Στην αλλοτριωτική διαχείριση του χρόνου στη γκρι απόχρωση του επαρχιακού τοπίου, ανθίζει μια εξαιρετικά σπάνια συνθήκη συντροφικότητας, μια ζεστασιά κόντρα στην παγωνιά της πόλης…
Category: ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ
Αλλυλεγγύη στους καταληψίες του Μαραγκοπούλειο
Στις 28/12/10 στις 7:30 το πρωί περίπου 40 μπάτσοι και ασφαλίτες με τη συνοδεία μιας κλούβας με διμοιρία των ΜΑΤ επιχείρησαν την εκκένωση του κατειλημμένου Μαραγκοπουλείου (Γούναρη 102). Εκείνη τη στιγμή στο κτίριο βρίσκονταν 11 σύντροφοι και συντρόφισσες. Μετά την άρνησή τους να εγκαταλείψουν το κτίριο ξεκίνησε η εκκένωση από τους μπάτσους με τη βοήθεια της Πυροσβεστικής, η οποία έσπευσε να κόψει τα λουκέτα της πλαϊνής πόρτας που εν τέλει ξηλώθηκε. Αφού αντιστάθηκαν σθεναρά μέχρι τέλους στην επέλαση των μπάτσων, οδηγήθηκαν στο τμήμα. Εκεί αρνήθηκαν να υπογράψουν τη φόρμα με τα βιομετρικά τους στοιχεία και να δώσουν τα δακτυλικά τους αποτυπώματα, αν και τους ζητήθηκε επίμονα. Παράλληλα σύντροφοι-συντρόφισσες που ενημερώθηκαν για το συμβάν κατευθύνθηκαν αρχικά προς την κατάληψη όπου φωνάχτηκαν πολλά συνθήματα και οι μπάτσοι διαπομπεύτηκαν ενώ στη συνέχεια ακολούθησε συγκέντρωση έξω από την Αστυνομική Διεύθυνση στην Ερμού. Υπό την πίεση των συντρόφων-συντροφισσών μετά από 3 ώρες οι 11 αφήνονται ελεύθεροι-ελεύθερες. Σε βάρος των 9 (8 από το «Πέρασμα» και 1 σύντροφος) εκκρεμεί κατηγορία για «διατάραξη οικιακής ειρήνης» ενώ οι άλλοι 2 αφήνονται χωρίς κατηγορίες. Συνειδητά και από επιλογή ανέλαβαν συλλογικά την ευθύνη της κατάληψης παρά την επιλογή που οι μπάτσοι πρότειναν «να δοθεί ένα όνομα για να ξεμπερδεύουν».
Στις 16 Οκτώβρη καταλάβαμε το εγκαταλελειμμένο εδώ και 20 χρόνια Μαραγκοπούλειο (πρώην ΠΙΚΠΑ) πραγματοποιώντας την πολιτική μας απόφαση να στεγάσουμε τις δομές της συλλογικότητας μας σ’ ένα απελευθερωμένο χώρο. Η ίδια η πράξη της κατάληψης, όντας μια επιθετική πράξη απέναντι στο υπάρχον, είναι για μας ένα ακόμα εργαλείο στα χέρια μας με το οποίο προτάσσουμε την αυτοοργάνωση σε κάθε μορφή της καθημερινότητάς μας, την αλληλεγγύη σε κάθε καταπιεσμένο κομμάτι αυτής της κοινωνίας, την αντίσταση σε κάθε τι που μας εξουσιάζει και μας καταπιέζει, τελικά έναν άλλο τρόπο, τον κοινοτικό τρόπο διαχείρισης της καθημερινότητάς μας: συντροφικό, συλλογικό, αδιαμεσολάβητο, μακριά από τη σφαίρα του ιδιωτικού και της αποξένωσης…
Ως αναρχικοί-αναρχικές, αντιεξουσιαστές-αντιεξουσιάστριες, αναγνωρίζοντας τους εαυτούς μας ως κομμάτι του κοινωνικού/ταξικού αγώνα, επιλέξαμε αυτούς τους 2,5 μήνες να δράσουμε πολύμορφα, μέσα και έξω από την κατάληψή μας. Επιχειρήσαμε εξ’ αρχής να επικοινωνήσουμε και να ζυμωθούμε με τη γειτονιά, να διαχύσουμε το λόγο και τις πρακτικές μας, να δημιουργήσουμε έναν χώρο ανοιχτό, έναν χώρο πραγματικής συνάντησης…
Ζούμε σε μια χρονική περίοδο που τα περιθώρια ερμηνείας των όσων συμβαίνουν σε κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο έχουν περιοριστεί εν τέλει σε δύο επιλογές. Υποταγή ή εξέγερση. Καθημερινά η ζωή και η επιβίωσή μας, όλο και περισσότερο δέχονται μια συνολική επίθεση από τα αφεντικά με την πρόφαση της οικονομικής κρίσης, της εισόδου της χώρας στο ΔΝΤ, του κοινού εθνικού συμφέροντος. Η πραγματικότητα, παρ' όλη τη συντονισμένη ιδεολογική επίθεση των κυρίαρχων, είναι αμείλικτη. Τα φαντασιακά για δημοκρατικότητα, συμμετοχή, κρατικό παρεμβατισμό, κράτος πρόνοιας, ίσες ευκαιρίες, ευημερία και καπιταλιστική πρόοδο έχουν τελειώσει. Τα θεμέλια αυτού του κόσμου τρίζουν και η μόνη επιλογή των εξουσιαστών απέναντι στην πιθανότητα επαναστατικής τροπής των πραγμάτων είναι να απαντήσουν με την ευρεία καταστολή κάθε είδους κοινωνικών διεργασιών, ριζοσπαστικών αγώνων, συλλογικών πειραμάτων αυτοδιαχείρισης των ζωών μας και συντροφικών σχέσεων. Από τις απεργίες, από τις συγκρούσεις μέχρι και τους ανοιχτούς, κοινωνικούς κατειλημμένους χώρους το κράτος εφαρμόζει το δόγμα μηδενικής ανοχής, ταυτόχρονα με τη μεταρρύθμιση του κράτους και της αγοράς ώστε να είναι αποδοτικότερη. Όλα αυτά φυσικά σημαίνουν λεηλασία όλων των δικαιωμάτων μας, αναγνωρισμένων ή μη, σημαίνουν πολέμους, φτώχια, εξαθλίωση, κοινωνικό κανιβαλισμό και προφανώς μια κοινωνία σε κατάσταση σοκ.
Απέναντι σε όλα αυτά, εμείς έχουμε πάρει και θα συνεχίσουμε να παίρνουμε θέση. Απέναντι σε κάθε Κατσιφάρα (ο οποίος ήταν υπεύθυνος και πριν από περίπου μια δεκαετία για την καταστολή αντίστοιχης απόπειρας κατάληψης του ίδιου χώρου, δικαιολογώντας την τότε εκκένωση με υποσχέσεις για την «αξιοποίησή» του), δήμαρχο, μπάτσο, δικαστή, εισαγγελέα, δημοσιογράφο και κάθε είδους τιμητή και υπάλληλο αυτής της οργανωμένης επίθεσης επάνω στις ζωές μας διατρανώνουμε ότι είμαστε απέναντί τους. Τη θέση τους σε αυτόν τον κόσμο την έχουν επιλέξει. Όπως και εμείς. Και πριν βιαστούν να μιλήσουν για αξιοποίηση του Μαραγκοπουλείου τώρα που διώξαμε τους αναρχικούς («για το κοινό καλό»), να ξέρουν ότι το κοινό καλό εμείς το βλέπουμε μέσα από τη θέση μας που είναι δίπλα και μαζί με αυτούς που αγωνίζονται καθημερινά, αδιαμεσολάβητα, δυναμικά στη ζωή τους. Δίπλα σε αυτούς που έχουν δει τι σημαίνει σε αυτόν τον κόσμο να είσαι καταπιεσμένος, δίπλα σε αυτούς που δεν ξεχνούν τη βαρβαρότητα στα σχολεία, στην εργασία, στα εργατικά ατυχήματα, στους πολέμους, στην πείνα, στα νοσοκομεία, στα ψυχιατρεία, στις φυλακές. Δίπλα σε όλους αυτούς που περιμένουν και ετοιμάζονται για αυτό το τελευταίο χτύπημα στο κουφάρι του καπιταλισμού, δίπλα και μαζί με όσους θέλουν να ζήσουν ελεύθεροι, χωρίς εξουσία οικονομική, κοινωνική ή πολιτική δομώντας ένα νέο κόσμο αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας. Μαζί με όλους αυτούς έχουμε να πούμε σε κάθε εχθρό μας αυτό και μόνο αυτό:
ΠΙΣΩ ΚΟΥΦΑΛΕΣ, ΔΕ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΕΤΕ,
ΜΑΣ ΓΕΜΙΖΕΤΕ ΜΕ ΟΡΓΗ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ
10, 100, ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης «Πέρασμα»
Πίσω τρομολάγνοι!
Κείμενο που μάς έστειλαν σύντροφοι από την Πάτρα σχετικά με την εισβολή στο σπίτι τους από πάνοπλους ασφαλίτες στις 5/12/2010.
Μια μέρα πριν τη συμπλήρωση 2 χρόνων απ’ την εν ψυχρώ δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου και τα εξεγερτικά γεγονότα που ακολούθησαν, το κράτος και οι μηχανισμοί του συνεχίζουν να εξαπολύουν την εκδικητική τους μανία σε όσους εξεγέρθηκαν και σε όσους συνεχίζουν να αμφισβητούν το ήδη υπάρχον. Δε μπορούμε και σε καμία περίπτωση δε θέλουμε να ξεχάσουμε το κλίμα τρομολαγνείας που έχει δημιουργηθεί από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς σε αγαστή συνεργασία με τα ΜΜΕ. Στοχοποίηση και εισβολή σε ελεύθερους κοινωνικούς χώρους, καταλήψεις, προληπτικές μαζικές προσαγωγές πριν και μετά από πορείες και το δόγμα της μηδενικής ανοχής να πλανάται στην ατμόσφαιρα χωρίς όμως να μπορεί να κάμψει την αγωνιστικότητά μας και το πάθος μας για την καταστροφή της απάθειας και της μιζέριας που επικρατεί στις μεγαλουπόλεις του θανάτου.
Έτσι το μεσημέρι της Κυριακής 5/12 και ώρα 1.30 στην περιοχή της Πάτρας 30 περίπου (ίσως και παραπάνω δε μπόρεσα να συγκρατήσω τον ακριβή αριθμό μέσα στο γενικευμένο κλίμα τρομοκρατίας που είχαν δημιουργήσει) πάνοπλοι ασφαλίτες, σημαδεύοντάς με με όπλα εισβάλλουν στο σπίτι όπου διαμένω παρουσία εισαγγελέα και του διευθυντή της Ασφάλειας. Εκείνη τη στιγμή στο σπίτι βρισκόμουν με τη σύντροφό μου, την οποία φιλοξενούσα, ενώ απουσίαζαν οι 2 συγκάτοικοί μου. Αφού έκαναν κόσκινο τα δωμάτιά μας και τον κοινόχρηστο χώρο του σαλονιού αλλά και τον εξωτερικό χώρο, κατέσχεσαν προσωπικά μας αντικείμενα όπως και της συντρόφου μου. Ανάμεσα σε αυτά ήταν έντυπα και βιβλία του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου, τους προσωπικούς μας Η/Υ, 1 ποτήρι, τηλεκάρτες, εισιτήρια…
Οι μπάτσοι καθ’ όλη τη διάρκεια της έρευνας-επίδειξης ισχύος έκαναν βλακώδεις ερωτήσεις του στυλ “αν είμαι αναρχικός”, “αν συχνάζω στα Εξάρχεια και στη Μεσολογγίου”. Μετά από τρεισίμιση ώρες έρευνας στο σπίτι και στο αυτοκίνητό μου οι ένοπλοι ράμπο (τρομάρα τους) με τις εξοστρακισμένες σφαίρες τους, αφού με ρώτησαν απ’ την πρώτη στιγμή αν έχω όπλα και εκρηκτικά με οδήγησαν με τη σύντροφο μου στη Γ.Α.Δ.Α. στην Ερμού. Εκεί σε ένα καθεστώς ομηρίας μάς απαγόρευαν να επικοινωνήσουμε με δικούς μας ανθρώπους ή με κάποιο δικηγόρο. Μάλιστα αργότερα έμαθα πως όταν έφτασε ο δικηγόρος και ρώτησε για μας δεν πήρε καμία απάντηση. Έτσι κατά τις 10 το βράδυ “μετά από μια απλή προσαγωγή” όπως μας είπαν μάς άφησαν “ελεύθερους”. Από εκείνη τη στιγμή μέχρι και σήμερα σέρνουμε από πίσω μας τους υπανθρώπους της Aσφάλειας. Τις επόμενες μέρες τα φερέφωνα της εξουσίας, οι δημοσιογράφοι, έστησαν μια χιλιοπαιγμένη φαρσοκωμωδία γύρω από το σπίτι μας, προβάλλοντας το στα δελτία παραπληροφόρησής τους αποκαλώντας το “το στέκι΄΄.
Δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα και κανέναv.
Απέναντι στα όπλα τους, τις σφαίρες τους, τα γκλομπ τους, τα δακρυγόνα τους, τα σάπια δόγματα και ιδεολογήματά τους…
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
ΠΙΣΩ ΤΡΟΜΟΛΑΓΝΟΙ
Πάτρα 13/12/2010
Δ.Α. – Ε.Γ.
Κάτω τα ξερά σας απ΄το Στέκι!
Αναδημοσιεύουμε το κείμενο του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού στο Αγρίνιο, εν όψει των τελευταίων γεγονόντων…
ΜΠΑΤΣΟΙ – ΔΗΜΟΣΙΟ-ΚΑΦΡΟΙ – ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΟΙ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ ΑΓΡΙΝΙΟΥ
Μπρος σε αυτήν, την χωρίς προηγούμενο, επίθεση των ντόπιων και υπερεθνικών αφεντικών, με πρόσχημα την οικονομική κρίση, το κράτος διαχέει την τρομοκρατία και το φόβο προς όλες τις κατευθύνσεις. Η στυγνή καταστολή και τρομοκρατία είναι το τελευταίο τους όπλο στον πόλεμο ενάντια στην κοινωνία. Και αυτό το όπλο σημαδεύει πρώτα, τους αναρχικούς, δηλαδή το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι της κοινωνίας, μα στην ουσία στοχεύει όλους όσους αγωνίζονται και αποσκοπεί στην οριστική ήττα του κοινωνικού και ταξικού αγώνα.
Το Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010, μπάτσοι της αντιτρομοκρατικής εισβάλουν σε διαμέρισμα στην οδό Πραϊδου και Δασκαλοπούλου 54, ενώ η ευρύτερη περιοχή βρίσκεται αποκλεισμένη από πολυάριθμες αστυνομικές δυνάμεις. Παράλληλα τα ΜΜΕ προαναγγέλλουν την επικείμενη εξάρθρωση της Ε.Ο. Σέχτα Επαναστατών ενώ έκτακτα δελτία μιλούν για έφοδο σε γιάφκα ¨τρομοκρατών¨ στο Αγρίνιο.
Στην πρώτη πάροδο της Δασκαλοπούλου λειτούργει από το 2006 το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι, ένας ανοιχτός αναρχικός χώρος με αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο και βιβλιοθήκη, που έχει πραγματοποιήσει πλήθος πολιτικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων, παρεμβάσεων και κινητοποιήσεων που αφορούν διάφορα τοπικά ή κεντρικά ζητήματα, τόσο στο χώρο του στεκιού όσο και σε άλλα σημεία της πόλης.
Η περιοχή γύρω από το στέκι για τις επόμενες δυο μέρες θυμίζει εμπόλεμη ζώνη, με μπλόκα και περιπολίες όλο το εικοσιτετράωρο. Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες αποφασίζουν να μείνουν στο χώρο μέχρι να τελειώσει το πανηγύρι, διαφυλάσσοντας το στέκι από οποιαδήποτε πιθανή επίθεση ή προβοκάτσια.
Στο άκουσμα της είδησης κάθε λογής παρακρατικοί, φασίστες και λοιποί ρουφιάνοι, απομεινάρια της ΕΠΕΝ, ξεχασμένοι στα πιο σκοτεινά λαγούμια της πόλης, από μια άλλη εποχή, ανταποκρίνονται με έκδηλη ευχαρίστηση, στο σινιάλο της αστυνομίας και σπεύδουν να βοηθήσουν στις περιπολίες (πεζοί ή με μηχανάκια και αυτοκίνητα, φορώντας ακόμη και αστυνομικά τζάκετ). Ήταν σαν να περίμεναν από καιρό τις ευνοϊκές συνθήκες για να ξαναβγούν στους δρόμους και να στήσουν εθελοντικά ενιαίο μέτωπο με το κράτος ενάντια στους κομμουνιστές, τους ¨συμμορίτες¨, τους ¨προδότες¨, τους ¨άπλυτους¨…
Το παρακράτος όμως δεν επιτίθεται μόνο με μαχαίρια αλλά και με πένες. Την Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου η τοπική εφημερίδα ¨μαχητής¨, του κύριου Ι. Κανή και ο δημοσιογράφος Ι. Συμψηρής δημοσιεύουν πρωτοσέλιδα, ανάμεσα σε αλλά, την παρακάτω αθλιότητα:«…παράλληλα την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές έχει αναπτυχτεί έντονη φημολογία και για άλλη γιάφκα που μάλλον αφόρα σε κοντινό στέκι προς την οδό Δασκαλοπούλου και άρα σαν πληροφορία ελέγχεται». Αυτή η χυδαία επίθεση, από τα παπαγαλάκια της ασφάλειας, δε σταματά εκεί. Ο εν λόγω δημοσιογράφος προσπαθεί να συνδέσει άμεσα τους κοινωνικούς αγώνες και συνολικά τον α/α χώρο στο Αγρίνιο με την ένοπλη δράση. Το σκεπτικό του εκδηλώνεται στα παρακάτω αποσπάσματα: «…σε κάθε περίπτωση η σύνδεση του Λάμπρου Φούντα με την περιοχή αλλά και η μεγάλη επιρροή του χώρου στην καθημερινότητα της πόλης δίνουν την εικόνα ενός ¨ευνοϊκού περιβάλλοντος¨ στο Αγρίνιο για την ανάπτυξη τέτοιων φαινομένων», «…η αστυνομία μπορούμε να πούμε έχει εστιάσει πολύ στο Αγρίνιο. Δε θεωρεί τυχαία την επιλογή της πόλης ούτε κάποιες επαφές του χώρου των αντιεξουσιαστών της περιοχής με ομολόγους τους σε όλη τη χωρά». Επίσης σε άλλο άρθρο με τίτλο «φαινόταν το πράγμα» γράφει: «Μεγάλη αστυνομική κινητικότητα, κάποιες ¨ξένες¨ φάτσες στην πόλη, συνεχείς εκδηλώσεις και όμιλοι προβληματισμού από διάφορους χώρους. Ήταν φανερό ότι κάτι ετοιμαζόταν στην πόλη του Αγρινίου. Η γιάφκα της Δασκαλοπούλου μπορεί να συσχετίζεται με την πανελλαδική ¨τρομοκρατία¨ πιστεύουμε όμως ότι είχε να κάνει και με την τοπική κοινωνία. Για παράδειγμα οι σιδερένιες βέργες με την τσιμεντένια επένδυση και τα ενσωματωμένα καρφιά που βρέθηκαν δεν ήταν για τρομοκρατικές πράξεις αλλά για μάχες στο δρόμο… το ερώτημα είναι σε ΠΟΙΑ πόλη και από ποιους ενάντιων ποιων… μήπως τελικά απετράπη ένα γενικότερο σχέδιο μπάχαλου που θα λάμβανε χώρα και στο Αγρίνιο».
Εύγε κύριε Συμψηρή, αποδειχτήκατε αντάξιος του Καραιβάζ, του Σόμπολου, του Προτοσάλτε και των λοιπών καταξιωμένων τηλε-ρουφιάνων, πανελλαδικής εμβέλειας. Καταδείξατε το δίκαιο και το αληθές του συνθήματος: ΑΛΗΤΕΣ – ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ – ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ. Συγχαρητήρια και στα σαΐνια της αντιτρομοκρατικής και της ασφάλειας Αγρινίου… γελάει μαζί σας όλη η πόλη.
Και όντως, ο κόσμος του Αγρινίου αψήφησε την τρομοκρατία και τους super-μπάτσους της αντιτρομοκρατικής. Περίπου 200 άνθρωποι, όλων των χώρων και των ηλικιών, στη συνέλευση μέσα από το κατειλημμένο δημαρχείο Αγρινίου έδωσαν -δια βοής- την πιο αποστομωτική απάντηση… «ΜΠΑΤΣΟΙ – ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ – ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ».
Η ασφάλεια του Αγρινίου βρίσκει απέναντι της όλους εμάς, τους μαθητές, τους φοιτητές, τους εργάτες, τους ανέργους, την άγρια νεολαία, τους μετανάστες και αδυνατεί να οπλίσει τους πάντα πρόθυμους απόγονους των ταγματασφαλιτών, γερμανοτσολιάδων και δοσίλογων. Δε συμβαίνει όμως το ίδιο με το δημοσιογραφικό συφερτό, που αντλεί ¨πληροφορίες¨ και παίρνει εντολές από την Α.Δ. Ακαρνανίας, στρώνοντας το δρόμο για το βρώμικο παιχνίδι της καταστολής και της προβοκάτσιας, στοχοποιώντας πλέον, όχι αφηρημένα ¨κάποιους αντιεξουσιαστές¨ αλλά συγκεκριμένους χώρους και ανθρώπους, που ζουν, εργάζονται και αγωνίζονται χρόνια στην πόλη του Αγρινίου, και έχουν και αυτοί οικογένειες… και φίλους… και ανθρώπους που τους αγαπούν… κύριοι δημοσιογράφοι.
Δε θα επιτρέψουμε σε κανένα ρουφιάνο (κρατικό ή παρακρατικό) την απόπειρα να απονοηματοδοτήσει, να διαστρεβλώσει και να συκοφαντήσει την παρουσία και τη δράση των αναρχικών στο Αγρίνιο (και παντού), που κοντά τρεις δεκαετίες συμμετέχουν ενεργά και αγωνιστικά πλάι σε όλους τους αγώνες της κοινωνίας και ανοίγουν μέτωπα σύγκρουσης με την εξουσία για την καθολική ανατροπή του σφαγείου που μας εξαναγκάζουν να ζούμε.
ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΟΥΝ – ΜΑΣ ΕΞΟΡΓΙΖΟΥΝ
Η ΦΩΤΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΚΑΙΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Τρομοκρατία είναι η εκμετάλλευση, η καταπίεση, η ανεργία, οι απολύσεις, η λιτότητα, τα πτυχία χωρίς αξία, το αβέβαιο αύριο, η φτωχιά, η εξαθλίωση, η καταστολή, τα ψέματα των δημοσιογράφων
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ
ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΛΑΜΠΡΟ ΦΟΥΝΤΑ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ:
ενάντια στη δημοσιογραφική αλητεία και τις κατασταλτικές μεθοδεύσεις της αστυνομίας
ΔΕΥΤΕΡΑ 13 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ, στην πλατεία Παναγοπούλου (σιντριβάνι), ώρα 5:00μμ
¨ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ¨, ΑΓΡΙΝΙΟ
Θ. Δασκαλοπούλου Ά