1η Δεκέμβρη – Συγκέντρωση αλληλεγγύης στα δικαστήρια Λάρισας

Επιστολή των 4 διωκόμενων για την υπόθεση του σούπερ-μάρκετ στη Λάρισα

 

 

Διωκόμαστε επειδή αγωνιζόμαστε.

Σε μια πόλη όπως η Λάρισα που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις ελληνικές μητροπόλεις στην αλλοτρίωση των κοινωνικών σχέσεων και των ταξικών διαχωρισμών, η στοχοποίηση και η ποινικοποίηση όσων προσπαθούν να διαταράξουν την κανονικότητα του κάμπου δημιουργώντας νησίδες αυτοοργάνωσης και ελευθερίας, ήταν θέμα χρόνου.

Το χώρο και το χρόνο δε τον επιλέξαμε εμείς. Αυτό που επιλέξαμε όμως και που αποτελεί συνειδητή επιλογή μας είναι να αγωνιζόμαστε όπου και αν βρεθούμε. Το ότι γνωρίζουμε πως σε μια κλειστή κοινωνία η στοχοποίηση μας ήταν αναπόφευκτη, δε μας εμπόδισε να συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε. Εδώ και 4 χρόνια έχουμε συμμετάσχει σε καταλήψεις-πορείες-απεργίες στη Λάρισα και σε οποιοδήποτε άλλο κινηματικό γεγονός, με αποκορύφωμα της κινηματικής μας δράσης την κατάληψη του κτιρίου του Ι.Κ.Α και μετά την κατεδάφιση του, τη δημιουργία του στεκιού στο χώρο της Ιατρικής σχολής.

Καθώς η φωνή της αντεξουσίας, της αναρχίας και της ελευθερίας αρχίζουν να δυναμώνουν στη πόλη και κυρίως μετά την εξέγερση του δεκέμβρη η καταστολή εντάθηκε. Από αναίτιες προσαγωγές συντρόφων, πεσίματα σε συγκεντρώσεις αλληλεγγύης, έξω από τα δικαστήρια η παρέμβαση της ασφάλειας όπως χώρους εργασίας πολλών συντρόφων, με αποτέλεσμα την απόλυση τους, έως φασιστικές επιθέσεις με μαχαίρια συνθέτουν το σκηνικό τρομοκρατίας.

Στις 11/02/2009 πραγματοποιήθηκε απαλλοτρίωση στο super market Γαλαξίας. Στη συνέχεια τα προϊόντα μοιράστηκαν στη λαϊκή. Μεγάλη δύναμη της αστυνομίας κατέφθασε στο χώρο και επειδή απέτυχε να πιάσει τους δράστες επ’ αυτοφώρω, άρχισε ένα κυνήγι μαγισσών στα γύρω στενά. Στην ουσία η αστυνομία βρήκε την ευκαιρία που περίμενε. Ζητάδες συνέλαβαν δυο από εμάς που έτυχε να βρισκόμαστε εκεί γύρω μόνο και μόνο, όπως ομολογούν και στις καταθέσεις τους, επειδή μας θυμόντουσαν από τις πρόσφατες πορείες στη πόλη, ενώ ασφαλίτες συνέλαβαν άλλες 2 κοπέλες που περίμεναν το αστικό λεωφορείο για να πάνε στο ΤΕΙ! Μείναμε και οι τέσσερις ένα βράδυ στα κρατητήρια της ασφάλειας και την επόμενη μέρα το μεσημέρι απολογηθήκαμε στον ανακριτή με την κατηγορία της ληστρικης κλοπής κατά συναυτουργία που τιμωρείται με κάθειρξη από 5-20 χρόνια! Θεωρούμαστε κατηγορούμενοι για κακουργήματα χωρίς κανένα απολύτως στοιχείο.

Η δίκη μας θα γίνει στο τριμελές εφετείο κακουργημάτων στη Λάρισα την 1η Δεκέμβρη στις 9:00 πμ. Οι αγωνιστές δεν τρομοκρατούνται. Σε μία εποχή που επιχειρείται να ποινικοποιηθεί ένας ολόκληρος πολιτικός χώρος, που διώκονται άνθρωποι οι οποίοι οραματίζονται έναν κόσμο χωρίς εξουσία και εκμετάλλευση.

Η αλληλεγγύη αποτελεί το μεγαλύτερο όπλο που έχουμε στα χέρια μας.

Οι συνειδήσεις δεν ποινικοποιούνται!

1 Δεκέμβρη όλοι στα δικαστήρια!

Πορεία για τη δολοφονία του Στράτου Π. στα Χανία

 


 

ΟΠΟΥ ΑΚΟΥΣ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ, ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΑΙΜΑ ΜΥΡΙΖΕΙ…

 

Όταν η σιωπή είναι τόσο εκκωφαντική πρέπει να σπάει


Ο λόγος για το θάνατο του Στράτου Π. ενός 19χρονου μαθητή, ο οποίος τραυματίστηκε σοβαρά στις 14/10, όταν έπεσε πάνω σε αμάξι στη συμβολή των οδών Τσόντου Βάρδα και 8ης Δεκεμβρίου, κατά τη διάρκεια πιεστικής καταδίωξής του από αστυνομικούς της ομάδας ΔΙ.ΑΣ, όταν δε σταμάτησε με το μηχανάκι του σε μπλόκο που είχαν στήσει. Ο 19χρονος μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο κλινικά νεκρός, όπου μετά από μερικές ημέρες κατέληξε.


Η αποσιώπηση του γεγονότος εξόφθαλμη

 

Η παραπληροφόρηση πολύ καλά στημένη, αφού τα ΜΜΕξαπάτησης αναφέρθηκαν στο θάνατο του παιδιού ως ακόμα ένα «θύμα τροχαίου». Για μας ο θάνατός του είναι ξεκάθαρα μία δολοφονία από τις ένοπλες συμμορίες του κράτους και όχι άλλο ένα «θύμα της ασφάλτου» όπως τα media έχουν φροντίσει να (παρα)πληροφορούν. Οι δημοσιογράφοι δε, είναι λαλίστατοι όταν εξαπολύουν την προπαγάνδα για την αναγκαιότητα και το έργο της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. και των λοιπών σωμάτων της ΕΛ.ΑΣ., με σκοπό να γίνει αποδεκτή η συνεχής παρουσία τους στην καθημερινότητά μας.


«Τα περιστατικά είναι μεμονωμένα»

 

Το ακούμε συχνά πυκνά. Ας θυμηθούμε όμως έστω και μερικά από τα πολλά «ανδραγαθήματα» των κρατικών σκυλιών. Ο Ηρακλής Μαραγκάκης δολοφονείται το 2003 δεχόμενος από πίσω σφαίρες μέσα στο αμάξι του, όντας άοπλος, επειδή τόλμησε να μη σταματήσει σε μπλόκο ειδικών φρουρών. Ο Nicolas Toddi, εργάτης, δέχεται καμιά 20αριά σφαίρες πισώπλατα, επειδή οι σερίφηδες του κράτους τον μπέρδεψαν με άλλον στο πιστολίδι που επέλεξαν να ανοίξουν σε πυκνοκατοικημένη περιοχή. Την περασμένη εβδομάδα στο Βόλο, ένας ακόμη μαθητής με μηχανάκι δε σταματάει σε μπλόκο των ΔΙ.ΑΣ. Ακολουθεί η γνωστή καταδίωξη μέσα στην πόλη και αφού τον ακινητοποιούν, τον σακατεύουν στο ξύλο με αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό του, ενώ για άλλη μία φορά το γεγονός παρουσιάζεται  ως «τροχαίο ατύχημα». «Εξοστρακισμοί» σφαιρών, «τυχαίες εκπυρσοκροτήσεις», «ατυχήματα» σε καταδιώξεις, ανελέητοι ξυλοδαρμοί, σοβαροί τραυματισμοί σε διαδηλώσεις από ξύλο, εφορμήσεις με μηχανές μέσα σε πορείες, χημικά, χειροβομβίδες, βασανιστήρια, βιασμοί και «αυτοκτονίες» μέσα σε αστυνομικά τμήματα, 100άδες δολοφονίες, 1000άδες «μεμονωμένα» περιστατικά. Τα παραπάνω παραδείγματα δε δίνονται για να δημιουργήσουν εντυπώσεις, αλλά γιατί δείχνουν τόσο τη διαχρονικότητα των δολοφονικών πρακτικών του κράτους, όσο και ότι τέτοια γεγονότα αφορούν τον καθένα μας.


«Δεν είναι όλοι οι αστυνομικοί ίδιοι»


Δεν είναι ζήτημα καλού ή κακού μπάτσου. Είναι ο ρόλος της αστυνομίας η οποία παρουσιάζεται ως προστάτης της κοινωνίας. Μια προστασία που περιέχει τη διάχυτη αστυνομοκρατία στις γειτονιές, την αναβάθμιση των συστημάτων παρακολούθησης και ελέγχου, χιλιάδες ένστολους ακροβολισμένους και μηχανόβιους μπάτσους στους δρόμους. Όλα αυτά σε μία προσπάθεια να διατηρήσουν την κοινωνική ειρήνη και ένα αίσθημα ασφάλειας. σε καιρούς που η εικόνα που είχε κατασκευάσει η κυριαρχία για τον εαυτό της έχει πλέον καταρρεύσει και το μόνο που απέμεινε είναι η βαρβαρότητα της φτώχειας, της ανεργίας και του άγριου ανταγωνισμού. Όμως για να επιτευχθεί η ασφάλεια πρέπει να εγκαθιδρυθούν και οι δύο γνωστές προϋποθέσεις της: η ησυχία και η τάξη. Και σε αυτή τη συνθήκη περιλαμβάνεται και το συμπέρασμα: Κανείς δε θα περνάει απαρατήρητος, κανείς δε θα μένει ατιμώρητος και ανεξάρτητα με την «παρανομία» που μπορεί να έχει διαπράξει, το κόστος της μη υποταγής στην εξουσία του μπάτσου μπορεί να είναι ακόμα και η ίδια η ζωή.


Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η δολοφονική καταδίωξη του 19χρονου παιδιού. Το κράτος και τα σώματα ασφαλείας απέδειξαν για άλλη μια φορά το δολοφονικό τους πρόσωπο. Ένα μισητό, αντιανθρώπινο και αντικοινωνικό ρόλο που δεν μπορεί να ωραιοποιηθεί, όσο και να προσπαθεί το κράτος μέσω των ΜΜΕξαπάτησης. Όσο κι αν οι δρόμοι κατακλύζονται από τους «εγγυητές της τάξης και της ασφάλειας», εμείς θα συνεχίζουμε να επιτιθόμαστε στο δημοκρατικό άλλοθι των κρατικών δολοφονιών. Τέτοιες πρακτικές δε θα μένουν αναπάντητες…


ΜΠΑΤΣΟΙ-ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ-ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ-ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ

ΚΑΜΙΑ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ

 

ΠΟΡΕΙΑ, ΠΕΜΠΤΗ 18/11

ΠΛ. ΑΓΟΡΑΣ, 18:00

                                                                                                                                                                Αναρχικοί- Αναρχικές