2 σημεία ενος θεαματικού χωροχρόνου

 

 
Κάθε σημείο του χωροχρόνου είναι ένα πραγματικό γεγονός.
Κάθε σημείο ενός θεαματικού χωροχρόνου είναι ένα καταγεγραμμένο ψέμα.
Αυτό που κατακλύζει με ψέματα το κόσμο δεν είναι η οθόνη της τηλεόρασης, ούτε και οι εικόνες. Αυτά αποτελούν μόνο μερικά από τα μέσα. Τα ψέματα συντηρούνται και αναπαράγονται μέσα από μια οργανωμένη κοινωνική σχέση μεσολαβημένη από εικόνες. Μια σχέση μεσολαβημένη από ρόλους και στερεότυπα. Τα στερεότυπα είναι οι κυρίαρχες εικόνες της εκάστοτε εποχής, οι εικόνες της εκάστοτε κυριαρχίας. Στερεότυπο είναι το υπόδειγμα ενός ρόλου. Ρόλος είναι μια υποδειγματική συμπεριφορά. Η ικανότητα να κρατάς και να χειρίζεσαι τους ρόλους, καθορίζει και την ικανότητα για επιβίωση.
Κι όμως κάθε μέρα, όλη μέρα, κάτω από το βάρος του ψεύτικού κανείς δεν παραπονιέται…
Συνεπώς οι εικόνες συνεχίζουν να ρέουν…

Παρακάτω παραθέτουμε 2 σημεία ενός θεαματικού χωροχρόνου, όπως τα εντοπίσαμε μέσα από τα αντιθεαματικά μας ματοκιάλια.

1. Ο ηθοποιός που τον κατασπάραξε το ίδιο του κοινό.
Το άστρο του έλληνα ηθοποιού έσβησε. Μαζί με αυτό έσβησε και ένας υποδειγματικός ρόλος που τόσα χρόνια παραπλανούσε και κορόιδευε το φιλοθεάμων κοινό. Μια εικόνα, που μαζί με άλλες, υπό την μορφή συχνοτήτων, πλανιόνταν αδιάκοπα πάνω από τις πόλεις και συντηρούσε την επιβαλλόμενη ανάγκη για μια άλλη ζωή. Η εικόνα του γιάπη, ώριμου, ευκατάστατου, ερωτικά επιθυμητού άντρα ταλαιπωρούσε χρόνια τώρα τους πραγματικούς ανθρώπους που δυστυχώς για αυτούς, αλλά και για εμάς, δεν κατόρθωσαν να αναπτύσσουν αντιστάσεις και να αρνηθούν να μιλήσουν την γλώσσα των κυρίαρχων ψεμάτων.

 

Πόσοι άνθρωποι άραγε τόσα χρόνια δεν θα ένιωθαν την προκατασκευασμένη ανεπάρκειά τους μπροστά σε τέτοιο ίνδαλμα; Πόσες φορές θα σκεφτήκαν «δεν είμαι ικανός»; Και πόσες φορές θα βάδισαν τυφλά προς σε έτοιμες πορείες και εύκολες λύσεις; Ο Σεργιανόπουλος αποτελούσε ένα είδωλα (από τα πολλά) της βιτρίνας ενός μαγαζιού που κατασκευάζει, προωθεί και πουλάει πρότυπα προς μίμηση.

 

Οι ρόλοι, που οι παραγωγοί και οι σκηνοθέτες του έδιναν να υποδυθεί, δεν ταλαιπωρούσαν μόνο τους θεατές του. Ταλαιπωρούσε, όπως αποδείχθηκε, ακόμη και τον ίδιο. Αυτοί οι ρόλοι, αυτές οι εικόνες που τριγυρίζουν πάνω και μέσα στα κεφάλια μας, ως εντολοδόχοι του σύγχρονου τρόπου ζωής, δεν έχουν κοινωνικό ανάλογο ως σημείο αφετηρίας, δεν στηρίζονται κάπου, δεν έχουν υλική υπόσταση. Υφίστανται σχεδόν αυτόματα, μόνο για να σχηματοποιήσουν, να νοηματοδοτούν και να προσδιορίσουν ανθρώπους χωρίς ταυτότητα.

 

Οποία και αν είναι η βαρύτητα των ρόλων στην ισορροπία των κυριάρχων κοινωνικών τάσεων, η κύρια αποστολή τους είναι η ολοσχερή αφομοίωση των ανθρώπων στο κόσμο των αντικειμένων. Να γιατί βλέπουμε τους φακούς της διασημότητας να καραδοκούν παντού ,θέλοντας να κυριεύσουν κοινότυπες υπάρξεις. Έτσι ένας καριερίστας δίχως ζωή γίνεται σύμβολο επιτυχίας, μια υποταγμένη νοικοκυρά γίνεται Κυρία της οικογενειακής εστίας και ένας γέρος με μούσι ξαφνικά μετατρέπεται σε ιερό σύμβολο του παρελθόντος.

 

Αυτός είναι ο κόμβος του ζητήματος: στην θολούρα και την αφασία του καπιταλισμού ανατέλλουν τα προκάτ φωτεινά πρότυπα ως μαγικές εικόνες και υπνωτισμένος ο υπήκοος τις ακολουθάει μέσα από τους δρόμους που έχουν ασφαλτοστρώσει οι θεσμοί.

 

Τελικά, ο ίδιος ο ηθοποιός, ο ίδιος ο ερμηνευτής αυτής της εικόνας καταπλακώθηκε από το βάρος του ρόλο του. Η εικόνα που πρόβαλε ήταν προφανώς ξένη και για τον ίδιο. Τον πίεζε σαν μια τεράστια τανάλια μιας και ο ίδιος τρόπος ζωής του απείχε απείρως από το ιδανικό πρότυπο αρρενωπού που διέδιδε. Ήταν αυτή ίσως που έσπρωξε το σώμα του ηθοποιού να πέσει 21 φορές στη λεπίδα του μαχαιριού…

 

Η συνέχεια όμως ήταν εξίσου τρομαχτική: εξαθλιωμένες, τοξικοεξαρτημένες, εκπορνευμένες, αλλοτριωμένες κοινωνικές συμπεριφορές να εισέρχονται στο μνημονικό και συνειδησιακό ορίζοντα όλων ως μια ακόμα πληροφορία.

 
Και το εποπτικό σχήμα να παραμένει:
Ο τρομαγμένος υπήκοος περιλουσμένος από τις εναλλαγές χρωμάτων μιας γιγάντιας εικόνας.

 

Σημείωση: Δολοφόνος του ηθοποιού ήταν ο οικονομικός μετανάστης που η άθλια οικονομική του κατάσταση τον υποχρέωσε να προδώσει το τελευταίο οχυρό αξιοπρέπειας: το ίδιο του το σώμα. Οι εκμεταλλευτές της ανέχειας των αδύναμων στοιχείων του κοινωνικού ιστού πρέπει επιτέλους να κατανοήσουν τον κίνδυνο τον οποίο διατρέχουν όταν με ψίχουλα υποχρεώνουν ανθρώπους να δολοφονούν την αξιοπρέπεια τους. Οι ενήλικοι εν ανέχεια εκπορνευόμενοι έχουν τη δύναμη να ανταποδώσουν, έστω και ασύμμετρα, την εφαρμογή των ορέξεων των εφήμερων αφεντικών τους. Υπάρχει όμως και η άλλη μεγάλη ομάδα που καθημερινά υποφέρει από εξ’ ίσου άθλιους εκμεταλλευτές: τα παιδιά, τα οποία δεν μπορούν να ανταποδώσουν και ως έρμαια αναπτύσσονται.

 

2. Η νεράιδα

 

Στο έργο «Ρούσαλκα» του Ντβόρακ, μια νεράιδα ερωτεύεται παράφορα ένα πρίγκιπα. Έρωτας χωρίς ανταπόκριση, που θα την οδηγήσει στο θάνατο. Η γαλλίδα σκηνοθέτιδα, που παρουσίασε το έργο στη Λυρική Σκηνή σε συμπαραγωγή με την όπερα της Νίκαιας, έβγαλε την νεράιδα από το έργο και έβαλε το πρίγκιπα να φιλάει το είδωλο του, ίσως για να συμβολίσει τον εγωισμό, τον ναρκισσισμό ή μια οποιαδήποτε σκοτεινή πλευρά του ήρωα. Το τι ήθελε όμως να δείξει δε μας απασχόλησε και τόσο.

 

Μία μέρα πριν την επίσημη πρεμιέρα της παράστασης ο εκπρόσωπος της ορχήστρας της Λυρικής μίλησε και έκρινε ότι το φιλί είναι «μη ομαλό». Μάλιστα, μεταξύ άλλων, είπε πως «το έργο έχει ακραίες σκηνές» αναφορικά πάλι για το φιλί μεταξύ των δυο αντρών. Όταν ανέβηκε το έργο, η θιγμένη και προφανώς ανδροπρεπής ορχήστρα έβγαλε φυλλάδιο καταγγέλλοντας ότι η παράσταση είναι αντίθετη με τον «εκπαιδευτικό χαρακτήρα» της Λυρικής Σκηνής. Τελικά οι θεατές γιούχαραν το έργο. (Και αν η διακοπή μιας παράστασης μέσω μια ς αυθόρμητης συμμετοχής μας ενθουσιάζει, ο συγκεκριμένος λόγος μας δημιουργεί αισθήματα επιθετικής αποστροφής.)

Η λογική παραμένει εντυπωσιακά η ίδια: βαθιά συντηρητική, αναχρονιστική και τελικά απροκάλυπτα ρατσιστική. Καθώς και τα επιχειρήματά τους για να δικαιολογήσουν την άνευ προηγουμένου επιθετικότητά τους: Οι ομοφυλόφιλοι (και οι εβραίοι) είναι η κρυφή ελίτ που ελέγχει τον κόσμο.
Η ομοφοβία, όπου υπάρχει, είναι παντού η ίδια. Είτε εκδηλώνεται από έναν κουλτουριάρη στη Λυρική, είτε από ένα χωριάτη στο Αγρίνιο, είναι πάντα επικίνδυνη αφού συστρατεύεται με όλες τις συνιστώσες του θεσμικού και διάχυτου ρατσισμού.

 

Τελικά κομμάτια της κοινωνίας παρουσιάζονται ως ταγοί μιας ηθικής που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις ζοφερές πρακτικές του Μεσαίωνα. Η «ελληνοσύνη» και η «ορθοδοξύνη» δυστυχώς δεν θα δεχθούν ποτέ να ομολογήσουν πόσο έχουν επηρεαστεί από το έθιμο του τούρκικου «φερετζέ», μία παραλλαγμένη εκδοχή του αρχαιοπρεπούς «τα εν οίκω μη εν δήμω» ή αλλιώς την καταδικασμένη αέναη επικράτηση του φαίνεσθε απέναντι στο είναι.

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΟΥΣΤ !

«Η έκφραση των ανθρώπων που κινούνται μέσα στις αίθουσες εκθέσεων ζωγραφικής προδίδει μιαν αδέξια συγκαλυμμένη απογοήτευση που εκεί μέσα δεν κρέμεται τίποτα άλλο εκτός από πίνακες.»
Βάλτερ Μπένγιαμιν, Μονόδρομος

ΝΑΙ πραγματικά, τον αύγουστο του 2008, στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου νοιώσαμε δέος!
Χιλιάδες άνθρωποι βρισκόταν εκεί από όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Φιλότεχνοι, διακριτικοί, ευγενικοί θεατρόφιλοι κρατώντας την περίφημη σπανακόπιτα των 4 ευρώ. Θεατρόφιλοι που στάθηκαν υπομονετικά στην ουρά της στοάς στην πανεπιστημίου ώρες να πάρουν εισιτήριο για το περίφημο καλλιτεχνικό γεγονός της χρονιάς: Το φεστιβάλ Αθηνών.
Ένα γεγονός που επιβάλλεται να παρακολουθήσεις με δέος και ταπεινότητα, άκριτα, χωρίς ίχνος ενοχής να υπερκαταναλώσεις αχόρταγα τέχνη καταπίνοντας αμάσητη τροφή πάντα συγκατανεύοντας «Ναι…ναι ήταν υπέροχο!». Αλίμονο έρχονται σκηνοθέτες καταξιωμένοι για να ανεβάσουν την Αντιγόνη του 2056! Μα είναι υπέροχο!!
Και πράγματι ήταν!
ΉΤΑΝ ΥΠΕΡΟΧΟ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΤΟ ΘΑΥΜΑ!

Ήταν υπέροχο που επιτέλους αυτό το πολυάριθμο ευγενικό φιλότεχνο πλήθος εξαγριώθηκε! Μπουκάλια νερού πετάχτηκαν στην σκηνή! Υπέροχα γιουχαΐσματα και κέρματα κατέκλυσαν το αργολικό θέατρο. Επιτέλους η Επίδαυρος ήταν ζωντανή! Ελπίδα αναθάρρησε πως η τέχνη κάποια στιγμή θα πάρει την θέση που της αξίζει. Εφόσον είναι προϊόν προς πώληση, άλλο ένα καταναλωτικό αγαθό, απαραίτητο για το τέλειο παζλ του σύγχρονου, ενημερωμένου, ευαισθητοποιημένου ατόμου, της χωρίς νόημα καταναλωτικής κοινωνίας μας, ΝΑ επιστρέψει στο ταμείο και ο πελάτης θεατής -αφού έτσι ορίζεται -να ζητήσει τα λεφτά του πίσω!!!
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΟΥΣΤ!
Η τέχνη δεν είναι δέος και φιλολογικές παρλαπίπες στα σαλόνια σας.
Δεν είναι δυσκοίλια δικαιολογία για αυνανισμό και προσωπική ψυχανάλυση, για το υπερδιογκωμένο ΕΓΩ του κάθε ταλαίπωρου ανόητου καλλιτέχνη!
Στα γεγονότα του Δεκεμβρίου όλος ο κόσμος ήταν στο δρόμο, όλος ο κόσμος εκτός από τους ηλίθιους καλλιτέχνες που ήθελαν να κάνουν συμβούλια επί συμβουλίων στα ζεστά καφενεδάκια στου Ψυρρή…για να αποφασίσουν αν η τέχνη οφείλει ή όχι να έχει έρεισμα με την κοινωνία!
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΟΥΣΤ!!!
Αφήστε για λίγο τον καθρέπτη σας…Συγνώμη που σας ενοχλήσαμε και διακόψαμε την ψυχαγωγία σας στο γυαλιστερό παλλάς.
Πραγματικά ζητάμε συγνώμη.
ΔΕΝ ΘΕΛΑΜΕ ΝΑ ΔΙΑΚΟΠΟΥΝ ΤΑ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΣΑΣ!

ΝΑ ΚΑΟΥΝ ΘΕΛΑΜΕ!

Μια αγρινιώτισσα θεατρίνα στην αθήνα

Ραδιουργία 87,7 FM

Ραδιουργία 87,7 FM
Αλλάζοντας τον τρόπο που ακούμε τους δρόμους…

Στις 14/02 καλέστηκε με αφίσα ανοιχτή συζήτηση από Πρωτοβουλία για την δημιουργία αυτοοργανωμένου κοινωνικού ραδιοφώνου, στον χώρο της πανεπιστημιακής σχολής του Αγρινίου. Στην συνέχεια και κάθε εβδομάδα πραγματοποιείται ανοιχτή συνέλευση όπου συζητιέται η λειτουργία, η έκφραση, η στόχευση, οι εκδηλώσεις κ.α. του αυτοοργανωμένου κοινωνικού ραδιοφώνου Ραδιουργία 87,7. Μέσω ανοιχτών συλλογικών διαδικασιών, με συγκεκριμένες αρχές και θέσεις και με μια δαιμονισμένη επιθυμία για συμμετοχή, η Ραδιουργία 87,7 FM εκπέμπει πλέον καθημερινά με ζωντανές εκπομπές, καταλαμβάνοντας κομμάτι των συχνοτήτων του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος της πόλης μας.
Στο ραδιοφωνικό τοπίο, όπου το μόνο που αναπαράγεται και προωθείται είναι διαφημίσεις, κοινοτυπίες και προπαγάνδα, η Ραδιουργία ανασυνθέτει και μελοποιεί τις λέξεις επικοινωνία, έκφραση, δημιουργία, αμφισβήτηση, πειραματισμός, δράση.
Φτου ξελευτεριά σε όλους μας!

Παραθέτουμε το πρώτο κείμενο της Ραδιουργίας:
ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ
Ανέκαθεν η εξουσία κρυβόταν πίσω από πολλά προσωπεία προκειμένου να ελέγχει επιτυχώς τη ζωή μας.
Στις μέρες μας ένα από τα προσωπεία είναι τα ΜΜΕ τα οποία αποτελούν ισχυρό όπλο στα χέρια της εξουσίας για την εδραίωσή της. Ένα όπλο που δε σημαδεύει στα πόδια αλλά κατευθείαν στο μυαλό του ανθρώπου. Τα ΜΜΕ όντας φερέφωνα της κυριαρχίας διαστρεβλώνουν τα γεγονότα και κατασκευάζουν μια δικιά τους πραγματικότητα μετατρέποντας τη μιζέρια σε life style, την κατανάλωση σε τρόπο ζωής, την καριέρα σε αυτοσκοπό, την υποκρισία σε αναγκαιότητα, την παραπληροφόρηση σε ενημέρωση. Έχουν αναγάγει σε τέχνη την διαμόρφωση συνειδήσεων με βάση όλες τις πλαστές ανάγκες και τις ψεύτικες αξίες που χρειάζεται η εξουσία για να επιβιώσει. Η δύναμη αυτή της ελεγχόμενης πληροφορίας έγκειται στο ότι παθητικοποιεί τα άτομα και λειτουργεί ως δεκανίκι των κυβερνώντων.
Μπροστά λοιπόν στην παραπάνω διαπίστωση και με δεδομένο ότι τα ΜΜΕ ελέγχονται αποκλειστικά από οργανωμένα ιδιωτικά ή κρατικά συμφέροντα, θεωρούμε απαραίτητη τη δραστηριοποίηση μας για να δώσουμε μια διέξοδο στις ιδέες και τα ρεύματα που αντιστρατεύονται το σύστημα και τους θεσμούς του. Πρεσβεύουμε μια πραγματικά ελεύθερη και αυτοοργανωμένη κοινωνία και με αυτή τη λογική επιχειρούμε τη δημιουργία ενός αυτοδιαχειριζόμενου ραδιοφωνικού σταθμού με στόχο:

Την αντιπληροφόρηση στα κοινωνικά δρώμενα
Να ξεσκεπάσουμε τη σάπια πραγματικότητα που μας περιβάλει και να προτείνουμε διεξόδους από αυτήν
Να προάγουμε την επικοινωνία και την αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων ως απάντηση στο άθλιο κυνηγητό της επιβίωσης που μας καλεί η εξουσία να συμμετάσχουμε
Να προτάξουμε την αυτοοργάνωση απέναντι, στη χειραγώγηση και το συγκεντρωτισμό
Να αναδείξουμε τρόπους ψυχαγωγίας ενάντια στην παρακμή της μαζικής διασκέδασης, ανασύροντας τον αυθορμητισμό και την δημιουργικότητα του ατόμου
Να μεταδώσουμε σε ένα ευρύ κοινό τις αγωνίες μας για ένα μέλλον που φαντάζει ολοένα και πιο ζοφερό

Δεν προτείνουμε την δημιουργία ενός σταθμού που απλά θα προστεθεί στη λίστα των ήδη υπαρχόντων, αλλά ένα σταθμό που στοχεύει στην ενεργή κοινωνική δράση. Ο σταθμός θα λειτουργεί στα πλαίσια της αυτοδιαχείρισης και θα εκφράζεται μέσα από μια συνέλευση.

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ, ΤΟ ΛΟΓΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΑΣ
ΑΣ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΕΜΠΟΔΙΟ ΣΤΗΝ ΝΑΡΚΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ.

Δε φταίει η λάμπα, φταίει το σύστημα

Προχθές, περνώντας από ένα περίπτερο ακούω ένα παιδάκι να λέει στον περιπτερά: «Θα ήθελα μια λάμπα με ισχύ 80 βατ». Κόλλησα. Μου φάνηκε παράξενο ένα παιδάκι 8 άντε 9 χρονών να αναπαράγει μια φράση με εξειδικευμένους όρους με τέτοια άνεση. Μετά φαντάστηκα το παιδάκι, λίγα λεπτά πριν, προσηλωμένο να ακούει με ευλάβεια τον πατέρα του να προσπαθεί να του διδάξει με ακρίβεια την παραπάνω έκφραση. Η προσήλωση του θα συνεχίστηκε και στο δρόμο, όπου θα σιγομουρμούριζε «μια λάμπα με ισχύ 80 βατ». Θα ήθελε σίγουρα να εντυπωσιάσει τον περιπτερά με την ακριβή ορολογία του. Ίσως επιζητούσε και μια έκφραση αποδοχής από αυτόν. Γιατί για τον πιτσιρικά ο περιπτεράς είναι σημαντικός: κατέχει ένα ρόλο στην κοινωνία. Όπως ακριβώς και οι γονείς του, ο υδραυλικός, ο δάσκαλος, ο μπάτσος, ο τηλεπαρουσιαστής… Όλοι αυτοί αποτελούν ένας προς έναν τον Κόσμο των Μεγάλων. Έναν κόσμο που τα μέλη του επικοινωνούν μεταξύ τους, σχεδόν μυστικιστικά, με κρυφούς κώδικες.
Οι μεγάλοι: τον κρίνουν, τον προσέχουν, τον ορίζουν, τον αγαπούν, τον χτυπούνε, τον κάνουν να κλαίει, προβλέπουν τι θα γίνει όταν μεγαλώσει…
Το ζήτημα όμως δεν είναι ο πιτσιρικάς. Γιατί ίσως να είναι από εκείνα τα παιδιά που την ψάχνουν αλλιώς και ασχολούνται με ότι τύχει…
Το ζήτημα είναι η δομή του Κόσμου των Μεγάλων, οι ρόλοι, τα στερεότυπα που σκιάζουν τα πάντα, άλλοτε σαν ένα μαύρο σύννεφο που αστράφτει και βροντάει και άλλοτε σαν μια πυκνή, σχεδόν παχύρρευστη ομίχλη που τυλίγει τις πόλεις, τυφλώνει, κόβει την ανάσα, θολώνει τις σκέψεις, κάνει το δρόμο να χάνεται.
Ο πιτσιρικάς θα αργήσει πολύ να διερευνήσει, εξετάσει, διακρίνει, αποκωδικοποιήσει αυτόν τον μυστήριο κόσμο.
Γιατί οι Μεγάλοι τον θέλουν για πάντα Μικρό.
Μέχρι να τελειώσει το σχολείο θα είναι μικρός. Ο πιτσιρικάς θα παραμείνει «τόσο δα μικρός» και μετέπειτα: η εφηβεία του θα παραταθεί, αν ακολουθήσει -όπως η συντριπτική πλειοψηφία- την πεπατημένη των σπουδών. Εκεί ο «μικρός» θα παρεκκλίνει γιατί ο ρόλος του φοιτητή επιτρέπει και κάποιές απότομες στροφές ακόμα και στους πιο καλούς δρόμους –αρκεί, ασφαλώς, να μη βγει από την πορεία του.
Ο στρατός όμως δεν αστειεύεται: φωνάζει, βγάζει σκουλαρίκια, κόβει μαλλιά, καίει μυαλά…
Το οικογενειακό τραπέζι, γεμάτο ενοχές και φαρμάκι, θα τον περιμένει μετά την απόλυση του με το βαθυστόχαστο ερώτημα: «και τώρα πως θα αναλάβεις τις ευθύνες σου;». Ο μικρός μαθητής, φοιτητής, φαντάρος, ξαφνικά μεταμορφώνεται βίαια και απότομα σε μέλος του Κόσμου των Μεγάλων. Νέο μέλος, χωρίς ρόλο και ταυτότητα ακόμα.
Τώρα γίνεται η ολιστική αποκωδικοποίηση. Μέχρι τώρα ήταν ατελής, μερική, επιπόλαια.
Η βία της μισθωτής σκλαβιάς δεν θα είναι πια εικονική αναφορά, αλλά απτή πραγματικότητα.
Θα μπορεί να νοιώσει της συνέπειες της στους χτύπους της καρδιάς του.
Ξάφνου ο Μικρός γίνεται Μεγάλος. Και ο ρόλος του ποιος θα είναι; Ας μη δυσκολευτεί. Είναι πανέτοιμος να ενταχθεί, να κάνει καριέρα, να παντρευτεί, να παραδοθεί αμαχητί σε όλους τους οικογενειακούς, κοινωνικούς, θεσμικούς εκβιασμούς.
Εξάλλου, αυτό κάνουν οι περισσότεροι.
Μα όχι όλοι. (Απλά κάποιοι ανυπομονούν να γκριζάρουν όλα τα μαλλιά τους, για να πάψουν επιτέλους κάποιοι να τους λένε «μα καλά, εσύ πότε θα βάλεις μυαλό;»)

Όσο για τον πιτσιρικά, αφού αγόρασε τη λάμπα, λίγο πιο κάτω συνάντησε ένα φιλαράκο του. «Πάμε στο δάσος;» είπε. «Πρέπει να πάω τη λάμπα στον πατέρα μου» απάντησε εκείνος. Αλλά μετά συμπλήρωσε «καλά την πάω μετά» και φύγανε παρέα.