ΘΡΑΣΥΔΕΙΛΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ APERTUS ΣΤΟ ΑΓΡΙΝΙΟ

 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΡΑΣΥΔΕΙΛΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ APERTUS

 

Στις 11/06/15 τα ξημερώματα, ο χώρος της κατάληψης Apertus, δέχτηκε θρασύδειλη επίθεση από τα βοθρολύματα της χρυσής αυγής, που μετά από δύο χρόνια αδράνειας στην πόλη του Αγρινίου, αποφάσισαν να βγουν για λίγο από τις τρύπες τους. Συγκεκριμένα, πέταξαν τρικάκια, έγραψαν σύνθημα στο εξωτερικό τοίχο της κατάληψης και έκαψαν την μαυροκόκκινη σημαία που βρίσκονταν στην αυλή του χώρου.

 

Δεν είναι η πρώτη φορά που χώρος δέχτηκε τέτοιου είδους θρασύδειλή επίθεση από τους νεοναζί παρακρατικούς. Παρόμοιου τύπου επίθεση δέχτηκε στις 21/04/13, καθώς και στις 11/07/12. Όμως, αυτά τα χτυπήματα δεν μας φοβίζουν, ούτε μας τρομοκρατούν. Μας οπλίζουν με περισσότερη ορμή για αγώνα.

 

Η θρασύδειλη αυτή επίθεση, που πραγματοποιήθηκε την περίοδο που λαμβάνει χώρα η λεγόμενη «δίκη της χρυσής αυγής», μπορεί να αναγνωστεί σαν μια προσπάθεια συσπείρωσης των «μελών» της φασιστοσυμμορίας. Όμως, αυτοί  οι «λαμπροί απόγονοι του Λεωνίδα», που προβαίνουν αργά την νύχτα σε αυτές τις κινήσεις, είναι άφαντοι σε όλα τα δικαστήρια που πραγματοποιούνται στο Αγρίνιο, μετά από δικές τους μηνύσεις, σε αναρχικούς, αντιεξουσιαστές, αντιφασιστές και κόσμο του μαχητικού αντιφασισμού.

 

Η κατάληψη Apertus, όπως όλες οι καταλήψεις και οι αυτοοργανωμένοι χώροι αντίστασης και αλληλεγγύης, ως προπύργια ατομικής και κοινωνικής απελευθέρωσης, ανέκαθεν αποτελούσαν στόχους του κράτους, του παρακράτους και των εχθρών της ελευθερίας. Αυτή την στιγμή, οι χώροι αυτοί, βρίσκονται μπροστά σε μια συνθήκη ανασυγκρότησης της φασιστικής επιθετικότητας που επιδιώκει να αποκτήσει προοπτικές για μια ισχυρή θέση στην λεγόμενη κεντρική πολιτική σκηνή.

 

Ωστόσο, ιστορικά, η μόνη προοπτική του φασισμού είναι η συντριβή του. 

 

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΣΑΚΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

 

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ APERTUS

 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΑΝΑΡΧΙΚΟ- ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΣΤΕΚΙ ΑΝΤΙΠΝΟΙΑ ΠΟΥ ΤΑ ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ 9ΗΣ ΙΟΥΝΙΟΥ ΔΕΧΤΗΚΕ ΕΜΠΡΗΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΑΠΟ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΟΥΣ.

 

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΑΝΟΥΚΛΑ

 

Κατάληψη Apertus

Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος στο Αγρίνιο

Καλυβίων 70

 

Για τους “γύφτους”.

 

Ποδολαγνεία

 

Από τον Αντώνη Αντωνάκο.

 

[ αναδημοσίευση από τον Αδέσποτο Σκύλο]

 

Οι μοναδικοί άνθρωποι που βρίσκονται γύρω μου και με συγκινούν είναι οι γύφτοι. Λατρεύω τη γυφτιά και το βλέμμα των γύφτων. Αυτή την υγράδα από μισοσβησμένα μονοπάτια που προσπαθεί να ιχνηλατήσει τον κόσμο. Ο αστός και ο άνθρωπος της ευκολίας δεν μπορεί να καταλάβει την ψυχή του γύφτου. Την επίγνωση τού εαυτού του έξω από κανόνες και συμπεριφορές. Η αναρχία τού γύφτου είναι ουσιαστική. Θέλει απ’ την εξουσία των νοικοκυραίων το ελάχιστο περίσσευμα. Τίποτε άλλο. Γι’ αυτό η μεγαλύτερη τέχνη του είναι η ζητιανιά. Και το πλιάτσικο. Και το εμπόριο τιμαλφών. Και πολλές φορές η κλεψιά. Ο γύφτος είναι κοινωνικός επαναστάτης, ούτε μισθωτός, ούτε έμπορος, ούτε σκλάβος, ούτε αφέντης. Έξω απ’ τις κοινωνικές νόρμες. Ο γύφτος επινοεί ιστορίες, είναι μυθομανής και ψεύτης. Περνάει τη ζωή του στο τεράστιο σπίτι της φύσης. Χωρίς εμβόλια, χωρίς πόσιμο νερό, χωρίς εκπαίδευση. Στην καρότσα ενός φορτηγού ή σ’ ένα τσαντίρι. Οι γύφτοι προσεύχονται γονατιστοί μπροστά στην παναγία μα στην πραγματικότητα λατρεύουν το φίδι που πατά με το πόδι της. Κι όταν φιλούν το σταυρό, ευχαριστούν τη βροχή που ποτίζει τη γη. Οι γύφτοι τραγουδούν και χορεύουν, ως γνήσιοι σφετεριστές του Πλατωνικού αμοραλισμού, μακριά απ’ τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της εργασίας. Ο Χίτλερ τους τίμησε και με το παραπάνω. Το ίδιο και οι συμπατριώτες μου ελληναράδες που τους φτύνουν και τους κλωτσούν, πιστεύοντας πως αυτή η φυλή με το σκούρο δέρμα και το σκοτεινό παρελθόν έχει το έγκλημα μέσα στο αίμα της. Καταραμένοι και αιώνια περιπλανώμενοι, με μοναδικό σπίτι τους το δρόμο. Τον Αύγουστο του 1944, σχεδόν τρεις χιλιάδες Τσιγγάνοι, άντρες, γυναίκες και παιδιά, μέσα σε μια νύχτα, έγιναν στάχτη στις αίθουσες αερίου του Άουσβιτς. Το ένα τέταρτο των Τσιγγάνων της Ευρώπης χάθηκε εκείνα τα χρόνια της βαρβαρότητας. Ποιος αλήθεια ρώτησε να μάθει γι’ αυτούς; Σε ποια ιστορία πέρασε το δικό τους ολοκαύτωμα; Ποιος έστησε έστω και ένα μνημείο γι’ αυτούς; Ποιος ζήτησε αποζημιώσεις για τα δικά τους βασανιστήρια; Και ποιος προσπαθεί να συνεχίσει το θεάρεστο έργο του Αδόλφου; Τώρα που εμείς οι ταχτοποιημένοι λευκοί ταμπουρωθήκαμε στις πατρίδες μας και στην φυλετική μας καθαρότητα αγναντεύουμε απ’ το παράθυρο του γιωταχή μέρη που έχει φιλήσει με το στόμα του ο Σατανάς. Ο Γύφτος, που πλένει τα πόδια της αγαπημένης του εκεί που θα φυτρώσει κάποτε ο ήλιος.

 

για το βαρετό παραμύθι των χριστουγέννων

 

10402495_746291862129027_7697141532950523110_n

 

[αναδημοσίευση απο το site της κατάληψης Σινιάλο]

 

Το ίδιο παραμύθι με τις φάτνες και τους μάγους κάθε χρόνο ανανεώνεται σε ένα κοινωνικό φαντασιακό που αναζητάει έτσι αφορμές για να επικυρώνει ανά πάσα στιγμή την δυνατότητα ανάθεσης της ανθρώπινης μοίρας σε μια υπερφυσική δύναμη και, φυσικά, να κρατάει ανοιχτή την προοπτική της σωτηρίας. Δεν έχει σημασία το περιεχόμενο της σωτηρίας αλλά η προοπτική αυτή καθεαυτή. Πρόκειται για μια έννοια που εγκαλείται για να εκτονώνει τις υπαρξιακές αβαρίες. Άλλοι βουτάνε μέσα στα οικογενειακά τραπέζια κι άλλοι μελαγχολούν λόγω της αγοραφοβίας των ημερών ή της γενικευμένης αγαπησιάρικης υποκρισίας. Και αυτή η αγαπησιάρικη υποκρισία του κοινωνικού φαντασιακού είναι που απλώνει το βρώμικο και φθαρμένο πέπλο της φιλανθρωπίας για να κάνει την απαράδεκτη κατάσταση ακόμη πιο απαράδεκτη.

 

Κι απ’ την άλλη, εξελίσσεται πάντα ένας εγκλωβισμός. Κάθε απόπειρα κατάδειξης της αντίθεσης του επιτηδευμένου γιορτινού κλίματος σε σχέση με την άθλια κατάσταση αυτού του κόσμου είτε χρεώνεται με μιζέρια είτε χωνεύεται από μια ευκαιριακή φιλανθρωπική συγκατάνευση. Αυτό, όμως, δεν αρκεί για να ματαιώνει κάθε παρόμοια απόπειρα.

 

Ναι είναι ξεφτίλα όλο αυτό το καταναλωτικό ποδοβολητό στα εμπορικά κέντρα. Ναι είναι ξεφτιλισμένες οι γιορτινές οικογενειακές εκεχειρίες πάνω από την γεμιστή γαλοπούλα. Ναι είναι ξεφτιλισμένα τα τυποποιημένα δώρα που μπαζώνουν τις σιωπές μεταξύ των ανθρώπων. Ναι είναι ξεφτιλισμένη κάθε αποστροφή για την κοινωνική απονομιμοποίηση της γενικευμένης μιζέριας. Ναι είναι ξεφτίλα να ανανεώνεις ένα βαρετό παραμύθι για να υποκλίνεσαι ως δούλος ενός επουράνιου σωτήρα. Ναι είναι μικροψυχία να μεγεθύνεις τα εκκωφαντικά πανηγύρια σε επίπεδο επικοινωνιακού μεγαλείου.

 

Και ναι, είναι πιο καλή η μοναξιά ενάντια στην κατανάλωση παρουσίας, είναι προτιμότερη η βίωση μιας αυθεντικής λύπης ενάντια στα άθλια τσιφτετέλια.

 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.

 

τελικκοοοοοοοο - Αντίγραφο

 

Aλληλεγγύη στον αναρχικό απεργό πείνας N. Ρωμανό.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.

 

Από τις 10/11 ο αναρχικός Νίκος Ρωμανός χορεύει με το θάνατο με οδόφραγμα το τελευταίο οχυρό της αξιοπρέπειάς του, το ίδιο του το σώμα. Οι αλλεπάλληλες αρνήσεις των κρατικών μηχανισμών για τη χορήγηση εκπαιδευτικής άδειας δηλώνουν το μένος και την εκδικητική σκοπιμότητα απέναντι σε κάθε διεκδίκηση και αγώνα. Δίπλα του στέκονται αλληλέγγυοι, περνώντας σε απεργία πείνας, οι Γ.Μιχαηλίδης (από17/11).Α. Μπουρζούκος και Δ. Πολίτη (από1/12).

 

Παράλληλα Σύριοι πρόσφυγες απεργοί πείνας που παζαρεύουν με τη ζωή τους ένα ψίχουλο αποδοχής από το ελληνικό κράτος, η αυτοκτονία της Κατερίνας, μιας από τις 27 οροθετικές που δε άντεξε τη μηντιακή διαπόμπευση του Λοβέρδου, ο Γ.Σ. που ξεκίνησε απεργία πείνας με αίτημα την αποφυλάκισή του, η ένταση της καταστολής σε όλες τις πόλεις του ελλαδικού χώρου, όπως και στο Αγρίνιο (επιθετικές κινήσεις των μπάτσων προς τη διαδήλωση της 17 Νοέμβρη) συμπληρώνουν το σκηνικό πολέμου. Μαζί με αυτά, όλοι και όλες εμείς που βιώνουμε μια ζωή γεμάτη υποτίμηση, εκμετάλλευση και καταπίεση.

Η απάντηση δε μπορεί να είναι παρά μια :

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ

 ΝΑ ΣΤΗΣΟΥΜΕ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ

6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ, 6ΜΜ, ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟ

Κατάληψη APERTUS

Ελεύθερος κοινωνικός χώρος στο Αγρίνιο

 

Ημερολόγια για μια φωτεινή νύχτα και μια “πεφωτισμένη” φυγομαχία.

 

Ένα (ανορθόδοξο) δελτίο τύπου για τα ΜΑΤ της Νομικής, το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο και τους Ναπολέοντες της ήττας (αναδημοσίευση από την Ελευθεριακή Παρέμβαση Φιλοσοφικής).

 

Είναι πραγματικά τρομερές οι εποχές που ζούμε… Ζούμε πάνω στο μεταίχμιο ανάμεσα σε δύο κόσμους, που για τον πρώτο (αυτόν που μας αφήνει χρόνους) δεν μπορούμε να μιλήσουμε με διαύγεια και αυτόν που μας έρχεται δεν μπορούμε εκ των πραγμάτων να τον ορίσουμε. Ζούμε με λίγα λόγια σε εποχές μετάβασης… Το τι θα έρθει από την άλλη πλευρά του τούνελ καθορίζεται από δεκάδες παράγοντες. Και είναι ακριβώς αυτό που προσπαθεί σήμερα το κράτος να εμπεδώσει. Τους νέους όρους με τους οποίους θα συνδιαλέγεται με την κοινωνία και τα δείγματα γραφής τους είναι μέχρι στιγμής ξεκάθαρα. Η βίαιη επιβολή πάνω σε διευρυνόμενα κοινωνικά κομμάτια, η οικονομική επίθεση και εξαθλίωση που επιβάλει και η οριοθέτηση και στρατιωτικοποίηση κάθε πεδίου ελεύθερης δράσης και δημόσιου χώρου είναι το προεικόνισμα της νέας επιθετικής κρατικής πολιτικής.

 

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να αναγνώσουμε και την τακτική που ακολουθείται τους τελευταίους μήνες στο χώρο του πανεπιστημίου. Η επιβολή των διαγραφών, η εγκατάσταση security στις πύλες των πανεπιστημίων, οι φαιδρές τηλεοπτικές εξαγγελίες περί «επιβολής του νόμου και της τάξης» από ακόμη πιο φαιδρούς ανθρώπους (τύπου φορτσάκης), τα συμβούλια ιδρύματος και οι νέες ολιγαρχικές διοικητικές δομές των ιδρυμάτων, οι απολύσεις εργαζομένων και όλες οι σπασμωδικές κινήσεις που βλέπουμε από τη μεριά των κυβερνώντων συμπυκνώνουν την εικόνα ενός νέου πανεπιστημίου, που θα ανταποκρίνεται απόλυτα στον αναδυόμενο κρατικό ολοκληρωτισμό. Αποκορύφωμα όλης αυτής της διαδικασίας ήταν η συμβολικά και ιδεολογικά φορτισμένη απόφαση της νέας πρυτανικής αρχής να κηρύξει λοκ-άουτ κεντρικά κτήρια του ΕΚΠΑ εν όψει των καταλήψεων και της επετείου του Πολυτεχνείου.

 

Από το βράδυ της Τετάρτης (12/11) διμοιρίες ΜΑΤ είχαν αποκλείσει τις εισόδους του κτηρίου της πρυτανείας και της νομικής σχολής, ούτως ώστε να εμποδίσουν την απόφαση του φοιτητικού συλλόγου για κατάληψη της σχολής την Παρασκευή. Στον χορό μπήκαν και οι γνωστοί από παλιά πρυτάνεις της ΑΣΟΕΕ και του ΠΑΜΑΚ που ακολούθησαν αντίστοιχες τακτικές. Ως απάντηση σε αυτήν την προκλητική απόφαση φοιτητές μαζεύτηκαν από το πρωί της Πέμπτης έξω από τη νομική σχολή, αλλά δέχτηκαν κατευθείαν την απρόκλητη επίθεση των ΜΑΤ, η οποία προκάλεσε και δύο βαρύτατους τραυματισμούς φοιτητών, ενώ ταυτόχρονα καλέστηκε πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο για το απόγευμα της ίδιας μέρας.

 

Η μαζικότητα και ο παλμός της διαδήλωσης που ακολούθησε υπήρξε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη σε σχέση με το σκηνικό των τελευταίων εβδομάδων και έδειχνε την προοπτική μιας αναζωπύρωσης κινητικότητας του φοιτητικού κινήματος, μιας κινητικότητας που, αν δε θέλουμε να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας και τους γύρω μας, απουσιάζει εκκωφαντικά παρά την οξύτητα της εποχής. Μέσα σε ένα αστυνομοκρατούμενο κέντρο η διαδήλωση έδειξε μια αναξιοποίητη δυναμική στο εσωτερικό του φοιτητικού σώματος και διατήρησε τη μαχητικότητά της μέχρι την κατάληξή της στο Πολυτεχνείο. Και όλα αυτά παρά τις γνωστές συνθηματολογίες και τις γραφικότητες των εξίσου γνωστών αριστερών γραφειοκρατιών, που δεν μπορούν να κρύψουν τη λαχτάρα τους να πνίξουν το μέλλον στα νερά του βολικού παρελθόντος.

 

Αυτό ωστόσο που δίνει ξεχωριστή νότα στη βραδιά είναι τα όσα ακολούθησαν από εκεί και ύστερα. Μετά την πορεία ήταν προγραμματισμένο το συντονιστικό των φοιτητικών συλλόγων, το οποίο θα γινόταν μέσα στο Πολυτεχνείο, το οποίο ωστόσο ήταν κλειδωμένο μέσα στο πλαίσιο της γενικότερης περίφραξης των σχολών του κέντρου. Αφού λοιπόν έφυγε η πρώτη σύγχυση και μετά από αρκετές διαπραγματεύσεις αριστερών συνδικαλιστών με τους φύλακες, πάρθηκε η πρωτοβουλία από ορισμένους/ες φοιτητές/ριες για το αυτονόητο: Να επιβάλλουν δηλαδή τις συλλογικές αποφάσεις ενάντια στη μόνιμη επιθετική αυθαιρεσία της νέας ακαδημαϊκής εξουσίας, σπάζοντας την πόρτα του πολυτεχνείου. Και έτσι έγινε… Στα επόμενα λεπτά υπήρξε σκληρή επίθεση αστυνομικών δυνάμεων, με αποτέλεσμα το μεγαλύτερο μέρος των φοιτητών να μπουν μέσα στο πολυτεχνείο, ενώ όσοι δεν πρόλαβαν δέχτηκαν δακρυγόνα και ξυλοδαρμούς…

 

Το διακύβευμα της στιγμής αυτής ήταν το αν αυτό που θα επικρατούσε θα ήταν ο πανικός, η σύγχυση και ο φόβος ή αν θα καταφέρναμε να συντονίσουμε μέσα στο πολυτεχνείο τις δυνάμεις μας, να προστατεύσουμε το δημόσιο χώρο και να δοθεί επιτέλους μία ηχηρή και αξιοπρεπής απάντηση υπό τον ήχο των κρότου-λάμψης και των αστυνομικών ασυρμάτων. Το διακύβευμα αυτό ωστόσο ποτέ δεν τέθηκε, γιατί μέσα σε μισή ώρα πεφωτισμένοι στρατηλάτες του φοιτητικού κινήματος, μεγάλες κεφαλές των ΕΑΑΚ, εκμεταλλευόμενοι την αναμπουμπούλα της στιγμής, κάλεσαν τους φοιτητές σε άτακτη και «συντεταγμένη» αποχώρηση. Όταν μάλιστα τους ζητήθηκε να περιμένουν, να γίνει μια συζήτηση πρώτα και να αποφασιστεί τι ακριβώς πρέπει να γίνει, αυτοί απάντησαν ότι «δεν αναγκάζουμε κανέναν να φύγει, αλλά παίρνουμε τα πανό μας και φεύγουμε».

 

Αναρωτιέται κανείς από πιο σημείο της όλης χυδαιότητας να ξεκινήσει. Από το ύφος ανθρώπων που, επειδή πήραν μια ντουντούκα στα χέρια τους, νομίζουν ότι μπορούν να θεωρούν τα μπλοκ των φοιτητικών συλλόγων ιδιοκτησία τους ή από την ξεκάθαρα κατευναστική και ηττοπαθή λογική που προωθούν οι συγκεκριμένοι αριστεροί χώροι σε κάθε σχεδόν βήμα που τολμάει το φοιτητικό κίνημα. Και όλα αυτά από τους ίδιους ανθρώπους που τραγουδούσαν επί τρεις ώρες ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο μονοτονίας και κοινοτοπίας για «τα Πολυτεχνεία της γενιάς μας».

 

Και εδώ ερχόμαστε σε μία άλλη πλευρά αυτού που λέγαμε στην αρχή: Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά αυτής της μεταβατικής εποχής είναι ότι εκτός από το να αναδιατάσσει το στρατόπεδο των κυρίαρχων, αποκαλύπτει και τις λανθάνουσες τάσεις των φαινομενικά αντίπαλών τους. Το παραδοσιακό μοτίβο κινητοποίησης του αριστερού συνδικαλισμού, που ακολουθούσε το τροπάρι γενική συνέλευση-συλλαλητήρια-εκλογές μοιάζει σήμερα να φτάνει στο πιο οριακό του σημείο. Οι φοιτητικοί σύλλογοι σήμερα, εκτός του ότι πέφτουν στο κενό μέσα στα πλαίσια του νέου καθεστώτος, βιώνουν και μια πρωτοφανή κρίση κοινωνικής νομιμοποίησης, στην οποία οι πρακτικές καπελώματος και καιροσκοπισμού των αριστερών κομματικών γραμμών έχουν συμβάλλει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Οι γραφικότητες και τα παιχνίδια νομιμότητας και συνδιαλλαγής με τα θεσμικά όργανα φαίνονται σαν παλιό αστείο στις βίαιες εποχές βαρβαρότητας που ζούμε.

 

Εμείς από την πλευρά μας δε θεωρούμε ότι οι εποχές γεννιούνται από τους κυρίαρχους. Θεωρούμε ότι μπορούμε να διαμορφώσουμε το δικό μας λόγο σε αυτήν την ασταθή και ρευστή περίοδο. Κανένας πλέον δεν πείθεται (και πολύ άργησε) από τις «πρωτοπορίες» και τις γερασμένες ρητορείες των ΕΑΑΚιτών. Η επαναδιεκδίκηση και η επανανοηματοδότηση του δημόσιου χώρου και χρόνου, η δημιουργία αυτόνομων και οριζόντιων συμμετοχικών συνελεύσεων είναι οι άξονες γύρω από τους οποίους μπορεί να περιστραφεί ένα σύγχρονο και ζωντανό πρόταγμα, μέσα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που πνίγεται από τον κτηνώδη ολοκληρωτισμό και την αστυνομικοποίηση της καθημερινότητας.

 

Το σπάσιμο της πόρτας του πολυτεχνείου και το αυθόρμητο σύνθημα «Αλήτες, λέρες, φοιτητοπατέρες», τη στιγμή της φυγομαχίας σηματοδοτούν μια ρωγμή, η οποία όσο μικρή και ανολοκλήρωτη κι αν έμεινε, κρατά το πάγιο χαρακτηριστικό της: Δεν κλείνει, ούτε συμμαζεύεται εύκολα…

 

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ,

ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

 

Ελευθεριακή Παρέμβαση Φιλοσοφικής

14/11/2014

 

Αφίσα για την Υγεία από την κατάληψη Apertus.

ygeia2

 

Η ΥΓΕΙΑ Δεν είναι εμπόρευμα,

είναι κοινωνικό αγαθό.

Δεν είναι ατομικό «προνόμιο»,

είναι κοινωνικό δικαίωμα.

Το Γενικό Νοσοκομείο Αγρινίου

 

Το κράτος επιβάλλει την κατάρρευση των δημόσιων – κοινωνικών δομών (πχ νοσοκομεία), για να τα αντικαταστήσει στην συνέχεια από αντίστοιχες ιδιωτικές πρωτοβουλίες, οι οποίες μάλιστα φαντάζουν σωτήριες. Αυτή η τακτική είναι προσφιλής στους κρατικούς μηχανισμούς ιδιαίτερα σε περιόδους οικονομικής ύφεσης ή κρίσης. Σήμερα, η τακτική αυτή επιχειρείται στο Γενικό Νοσοκομείο Αγρίνιου. Τα κενά στο ιατρικό, νοσηλευτικό και άλλο προσωπικό, η μη κάλυψη αναγκών σε βασικές λειτουργίες κι υλικοτεχνική υποδομή, η υπολειτουργία της Μονάδας Τεχνικού Νεφρού, το κλείσιμο της Καρδιολογικής Κλινικής (καθώς και το επικείμενο κλείσιμο της ΜΕΘ) οδηγούν το Νοσοκομείο Αγρίνιου στην αχρηστία. Παράλληλα στην περιοχή, νέα διαγνωστικά κέντρα κάνουν τα εγκαίνια τους…

 

Κάποιοι και κάποιες περισσεύουν…

 

Όσο το κράτος και τα αφεντικά ελέγχουν τις ζωές μας, η πορεία της κοινωνίας διαγράφει ένα δυστοπικό ορίζοντα. Το ήδη εμπορευματοποιημένο σύστημα υγείας (φακελάκια, διαφήμιση ιδιωτικών ιατρειών, φαρμακοβιομηχανίες σε ρόλο κουμανταδόρων κτλ) ξεπερνά τους οποιοδήποτε ενδοιασμούς και δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο. Η Υγεία μετατρέπεται από δημόσιο – κοινωνικό αγαθό σε εμπόρευμα και από κοινωνικό δικαίωμα σε ατομικό προνόμιο μόνο όσων έχουν ένα γεμάτο πορτοφόλι. Οι υπόλοιποι περισσεύουν. Και όσο περνά ο καιρός ο περισσευούμενος πληθυσμός όλο και αυξάνει. Αρχικά ήταν οι μετανάστες και οι πρόσφυγες -που μάλιστα κατά τον Λοβέρδο σε αυτούς οφείλεται η κατάρρευση του συστήματος υγείας. Σήμερα, ο πληθυσμός που εκδιώχνεται -και τυπικά πλέον- από την Υγεία, περιλαμβάνει ακόμα περισσότερους: άνεργοι, ανασφάλιστοι, επισφαλείς εργαζόμενοι, άτομα με αναπηρία, χρόνια πάσχοντες από ψυχικά ή σωματικά νοσήματα, άτομα με προβλήματα εθισμού και εξάρτησης σε ουσίες και πόσοι ακόμη έρχονται να προστεθούν στην λίστα. Το επιλεκτικό σύστημα υγείας δηλώνει ξεκάθαρα: όλοι αυτοί, όλοι εμείς, που περισσεύουμε, είμαστε ασύμφοροι για την κερδοφορία του κεφαλαίου. Όσοι έχουν να πληρώσουν καλώς… Οι υπόλοιποι ας κόψουμε το κεφάλι μας. Έτσι αποκαλύπτεται το ταξικό περιεχόμενο του συστήματος υγείας.

 

Υποτίμηση για μας, λεφτά σε μπάτσους, καραβανάδες και δικαστές

 

Το Κράτος λεηλατεί τον δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα της Υγείας και τα αφεντικά τρίβουν τα χέρια τους. Ένας νέος κύκλος συσσώρευσης κεφαλαίου ξεκινά. Παράλληλα μια νέα υποτίμηση προορίζεται για τους από τα κάτω αυτού του κόσμου, ενώ οι δαπάνες σε Αστυνομία, Δικαστικούς Υπαλλήλους και Στρατιωτικούς αυξάνονται. Ας κλείσουν όλα τα νοσοκομεία, λοιπόν, αρκεί να υπάρχει ένα μπάτσος να μας δείρει, ένας δικαστικός να μας τιμωρήσει και ένας στρατηγός να μας στείλει να σκοτωθούμε… Η υπεράσπιση της Υγείας αφόρα όλη την κοινωνία, αφορά την ίδια μας την ζωή. Αυτήν την επέλαση της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας μπορούμε να την αναχαιτίσουμε μόνο μέσα από μαζικούς κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες.

 

Ενάντια στην κοινωνικό εκφασισμό και την υποτίμηση των ζωών μας,

για μια Υγεία χωρίς αποκλεισμούς και διακρίσεις,

για ένα κόσμο που το μόνο θα περισσεύει θα είναι το κράτος και το κεφάλαιο.

 

κατάληψη Apertus

Ελεύθερος κοινωνικός χώρος στο Αγρίνιο

Περισσότερο από μια χρονιά αγώνα για το Πάρκο Αγρινίου.

 

47

 

Tις ημέρες που διανύουμε ολοκληρώνεται κάτι περισσότερο από ένα έτος της έναρξης της καταστροφικής «ανάπλασης» του Πάρκου Αγρινίου.

 

Στα τέλη Αυγούστου 2013 ξαφνικά, εμφανίστηκαν μπροστά στα κατάπληκτα μάτια των πολιτών που ήταν αυτόπτες μάρτυρες οι μπουλντόζες της «ανάπλασης» του πάρκου. Ογκώδη και εχθρικά μηχανήματα για την οικολογική ισορροπία ενός πάρκου, με τη συνδρομή συνεργείων εργολάβων, δημοτικών υπαλλήλων και αστυνομικών δυνάμεων, ανέλαβαν να καταστρέψουν το τελευταίο στολίδι και πνεύμονα της πόλης του Αγρινίου.

 

Η απελθούσα πλέον δημοτική αρχή χρησιμοποιώντας ως επικοινωνιακό εργαλείο την ομόφωνη απόφαση έγκρισης του έργου από το δημοτικό συμβούλιο (αρ. 42/2012), προχωρούσε ολοταχώς σε μία επιθετική ενέργεια καταστροφής, βασιζόμενη σε μια μελέτη επιστημονικά αστήρικτη, αφού προερχόταν από παντελώς ακατάλληλους για σχεδιασμό τέτοιων έργων υπαλλήλους των υπηρεσιών του Δήμου.

 

Διαβάστε όλο το κείμενο και δείτε τις φωτογραφίες στο παρακάτω σύνδεσμο:

Περισσότερο από μια χρονιά αγώνα για το Πάρκο Αγρινίου.

Ένας χρόνος από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα

fissas-apertus

 

Στις 18/09/13 παρακρατικοί φασίστες  της Χρυσής Αυγής  επιτίθενται στον 34χρονο αντιφασίστα, rapper και εργάτη Παύλο Φύσσα  και  στην ολιγομελή παρέα του έξω από μπαρ στο Κερατσίνι. Κατά τη διάρκεια της επίθεσης ο φασίστας Ρουπακιάς μαχαιρώνει θανάσιμα τον Παύλο Φύσσα, τη στιγμή που λίγα μόλις μέτρα μακρύτερα βρισκόταν ομάδα Δ.Ι.Α.Σ, η οποία ατάραχη επόπτευε το συμβάν και ενήργησε μόνο όταν ήταν ήδη πολύ αργά. Ο Παύλος (γνωστός στην χιπ χοπ κοινότητα ως Killah P) ήταν γνωστός στη περιοχή του για την αντιφασιστική του δράση και τις ακτιβιστικές του ενέργειες που συμπεριλάμβαναν συναυλίες για την κάλυψη ιατρικών εξόδων άπορων και  μοιράσματα ρούχων και κουβερτών σε αστέγους στους δρόμους του Πειραιά, ενώ παράλληλα μέσα από τα τραγούδια του εναντιωνόταν σε κάθε μορφή ρατσισμού, φασισμού, και εκμετάλλευσης, φροντίζοντας αυτό το μήνυμα να είναι ηχηρό. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, δεν ήταν ένα μεμονωμένο και τυχαίο συμβάν, αλλά ένα γεγονός κρατικά σχεδιασμένο και παρακρατικά εκτελεσμένο.

 

Το αντιφασιστικό κίνημα απάντησε στη δολοφονία με ογκώδεις διαδηλώσεις και συγκρούσεις σε όλο τον ελλαδικό χώρο. η διαφαινόμενη κοινωνική αναταραχή και η άμεση διασύνδεση του δολοφόνου με τη Χ. Α.  οδήγησε στις συλλήψεις και φυλακίσεις ακόμα και τις ηγετικής ομάδας της Χ.Α. Το διάστημα που ακολούθησε τη δολοφονία το κράτος μετατράπηκε σε διώκτη φασιστών και τα ΜΜΕ ανακάλυψαν τους εγκληματίες εκλεγμένους βουλευτές και τις διασυνδέσεις τους με την αστυνομία και τη μαφία.

 

 Το κράτος εκτάκτου ανάγκης επαναπροσδιορίζει τις συστημικές ισορροπίες εξοβελίζοντας την εφεδρεία της Χ.Α. αφού έχει όμως ενσωματώσει σε μεγάλο βαθμό τις πολιτικές του μίσους και τα περιεχόμενα του φασισμού:  ‘Έτσι στήνει στρατόπεδα συγκέντρωσης, απελαύνει μετανάστες, αθωώνει τα αφεντικά στη Μανωλάδα, δημιουργεί  φυλακές υψίστης ασφαλείας, διαπομπεύει  οροθετικές, διώκει και φυλακίζει αγωνιστές, καταστρέφει τη δημόσια παιδεία και υγεία, λεηλατεί τους δημοσίους και ελεύθερους  χώρους, οδηγεί χιλιάδες ανθρώπων στην ανέχεια και την εξαθλίωση, ιδιωτικοποιεί  κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής, εξισώνει την ομοφυλοφιλία με τη παιδοφιλία και τη κτηνοβασία κλείνοντας το μάτι για επιθέσεις κατά ομοφυλοφίλων.

 

ΕΝΑΝ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ

 ο φασισμός, ο ρατσισμός, ο σεξισμός και  η ομοφοβία είναι πιο  ορατά όσο ποτέ.

 

ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ

ΝΑ ΟΞΥΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Για ένα κόσμο ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης

 

Αντιφασιστική συγκέντρωση

Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2014

ώρα 19:00, πλατεία Δημάδη

 

Κατάληψη Apertus

Ελεύθερος κοινωνικός χώρος στο Αγρίνιο

 

Για τον άστεγο αναρχικό ποιητή Κορνήλιο Λουλούδη.

 

K._Louloudis_1955-2014

 

Χτες 16 Αυγούστου 2014 στις 2 παρά τέταρτο το μεσημέρι βρέθηκε νεκρός στην οδό Πατριάρχου Γρηγορίου στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών ο παλιός μου φίλος και συγκρατούμενος κατά την περίοδο 1978-1981, που βρισκόμουνα στην φυλακή για πολιτικούς λόγους, Κορνήλιος Λουλούδης. Το έμαθα από την αστυνομία, η οποία βρήκε πάνω του το τηλέφωνό μου. Η αστυνομία έψαχνε για συγγενείς για να αναλάβουν την κηδεία. Μέχρι τώρα δεν έχει βρεθεί κανένας.

 

Ο Κορνήλιος Λουλούδης τα τελευταία πέντε χρόνια, τουλάχιστον, ήτανε άστεγος και έμενε σε κάποιο ερείπιο στα Εξάρχεια. Δεν είχε στον ήλιο μοίρα και έτρωγε από τα συσσίτια του Δήμου Αθηναίων ή από τα περισσεύματα που του έδινε μια καλή γυναίκα από ένα εστιατόριο των Εξαρχείων. Ποιος ήταν ο Λουλούδης και γιατί γράφω γι αυτόν;

 

Ο Κορνήλιος Λουλούδης ήταν ένας από τους ποινικούς κρατούμενους που μέσα στη φυλακή γνωρίστηκαν με αναρχικούς της δεκαετίας του 1970, όπως και ο σκοτωμένος από την αστυνομία το 1987 Μιχάλης Πρέκας, ο οποίος ήταν φίλος του Λουλούδη και μέσα στην φυλακή συνεργαζόντουσαν στο φτιάξιμο εργόχειρων για να βρίσκουν λεφτά για τα τσιγάρα τους και τα είδη πρώτης ανάγκης. Εγώ τον γνώρισα από έναν άλλο συγκρατούμενο μου, που ήταν μέσα για ληστεία τράπεζας με ομήρους, τον Θόδωρο Τσουβαλάκη. Ο Λουλούδης τότε ήταν 23 χρονών αλλά είχε γνωρίσει τις φυλακές και τα βασανιστήρια από πολύ μικρότερος, κατά την διάρκεια της εφτάχρονης στρατιωτικής δικτατορίας 1967-1974. Καταγόταν από την Καβάλα, αλλά πολύ μικρός είχε έρθει στην Αθήνα μαζί με την οικογένειά του και η φτώχεια τον οδήγησε στις φυλακές ανηλίκων της οδού Βουλιαγμένης. Το 1982 βρέθηκε στην ίδια φυλακή (φυλακές Πάτρας) μαζί με τον Μιχάλη Πρέκα, τον Θόδωρο Τσουβαλάκη και τον αναρχικό Θόδωρο Πισιμίση, που υπήρξε αυτός που καταδικάστηκε στην μεγαλύτερη ποινή φυλάκισης από τους καταληψίες που συλληφθήκανε κατά την εκκένωση της πρώτης κατάληψης κτιρίου από αντιεξουσιαστές που έγινε στην Αθήνα, της κατάληψης της οδού Βαλτετσίου 60 (αν δεν κάνω λάθος). Μαζί και με άλλους δύο κρατούμενους, τους οποίους είχα γνωρίσει κι εγώ, από τους οποίους ο ένας ήταν από το Ιράκ, ο Λουλούδης, ο Πισιμίσης, ο Τσουβαλάκης και οι άλλοι είχαν κατέβει σε απεργία πείνας. Ο Λουλούδης τότε ήταν ήδη πολιτικοποιημένος και είχε βρει στον αναρχισμό την μόνη κοινωνική θεωρία που δεν τον έβλεπε σαν πολίτη δεύτερης κατηγορίας. Άλλωστε ήταν σκεπτόμενος άνθρωπος και όσο ήταν στην φυλακή έγραφε εκατοντάδες ποιήματα, αρκετά από τα οποία αποτελούσαν σκληρή κριτική για το κοινωνικό σύστημα. Είχε επίσης ταλέντο στο σχέδιο και γι αυτό μαζί με τα ποιήματα ζωγράφιζε και διάφορα έγχρωμα διακοσμητικά σχέδια. Ακόμα και τα γράμματα του ήταν τόσο όμορφα λες και είχαν βγει από μεσαιωνικό χειρόγραφο.

 

Το 1983, ο Λουλούδης βγήκε για μια ακόμη φορά από την φυλακή και προσπάθησε να επιβιώσει εργαζόμενος σε επαγγέλματα για πρώην φυλακισμένους. Διατήρησε όμως τις επαφές του με τον αναρχικό χώρο και κατά την δεκαετία του 1980 έβγαζε χειρόγραφα περιοδικάκια, όπως «Το κουρδοκέλι», τα οποία το φωτοτυπούσε σε πολλά αντίτυπα και το μοίραζε στα Εξάρχεια. Στον στρατό δεν υπηρέτησε γιατί όταν παρουσιάστηκε γρήγορα κατάφερε να απαλλαγεί για λόγους ψυχικής υγείας. Κάποιες φορές μπήκε στην φυλακή για μικροαδικήματα, όπως τότε που έκατσε ένα μήνα γιατί πιάστηκε χωρίς εισιτήριο και δεν πήγε να πληρώσει το πρόστιμο, όμως τον περισσότερο καιρό ήταν έξω. Όσο ήταν έξω συνέχισε να γράφει ποιήματα που τα κυκλοφορούσε με τα περιοδικάκια του. Εκτός από τα περιοδικάκια που έβγαζε, είχε γνωριστεί και με δημοσιογράφους και είχε κάνει καταγγελίες για τις συνθήκες διαβίωσης στις φυλακές. Τα γραφεία της εφημερίδας «Η Αυγή» ήταν ο χώρος, όπου προτιμούσε να κινείται.

 

Δεν ήταν, όμως ο άνθρωπος που μπορούσε να στεριώσει σε μια δουλειά. Σε κάποια φάση δούλευε σαν κλητήρας στο δημαρχείο της γενέτειράς του της Καβάλας αλλά απολύθηκε όταν βρήκε την ατζέντα του Δημάρχου και γνωστοποίησε το περιεχόμενο της στους πολιτικούς του αντιπάλους, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί σκάνδαλο. Η ανέχεια τον οδήγησε να επιχειρήσει και μια μεγάλη ένοπλη ληστεία. Μαζί με κάποιον άλλο χτυπήσανε ένα κέντρο διανομής των Ελληνικών Ταχυδρομείων σε κάποια συνοικία του Πειραιά (1998), όμως πιαστήκανε μετά από το ανθρωποκυνηγητό που εξαπέλυσε η αστυνομία. Για αυτήν την ληστεία, πέρα από το άγριο ξύλο που έφαγε από την αστυνομία, έκατσε 7 χρόνια στην φυλακή.

 

Νομίζω από εκείνη την φυλάκιση κι έπειτα δεν ξαναμπήκε στη φυλακή. Όμως δεν ξαναδούλεψε κιόλας με συνέπεια να περάσει τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του σε έσχατη ένδεια. Συνέχισε να γράφει ποιήματα και να συχνάζει σε δημοσιογραφικά γραφεία αλλά μόλις πριν λίγους μήνες καταφέραμε και βγάλαμε κάποια από αυτά σε βιβλίο με τον τίτλο «Το μαύρο κουτί της φυλακής». Έζησε αρκετά (1955-2014) για να δει τα ποιήματά του τυπωμένα. Αλλά δεν τον ενδιέφερε πια. Μήνες περάσανε μετά την εκτύπωσή τους μέχρι να τον ξαναβρώ να του τα δώσω. Ήξερε ότι ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για αυτά που αυτός θεωρούσε σημαντικά. Το έβλεπε άλλωστε από την αποτυχία των προσπαθειών μου για να κάνω γνωστό το έργο του, όπως ήταν το μπλογκ «Το μαύρο κουτί της φυλακής» που του είχα φτιάξει. Δεν έπαυε πάντως να πιστεύει στην Αναρχία. Ίσως γιατί αυτή ήταν η μόνη που τον έκανε να αισθάνεται αξιοπρέπεια, οσοδήποτε και διαφορετικός να ήταν ο τρόπος της ζωής του.

 

Ο Κορνήλιος Λουλούδης, ο άστεγος αναρχικός ποιητής έφτασε επιτέλους στην κορυφή του Γολγοθά του, που ανέβαινε μόνος του όλα αυτά τα χρόνια, όπως έχω ξαναγράψει τόσο παλιά όσο το 1987, στο βιβλίο μου «Το τρελόχαρτο». Δεν πέθανε στον σταυρό αλλά στον δρόμο, όπως πεθαίνουν οι καταραμένοι ποιητές και συγγραφείς, σαν την Κατερίνα Γώγου, τον Θέμο Κορνάρο, τον Λέοντα Τολστόι, στο παρελθόν. Όπως και η Κατερίνα, έτσι κι αυτός μπορεί να επιδίωξε έναν τέτοιο θάνατο από την ταπεινωτική μεταχείριση την οποία επιφυλάσσουν για τους αστέγους στα νοσοκομεία. Ίσως γι αυτό δεν δέχτηκε να βγάλει βιβλιάριο απορίας, όπως τον παρακαλούσα. Πέθανε μόνος του, όπως ήθελε να μένει πάντα, εξαιτίας της αξιοπρέπειας του που τον εμπόδιζε να συνδέει την ζωή του με τις ζωές των άλλων. Στο πρόσωπό του η ελληνική κοινωνία απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι, αν δεν έχει κάποιος λεφτά, αυτός δεν έχει γι αυτήν μεγαλύτερη αξία από ένα αδέσποτο σκυλί. Και για μένα προσωπικά, η ζωή του αστέγου που έζησε ο Λουλούδης και ο θάνατός του στο δρόμο, απόδειξαν πόσο ελάχιστα πράγματα μπόρεσα να κάνω από αυτά που έλεγα στον Λουλούδη για να ελπίσει στην Αναρχία, όταν ήμασταν νέοι, στις πάλαι ποτέ φυλακές της Αίγινας.

 

Φίλιππας Κυρίτσης

 
Κοιμάμαι σαν ασβός…
 

Λόγω του ότι

το ποινικό μου μητρώο

είναι βεβαρυμένο

και χρώματος σκούρο, γκρίζο,

μαύρο, κατάμαυρο,

η πολιτεία, το ελληνικό κράτος,

μ' έχει αποκλείσει

από το κοινωνικό γίγνεσθαι

από το "υγιές κοινωνικό σύνολο"!

 

Κοιμάμαι σαν ασβός,

νυφίτσα, σαν κουνάβι,

τυφλοπόντικας μέσα σε χόρτα

με χαρτόνια και φελιζόλ,

ψάχνω σκουπιδοτενεκέδες

κάτι να βρω να φάω,

κάθε ξημέρωμα

καινούργιος εφιάλτης,

το μέλλον μου

χωρίς κοντάρι άλτης!

 

 
Louloudis
 

I come and stand at every door…

 

Ποίημα του Ναζιμ Χικμετ στα τούρκικα, αγγλικά και ελληνικά, που αναφέρεται στην ασύλληπτη καταστροφική ενεργεία που εκλύθηκε από την βόμβα στην Χιροσίμα στις 6 Αυγούστου του 1945, ώρα 8:15 το πρωί…

 

 

I COME AND STAND AT EVERY DOOR

I come and stand at every door
but no-one hears my silent tread
I knock and yet remain unseen
for I am dead, for I am dead

 

I’m only seven although I’ve died
in Hiroshima long ago
I’m seven now as I was then
when children die they do not grow

 

My hair was scorched by swirling flame
my eyes grew dim, my eyes grew blind
Death came and turned my bones to dust
and that was scattered by the wind

 

I need no fruit, I need no rice
I need no sweet, nor even bread
I ask for nothing for myself
for I am dead, for I am dead

 

All that I ask is that for peace
you fight today, you fight today
so that the children of this world
may live and grow, and laugh and play

 

 

 

Η απόδοση στα Ελληνικά:

Έρχομαι και στέκομαι έξω από κάθε πόρτα,
Αλλά κανείς δεν ακούει τα αθόρυβα βήματά μου,

Κτυπώ αλλά εξακολουθώ να είμαι αθώρητη,
Επειδή είμαι πεθαμένη, επειδή είμαι πεθαμένη.

 

Είμαι μόλις επτά χρονώ μολονότι έχω πεθάνει,

Στη Χιροσίμα εδώ και πολύ καιρό,

Είμαι και τώρα επτά χρονώ όπως και τότε,
επειδή τα παιδιά που πεθαίνουν, δεν μεγαλώνουν.

 

Τα μαλλιά μου καήκαν από ανεμοστρόβιλο φωτιάς,

Τα μάτια μου θαμπώσανε κι έχασα το φως,

Ο θάνατος ήρθε και μετάτρεψε τα κόκκαλα μου σε στάχτη,

Που σκορπίστηκε από τον αέρα.

 

Δεν χρειάζομαι φρούτα, δεν θέλω ρύζι,
Δεν έχω ανάγκη από γλυκά, ούτε κι από ψωμί,

Δεν ζητώ τίποτα για μένα,

Επειδή είμαι νεκρή, επειδή είμαι νεκρή.

 

Αυτό που ζητώ είναι για την ειρήνη,

Να πολεμήσετε σήμερα, να πολεμήσετε σήμερα,
Έτσι που τα παιδιά αυτού του κόσμου,

Να μπορούν να ζουν, να μεγαλώνουν, να γελούν και να παίζουν

 

 

 Kız Çocuğu

Kapıları çalan benim
kapıları birer birer.
Gözünüze görünemem
göze görünmez ölüler.

 

Hiroşima’da öleli
oluyor bir on yıl kadar.
Yedi yaşında bir kızım,
büyümez ölü çocuklar.

 

Saçlarım tutuştu önce,
gözlerim yandı kavruldu.
Bir avuç kül oluverdim,
külüm havaya savruldu.

 

Benim sizden kendim için
hiçbir şey istediğim yok.
Şeker bile yiyemez ki
şâat gibi yanan çocuk.

 

Çalıyorum kapınızı,
teyze, amca, bir imza ver.
Çocuklar öldürülmesin,
şeker de yiyebilsinler

Δημοσιεύτηκε από Αναρχία και Ζωή

Με αφορμή την επέτειο της δολοφονίας του Β. Τσιρώνη (13 Ιουλίου 1978).

tsironis2

 

13 Ιουλίου 1978: Δολοφονείται ο Βασίλης Τσιρώνης μέσα στο ίδιο του σπίτι από τα πραιτοριανά σώματα του Ελληνικού Κράτους. Ο Βασίλης Τσιρώνης ήταν ένας αντιδικτατορικός αγωνιστής, γιατρός στο επάγγελμα, με καταγωγή από την πόλη του Αγρινίου. Από την δολοφονία του έχουν περάσει 36 χρόνια και η ιστορία του παραμένει σχετικά άγνωστη. Ακολουθήστε τους παρακάτω συνδέσμους, για να διαβάσετε την ιστορία του αγωνιστή Βασίλη Τσιρώνη.

 

Ένα χρονικό του ανθρώπου που υπομόνευσε την έννοια του Κράτους. Από το περιοδικό Stand Firm. (2013). Αγρίνιο. (1), 31-32.

 

Ιούλης 1978 – Ιούλης 2008: 30 χρόνια από την δολοφονία του Β. Τσιρώνη: το αίμα της μεταπολίτευσης. Από το blog της Πρωτοβουλίας Αναρχικών Αιγάλαιω.