ΘΡΑΣΥΔΕΙΛΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ APERTUS ΣΤΟ ΑΓΡΙΝΙΟ

 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΡΑΣΥΔΕΙΛΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ APERTUS

 

Στις 11/06/15 τα ξημερώματα, ο χώρος της κατάληψης Apertus, δέχτηκε θρασύδειλη επίθεση από τα βοθρολύματα της χρυσής αυγής, που μετά από δύο χρόνια αδράνειας στην πόλη του Αγρινίου, αποφάσισαν να βγουν για λίγο από τις τρύπες τους. Συγκεκριμένα, πέταξαν τρικάκια, έγραψαν σύνθημα στο εξωτερικό τοίχο της κατάληψης και έκαψαν την μαυροκόκκινη σημαία που βρίσκονταν στην αυλή του χώρου.

 

Δεν είναι η πρώτη φορά που χώρος δέχτηκε τέτοιου είδους θρασύδειλή επίθεση από τους νεοναζί παρακρατικούς. Παρόμοιου τύπου επίθεση δέχτηκε στις 21/04/13, καθώς και στις 11/07/12. Όμως, αυτά τα χτυπήματα δεν μας φοβίζουν, ούτε μας τρομοκρατούν. Μας οπλίζουν με περισσότερη ορμή για αγώνα.

 

Η θρασύδειλη αυτή επίθεση, που πραγματοποιήθηκε την περίοδο που λαμβάνει χώρα η λεγόμενη «δίκη της χρυσής αυγής», μπορεί να αναγνωστεί σαν μια προσπάθεια συσπείρωσης των «μελών» της φασιστοσυμμορίας. Όμως, αυτοί  οι «λαμπροί απόγονοι του Λεωνίδα», που προβαίνουν αργά την νύχτα σε αυτές τις κινήσεις, είναι άφαντοι σε όλα τα δικαστήρια που πραγματοποιούνται στο Αγρίνιο, μετά από δικές τους μηνύσεις, σε αναρχικούς, αντιεξουσιαστές, αντιφασιστές και κόσμο του μαχητικού αντιφασισμού.

 

Η κατάληψη Apertus, όπως όλες οι καταλήψεις και οι αυτοοργανωμένοι χώροι αντίστασης και αλληλεγγύης, ως προπύργια ατομικής και κοινωνικής απελευθέρωσης, ανέκαθεν αποτελούσαν στόχους του κράτους, του παρακράτους και των εχθρών της ελευθερίας. Αυτή την στιγμή, οι χώροι αυτοί, βρίσκονται μπροστά σε μια συνθήκη ανασυγκρότησης της φασιστικής επιθετικότητας που επιδιώκει να αποκτήσει προοπτικές για μια ισχυρή θέση στην λεγόμενη κεντρική πολιτική σκηνή.

 

Ωστόσο, ιστορικά, η μόνη προοπτική του φασισμού είναι η συντριβή του. 

 

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΣΑΚΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

 

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ APERTUS

 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΑΝΑΡΧΙΚΟ- ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΣΤΕΚΙ ΑΝΤΙΠΝΟΙΑ ΠΟΥ ΤΑ ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ 9ΗΣ ΙΟΥΝΙΟΥ ΔΕΧΤΗΚΕ ΕΜΠΡΗΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΑΠΟ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΟΥΣ.

 

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΑΝΟΥΚΛΑ

 

Κατάληψη Apertus

Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος στο Αγρίνιο

Καλυβίων 70

 

Ο ταχυδακτυλουργός του Πολυτεχνείου.

 

nekroi_polytexneiou2

 

Στις 17 Νοεμβρίου του 1973 και ώρα μία το μεσημέρι, μια «μιαρή» φιγούρα  για τα δεδομένα της τότε αθηναϊκής κοινωνίας βρίσκονταν στην συμβολή των οδών Αχαρνών και Χέϋδεν, μαζί με τον 13χρονο γιό του. Αφγανικής καταγωγής, με τούρκικη υπηκοότητα, ταχυδακτυλουργός στο επάγγελμα: αυτά τα χαρακτηριστικά από μόνα τους αρκούσαν για να δεχτεί μια θανάσιμή ριπή στην κοιλιά από το μυδράλιο τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος της Χούντας. Ο Αλέξανδρος Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας, ετών 43, ήταν κάτοικος του Αγίου Παντελεήμονα. Όπως έχουν καταγράφει ως τώρα τα στοιχεία, ο Μπασρί ήταν ο μόνος από τους δεκάδες δολοφονηθέντες του Πολυτεχνείου που μεταφέρθηκε απευθείας στο νεκροτομείο. Ούτε σε Νοσοκομείο, ούτε σε Σταθμό Πρώτων Βοηθειών, ούτε σε Θεραπευτήριο. Κατευθείαν στο Νεκροτομείο.

 

Μιάμιση δεκαετία αργότερα στο ίδιο σημείο το κτήριο επί των  οδών Αχαρνών και Χέϋδεν καταλαμβάνεται από άγριους νεολαίους, αντιεξουσιαστές και αναρχικούς. Επί δυόμιση περίπου δεκαετίες, η Villa Amalias αποτελεί ένα κοινωνικό ανάχωμα ενάντια στους φυσικούς και πολιτικούς απογόνους της Χούντας και σε κάθε φασισμό, εθνικισμό και ρατσισμό. Η Villa Amalias, αποτέλεσε ένα διαρκή κρυφό φόρο τιμής στον Αφγανό Ταχυδακτυλουργό με το τούρκικο διαβατήριο. Ίσως τυχαία, αλλά αυτό δεν έχει σημασία: η Villa Amalias ήταν εκεί, όπως και ο Αλέξανδρος Μπαρσί Καράκας.

 

Ένας χρόνος από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα

fissas-apertus

 

Στις 18/09/13 παρακρατικοί φασίστες  της Χρυσής Αυγής  επιτίθενται στον 34χρονο αντιφασίστα, rapper και εργάτη Παύλο Φύσσα  και  στην ολιγομελή παρέα του έξω από μπαρ στο Κερατσίνι. Κατά τη διάρκεια της επίθεσης ο φασίστας Ρουπακιάς μαχαιρώνει θανάσιμα τον Παύλο Φύσσα, τη στιγμή που λίγα μόλις μέτρα μακρύτερα βρισκόταν ομάδα Δ.Ι.Α.Σ, η οποία ατάραχη επόπτευε το συμβάν και ενήργησε μόνο όταν ήταν ήδη πολύ αργά. Ο Παύλος (γνωστός στην χιπ χοπ κοινότητα ως Killah P) ήταν γνωστός στη περιοχή του για την αντιφασιστική του δράση και τις ακτιβιστικές του ενέργειες που συμπεριλάμβαναν συναυλίες για την κάλυψη ιατρικών εξόδων άπορων και  μοιράσματα ρούχων και κουβερτών σε αστέγους στους δρόμους του Πειραιά, ενώ παράλληλα μέσα από τα τραγούδια του εναντιωνόταν σε κάθε μορφή ρατσισμού, φασισμού, και εκμετάλλευσης, φροντίζοντας αυτό το μήνυμα να είναι ηχηρό. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, δεν ήταν ένα μεμονωμένο και τυχαίο συμβάν, αλλά ένα γεγονός κρατικά σχεδιασμένο και παρακρατικά εκτελεσμένο.

 

Το αντιφασιστικό κίνημα απάντησε στη δολοφονία με ογκώδεις διαδηλώσεις και συγκρούσεις σε όλο τον ελλαδικό χώρο. η διαφαινόμενη κοινωνική αναταραχή και η άμεση διασύνδεση του δολοφόνου με τη Χ. Α.  οδήγησε στις συλλήψεις και φυλακίσεις ακόμα και τις ηγετικής ομάδας της Χ.Α. Το διάστημα που ακολούθησε τη δολοφονία το κράτος μετατράπηκε σε διώκτη φασιστών και τα ΜΜΕ ανακάλυψαν τους εγκληματίες εκλεγμένους βουλευτές και τις διασυνδέσεις τους με την αστυνομία και τη μαφία.

 

 Το κράτος εκτάκτου ανάγκης επαναπροσδιορίζει τις συστημικές ισορροπίες εξοβελίζοντας την εφεδρεία της Χ.Α. αφού έχει όμως ενσωματώσει σε μεγάλο βαθμό τις πολιτικές του μίσους και τα περιεχόμενα του φασισμού:  ‘Έτσι στήνει στρατόπεδα συγκέντρωσης, απελαύνει μετανάστες, αθωώνει τα αφεντικά στη Μανωλάδα, δημιουργεί  φυλακές υψίστης ασφαλείας, διαπομπεύει  οροθετικές, διώκει και φυλακίζει αγωνιστές, καταστρέφει τη δημόσια παιδεία και υγεία, λεηλατεί τους δημοσίους και ελεύθερους  χώρους, οδηγεί χιλιάδες ανθρώπων στην ανέχεια και την εξαθλίωση, ιδιωτικοποιεί  κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής, εξισώνει την ομοφυλοφιλία με τη παιδοφιλία και τη κτηνοβασία κλείνοντας το μάτι για επιθέσεις κατά ομοφυλοφίλων.

 

ΕΝΑΝ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ

 ο φασισμός, ο ρατσισμός, ο σεξισμός και  η ομοφοβία είναι πιο  ορατά όσο ποτέ.

 

ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ

ΝΑ ΟΞΥΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Για ένα κόσμο ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης

 

Αντιφασιστική συγκέντρωση

Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2014

ώρα 19:00, πλατεία Δημάδη

 

Κατάληψη Apertus

Ελεύθερος κοινωνικός χώρος στο Αγρίνιο

 

Για τους αγώνες αθλητών που δε βραβεύτηκαν.

 

paros14fin

 

Οι Ρωμαίοι έτρεφαν μεγάλη αγάπη για το απάνθρωπο και αιματοβαμμένο άθλημα των μονομαχιών στις αρένες της αρχαίας Ρώμης. Εκεί πραγματοποιούνταν μονομαχίες μεταξύ ζώων και μονομάχων ή μόνο μεταξύ μονομάχων. Οι μονομάχοι ήταν αιχμάλωτοι ή σκλάβοι. Ο Σπάρτακος δεν γεννήθηκε σε καθεστώς δουλείας: ήταν ένας ελεύθερος άνθρωπος από τη Θράκη, λιποτάκτης από τον ρωμαϊκό στρατό. Πουλήθηκε ως σκλάβος και έγινε ένας αθλητής που διέπρεψε στις ρωμαϊκές αρένες. Κατάφερε όμως να συνωμοτήσει με άλλους 70-80 μονομάχους που τελικά έγιναν αρκετές χιλιάδες. Κάποιο πρωί οι ρωμαίοι είδαν τους μονομάχους να τους κοιτούν με υψωμένες τις λόγχες. Εκείνες τις μέρες οι σκλάβοι αντιμετώπισαν τις ρωμαϊκές λεγεώνες, επιστρέφοντας ένα μέρος από την βία που δέχονταν μετά από τόσα χρόνια υποδούλωσης. Οι εξεγερμένοι μονομάχοι μετά από αρκετό καιρό σφαγιάστηκαν. Κατάφεραν όμως να ζήσουν δύο χιλιετίες, ως σύμβολο των ανθρώπων που δεν σκύβουν το κεφάλι σε καμιά εξουσία και υποδούλωση.

 

spartacus-representative-of-proletariat-3

 

Η Μίλντρεντ Ντίντρικσον («Μπέιμπ») γεννήθηκε το 1911 στο Τέξας και διέπρεψε σε αναρίθμητα αθλήματα. Στίβος, γκολφ, τένις, μπάσκετ, κολύμπι, μπιλιάρδο, μπόουλινγκ… Ένας δημοσιογράφος της εποχής την είχε ρωτήσει αν υπάρχει κάποιο παιχνίδι που να μην είχε παίξει. «Οι κούκλες» ήταν η απάντηση, δηλωτική του πνεύματος της. Η καθημερινότητά της Μπέιμπ ήταν μια μόνιμη σύγκρουση με τα κοινωνικά στερεότυπα περί θηλυκότητας. Μια σύγκρουση με τις έμφυλες διακρίσεις. Μια πρόταση για την γυναικεία χειραφέτηση. Το παρατσούκλι της δεν ήταν παρά ένα οξύμωρο σχήμα.

 

Babedidr3

 

Ο Τζέιμς Όουενς γεννήθηκε το 1913 και ήταν το έβδομο από τα έντεκα αδέρφια της οικογένειάς του. Ήταν ένας μαύρος, γεννημένος στην Αλαμπάμα των ΗΠΑ και οι παππούδες του ήταν σκλάβοι. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1936, κέρδισε 4 χρυσά ολυμπιακά μετάλλια στο τρέξιμο και στο άλμα εις μήκος, προκαλώντας την οργή του Χίτλερ. Έμπρακτα ακύρωσε τις φυλετικές θεωρίες του Γ' Ράιχ. Πολλοί γιόρτασαν με αυτήν την νίκη. Όταν ο Όουενς επέστρεψε στην χώρα του, δεν δέχτηκε καμία τιμητική διάκριση. Επέστρεψε στην προηγούμενη ζωή του: έμπαινε στα λεωφορεία από την πίσω πόρτα, έτρωγε σε εστιατόρια για μαύρους, χρησιμοποιούσε τουαλέτες για μαύρους, έμενε σε ξενοδοχεία για μαύρους.

 

jesseowens02

 

Ο γίγαντας του Μποξ δεν πάλεψε λυσσαλέα μόνο μέσα στο ρινγκ. Ο Μοχάμεντ Άλι έδωσε μάχες και έξω από αυτό, μεταφέροντας τους αγώνες μέσα στην κοινωνία. Αγάπησε από μικρός το μποξ. Ο ρατσισμός και οι φυλετικές διακρίσεις στον αμερικανικό νότο που γεννήθηκε τον οδήγησαν στην πυγμαχία για να καταφέρει να επιβιώσει απέναντι στην  βία του δρόμου. Βιώνοντας τον ρατσισμό και την προκατάληψη, αρνήθηκε να πάρει μέρος στον Πόλεμο του Βιετνάμ. «Κανένας Βιετκόνγκ δεν με έχει αποκαλέσει αράπη» θα πει εμφατικά στα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης το 1967. Έτσι τον αποκάλεσαν προδότη της παρτίδας, του αφαίρεσαν τον τίτλο του παγκόσμιο πρωταθλητή. Του απαγόρευσαν να συνεχίσει το μποξ. Όσο το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ τον έσερνε σε δίκη για την άρνηση στράτευσης, κάποιοι νέοι που τον συμπαραστέκονταν του ζήτησαν να απαγγείλει κάτι.  «Me, we». Εγώ, εμείς.

 

ALI

 

1968. Η χρονιά των εξεγέρσεων και των κινημάτων αμφισβήτησης. Στο ολυμπιακό στάδιο της Πόλης του Μεξικό στο βάθρο ανεβαίνουν ξυπόλυτοι, δυο αμερικανοί μαύροι αθλητές, ο Τομι Σμιθ και ο Τζον Κάρλος, στην πρώτη και τρίτη θέση αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια ανάκρουσης του εθνικού αμερικανικού ύμνου, οι δυο αθλητές σκύβουν το κεφάλι και υψώνουν τη σφιγμένη γροθιά τους, μέσα σε μαύρα γάντια. Είναι ο χαιρετισμός του επαναστατικού κινήματος των Μαύρων Πανθήρων… Καταγγέλλουν σε ολόκληρο τον κόσμο τον ρατσισμό των Η.Π.Α. Η Αμερική στιγματίζεται. Τους διώχνουν αμέσως από το ολυμπιακό χωρίο. Τους απαγορεύεται να λάβουν ξανά μέρος σε αθλητική συνάντηση. Επιστρέφοντας στην χώρα τους δεν τους δίνει κανείς δουλεία. Η γροθιά τους, όμως,  παραμένει υψωμένη.

 

Tommy_Smith_and_John_Carlos

Ο εγγονός των σκλάβων που εξόργισε τον Χίτλερ

225px-Jesse_Owens1

 

Ο Τζέσε Όουενς γεννήθηκε το 1913 και ήταν το έβδομο από τα έντεκα αδέρφια της οικογένειάς του. Ήταν ένας μαύρος, γεννημένος στην Αλαμπάμα των ΗΠΑ και οι παππούδες του ήταν σκλάβοι. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1936, κέρδισε 4 χρυσά ολυμπιακά μετάλλια στο τρέξιμο και στο άλμα εις μήκος, προκαλώντας την οργή του Χίτλερ. Έμπρακτα ακύρωσε τις φυλετικές θεωρίες του Γ' Ράιχ. Πολλοί γιόρτασαν με αυτήν την νίκη. Όταν ο Όουενς επέστρεψε στην χώρα του, δεν δέχτηκε καμία τιμητική διάκριση. Επέστρεψε στην προηγούμενη ζωή του: έμπαινε στα λεωφορεία από την πίσω πόρτα, έτρωγε σε εστιατόρια για μαύρους, χρησιμοποιούσε τουαλέτες για μαύρους, έμενε σε ξενοδοχεία για μαύρους.

 

Έφυγε από τη ζωή, σαν σήμερα, στις 31 Μαρτίου του 1980.

 

“έξω οι έλληνες”!

 

από το περιοδικό sarajevo | τ.58

 

Αν το έλεγε κανείς πριν 20, 15, 10 ή 5 χρόνια, θα τον πέρναγαν για τρελό. Αλλά συμβαίνει. Συμβαίνει αυτό που το 99,9% του ντόπιου πληθυσμού θεωρούσε αδιανόητο για τον εαυτό του: απελπισμένοι ελληνάρες μεταναστεύουν “παράνομα”· και γεύονται (θα γευτούν ακόμα περισσότερο…) τα σκατά με τα οποία τάισαν και ταΐζουν εκατοντάδες χιλιάδες άντρες και γυναίκες εδώ και 20 χρόνια. Αντιγράφουμε:

 

Μόνο τις τελευταίες 15 ημέρες περίπου 1.000 Ελληνες έφτασαν με τουριστικές βίζες στην Αυστραλία, αναζητώντας εργασία, στέγη και μια καλύτερη ζωή, ενώ από τον Ιούνιο ο αριθμός των ελλήνων μεταναστών που έφτασε στη μακρινή χώρα αγγίζει τους 3.000. Διαμένοντας σε ξενώνες και με τους Αυστραλούς να τους αντιμετωπίζουν σαν λαθρομετανάστες, καθώς δεν έχουν άδεια εργασίας, παλεύουν τώρα να βρουν μια δουλειά ώστε να παραμείνουν στη χώρα. “Είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει. Αισθάνομαι θλίψη. Καθημερινά έρχονται εκατοντάδες έλληνες και οι περισσότεροι είναι σε απελπισία”, δηλώνει … ο πρόεδρος της ελληνικής κοινότητας Μελβούρνης κ. Βασίλης Παπαστεργιάδης και συνεχίζει: “Αλλοι έρχονται διερευνητικά και άλλοι εντελώς απροετοίμαστα, για να εγκατασταθούν και να αποκτήσουν μια νέα ζωή. Αυτή τη στιγμή κοιτάμε να βρούμε χώρους διαμονής ώστε να μπορούν έστω και να προσωρινά να μείνουν κάπου”, καταλήγει ο κ. Παπαστεργιάδης.

 

Ο κ. Κώστας Μάρκου είναι ο γραμματέας της ελληνικής κοινότητας Μελβούρνης. Ο ίδιος τονίζει πως “υπάρχει ένα κλίμα πανικού και μια απογοήτευση. Ερχονται πολλοί και δεν ξέρουν πού να μείνουν. Είναι σε απόγνωση και δεν κάνουν καλή προεργασία”. Μάλιστα δεν είναι λίγοι εκείνοι που μέχρι να βρουν στέγη μένουν για μερικές ημέρες στα γραφεία της Κοινότητας. “Όσοι μεταναστεύουν θεωρούν πως ερχόμενοι στην Αυστραλία θα βρουν αμέσως δουλειά. Κάνουν λάθος. Η εύρεση εργασίας είναι μια χρονοβόρα διαδικασία και χρειάζεται πολύ ψάξιμο και τρέξιμο”, αναφέρει ο κ. Μάρκου και συστήνει στους ενδιαφερόμενους να έχουν οπωσδήποτε κάνει μια έρευνα αγοράς προτού ταξιδέψουν μέχρι την Αυστραλία…

 

Που είναι λοιπόν εκείνο το αγέρωχο, σκληρό ύφος του αναπτυγμένου επιβήτορα του κόσμου, που είχαν αυτοί και όλοι οι παρόμοιοί τους στα μέρη μας; Που είναι οι βεβαιότητες ότι οι μετανάστες, πρώτα απ’ τα βαλκάνια και την ανατολική ευρώπη, κι ύστερα απ’ την ασία και την αφρική, είναι “τρίτης διαλογής” άνθρωποι; Που είναι εκείνα τα γεμάτα από αδιαφορία και ρατσιστική αηδία βλέμματα; Χωράνε άραγε στις βαλίτσες;

 

Κι έχουν, ωστόσο, κάτι λίγα πλεονεκτήματα: ταξιδεύουν κυριλέ, σαν τουρίστες, κι όχι στοιβαγμένοι σε βάρκες. Δεν έχουν να περάσουν ναρκοπέδια, ούτε φράχτες. Φτάνουν γρήγορα στον (νομίζουν) “παράδεισο” κι όχι μετά από 4, 5 ή 10 χρόνια βίας, συλλήψεων, φυλακίσεων, “διοικητικών απελάσεων”. Κι ωστόσο δεν έχουν να ελπίζουν σε πολύ περισσότερα. Είναι γνωστός ο φασισμός / ρατσισμός των λευκών αυστραλών· μεγαλούργησε για πολλές γενιές σε βάρος των ιθαγενών, των δικών τους “μαύρων”.

 

Τι θα λένε, λοιπόν, οι αυστραλοί “πιασμένοι” στους δρόμους, στις δουλειές, στα λεωφορεία όταν βλέπουν έλληνες μετανάστες τελευταίας φουρνιάς; Θα λένε εμείς δεν είμαστε ρατσιστές – αυτοί είναι βρωμιάρηδες… Θα λένε έλληνες… βουλιάξανε τη χώρα τους και τώρα ήρθαν να καταστρέψουν κι εμάς… Θα λένε έλληνες… κοπρίτες… Θα λένε να τους προσέχετε αυτούς τους έλληνες: τους δίνεις το χέρι και μετά πρέπει να μετρήσεις τα δάκτυλά σου, αν τα έχεις όλα… Θα λένε δουλεύουν για όσο νάναι και μας παίρνουν τις δουλειές… Αυτά θα λένε. Αυτά λένε οι φασίστες παντού στον αναπτυγμένο καπιταλιστικά κόσμο· και δεν έχει καμία σημασία εναντίον ποιών τα λένε. Είναι πάντα οι “ξένοι”.

 

58_20b

 

Όταν φούσκωνε η σκατοπλημμύρα του φασισμού / ρατσισμού στα μέρη μας, στις αρχές των ‘90s, κάποιοι – ανάμεσά τους κι εμείς – προσπάθησαν να αντιστρέψουν την κατάσταση θυμίζοντας (μέσω διάφορων μορφών προπαγάνδας) ότι δεκάδες χιλιάδες ντόπιων είχαν υπάρξει μετανάστες εργάτες στην ευρώπη, στην αυστραλία, στη βόρεια αμερική, για το μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα. Οι βλακείες που εισπράταμε σαν “απαντήσεις” ήταν απύθμενες. Ναι… αλλά εμείς δεν πήγαμε παράνομα (λες και η “νομιμότητα” ή η “παρανομία” βαρύνει τον μετανάστη κι όχι το κράτος και τ’ αφεντικά που τον εκμεταλλεύονται). Ναι… αλλά εμείς δεν βρωμάγαμε… Ναι… αλλά εμείς είμασταν ήσυχοι και δεν δεν δημιουργούσαμε προβλήματα… Διαπιστώσαμε τότε (όχι χωρίς φρίκη) πόσο βαθειά είναι η απανθρωπιά εκείνου που βρίσκει την ευκαιρία να πατήσει πάνω σε κάποιον άλλον, η απανθρωπιά ακόμα και της πιο μικρής εξουσίας· πόσο εύκολο και ευχάριστο είναι το κέρδος του να εκμεταλλεύσαι έναν εργάτη γης, μια καθαρίστρια, ή μια γκαρσόνα στο κωλόμπαρο, επειδή το κράτος και η νομοθεσία σου τους σημαδεύουν στο κεφάλι μ’ ένα πιστόλι· και πόσο εύκολα ξεχνάει ο χθεσινός μετανάστης και σημερινός “άρχοντας στον τόπο του” ότι και “βρωμιάρης” υπήρξε, και “εγκληματίας”, και “παράνομος”, όχι επειδή έτσι ήταν πράγματι, αλλά επειδή έτσι τον έβλεπαν οι ντόπιοι – οι κατά περίπτωση δυνατοί που φτιάχνουν τις πιο έγκυρες “αλήθειες”.

 

Πέρασε ο καιρός. Οι ντόπιοι ξύπναγαν και κοίμιζαν τον ρατσισμό και την απανθρωπιά τους ανάλογα με το πως βόλευε τα αγαμημένα τους μήντια ή τις δικές τους μικροανάγκες επιβεβαίωσης. Αλλά ο καπιταλισμός δεν κάνει διακρίσεις! Η μηχανή που υποτιμάει και συντρίβει τις ζωές δεν δουλεύει μόνο στο αφγανιστάν, στο πακιστάν, στη σομαλία ή στη σενεγάλη… Δουλεύει παντού όταν δεν συναντάει εμπόδια της προκοπής.

Κι έτσι ήρθε η σειρά των πανέξυπνων, πανέμορφων, καλλιεργημένων, ικανών ελλήνων να ρίχνουν βιαστικά δυο αλλαξιές ρούχα σε μια βαλίτσα, και να ψάχνουν ξανά την “τύχη” τους μακριά. “Νόμιμα” ή “παράνομα”, “λαθραίοι” ή “με χαρτιά” θα ζήσουν στο πετσί τους (κατά ένα μέρος σίγουρα) εκείνα που είπαν, εκείνα που σκέφτηκαν, εκείνα που έκαναν στους Άλλους τα χρόνια της ευδαιμονίας. Ήδη αυτό συμβαίνει ακόμα και σ’ εκείνους / εκείνες που δεν είναι προλετάριοι αλλά φοιτητές ή καλοπληρωμένοι μισθωτοί στην ευρώπη: αααχααά…. έλληνας είπες ε; Να οι υποτιμητικές γκριμάτσες, να τα στραβά κοιτάγματα… Θα ψάχνουν εκεί, στην “ξενητειά”, ανθρώπους με γνώση και κατανόηση, και δεν θα βρίσκουν – εκτός από τίποτα αναρχικούς.

 

Όμως είμαστε σίγουροι πως ούτε όσοι / όσες βρεθούν σε τέτοια δύσκολη θέση και κατάσταση (ούτε οι συγγενείς και οι φίλοι τους) θα καταλάβουν! Δεν θα καταλάβουν τι έκαναν (και τι δεν έκαναν) οι ίδιοι ενάντια στους “αλβανούς”, στους “βούλγαρους”, στις “ουκρανές”, τις “ρωσίδες”, τις “φιλιππινέζες”, τους “αφγανούς”, τους “πακιστανούς” και τους “μαύρους”. Δεν θα καταλάβουν γιατί αυτές τις ωραίες εποχές θα αναπολούν!… Τις εποχές που ήταν από πάνω.

 

Έτσι θα γίνει. Εν τω μεταξύ δεν ακούμε καθόλου εκείνα τα θηρία αριστεροσύνης, επαναστατικότητας (και αριστερού ρατσισμού) που για καιρό, με κορύφωση μάλιστα τον καιρό της απεργίας πείνας των 300 μεταναστών απ’ την βόρεια αφρική, έριχναν τους κεραυνούς τους στους μετανάστες, κατηγορώντας τους για λιποψυχία, δειλία, φιλοτομαρισμό, κι όλα τα υπόλοιπα, που “κάνουν τουρισμό μολύνοντας τα ήθη και τα έθιμα της ελλάδας”, “εγκαταλείποντας την πατρίδα τους”, αντί “να μείνουν εκεί να πολεμήσουν τον ιμπεριαλισμό”… Που είναι αυτοί οι ατζέντηδες του μικροαστισμού; Γιατί δεν πάνε να κάνουν αλυσίδες με τα (συχαμένα) κορμιά τους στα αεροδρόμια, να εμποδίσουν αυτούς που φεύγουν τρέχοντας για να βρουν δουλειά αλλού; Γιατί δεν βγάζουν πύρινους λόγους να τους καταγγείλουν για προδότες; Γιατί λούφαξαν; Μήπως έχουν κανά σπίτι στο εξωτερικό, μαζί με τίποτα καταθέσεις, και την έχουν κάνει για ‘κει;

Τα λαμόγια!

 

 

58_21b

Ο Άιχμαν στο Φαρμακονήσι

images2

 

Αναδημοσίευση απο "Άνθος του Κακού"

 

Ώστε ο Άιχμαν έκανε το καθήκον του, όπως είπε πολλές φορές στο δικαστήριο· υπάκουε όχι απλώς σε διαταγές αλλά στο νόμο του κράτους, εκτός απ’ το να εκτελεί αυτά που θεωρούσε «καθήκοντα ενός νομοταγούς πολίτη», είχε ενεργήσει και σύμφωνα με διαταγές ανωτέρων του.

 

Το παραπάνω απόσπασμα αναφέρεται στον υπεύθυνο εξόντωσης χιλιάδων εβραίων στη ναζιστική Γερμανία, τον Άιχμαν. Ο Άιχμαν ήταν ένας στυγνός δολοφόνος, ταυτόχρονα ήταν απλά ένας δημόσιος υπάλληλος που συμμετείχε, ως ένα ακόμα γρανάζι, σ’ ένα από τα τελειότερα εγκλήματα όλων των εποχών. Για να στηθεί ένα τέλειο έγκλημα χρειάζεται είτε ο δολοφόνος να είναι ένας ανώνυμος μηχανισμός ή το θύμα να είναι ένα άτομο το οποίο ουσιαστικά δεν υπάρχει. Τα τελειότερα εγκλήματα τα καταστρώνει πάντα ο κρατικός μηχανισμός, διότι ο εγκληματίας είναι γενικά απρόσωπος ενώ ταυτόχρονα έχει χίλια πρόσωπα· ο Άιχμαν είναι πλέον μια ιστορική φιγούρα που συμβολίζει τον σαδισμό μιας εγκληματικής δράσης η οποία προκύπτει μέσα από την αδράνεια της συνείδησης απέναντι στις εντολές θανάτου που έρχονται από μια αόριστη αρχή, την εξουσία. Ο Γιώργος, ο Γιάννης, ο Πέτρος είναι λιμενικοί, σίγουρα δεν ιστορικές φιγούρες αλλά επίσης σίγουρα είναι στυγνοί δολοφόνοι και εγκληματίες, ταυτόχρονα είναι και απλοί δημόσιοι υπάλληλοι. Το βράδυ της Δευτέρας γύρισαν στο σπίτι εξουθενωμένοι να παίξουν με τα παιδιά τους, να φάνε ένα πιάτο ζεστό φαί. Η δολοφονία που διέπραξαν πριν λίγες ώρες δεν είναι δολοφονία, αν και εξ’ αιτίας της δράσης τους σκοτώθηκαν μια ντουζίνα παιδάκια με τις μανάδες τους. Το κράτος και ο μηχανισμός του όχι μόνο δεν θα ζητήσουν εξηγήσεις αλλά θα καλύψουν τα γρανάζια που εκτελούν τις δολοφονικές προσταγές. Ταυτόχρονα τα θύματα δεν υπάρχουν, κι αν δεν στράβωνε τελευταία στιγμή η «δουλειά», το μεροκάματο θα ‘βγαινε καθαρό. Μια λιτή ανακοίνωση περί ναυαγίου όπου δεν διασώθηκε κανείς θα μετέτρεπε τη δολοφονία σε «ανθρωπιστική» τραγωδία, όλα θα ήταν περίφημα. Ποιός θα αμφισβητήσει το ίδιο το κράτος; Οι Γερμανοί κάποτε σαν τέλειωσε ο πόλεμος έμαθαν να λένε: βλέπαμε τον καπνό αλλά δεν μπορούσαμε να υποψιαστούμε τι είναι.

 

Αυτή την ανοησία αναμασούσε κάποιος ολιγόνους. Ήταν καταφανώς ψέμματα· όλοι ήξεραν. Οι πιο έξυπνοι σκαρφίστηκαν το εξής: μα ήταν κρατική πολιτική, τι μπορούσαμε να κάνουμε εμείς; Σήμερα, στην Ελλάδα κάποιοι πανηγυρίζουν για την μαζική δολοφονία, είναι οι φασίστες. Οι περισσότεροι κάνουν πως αγνοούν, είναι οι δεξιοί δημοκράτες. Κάποιοι κατασκευάζουν το άλλοθι των δολοφόνων μιλώντας για μεταναστευτικό πρόβλημα, είναι οι σοσιαλδημοκράτες και οι ρεφορμιστές, όμως όλοι γνωρίζουν. Ακόμη και οι χρυσαυγίτες πιστεύουν την αφήγηση των προσφύγων, απλά επικροτούν την πράξη των δολοφόνων. Όλοι ξέρουν ότι υπάρχουν στρατόπεδα συγκέντρωσης σήμερα στην Ελλάδα, είναι η προίκα της δημοκρατίας στον φυσικό της διάδοχο σε περιόδους «ανωμαλίας», στον φασισμό. Στο ίδιο βιβλίο της Άρεντ απ’ όπου και το αρχικό απόσπασμα, Ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ, καταγράφονται τα τρία στάδια που εμπνεύστηκαν οι ναζί για τη λύση του εβραϊκού προβλήματος. Το πρώτο στάδιο ήταν η απέλαση, το δεύτερο η συγκέντρωση και το τρίτο η θανάτωση. Είναι προφανές ότι επίκληση όχι -ίσως- στο κάδρο του Χίτλερ αλλά στην «διαχείριση ανθρώπινων πόρων» που θεμελίωσε, δεν κάνει μόνο η Χ.Α. αλλά και η κυβέρνηση Σαμαρά. Η σύγκλιση πλέον του ναζισμού με την καπιταλιστική δημοκρατία δεν έγκειται σε κάτι άλλο πέρα από το πρόταγμα του φόνου. Το καινοφανές, βέβαια, που εισήγαγε η ναζιστική Γερμανία δεν ήταν τα μαζικά εγκλήματα κατά ανθρώπων και ο εγκλεισμός τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, αυτά είχαν ήδη υπάρξει με τα γνωστά εγκληματικά αποτελέσματα από τις δημοκρατικές δυνάμεις, με προεξάρχουσα  κυρίως τη Μ. Βρετανία στην Αφρική κατά τη διάρκεια των πολέμων των Μπόερς, όπου κλείστηκε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης το σύνολο του άμαχου πληθυσμού. Τα θύματα αυτά όμως εξαιρούνταν από το σύστημα διευθέτησης προβλημάτων της Ευρώπης, ζούσαν στις αποικίες, όπου όλα είναι δυνατά. Οι ναζί αυτή τη συνθήκη ανέτρεψαν μεταφέροντας το έγκλημα από την περιφέρεια και τις αποικίες στο κέντρο της Ευρώπης. Τον ίδιο ρόλο έχει η Χρυσή Αυγή σε σχέση με την δημοκρατική κυβέρνηση, όσο η τελευταία θα δολοφονεί μαζικά πρόσφυγες και μετανάστες στα σύνορα, οι νεοναζί θα μεταφέρουν τον πόλεμο και τις δολοφονίες στο κέντρο της μητρόπολης, προσπερνώντας τα πρώτα δύο χρονοβόρα στάδια της απέλασης και της συγκέντρωσης. Εάν το παράδειγμα του «ξένιου Δία» δεν ήταν αρκετά πειστικό τα μαχαίρια των ναζί αποτελούν μια πιο άμεση «λύση». Η επανεμφάνιση τους άλλωστε στο Κερατσίνι με την συνοδεία της αστυνομίας για να επιτεθούν στο «Ρεσάλτο», δείχνει ότι το κράτος ποτέ δεν θα παρατήσει το παρακράτος απροστάτευτο στο έλεος των αντιστεκομένων. Η μαζική δολοφονία που διέπραξε το ελληνικό κράτος, η οποία τελέστηκε υπό τις παροτρύνσεις της ελληνικής κυβέρνησης και την συναίνεση των ευρωπαίων εταίρων επιβεβαιώνει εκείνη την «απειλή» βουλευτού της Ν.Δ. προς τους ναζί βουλευτές, ότι «κουμάντο εδώ κάνουμε εμείς». Το σχόλιο αυτό πέρα από την αποδόμηση του σκεπτικού που εξέφραζαν τότε οι ναζί το οποίο εμπερικλείεται στην λαϊκή ρήση «έμαθα και μαστορεύω και γαμώ το μάστορή μου», καταδεικνύει πλέον κάτι πολύ βαθύτερο και πιο ουσιαστικό προς όλους: οι ναζί είναι χρήσιμοι για το ελληνικό κράτος όσο κρατούν τα ελάχιστα προσχήματα, π.χ. να δολοφονούν κυρίως μετανάστες, όμως το κράτος είναι το παν, καθότι συν τοις άλλοις είναι εξαιρετικά πιο αποτελεσματικό. Πόσα χρόνια θα χρειάζονταν οι ναζί για να ξεκοιλιάσουν καμιά ντουζίνα παιδάκια και τις μανάδες τους; Ίσως όχι τόσα πολλά όσο φανταζόμασταν εάν αναλογιστούμε ότι ένα εκφασισμένο τμήμα της κοινωνίας έχει πείσει τον εαυτό του ότι ο καπνός των σύγχρονων Άουσβιτς είναι από καραμελωμένα κουλουράκια, ή ότι «τα μπουρίνια είναι συνηθισμένο φαινόμενο το Γενάρη στο Αιγαίο». Ίσως πολλά περισσότερα χρόνια θα χρειαζόντουσαν, κι ίσως δεν τα κατάφερναν ποτέ εάν αναλογιστούμε ότι οι μαχόμενοι άνθρωποι, οι αντιφασίστες σ’ όλη την Ελλάδα με όλους τους τρόπους φροντίζουν επιμελώς να κόβουν τα χέρια των δολοφόνων από τη ρίζα. Όπως και να ‘χει το ελληνικό κράτος χρειάστηκε κανα δίωρο, μερικούς ναζί καμουφλαρισμένους με στολή δημόσιου υπαλλήλου και μια γρήγορη βάρκα, μπόλικη κοινωνική συναίνεση και μια εντολή σιωπητηρίου στο βόθρο των ΜΜΕ.

 

Μια υποσημείωση, αν και οι οριενταλιστικές προσεγγίσεις δεν είναι χρήσιμες συνήθως, ή ακόμη είναι και αντιδραστικές, εδώ θα κάνουμε μια παρέκβαση. Για την σχέση Ιταλών-Ελλήνων λένε συχνά una faccia una razza, παρόλα αυτά οι Ιταλοί είναι επίσης γνωστοί ως μεγάλοι απατεώνες, προφανώς εκεί έγκειται και η μέρα κροκοδείλου ή αλλιώς η μέρα εθνικού πένθους που κήρυξαν οι εκεί δολοφόνοι για να «τιμήσουν» τους δολοφονημένους της Λαμπεντούζα. Εδώ ο κυνισμός των Βαλκανίων δεν επέτρεψε τέτοια φληναφήματα, -και καλύτερα εδώ που τα λέμε, γιατί η υποκρισία αποπροσανατολίζει- δεν υπάρχει λοιπόν χρόνος για θρήνο στα νότια βαλκάνια, η κυβέρνηση αρχίζει τις απελάσεις των «παρανόμων», κάποιοι πανηγυρίζουν, προφανώς πιστεύουν ότι τώρα πια τα πνιγμένα παιδάκια δεν θα φαν τη δουλειά των δικών τους παιδιών στις νέες θέσεις εργασίας που ανοίγει η κυβέρνηση στις γωνιές των δρόμων και γύρω απ’ τα φανάρια. Κάποιοι άλλοι δε βλέπουν το λόγο να θρηνήσουν, η καθημερινότητά τους δεν τέμνεται με μια μαζική δολοφονία κι ας μαθαίνουν για καθημερινούς ανομολόγητους φόνους μέσα στα μικροαστικά σπιτάκια που καταρρέουν. Και κάποιοι, τέλος με την σοφία του ραγιά δε θρηνούν, περιμένουν καρτερικά τους επόμενους, τους επόμενους νεκρούς, το επόμενο φορτίο που θα παραλάβει ο Γιώργος, ο Γιάννης, ο Πέτρος για να κάνουν την κουραστική δουλειά τους. Κι όταν καταφέρουν θα βυθίσουν το φορτίο δίχως ίχνη, θα ξεφυσήσουν…«το μεροκάματο να βγαίνει».

 

Σε μας μένει να βάλουμε σε τούτο τον κόσμο φωτιά.

 

ΟΙ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ ΒΡΩΜΑΝΕ ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟ, ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ ΚΑΙ ΡΑΤΣΙΣΜΟ

 

 

Για τις παρελάσεις από σύνθεση αποκλινουσών συμπεριφορών και ιό αταξίας

 

Οι παρελάσεις επιβλήθηκαν κατά  την περίοδο της δικτατορίας του μεταξά, ο οποίος είχε γοητευθεί από την πειθαρχημένη και ομογενοποιημένη νεολαία του Χίτλερ. Σήμερα η Ελλάδα αποτελεί την μόνη χώρα στην Ευρώπη που πραγματοποιούνται μαθητικές παρελάσεις.

 

Οι παρέλασες μισούν την διαφορετικότητα και επιδιώκουν την ομοιομορφία.

 

Οι παρελάσεις είναι ο προθάλαμος για τις στρατιωτικές μονάδες και η προδιάθεση για την στρατιωτική πειθαρχία.

 

Οι παρελάσεις είναι οι τελετές βράβευσης των «έξυπνων», «όμορφων» και «ψηλών» και ταυτόχρονα η διαδικασία απόρριψης των «υπολοίπων».

 

Οι παρελάσεις  είναι η απροκάλυπτη προβολή μιας ιεραρχημένης κοινωνίας.

 

Οι παρελάσεις  υψώνουν σημαίες ποτισμένες με αίμα μειονοτήτων, εβραίων, μεταναστών, ρομά, «οχληρών»…

 

Οι παρελάσεις, παρελαύνουν ακόμα, συντηρούμενες από ψέματα, μισές αλήθειες και μυθοπλασίες.

 

ΟΙ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ ΒΡΩΜΑΝΕ

ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟ, ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ ΚΑΙ ΡΑΤΣΙΣΜΟ

 

σύνθεση αποκλινουσών συμπεριφορών, ιός αταξίας

 

Ενημέρωση από την αντιφασιστική πορεία

 

ΠΑΥΛΟΣ ΦΥΣΣΑΣ 

ΝΕΚΡΟΣ ΑΠΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΗ

 

Πάνω από 400 αντιφασίστες και αντιφασίστριες συμμετείχαν χθες (18/09) στην πορεία στο Αγρίνιο. Η συγκέντρωση καλέστηκε  στην Κεντρική Πλατεία (Πλατεία Δημοκρατίας)  από σωματεία, φορείς , συλλογικότητες και οργανώσεις της πόλης. Ο κόσμος άρχισε να μαζεύεται από νωρίς το απόγευμα. Κατά τις 8:30 μμ ξεκίνησε η πορεία με αρκετό παλμό η οποία κατευθύνθηκε προς τα γραφεία της χρυσής αυγής, που βρίσκονται έξω από την πόλη και δίπλα από το μπατσομέγαρο. Κοντά στην εθνική οδό, περίμεναν αστυνομικές δυνάμεις για να κόψουν την πορεία και να προστατεύσουν τα γραφεία των φασιστών. Ακολούθησαν συγκρούσεις για αρκετή ώρα και οι μπάτσοι απάντησαν με χημικά. Στη συνέχεια ο κόσμος ανασυντάχτηκε και επέστεψε στην αφετηρία του, όπου διαλύθηκε μετά από λίγη ώρα.

 

ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΟΥΦΑΛΕΣ

ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΡΕΜΑΛΕΣ

 

 

pan

 

syg

 

Graphic1

 

DSCN5940-1024x768

 

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

 

“Πού πήγαν κείνα τα φασιστάκια”

 

121008stathkaratzaferispw1

Ο Γ. Καρατζαφέρης με τον Σπ. Σταθόπουλο, με τη σημαία της UEN (Union for Europe of the Nations )

 

Συνταγές με παρθενογενέσεις δεν υπάρχουν στην ιστορία. Συνεπώς ούτε και ο φασισμός γεννήθηκε από το μηδέν. Τυπικά πήρε το όνομά του και έκανε τα πρώτα του βήματα στην Ιταλία. Ωστόσο, ο Μουσολίνι δεν ήταν κανένας μοναχικός τυχοδιώκτης. Παρόμοια κινήματα εμφανίζονταν στην μεταπολεμική Ευρώπη ανεξάρτητα από το φασισμό του Μουσολίνι, έχοντας τα ίδια ή παρόμοια χαρακτηριστικά. «Το κοινό κάθαρμα που επιδιώκει να αναλάβει την εξουσία, συνοδευόμενο από μάζες που πανηγυρίζουν»: να ένας χαρακτηρισμός του Τόμας Μαν που ταιριάζει σε όλα τα φασιστικά κινήματα. Πάντα σε ισορροπία με την κερδοφορία του κεφαλαίου και σε συνεργασία με τους φανερούς και μυστικούς μηχανισμούς του κράτους.

 

Το κείμενο-ερευνά από την  ομάδα  «γραφιάδες των πόλεων» που αναδημοσιεύουμε, τεκμηριώνει αυτό το «ταξικό συνεχές» του φασισμού και παρουσιάζοντας τα κυρίαρχα ρεύματα και πρόσωπα αποκαλύπτει πως το αυγό δεν έσκασε ξαφνικά, πως πάντα ήταν εδώ. Για την περιοχή μας το κείμενο έχει και μια επιπλέον σημασία. Στην  «ομάδα φίλων και συναγωνιστών» που έφερε το νεοφασισμό μετά την μεταπολίτευση στην Ελλάδα, αναφέρεται στους επικεφαλείς και ο Σπύρος Σταθόπουλος (που πρόσφατα απεβίωσε) με καταγωγή από το Αγρίνιο. Ο Σπ. Σταθόπουλος έγινε αρκετά γνωστός στην περιοχή, αφού το 2007 ως υποψήφιος βουλευτής του ΛΑΟΣ (και σε ηλικία 67 χρονών) πρωτοστάτησε μαζί με 5-6 ομοτράπεζους του (ανάμεσά τους και ο ανιψιός του και μέλος της Χ.Α Λεωνίδας Σταθόπουλος) σε επίθεση εναντίον παρέας αναρχικών και αντιφασιστών τραυματίζοντας σοβαρά στο μάτι έναν από αυτούς, δημιουργώντας έντονες αντιδράσεις από την κοινωνία του Αγρινίου (περισσότερες πληροφορίες εδώ). Ο Σπ. Σταθόπουλος, ως γνήσιο think tank του φασισμού, δεν έπαψε ποτέ να έχει στην ατζέντα του την βία. Το ίδιο πράττουν οι φυσικοί και ιδεολογικοί του συνεχιστές…

 

Διαβάστε το κείμενο στο παρακάτω σύνδεσμο:

Πού πήγαν κείνα τα φασιστάκια

 

Οι φασίστες, οι τσαμπουκάδες και τα κουμπούρια τους δε χωράνε στο Αγρίνιο

 

por

 

Tην Τετάρτη 8 Μαΐου στις 10 το βράδυ πραγματοποιήθηκε αντιφασιστική αυθόρμητη πορεία στους κεντρικούς δρόμους του Αγρινίου μετά τα συνεχιζόμενα σκηνικά εκφοβισμού και τρομοκρατίας του φασίστα Μπαρμπαρούση. Η πορεία ξεκίνησε από την πλατεία Δημάδη και πέρασε από κεντρικούς δρόμους καθώς και από κάποια μαγαζιά που επισκέφτηκε χθες η φασιστοσυμμορία. Τίποτα δε θα μένει αναπάντητο. Ο δρόμος και η αλληλεγγύη είναι η δύναμη μας. Έτσι γύρω στους 150 αντιφασίστες και αντιφασίστριες πορευτήκαμε στους κεντρικούς δρόμους του Αγρινίου με πανό "Ο ΦΑΣΙΣΤΑΣ ΜΠΑΡΜΠΑΡΟΥΣΗΣ ΟΠΛΟΦΟΡΕΙ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΙ".

 

Φωνάχτηκαν συνθήματα  "Ελάτε με πιστόλια ελάτε με μαχαίρια φασίστες θα σας σπάσουμε τα πόδια και τα χέρια/ Για κάθε Μπαρμπαρούση για κάθε εθνικιστή υπάρχει μια θέση στην εντατική/Φασίστες κουφάλες έρχονται κρεμάλες Αγρίνιο σημαίνει φασίστες τσακισμένοι", δηλώνοντας  πως οι απειλές και οι τραμπουκισμοί δεν μας φοβίζουν και πως θα συνεχίσουμε να είμαστε εκεί  στους δρόμους του αγώνα δημόσια και φανερά.

Περισσότερη ενημέρωση εδώ

 

944527_581627868524917_355100290_n

ΠΙΣΩ ΜΠΑΡΜΠΑΡΟΥΣΗΔΕΣ – ΕΜΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ

 

Η κατάληψη Apertus θα παραμείνει ένας ελεύθερος κοινωνικός χώρος

 

Στις 29 Μαρτίου, ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Μπαρμπαρούσης, έκανε ερώτηση στην βουλή σχετικά με την κατάληψη Apertus στο Αγρίνιο. Ο Μπαρμπαρούσης, κάνοντας το καθήκον του, ως πραιτοριανό σώμα του συστήματος που δήθεν αντιμάχεται, καταδεικνύει την κατάληψη Αpertus, ως μια ακόμα «εστία ανομίας» που πρέπει να εξαφανιστεί όσο το δυνατόν συντομότερο. Άξιος ο μισθός του! Το ότι μιλάει ο Μπαρμπαρούσης με τόσα άσχημα λόγια για την Apertus, αποδεικνύει πως η κατάληψη όντως συνεισφέρει στο διαρκές κοινωνικό ρεύμα αμφισβήτησης των ιεραρχιών, των εκμεταλλευτικών σχέσεων, του εθνικισμού, των έμφυλων διακρίσεων. Και όντως αποτελεί ένα χώρο με τις πόρτες του ορθάνοικτες σε όσους και όσες αγωνίζονται να πάρουν την ζωή τους στα χέρια τους.

 

Όσο και αν μας ενοχλεί που αυτός ο τενεκές  βάζει στο στόμα του τις καταλήψεις και λασπολογεί από τα έδρανα της βουλής όπου είναι λουφαγμένος, δεν πρόκειται να μπούμε στην διαδικασία να του απαντήσουμε. Οι μπαρμπαρούσηδες του φασισμού, ενώ πάντα επικαλούνται το νόμο, είναι αυτοί που πρώτοι θα τον παραβούν, όταν χρειαστεί να κάνουν την δουλεία τους, δηλαδή, να διαφυλάξουν τα συμφέροντα του κράτους και των αφεντικών που τους πληρώνουν. Ως αλληλέγγυοι στην κατάληψη Apertus και σε όλους τους ανοιχτούς κοινωνικούς χώρους, δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να επικληθούμε την αστική νομιμότητα και την αστική δικαιοσύνη και να παίξουμε τα «καλά παιδία». Το δίκιο μας ταυτίζεται με το δίκιο των κοινωνικών και ταξικών αγώνων που διεξάγονται παντού.

 

Στην περίοδο που διανύουμε -όπου το φάσμα της φτώχειας διευρύνεται, η εκμετάλλευση εντείνεται, το βιοτικό επίπεδο χαμηλώνει συνεχώς-, τα αφεντικά μας θέλουν ή να έχουμε το κεφάλι σκυμμένο ή να το έχουμε χωμένο βαθιά μέσα σε κάδους σκουπιδιών. Για αυτό οι κοινωνικοί χώροι, αυτήν την περίοδο, είναι χρήσιμοι και απαραίτητοι ως δομές και ως περιεχόμενα. Όσο και αν η αστική προπαγάνδα προσπαθεί να τις υποβιβάσει γενικά και αόριστα σε «εστίες ανομίας» οι καταλήψεις και οι ανοιχτοί κοινωνικοί χώροι αποτελούν τόπους συνάντησης και συλλογικοποίησης, δομές κοινωνικής αλληλεγγύης, σημεία συνάντησης και σύνδεσης των κοινωνικών αγώνων, χώροι έκφρασης, επικοινωνίας, δράσης και δημιουργίας.

 

Η κατάληψη Apertus, που ξεκίνησε την λειτουργία της την Πρωτομαγιά του 2010, δίνοντας ζωή στον παρατημένο στην φθορά χώρο που βρίσκεται στην οδό Καλυβίων 70, επέλεξε να ενεργεί μέσα από κοινωνικές, δημόσιες, κινηματικές και ακηδεμόνευτες διαδικασίες.

 

Τις καταλήψεις τις υπερασπιζόμαστε μαζί με τον κόσμο που αγωνίζεται ενάντια στην υποτίμηση και την απαξίωση της ζωής του. Τις υπερασπιζόμαστε μαζί με όλους και όλες που μοιραζόμαστε την ίδια μοίρα στον κόσμο της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Τις υπερασπιζόμαστε στους δρόμους, τις πλατειές και τις γειτονιές μας…  

 

Κάτω τα χεριά από την  κατάληψη Apertus και όλες τις καταλήψεις

 

Απρίλιος 2013

Συντροφικά, από τα γειτονικά μέτωπα του κοινωνικού ανταγωνισμού,

Έντυπο δρόμου Παροξυσμός

 

 Και ένα υστερόγραφο για να μην ξεχνιόμαστε…

 

barba