ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΟΥΣΤ !

«Η έκφραση των ανθρώπων που κινούνται μέσα στις αίθουσες εκθέσεων ζωγραφικής προδίδει μιαν αδέξια συγκαλυμμένη απογοήτευση που εκεί μέσα δεν κρέμεται τίποτα άλλο εκτός από πίνακες.»
Βάλτερ Μπένγιαμιν, Μονόδρομος

ΝΑΙ πραγματικά, τον αύγουστο του 2008, στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου νοιώσαμε δέος!
Χιλιάδες άνθρωποι βρισκόταν εκεί από όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Φιλότεχνοι, διακριτικοί, ευγενικοί θεατρόφιλοι κρατώντας την περίφημη σπανακόπιτα των 4 ευρώ. Θεατρόφιλοι που στάθηκαν υπομονετικά στην ουρά της στοάς στην πανεπιστημίου ώρες να πάρουν εισιτήριο για το περίφημο καλλιτεχνικό γεγονός της χρονιάς: Το φεστιβάλ Αθηνών.
Ένα γεγονός που επιβάλλεται να παρακολουθήσεις με δέος και ταπεινότητα, άκριτα, χωρίς ίχνος ενοχής να υπερκαταναλώσεις αχόρταγα τέχνη καταπίνοντας αμάσητη τροφή πάντα συγκατανεύοντας «Ναι…ναι ήταν υπέροχο!». Αλίμονο έρχονται σκηνοθέτες καταξιωμένοι για να ανεβάσουν την Αντιγόνη του 2056! Μα είναι υπέροχο!!
Και πράγματι ήταν!
ΉΤΑΝ ΥΠΕΡΟΧΟ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΤΟ ΘΑΥΜΑ!

Ήταν υπέροχο που επιτέλους αυτό το πολυάριθμο ευγενικό φιλότεχνο πλήθος εξαγριώθηκε! Μπουκάλια νερού πετάχτηκαν στην σκηνή! Υπέροχα γιουχαΐσματα και κέρματα κατέκλυσαν το αργολικό θέατρο. Επιτέλους η Επίδαυρος ήταν ζωντανή! Ελπίδα αναθάρρησε πως η τέχνη κάποια στιγμή θα πάρει την θέση που της αξίζει. Εφόσον είναι προϊόν προς πώληση, άλλο ένα καταναλωτικό αγαθό, απαραίτητο για το τέλειο παζλ του σύγχρονου, ενημερωμένου, ευαισθητοποιημένου ατόμου, της χωρίς νόημα καταναλωτικής κοινωνίας μας, ΝΑ επιστρέψει στο ταμείο και ο πελάτης θεατής -αφού έτσι ορίζεται -να ζητήσει τα λεφτά του πίσω!!!
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΟΥΣΤ!
Η τέχνη δεν είναι δέος και φιλολογικές παρλαπίπες στα σαλόνια σας.
Δεν είναι δυσκοίλια δικαιολογία για αυνανισμό και προσωπική ψυχανάλυση, για το υπερδιογκωμένο ΕΓΩ του κάθε ταλαίπωρου ανόητου καλλιτέχνη!
Στα γεγονότα του Δεκεμβρίου όλος ο κόσμος ήταν στο δρόμο, όλος ο κόσμος εκτός από τους ηλίθιους καλλιτέχνες που ήθελαν να κάνουν συμβούλια επί συμβουλίων στα ζεστά καφενεδάκια στου Ψυρρή…για να αποφασίσουν αν η τέχνη οφείλει ή όχι να έχει έρεισμα με την κοινωνία!
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΟΥΣΤ!!!
Αφήστε για λίγο τον καθρέπτη σας…Συγνώμη που σας ενοχλήσαμε και διακόψαμε την ψυχαγωγία σας στο γυαλιστερό παλλάς.
Πραγματικά ζητάμε συγνώμη.
ΔΕΝ ΘΕΛΑΜΕ ΝΑ ΔΙΑΚΟΠΟΥΝ ΤΑ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΣΑΣ!

ΝΑ ΚΑΟΥΝ ΘΕΛΑΜΕ!

Μια αγρινιώτισσα θεατρίνα στην αθήνα

Δε φταίει η λάμπα, φταίει το σύστημα

Προχθές, περνώντας από ένα περίπτερο ακούω ένα παιδάκι να λέει στον περιπτερά: «Θα ήθελα μια λάμπα με ισχύ 80 βατ». Κόλλησα. Μου φάνηκε παράξενο ένα παιδάκι 8 άντε 9 χρονών να αναπαράγει μια φράση με εξειδικευμένους όρους με τέτοια άνεση. Μετά φαντάστηκα το παιδάκι, λίγα λεπτά πριν, προσηλωμένο να ακούει με ευλάβεια τον πατέρα του να προσπαθεί να του διδάξει με ακρίβεια την παραπάνω έκφραση. Η προσήλωση του θα συνεχίστηκε και στο δρόμο, όπου θα σιγομουρμούριζε «μια λάμπα με ισχύ 80 βατ». Θα ήθελε σίγουρα να εντυπωσιάσει τον περιπτερά με την ακριβή ορολογία του. Ίσως επιζητούσε και μια έκφραση αποδοχής από αυτόν. Γιατί για τον πιτσιρικά ο περιπτεράς είναι σημαντικός: κατέχει ένα ρόλο στην κοινωνία. Όπως ακριβώς και οι γονείς του, ο υδραυλικός, ο δάσκαλος, ο μπάτσος, ο τηλεπαρουσιαστής… Όλοι αυτοί αποτελούν ένας προς έναν τον Κόσμο των Μεγάλων. Έναν κόσμο που τα μέλη του επικοινωνούν μεταξύ τους, σχεδόν μυστικιστικά, με κρυφούς κώδικες.
Οι μεγάλοι: τον κρίνουν, τον προσέχουν, τον ορίζουν, τον αγαπούν, τον χτυπούνε, τον κάνουν να κλαίει, προβλέπουν τι θα γίνει όταν μεγαλώσει…
Το ζήτημα όμως δεν είναι ο πιτσιρικάς. Γιατί ίσως να είναι από εκείνα τα παιδιά που την ψάχνουν αλλιώς και ασχολούνται με ότι τύχει…
Το ζήτημα είναι η δομή του Κόσμου των Μεγάλων, οι ρόλοι, τα στερεότυπα που σκιάζουν τα πάντα, άλλοτε σαν ένα μαύρο σύννεφο που αστράφτει και βροντάει και άλλοτε σαν μια πυκνή, σχεδόν παχύρρευστη ομίχλη που τυλίγει τις πόλεις, τυφλώνει, κόβει την ανάσα, θολώνει τις σκέψεις, κάνει το δρόμο να χάνεται.
Ο πιτσιρικάς θα αργήσει πολύ να διερευνήσει, εξετάσει, διακρίνει, αποκωδικοποιήσει αυτόν τον μυστήριο κόσμο.
Γιατί οι Μεγάλοι τον θέλουν για πάντα Μικρό.
Μέχρι να τελειώσει το σχολείο θα είναι μικρός. Ο πιτσιρικάς θα παραμείνει «τόσο δα μικρός» και μετέπειτα: η εφηβεία του θα παραταθεί, αν ακολουθήσει -όπως η συντριπτική πλειοψηφία- την πεπατημένη των σπουδών. Εκεί ο «μικρός» θα παρεκκλίνει γιατί ο ρόλος του φοιτητή επιτρέπει και κάποιές απότομες στροφές ακόμα και στους πιο καλούς δρόμους –αρκεί, ασφαλώς, να μη βγει από την πορεία του.
Ο στρατός όμως δεν αστειεύεται: φωνάζει, βγάζει σκουλαρίκια, κόβει μαλλιά, καίει μυαλά…
Το οικογενειακό τραπέζι, γεμάτο ενοχές και φαρμάκι, θα τον περιμένει μετά την απόλυση του με το βαθυστόχαστο ερώτημα: «και τώρα πως θα αναλάβεις τις ευθύνες σου;». Ο μικρός μαθητής, φοιτητής, φαντάρος, ξαφνικά μεταμορφώνεται βίαια και απότομα σε μέλος του Κόσμου των Μεγάλων. Νέο μέλος, χωρίς ρόλο και ταυτότητα ακόμα.
Τώρα γίνεται η ολιστική αποκωδικοποίηση. Μέχρι τώρα ήταν ατελής, μερική, επιπόλαια.
Η βία της μισθωτής σκλαβιάς δεν θα είναι πια εικονική αναφορά, αλλά απτή πραγματικότητα.
Θα μπορεί να νοιώσει της συνέπειες της στους χτύπους της καρδιάς του.
Ξάφνου ο Μικρός γίνεται Μεγάλος. Και ο ρόλος του ποιος θα είναι; Ας μη δυσκολευτεί. Είναι πανέτοιμος να ενταχθεί, να κάνει καριέρα, να παντρευτεί, να παραδοθεί αμαχητί σε όλους τους οικογενειακούς, κοινωνικούς, θεσμικούς εκβιασμούς.
Εξάλλου, αυτό κάνουν οι περισσότεροι.
Μα όχι όλοι. (Απλά κάποιοι ανυπομονούν να γκριζάρουν όλα τα μαλλιά τους, για να πάψουν επιτέλους κάποιοι να τους λένε «μα καλά, εσύ πότε θα βάλεις μυαλό;»)

Όσο για τον πιτσιρικά, αφού αγόρασε τη λάμπα, λίγο πιο κάτω συνάντησε ένα φιλαράκο του. «Πάμε στο δάσος;» είπε. «Πρέπει να πάω τη λάμπα στον πατέρα μου» απάντησε εκείνος. Αλλά μετά συμπλήρωσε «καλά την πάω μετά» και φύγανε παρέα.