Λευτεριά στον Αρη Σειρηνίδη

 

 

 

Γράμμα του Αρή Σειρηνίδη  ,  εν όψει της δίκης στις 9/3/11   

 

 

Στις 9 Μαρτίου 2011 η αστική δικαιοσύνη πρόκειται να κρίνει σε δημόσια διαδικασία την «υπόθεσή» μου. Μια «υπόθεση» που κατασκευάστηκε στα βιολογικά εργαστήρια της ΓΑΔΑ, αλλά δεν ήταν σε καμία περίπτωση προϊόν επιστημονικής φαντασίας.

 

Ο πολιτικός χαρακτήρας της δίωξής μου μπορεί, νομίζω, να συνοψιστεί σε μια αποστροφή της ανακριτικής πρότασης, με την οποία επιχειρήθηκε η τεκμηρίωση της απόφασης για την προφυλάκισή μου. Αμέσως μετά τη μονότονη προσπάθεια στήριξης του μοναδικού, και αυτού ελάχιστης πραγματικής σημασίας, στοιχείου που η αστυνομία προσκόμισε ως ένδειξη ενοχής – μια χειρουργική μάσκα με το DΝΑ μου-, ο ανακριτής συνεχίζει ως εξής: «Απολογούμενος, άλλωστε, ο κατηγορούμενος, κατά τη δική του φρασεολογία, δηλώνει αναρχικός, δεν κρύβει την ανατρεπτική του δράση, εντάσσει τον εαυτό του στο αναρχικό κίνημα, θεωρεί τον εαυτό του επαναστάτη και επιθυμεί να ανατρέψει αυτόν τον κόσμο, όντας ενταγμένος στον καθημερινό αγώνα ενάντια στο κράτος και τον καπιταλισμό».

 

Η βαρύτητα που προσλαμβάνει ο τροπικός σύνδεσμος «άλλωστε» στη ρητορική της καταγγέλλουσας αρχής είναι εξόχως αποκαλυπτική του περιεχομένου των αποδεικτικών ισχυρισμών. Σημαίνει την αξιοπιστία της προηγηθείσας νομικής επιχειρηματολογίας, η οποία προφανώς αξιολογείται ως ελλιπής και επιστρατεύονται για να την ενισχύσουν και να της προσδώσουν οντότητα και κύρος οι ιδεολογικές μου πεποιθήσεις και επιδιώξεις, ουσιαστικά το πολιτικό μου  DΝΑ.

 

Αν είναι, λοιπόν, κάτι που δίνει υπόσταση στο κατηγορητήριο, αυτό δεν είναι το γενετικό υλικό που ανιχνεύτηκε σε μια από τις διάσπαρτες μάσκες  που βρέθηκαν στην περιοχή των Εξαρχείων εξ αιτίας των επεισοδίων των προηγούμενων ημερών, αλλά η πολιτική γενετική μου ύλη, η παρουσία μου σε εκείνη την πλευρά του οδοφράγματος που ορίζει η ταξική μου θέση και συνείδηση, ενάντια στην καπιταλιστική κυριαρχία και την κρατική τρομοκρατία.

 

Αναπόφευκτα, και το περιεχόμενο της επερχόμενης δίκης στις 9 Μαρτίου καθορίζεται από αυτήν ακριβώς τη σύγκρουση των δύο εχθρικών κόσμων, του κόσμου της κυριαρχίας από τη μια, και της αντίστασης και εξέγερσης από την άλλη. Μια σύγκρουση που στο συγκεκριμένο πεδίο της δίωξής μου αντιπροσωπεύεται από την κατά μέτωπο αντιπαράθεση του πλέον ολοκληρωτικού πυρήνα της αστικής δημοκρατίας, του αστυνομικού-δικαστικού συμπλέγματος,  με εμένα και το κίνημα αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους.

 

Εκτός όμως από πολιτική, η επικείμενη δίκη είναι και πιλοτική: στην περίπτωση μου αυτό που κρίνεται κατ’ ουσίαν είναι η δυνατότητα της εξουσίας να εξουδετερώνει τους πολιτικούς της αντιπάλους, κατασκευάζοντας ενόχους με μοναδικό αποδεικτικό στοιχείο τις επιστημονικοφανείς αποφάνσεις των βιολογικών εργαστηρίων της ΓΑΔΑ.

 

Τα μέχρι τώρα στοιχεία της δίωξης μου είναι λίγο-πολύ γνωστά. Αμέσως μετά την αποτυχημένη απόπειρα της Aσφάλειας και των ηλεκτρονικών και έντυπων γραφιάδων της να επενδύσει τη σύλληψή μου για πλημμεληματικού χαρακτήρα αδίκημα με κατηγορίες που στόχευαν την ηθική μου σπίλωση (αλλά και τη συσκότιση των συνθηκών του βαρύτατου τραυματισμού του αγωνιστή Σίμου Σεϊσίδη), τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει η Αντιτρομοκρατική, ανασύροντας μια ξεχασμένη υπόθεση πυροβολισμού εναντίον κλούβας των ΜΑΤ το καλοκαίρι του 2009 στα Εξάρχεια. Με αποδεικτικό στοιχείο την ταύτιση γενετικού υλικού που ελήφθη παράνομα από το πορτοφόλι μου με το γενετικό υλικό που βρέθηκε σε μια χειρουργική μάσκα που περισυλλέχθηκε στην περιοχή του περιστατικού, εκδίδεται λίγα λεπτά μόνο πριν αφεθώ ελεύθερος ένταλμα σύλληψης και διατάσσεται η προφυλάκισή μου. Μόνο που το σενάριο της Αντιτρομοκρατικής πέρα από ευφάνταστο ήταν και άκρως ερασιτεχνικό. Πουθενά στη δικογραφία δεν προκύπτει ότι η μάσκα -το μοναδικό υποτιθέμενο πειστήριο– ανήκε στον δράστη των πυροβολισμών, ενώ ο σωματότυπος και τα χαρακτηριστικά του δράστη που περιγράφουν οι αυτόπτες μάρτυρες και οι αστυνομικοί βρίσκονται σε καταφανή αντίθεση με το δικό μου. Όσο για το περίφημο γενετικό υλικό, ποτέ δεν διευκρινίστηκε ο τύπος και το είδος του, ενώ σκοπίμως παρασιωπήθηκε έκθεση του ίδιου του εργαστηρίου της Ασφάλειας -που ενισχύει βασικό υπερασπιστικό μου ισχυρισμό–, σύμφωνα με την οποία στη μάσκα–πειστήριο εντοπίστηκε γενετικό υλικό περισσοτέρων ατόμων.

 

Υπόσταση στο σενάριο της Αντιτρομοκρατικής σε αναμονή κάποιου «άλλου που δεν ήρθε», όπως ο ίδιος ομολόγησε, ανέλαβε να προσδώσει ο ανακριτής. Με επιλεκτική χρήση των στοιχείων της δικογραφίας και απαράδεκτους δικονομικούς συμψηφισμούς των μαρτυρικών καταθέσεων, ο ανακριτής συνθέτει μια πραγματικότητα προσαρμοσμένη στην αλήθεια της Αντιτρομοκρατικής και θεμελιώνει ως αποδεικτικό ισχυρισμό το μοναδικό στοιχείο του κακοποιημένου δικονομικά και αμφισβητούμενου επιστημονικά DNΑ.

 

Φαίνεται, όμως, ότι η κατασκευή δεν άφησε ικανοποιημένο τον ανακριτή, που επιστρατεύει τελικά το καθοριστικό επιχείρημα για να δέσει την υπόθεση: την καθ’ ομολογίαν μου, όπως αναφέρει,  ανατρεπτική μου θέση και δράση. Η πολιτική μου στράτευση δεν ήταν, βέβαια, άγνωστη στις δικαστικές αρχές που προφανώς δεν περίμεναν την δική μου ομολογία για να τη μάθουν. Αυτό που χρειάζεται όμως ιδιαίτερη προσοχή εδώ, είναι ότι το πολιτικό DNA ενός κατηγορούμενου εμφανίζεται πλέον σε δικαστικά πρακτικά ως ισχυρή ένδειξη ενοχής, κάτι που τουλάχιστον μέχρι πρότινος οι αρχές φρόντιζαν να διατηρούν έξω από την επίσημη ρητορική τους.

 

Τα περίφημα διαβιβαστικά της κρατικής Ασφάλειας και της Αντιτρομοκρατικής, που αποτέλεσαν για χρόνια τον οδηγό για τις διώξεις και φυλακίσεις δεκάδων αγωνιστών, περιβάλλονται πλέον με νομική ισχύ και μετατρέπονται σε δικαστικό αξίωμα. Στο νέο αντιτρομοκρατικό πλαίσιο που ψήφισε, άλλωστε, πριν από λίγους μήνες η κυβέρνηση του μνημονίου, η δίωξη κατά του φρονήματος έχει γίνει νόμος. Ένα νέο ιδιώνυμο, πλαισιωμένο από έκτακτες δικαστικές-αστυνομικές εξουσίες, βρίσκεται πλέον σε ισχύ και ανοίγει τον δρόμο για μαζικές προγραφές αγωνιστών, πολιτικών χώρων και κινημάτων.

 

Στη νέα εποχή καταστολής, στον καιρό του ΔΝΤ και του ολοκληρωτικού πολέμου που κεφάλαιο και κράτος έχουν κηρύξει στην κοινωνία, οι διώξεις εναντίον των πολιτικών εχθρών του καθεστώτος δεν μπορούν να γίνουν πια με τις παρωχημένες και δυσκίνητες μεθόδους της ούτως ή άλλως συρρικνωμένης αστικής δημοκρατίας. Την ίδια στιγμή που το ΔΝΤ, η ΕΕ και οι εγχώριοι εκπρόσωποι τους επιβάλλουν καθεστώς καπιταλιστικού οικονομικού ολοκληρωτισμού, την ίδια στιγμή ο μανδύας της δημοκρατίας πέφτει. Τότε οι φάκελοι των κοινωνικών φρονημάτων ανοίγουν και τα αντάξια μετεμφυλιακής χωροφυλακής σενάρια «δένονται» με την αδιάσειστη έρευνα DNA στα εργαστήρια της ΓΑΔΑ. Είναι η στιγμή που η δύσοσμη παράδοση της εγχώριας κρατικής καταστολής συναντά τον ολοκληρωτισμό του μέλλοντος.

Η ανάλυση, λοιπόν, του πολιτικού μου DNA αποκτά πρωταρχική σημασία στην ανάγνωση των ιδιαίτερων γνωρισμάτων της δίωξής μου. Γιατί αυτό που τελικά στοχοποιεί το κράτος σε αυτή τη δίκη –όπως και στις δίκες άλλων συντρόφων που έρχονται- , πέρα και από τις πράξεις που αποδίδονται είναι το φαντασιακό του αγώνα και της αντίστασης που καθένας/μια από μας αντιπροσωπεύει. Τα ποιοτικά και ποσοτικά στοιχεία που ανιχνεύονται στο προσωπικό μου δείγμα, ταυτοποιούνται μέσα στο συλλογικό αποτύπωμα που αφήνουν οι μικρές και μεγάλες στιγμές των κοινωνικών ταξικών αγώνων της τελευταίας εικοσαετίας, συνθέτοντας με χιλιάδες ακόμα μοναδικά ίχνη το μωσαϊκό του επαναστατικού αντικαπιταλιστικού κινήματος. Κατ’ αυτόν τον τρόπο κάθε πολιτική δίκη και κατά προέκταση κάθε αγώνας αποτελεί και μια εξερεύνηση της ίδιας μας της ιστορίας.

 

Μια και ο λόγος για ιστορία λοιπόν, το πανηγυρικό «τέλος της Ιστορίας» που στις αρχές της δεκαετίας του 1990 διεκδίκησε για τον εαυτό της η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και φιλοδόξησε να εκφράσει το εγχώριο ιδεολόγημα του εκσυγχρονισμού, ήταν και η αφετηρία συγκρότησης της δικής μου πολιτικής ύλης, αλλιώς, της δικής μου ιστορίας. Οι μαθητικές καταλήψεις του θερμού χειμώνα του ’90-’91, ως εμπειρία οργής, αυτοοργανωμένου αγώνα, σύγκρουσης και νίκης, αποτέλεσαν την κινηματική μήτρα και το σημείο αναφοράς δεκάδων εφήβων από διαφορετικά σημεία της Αθήνας που συναντήθηκαν στους δρόμους του κέντρου. Στο κοινωνικό και πολιτικό εργαστήριο των Εξαρχείων η εφηβική οργή εν-τοπίστηκε, κοινωνικοποιήθηκε και μεταλλάχθηκε σε εξεγερτική κοινωνική και πολιτική δράση, χωρίς όμως να απεμπολήσει την παιγνιώδη της διάσταση: η ορμή, το πείσμα, ο αυτοσχεδιασμός, η συντροφικότητα, η φιλία, η παρέα  άφησαν τα δικά τους ανεξίτηλα ίχνη τόσο στη μορφή όσο και στο περιεχόμενο της πολιτικής δράσης. Μιας δράσης, που αν και γεωγραφικά εντοπισμένη, αναζήτησε το νήμα της σύνδεσης –και σε μεγάλο βαθμό το κατάφερε- με όλα σχεδόν τα επεισόδια του εγχώριου και παγκόσμιου  ταξικού-κοινωνικού αγώνα. Από το εξεγερτικό εγχείρημα του Πολυτεχνείου του ’95 μέχρι τα οδοφράγματα έξω από τα εξεταστικά κέντρα το καλοκαίρι του ’98 και τις μαθητικές κινητοποιήσεις ενάντια στον νόμο Αρσένη· από τη θερμή υποδοχή του πλανητάρχη τον Νοέμβρη του ’99 και τις διαδηλώσεις ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, μέχρι το κίνημα ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση· από τις τοπικές δράσεις και συνελεύσεις σε γειτονιές μέχρι τις πρακτικές της άμεσης δράσης· από τις συνελεύσεις των πρωτοβάθμιων εργατικών σωματείων μέχρι την αλληλεγγύη στους μετανάστες· από τις φοιτητικές κινητοποιήσεις ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της παιδείας, μέχρι την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008. Και βέβαια, ως διαρκής σταθερά που διατρέχει το σύνολο του αγώνα: η  αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους και η ανάδειξη της μνήμης των συντρόφων που έφυγαν κατά τη διάρκειά του.

 

Αυτό λοιπόν το πολιτικό DNA, το δικό μου και όλων όσοι κοινωνικοποιήθηκαν πολιτικά στα ίδια συμφραζόμενα και εξακολουθούν να ορίζουν τον εαυτό τους μέσα από την πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση, είναι εν τέλει το ουσιαστικό επίδικο σε αυτή τη δίκη.

 

Η σύλληψή μου συνέπεσε μια μέρα μετά την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ και την ανακοίνωση από τον πρωθυπουργό των πρώτων μέτρων άγριας λιτότητας. Στην τελετή παράδοσης των τελευταίων εργασιακών δικαιωμάτων στο κεφάλαιο, ο λόγος περί  «τέλους εποχής» και «αλλαγής σελίδας» ακούστηκε φιλάρεσκος ξανά. Ας προσέχουν, όμως, οι κυρίαρχοι. Ένα άλλο «τέλος της Ιστορίας», είκοσι χρόνια πριν, στάθηκε για πολλούς η αφετηρία της διάβασης από την περιοχή της εφηβικής οργής στην ανατρεπτική πολιτική δράση. Μέσα από την επίπονη διαδικασία αυτογνωσίας, αυτοκριτικής και ωρίμανσης που συνοδεύει την κάθε καινούργια και σωρευμένη αγωνιστική εμπειρία, το νέο «τέλος εποχής» είναι η αρχή νέων επεισοδίων αγώνα, πολιτικά και μαχητικά αναβαθμισμένων όσο και η τωρινή εκρηκτική αντικειμενική συνθήκη.

 

Άρης Σειρηνίδης
πολιτικός κρατούμενος
Α΄ πτέρυγα φυλακών Κορυδαλλού
10.02.2011

 

                                                                            

Ενημέρωση από την απεργία στις 23 Φλεβάρη

 

 

Για φωτογραφίες και ενημέρωση από την πορεία στο Αγρίνιο κάντε κλικ στον ιστοχώρο της Κατάληψης Αpertus

Κείμενο για την απεργία από την κατάληψη apertus

 

Το δίκιο μας να βγάλουμε στους δρόμους

 

Η κρίση του κεφαλαίου έχει επεκταθεί και έχει μετουσιωθεί σε μια γενικευμένη κοινωνική κρίση. Η καθημερινότητα γίνεται ολοένα και πιο ζοφερή και η απόσταση μεταξύ των ανθρώπων επιδιώκεται συνεχώς να αυξάνει. Η κρίση του κεφαλαίου αποτελεί βήμα για να αλωθεί κάθε πτυχή της ζωής μας.. Η ανεργία αυξάνεται, τα μεροκάματα κι οι μισθοί μειώνονται, τα εργασιακά δικαιώματα περιχαρακώνονται, οι αντιθέσεις συνεχώς μεγαλώνουν και ο αριθμός των αστέγων πολλαπλασιάζεται. Το δημόσιο σύστημα υγείας καταρρέει, τα τιμολόγια της ΔΕΗ τροποποιούνται εις βάρος μας, το ίδιο και το κόστος των μετακινήσεων (βενζίνη, εισιτήρια, διόδια κτλ)… Η εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, της καταστολής και του ελέγχου, η φτώχεια και η ανέχεια, τόσο σε ντόπιους όσο και σε μετανάστες,  διευρύνονται και αυξάνονται με ανάλογο τρόπο.

 

 

Το ανέκαθεν εμπορευματοποιημένο σύστημα υγείας (φακελάκια, διαφήμιση ιδιωτικών ιατρειών, φαρμακοβιομηχανίες σε ρόλο κουμανταδόρων κτλ) ξεπερνά τους οποιοδήποτε ενδοιασμούς και δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο. Οι αλλαγές στο σύστημα υγείας –το οποίο βρίσκεται υπό κατάρρευση-σηματοδοτεί και την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων καθώς επίσης και την υποβάθμιση των ήδη υποβαθμισμένων υπηρεσιών που θα παρέχει. Και το εισιτήριο των 5 ευρώ είναι μόνο η αρχή…

 

Η αύξηση των τιμών των εισιτηρίων και η ύπαρξη διοδίων δηλώνουν ξεκάθαρα πως το κράτος και το κεφάλαιο παίζουν το ρόλο του νταβατζή. Η υποτίμηση της νοημοσύνης μας αλλά και της ίδια μας της ζωής συνεχίζεται. Και ενώ η κοινωνική δυσαρέσκεια αυξάνεται στο ζήτημα των πληρωμών, η απάντηση των εταιριών είναι αύξηση των τιμών! Μια κίνηση καθαρά ανταγωνιστική με όρους κοινού τσαμπουκά.

 

Σε αυτή τη σύμπραξη αετονύχηδων δεν θα μπορούσε να λείπει και η ΔΕΗ. Εν μέσω κρίσης τα τιμολόγια διαφοροποιούνται. Η  τιμής πώλησης στη βιομηχανία και τα καταστήματα  μειώνεται, ενώ στα νοικοκυριά έχουμε αύξηση. Έτσι λοιπόν και η ΔΕΗ ως κερδοφόρος επιχείρηση κοιτάει το κέρδος της και λειτουργεί με ταξικά κριτήρια. Ενώ, τα λεγόμενα ΄΄κοινωνικά΄΄ τιμολόγια (ευνοϊκή μεταχείριση για τα χαμηλά εισοδήματα) αποτελούν μια κίνηση καθαρά αποπροσανατολισμού μιας και τελικά δεν ευνοούν κανέναν. 

 

Στην εποχή της παθητικότητας, της εξατομίκευσης κάποιοι διαλέγουν τον δρόμο του άμεσου και αδιαμεσολάβητου αγώνα. Η σύγκρουση των κατοίκων της Κερατέας ενάντια στους εργολάβους και τις δυνάμεις καταστολής,  το κίνημα άρνησης πληρωμών στα ΜΜΜ και τα διόδια, οι απεργιακές κινητοποιήσεις, οι επισχέσεις εργασίας σε ιδιωτικούς χώρους (όπως συμβαίνει στην περίπτωση του Ιπποκράτειου Ιδρύματος στο Αγρίνιο), φωνάζουν κραυγαλέα ότι μεγάλο μέρος της κοινωνίας πλέον δεν συναινεί στις επιλογές του κράτους κα των αφεντικών. Παράλληλα, 300 μετανάστες ξεκίνησαν απεργία πείνας από 25/01, διεκδικώντας την νομιμοποίηση τους, χρησιμοποιώντας ως όπλο το μοναδικό τους υπάρχον, δηλαδή το ίδιο τους σώμα. Η ταξική ειρήνη και η ευημερία οδεύουν προς το τέλος τους.

 

Η συλλογικοποίηση των αρνήσεων και η αλληλεγγύη μεταξύ των ντόπιων και «ξένων» καταπιεσμένων και  εκμεταλλευόμενων, είναι ο μοναδικός τρόπος για να γίνουν αποτελεσματικοί οι αγώνες μας. Θέλουν να φαγωθούμε μεταξύ μας. Ας μην τους κάνουμε την χάρη… Ας αντιτάξουμε το συλλογικό απέναντι στο ατομικό, το «εμείς» απέναντι στο «ο καθένας για τον εαυτό του».


 Γενική απεργία 23 Φλεβάρη

Να συλλογικοποιήσουμε τους αγώνες μας  


  Κατάληψη Apertus

Καλυβίων 70, Αγρίνιο

 apertus.squat.gr

Ενημέρωση από την πορεία στην Ηγουμενίτσα

 

 

Σήμερα, 29 Γενάρη, η Ηγουμενίτσα ήταν μια πόλη κατεχόμενη. Αστυνομικές δυνάμεις κάθε είδους (ματ, ασφαλίτες και λιμενικοί) κατέκλυσαν τους δρόμους. Η αιτία αυτής της ιδιότυπης κατοχής ήταν η πανελλαδική πορεία αλληλεγγύης στους μετανάστες που καλέστηκε με πρωτοβουλία ντόπιων συντρόφων.

 

Η περιοχή της Ηγουμενίτσας εδώ και αρκετό καιρό, έχει γίνει ένα από τα επίκεντρα της αντιμεταναστευτικής πολιτικής του ελληνικού κράτους. Ένα “γεωγραφικό” διακύβευμα για την Ευρώπη – Φρούριο: τα ανθρωποκυνηγητά, οι αποκλεισμοί, ο ρατσισμός, τα άτυπα και θεσμισμένα απαρτχάιντ γεννάνε όχι μόνο το ξεσάλωμα των αστυνομικών και λιμενικών δυνάμεων πάνω στους “παράνομους” φτωχοδιαβόλους αλλά και οπλίζουν τα χέρια ελληνόψυχων ντόπιων φασιστών.

 

 

Από την έναρξη της πορείας δεχθήκαμε την προκλητική πίεση των δυνάμεων καταστολής που είχαν κινητοποιήσει έναν ολόκληρο δημοκρατικό στρατό για να επιβάλλουν τον τρόμο στην τοπική κοινωνία και για να αποτρέψουν την προσέγγιση των αλληλέγγυων στον υπαίθριο καταυλισμό όπου διαμένουν εκατοντάδες μετανάστες. Όμως οι απόπειρες της δημοκρατίας να επιβάλλουν την σιωπή στην τοπική κοινωνία (ιδιαίτερα μετά τα πρόσφατα τοπικά περιστατικά θανάτων και τραυματισμών μεταναστών από τα χέρια μπατσών και από τις σφαίρες γνωστού ντόπιου φασίστα) σημαδεύτηκαν με αποτυχία.

 

 

Η σημερινή πορεία αλληλεγγύης στους μετανάστες διέσχισε όλους τους κεντρικούς δρόμους της πόλης. Κατά τη διάρκεια της οποίας φωνάχθηκαν συνθήματα και μοιράστηκαν εκατοντάδες κείμενα. Αρκετοί νεολαίοι και μετανάστες της πόλης ενσωματώθηκαν στην πορεία μέχρι τον υπαίθριο καταυλισμό των μεταναστών όπου εξελίχθηκαν συγκινητικές στιγμές αλληλεγγύης. Δεκάδες μετανάστες του καταυλισμού στη θέα της πορείας, κινήθηκαν προς αυτήν, ώστε να την ενισχύσουν με τη συμμετοχή τους. Στο σημείο εκείνο, τα ματ απέτρεψαν την κίνηση των μεταναστών προς τη πορεία, προχωρώντας στη δημιουργία φραγμού, γεγονός που προκάλεσε αρκετή ένταση. Ύστερα από την παρέμβαση των συντρόφων της περιφρούρησης, καταφέραμε την πρόσβαση σε κάποιους μετανάστες και κατόπιν συνεχίσαμε την πορεία προς το προκαθορισμένο σημείο τερματισμού της. Λίγο πριν το τέλος της πορείας, δεχτήκαμε τη συγκροτιμένη επίθεση της αστυνομίας, με δακρυγόνα, κρότου λάμψης, ξύλο, γκλομπ και κυνηγητό ως τα ΤΕΙ. Εννιά τραυματίες (εξαρθρώσεις ώμων, κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, ρήξη μηνίσκου, σοβαρές αλλεργικές αντιδράσεις στα μάτια…) και εφτά προσαγωγές στο τοπικό Α.Τ. επέβαλαν την παραμονή μας στην πόλη ως αργά το απόγευμα για την αλληλεγγύη στους συντρόφους μας.


ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ – ΕΣ

Πανελλαδικό κάλεσμα για πορεία αλληλεγγύης στους μετανάστες στην Ηγουμενίτσα στις 29/1

απεργία πείνας 300 μεταναστών

 

 
Κείμενο απεργών μεταναστών
 
Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη.

Είμαστε μετανάστες και μετανάστριες από όλη την Ελλάδα. Ήρθαμε εδώ διωγμένοι από τη φτώχια, την ανεργία, τους πολέμους, τις δικτατορίες. Οι πολυεθνικές της Δύσης και οι πολιτικοί υπηρέτες τους στις πατρίδες μας, δεν μας άφησαν άλλη επιλογή από το να ρισκάρουμε τις ζωές μας 10 φορές για να έρθουμε μέχρι την πόρτα της Ευρώπης. Η Δύση που καταληστεύει τον τόπο μας, με το απείρως καλύτερο βιοτικό επίπεδο από εκεί, είναι για μας η μοναδική ελπίδα να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Ήρθαμε (με κανονική ή όχι είσοδο) στην Ελλάδα και δουλεύουμε για να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας. Βρισκόμαστε στην αναξιοπρέπεια και στο σκοτάδι της παρανομίας για να ωφελούνται οι εργοδότες και οι υπηρεσίες του κράτους από την άγρια εκμετάλλευση της εργασίας μας. Ζούμε από τον ιδρώτα μας και με το όνειρο κάποια στιγμή να αποκτήσουμε ίσα δικαιώματα με τους έλληνες συναδέλφους.

 

 

Το τελευταίο καιρό τα πράγματα έχουν γίνει πολύ δύσκολα για εμάς. Όσο κόβονται οι μισθοί και οι συντάξεις, όσο ακριβαίνουν τα πάντα, τόσο ο μετανάστης παρουσιάζεται ως φταίχτης, ως ο υπαίτιος για την εξαθλίωση και την άγρια εκμετάλλευση των ελλήνων εργαζομένων και μικροεπιχειρηματιών. Η προπαγάνδα φασιστικών και ρατσιστικών κομμάτων και οργανώσεων έχει πλέον γίνει η επίσημη γλώσσα του κράτους για το μεταναστευτικό. Η φρασεολογία τους αναπαράγεται πλέον αυτούσια από τα ΜΜΕ όταν μιλάνε για εμάς. Οι «προτάσεις» τους πλέον εξαγγέλλονται ως κυβερνητικές πολιτικές. Τείχος στον Έβρο, πλωτά στρατόπεδα και ευρωστρατός στο Αιγαίο, πογκρόμ και τάγματα εφόδου στις πόλεις, μαζικές απελάσεις. Πάνε να πείσουν τους έλληνες εργαζόμενους, πως συνιστούμε ξαφνικά απειλή για αυτούς, πως εμείς φταίμε για την πρωτοφανή επίθεση που δέχονται από τις ίδιες τους τις κυβερνήσεις.

 

Η απάντηση στο ψέμα και στη βαρβαρότητα πρέπει να δοθεί τώρα και θα την δώσουμε εμείς οι μετανάστες και μετανάστριες. Μπαίνουμε μπροστά με τη ζωή μας για να σταματήσουμε τώρα την αδικία σε βάρος μας. Ζητάμε την νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/τριών, ζητάμε ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους έλληνες εργαζομένους και εργαζόμενες. Ζητάμε από τους έλληνες συναδέλφους μας εργαζομένους, από κάθε άνθρωπο που τώρα υποφέρει κι αυτός από την εκμετάλλευση του ιδρώτα του, να σταθεί δίπλα μας. Να στηρίξει τον αγώνα μας, για να μην αφήσει να επικρατήσει και στο δικό του τόπο το ψέμα και η αδικία, ο φασισμός και η απολυταρχία των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Αυτό δηλαδή που έχει επικρατήσει και στις δικές μας πατρίδες και μας ανάγκασε να ξενιτευτούμε για να μπορέσουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, εμείς και τα παιδιά μας.

 

Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη. Βάζουμε την ζωή μας σε κίνδυνο, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν είναι ζωή αυτή για ένα αξιοπρεπή άνθρωπο. Προτιμούμε να πεθάνουμε εδώ, παρά τα παιδιά μας να ζήσουν αυτά που περάσαμε εμείς.

 

Ιανουάριος 2011
Η Συνέλευση των μεταναστών απεργών πείναs

Αλληλεγγύη στην κατάληψη Μαραγκοπούλειο


Στις 31 Γενάρη 2010 σύντροφοι και συντρόφισσες έδωσαν άμεση απάντηση σε μπάτσους, εισαγγελείς, δικαστές, δημοσιογράφους, δημάρχους, περιφερειάρχες  προχωρώντας σε ανακατάληψη του κτιρίου Μαραγκοπούλειου στη Πάτρα. 

  

ΤοΣΣάββατο 16 Οκτωβρίου 2010 το εγκαταλελειμμένο, εδώ και 20 χρόνια, κτίριο του πρώην Ικα , στην οδό Γούναρη, γνωστό και ως Μαραγκοπούλειο, καταλαμβάνεται  από συντρόφους και συντρόφισσες, για  να ξαναδώσουν ζωή σε ένα εγκαταλελειμμένο χώρο  και να δημιουργήσουν στο κέντρο της πόλης  έναν ανοιχτό χώρο όπου ελεύθερα, αντιιεραρχικά, αδιαμεσολάβητα θα οργανώσουν τις ζωές,  το χρόνο, τις  καθημερινές αντιστάσεις και θα δημιουργήσουν τρόπους συλλογικής αμφισβήτησης και δράσης.

 

Στις 28/12/10 στις 7:30 το πρωί, μπάτσοι και ασφαλίτες, προχωρούν σε εκκένωση  του κατειλημμένου κτιρίου. Εκείνη τη στιγμή στο κτίριο βρίσκονταν 11 σύντροφοι και συντρόφισσες. Μετά την άρνησή τους να εγκαταλείψουν το κτίριο ξεκίνησε η εκκένωση από τους μπάτσους με τη βοήθεια της Πυροσβεστικής. Στη συνέχεια οδηγούνται στην αστυνομική διεύθυνση, όπου αρνούνται να υπογράψουν και να δώσουν οποιοδήποτε στοιχείο. Παράλληλα αλληλέγγυοι που ενημερώθηκαν για το συμβάν κατευθύνθηκαν αρχικά προς την κατάληψη ενώ στη συνέχεια ακολούθησε συγκέντρωση έξω από την Αστυνομική Διεύθυνση στην Ερμού. Έπειτα από 3 ώρες, οι 11 αφήνονται ελεύθεροι-ελεύθερες. Σε βάρος των 9  εκκρεμεί κατηγορία για «διατάραξη οικιακής ειρήνης», ενώ οι άλλοι 2  αφήνονται χωρίς κατηγορίες.

 

Από την πλευρά μας, αντιλαμβανόμαστε τις καταλήψεις ως χώρους αυτοοργάνωσης και συλλογικότητας,  απελευθερωμένους  από το ασφυκτικό κλοιό της καθημερινότητάς των μικρών και μεγάλων εξουσιών. Ως χώρους  κριτικής και άρνησης του πολιτισμού της ιδιοκτησίας, του εμπορεύματος, της καβάτζας και της ιδιώτευσης, όπου επιλέγεται να χτίζονται σχέσεις συντροφικότητας και αλληλεγγύης, μακριά και ενάντια σε κάθε μορφή ρατσισμού, σεξισμού και αποκλεισμού. Ως χώρους όπου οι άνθρωποι μπορούν να ανταμώνουν, να μοιράζονται και να ζυμώνονται και όχι να βρίσκονται για να αθροίσουν τις μοναξιές τους.

 

Οι καταλήψεις, όπως και όλοι οι χώροι συλλογικής και αυ­τοορ­γα­νω­μέ­νης δράσης, που διεκδικούν την θέση τους στα πεδία των καθημερινών μετώπων ενάντια στο κράτος, τα αφεντικά και σε κάθε μορφή εξουσίας, δεν έ­πα­ψαν να στο­χο­ποιού­νται και να α­ντι­με­τωπί­ζουν ένα ποικιλόμορφο φάσμα  κρατικών καθώς και πα­ρα­κρα­τι­κών επιθέσεων που αποσκοπούν στην αποπολιτικοποίηση τους, την τρο­μο­κρά­τη­ση, την συκοφάντηση, την περιθωριοποίηση και την καταστροφή τους.. Η προσπάθεια καταστολής κάθε αυτοοργανωμένου, αντιθεσμικού και συλλογικού  εγχειρήματος, είναι ένα ακόμα μέσο για να θέσουν την κοινωνική ζωή σε μια τροχιά καθολικής επιτήρησης, γύρω από το πεδίο ελέγχου των κυριάρχων.  Οτιδήποτε ξεφεύγει από τους όρους και τα όρια της κυριαρχίας, καταστείλετε και εκμηδενίζεται.



Με το επικοινωνιακό εφεύρημα με το όνομα «εσωτερικός εχθρός», η εξουσία, ανακαλύπτει επιχειρήματα αδιάλειπτος και εκ του μηδενός, για να εφαρμόσει μια ιδιότυπη φασιστική «δικαιοσύνη» προς την καταστολή οτιδήποτε που διασαλεύει την λεγόμενη «κοινωνική γαλήνη».

 

Η υπεράσπιση της κατάληψης Μαραγκοπούλειο και όλων των καταλήψεων, δεν μπορεί παρά να είναι κομμάτι του αγώνα για αυτοκαθορισμό, αυτοδιάθεση και ελευθερία.  Αφορά όλους τους αυτοοργανωμένους κοινωνικούς χώρους, γιατί όταν απειλείται ένας, απειλούνται και όλοι οι υπόλοιποι. Αφόρα κάθε ανυπότακτο άνθρωπό που δεν δέχεται τα δεσμά της καθημερινότητας, που αρνείται να φιμωθεί και επιλέγει να σπάσει την παγερή σιωπή της απάθειας. Αφορά κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι, που νοιώθει τα δεσμά του όλο και πολύ να το πνίγουν.

 

Η κατάληψη apertus, που από την 1 Μάιου του 2010 λειτουργεί στο Αγρίνιο αντι-ιεραρχικά, αντιθεσμικά και αυτοοργανωμένα, στέκεται αλληλέγγυα στην κατάληψη Μαραγκοπούλειο στην Πάτρα καθώς και σε κάθε αυτοοργανωμένο κοινωνικό χώρο. Οι αυτοοργανωμένοι συλλογικοί χώροι κοινωνικής αντίστασης είναι μέρος του αγώνα για έναν κόσμο χωρίς κράτη και αφεντικά, χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση.

 

Κάτω τα χέρια από τις καταλήψεις!

 

Αγρίνιο 2/01/2011

 Κατάληψη Apertus

Kάτω τα ξερά σας από την κατάληψη Μαραγκοπούλειο στην Πάτρα!

Σήμερα το πρωί -28/12- στις 07.30 περίπου οι μπάτσοι εκκένωσαν την κατάληψη του Μαραγκοπούλειου στη Πάτρα. Τα 11 άτομα που βρίσκονταν στο κτίριο εκείνη τη στιγμή μεταφέρθηκαν στην Ασφάλεια στην Ερμού, όπου και αργότερα αφέθηκαν ελέυθερα μα την κατηγορία της διατάραξης οικιακής ειρήνης.

Για συνεχής ενημέρωση και αντιπληροφόρηση μπορείτε να ακούσετε και διαδικτυακά  το Ραδιο Κατάληψη στην Πάτρα.

Πίσω τρομολάγνοι!

 

Κείμενο που μάς έστειλαν σύντροφοι από την Πάτρα σχετικά με την εισβολή στο σπίτι τους από πάνοπλους ασφαλίτες στις 5/12/2010.


 Μια μέρα πριν τη συμπλήρωση 2 χρόνων απ’ την εν ψυχρώ δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου και τα εξεγερτικά γεγονότα που ακολούθησαν, το κράτος και οι μηχανισμοί του συνεχίζουν να εξαπολύουν την εκδικητική τους μανία σε όσους εξεγέρθηκαν και σε όσους συνεχίζουν να αμφισβητούν το ήδη υπάρχον. Δε μπορούμε και σε καμία περίπτωση δε θέλουμε να ξεχάσουμε το κλίμα τρομολαγνείας που έχει δημιουργηθεί από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς σε αγαστή συνεργασία με τα ΜΜΕ. Στοχοποίηση και εισβολή σε ελεύθερους κοινωνικούς χώρους, καταλήψεις, προληπτικές μαζικές προσαγωγές πριν και μετά από πορείες και το δόγμα της μηδενικής ανοχής να πλανάται στην ατμόσφαιρα χωρίς όμως να μπορεί να κάμψει την αγωνιστικότητά μας και το πάθος μας για την καταστροφή της απάθειας και της μιζέριας που επικρατεί στις μεγαλουπόλεις του θανάτου.

 

Έτσι το μεσημέρι της Κυριακής 5/12 και ώρα 1.30 στην περιοχή της Πάτρας 30 περίπου (ίσως και παραπάνω δε μπόρεσα να συγκρατήσω τον ακριβή αριθμό μέσα στο γενικευμένο κλίμα τρομοκρατίας που είχαν δημιουργήσει) πάνοπλοι ασφαλίτες, σημαδεύοντάς με με όπλα εισβάλλουν στο σπίτι όπου διαμένω παρουσία εισαγγελέα και του διευθυντή της Ασφάλειας. Εκείνη τη στιγμή στο σπίτι βρισκόμουν με τη σύντροφό μου, την οποία φιλοξενούσα, ενώ απουσίαζαν οι 2 συγκάτοικοί μου. Αφού έκαναν κόσκινο τα δωμάτιά μας και τον κοινόχρηστο χώρο του σαλονιού αλλά και τον εξωτερικό χώρο, κατέσχεσαν προσωπικά μας αντικείμενα όπως και της συντρόφου μου. Ανάμεσα σε αυτά ήταν έντυπα και βιβλία του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου, τους προσωπικούς μας Η/Υ, 1 ποτήρι, τηλεκάρτες, εισιτήρια…

 Οι μπάτσοι καθ’ όλη τη διάρκεια της έρευνας-επίδειξης ισχύος έκαναν βλακώδεις ερωτήσεις του στυλ “αν είμαι αναρχικός”, “αν συχνάζω στα Εξάρχεια και στη Μεσολογγίου”. Μετά από τρεισίμιση ώρες έρευνας στο σπίτι και στο αυτοκίνητό μου οι ένοπλοι ράμπο (τρομάρα τους) με τις εξοστρακισμένες σφαίρες τους, αφού με ρώτησαν απ’ την πρώτη στιγμή αν έχω όπλα και εκρηκτικά με οδήγησαν με τη σύντροφο μου στη Γ.Α.Δ.Α. στην Ερμού. Εκεί σε ένα καθεστώς ομηρίας μάς απαγόρευαν να επικοινωνήσουμε με δικούς μας ανθρώπους ή με κάποιο δικηγόρο. Μάλιστα αργότερα έμαθα πως όταν έφτασε ο δικηγόρος και ρώτησε για μας δεν πήρε καμία απάντηση. Έτσι κατά τις 10 το βράδυ “μετά από μια απλή προσαγωγή” όπως μας είπαν  μάς άφησαν “ελεύθερους”. Από εκείνη τη στιγμή μέχρι και σήμερα σέρνουμε από πίσω μας τους υπανθρώπους της Aσφάλειας. Τις επόμενες μέρες τα φερέφωνα της εξουσίας, οι δημοσιογράφοι, έστησαν μια χιλιοπαιγμένη φαρσοκωμωδία γύρω από το σπίτι μας, προβάλλοντας το στα δελτία παραπληροφόρησής τους αποκαλώντας το “το στέκι΄΄.

 

Δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα και κανέναv.

 

Απέναντι στα όπλα τους, τις σφαίρες τους, τα γκλομπ τους, τα δακρυγόνα τους, τα σάπια δόγματα και ιδεολογήματά τους…

 

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

 

ΠΙΣΩ ΤΡΟΜΟΛΑΓΝΟΙ

 

Πάτρα 13/12/2010

 Δ.Α. – Ε.Γ.

Για την απόπειρα δολοφονίας από ένοπλο φασίστα, εναντίων κούρδων μεταναστών, στην Ηγουμενίτσα.

 

Όπως έχει γίνει ήδη γνωστό από προηγούμενη ανάρτηση στο indymedia, γνωστό φασιστοειδές της Ηγουμενίτσας συνελήφθη και είναι κατηγορούμενος για απόπειρα ανθρωποκτονίας κατά συρροή, οπλοφορία και οπλοχρησία. 

Ας δούμε πως φτάσαμε σε αυτή την απόφαση του ανακριτή. 

Την Τετάρτη 10-11-2010, κούρδοι πρόσφυγες που κρύβονταν σε νταλίκα, επιχειρούν να περάσουν σε άλλη νταλίκα με προορισμό την Ιταλία, σε βενζινάδικο κοντά στην Παραμυθιά, περίπου 20χιλ. από την Ηγουμενίτσα. Γίνονται αντιληπτοί από τον ιδιοκτήτη του βενζινάδικου, που απαντά στη δυσφορία του οδηγού, με τη φράση ‘Θα το τακτοποιήσω εγώ’. 
Οπλισμένος με περίστροφο των
9 χιλιοστών, επιβαίνει σε λευκό βανάκι (ιδιοκτησίας του) και κατευθύνεται μέσω της εγνατίας προς τους μετανάστες που ήδη είχαν αρχίσει να απομακρύνονται μιας και είχαν γίνει αντιληπτοί. Όταν πλησιάζει, πυροβολεί εναντίον τους από απόσταση 10 περίπου μέτρων χωρίς να χτυπηθεί κανείς. 

Οι μετανάστες έντρομοι αρχίζουν να τρέχουν. Τότε το ανθρωποειδές μπαίνει στο αντίθετο ρεύμα, σταματάει και από τη θέση του οδηγού πυροβολεί θέλοντας να σκοτώσει, εναντίον τους τουλάχιστον 3 ακόμη φόρες, από απόσταση 5 περίπου μέτρων, και απομακρύνεται. 
Από τις σφαίρες του ένοπλου φασίστα πέφτει βαριά τραυματισμένος στη μηροβουβωνική περιοχή ο ένας από τους 4 μετανάστες. Τότε ένας από τους υπόλοιπους 3 μετανάστες βλέποντας το όπλο να τον σημαδεύει φωνάζει αγανακτισμένος στον κατηγορούμενο ‘Σκότωσες τον φίλο μου, θες να σκοτώσεις κι εμένα;’ Και τότε ο φασίστας φεύγει. 

Στη συνέχεια οι μετανάστες τηλεφωνούν στην αστυνομία προκειμένου να ειδοποιηθεί ασθενοφόρο (μπερδεύοντας το 100 με το 166). 
Οι μπάτσοι αφού καταφθάνουν στο χώρο ειδοποιούν ασθενοφόρο και παρά τις εκκλήσεις των μεταναστών για καταδίωξη του δράστη αποχωρούν δηλώνοντας πως δεν έχουν καμία αρμοδιότητα και φεύγουν, παρόλο που τα χτυπήματα ήταν από πυροβόλο όπλο.

 Σύντροφοι και συντρόφισσες όταν πληροφορήθηκαν το συμβάν έσπευσαν στο νοσοκομείο όπου νοσηλεύονταν ο παθών και πληροφορήθηκαν ότι από τύχη, για λίγα μόλις εκατοστά, δεν χτυπήθηκε στην κεντρική αρτηρία και γλίτωσε από σίγουρο θάνατο λόγω αιμορραγίας. 

Υστέρα από αυτό η αστυνομία καλείται και της επιβάλλεται να καταγράψει το συμβάν. Ο μετανάστης καταθέτει στο Α.Τ. Ηγουμενίτσας και αναγνωρίζει το δράστη, όπως έπραξαν και δυο από τους συντρόφους του, ο  τρίτος θέλησε και αυτός να καταθέσει την επόμενη μέρα, ενώ αρχικά είχε αρνηθεί φοβούμενος τις συνέπειες. Π
αρ’όλες τις διαβεβαιώσεις των μπάτσων της περιοχής ότι δεν χρειάζεται και τρίτη μαρτυρία μιας και κατά τα λεγόμενά τους η υπόθεση είχε κλείσει, οι 3 Κούρδοι πήγαν στο τμήμα προκειμένου να καταθέσει και ο τρίτος αυτόπτης μάρτυρας, όπου μόλις είδε τον δράστη στον πρώτο όροφο (παρέα με το δήμαρχο Σαγιάδας να του δίνει κουράγιο), λέει στους μπάτσους ότι δεν θέλει να του δείξουν καμιά φωτογραφία γιατί αυτός που τους πυροβολούσε είναι ο συλληφθέντας. 

Οι μπάτσοι του πήραν κατάθεση και τον έβαλαν να αναγνωρίσει το δράστη ανάμεσα σε ασφαλίτες για το τυπικό της διαδικασίας, ο μάρτυρας τον αναγνώρισε. Μετά και την τρίτη αναγνώριση η υπόθεση περνούσε από τον ανακριτή τη Δευτέρα 22-11-2010. 

Δυο σύντροφοι από την Ηγουμενίτσα συνόδευσαν τους τρεις μετανάστες στον ανακριτή, όταν έφτασαν στο δικαστήριο τους περίμεναν 100 περίπου "αγανακτισμένοι πολίτες", συγγενείς του δράστη, και χρυσαυγήτες, όπου τους επιτέθηκαν (περίπου 30 από αυτούς), πήραν το πανό που κρατούσαν, και τους προπηλάκισαν. 

Οι σύντροφοι και οι πρόσφυγες αφού αρχικά απομακρύνθηκαν, στη συνέχεια πήγαν στο Α.Τ.  Ηγουμενίτσας. Μέσα σε όλη αυτή την παρωδία, του δήθεν δημοκρατικού κράτους δικαίου, ο διοικητής υποσχόταν πως οι μάρτυρες θα καταθέσουν στον ανακριτή και ότι δήθεν είναι ασφαλείς σε ένα τμήμα όπου απ' έξω τριγυρνούσαν συνεχώς άνθρωποι του δράστη και χρυσαυγήτες. 

Στο τμήμα κατέφτασαν και άλλοι αλληλέγγυοι σύντροφοι αλλά και δικηγόροι προστασίας ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που πίεσαν θεσμικά το θέμα. Ο διευθυντής της αστυνομίας είπε στους συντρόφους πως αν θέλουν να πάνε στο δικαστήριο να πάει και αστυνομική δύναμη για την προστασία τους, λες και δεν γνώριζε για τον τραμπουκισμό από την προηγουμένη μέρα. 

Σκοπός του δράστη-χρυσαυγήτη (σύμφωνα με δικές του δηλώσεις στο facebook) και των υπόλοιπων τραμπούκων, ήταν να φοβίσουν τους μάρτυρες προκειμένου να μην καταθέσουν, και στον ανακριτή να εμφανιστεί μόνο ο δράστης για να γλυτώσει την προφυλάκιση. 

Ο δράστης απειλούσε τους συντρόφους μέσα στο Α.Τ. Ηγουμενίτσας λέγοντας σε δικούς του και μπροστά στους μπάτσους να κόψουν φάτσες των άπλυτων και ότι ‘θα τους φτιάξουν’. 

Μέσα σε αυτό το κλίμα τρομοκρατίας οι μετανάστες συνοδεύτηκαν στον ανακριτή, από ασφαλίτες, όπου και κατέθεσαν (μπαίνοντας από την πίσω πόρτα) σε ένα δικαστικό μέγαρο που είχε γεμίσει από συμπαραστάτες του φασίστα. 

Έπειτα οι μάρτυρες μεταφέρθηκαν στο Α.Τ. Ηγουμενίτσας και στη συνεχεία σε ασφαλές σημείο από συντρόφους της δυτικής Ελλάδας, που παρακολούθησαν όλο το σκηνικό της τρομοκρατίας. Την επόμενη άνθρωποι του δράστη πλησίασαν τον καταυλισμό των κούρδων, ρωτώντας τους για τους μάρτυρες. Πρόσφεραν χρήματα, υποσχέθηκαν χαρτιά, για όποια χώρα της Ευρώπης ήθελαν, προκειμένου να πάρουν πίσω τις καταθέσεις. 
Οι κούρδοι αρνήθηκαν ενώ μετέφεραν τη δωροδοκία και στην υπόλοιπη κουρδική κοινότητα της Ηγουμενίτσας και της Αθηνάς, εξοργίζοντας τους.  

Παράλληλα άρχισε ένα κλίμα τρομοκρατίας, από συγγενείς και ομοϊδεάτες του δράστη σε αριστερούς πολίτες της Ηγουμενίτσας, κατοίκους, αλληλέγγυους και συντρόφους. Απειλές για τη σωματική τους ακεραιότητα, για τα αυτοκίνητά τους καθώς και επισκέψεις στον εργασιακό χώρο αλληλέγγυων συντρόφων, δημιουργώντας τους προβλήματα και απειλώντας τους, ενώ τα τοπικά ΜΜΕ κράτησαν σιγή ιχθύος. 

Μετά από δυο μέρες στις 24-11-2010, ομάδα τραμπούκων πήγε στον καταυλισμό των Κούρδων απειλώντας τους και σημαδεύοντας τους με περίστροφα. 
Επίσης να αναφερθεί πως άνθρωποι του δράστη προσπάθησαν να δωροδοκήσουν σύντροφο με χρήματα για να πει που βρίσκονται οι αυτόπτες μάρτυρες και ο τραυματισμένος. 

Συνθήματα της χρυσής αυγής έκαναν την εμφάνισή τους, στον προσφυγικό καταυλισμό και σε σπίτια συντρόφων, σβήστηκαν την επομένη. Η αστυνομία προβαίνει σε επιχείρηση σκούπα στον καταυλισμό, όπου απαγάγει 80 άτομα αναζητώντας μέσα σε αυτούς τους αυτόπτες μάρτυρες. 
Όλοι οι πρόσφυγες, πλην των κούρδων αφήνονται χωρίς κανένα έλεγχο ενώ 5 Κούρδοι στέλνονται στη Βέροια. 

Δεν θα περιμένουμε να δούμε ως που θα φτάσει όλη αυτή η τρομοκρατία, με την κάλυψη της αστυνομίας, τη σιωπή των τοπικών ΜΜΕ και τοπικών προυχόντων της πόλης. 

Απευθυνόμαστε σε ένα ευρύ φάσμα συντρόφων πληροφορώντας για την κατάσταση και τις απειλές που δεχόμαστε και ταυτόχρονα οργανώνουμε τις συλλογικές μας απαντήσεις απέναντι στις φασιστικές παρακρατικές συμμορίες, την αστυνομική χούντα και την κρατική μεταναστευτική πολιτική, που οργανώνει γκέτο και προωθεί το ρατσισμό και τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Κανείς καταπιεσμένος δεν είναι μόνος του. 

Ο ιδιοκτήτης δυο βενζινάδικων, σουπερμάρκετ, ξενοδοχείου, πόρσε και ένοπλος χρυσαυγήτης, Θωμάζος Σάββας, που πυροβολεί μετανάστες. 
Το εν λόγω ανδρείκελο εκμεταλλευόμενο την οικονομική-κοινωνική του θέση και στηριζόμενο σε ένα πλέγμα σκοτεινών δοσοληψιών με τοπικούς άρχοντες, παρατρεχάμενους λακέδες και την αστυνομία, έχει δημιουργήσει ένα κλίμα τρομοκρατίας σε όλη την πόλη της Ηγουμενίτσας, επιβάλλοντας έτσι τη σιωπή όλων. 

Μετά το γεγονός της ένοπλης επίθεσης στους μετανάστες, σύντροφοι αναζήτησαν πληροφορίες για αυτόν. 
Βρήκαν την προσωπική του σελίδα στο Facebook, όπου ο τύπος πόζαρε μαζί με άλλους γνωστούς χρυσαυγήτες από την Ηγουμενίτσα (Τζίμας, Βαγγελής), με βαρύ οπλισμό (συγκεκριμένα διακρίνονται στις φωτογραφίες δυο καλάσνικοφ και ένα περίστροφο). 
Εδώ αξίζει να αναφερθεί ότι ο Θωμάζος είχε να επισκεφτεί τη σελίδα του στο Facebook από 11 Αυγούστου ενώ μπήκε την επομένη της επίθεσης και έσβησε αυτές τις φωτογραφίες και μόνο.
 Επίσης μετά από 4 μέρες άλλαξαν και τα στοιχεία του προφίλ του (η προτίμηση «χρυσή αυγή», το «θάνατος στους μετανάστες και τους άπλυτους», αντικαταστάθηκαν από την προτίμηση «χριστιανός ορθόδοξος» κτλ). 
Ακόμη, στο λευκό βανάκι , που χρησιμοποιήθηκε αρχικά στο ¨κυνήγι¨, λίγες μέρες μετά προστεθήκαν μπλε αυτοκόλλητα ενώ σύμφωνα με πληροφορίες όλη αυτή η χυδαιότητα τελικά, αναζήτησε τη νομική κάλυψη από το γνωστό ανθρωποειδές Α. Κούγια. 

     Υ.Γ.1     Όλοι αυτοί οι λωποδύτες που ευαγγελίζονται κράτος δίκαιου και λοιπά ηχηρά, ας μας απαντήσουν πως ένοπλοι φασίστες ποζάρουν για μήνες στο ίντερνετ, οπλισμένοι, και δεν τους αγγίζει κανένας ενώ στην περίπτωση συντρόφων, αυτοί σέρνονται στα κρατητήρια και τις φυλακές, διαπομπεύονται και στοχοποιήτε όλος ο συντροφικός, φιλικός και συγγενικός περίγυρός τους, για ένα δακτυλικό αποτύπωμα πχ σε βιβλίο, κτλ.    

  Υ.Γ.2      Ντροπή -αηδία -οργή, για τη δολοφονία του Αριβάν από λιμενόμπατσο, που συνεχίζει να κάνει κανονικά τη δουλειά του, για τις επιθέσεις που έγιναν από την αστυνομία στον αυτόπτη μάρτυρα και τις απειλές τους προς αυτόν, για τους ξυλοδαρμούς στο λιμάνι και στο τμήμα, για τα ντου στον καταυλισμό από μπάτσους και φασίστες, τους πυροβολισμούς και το κάψιμο των προσωπικών αντικειμένων, για τις σκούπες και τους ξυλοδαρμούς στη γέφυρα, για τους 18 νεκρούς κούρδους σε νταλίκα το 2008 από ασφυξία, για τους ξυλοδαρμούς μεταναστών στο λιμάνι από λιμενόμπατσους με ρόπαλα του μπέιζμπολ, για τους ΔΙΑΣ που τους κυνηγούν ακόμα και όταν ψάχνουν στα σκουπίδια για ένα κομμάτι ψωμί, για τα supermarket που δεν τους επιτρέπουν την είσοδο.    Σ’αυτή τη συγκυρία της κρίσης που βρίσκεται το καπιταλιστικό σύστημα σε όλους τους τομείς του είναι αναμενόμενη η επέκταση των ρατσιστικών-φασιστικών αντιλήψεων και ανάλογων πράξεων ενάντια στο πλέον καταπιεσμένο κομμάτι της κοινωνίας, τους μετανάστες. Εμείς στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους ανθρώπους αυτούς και ερχόμαστε σε σύγκρουση με το κράτος και το κεφάλαιο που αναπαράγουν και ενισχύουν το κοινωνικό και θεσμικό ρατσισμό που είναι διάχυτος και διαχωρίζει τους ανθρώπους. 

ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΙ   

Σύντροφοι- Συντρόφισσες από Ηγουμενίτσα, Γιάννενα, Άρτα, Αγρίνιο, Πάτρα.