Category: ΔΙΑΦΟΡΑ

Την Δευτέρα 12 Σεπτέμβρη ξεκίνησε η σχολική χρονιά με τον αγιασμό και τον παπά υπερυψωμένο. Από κάτω κλασικό καλαμπούρι, αδιαφορία για τα αρχέτυπα και τα θεοκρατικά παράλογα, «που θα πάμε μετά;»… Την επόμενη μέρα, την Τρίτη 13 του μηνός, κάποιοι μαθητές και κάποιες μαθήτριες πήγαν στο σχολείο τους πολύ νωρίτερα από το αναμενόμενο. Πήγαν και χτύπησαν το κουδούνι μόνοι τους για να ξεκινήσει ο χορός των καταλήψεων.

Οι ελλείψεις βιβλίων και καθηγητών και το ζήτημα της αντικατάστασης την σχολικής τσάντας με θήκη dvd (!), αποτελούν τα κύρια αιτήματα των μαθητών…

Και αυτά δεν μπορεί παρά να είναι μόνο η αρχή.

Γιατί τα ζητήματα είναι πολλά:

• Ο αποκλεισμός που υπόκεινται οι μετανάστες μαθητές και οι μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες σε κάθε σχολείο αυτής την κωλοχώρας.
• Η ολοκληρωτική διαδικασία στρατιωτικοποίησης και εντατικοποίησης την εκπαίδευσης.
• Τα  φροντιστήρια που βρίσκονται στο απυρόβλητο και υπεράνω πάσας κριτικής, μιας και εξυπηρετούν μια χαρά τις ελλείψεις του συστήματός.
• Η πειθαρχία, ο ατομικισμός, ο ανταγωνισμός και η καριέρα που καλλιεργείται με το επιβολή της ορθής λογικής των αναλυτικών προγραμμάτων διδασκαλίας.
• Οι εξετάσεις και το επιλεκτικό σύστημα για την εισαγωγή στους ιερούς ναούς της ειδίκευσης, της συστηματοποίησης, του φορμαλισμού, που λέγονται πανεπιστήμια.

Αυτά και πόσα ακόμα…

Μπορεί να μην είμαστε μαθητές αλλά ακόμα μαθαίνουμε.

ΚΑΛΕΣ  ΣΧΟΛΙΚΕΣ  ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

«Σε επιδημία πλέον εξελίσσεται η κλοπή αντικειμένων από τους τάφους στο νεκροταφείο Αγρινίου. Άγνωστοι κλέβουν από τους αποθηκευτικούς χώρους των τάφων – λάδια, αναπτήρες, λιβανιστήρια κ.α. Ακόμα και καντήλια έχουν κλέψει. Εκτός αυτής της αχαρακτήριστης πράξης, τελευταία έχουν σημειωθεί και βανδαλισμοί. Αναγνώστες μας πληροφορούν ότι έχουν βρει σπασμένα τα μάρμαρα των τάφων των συγγενών τους, ενώ άλλοι τα τζάμια απ’ το αποθηκάκι. Ο αρμόδιος αντιδήμαρχος πρέπει να αναλάβει αμέσως δράση. Τους νεκρούς τους σέβονται και οι εχθροί. Ας βρεθούν αυτοί οι βάνδαλοι κι ας οδηγηθούν στη δικαιοσύνη. Δεν είναι δύσκολο.» (Πηγή: εφ. Μαχητής)

Ο γραφικός καταγγελτικός λόγος της τοπικής δημοσιογραφίας του Αγρινίου  πριν ξεδιπλωθεί με τόση αφέλεια, πριν αψηφήσει τα σημεία των καιρών, πριν λειτουργήσει ως εντολοδόχος της εξουσίας, πριν μιλήσει για «νεκρούς» και «σεβασμό», πριν σκιαγραφήσει με τόση επιπολαιότητα το θλιβερό του γεγονότος, πριν ρίξει λάδι στη φωτιά, ας σκεφτεί για λίγο και ας προσπαθήσει να απαντήσει:

Τι μπορεί να οδήγησε σε αυτό το σημείο τους «βάνδαλους»΄;

Και τελικά για ποια δικαιοσύνη μιλάτε;

Στην αλλοτριωτική διαχείριση του  χρόνου στη γκρι απόχρωση του επαρχιακού τοπίου, ανθίζει μια εξαιρετικά σπάνια συνθήκη συντροφικότητας, μια ζεστασιά κόντρα στην παγωνιά της πόλης…

antiviosi.squat.gr

Όταν ο οικτιρμός των φιλεύσπλαχνων παπάδων, η ανάγκη για δικαιοσύνη των φιλόνομων δημοκρατικών πολιτών συναντούν την υπηρεσιακή δεινότητα των προστατών του πολίτη, τότε οι κακοί καταλήγουν στα κρατητήρια…Και οι δημοσιογράφοι συνεχίζουν να καταγράφουν τα γεγονότα πάντα με όρους παγερής και απάνθρωπης αντικειμενικότητας. (Στα επίθετα δεν βάζουμε εισαγωγικά μιας και τα ουσιαστικά αυτόματα τα καταργούν)

Ιδού η προβολή ενός γεγονότος «ευσπλαχνίας» στο επίπεδο ενός αποκόμματος του τοπικού τύπου.

Κυκλοφόρησε το δωδέκατο τεύχος του έντυπου Παροξυσμού.

Τις επόμενες μέρες θα αναρτηθεί και σε μορφή pdf στο παρόν ιστοχώρο.

Ένα σχόλιο αναγνώστη / αναγνώστριας,  πάνω στο κείμενο για την Παλιά  Λαχαναγορά Αγρινίου. Το παραθέτουμε ακριβώς όπως το έγραψε…σαν παραμύθι.

όσοι έχουν ζήσει τη λαχαναγορά στις μέρες που έσφυζε απο ζωή το παραπάνω κείμενο του παροξυσμου σιγουρα θα τους συγκινήσει και θα τους φέρει στο μυαλό αξέχαστες αληθινές στιγμές…αλλά και όσοι δεν προλάβανε αυτό το κτήριο που φιλοξένησε μια άλλη πλευρα ανθρώπων του αγρινίου,που θέλανε να εκφραστούν,να αντιδράσουν,να πουν τη γνώμη τους,να προτίνουν,έξω απο μαγαζιά,μακριά απο σπόνσορες και εξουσιαστικές διαδικασίες…σίγουρα αυτό το κείμενο-ιστορία του παροξυσμου για την παλια λαχαναγορα που θα μπορούσε να ήταν και σαν παραμύθι(ευτυχως δεν ήταν…το ζήσαμε) θα τους βάλεί για τα καλά στο νόημα για το τι εστί παλιά λαχαναγορά…τώρα απλά περιμένουμε να δούμε τη λαχαναγορά με το νέο της ντύσιμο, και αγωνιούμε αν θα μας αναγνωρισει και θα μας κλείσει το μάτι με το που θα περάσουμε απο μπροστά της…..

11 χρόνια έχουν περάσει από την έκδοση του πρώτου μας τεύχους.

11 χρόνια και πολλά έχουν αλλάξει και διαμορφωθεί: από το λόγο μέχρι και τις θέσεις πάνω σε καίρια κοινωνικά ζητήματα.  Και αυτό είναι απόλυτα φυσικό: η δυναμικότητα του εντύπου εξελίχτηκε μαζί με εμάς. Ή πιο απλά, μεγαλώσαμε μαζί.

Πάντως, όσο και αν ψάξει κάποιος,  ιδεολογίες εδώ δεν πρόκειται να βρει. Πρώτον γιατί ο Παροξυσμός – όπως και πολλά άλλα έντυπα – παραμένει αυθεντικά ένα έντυπο δρόμου έχοντας ως κύριο λόγο ύπαρξης τη κριτική, τη παρέμβαση, τη πρόταση,  περιφρουρούμενο πάντα από μία  αδιαλλαξία  για κάθε είδους «γραμμές».

Δεύτερον, θεωρούμε την ιδεολογία συνώνυμο της αγκύλωσης. Μια ψευδαίσθηση που αρνείται προκλητικά να συγχρονιστεί με την επιταχυνόμενη κίνηση της σύγχρονής πραγματικότητας. Οποίος θέλει να κατοικεί στο γυάλινο πύργο της ιδεολογίας και να παρατηρεί τον κόσμο από το παραθύρι του, ας το κάνει. Να ξέρει όμως πως αργά ή γρήγορα το ίδιο του το κατασκεύασμα θα τον καταπλακώσει. Αν, φυσικά, δε το εγκαταλείψει πρώτα ο ίδιος…

Όσο αφορά το όνομα του περιοδικού, παραμένει απλά ένα όνομα και τίποτα περισσότερο. Και αν και δεν πολύταιριάζει με το ύφος  του εντύπου, θα το διατηρήσουμε, αφενός, γιατί έχει μεγάλη συναισθηματική αξία για  εμάς, μιας και αποτελεί ένα πολύ σημαντικό σημείο αναφοράς στις ζωές μας, και αφετέρου γιατί- με μία υπεραισιόδοξη εκτίμηση- αποτελεί ένα απειροελάχιστο μέρος του ευρύτερου αντιεξουσιαστικού λόγου στην Ελλάδα.

Την τελευταία δεκαπενταετία το Αγρίνιο σε πολλά σημεία έχει μείνει το ίδιο: τα ποσοστά ανεργίας  χτυπάνε διψήφιους αριθμούς, η πλήξη βρίσκει καταφύγιο στις καταχρήσεις, οι οικογένεια κατέχει εξέχουσα θέση στους θεσμούς, οι μετανάστες παραμένουν οι φτωχοδιάβολοι και τα εξιλαστήρια θύματα της κοινωνίας, τα κτελ θησαυρίζουν από τα δρομολόγια στην Αθήνα…

Ωστόσο, σε πολλά σημεία έχει μεταμορφωθεί: οι δρόμοι έχουν φωταγωγηθεί, τα μαγαζιά εκσυγχρονίζουν τις βιτρίνες τους, τα τραπεζοκαθίσματα των καφετεριών μας έχουν πνίξει, οι μπάτσοι έφυγαν από στενάκι και έφτιαξαν μέγαρο α΄ κατηγορίας, οι φυσικές ομορφιές ( πχ παλαιός Αγ. Χριστόφορος) καταστρέφονται για να γίνουν τσιμέντο και όλη η αγρινιώτικη κοινωνία δεν μπορεί να ξεκολλήσει το βλέμμα της από την ολοκαίνουργια γηπεδάρα  του Παναιτωλικού. Το Αγρίνιο αλλάζει, αλλά εμείς επιμένουμε πως όλα θα αποκτήσουν πραγματικό νόημα στις ζωές μας, όταν οργανώσουμε και συλλογικοποιήσουμε τις αρνήσεις μας. Για αυτό και εμείς παραμένουμε εδώ, πίσω από τα οδοφράγματα Και το να στήνεις οδοφράγματα σε μία επαρχιακή πόλη δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Μπορεί εμπρός από αυτά να υπάρχουν λίγοι μπάτσοι, ελάχιστες φωτιές και καθόλου δακρυγόνα, αλλά υπάρχει αυτό το μεγάλο μέρος της κοινωνίας που είναι έτοιμο να συκοφαντήσει , να κατηγορήσει και να επιτεθεί σε οτιδήποτε θεωρήσει (ή της επιβάλλουν να θεωρήσει) ως «ηθικά μη νόμιμη κοινωνική συμπεριφορά». Και επειδή μες την κοινωνία ζούμε και αποτελούμε και μέρος της, αυτή η αντιπαράθεση είναι παρούσα συνεχώς σε όλα τα πεδία της καθημερινότητάς μας.

Στο απόλυτα εκτεθειμένο πολιτικό υποκείμενο της επαρχίας, η πολιτική επιλογή είναι και επιλογή ζωής.

Αλλά εντάξει, τι να κάνουμε; Η ζωή είναι δύσκολη …

Τετάρτη βράδυ. H πόλη έρημη από νωρίς. μιας και τα μαγαζιά είναι κλειστά, αφού η ζωή εδώ εξαρτάται από το αν τα εμπορικά καταστήματα είναι ανοιχτά ή κλειστά. Μάλλον για αυτό θέλουν και το ελεύθερο ωράριο… Καλό πάνε να κάνουν δηλαδή οι άνθρωποι. Θέλουν να δώσουν ζωή στις πόλεις αφού οι άνθρωποι ζούνε για να καταναλώνουν εμπορεύματα. Τέλος πάντων πάει αλλού το θέμα τώρα ενώ εγώ θέλω να γράψω κάτι άλλο…

Πριν πάω σπίτι είπα να κάνω μια βόλτα από το κέντρο της πόλης χαζεύοντας τους άδειους δρόμους και τα κλειστά μαγαζιά. Περπατούσα στη Παπαστράτου και καθώς οι σκέψεις μου μπερδεύονταν με τις ματιές που έπεφταν στις μισοσκότεινες βιτρίνες με τον trendy “εξοπλισμό” και τις “προσιτές” τιμές, το βλέμμα μου έπεσε σε ένα διαφημιστικό πλακάτ μιας βιτρίνας bsb.  Και τότε ξαφνικά σταμάτησαν οι σκέψεις μου και εγώ, πλησίασα για να δω καλύτερα αυτό που διάβασα στα πεταχτά:

ΑΜΟΛΗΣΤΕ ΤΗ ΣΚΥΛΑ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΑΣ ΓΙΑ ΨΩΝΙΑ ΣΤΑ BSB ΚΑΙ ΚΕΡΔΙΣΤΕ!

Για λίγα δευτερόλεπτα έμεινα. Το διάβασα το ξαναδιάβασα. Όχι δεν έκανα λάθος.

Που μπορεί να φτάσει το μυαλό ενός διαφημιστή… Πως το life style ξεφτιλίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, πως το life style μοιράζει χειροπέδες στους  ανθρώπους ξεφτιλίζοντας σχέσεις, καταστάσεις, ζωές . Αυτό που μόλις είδα σκέφτηκα ότι μπορεί να μην είναι τίποτα, να είναι κάτι απλό, σε σχέση με άλλα  παρόμοια και πιο ακραία. Κι όμως αυτό πουλάει. Αυτό πουλάει και ο κόσμος  αυτό αγοράζει Το αγοράζει και γουστάρει. Έστριψα και την έκανα αμέσως από εκεί. Ξενέρωσα με όλη την life style ξεφτίλα που μας πλασάρουν όμορφα και ωραία και εμείς τη δεχόμαστε όμορφα και ωραία. Αλλά τι γκρινιάζω; Τι περίμενα να δω στις βιτρίνες; Εκτός από σκουπίδια; Περπατούσα με τα μάτια μου να αποφεύγουν τις βιτρίνες. Δεν ήθελα να δω άλλα διαφημιστικά παραληρήματα γεμίζοντας το μυαλό μου με βλακείες. Σκεφτόμουν την ατάκα που έλεγε στο τέλος ….΄΄και κερδίστε!΄΄ και έμεινα με την απορία. Δηλαδή τι θα κερδίσουν αν αμολήσουν τη σκύλα που κρύβουν μέσα τους; Κανά φίμωτρο ή κανά λουρί;

ΚΑΛΑ ΨΩΝΙΑ…….ΨΩΝΙΑ!!!