Να παλέψουμε για το αυτονόητο: Τον τελευταίο πνεύμονα πράσινου της πόλης μας!

 

Από τα τέλη Αυγούστου του 2013 μέχρι και σήμερα ο αγώνας για την υπεράσπιση του δημοτικού πάρκου Αγρινίου συνεχίζεται. Μέσω της Ανοιχτής Συνέλευσης για την Προστασία και Αναζωογόνηση του Πάρκου Αγρινίου, ένα κομμάτι της τοπικής κοινωνίας όλο αυτό τον διάστημα έχει καταθέσει έργο και έχει δώσει αγώνες για να αποτραπεί η λεηλασία-«ανάπλαση» του Πάρκου. Μέσα από καθημερινή παρουσία στο χώρου του πάρκου, το σταμάτημα των μπουλντόζων, παρεμβάσεις στα δημοτικά συμβούλια, με εκδηλώσεις και συζητήσεις,  αλλά παράλληλα και με νομικές διεκδικήσεις υπερασπίζεται το πάρκο, τόσο ως χώρο πρασίνου, αλλά και ως δημόσιο χώρο, έναν από τους τελευταίους που έχουν απομείνει σε μια πόλη που το τσιμέντο καταβροχθίσει το χώμα και το πράσινο και η κερδοφορία ρημάζει την δημόσια σφαίρα. Παρακάτω παραθέτουμε ένα κείμενο του Γεωπόνου Δημήτρη Γερονίκου που δημοσιεύτηκε στο τελευταίο τεύχος του Παροξυσμού (άνοιξη 2014).

 

 

044ab

 

Περιβαλλοντικό έγκλημα στο Παπαστράτειο Δημοτικό Πάρκο Αγρινίου.

 

Ζούμε τα χρόνια του νεοελληνικού υπαρκτού σουρεαλισμού. Το Παπαστράτειο Δημοτικό Πάρκο Αγρινίου εκτείνεται σε 54 στρέμματα γης και είναι ο μεγαλύτερος δημόσιος ελεύθερος χώρος περιβαλλοντολογικής παιδείας, άθλησης, ξεκούρασης και ψυχαγωγίας της πόλης.

 

Πρόκειται για ένα ζωντανό οικοσύστημα με ιδιαίτερη βιοποικιλότητα που επηρεάζεται από ποικίλους παράγοντες. Ουσιαστικά είναι μία υποδομή πρασίνου με δενδροστοιχίες και όχι μόνον, καθώς αποτελεί δεξαμενή φυτογενετικού υλικού και δημόσια περιουσία με διαρκή βιώσιμη παραγωγή σε βάθος χρόνου. Είναι στοιχείο πολιτισμού το οποίο με κατάλληλη διαχείριση μπορεί να προσφέρει δυνατότητες οικονομικής ανασυγκρότησης για μία ολόκληρη περιοχή.

 

Η φυτολογική σύνθεση του συγκεκριμένου πάρκου σε αρμονία με στοιχεία ευρωπαϊκών σχολών κηποτεχνίας, δημιουργούν τις συνθήκες ώστε το εν λόγω πάρκο να αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους ιστορικούς κήπους στη δυτική Ελλάδα.

 

052cb

 

Aπό τις 20 Αυγούστου 2013 εργάτες, μηχανικοί και δικηγόροι του δήμου μαζί με τις μπουλντόζες των εργολάβων ξεκίνησαν να εφαρμόζουν την εντολή της δημοτικής αρχής για «ανάπλαση» του Πάρκου με μία έξαρση αυταρχισμού, επιστημονικής ανεπάρκειας και αντιδραστικής ιδιοτέλειας. Το Αγρίνιο μία πόλη όπου η ανθρωπιστική κρίση είναι ορατή δια γυμνού οφθαλμού, στροβιλίζεται έκτοτε στις φρενήρεις εικόνες που προσφέρει απλόχερα το έργο της «ανάπλασης» του Παπαστράτειου Δημοτικού Πάρκου.

 

Tην εποχή εκείνη αμέσως δραστηριοποιήθηκαν συνειδητοποιημένοι κι ενεργά σκεπτόμενοι πολίτες που αντιστέκονται στα σχέδια του δήμου. Δημιουργήθηκε η Ανοιχτή Συνέλευση για την Προστασία και Αναζωογόνηση του Πάρκου, η οποία προσπάθησε να γνωστοποιήσει το μέγεθος και τις παρενέργειες του έργου «ανάπλασης» στις ζωές των Αγρινιωτών. Τα τελευταία χρόνια στο Αγρίνιο έχει προκύψει κίνημα ανθρώπων που θέλουν την ουσιαστική αναβάθμιση του πάρκου, φυσικά διαφωνώντας με τους όρους καταστροφής που θέτει η υφιστάμενη δημοτική αρχή.

 

Στο όνομα της έκτακτης ανάγκης που ζει η χώρα, ορισμένοι με θέσεις εξουσίας, έχουν αναγάγει τη σκοπιμότητα σε κοινή λογική και θέλουν να θέσουν σε εφαρμογή μηχανισμούς με τους οποίους φροντίζουν να αποτρέψουν ή να ελέγξουν τις συμπεριφορές των άλλων στο χώρο, εφόσον οι τελευταίοι δεν ακολουθούν τα ήθη και τα έθιμα του «πολίτη καταναλωτή». Αυτό επιδιώκουν να το καταφέρουν με την ιδιωτικοποίηση των ελεύθερων χώρων και την αγοραία εμπορευματοποίηση τους.

 

Στις 5 Σεπτεμβρίου ξεκίνησε η καταστροφή των εγκαταστάσεων της φυτωριακής – θερμοκηπιακής υποδομής του Πάρκου και το ξερίζωμα των δένδρων του Πάρκου που είχαν την ατυχία να φύονται εντός του περιφραγμένου χώρου, τον οποίο ο Δήμος Αγρινίου χρησιμοποιούσε ως φυτώριο. Λίγες ημέρες πριν στις 13 Αυγούστου 2013 αναλυτικά στην έκταση του φυτωρίου είχαν καταγραφεί από τον κ. Θεοχάρη Ζάγκα (δευθυντή εργαστηρίου Δασοκομίας της Σχολής Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος του Α.Π.Θ.), 92 δένδρα ηλικίας 10-60 ετών. Τα τοπογραφικά σχέδια της μελέτης «ανάπλασης» του δήμου Αγρινίου εμφάνιζαν στο χώρο αυτό μηδενικό αριθμό δένδρων!

 

523517_1442263432668683_2121120640_n

Πανό από παρέμβαση στα εγκαίνια της δημοτικής πινακοθήκης Αγρινίου στις 10/12/13.

 

Η συγκεκριμένη «ανάπλαση» είναι μία χαρακτηριστική περίπτωση σύμφωνα με τον γεωπόνο Δημήτρη Παπαδήμα1 όπου «…οι υπεύθυνοι των έργων, για να προσπεράσουν τη δικαιολογημένη αγανάκτηση των πολιτών λόγω βαναυσοτήτων σε βάρος των δένδρων, διαρρέουν την πληροφορία ότι τα μαλλιοτραβηγμένα δένδρα δεν καταστρέφονται αλλά αντίθετα “μεταφυτεύονται” σε “καλύτερες” συνθήκες ή μεταφέρονται σε Δημοτικά ή Ιδιωτικά φυτώρια για φύλαξη και εντατική συντήρηση επαναφοράς των φυσιολογικών λειτουργιών τους. Κάτι τέτοιο θα είχε βάση αν η μετακίνηση αυτή γινόταν σύμφωνα με τους μεταφυτευτικούς κανόνες».

 

Στο έργο της “ανάπλασης” αποτυπώνονται σε με εικόνες τα κατορθώματα της κορυφαίας καθοδήγησης του επικεφαλής του Δήμου Αγρινίου σε συνεργασία με τις έμπειρες “πινελιές” των δημοτικών του υπαλλήλων, καθώς σε πλήρη αρμονία δημιουργούν ένα εκρηκτικό τοπίο που υπόσχεται δυναμική ανάγνωση της δραματικής σύγκρουσης του ανθρώπου με το πεπρωμένο του. Σε ρόλο σολίστ ο εργολάβος, μας προσφέρει την ευκαιρία να απολαύσουμε «σε πρώτο πλάνο» τον τραχύ, άξεστο ήχο των κατορθωμάτων της τσάπας του.

 

024ade

Η «μεταφύτευση» στα Τριαντέικα.

 

Είναι γνωστό στη νεοελληνική πραγματικότητα πολλές φορές όπως χρησιμοποιούνται τα ευρωπαϊκά χρήματα προκαλούν την αποδόμηση και την καταστροφή υπαρχόντων πράσινων υποδομών προς όφελος και πλουτισμό όσων τα διαχειρίζονται ενάντια στο δημόσιο συμφέρον. Βέβαια όταν γίνεται λόγος για πράσινο είναι ανάγκη πλέον να διευκρινίζεται πως εννοείται το πραγματικό, το φυτικό, το ζωντανό κι όχι αυτό της έκφρασης «πιο παράξενο κι από πράσινο όνειδος».

 

Στις 5 Μαρτίου 2014 εκδικάστηκε η αίτηση ακυρώσεως στο Συμβούλιο της Επικρατείας, Αγρινιωτών πολιτών κατά της επιχειρούμενης καταστροφικής ανάπλασης κι αναμένεται η τελική απόφαση. Όλους αυτούς τους μήνες ο αγώνας των πολιτών συνεχίζεται δυναμικά μέχρι την τελική νίκη, μέχρι την αποκατάσταση της λειτουργίας του πάρκου.

 

Ωστόσο το δίκαιο μεταξύ των γενεών συνεχίζει να αποτελεί ένα ερώτημα, με υπαρξιακές διαστάσεις για τη βιωσιμότητα της πόλης του Αγρινίου, που παραμένει αναπάντητο.

 

Κείμενο – Φωτογραφίες:

Δημήτρης Γερονίκος (Γεωπόνος Γ.Π.Α./Μ.Sc).  

enterioni.blogspot.com

 

Πηγή:

Επιστημονική άποψη για τις αναπλάσεις πάρκων και η περίπτωση του Παπαστρατείου Δημοτικού Πάρκου Αγρινίου. 

 

183barce

 

Παροξυσμός, τεύχος 14.

 

eksofillo

Αντί προλόγου.

Σε τούτο το τεύχος, η θεματολογία του εντύπου επικεντρώθηκε σε αυτές τις συνθήκες, που αν και αόρατες, αφανείς και κρυμμένες, κατευθύνουν την τροχιά που διασχίζουμε όλοι και όλες μας σε αυτό το βίαιο, ψυχρό και δολοφονικό σύστημα. Σε αυτό το τεύχος, λοιπόν, μιλάμε για την κρίση ως μια κρυφή κρίση των ταξικών και κοινωνικών σχέσεων. Μιλάμε για την εκμετάλλευση της εργασίας των μεταναστών, θεωρώντας την ως το μεγάλο άγνωστο Χ των καπιταλιστικών σχέσεων, την περιοχή της εργασίας που παραμένει συστηματικά απούσα από τις εθνικές στατιστικές. Για τον μύθο του υπερπληθυσμού που κρύβει από πίσω του ρατσιστικό μίσος για τους ανθρώπους του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου. Για τις βίαιες ιστορίες γυναικών που μένουν καλά κρυμμένες πίσω από αμπαρωμένες πόρτες και οδηγούν στην υποτίμησή τους. Για την μυστικοποίηση και την λατρεία των εμπορευμάτων και την κρυμμένη εκμετάλλευση που ενσωματώνουν. Για τους κρυμμένους θησαυρούς των πλουσίων και το ολοφάνερο φιλανθρωπικό τους έργο. Για την αόρατη εργασία που παράγουμε κάθε μέρα στο διαδίκτυο.

 

Ωστόσο, μιλάμε και για τις κρυμμένες και αφανείς υλικές συνθήκες μέσα από τις οποίες μπορούμε να σπάσουμε τις καπιταλιστικές σχέσεις και να πάρει σάρκα και οστά η αταξική κοινωνία, μεταφέροντας την επανάσταση από ένα απροσδιόριστο μέλλον στο εδώ και το τώρα.

 

Για το εξώφυλλο αυτού του τεύχους (σκίτσο από τον okso81).

 

Αλέξης Γρηγορόπουλος. Η σφαίρα της ελληνικής αστυνομίας που διαπέρασε την νεανική του καρδιά, σηματοδότησε το πέρασμα από την μία εποχή στην άλλη. Από τότε τίποτε δεν είναι πια το ίδιο.

Σαχτζάτ Λουκμάν. Οι επανωτές μαχαιριές που δέχτηκε πισώπλατα μέχρι θανάτου από φασίστες, αποκάλυψαν την ύπαρξη εκατοντάδων μεταναστών με δύσκολα ονόματα και άγνωστες ιστορίες που δολοφονούνται στα σύνορα, στα τμήματα, στους δρόμους, τα χωράφια, τα κάτεργα.

Παύλος Φύσσας. Υψώνοντας το ανάστημα του, κατέδειξε πως το μαχαίρι που χώθηκε απευθείας στην καρδιά του, το κρατούσαν χιλιάδες «ανυποψίαστοι» έλληνες πολίτες που  τόσα χρόνια εκτρέφουν το φασισμό.

 

Αλέξης, Σαχτζάτ, Παύλος: σύμβολα της εποχής που ζούμε, σύμβολα της εποχής που έρχεται.

 

 

Ο Παροξυσμός είναι ένα έντυπο δρόμου που κυκλοφορεί από το 1998 στο Αγρίνιο, αποτελώντας κομμάτι μιας συνολικότερης στάσης και δραστηριότητας. Μοιράζεται χέρι με χέρι και χωρίς αντίτιμο, για να αποφευχθεί η διαμεσολάβηση τους χρήματος αλλά και η γενικότερη αναπαραγωγή των εμπορευματικών σχέσεων. Η κάλυψη των εξόδων της έκδοσης και της διακίνησης γίνεται με ελεύθερη συνεισφορά. Το παρόν τεύχος τυπώθηκε τον Απρίλιο του 2014 σε 800 αντίτυπα. Στο Αγρίνιο μπορείτε να το βρείτε στην Κατάληψη Apertus (Καλυβίων 70) και στον υπόλοιπο ελλαδικό χώρο σε αυτοδιαχειριζόμενα στέκια και καταλήψεις. Για επικοινωνία εδώ.

 

 

Περιεχόμενα:

-Για το εξώφυλλο αυτού του τεύχους, 2

-Για την ενσωμάτωση της εργατικής τάξης, 3-6

-Για το Παπαστράτειο Δημοτικό Πάρκο Αγρινίου, 7-9

-Υπερπληθυσμός, υπερκατανάλωση, 10-11

-Αλ Καντάνης, 12

-Αλληλεγγύη στον ολικό αρνητή στράτευσης Μ. Τόλη, 13

-Κρίση, τι τους νοιάζει τους μεγάλους μας σφετεριστές, 14-16

-Σχετικά με το ταμείο αλληλεγγύης της κατάληψης Αpertus, 17

-Facebook, 18-19

-Κατοχή Αιτωλοακαρνανίας, η κρυμμένη εκμετάλλευση, 20

-Υποσημειώσεις από ξεχασμένους αστερίσκους, 21

-Ψυχοκόρες, το σιδέρωμα τη Σπυριδούλας, 22-23

-Για την αναδιάρθρωση-ιδιωτικοποίηση των ελληνικών φυλακών, 24-25

-Σημεία ενός θεαματικού χωροχρόνου, 26

-Μια συζήτηση για το γκράφιτι, 27-29

-Ένα κτήριο μιλάει, 30-31

-Μια απολογιστική συζήτηση για τα γεγονότα της περσινής χρονιάς, 32-33

-Ποίηση, 34-35

 

Αλ Καντάνης

 

alkadanis

 

Ο πάτερ Aλ Καντάνης βρίσκεται στο κεφαλόσκαλο του Ναού του. Παρατηρεί τους Χριστιανούς Νέους να προετοιμάζονται για το νέο γύρο του αγώνα paint ball. Στο μυαλό του πάτερ έρχονται σκέψεις από τις προηγούμενες μέρες. Θυμώνει σαν σκέπτεται το σχόλια που δέχτηκε από σελίδες του διαδικτύου που τον αποκαλούσαν πολεμοχαρή που εθίζει τα παιδιά στις συνήθειες μιας μάχης. Κάποιοι άλλοι τον αποκάλεσαν φασίστα επειδή ευλόγησε στα εγκαίνια τους τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στο Αγρίνιο. Τα παιδιά από κάτω έχουν αρχίσει το paint ball. Γελούν, φωνάζουν, βρίζουν καμία φορά. Δεν τον πειράζει. Μέσα του είναι θυμωμένος για την αποδοκιμασία που δέχτηκε. Τόσα έχει κάνει για αυτήν την πόλη. Φροντιστήρια για ελληνόπουλα, συσσίτια και παζάρια ρούχων μόνο για έλληνες. Μέχρι και αφίσες κόλλησε με το σύνθημα «Χριστός ή Κρίση; Η Μετάνοια είναι η λύση». Και τόσο μένος πια για το πρόσωπό του;

 

Ξαφνικά ο ουρανός σκοτεινιάζει. Καταιγιδοφόρα νέφη κατακλύζουν τον ορίζοντα. Δυνατός άνεμος φυσά. Η γενειάδα του και τα άμφια του ανεμίζουν. Αστραπές και βροντές χαλάνε τον κόσμο. Οι Χριστιανοί Νέοι στρέφουν τα βλέμματά τους πάνω του. Τα μάτια τους λάμπουν σαν την πανσέληνο τα μεσάνυχτα. Τα πλαστικά τους όπλα έχουν μετατραπεί σε πολυβόλα. Ο παπά-Καντάνης πηδά από το κεφαλόσκαλο και βρίσκεται στην σέλα του Λευκού Αλόγου της Αποκάλυψης. Με την ποιμαντορική του ράβδο το οδηγεί. Ξωπίσω του τον ακολουθούν οι Νέοι του πάνω σε πυραυλοκίνητα skate. Στο διάβα τους τιμωρούν αλλόπιστους, άθρησκους, αμαρτωλούς και μετανάστες. Εισβάλουν σε μπαρ, καφέ και άλλα στέκια ακολασίας και τα πυρπολούν. Ο πάτερ καλπάζει με σιγουριά προς το Δημαρχείο. Καταλαμβάνει την εξουσία της πόλης! Ο Δήμαρχος αγνοείται! Τώρα μέσα στο Δημαρχείο βρίσκεται ο παπά-Καντάνης με τους πάνοπλους Χριστιανούς Νέους να τον στηρίζουν!

 

Στην πλατεία σιντριβανιού έχει μαζευτεί κόσμος. Όλοι είναι έντρομοι καθώς περιμένουν τις επόμενες κινήσεις του. Μέσα ο πάτερ ετοιμάζεται. Το αρχιερατικό του εγκόλπιο φωτοβόλει! Ο Θεός του έδωσε και άλλη δύναμη! Φορά το στιχάριο και το ωμοφόριό του. Η ποιμαντορική ράβδος ακτινοβολεί! Πλέον βρίσκεται πάνω από το δάπεδο! Αιωρείται! Είναι ο κάτι μεταξύ του Γκάνταλφ, του Μπάτμαν, του Μαγκνέτο και του Αγίου Κωνσταντίνου! Ο κόσμος περιμένει το διάγγελμα του! Θα εγκαθιδρύσει ένα Νέο Βασίλειο και αυτός θα είναι ο Αυτοκράτορας! Σκληρός αλλά Δίκαιος! Και αρχίζει σήμερα από το κέντρο του Αγρινίου! Ίπταται. Εξέρχεται από το παράθυρο του Δημαρχείου! Λάμψεις παντού! Το σιντριβάνι αντί για νερό, αναβλύζει αίμα! (Κάποιοι το πέρασαν για κρασί και πήγαν να πιουν). Πίσω του ακτινοβολεί ένας ενεργειακός σταυρός. Η φιγούρα του είναι αποκαλυπτική. Ο κόσμος έντρομος και με θαυμασμό κρέμεται από τα χείλη του! «Φασίστα Αλ Καντάνη το νου σου!», του φωνάζει κάποιος περαστικός από το προαύλιο της εκκλησιάς. Βρίσκεται ακόμα στο κεφαλόσκαλο του ναού, οι Χριστιανοί Νέοι ακόμα παίζουν paint ball. Όλα στο μυαλό του… Κάποια μέρα όμως θα τους δείξει…

 

Προδημοσίευση από το 14ο τεύχος του Παροξυσμού.

Εικονογράφηση okso81.

 

Ο εγγονός των σκλάβων που εξόργισε τον Χίτλερ

225px-Jesse_Owens1

 

Ο Τζέσε Όουενς γεννήθηκε το 1913 και ήταν το έβδομο από τα έντεκα αδέρφια της οικογένειάς του. Ήταν ένας μαύρος, γεννημένος στην Αλαμπάμα των ΗΠΑ και οι παππούδες του ήταν σκλάβοι. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1936, κέρδισε 4 χρυσά ολυμπιακά μετάλλια στο τρέξιμο και στο άλμα εις μήκος, προκαλώντας την οργή του Χίτλερ. Έμπρακτα ακύρωσε τις φυλετικές θεωρίες του Γ' Ράιχ. Πολλοί γιόρτασαν με αυτήν την νίκη. Όταν ο Όουενς επέστρεψε στην χώρα του, δεν δέχτηκε καμία τιμητική διάκριση. Επέστρεψε στην προηγούμενη ζωή του: έμπαινε στα λεωφορεία από την πίσω πόρτα, έτρωγε σε εστιατόρια για μαύρους, χρησιμοποιούσε τουαλέτες για μαύρους, έμενε σε ξενοδοχεία για μαύρους.

 

Έφυγε από τη ζωή, σαν σήμερα, στις 31 Μαρτίου του 1980.

 

To σύγχρονο «κυνήγι μαγισσών»

 

ruins_web

 

Με αφορμή την Προβολή του ντοκιμαντέρ «Ερείπια» από την Κατάληψη apertus, δημοσιεύσουμε ένα παλιότερο κείμενο από το έντυπο του παροξυσμού, σχετικά με το Κυνήγι Μαγισσών. Επίσης μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ την εισήγηση της συνέλευσης του «Αυτόνομου Στεκιού» στην εκδήλωση-συζήτηση με αφορμή το ίδιο ντοκιμαντέρ.

 

Η Silvia Federici, μέσα από το βιβλίο της «Ο Κάλιμπαν και η Μάγισσα: Γυναίκες, σώμα και πρωταρχική συσσώρευση» (Εκδόσεις των Ξένων), φέρνει στην επιφάνεια του ριζοσπαστικού κινήματος  ξανά τον πόλεμο που διεξήχθη ενάντια στις γυναίκες κατά τον Μεσαίωνα, γνωστό ως «Κυνήγι Μαγισσών». Το τοποθετήσει χρονικά και λογικά εκεί, οπού πραγματικά ανήκει, στη μετάβαση δηλαδή από την φεουδαρχία στον καπιταλισμό. Καταδεικνύει, ότι η πρακτική του κυνηγιού μαγισσών από την παπική και φεουδαρχική εξουσία δεν είχε στην πραγματικότητα ως κύριο στόχο να καταστείλει τις μαγικές τελετουργίες, αλλά ο πραγματικός της στόχος ήταν να καθυποτάξει όλες τις γυναίκες.

 

Πριν όμως μιλήσουμε για το κυνήγι μαγισσών, χρειάζεται εν συντομία να αναφερθούμε στις έννοιες της «πρωταρχικής συσσώρευσης» και των «περιφράξεων». Οι περιφράξεις και η πρωταρχική συσσώρευση αφορούν τις διαδικασίες που συνέβησαν κατά το πέρασμα από την φεουδαρχία στον καπιταλισμό και στις οποίες θεμελιώθηκε η ανάπτυξη των καπιταλιστικών σχέσεων. Η έννοια της πρωταρχικής συσσώρευσης περιγράφει την κοινωνική και οικονομική αναδιάρθρωση που ξεκίνησε η ευρωπαϊκή κυρίαρχη τάξη. Ο Μαρξ παραθέτει ως κυριότερες μεθόδους πρωταρχικής συσσώρευσης, τα παρακάτω φαινόμενα, τα οποία μάλιστα τα χαρακτηρίζει σαν ειδυλλιακά: «Η ανακάλυψη των χωρών της Αμερικής που είχαν χρυσάφι και ασήμι, το ξεπάστρεμα, το σκλάβωμα και το καταχώνιασμα των ιθαγενών πληθυσμών στα ορυχεία, η έναρξη της κατάκτησης και της καταλήστεψης των Ανατολικών Ινδιών, η μεταβολή της Αφρικής σε πεδίο εμπορικού κυνηγιού της ανθρώπινης σάρκας (δουλεμπόριο των μαύρων) –να ποια ήταν η χαραυγή της καπιταλιστικής εποχής». Στην Αγγλία, τον 16ο αιώνα, η «περίφραξη» αποτελούσε τεχνικό όρο και σήμαινε μια σειρά στρατηγικών που χρησιμοποιούσαν οι άγγλοι ευγενείς και οι πλούσιοι αγρότες προκειμένου να αφανίσουν τις κοινοτικές-κοινές γαίες και να επεκτείνουν τα κτήματά τους. Τεράστια κομμάτια γης περιφράσσονταν για να γίνουν πάρκα ελαφιών, ενώ ολόκληρα χωρία κατεδαφίζονταν και μετατρέπονταν σε βοσκοτόπια. Η υλική αυτή περίφραξη με τους φράχτες, συμπορεύονταν και με μια διαδικασία κοινωνικής περίφραξης. Οι περιφράξεις αυτού του τύπου συνεχίστηκαν μέχρι και τον 18ο αιώνα.

 

Εκεί, λοιπόν, -παράλληλα με τον βίαιο διωγμό των αγροτών από τη γη, τις πρώτες περιφράξεις, την καταστροφή των κοινοτικών δεσμών, τη φυλάκιση ζητιάνων και επαιτών σε άσυλα υποχρεωτικής εργασίας-, ήταν εκείνη η χρονική στιγμή που έπρεπε και το γυναικείο σώμα να περιφραχτεί και να ελεγχθεί. Αυτό είχε ως στόχο, να ποινικοποιηθεί ο έλεγχος των γυναικών επί της σεξουαλικότητας τους και επί της παραγωγικής τους δυνατότητας, ώστε να μην αντισταθούν στην εξάπλωση των καπιταλιστικών σχέσεων. Οι γυναίκες έπρεπε να αποκλειστούν από τη μισθωτή εργασία και να υποταχτούν στην αόρατη, καταναγκαστική, χωρίς αμοιβή εργασία, δηλαδή την εργασία στο σπίτι και την ετοιμασία του άνδρα-εργάτη. Στην ουσία, οδηγήθηκαν σε μια μορφή δουλείας, που συνέβαλε σημαντικά στη διαδικασία της πρωταρχικής συσσώρευσης.

 

Ο καπιταλισμός έπρεπε (και τελικά κατάφερε) να πατήσει πάνω στο σεξισμό και στο ρατσισμό. Οι γυναίκες πλήρωσαν τη μετάβαση από την φεουδαρχία στο καπιταλισμό με το σώμα και τις ζωές τους. Το σώμα τους οικειοποιήθηκε από το κράτος, την εκκλησία και τους άνδρες. Χιλιάδες γυναικών κατηγορήθηκαν σαν μάγισσες και οδηγήθηκαν στους πασσάλους της πυράς.

 

Το Μεγάλο Κυνήγι Μαγισσών εκτυλίχτηκε στην Ευρώπη του 16ου και 17ου αιώνα, αλλά και στις αποικίες του Νέου Κόσμου. Οι διωγμοί των μαγισσών ήταν συστηματικές, οργανωμένες και συντονισμένες πρακτικές. Η εκκλησία όριζε τι απαιτούνταν για να κατηγορηθούν κάποιες γυναίκες σαν  μάγισσες, οι γιατροί τις εξέταζαν, τις βασάνιζαν και τις καταδίκαζαν, οι νομικοί απήγγειλαν κατηγορίες και οι κρατικοί υπάλληλοι οργάνωναν τις εκτελέσεις. Οι κατηγορίες, που συνήθως αποδίδονταν στις μάγισσες συμφωνά με το πρώτο εγχειρίδιο εντοπισμού μαγισσών, το malleus maleficarum (το Σφυρί των Μαγισσών) ήταν βρεφοκτονία, σύναψη σχέσεων με το διάβολο, λατρεία των ζώων, σοδομισμός, καταστροφή γονιμότητας γυναικών, κακό μάτι (καταστροφή σοδειάς και ζώων κοινότητας).

 

Η διαδικασία των δικών ξεκίνησε με μια συνεχή προπαγάνδα των αρχών και της εκκλησίας. Μέσα σε ένα διευρυμένο κλίμα μισογυνισμού, οι δίκες και οι εκτελέσεις στην πυρά, ήταν δημόσιες εκδηλώσεις, όπου όλη η κοινότητα ήταν υποχρεωμένη να παραβρεθεί και πιο συγκεκριμένα οι κόρες των θυμάτων για παραδειγματισμό.

 

Στην πραγματικότητα, όμως, ποιες ήταν αυτές οι γυναίκες που ενοχοποιήθηκαν ως μάγισσες και οδηγήθηκαν στην αγχόνη και στην πυρά; Πρόκειται, κυρίως, για φτωχές γυναίκες  της υπαίθρου, μαίες, θεραπεύτριες, αιρετικές (στα θρησκευτικά δόγματα) και ανεξάρτητες γυναίκες. Γυναίκες που προσπαθούσαν, μέσα από την επαφή που είχαν με τη φύση, να παρασκευάσουν φάρμακα. Γυναίκες που προσπαθούσαν να ελέγξουν τη γονιμότητά τους. Γυναίκες που βοηθούσαν τους σκλάβους να εξεγερθούν.

 

Στην ουσία, τί επιχειρήθηκε να κατορθωθεί μέσω του κυνηγιού των μαγισσών; Οι βασικοί στόχοι ήταν να εξοντωθεί η δύναμη των γυναικών και να απαλλοτριωθεί η λαϊκή ιατρική γνώση, προς όφελος της τότε επιστήμης. Να επιτευχθεί η επιβολή μιας νόρμας για τις γυναίκες. Οι γυναίκες θα θεωρούνται πια το αδύναμο φύλο, αποκλεισμένες από την πολιτική, οικονομική και πολιτική ζωή και τις εξεγέρσεις. Θα αποκλειστούν από τα περισσότερα έμμισθα επαγγέλματα και θα απομονωθούν στο σπίτι παράγοντας άμισθα εργασία. Τελικά, το «εξεγερμένο γυναικείο σώμα» θα δαιμονοποιηθεί και θα αφοριστούν οι διάφορες μορφές σεξουαλικότητας (όπως η ομοφυλοφιλία και το σεξ ανάμεσα σε ανθρώπους διαφορετικών τάξεων…) σαν ''μη παραγωγικές''.

 

Μπορεί όλη αυτή η επίθεση κατά των γυναικών να συνέβη στην Ευρώπη του 16ου  και 17ου αιώνα, αλλά παρόμοιες επιθέσεις δέχτηκαν στη Κεντρική και Νότια Αμερική, την Αφρική και την Ανατολική Ευρώπη, εκατοντάδες ιθαγενείς που βίωσαν άθλιες συνθήκες δουλείας. Και τώρα μπορεί να έχουν περάσει αρκετοί αιώνες από τότε αλλά το ζήτημα είναι ακόμα επίκαιρο. Την συσσώρευση κεφαλαίου τη βιώνουμε στο πετσί μας. Το κράτος και το κεφάλαιο υψώνουν ακόμα τείχη αποκλεισμού σε μετανάστες, αστέγους, ανέργους, φυλακισμένους. Οι έμφυλοι διαχωρισμοί δεν έχουν πάψει ούτε στιγμή να υφίστανται. Γυναίκες βιώνουν καθημερινά τη βία των ανδρών στο σπίτι και τη δουλεία, λανσάρονται σε διαφημίσεις σαν προϊόν προς άμεση κατανάλωση, εκβιάζονται και οδηγούνται σε κυκλώματα πορνείας. Η ομοφυλοφιλία αντιμετωπίζεται ακόμα ως παρεκκλίνουσα συμπεριφορά. Οι μετανάστες και οι άστεγοι βιώνουν τον απόλυτη υποτίμηση της ζωής τους, ενώ νέες φυλακές συνεχίζουν να χτίζονται.

 

Έτσι, μέσα από όλη αυτή την διαδρομή του Κάνιμπαλ, ταξιδέψαμε στα χρόνια του Μεσαίωνα, τις εξεγέρσεις των χωρικών στα φέουδα, το διωγμό των αγροτών από τη γη, το κυνήγι μαγισσών, το πέρασμα στον καπιταλισμό. Κατανοήσαμε τις ρίζες του καπιταλισμού και την απαρχή του σημερινού κόσμου της εκμετάλλευσης και της πατριαρχίας.

 

Κάπου εκεί, στον 15ο και 16ο αιώνα, οι ευρωπαϊκοί δρόμοι ήταν δρόμοι αναταραχών: χωρικοί, τεχνίτες, ζητιάνοι εξεγείρονταν και επιτίθονταν σε φούρνους, σιταποθήκες, σπίτια πλουσίων. Σήμερα να συνεχίσουμε και να εντείνουμε τον αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση, της οποίας οι ρίζες φτάνουν μέχρι τα βάθη των αιώνων, έχοντας ως δεδομένο το εξής: για όσο καιρό η κοινωνία αποδέχεται σαν «φυσικό» δικαίωμα των ανδρών να κυριαρχούν, να περιθωριοποιούν και να εκμεταλλεύονται το άλλο μισό της ανθρωπότητας, ουσιαστική ελευθερία δεν μπορεί να υπάρξει.

 

 

Η Silvia Federici (Σίλβια Φεντερίτσι) συμμετέχει στο φεμινιστικό κίνημα από τη δεκαετία του ’70 και είναι μέλος της συλλογικότητάς Midnight Notes Collective. Η συλλογικότητα αυτή, ιδρύθηκε το ’79 στις ΗΠΑ και «αποτελείτε από μελετητές, ερευνητές και ακτιβιστές από την σκοπιά του αυτόνομου μαρξισμού». Κείμενα της Federici και των Midnight Notes μεταφρασμένα στα ελληνικά μπορείτε να βρείτε στον διαδικτυακό τόπο rebelnet.gr (Θεωρία και Ανάλυση για το Ανταγωνιστικό Κίνημα).

 

Και μια εικονογράφηση για το κυνήγι μαγισσών από τον okso81 (για μεγενθυνση πατηστε επάνω στις φωτογραφίες)

 

Για την οικογένεια… (χρονιάρες μέρες που είναι)

 

 

 

«Αχ, μικρέ μου, ποτέ δε θα απαλλαγείς από αυτή την αίσθηση. Είσαι ένοχος! Κάθε φορά που θα βγαίνεις από το σπίτι σου, θα αισθάνεσαί πίσω σου ένα επικριτικό βλέμμα που θα σου φωνάζει να γυρίσεις! Θα τριγυρνάς στο κόσμο σαν σκύλος δεμένος μ’ ένα μακρύ λουρί! Κι ακόμα κι όταν θα’ σαι μακριά, θα αισθάνεσαι πάντα το κολάρο της οικογένειας στο λαιμό σου! (Σαρλ Μπωντλαίρ, θα έχεις φτάσει σαράντα χρονών κι ακόμα θα φοβάσαι τη μητέρα σου!)»

Μίλαν  Κούντερα, Η ζωή είναι Αλλού, 1973

 

«Αλλά αν ποτέ μπορέσω να ξαναβρώ το σθένος και τη ζέση που είχα ορισμένες φορές, θα εκτονώσω το θυμό μου με βιβλία τρομακτικά. Θα’ θελα να ξεσηκώσω εναντίων μου όλο το ανθρώπινο γένος».

Σαρλ Μπωντλαίρ, Επιστολή στη μητέρα του,1867

ΟΙ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ ΒΡΩΜΑΝΕ ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟ, ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ ΚΑΙ ΡΑΤΣΙΣΜΟ

 

 

Για τις παρελάσεις από σύνθεση αποκλινουσών συμπεριφορών και ιό αταξίας

 

Οι παρελάσεις επιβλήθηκαν κατά  την περίοδο της δικτατορίας του μεταξά, ο οποίος είχε γοητευθεί από την πειθαρχημένη και ομογενοποιημένη νεολαία του Χίτλερ. Σήμερα η Ελλάδα αποτελεί την μόνη χώρα στην Ευρώπη που πραγματοποιούνται μαθητικές παρελάσεις.

 

Οι παρέλασες μισούν την διαφορετικότητα και επιδιώκουν την ομοιομορφία.

 

Οι παρελάσεις είναι ο προθάλαμος για τις στρατιωτικές μονάδες και η προδιάθεση για την στρατιωτική πειθαρχία.

 

Οι παρελάσεις είναι οι τελετές βράβευσης των «έξυπνων», «όμορφων» και «ψηλών» και ταυτόχρονα η διαδικασία απόρριψης των «υπολοίπων».

 

Οι παρελάσεις  είναι η απροκάλυπτη προβολή μιας ιεραρχημένης κοινωνίας.

 

Οι παρελάσεις  υψώνουν σημαίες ποτισμένες με αίμα μειονοτήτων, εβραίων, μεταναστών, ρομά, «οχληρών»…

 

Οι παρελάσεις, παρελαύνουν ακόμα, συντηρούμενες από ψέματα, μισές αλήθειες και μυθοπλασίες.

 

ΟΙ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ ΒΡΩΜΑΝΕ

ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟ, ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ ΚΑΙ ΡΑΤΣΙΣΜΟ

 

σύνθεση αποκλινουσών συμπεριφορών, ιός αταξίας

 

Για την παλιά Λαχαναγορά Αγρινίου: ένα κείμενο και μερικές φωτογραφίες

 

αρνησεις-λαχαν

 

Από την δεκαετία του ’90, που εξελίσσονταν με πιο εντατικούς ρυθμούς η ανάπλαση των πόλεων, συλλογικότητες, συνελεύσεις και ομάδες του αναρχικού και αντιεξουσιαστικού χώρου, καθώς και αρκετές νεολαιίστικες πρωτοβουλίες, έβαζαν ως αιχμή στο λόγο και στις δράσεις τους, το ζήτημα  της επαναοικειοποίησης των δημοσίων χώρων με την προοπτική της απελευθέρωσής τους από τα δεσμά της  ελεύθερης αγοράς. Σκοπός του κράτους και του κεφαλαίου ήταν και είναι η κερδοφορία μέσω της εμπορευματοποίησης περιοχών που μέχρι πρότινος ήταν ελεύθεροι και δημόσιοι. Στο Αγρίνιο τα παράδειγμα δεν είναι λίγα: καταστροφή αλσυλλίων και δασικών εκτάσεων στην περιοχή του Παλιού Αγίου Χριστοφόρου, ανάπλαση της Κεντρικής Πλατείας, κατασκευή της πλατείας Δημάδη, πεζοδρόμοι για να εξυπηρετούν τα τραπεζοκαθίσματα των καφετεριών, φωταγωγήσεις, ξεκίνημα της ανάπλασης της παλαιάς Λαχαναγοράς και τόσα ακόμη. Φτάνοντας στο σήμερα, όπου σημειώνεται η συνέχιση των εργασιών στην παλιά Λαχαναγορά και καθώς και η έναρξη της ανάπλασης – λεηλασίας του Δημοτικού Πάρκου, δεν αρκεί να μιλήσουμε μόνο για εμπορευματοποίηση των δημόσιων χώρων. Πλέον, καταδεικνύεται πως η ιδιωτικοποίηση του δημοτικού (δημόσιου) τομέα και των συλλογικών υποδομών έχει ως σκοπό την διάλυση της κοινωνικής ζωής και των κοινωνικών σχέσεων που υλοποιούνται και σε αυτούς χώρους, λαμβάνοντας πάντα υπόψην πως δημόσιος είναι ο χώρος που κομμάτια της κοινωνίας αποφασίζουν για λογαριασμό τους. Μπορούμε να πούμε με σιγουριά πλέον πως οι ιδιωτικοποιημένοι (περιφραγμένοι) χώροι αποτελούν την απάντηση στον φόβο της απειλής των «άλλων» σε όλο και πιο πολωμένες πόλεις, σε όλο και πιο πολωμένες κοινωνίες…

 

Με αφορμή την συνέχιση των έργων ανάπλασης της Λαχαναγοράς, παρακάτω δημοσιεύουμε ένα παλιότερο κείμενο του Παροξυσμού σχετικά με την ιστορία της μέσα από τα …δικά της μάτια. Μια ιστορία που ανακατεύει την παλιά αγρινιώτικη κοινωνία με την «άλλη πλευρά» της κοινωνίας του σύγχρονου Αγρινίου που εκφράζεται και προτείνει μακριά από μεσολαβήσεις και εξουσιαστικές λογικές. Σαν παραμύθι… Και παραμένουμε με ένα προβληματισμό: σε λίγο που όλοι θα περπατάμε πιο γρήγορα, με μια ζωή ξένη, σε μια πόλη ξένη, όταν περάσουμε μπροστά από την εξώπορτα της κυρά Λαχαναγοράς, αυτή, θα μας κλείσει το μάτι;

 

 

Ένα κτίριο μιλάει: Μια ιστορία από την παλιά Λαχαναγορά Αγρινίου

 

Είμαι η παλαιά λαχαναγορά και σας χαιρετώ. Γεννήθηκα -χτίστηκα- για να είμαι ακριβής το 1933 και από τότε είμαι μόνιμη κάτοικος Αγρινίου… Έχω ζήσει πολλά. Ευτυχώς μέχρι τώρα έχω ζήσει και πολλά χρόνια. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται… Και επειδή η καιροί είναι χαλεποί και αύριο -μακριά από εμάς- μπορεί να μη ζω… και για να ακριβολογήσω και πάλι …μπορεί να έχω γκρεμιστεί …ή να με έχουν γκρεμίσει… θα ήθελα να πω την ιστορία μου.

 

Γενικά στη ζωή μου έχω περάσει από πολλές φάσεις… Ξέρεις τώρα… Και εμείς τα κτήρια αποκτάμε ζωή μέσα από τη ζωή αυτών που μας κατοικούν ή που μας χρησιμοποιούν… Γιατί ως γνωστό, τα ντουβάρια από μόνα τους δεν έχουν καμία απολύτως αξία.

 

Πέρασα από πολλές φάσεις λοιπόν. Η πρώτη μου φάση ήταν όταν με χτίζανε … Πότε δε ξέχασα την κραυγή από τον χτίστη που έπεσε από την στέγη μου. Ποτέ δε θα ξεχάσω τον πόνο που ένοιωσε και ένοιωσα και εγώ. Από τότε και μέχρι που πέθανε περπατούσε στραβά… Μετά, και αφού ήμουν έτοιμη, για πολλά χρόνια αποτέλεσα χώρο στέγασης των εμπορικών δραστηριοτήτων των ψαράδων και των μανάβηδων. Αυτό έγινε μέχρι το ‘90 περίπου. Και για να σας πω την αλήθεια, αυτή ήταν και η καλύτερη περίοδο της ζωής μου.

 

Καταρχήν δε ξεχάσω ποτέ τις μυρωδιές. Λένε πως τα ψάρια μυρίζουν άσχημα… Λάθος. Αν εντοπίσει κάποιος τη θάλασσα και το αλάτι στη μυρωδιά τους θα καταλάβει… Και τα πορτοκάλια, τα λεμόνια, τα μανταρίνια… Δυνατές μυρωδιές… Μυρωδιές που τώρα σπάνια τις συναντάς .. Ξεφλούδιζες ένα μανταρίνι και μοσχοβόλαγε ο τόπος… Σταφύλια, καρπούζια, πεπόνια, κεράσια… Άλλο πράγμα.

 

Αλλά και οι συμπεριφορές των ανθρώπων ήταν πολύ διαφορετικές από τις σημερινές. Σήμερα, δεν ξέρω, οι άνθρωποι είναι γυαλισμένοι, ψυχροί και αγέρωχοι. Τότε ήταν αλλιώς. Πιο έξω καρδιά; Ποιο χαρούμενοι; Μήπως ήταν απλά περισσότερο ο εαυτός τους; Ωστόσο τα προβλήματα ήταν πολλά αλλά τους έβλεπες χαιρόντουσαν με τα απλά, τα καθημερινά. Το αεράκι που φυσάει, η μυρωδιά του χώματος μετά τη βροχή, η ζωντανή γεύση από ένα καλογινωμένο φρούτο και άλλα τέτοια που θεωρούνται και καλά ποιητικά…

 

Και οι σχέσεις ήταν διαφορετικές. Είχαν πολύ ένταση και αλήθεια. Ο κυρ Νίκος ο Χοντρός δε δίστασε να μείνει ολοτσιτσιδος σε καμιά 10αριά ανθρώπους μόνο και μόνο για να ζυγιστεί στη πλάστιγγα, να αποδείξει ότι ήταν ένα κιλό ελαφρύτερος για να κερδίσει ένα στοίχημα της πλάκας. Δεν το κέρδισε όμως. «Τσάμπα το στριπτίζ μωρέ Νικόλα», του είπαν μετά τα φιλαράκια του . Ενώ ο κυρ Τάσος έσπασε ένα-ένα όλα τα καρπούζια του για να ξεπλύνει την υποτιθέμενη προσβολή όταν του παραπονέθηκαν ότι είχε δώσει άγουρα καρπούζια. Αυτό ήταν έκφραση! Ως λαχαναγορά τότε δεν αποτελούσα σημείο μιας απλής εμπορικής συνδιαλλαγής. Αποτελούσα ένα από τα σημαντικότερα σημεία αναφοράς της πόλης… Όλοι οι παλιοί αγρινιώτες εργάτες και αγρότες είχαν περάσει από μένα. Κάθε μαγαζάκι είχε και απέξω και μερικά τελάρα ή στην καλύτερη κανα κουτσό τραπεζάκι για να κάθονται για παρέα οι φίλοι και οι οχτροί. Αλλά και οι τσαμπουκάδες ήταν και πιο έντονοι τότε. Πολύ πιο έντονοι. Αλλά τι να κάνουμε, έτσι είναι η ζωή. Εξάλλου καλύτερα τσαμπουκάς, παρά υποκρισία και μορφωμένες ρουφιανιές. Βέβαια και τότε υπήρχαν μπάτσοι και χαφιέδες όμως ούτε και τότε ήταν ιδιαίτερα αγαπητοί.

 

Λίγο πριν το ‘90 και μετά τα πράγματα τα είδα να αλλάζουν. Ήρθαν και τα πολυκαταστήματα. Το κέντρο του Αγρινίου άρχισε να γίνεται ασφυκτικό. Τα κτίρια όλα ήταν ανήσυχα. Όταν συζητούσαμε μεταξύ μας όλο στη καταστροφή πήγαινε ο νους μας. Κάτι θα άλλαζε αλλά τι ακριβώς θα ήταν αυτό δε ξέραμε… Μάθαμε αργότερα το όνομά του: Ανάπλαση.

 

Το ‘90 έπαψα να είμαι λαχαναγορά και μετονομάστηκα σε «παλιά λαχαναγορά». Είπαν πως ένα τέτοιο κτίριο με τέτοια δραστηριότητα δεν μπορούσε να παραμείνει ενεργό στο κέντρο του Αγρινίου. Οι αθηναϊκές καταβολές θα ήταν αναπόφευκτες και η πόλη μου θα έπρεπε να φωταγωγηθεί. Τότε έπεσα σε κατάθλιψη και ακολούθησε μία απελπιστική περίοδος. Τα παλιά σπίτια που ήμασταν φίλοι και μιλούσαμε, ξαφνικά εξαφανίστηκαν. Στη θέση τους ξεφύτρωσαν μοντέρνες πολυκατοικίες. Οι σχέσεις μου με αυτές ήταν μόνο εχθρικές. Όπως επίσης και με τα σουπερ μάρκετ, τα κλαμπ, τα σχολεία, το Δημαρχείο και άλλα πολλά κτήρια. Γιατί οι άνθρωποι δεν ορίζουν αυτά τα κτίρια όπως θα έπρεπε, αλλά τα κτίρια αυτά είναι που ορίζουν τους ανθρώπους. Γιατί είπαμε ότι οι άνθρωποι είναι που πρέπει να δίνουν ζωή στα κτίρια. Για εκείνη την περίοδο λοιπόν μόνο σκοτεινές ιστορίες έχω να διηγηθώ… Ιστορίες και αστικούς μύθους που αραχνιάζουν πάντα κάθε είδους εγκαταλελειμμένα κτίρια: Σκυφτοί άνθρωποι, κατεστραμμένες ψυχές, πνεύματα και στοιχειά, ηρωίνη. Άστα να πάνε…

 

Και εκεί που νόμιζα κάπου το ‘98 πως όλα τελείωσαν και ευχόμουν να’ ρθει καμιά μπουλντόζα μπας και πάρει τέλος αυτή η παλιοκατάσταση, σκάνε κάτι τύποι ψιλοφρικιά και έτσι και μέσα σε λίγες μέρες χωρίς να πάρω γραμμή γέμισα με μουσικές και ανθρώπους ωραίους με περίεργα κουρέματα, ζωγραφιστά μπλουζάκια και παντελόνια, μποτάκια και παραμάνες αλλά κυρίως γέμισα με ιδέες και σκέψεις που δεν περιστρέφονταν γύρω από καβάτζες και λεφτά. Και αυτό μου άρεσε. Τους τύπους δεν τους είχα ξαναδεί ποτέ πριν . Έμαθα όμως για αυτούς: ήταν πανκ και αναρχικοί και προέρχονταν από ένα σπίτι που το είχαν βαπτίσει «Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Αγρινίου –Studio OverGround» (που λειτούργησε μέχρι το 2001 περίπου). Μετά από αυτό κάθε λίγο και λιγάκι έρχονταν αυτοί οι τύποι και όχι μόνο αυτοί αλλά και πολύ άλλοι, με στόλιζαν με πανό, με ζωγράφιζαν με σπρέι, με γέμιζαν με μουσική, κουβέντες και εικόνες. Μετά ήρθαν άλλοι με νέες ιδέες, άλλη ομιλία, άλλη μουσική, άλλες εικόνες. Και τελικά μπορώ να πω ότι ως ένα σημαντικό σημείο κατάφεραν το σκοπό τους: έγινα σημείο αναφοράς πάλι στη πόλη η τοπική κοινωνία ξανάνιωσε την παρουσία μου… Πολύ όμως είχα στραβώσει όταν κάποιοι τύποι προερχόμενοι από ένα άλλο κτήριο που δεν πολύ γουστάρω, τη Πανεπιστημιακή Σχολή, ήρθαν και έκαναν συναυλία με είσοδο. Και μαζί με εμένα είχαν στραβώσει και άλλοι πολλοί… Mα δεν καταλαβαίνω! Τόσες δεκαετίες μπαινοβγαίνει οποίος θέλει και όποτε θέλει και ήρθαν κάποιοι έξυπνοι να βγάλουν λεφτά από μένα. Ευτυχώς δε ξανάγινε.

 

Τα χρόνια πέρασαν, τα κτίρια άλλαξαν, άλλαξα και εγώ. Αν και πια δεν είμαι το σημείο αναφοράς που ήμουν, δεν ξεχάστηκα. Συνεχίζω να υπάρχω και είμαι χαρούμενη γιατί δίπλα από μένα, στο παλιό στάδιο της ΓΕΑ, έγινε μία πλατεία, μαύρο χάλι. Ή μάλλον άσπρο χάλι. Μία κάτασπρη μαρμαρένια πλατειά με μπετό και όλο ψύχρα, είναι τώρα ο νέος μου συγκάτοικος. Όχι δεν τρελάθηκα. Μπορεί η δεσποινίς πλατεία να μη μου αρέσει, άλλα μου αρέσει όλος ο κόσμος που σκάει εκεί. Πιτσιρικάδες με σκέιτ κάνουν φιγούρες όλη μέρα και το βράδυ γκαφιτάδες καταθέτουν την τέχνη τους. Από άσπρη η πλατεία έχει γίνει πολύχρωμος καμβάς ανεμελιάς. Μιας ανεμελιάς όχι αφασίας, μα ανεμελιά με τσαμπουκά. Και αυτό φάνηκε στη εκδήλωση που έκαναν κάποιοι από τους θαμώνες της πλατείας, που χωρίς καμία άδεια στήσανε τα όργανα και χωρίς να τους ενοχλήσει κανείς έκαναν αυτό που θέλανε. Και φυσικά -τι παράληψη!- το πανό που πάντα κοσμεί το παράπλευρο τοίχωμα μου.

 

Εντάξει όπως και να το κάνουμε καλά είναι και τώρα… Αλλά μου λείπουν και οι παλιές καταστάσεις. Από τον κυρ Νικόλα το Χοντρό μέχρι και άλλους που ενώ ήταν ανέμελοι και δυναμικοί, ξαφνικά έφυγαν και άλλαξαν. Βέβαια ο κυρ Νικόλας έμεινε μέχρι τέλους ρεμάλι και μάγκας. Αλλά οι άλλοι; Γιατί ρε παιδιά τέτοια αλλαγή; Σε ένα κόσμο ετοιμόρροπο, δεν υπάρχουν καβάτζες. Γιατί να τα παραδώσετε τα όπλα; Κάτι ξέρω εγώ που τα λέω. Παρατηρώ και αν και ποτέ δεν επεμβαίνω, ξέρω, έχω δει, έχω μάθει. Επικοινωνώ με όλα τα κτίρια και καταλαβαίνω.

 

Καταστολή δεν είναι ο μπάτσος μόνο… Καταστολή είναι και οι ψεύτικες αναπνοές, ο ψεύτικος βηματισμός, η ψεύτικη ζωή. Και τελικά, όλοι αυτοί που έμειναν για πάντα νέοι, κορόιδα ήτανε;

 

Έντυπο δρόμου «Παροξυσμός», Τεύχος #10, 2007

 

(Μερικές φωτογραφίες από εκδηλώσεις στην παλια Λαχαναγορά)

vxra      bomb

 

laxanxas      mb

      

 

(Αφίσες απο κάποιες εκδηλώσεις)

steki-kopila

 

steki       AFISA-AGRINIO-POLEMOS      AGRINIO-ANTIFA-EKD  

 

 

Είστε υπέρ ή κατά;

 

Η ΑΠΟΦΑΣΗ


Είστε υπέρ ή κατά;
Έστω απαντήστε μ’ ένα ναι ή μ’ ένα όχι.

 

Το έχετε το πρόβλημα σκεφτεί, πιστεύω ασφαλώς πως σας βασάνισε.
Τα πάντα βασανίζουν στη ζωή.
Παιδιά, γυναίκες, έντομα.
Βλαβερά φυτά, χαμένες ώρες, δύσκολα πάθη, χαλασμένα δόντια, μέτρια φιλμ.
Κι αυτό θα σας βασάνισε ασφαλώς.

 

Μιλάτε υπεύθυνα λοιπόν.
Έστω με ναι ή όχι.
Σ’ εσάς ανήκει η απόφαση.


Δε σας ζητούμε φυσικά να πάψετε τις ασχολίες σας, να διακόψτε τη ζωή σας, τις προσφιλείς εφημερίδες σας, τις συζητήσεις στο κουρείο, τις Κυριακές σας στα γήπεδα.
 

Μια λέξη μόνο.
Εμπρός λοιπόν:Είστε υπέρ ή κατά ;
Σκεφτείτε το καλά. Θα περιμένω.

 

Μ. Αναγνωστάκης

Αγρίνιο, 1926: Ο ΑΙΜΑΤΗΡΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

 

 

( Η κηδεία των Θεμιστοκλή Καρανικόλα και Βασιλικής Γεωργαντζέλη.

Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στην συμβολή των οδών  Παπαστράτου, Μπότσαρη και Σουλίου. )

 

 

Το 1926 η κατακόρυφη άνοδος του συναλλάγματος, είχε άμεσες ευεργετικές επιπτώσεις στο καπνεμπόριο. Έτσι οι καπνεργάτες κινητοποιούνται και απαιτούν ανάλογη αύξηση στα πενιχρά τους μεροκάματα. Οι καπνέμποροι αρνούνται κατηγορηματικά και έτσι οι καπνεργάτες κήρυξαν απεργία το Σάββατο 31 Ιουλίου 1926.

 

Οι μέρες περνούσαν, οι δύο πλευρές έμεναν αμετακίνητες στις αρχικές θέσεις τους. Το Σωματείο, μετά από 8 ημέρες απεργίας χωρίς καμία πρόοδο στις διαπραγματεύσεις, βρέθηκε μπροστά σε δίλημμα: Αν συνέχιζε την απεργία, θα άρχιζε η διαρροή, αφού οι ανάγκες εκατοντάδων οικογενειών ήταν πιεστικές. Αν αποφάσιζε την μαχητική παρουσία με δυναμικές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, η σύγκρουση με την Χωροφυλακή θα ήταν αναπόφευκτη.

 

Αποφασίζουν το δεύτερο και ζητούν άδεια για να συγκεντρωθούν οι απεργοί την Δευτέρα, 9 Αυγούστου, στην πλατεία της Αγοράς, (Πλατεία Στράτου, σημερινή Πλατεία Ειρήνης) εκεί όπου γίνονταν όλες οι πολιτικές εκδηλώσεις. Οι αρχές αρνούνται και τους χορηγούν άδεια για την συγκέντρωσή τους στο χώρο της Αγίας Σωτήρας (το σημερινό Πάρκο), που τότε θεωρούνταν εκτός της πόλης. Πράγματι από το πρωί της Κυριακής 8 Αυγούστου, οι απεργοί άρχισαν να συγκεντρώνονται στον χώρο της Αγίας Σωτήρας, με μαύρες σημαίες πάνω στις οποίες έγραφαν: «Δικαία απαίτησις, ή 100 δράμια ψωμί ή ένα χρόνο απεργία»

 

Γύρω στις 8 το πρωί είχαν συγκεντρωθεί γύρω στους 8000 απεργούς. Οι αρχές είχαν τοποθετήσει ισχυρή δύναμη Χωροφυλακής στην «καμπή» της οδού Αγρινίου-Αμφιλοχίας, καθώς και μία δύναμη Ευζώνων, που είχε έρθει από το Μεσολόγγι. Μετά από τους λόγους που εκφωνήθηκαν, η συγκέντρωση διαλύθηκε και οι απεργοί σκορπίστηκαν άλλοι προς τον προσφυγικό συνοικισμό Αγ. Κωνσταντίνου και άλλοι προς την πόλη. Η ομάδα που κατευθύνθηκε προς την πόλη, ήρθε αντιμέτωπη με τις δυνάμεις της Χωροφυλακής. Ο ταγματάρχης Ζαμπετάκης που ήταν επικεφαλής, τους προέτρεψε να κατέβουν προς την πόλη ανά δύο άτομα. Οι απεργοί διαβεβαίωσαν τον Ζαμπετάκη ότι η συγκέντρωσή τους είχε διαλυθεί, αλλά αρνήθηκαν να χωριστούν σε ομάδες των δύο.

 

Ακολουθεί συμπλοκή και η διαταγή του ταγματάρχη να πυροβολήσουν στον αέρα ήταν η αφορμή να επιτεθούν με πέτρες μερικές εργάτριες στην δύναμη της χωροφυλακής. Οι σφαίρες που μέχρι τότε έπεφταν στον αέρα, γύρισαν προς τους απεργούς. Μία σφαίρα βρίσκει στο κεφάλι τον νεαρό, σχεδόν παιδί, Θεμιστοκλή Καρανικόλα, που, σύμφωνα με μαρτυρίες, βρέθηκε τυχαία στο χώρο του επεισοδίου. Μία άλλη σφαίρα τραυματίζει θανάσιμα την έγκυο καπνεργάτρια Βασιλική Γεωργαντζέλη, που ξεψύχησε λίγο αργότερα. Ήταν 29 ετών και είχε ήδη δύο παιδιά, τον Γεράσιμο 9 ετών και την Παρασκευή 5 ετών. Ο εργάτης Δ. Τσαμπάς τραυματίζεται σοβαρά στο μπράτσο, που ακρωτηριάστηκε. Το νέο διαδίδεται στο Αγρίνιο γρήγορα και η κηδεία της Βασιλικής Γεωργαντζέλη και του Θεμιστοκλή Καρανικόλα, γίνεται στον Άγιο Δημήτριο παίρνοντας μορφή διαδήλωσης.

 

Σημείωση 1:

Η απεργία συνεχίστηκε για σαράντα μέρες ακόμη. Το Μάιο του ΄29 ξαναγίνονται μεγάλες κινητοποιήσεις καπνεργατών με αιτήματα σχετικά με το ταμείο ασφάλισης. Το Σεπτέμβριο του ΄29 ξεκινά απεργία, ενώ τον Οκτώβριο γίνονται αιματηρά επεισόδια. Η χωροφυλακή μπαίνει στην αυλή του κτιρίου όπου βρίσκονταν η εργατική λέσχη (πλ. Σουλίου)  για να απαγορεύσει τη συνεδρίαση της διοίκησης του Σωματείου καπνεργατών. Στις συγκρούσεις που ακολούθησαν τραυματίζονται σοβαρά 2 χωροφύλακες από πυροβολισμούς (ο επικεφαλής χωροφυλακής Δημητρόπουλος) και τρεις καπνεργάτες ελαφρά. Ακολούθησαν συλλήψεις. Το σωματείο των καπνεργατών διασπάστηκε το 1930 με σχεδόν καθολική συμμετοχή.

 

Σημείωση 2:

Σύμφωνα με το βιβλίο του Γιάννη Καρύτσα «Ο σφαγιασμός των αρχειομαρξιστών της περιοχής Αγρινίου από τον ελληνικό σταλινισμό» (εκδόσεις Άρδην) στην κινητοποίηση του ’26 οι αρχειομαρξιστές βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή μαζί με άλλους εργάτες και εργάτριες. Μετά τον Αιματηρό Αύγουστο πολλοί αρχειομαρξιστές κυνηγήθηκαν από τις δυνάμεις καταστολής με συνέπεια να αναγκαστούν να καταφύγουν στην Αθήνα. 

Οι αυτόχειρες

Ένα παλιό ποίημα του Γ. από τις σελίδες του Παροξυσμού ως μια μοναδική -και αμήχανη- άρθρωση δίπλα στις αυτοκτονίες και τις απόπειρες αυτοκτονίων των τελευταίων ημερών στην πόλη του Αγρινίου.

 
 
Οι αυτόχειρες πάντα με συγκλόνιζαν. Στέκω με σεβασμό και αμηχανία μπροστά στη φυγή τους. Αδυνατώ να κατανοήσω τη πράξη τους. Νοιώθω μια νοσηρή περιέργεια για τις τελευταίες σκέψεις τους, τα μικρά και τα μεγάλα που τους απασχολούν πριν περάσουν στην άλλη πλευρά. Επιχειρώ να αφουγκραστώ τη λύπη και την απόγνωσή τους, την ήρεμη απελπισία τους. Επιχειρώ να ακολουθήσω ανάποδα τη διαδρομή τους: από το τέλος στην αιτία.
 
Πάντα κάτι μου διαφεύγει.
 
 
Οι αυτόχειρες πάντα με φόβιζαν. Με τρομάζει αυτό το βήμα να βρεθούν στο απέκεινα, να στρέψουν τα νώτα τους στη ζωή, να ακυρώσουν ότι εμείς θεωρούμε μεγαλείο της αλλά γι΄αυτούς αποδείχτηκε μνημειώδες σφάλμα. Καταργούν την ύπαρξή τους τόσο απλά όσο εμείς την αντέχουμε. Παλεύουνε για να βγουν κάτι που σ΄ εμάς μοιάζει απανεμιά.
 
Κάτι προφανώς μου διαφεύγει.
 
 
Οι αυτόχειρες πάντα με θύμωναν. Με εκμηδενίζει η δύναμή τους, το θάρρος -αυτό που φαίνεται θάρρος-, η γενναιότητα και η απουσία φόβου για κει που ταξιδεύουν. Αναρωτιέμαι ποιος εφιάλτης να τους στοιχειώνει. Πόσα λίγα πράγματα τους κρατούσαν στη ζωή και πάνε έτσι θαρραλέα στο άγνωστο.
 
Κάτι βεβαίως μου διαφεύγει.
 
 
Οι αυτόχειρες πάντα με αναστάτωναν. Ποιους δυσανάγνωστους ουρανούς κοίταζαν; Πόσο μαύρη ήταν η νύχτα τους; Πόσο τυραννική η μέρα τους; Πόσο ταραγμένος ο ύπνος τους; Πόσο ανυπεράσπιστα τα συναισθήματά τους; Πόσο καιρό ακόνιζαν τα όπλα της ευαισθησίας τους; Τι πάστα άνθρωποι είναι τέλος πάντων; Ατσάλινοι ή γυάλινοι;
 
Κάτι από αυτούς μου διαφεύγει.
 
 
Οι αυτόχειρες πάντα με γέμιζαν ενοχές. Σαν να φταίμε όλοι μας που δεν τους χωρέσαμε. Έχει κάτι περιφρονητικό η πράξη τους. Έγνοιες, βιοτικές συνθήκες, όνειρα και συμβιβασμοί. Κι όμως αυτοί ξεχωρίζουν: η θλίψη τους μεγαλύτερη από τη χαρά τους. Αναλαμβάνουν να κλείσουν λογαριασμούς αυτοί μόνοι σ΄ έναν κόσμο που πάντα κλέβει στο δούναι και λαβείν.
 
Κάτι μου διαφεύγει.
 
 
Οι αυτόχειρες πάντα με συγκλόνιζαν. Γνωστοί και άγνωστοι, όλοι φεύγουν μ΄ένα παράπονο που δεν το άκουσε κανείς, με λυγμούς που δεν παρηγόρησε κανείς. Οργιάζουν τόσο ήσυχα πίσω από τις λέξεις που διαλέγουν να πουν αντίο. Πότε ένα ευχαριστώ ,πότε ένα κατηγορώ, σπανίως τίποτα. Πάντα όργια από άλλες διαδρομές και για άλλες αιτίες πάντα. Όλοι κρυφοί συνομιλητές μιας άλλης ζωής, της ζωής που δεν βίωσαν. Άραγε υπήρχε πάντοτε αυτή η παρόρμηση; Πως χτίστηκε μέσα τους; Ποιες πληγές μάτωναν τη φιλήσυχη ή άγρια καθημερινότητά τους; Πότε αποφασίζουν να διασχίσουν τα σύνορα του ανείπωτου;
 
 
Στέκω πάντα με σεβασμό μπροστά στους αυτόχειρες. Μου είναι άγνωστοι και γίνονται οικείοι καθώς ανοίγουν τη πόρτα και βγαίνουν από τη ζωή σαν να είναι κάπου αλλού ο απώτερος σκοπός τους. Νικημένοι ή νικητές; Μυστήριο. Ας ελπίσουμε ότι κάποτε θα γραφτεί ένα ωραίο κείμενο χωρίς ίχνος αλήθειας που ίσως αυτό να δώσει τη λύση του αινίγματος.
 
Γ.