Κάποια μέρα θα γίνω χαμαιλέοντας.
Κάποια μέρα τα χρώματα των ρούχων μου
θα δίνουν τη χροιά των αισθημάτων μου.
Λευκό, όταν η αγνότητα μου με γυμνώνει.
Κίτρινο, όταν το μίσος μου φτάνει στα όρια του.
Κόκκινο, όταν το αίμα μου είναι πιο ορμητικό από τις επιθυμίες μου.
Μαύρο, όταν η μοναξιά μου είναι πιο κρύα από το θάνατο.
Και άλλες μέρες, με μωβ, πράσινο, μπορντό, μπλε, το καθένα στη μοναξιά του και το καθένα σε συνδυασμό με τα άλλα, σαν ένα τεράστιο παγώνι, σαν ένας κλόουν για να διασκεδάζουν οι περαστικοί.
Κάποια μέρα θα γίνω αηδόνι.
Κάποια μέρα θα γίνω κοράκι.
Κάποια μέρα θα εκφράζω τα αισθήματα μου με νότες.
Κάποια μέρα θα εκφράζω τα αισθήματα μου κραυγές.
Ντο αγνότητας, λα μίσους, φα ορμής, μι μοναξιάς.
Και άλλες μέρες, με ρε, σολ, σι με υφέσεις και διέσεις,
η κάθε μέρα στη μοναξιά της και η κάθε μια σε συνδυασμό με τις άλλες,
σαν ένα τεράστιο πεντάγραμμο, στο οποίο οι νότες τις έχει τοποθετήσει ένα μικρό παιδί,
σαν ένα ζητιάνο με ακορντεόν που χλευάζουν οι περαστικοί για την ασυνέχεια της μουσικής του.
Κραχ