Ο πόλεμος στο Λίβανο και τη Παλαιστίνη είναι ένας πόλεμος κανονικός και όχι μία «αντιτρομοκρατική επιχείρηση» του Ισραηλινού κράτος εναντίων κάποιων αόρατων και απροσδιόριστων «τρομοκρατών» (Χεζμπολάχ, Χαμάς, Ισλαμική Τζιχάντ). Γιατί αν μιλάμε για πόλεμο, τότε ο αντίπαλος έχει όνομα και υπόσταση. Αντίθετα η παραχάραξη της πραγματικότητας, που πηγάζει από επικοινωνιακούς λόγους, έχει ένα και μοναδικό σκοπό: την επιδίωξη μιας πολεμικής επιχείρησης χωρίς κανένα όριο.
Και ο πόλεμος αυτός ακόμα και σήμερα συνεχίζεται, παρά τη φαινομενική του λήξη. Συνεχίζεται με άλλα μέσα και με μια «ειρήνη» που θα αναλάβει να κάνει ότι δεν μπορούν να κάνουν οι βόμβες και τα τανκ.
Αν και οι στρατιωτικές επιχειρήσεις είναι πολύ μακριά από εμάς, υπάρχει μια παράμετρος, που, όπως σε κάθε πόλεμο, απευθύνεται στους μη άμεσα εμπλεκόμενους και μέσα αυτής επιχειρείται να επηρεάσει τις πολιτικές και κοινωνικές αντιδράσεις διεθνώς. Αυτή η παράμετρος δεν είναι άλλη από την ιδεολογική και προπαγανδιστική επιχειρηματολογία και την επικοινωνιακή εκστρατεία για την επιβολή της. Τα δίπολα που δημιουργούν στα μυαλά και τις συνειδήσεις των ανθρώπων είναι πολλών ειδών, αλλά δεν παύουν ποτέ να είναι δίπολα. Τελικά αυτός ο «επικοινωνιακός πόλεμος» με τη μάζα των μηνυμάτων και το καταιγισμό καθεστωτικών αναλύσεων και ισχυρισμών, καταφέρνει πάντα να αποσπάσει τη λεγόμενη κοινωνική συναίνεση, με φυσικό επακόλουθο τη σιωπή, το ξαναγράψιμο της ιστορίας από τους νικητές και την επιλεκτική διαγραφή της ιστορικής συλλογικής μνήμης.
Το Λίβανο έχει ισοπεδωθεί. Και αυτό είναι ένα γεγονός.
Όπως γεγονός είναι ότι το Ισραήλ, είναι ένα κράτος –μπάτσος στη ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, για τα δικά του συμφέροντα και για τα συμφέροντα του παγκόσμιου καταμερισμού της εξουσίας…
Όπως επίσης, γεγονός είναι και η θρησκευτική και κληρικαλιστική τελεολογία των ισλαμικών κρατών.
Είμαστε μακριά από την ιστορία της Μέσης Ανατολής και έξω από την ιστορία του αίματος (αυτής που οι υποστηρικτές των «ίσων αποστάσεων», ανόητα και απαξιωτικά ονομάζουν «κύκλο βίας» ).
Πολύ εύκολα θα μπορούσαμε να κόψουμε και να ράψουμε τον αγώνα των χιλιάδων αράβων στα μέτρα μας, στο όνομα μιας ιδεατής αλληλεγγύης.
Οι καμπάνιες για διεθνές οικονομικό μποϊκοτάζ στο Ισραήλ, η διπλωματική πίεση των κομμάτων, η αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας μέσω ΜΚΟ, οι χωρίς παραλήπτη καταγγελίες της διανόησης, οι φιλανθρωπικές συναυλίες καλλιτεχνών, τα μικροπολιτικά τεχνάσματα της αριστεράς και η αόριστη εναντίωση στους «υπερατλαντικούς αρχιτρομοκράτες» το μόνο που μπορούν να κάνουν, στη καλύτερη περίπτωση, είναι να επουλώνουν τις πληγές που ο ίδιος ο πόλεμος του καπιταλισμού έχει ανοίξει.
Τις επόμενες μέρες , το ελληνικό κράτος θα στείλει «ενισχυμένη ειρηνευτική δύναμη» στο Λίβανο. Η δύναμη αυτή θα περιλαμβάνει φρεγάτα που θα εκτελεί περιπολίες και ελέγχους στα πλοία που διέρχονται στη θαλάσσια περιοχή στα πλαίσια του εμπάργκο. Το κόστος της φρεγάτας ανέρχεται στα 1,12 εκατ. ευρώ το μήνα. Επίσης θα περιλαμβάνει και ελικόπτερα (κόστους 3.500 ευρώ για κάθε ώρα πτήσης) με ομάδα της Μονάδας Υποβρύχιων Καταστροφών και ένα τάγμα μηχανικού. Στη περίπτωση που η Κύπρος αποτελέσει σημείο εκκίνησης για τη μεταφορά μέρους των 15.000 κυανόκρανων, θα διατεθεί και ένα αρματαγωγό του ναυτικού μεταφέροντας στρατιωτικά οχήματα και στρατιώτες από την Κύπρο κατευθείαν στο Λίβανο. Τέλος για μετά τις εκλογές έχει προγραμματιστεί να σταλούν και χερσαίες δυνάμεις. Και ο κατάλογος μάλλον θα έχει και συνέχεια…
Η ειρηνευτική διαδικασία στο Λίβανο είναι ένας πόλεμος με άλλο όνομα. Και το ελληνικό κράτος αποτελεί μια συνιστώσα του πολέμου αυτού. Έτσι, το ελληνικό κράτος όπως έχει επεκταθεί στρατιωτικά, οικονομικά και διπλωματικά στα Βαλκάνια γιατί να μην αναζητήσει ένα μερίδιο και στην πίτα της εξουσίας στη Μέση Ανατολή;
Ο πόλεμος είναι συνεχόμενος και βρίσκεται παντού σε κάθε συνοικία της επιρροής του καπιταλισμού. Οι στρατιωτικές επεμβάσεις είναι η πιο αιματηρή στιγμή του πολέμου αυτού.
Έτσι ο δικός μας ο πόλεμος στα αφεντικά, εντός του εσωτερικού του ελληνικού κρατικού καπιταλισμού, είναι μια μορφή έμπρακτης αλληλεγγύης στην απαίτηση χιλιάδων αράβων για την αυτοδιάθεση των ζωών τους.
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ
ΜΟΝΟ ΑΝ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ ΚΑΘΟΛΙΚΑ
Η ΕΙΡΗΝΗ ΤΩΝ ΚΥΡΙΑΡΧΩΝ
ΙΟΣ ΑΤΑΞΙΑΣ Αγρίνιο 22.08.2006
Σημείωση: Η αποστολή ειρηνευτικών δυνάμεων από το ελληνικό κράτος δεν είναι μία τακτική νέα και χωρίς προηγούμενο. Είναι ένα παγιωμένο κομμάτι της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Μιας πολιτικής που ζει και αναπνέει από την επικύρωσή της κοινωνικής συναίνεσης.
Σήμερα εκτός συνόρων υπηρετούν σε Κόσοβο 510, Αφγανιστάν 170 και Βοσνία 80 άτομα.
Επίσης ομάδες παρατηρητών βρίσκονται σε Σουδάν , Ερυθραία, Γεωργία- Αμπχαζία, Δυτική Σαχάρα. Παρατηρητές υπάρχουν στο πλαίσιο διεθνών οργανισμών και στο Μαυροβούνιο, τη Βοσνία, το Κόσοβο, την Τάμπα της Φλόριδα, σε νατοϊκά στρατηγεία στα Τίρανα ,τη Μακεδονία και βέβαια υπάρχει η εκάστοτε φρεγάτα που περιπολεί.