγκαταλελειμμένα κτίρια: Σκυφτοί άνθρωποι, κατεστραμμένες ψυχές, πνεύματα και στοιχειά, ηρωίνη. Άστα να πάνε…

 

Και εκεί που νόμιζα κάπου το ‘98 πως όλα τελείωσαν και ευχόμουν να’ ρθει καμιά μπουλντόζα μπας και πάρει τέλος αυτή η παλιοκατάσταση, σκάνε κάτι τύποι ψιλοφρικιά και έτσι και μέσα σε λίγες μέρες χωρίς να πάρω γραμμή γέμισα με μουσικές και ανθρώπους ωραίους με περίεργα κουρέματα, ζωγραφιστά μπλουζάκια και παντελόνια, μποτάκια και παραμάνες αλλά κυρίως γέμισα με ιδέες και σκέψεις που δεν περιστρέφονταν γύρω από καβάτζες και λεφτά. Και αυτό μου άρεσε. Τους τύπους δεν τους είχα ξαναδεί ποτέ πριν . Έμαθα όμως για αυτούς: ήταν πανκ και αναρχικοί και προέρχονταν από ένα σπίτι που το είχαν βαπτίσει «Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Αγρινίου –Studio OverGround» (που λειτούργησε μέχρι το 2001 περίπου). Μετά από αυτό κάθε λίγο και λιγάκι έρχονταν αυτοί οι τύποι και όχι μόνο αυτοί αλλά και πολύ άλλοι, με στόλιζαν με πανό, με ζωγράφιζαν με σπρέι, με γέμιζαν με μουσική, κουβέντες και εικόνες. Μετά ήρθαν άλλοι με νέες ιδέες, άλλη ομιλία, άλλη μουσική, άλλες εικόνες. Και τελικά μπορώ να πω ότι ως ένα σημαντικό σημείο κατάφεραν το σκοπό τους: έγινα σημείο αναφοράς πάλι στη πόλη η τοπική κοινωνία ξανάνιωσε την παρουσία μου… Πολύ όμως είχα στραβώσει όταν κάποιοι τύποι προερχόμενοι από ένα άλλο κτήριο που δεν πολύ γουστάρω, τη Πανεπιστημιακή Σχολή, ήρθαν και έκαναν συναυλία με είσοδο. Και μαζί με εμένα είχαν στραβώσει και άλλοι πολλοί… Mα δεν καταλαβαίνω! Τόσες δεκαετίες μπαινοβγαίνει οποίος θέλει και όποτε θέλει και ήρθαν κάποιοι έξυπνοι να βγάλουν λεφτά από μένα. Ευτυχώς δε ξανάγινε.

 

Τα χρόνια πέρασαν, τα κτίρια άλλαξαν, άλλαξα και εγώ. Αν και πια δεν είμαι το σημείο αναφοράς που ήμουν, δεν ξεχάστηκα. Συνεχίζω να υπάρχω και είμαι χαρούμενη γιατί δίπλα από μένα, στο παλιό στάδιο της ΓΕΑ, έγινε μία πλατεία, μαύρο χάλι. Ή μάλλον άσπρο χάλι. Μία κάτασπρη μαρμαρένια πλατειά με μπετό και όλο ψύχρα, είναι τώρα ο νέος μου συγκάτοικος. Όχι δεν τρελάθηκα. Μπορεί η δεσποινίς πλατεία να μη μου αρέσει, άλλα μου αρέσει όλος ο κόσμος που σκάει εκεί. Πιτσιρικάδες με σκέιτ κάνουν φιγούρες όλη μέρα και το βράδυ γκαφιτάδες καταθέτουν την τέχνη τους. Από άσπρη η πλατεία έχει γίνει πολύχρωμος καμβάς ανεμελιάς. Μιας ανεμελιάς όχι αφασίας, μα ανεμελιά με τσαμπουκά. Και αυτό φάνηκε στη εκδήλωση που έκαναν κάποιοι από τους θαμώνες της πλατείας, που χωρίς καμία άδεια στήσανε τα όργανα και χωρίς να τους ενοχλήσει κανείς έκαναν αυτό που θέλανε. Και φυσικά -τι παράληψη!- το πανό που πάντα κοσμεί το παράπλευρο τοίχωμα μου.

 

Εντάξει όπως και να το κάνουμε καλά είναι και τώρα… Αλλά μου λείπουν και οι παλιές καταστάσεις. Από τον κυρ Νικόλα το Χοντρό μέχρι και άλλους που ενώ ήταν ανέμελοι και δυναμικοί, ξαφνικά έφυγαν και άλλαξαν. Βέβαια ο κυρ Νικόλας έμεινε μέχρι τέλους ρεμάλι και μάγκας. Αλλά οι άλλοι; Γιατί ρε παιδιά τέτοια αλλαγή; Σε ένα κόσμο ετοιμόρροπο, δεν υπάρχουν καβάτζες. Γιατί να τα παραδώσετε τα όπλα; Κάτι ξέρω εγώ που τα λέω. Παρατηρώ και αν και ποτέ δεν επεμβαίνω, ξέρω, έχω δει, έχω μάθει. Επικοινωνώ με όλα τα κτίρια και καταλαβαίνω.

 

Καταστολή δεν είναι ο μπάτσος μόνο… Καταστολή είναι και οι ψεύτικες αναπνοές, ο ψεύτικος βηματισμός, η ψεύτικη ζωή. Και τελικά, όλοι αυτοί που έμειναν για πάντα νέοι, κορόιδα ήτανε;

 

Έντυπο δρόμου «Παροξυσμός», Τεύχος #10, 2007

 

(Μερικές φωτογραφίες από εκδηλώσεις στην παλια Λαχαναγορά)

vxra      bomb

 

laxanxas      mb

      

 

(Αφίσες απο κάποιες εκδηλώσεις)

steki-kopila

 

steki       AFISA-AGRINIO-POLEMOS      AGRINIO-ANTIFA-EKD  

 

 

Κάτω τα χέρια απ΄την κατάληψη Ελαία!

 

Αφίσα της Κατάληψης "Ελαία" για την ενδεχόμενη εκκένωση του κτηρίου της από το Δήμο σε αγαστή συνεργασία με τον Ν.Δένδια.

 

dendias-eghromo

 

Oι πολιτικές μας επιλογές και οι σχέσεις που χτίζουμε, είναι αδιαπραγμάτευτες. Δεν κλείνονται σε τέσσερις τοίχους και δεν θα γκρεμιστούν μαζί τους!

 

 

H “μεταφύτευση” του Δήμου Αγρινίου

 

Στα πλαίσια των έργων της "ανάπλασης" του Δημοτικού Πάρκου Αγρινίου είναι και αυτό της "μεταφύτευσης" των δέντρων από το χώρο του φυτωρίου στο Ζαπάντι και στα Τριαντέικα.

Δείτε στο παρακάτω βίντεο (διάρκειας 02:13) πως ακριβώς αντιλαμβάνεται ο Δήμαρχος και οι εργολάβοι του τη διαδικασία της μεταφύτευσης…
 
(κάντε κλικ στην φωτογραφία για να δείτε το βίντεο)
051
 

Εκδήλωση & Θεατρική Παράσταση

 

 

par

 

Την Τετάρτη 9 Οκτωβρίου και ώρα 19:30 στο Εντευκτήριο Πάρκου, η Συνέλευση για την προστασία και την αναζωογόνηση του Πάρκου Αγρινίου, διοργανώνει εκδήλωση με προβολή βίντεο και θεατρική παράσταση από τις Τσιριτσάντσουλες.

 

Στο βίντεο τεκμηριώνεται επιστημονικά η επιχειρούμενη λεηλασία του πάρκου, παρουσιάζονται οι πολιτικές προσεγγίσεις συμμετεχόντων στην Συνέλευση του πάρκου, ενώ παράλληλα προβάλλονται στιγμές αγώνα της τοπικής κοινωνίας ενάντια σε αυτήν την «ανάπλαση». Στη συνέχεια, ο περιοδεύον Τσίρι θίασος κάνει μια στάση στο Αγρίνιο με την αρχαιότερη σωζόμενη τραγωδία, το αντιπολεμικό αριστούργημα του Αισχύλου «Πέρσες».

 

Η είσοδος είναι φυσικά ελεύθερη

 

Κάλεσμα για το δικαστήριο σχετικά με το Δημοτικό Πάρκο

 

par

 

Την Τετάρτη 2 Οκτωβρίου και ώρα 10:00 πμ, εκδικάζονται στα Δικαστήρια Αγρινίου τα ασφαλιστικά μέτρα που έχουν καταθέσει κάτοικοι που αντιτίθενται στο έργο “ανάπλασης” του Δημοτικού Πάρκου Αγρινίου, το οποίο επιχειρεί να πραγματοποιήσει ο Δήμος Αγρινίου. Καλούνται όσοι κάτοικοι ενδιαφέρονται να παρευρεθούν.

 

Να παλέψουμε για το αυτονόητο: Τον τελευταίο πνεύμονα πράσινου της πόλης μας!

Αναδημοσιευμένο κείμενο από την  «Ανοιχτή Συνέλευση για την προστασία και την αναζωογόνηση του Δημοτικού Πάρκου Αγρινίου». Στις φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο παρουσιάζονται οι δυο χάρτες πριν και μετά την ανάπλαση.

 

parko5

 

SOSτε το Παπαστράτειο Δημοτικό Πάρκο Αγρινίου

 

Να παλέψουμε για το αυτονόητο: Τον τελευταίο πνεύμονα πράσινου της πόλης μας!

 

Την Τρίτη 20 Αυγούστου εργάτες, μηχανικοί του δήμου και μπουλντόζες έβαλαν μπρος την εντολή της Δημοτικής Αρχής για «ανάπλαση» του Δημοτικού Πάρκου Αγρινίου. Πόρτες σφραγίστηκαν με λουκέτα και άρχισε να σπάζεται μέρος από το κράσπεδο. Από την πρώτη μέρα πολίτες εμπόδισαν τις εργασίες σταματώντας τις μπουλντόζες ενώ «άνοιξαν» ξανά τις πόρτες του πάρκου, ώστε η πρόσβαση να είναι δυνατή σε όλους τους πολίτες. Την Δευτέρα 26 Αυγούστου εργολάβος, εργάτες και μηχανικοί εμφανίστηκαν στο πάρκο μαζί με όλη την τοπική αστυνομική δύναμη καθώς και διμοιρίες από Πάτρα. Το έργο, από την μεριά τους, έπρεπε με κάθε μέσο να συνεχιστεί.

 

Η στοχοποίηση του τελευταίου πνεύμονα μιας ήδη τσιμεντοποιημένης πόλης γίνεται εδώ και πολύ καιρό. Πρόκειται στην ουσία για ένα «φιλέτο» μίζας για Δήμο και εργολάβους, που πρέπει άμεσα να απορροφηθεί και το μοναδικό σχέδιο του Δήμου για τον προϋπολογισμό έργου για τις επόμενες εκλογές. Σε αυτούς τους καιρούς φτωχοποίησης της τοπικής κοινωνίας, η λεηλασία του Πάρκου φαντάζει σαν κακόγουστο αστείο εις βάρος των πολιτών και του περιβάλλοντος.

 

Αναμφίβολα, η ανάπλαση του πάρκου θα αποτελέσει ένα περιβαλλοντικό έγκλημα για την πόλη μας. Στο χώρο που τόσο χρόνια εσωκλείεται από την πέτρινη μάντρα, που οι δημοτικές αρχές θέλουν να ρίξουν, έχει δημιουργηθεί εδώ και 80 περίπου χρόνια ένα οικοσύστημα. Αυτό το οικοσύστημα περιλαμβάνει δέντρα ( κάποια από αυτά μεγάλης ηλικίας και ύψους), ποώδη βλάστηση αλλά και πανίδα, όπως τα σκιουράκια που οι επισκέπτες μπορούν να βρουν σε αυτό. Το οικοσύστημα αυτό δημιουργήθηκε μέσα στο χρόνο και έχει πάρει τη σημερινή του μορφή.

 

Οι παρεμβάσεις, που σχεδιάζονται να γίνουν με την ανάπλαση, αποτελούν μια πολύ βίαιη παρέμβαση σε αυτό το οικοσύστημα βάζοντας σε κίνδυνο τη βιωσιμότητά του. Οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις όπως η άνοδος θερμοκρασίας κατά τους καλοκαιρινούς μήνες δε θα περιοριστούν μόνο στη γύρω περιοχή από το πάρκο αλλά θα επηρεάσουν όλη την πόλη αφού το πάρκο αποτελεί πηγή δροσισμού και είναι ο μοναδικός πνεύμονα πρασίνου και οξυγόνου της πόλης.

 

Από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε η «ανάπλαση», οι δημοτικές αρχές επέλεξαν την συσκότιση μη δημοσιεύοντας τα τοπογραφικά και τη μακέτα. Μετά από τόσο καιρό μαθαίνουμε ότι το έργο απαλλάχτηκε περιβαλλοντικής μελέτης ,κάτι που δε ξέρουμε πόσο νόμιμο είναι. Ακόμα οι δημοτικές αρχές εξαφάνισαν από τα τοπογραφικά σχέδια γύρω στα 921 δέντρα ( πάνω από τα μισά που υπάρχουν) με στόχο την παράνομη υλοτομία τους. Ενώ ακόμα μας υπόσχονται 32 στρέμματα γκαζόν που δεν προσφέρει τίποτα στο μικροκλίμα της περιοχής αλλά αντιθέτως χρειάζεται αρκετή ποσότητα νερού.

 

Η οικονομία τη αγοράς θέλει να αποικίσει τα πάντα. Οι δημόσιοι χώροι πρέπει να εμπορευματοποιηθούν για να διατηρηθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου. Η ανάπλαση του Πάρκου δεν αποτελεί εξαίρεση. Είναι φυσική προέκταση τη αντίληψης που θέλει τους δημόσιους χώρους αποστειρωμένους και παραδομένους στις προσταγές της κερδοφορίας. Με την εν λόγω ανάπλαση δεν θα ανοίγει το πάρκο στην πόλη. Αντίθετα το αστικό τοπίο και η τσιμεντοποίηση εισβάλουν στο χώρο του Πάρκου. Τη στιγμή που τα πάντα γύρω μας καταρρέουν, επιχειρείται η καταστροφή ενός χώρου συνάντησης, ξεκούρασης, και αναψυχής για την τοπική κοινωνία της πόλης. Ενός χώρου, που εδώ και έναν αιώνα περίπου, αποτελεί το μεγάλο πνεύμονα της πόλης, που εκτός από περιβαλλοντολογική αξία, έχει και εξαίσια κοινωνική, ιστορική και πολιτισμική βαρύτητα.

 

Όμως το Πάρκο, ως δημόσιος χώρος, είναι και τόπος λήψης αποφάσεων για την τοπική κοινωνία. Όλοι και όλες έχουμε ευθύνη για την εξέλιξη και το μέλλον του, εδώ και τώρα. Εμείς οι κάτοικοι του Αγρινίου είναι η ώρα να θέσουμε τους όρους του αγώνα ενάντια στη λεηλασία του πάρκου. Μέσω τις ανοιχτής συνέλευσης με συλλογικές και ισότιμες διαδικασίες καλούμε όλους τους Αγρινιώτες να κάνουμε πραγματικότητα την ενεργή συμμετοχή στα δημόσια θέματα της πόλης. Σκοπός μας είναι η αναζωογόνηση του Πάρκου και η αποτροπή της λεηλασίας του.

 

Ανοιχτή συνέλευση για την προστασία και την αναζωογόνηση του Δημοτικού πάρκου

 

ΥΓ1: H συνέλευση πραγματοποιείται κάθε απόγευμα στις 7 μμ στο πάνω μέρος του πάρκου (λιμνούλα).

 

ΥΓ2: Στο σχέδιο 1 φαίνεται το πώς είναι ακριβώς το πάρκο σήμερα. Γεμάτο βλάστηση. Στο σχέδιο 2 είναι το τοπογραφικό του δήμου για το πώς θα γίνει το πάρκο μετά την ανάπλαση που «επιχειρείται». Οι χώροι με το πράσινο χρώμα προορίζονται για γκαζόν και τα δέντρα που θα παραμείνουν είναι μόνο οι κύκλοι που βλέπετε στο σχέδιο. Η καταστροφή είναι εμφανής. Τσιμέντο, σίδερα, μάρμαρο, πορσελάνη, χάλυβας και γκαζόν είναι τα υλικά της ανάπλασης. Ούτε το 1/5 των δέντρων δε θα παραμείνει.

 

1

(σχέδιο 1)

2

(σχέδιο 2)