Category: ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Επιστολή των 4 διωκόμενων για την υπόθεση του σούπερ-μάρκετ στη Λάρισα

 

Διωκόμαστε επειδή αγωνιζόμαστε. Σε μια πόλη όπως η Λάρισα που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις ελληνικές μητροπόλεις στην αλλοτρίωση των κοινωνικών σχέσεων και των ταξικών διαχωρισμών, η στοχοποίηση και η ποινικοποίηση όσων προσπαθούν να διαταράξουν την κανονικότητα του κάμπου δημιουργώντας νησίδες αυτοοργάνωσης και ελευθερίας, ήταν θέμα χρόνου. Το χώρο και το χρόνο δε τον επιλέξαμε εμείς. Αυτό που επιλέξαμε όμως και που αποτελεί συνειδητή επιλογή μας είναι να αγωνιζόμαστε όπου και αν βρεθούμε. Το ότι γνωρίζουμε πως σε μια κλειστή κοινωνία η στοχοποίηση μας ήταν αναπόφευκτη, δε μας εμπόδισε να συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε. Εδώ και 4 χρόνια έχουμε συμμετάσχει σε καταλήψεις-πορείες-απεργίες στη Λάρισα και σε οποιοδήποτε άλλο κινηματικό γεγονός, με αποκορύφωμα της κινηματικής μας δράσης την κατάληψη του κτιρίου του Ι.Κ.Α και μετά την κατεδάφιση του, τη δημιουργία του στεκιού στο χώρο της Ιατρικής σχολής. Καθώς η φωνή της αντεξουσίας, της αναρχίας και της ελευθερίας αρχίζουν να δυναμώνουν στη πόλη και κυρίως μετά την εξέγερση του δεκέμβρη η καταστολή εντάθηκε. Από αναίτιες προσαγωγές συντρόφων, πεσίματα σε συγκεντρώσεις αλληλεγγύης, έξω από τα δικαστήρια η παρέμβαση της ασφάλειας όπως χώρους εργασίας πολλών συντρόφων, με αποτέλεσμα την απόλυση τους, έως φασιστικές επιθέσεις με μαχαίρια συνθέτουν το σκηνικό τρομοκρατίας. Στις 11/02/2009 πραγματοποιήθηκε απαλλοτρίωση στο super market Γαλαξίας. Στη συνέχεια τα προϊόντα μοιράστηκαν στη λαϊκή. Μεγάλη δύναμη της αστυνομίας κατέφθασε στο χώρο και επειδή απέτυχε να πιάσει τους δράστες επ’ αυτοφώρω, άρχισε ένα κυνήγι μαγισσών στα γύρω στενά. Στην ουσία η αστυνομία βρήκε την ευκαιρία που περίμενε. Ζητάδες συνέλαβαν δυο από εμάς που έτυχε να βρισκόμαστε εκεί γύρω μόνο και μόνο, όπως ομολογούν και στις καταθέσεις τους, επειδή μας θυμόντουσαν από τις πρόσφατες πορείες στη πόλη, ενώ ασφαλίτες συνέλαβαν άλλες 2 κοπέλες που περίμεναν το αστικό λεωφορείο για να πάνε στο ΤΕΙ! Μείναμε και οι τέσσερις ένα βράδυ στα κρατητήρια της ασφάλειας και την επόμενη μέρα το μεσημέρι απολογηθήκαμε στον ανακριτή με την κατηγορία της ληστρικης κλοπής κατά συναυτουργία που τιμωρείται με κάθειρξη από 5-20 χρόνια! Θεωρούμαστε κατηγορούμενοι για κακουργήματα χωρίς κανένα απολύτως στοιχείο. Η δίκη μας θα γίνει στο τριμελές εφετείο κακουργημάτων στη Λάρισα την 1η Δεκέμβρη στις 9:00 πμ. Οι αγωνιστές δεν τρομοκρατούνται. Σε μία εποχή που επιχειρείται να ποινικοποιηθεί ένας ολόκληρος πολιτικός χώρος, που διώκονται άνθρωποι οι οποίοι οραματίζονται έναν κόσμο χωρίς εξουσία και εκμετάλλευση. Η αλληλεγγύη αποτελεί το μεγαλύτερο όπλο που έχουμε στα χέρια μας. Οι συνειδήσεις δεν ποινικοποιούνται! 1 Δεκέμβρη όλοι στα δικαστήρια!

 

 

ΟΠΟΥ ΑΚΟΥΣ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ, ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΑΙΜΑ ΜΥΡΙΖΕΙ…

 

Όταν η σιωπή είναι τόσο εκκωφαντική πρέπει να σπάει

Ο λόγος για το θάνατο του Στράτου Π. ενός 19χρονου μαθητή, ο οποίος τραυματίστηκε σοβαρά στις 14/10, όταν έπεσε πάνω σε αμάξι στη συμβολή των οδών Τσόντου Βάρδα και 8ης Δεκεμβρίου, κατά τη διάρκεια πιεστικής καταδίωξής του από αστυνομικούς της ομάδας ΔΙ.ΑΣ, όταν δε σταμάτησε με το μηχανάκι του σε μπλόκο που είχαν στήσει. Ο 19χρονος μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο κλινικά νεκρός, όπου μετά από μερικές ημέρες κατέληξε.

Η αποσιώπηση του γεγονότος εξόφθαλμη

 

Η παραπληροφόρηση πολύ καλά στημένη, αφού τα ΜΜΕξαπάτησης αναφέρθηκαν στο θάνατο του παιδιού ως ακόμα ένα «θύμα τροχαίου». Για μας ο θάνατός του είναι ξεκάθαρα μία δολοφονία από τις ένοπλες συμμορίες του κράτους και όχι άλλο ένα «θύμα της ασφάλτου» όπως τα media έχουν φροντίσει να (παρα)πληροφορούν. Οι δημοσιογράφοι δε, είναι λαλίστατοι όταν εξαπολύουν την προπαγάνδα για την αναγκαιότητα και το έργο της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. και των λοιπών σωμάτων της ΕΛ.ΑΣ., με σκοπό να γίνει αποδεκτή η συνεχής παρουσία τους στην καθημερινότητά μας.

«Τα περιστατικά είναι μεμονωμένα»

 

Το ακούμε συχνά πυκνά. Ας θυμηθούμε όμως έστω και μερικά από τα πολλά «ανδραγαθήματα» των κρατικών σκυλιών. Ο Ηρακλής Μαραγκάκης δολοφονείται το 2003 δεχόμενος από πίσω σφαίρες μέσα στο αμάξι του, όντας άοπλος, επειδή τόλμησε να μη σταματήσει σε μπλόκο ειδικών φρουρών. Ο Nicolas Toddi, εργάτης, δέχεται καμιά 20αριά σφαίρες πισώπλατα, επειδή οι σερίφηδες του κράτους τον μπέρδεψαν με άλλον στο πιστολίδι που επέλεξαν να ανοίξουν σε πυκνοκατοικημένη περιοχή. Την περασμένη εβδομάδα στο Βόλο, ένας ακόμη μαθητής με μηχανάκι δε σταματάει σε μπλόκο των ΔΙ.ΑΣ. Ακολουθεί η γνωστή καταδίωξη μέσα στην πόλη και αφού τον ακινητοποιούν, τον σακατεύουν στο ξύλο με αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό του, ενώ για άλλη μία φορά το γεγονός παρουσιάζεται  ως «τροχαίο ατύχημα». «Εξοστρακισμοί» σφαιρών, «τυχαίες εκπυρσοκροτήσεις», «ατυχήματα» σε καταδιώξεις, ανελέητοι ξυλοδαρμοί, σοβαροί τραυματισμοί σε διαδηλώσεις από ξύλο, εφορμήσεις με μηχανές μέσα σε πορείες, χημικά, χειροβομβίδες, βασανιστήρια, βιασμοί και «αυτοκτονίες» μέσα σε αστυνομικά τμήματα, 100άδες δολοφονίες, 1000άδες «μεμονωμένα» περιστατικά. Τα παραπάνω παραδείγματα δε δίνονται για να δημιουργήσουν εντυπώσεις, αλλά γιατί δείχνουν τόσο τη διαχρονικότητα των δολοφονικών πρακτικών του κράτους, όσο και ότι τέτοια γεγονότα αφορούν τον καθένα μας.

«Δεν είναι όλοι οι αστυνομικοί ίδιοι»

Δεν είναι ζήτημα καλού ή κακού μπάτσου. Είναι ο ρόλος της αστυνομίας η οποία παρουσιάζεται ως προστάτης της κοινωνίας. Μια προστασία που περιέχει τη διάχυτη αστυνομοκρατία στις γειτονιές, την αναβάθμιση των συστημάτων παρακολούθησης και ελέγχου, χιλιάδες ένστολους ακροβολισμένους και μηχανόβιους μπάτσους στους δρόμους. Όλα αυτά σε μία προσπάθεια να διατηρήσουν την κοινωνική ειρήνη και ένα αίσθημα ασφάλειας. σε καιρούς που η εικόνα που είχε κατασκευάσει η κυριαρχία για τον εαυτό της έχει πλέον καταρρεύσει και το μόνο που απέμεινε είναι η βαρβαρότητα της φτώχειας, της ανεργίας και του άγριου ανταγωνισμού. Όμως για να επιτευχθεί η ασφάλεια πρέπει να εγκαθιδρυθούν και οι δύο γνωστές προϋποθέσεις της: η ησυχία και η τάξη. Και σε αυτή τη συνθήκη περιλαμβάνεται και το συμπέρασμα: Κανείς δε θα περνάει απαρατήρητος, κανείς δε θα μένει ατιμώρητος και ανεξάρτητα με την «παρανομία» που μπορεί να έχει διαπράξει, το κόστος της μη υποταγής στην εξουσία του μπάτσου μπορεί να είναι ακόμα και η ίδια η ζωή.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η δολοφονική καταδίωξη του 19χρονου παιδιού. Το κράτος και τα σώματα ασφαλείας απέδειξαν για άλλη μια φορά το δολοφονικό τους πρόσωπο. Ένα μισητό, αντιανθρώπινο και αντικοινωνικό ρόλο που δεν μπορεί να ωραιοποιηθεί, όσο και να προσπαθεί το κράτος μέσω των ΜΜΕξαπάτησης. Όσο κι αν οι δρόμοι κατακλύζονται από τους «εγγυητές της τάξης και της ασφάλειας», εμείς θα συνεχίζουμε να επιτιθόμαστε στο δημοκρατικό άλλοθι των κρατικών δολοφονιών. Τέτοιες πρακτικές δε θα μένουν αναπάντητες…

ΜΠΑΤΣΟΙ-ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ-ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ-ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ

ΚΑΜΙΑ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ

 

ΠΟΡΕΙΑ, ΠΕΜΠΤΗ 18/11

ΠΛ. ΑΓΟΡΑΣ, 18:00

                                                                                                                                                                Αναρχικοί- Αναρχικές

 

Μετά από κάλεσμα του Συντονιστικού Δ. Ελλάδας για την αλληλεγγύη στους μετανάστες και τους πρόσφυγες, στις 15 και 16 Οκτωβρίου, πραγματοποιήθηκε διήμερο εκδηλώσεων στην πόλη της Ηγουμενίτσας.

 

 Παρασκευή 15/10

 Το πρώτο μέρος της εκδήλωσης συζήτησης, έγινε ενημέρωση από μετανάστες για την κατάσταση της τοπικής κοινότητας των μεταναστών στην Ηγουμενίτσα, αναφορικά με το θέμα της διαβίωσης τους , την καταστολή και τον αποκλεισμό που υφίστανται.

Στο δεύτερο μέρος της εκδήλωσης  έγινε μια εκτεταμένη ενημέρωση για της συνθήκες που επικρατούν στα  κέντρα κράτησης-στρατόπεδα συγκέντρωσης των μεταναστών στον ελλαδικό χώρο. Στην συνέχεια ακολούθησε συζήτηση…

 

 

Σάββατο 16/10

 Το πρωί του Σαββάτου, πραγματοποιήθηκε πορεία στο κέντρο της Ηγουμενίτσας, που διήρκησε περίπου 2 ώρες, παρά την συνεχή βροχόπτωση. Στην πορεία φωνάχτηκαν συνθήματα αλληλεγγύης στους μετανάστες και μοιράστηκε το κείμενο του συντονιστικού.

 

Το απόγευμα στο χώρο του τει, πραγματοποιήθηκε και η δεύτερη εκδήλωση συζήτηση με θέμα «κρίση, μετανάστευση και αλληλεγγύη».

Αρχικά προβλήθηκε βίντεο της Clandestina με τίτλο «άνθρωποι- σκουπίδια».

Στην συνέχεια έγινε ενημέρωση (από την συνέλευση για την αλληλεγγύη σε μετανάστες και πρόσφυγες) για την κατάσταση των μεταναστών στις περιοχές της Αθήνας –και συγκεκριμένα αυτών που δουλεύουν ως μικροπωλητές, ενώ έγινε και αναφορά στα γεγονότα της πλ. Αττικής.

Ακολούθως, έγινε τοποθέτηση από συντρόφους της Clandestina. Στην συνέχεια ακολούθησε συζήτηση…

 

Το βράδυ, και μετά την λήξη της συζήτησης, πραγματοποιήθηκε συναυλία στο χώρο του ΤΕΙ

 

 

 

Για την ενημέρωση (και για τις ίσως παραλήψεις): Κάποιοι-ες από το Συντονιστικό

 

 

 

Τι να της κάνω της καρδιάς της παραπονεμένης;

Βολές με κάνει και γελώ, βολές κι αναστενάζω.

Για να αποθάνω, δεν μπορώ, να ζήσω, πώς να ζήσω;

Να πάνω σ’ άλλο σύνορο και σ’ άλλο βιλαέτι,

ξένος κι εδώ, ξένος κι εκεί, κι όπου κι αν πάω ξένος.

Ηπειρώτικο, Της Ξενιτιάς 

 

Εδώ και αρκετό καιρό τα σύνορα διασχίζονται από σιωπηλές και αποκαμωμένες φιγούρες. Διαπερνούν φυλάκια, ναρκοπέδια, λιμενικά μπλόκα και υπερσύγχρονα ραντάρ. Είναι οι μετανάστες. Άνθρωποι αποφασισμένοι να κινηθούν για να ζήσουν μακριά από τη φρίκη ενός πολέμου, την ανέχεια μιας τριτοκοσμικής επαρχίας. Το άπλωμα του καπιταλιστικού συστήματος ακόμα και στα πιο απίθανα σημεία αυτού του πλανήτη παράγει αφόρητες συνθήκες ζωής. Ιδιαίτερα εκεί όπου ο πόλεμος αποτελεί μία καθημερινότητα δεκαετιών, εκεί όπου τα αποικιακά καθεστώτα μετασχηματίστηκαν σε δικτατορίες ή καταπιεστικές θεοκρατίες. Εκεί, άνθρωποι επιλέγουν να μετακινηθούν μαζικά. Προορισμός ή μονόδρομος η Ευρώπη.

  

Είτε ανατινάζονται σε κάποιο ναρκοπέδιο, είτε πνίγονται στα παγωμένα νερά κάποιου μεσογειακού πελάγους και σίγουρα δεν φταίει η «κακιά η ώρα». Είναι αποτέλεσμα της θωράκισης των ελληνικών συνόρων, όντας και σύνορα της Ευρώπης, με μηχανισμούς ελέγχου, όπως η Frontex και ο ευρωστρατός, με αποτέλεσμα πολλές φορές τις απροκάλυπτες δολοφονίες. Ο μύθος για το ελληνικό σταυροδρόμι των πολιτισμών είναι μάλλον ένας από τους χειρότερους εφιάλτες για χιλιάδες που διασταυρώνονται με την βία των συνόρων. Όσοι τελικά περάσουν έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με χώρους εγκλεισμού, τα λεγόμενα κέντρα κράτησης, ή υπαίθριους αυτοσχέδιους καταυλισμούς στους οποίους διαβιούν κάτω από πολύ άθλιες συνθήκες. Εκατοντάδες μετανάστες παραμένουν στοιβαγμένοι εβδομάδες ή και μήνες, μέχρι να τους απελάσουν συνοπτικά και απροειδοποίητα ή μέχρι να βρουν τρόπο διαφυγής προς άλλες χώρες της Ευρώπης. Για τους διοικητικούς μηχανισμούς του κράτους, οι μετανάστες είναι ένα άγραφο χαρτί, ένας βιολογικός οργανισμός χωρίς ιστορία, χωρίς δικαιώματα, χωρίς πολιτική υπόσταση, ένα κουρασμένο σώμα, που όλως παραδόξως κατάφερε να ξεγλιστρήσει.

 

 

Έτσι και στην Ηγουμενίτσα, πόλη με λιμάνι άρα και βασική πύλη εισόδου προς τη Δύση, μετανάστες από διαφορετικούς τόπους και διαφορετικές κουλτούρες καταφθάνουν, ψάχνοντας αγωνιωδώς την κατάλληλη στιγμή για τη φυγή τους από τη χώρα, για τον υποτιθέμενο παράδεισο της κεντρικής Ευρώπης.

  

Αυτή τη στιγμή στο δάσος πάνω από το Λαδοχώρι, γύρω στα 450 άτομα, με σοβαρές ασθένειες σε πολλούς από αυτούς (χρόνια αναπνευστικά προβλήματα, σακχαρώδη διαβήτη, ψώρα, κ.α.) αλλά και σοβαρά τραύματα, περιφέρονται στην πόλη, ζώντας ανά ομάδες σε πρόχειρους αυτοσχέδιους καταυλισμούς στα γύρωδασύλλια, στερούμενοι ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, τροφής, ρουχισμού αλλά και στοιχειώδους υγιεινής. Μαζί με αυτούς που στοιβάζονται σε χώρους κράτησης, υπό άθλιες συνθήκες, ο αριθμός φαίνεται να ξεπερνάει κατά καιρούς τους 500. Ταυτόχρονα η αστυνομία, κάνει σφιχτό κλοιό γύρω από την περιοχή και οι επιθέσεις προς τους μετανάστες είτε μέσα είτε έξω από τον καταυλισμό είναι πολύ συχνό φαινόμενο. Το κάψιμο των ελάχιστων προσωπικών τους αντικειμένων, οι μαζικές συλλήψεις και ξυλοδαρμοί, οι επιθέσεις σκυλιών της αστυνομίας και τα νυχτερινά ανθρωποκυνηγητά μετατρέπουν την καθημερινότητα των μεταναστών σε εφιάλτη. Η αστυνομία φροντίζει την συνάντηση των μεταναστών με τον «ελληνικό παράδεισο».

   

Το σοβαρό όμως ζήτημα που προκύπτει, το οποίο βρίσκεται στο κέντρο του ενδιαφέροντος, είναι η οργανωμένη πολιτική διαχείριση της μετανάστευσης με όρους αναπαραγωγής του συστήματος. Ο έλεγχος της δύναμης των μεταναστών, με ένα επίσημο πια καθεστώς ομηρίας. Μιας ομηρίας που ξεκινάει από την υποτίμηση της εργασίας τους ως φτηνό εργατικό δυναμικό (ανασφάλιστη εργασία, μηδαμινά μεροκάματα) έως και την υποτίμηση της ίδιας τους της ζωής, όπως συμβαίνει για παράδειγμα στην περίπτωση της καταναγκαστικής πορνείας σε πολλές γυναίκες μετανάστριες. Ο έλεγχος συνάμα των ντόπιων πληθυσμών μέσω της γενίκευσης του φόβου για «τον ξένο που θα πάρει τη δουλειά», «θα βιάσει» και «θα κλέψει».

 

Με τους μετανάστες όμως δεν είμαστε ξένοι, είναι παλιοί μας γνώριμοι, στο βαθμό που για την κατάστασή τους ευθύνεται το σύστημα που είναι υπεύθυνο και για τη δική μας υποταγή. Είναι αυτή η επίγνωση της «από κοινού» καταπίεσης που μας συνδέει με τους μετανάστες και που μας οπλίζει με αποφασιστικότητα ώστε να επιτεθούμε σε ό,τι μας διαχωρίζει, ό,τι μας αναγκάζει να ανταγωνιζόμαστε μεταξύ μας, ό,τι μας διαιρεί και μας απομονώνει. Επομένως, η αλληλεγγύη στους μετανάστες δεν μπορεί να είναι ζήτημα ανθρωπισμού ή «υπεράσπισης των δικαιωμάτων» όπως παρουσιάζεται από την εκκλησία, τις ΜΚΟ ή ακόμα και από αριστερές συνιστώσες, αλλά αποτέλεσμα της συνειδητοποίησης των αιτιών που οδηγούν σε αυτή την κατάσταση και μας ενώνουν με τους μετανάστες στην βάση του κοινού αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο.Η επίθεση στους μετανάστες είναι επίθεση σε όλους μας και δεν γίνεται να ανασχεθεί αν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι βρισκόμαστε στον ίδιο παρονομαστή.

 

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, από τον Φλεβάρη του 2010, έχει συγκροτηθεί στην Δυτική Ελλάδα ένα Συντονιστικό δράσης για την αλληλεγγύη στους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Ένα ανοιχτό σε όλους συντονιστικό που απαρτίζεται από ανθρώπους και συλλογικότητες από την Κέρκυρα, την Ηγουμενίτσα, τα Γιάννενα, το Αγρίνιο και από αλλού, με στόχο, πέρα από την υλική στήριξη, την ανάδειξη των ζητημάτων που αφορούν τους μετανάστες στις τοπικές κοινωνίες, την καταπολέμηση των διάχυτων ρατσιστικών συμπεριφορών και πρακτικών (είτε σε κοινωνικό είτε σε θεσμικό επίπεδο) και τέλος τον συντονισμό δράσεων αλληλεγγύης.

 

Με αυτό σαν δεδομένο και θεωρώντας την περίπτωση των εκατοντάδων στοιβαγμένων ανθρώπων στο Λαδοχώρι Ηγουμενίτσας ως κρίσιμη και κεντρική για την Δυτική Ελλάδα, το Συντονιστικό διοργανώνει διήμερο εκδηλώσεων στους χώρους του ΤΕΙ Ηγουμενίτσας, με εκδηλώσεις, συζητήσεις, εκθέσεις, προβολές ντοκιμαντέρ και συναυλίες με στόχο αφενός την πληροφόρηση για το ζήτημα και αφετέρου την συγκέντρωση χρημάτων, ρουχισμού και φαρμάκων, που θα καταλήξουν στον αυτοσχέδιο καταυλισμό.

 

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

συντονιστικό δυτικής ελλάδας για την αλληλεγγύη σε μετανάστες & πρόσφυγες

ditiki.squat.gr

Στην Ηγουμενίτσα, την πόλη που πριν ένα χρόνο λιμενόμπατσοι δολοφόνησαν μετά βασανιστηρίων τον κούρδο μετανάστη Αριβάν Οσμάν Αμπντουλάχ, η επίθεση στους μετανάστες συνεχίζεται με όλα τα μέσα.

Στην πόλη, όπου οι δολοφόνοι και ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας του Αριβάν, κυκλοφορούν ανενόχλητοι, ο αποκλεισμός 400 περίπου μεταναστών στο βουνό του Λαδοχωρίου συνεχίζεται και γίνεται όλο και πιο ασφυκτικός. Τα πραιτοριανά σώματα του θεσμικού ρατσισμού, εμποδίζουν ακόμα και την διέλευση των μεταναστών μέσα από την πόλη της Ηγουμενίτσας: οι ξυλοδαρμοί, οι εξευτελισμοί και η τρομοκρατία έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητας για αυτούς. Είναι ο ίδιος ρατσισμός που θεωρεί τους μετανάστες περιττούς, εμπόδια που πρέπει να παραμεριστούν, να πεταχτούν στο οικονομικό και κοινωνικό περιθώριο, στα γρανάζια των ατερμόνων διαδικασιών του νομοσχεδίου για την ιθαγένεια, στις φυλακές ή στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης που τώρα ονομάζονται ανενδοίαστα «χώροι υποδοχής και φιλοξενίας».

 Όμως, η κουλτούρα του αποκλεισμού και της εγκατάλειψης δεν μένει μόνο στους θεσμικούς φορείς και στα όργανα καταστολής τους. Διαχέεται και μέσα στο κοινωνικό σώμα και βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να αναπαραχθεί στους χώρους εργασίας, στα σχολεία, στις πλατείες, στις γειτονιές και στις πόλεις μας. «Εγκληματίες», «κλέφτες», «μιαροί»… Αυτά τα κοσμητικά επίθετα φέρουν, προφανώς, οι μετανάστες για την εργοδοσία του DIA Λαδοχωρίου στην περιοχή της Ηγουμενίτσας. Αρχικά το εν λόγω κατάστημα την μεγάλης αλυσίδας Super Market DIA επέτρεπε στους μετανάστες να μπαίνουν για να ψωνίζουν ένας-ένας κάτω από καθεστώς επιτήρησης (στο εν λόγω κατάστημα χρέη ιδιωτικής ασφάλειας εκτελούν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μετά από εντολή των εργοδοτών). Στη συνέχεια, όμως, τα μέτρα αυξήθηκαν με συνέπεια την πλήρη απαγόρευση εισόδου σε αυτό. Με λίγα λόγια «έξω οι ξένοι απ’ το κατάστημά μας!». Όταν ρωτήθηκαν κάποιοι εργαζόμενοι του συγκεκριμένου καταστήματος τον λόγο της απαγόρευσης εισόδου στους μετανάστες, η απάντηση ήταν η αναμενόμενη: «Εντολή από τον προϊστάμενο μας».

 

 Η έννοια της ιδιοκτησίας και της κατοχύρωσης του ζωτικού χώρου πάντα συμπορεύεται με τον ρατσισμό, θεσμικό ή διάχυτο.

Είναι ο ρατσισμός που κάνει τους «ντόπιους» να αποδίδουν στους «ξένους εισβολείς» τις ευθύνες για την καταπίεση και την εκμετάλλευση τους και για την καθημερινή μιζέρια που παράγει ο καπιταλισμός. Όμως ο ρατσισμός και η ξενοφοβία δεν δημιουργείται μόνο εκ των έξωθεν. Στη συνείδηση του καθενός και της καθεμίας είναι να ξεπεράσει τους πλαστούς διαχωρισμούς και να πάψει να δαιμονοποιεί τους μετανάστες αντιμετωπίζοντας τους σαν το «επικίνδυνο Άλλο».

Να σταματήσει ο αποκλεισμός των μεταναστών στην Ηγουμενίτσα

Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες του DIA Λαδοχωρίου να μην υπακούσουν στις ρατσιστικές και φασιστικές εντολές της εργοδοσίας τους.

 Πόλεμο στο Ρατσισμό – Αλληλεγγύη στους μετανάστες

 

Αντιρατσιστική Κίνηση Ηγουμενίτσας

Ιός Αταξίας, σύντροφοι-ισσες από Αγρίνιο

 

Στις 6/06 και ημέρα Κυριακή πραγματοποιήθηκε στην πόλη της Ηγουμενίτσας συγκέντρωση αντιπληροφόρησης για το ζήτημα των μεταναστών από το Συντονιστικό Δ. Ελλάδας για την αλληλεγγύη στους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Στην συγκέντρωση παραβρέθηκαν περίπου 60 αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες, ενώ διαβάστηκαν και μοιράστηκαν κείμενα.

 

Πριν την συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε αποστολή στο Λαδοχώρι, μετά από πρωτοβουλία της Αντιρατσιστικής Κίνησης Ηγουμενίτσας. Στην αποστολή αυτή έγινε διανομή ειδών πρώτης ανάγκης στους μετανάστες που διανέμουν εκεί, ενώ στήθηκε και ένα αυτοσχέδιο υπαίθριο ιατρείο και πραγματοποιήθηκε ιατρική εξέταση από γιατρούς.

Η στήριξη των μεταναστών και μεταναστριών, στα όρια του καθενός και της καθεμίας, δεν μπορεί παρά να αποτελεί μια από τις συνιστώσες της έμπρακτης αλληλεγγύης, μαζί με την νομική βοήθεια, την αντιπληροφόρηση, τις κινητοποιήσεις και δράσεις, τον πολιτικό λόγο ενάντια στον ρατσισμό και φασισμό, την ρήξη με τους θεσμούς που γενούν και αναπαραγάγουν τους διαχωρισμούς μεταξύ των ανθρώπων. Η αλληλοβοήθεια και η στήριξη, όταν γίνεται στα πλαίσια μιας συνολικής πολιτικής θέσης, χωρίς ιδιοτέλειες και θλιβερούς καιροσκοπισμούς, είναι ένα ακόμα βήμα προς την άρση των διαχωρισμών μεταξύ ξένων και ντόπιων. Τα σημεία των καιρών υπογραμμίζουν για μια ακόμη φορά, πως στο κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι.

 

 

 

 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ Β.Δ. ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ 

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΧΤΡΟΣ ΣΟΥ; 

Τον πεινασμένο, που σ' άρπαξε το τελευταίο ψωμί, σαν εχτρό τον αντιμετωπίζεις. Μα τον κλέφτη, που δεν πείνασε ποτέ του δεν ορμάς ν' αρπάξεις από το λαρύγγι. Μπέρτορλντ Μπρέχτ (1935) 

Μέσα από διαφορετικούς δρόμους και σπρωγμένα από διαφορετικές αιτίες, ρεύματα μεταναστών από Ασία, Αφρική και Βαλκάνια εισέρχονται διαρκώς στην κοινωνική μας σφαίρα. Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια δέχεται ένα μεγάλο αριθμό μεταναστών, γεγονός που οφείλεται κατά κύριο λόγο στην γεωγραφική της θέση και τις πολιτικές επιλογές των κυβερνώντων της, μιας και αποτελεί ανατολικό σύνορο της Ευρώπης και πύλη εισόδου προς τη Δύση.

Η αδυναμία επιβίωσης σε περιοχές οικονομικά λεηλατημένες, οι πολεμικές επιχειρήσεις για την αφαίμαξη φυσικών και ανθρωπίνων πόρων, οι “αντι- τρομοκρατικές” εκστρατείες εμπάργκο ή και οι φυσικές καταστροφές, είναι μερικές από τις αιτίες της καταναγκαστικής φυγής όλο και περισσοτέρων ανθρώπων προς την Ευρώπη για την αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος.

 

Στους κάμπους της ΒΔ Ελλάδας (μανταρίνια, φράουλες, πορτοκαλεώνες) ή στα καπνοχώραφα της Αιτωλοακαρνανίας, μετά το ’90 εκατοντάδες μετανάστες, προερχόμενοι κυρίως από τις γειτονικές βαλκανικές χώρες, συνεισέφεραν και συνεισφέρουν τα μέγιστα στην αγροτική παραγωγή με ανασφάλιστη εργασία και μεροκάματα πείνας (εφόσον υπάρχουν) δίνοντας την ευκαιρία σε επιτήδειους να κερδοφορούν. Σήμερα, στις παραπάνω περιοχές, εκατοντάδες οικογένειες μεταναστών, ζουν και εργάζονται στους κλάδους των οικοδομών, της γεωργίας, της κτηνοτροφίας και του τουρισμού με όρους στυγνής εκμετάλλευσης. Παρ’ όλα αυτά, τα κύματα εξαθλιωμένων που αναζητούν μια αξιοπρεπή ζωή δεν σταματούν ποτέ. Από το 2000 και μετά, το δεύτερο κύμα μεταναστών που καταφθάνει στην Ελλάδα προέρχεται κυρίως από χώρες της Ασίας και της Αφρικής. Αποτελούν αυτούς που δέχονται πλέον τη μεγαλύτερη ταξική\ εθνική\ σεξιστική καταπίεση και το θεσμισμένο και διάχυτο κοινωνικό ρατσισμό. Όσοι επιλέγουν να φύγουν από τις χώρες τους, δε φεύγουν παρά επειδή αυτές έχουν καταστεί αντικείμενο εκμετάλλευσης και λεηλασίας από τα δυτικά κράτη και τις πολυεθνικές που εδρεύουν σε αυτά.

 

Από την άλλη πλευρά, τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και οι ίδιοι μηχανισμοί κερδοφορίας που ευθύνονται για την δημιουργία και τον πολλαπλασιασμό των καραβανιών των σύγχρονων φυγάδων, έρχονται να τους αποδώσουν τον χαρακτηρισμό «παράνομοι» .

 

Όσοι λοιπόν καταφέρνουν και επιβιώνουν από νάρκες και πνιγμούς, φθάνουν στην Ελλάδα περνώντας από σύγχρονα σκλαβοπάζαρα πληρώνοντας αντίτιμο για τη ζωή τους και τότε είναι που έρχονται αντιμέτωποι με την ίδια την κόλαση. Καθημερινός ρατσισμός, εξευτελισμός της ανθρώπινης υπόστασης, ταπείνωση και φοβοκρατία, προπαγάνδα των ΜΜΕ για την εγκληματικότητα των “ξένων”, δολοφονίες κρατικές ή “εργατικά ατυχήματα”, μαύρη εργασία, ώθηση των γυναικών στην πορνεία αλλά και γενικότερη σεξιστική εκμετάλλευση, επιχειρήσεις-σκούπα, στρατόπεδα συγκέντρωσης, απελάσεις, σύγχρονη δουλεία υπό καθεστώς ομηρίας, χωρίς ασφάλιση… σε μια χώρα όπου η μεταναστευτική πολιτική κυριαρχείται από την ιδέα των γκρίζων ζωνών της Ευρώπης-φρούριο, και σε βαθμό που χωρικά και υδάτινα σύνορα φυλάσσονται επί 24ώρου βάσεως.

 

Έτσι και στην Ηγουμενίτσα, πόλη με λιμάνι άρα και βασική πύλη εξόδου προς τη Δύση, μετανάστες από διαφορετικούς τόπους και διαφορετικές κουλτούρες καταφθάνουν, ψάχνοντας αγωνιωδώς την κατάλληλη στιγμή για τη φυγή τους από τη χώρα, για τον υποτιθέμενο παράδεισο της κεντρικής Ευρώπης.

 

Αυτή τη στιγμή γύρω στα 450 άτομα(μετανάστες) -με σοβαρές ασθένειες (χρόνια αναπνευστικά προβλήματα, σακχαρώδη διαβήτη, ψώρα, κ.α.) αλλά και σοβαρά τραύματα- περιφέρονται στην πόλη, ζώντας ανά ομάδες σε πρόχειρους αυτοσχέδιους καταυλισμούς στα γύρω δασύλλια, στερούμενοι ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, τροφής, ρουχισμού αλλά και στοιχειώδους υγιεινής . Μαζί με αυτούς που στοιβάζονται σε άθλιους χώρους κράτησης, υπό άθλιες συνθήκες, ο αριθμός φαίνεται να ξεπερνάει κατά καιρούς τους 500.

 

Το ζήτημα των μεταναστών αρχίζει να αποτελεί ένα μείζον θέμα για την μικρή κοινωνία της πόλης και των περιχώρων της Ηγουμενίτσας άλλα όπως και στις υπόλοιπες πόλεις η αντιμετώπιση του «προβλήματος» από την κρατική και πολιτική εξουσία είναι σαφής : Μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του Κούρδου μετανάστη Αριβάν Οσμάν Αμπντουλάχ, στις 3-4-2008, από λιμενόμπατσους της Ηγουμενίτσας (η υπόθεση έχει πάρει τον αργό δρόμο της «δικαιοσύνης», η πολιτική ευθύνη είναι κάτι που όλοι γνωρίζουν μα κανείς δεν την αναλαμβάνει και οι φυσικοί υπεύθυνοι παραμένουν ελεύθεροι και πληρώνονται από το κράτος για την προστασία των πολιτών!), πλήθος γεγονότα που αποδεικνύουν την αντιμετώπιση των προσφύγων ως ανθρώπων δεύτερης διαλογής, ακολουθούν : Εισβολές αστυνομικών στους πρόχειρους καταυλισμούς των μεταναστών και κάψιμο των ελάχιστων προσωπικών τους αντικειμένων, μαζικές συλλήψεις και ξυλοδαρμοί μεταναστών, επιθέσεις μπατσόσκυλων, νυχτερινά ανθρωποκυνηγητά… όλα αυτά είναι γεγονότα που δεν πρέπει να μείνουν αναπάντητα. Σε μια εποχή που η οικονομική τρομοκρατία των περικοπών μισθών και συντάξεων, των μαζικών απολύσεων και της καταπάτησης των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, συμπληρώνεται με την πολιτική τρομοκρατία των εισβολών σε κοινωνικά στέκια, των διώξεων αγωνιστών ,της στοχοποίησης κοινωνικών χώρων, των προληπτικών προσαγωγών, των συνεχών επιθέσεων των ΜΑΤ στις διαδηλώσεις, της βάρβαρης ρίψης χημικών και των χαλκευμένων διώξεων σε βάρος εργαζομένων και νέων.

 

Αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες κάτοικοι της Ηγουμενίτσας αλλά και των γύρω νομών έχουμε κάνει ένα πρώτο βήμα ως ένδειξη της έμπρακτης στήριξής μας στους μετανάστες, έχοντας αναπτύξει σχέσεις με τους ανθρώπους αυτούς, με τακτικές επισκέψεις στους καταυλισμούς τους και μοίρασμα υλικού πρώτης ανάγκης(ρούχα, τρόφιμα), άλλα και παρέχοντας στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε αντίθεση με τους θεσμικούς αρμόδιους φορείς. Σημαντικό άνοιγμα προς την τοπική κοινωνία έχει γίνει με την πραγμάτωση μιας μεγάλης για τα δεδομένα της πόλης πορείας.

 

Όσο όμως συνεχίζουν να υπάρχουν σύνορα, πόλεμοι, λιμάνια, τελωνεία, εκμετάλλευση και συμφέροντα, θα υπάρχουν και μετανάστες. Και τίποτα δεν θα είναι αρκετό για να γίνουν οι αόρατοι ορατοί.

 

Για τους λόγους αυτούς, προχωρήσαμε στη δημιουργία του Συντονιστικού Δυτικής Ελλάδας για την αλληλεγγυη στους Μετανάστες και τους Πρόσφυγες και με τον μεταξύ μας συντονισμό και τη διαρκή επαφή, αναδεικνύουμε πολιτικά το μεταναστευτικό ζήτημα κυρίως της Β.Δ. Ελλάδας. Με τη στόχευση ότι η κίνηση αυτή θα είναι και η απάντηση στο ρατσισμό, την εκμετάλλευση και στους εχθρούς της ελευθερίας, είναι ανοιχτή σε όποιον θέλει να συμμετάσχει με την παραδοχή πως ο χαρακτήρας της είναι αντιιεραρχικός, αντικομματικός, αδιαμεσολάβητος, μακριά από φιλάνθρωπες ιδιοτέλειες και Μ.Κ.Ο. , και λειτουργεί με όρους αυτοοργάνωσης και συνδιαμόρφωσης των κοινών δράσεων και παρεμβάσεων.

 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

 

Συντονιστικό Δυτικής Ελλάδας για την αλληλεγγύη στους μετανάστες και τους πρόσφυγες

Για περισσότερη ενημέρωση υπάρχει και το μπλογκ της Αντιρατσιστικής Κίνησης Ηγουμενίτσας

Πανό που αναρτήθηκε στο Αγρίνιο 

Στην περιοχή της Ηγουμενίτσας το τελευταίο διάστημα έχει ενταθεί ένας πραγματικός πόλεμος εναντίων των προσφύγων. Τα περιστατικά κατά των προσφύγων είναι συνεχή και δεν στερούνται βαρβαρότητας. Πριν λίγους μήνες ένας Κούρδος πρόσφυγας είχε δολοφονηθεί από λιμενικούς που του είχαν λιώσει το κεφάλι στο δρόμο, το έγκλημά του ήταν ότι ήταν πρόσφυγας. Η κατάσταση απο τότε δεν βελτιώθηκε.

Δεκάδες πρόσφυγες κρατήθηκαν παράνομα υπό απαράδεκτες συνθήκες σε υποτυπώδη κρατητήρια, ανάμεσά τους πολύ συχνά και μικρά παιδιά. Το τελευταίο διάστημα οι πρόσφυγες δέχθηκαν αρκετές φορές τις επισκέψεις της αστυνομίας που διέλυε τα πρόχειρα καταλύματα τους.

Υπάρχουν καταγγελίες από τους ίδιους τους πρόσφυγες ότι κατά τις επιχειρήσεις εναντίων τους, τουςέκαψανρούχα και κουβέρτες. Κάπου μέσααπό αυτά τα γεγονότα γεννήθηκαν μια σειρά από δράσεις αλληλεγγύης. Οργανώθηκαν μοιράσματα τροφίμων και ρούχων, ενώ τους πρόσφυγες επισκέφθηκαν και γιατροί και συγκεντρώθηκαν φάρμακα που χρειαζόταν.

Το Σάββατο προηγήθηκε ανοιχτή εκδήλωση που πήρε χαρακτήρα συνέλευσης.

Την Τρίτη 02/03 θα πραγματοποιηθεί πορεία αλληλεγγύης που θα ξεκινήσει από το κέντρο της πόλης στις 6 το απόγευμα.