Category: ΠΟΛΗ / ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΧΩΡΟΙ

Κάτω τα χέρια απο την Κατάληψη Ελαία στην Κέρκυρα

Λίγες ώρες πρίν απο την έναρξη του προκαθορισμένου διημέρου, που σαν σκοπό έχει την γνωριμία του εγχειρήματος της κατάληψης με τους γείτονες και την ευρύτερη κοινωνία της Κέρκυρας, οι δυνάμεις καταστολής αποφάσισαν να “χτυπήσουν”.. Μια διμοιρία πάνοπλων Ο.Π.Κ.Ετζήδων συνοδευόμενη απο 6 ασφαλήτες εισέβαλαν στον χώρο της κατάληψης, μετά απο εντολή του εισαγγελέα, για την εκκένωση της.

 

Καθ’όλη την διάρκεια της εβδομάδας ο παντελώς ερειπωμένος – παρατημένος για πάνω απο δύο δεκαετίες χώρος απέκτησε ζωή, θέρμανση, καθαρίστηκε και τελικά έγινε βιόσιμος. Έτσι λοιπόν ένα ετερόκλητο πλήθος ανθρώπων, όπως τα παιδία της γειτονιάς αλλά και οι μεγαλύτεροι, αγκάλιασε το εγχείρημα συμμετέχοντας ενεργά στις καθημερινές συνελεύσεις αλλά και τις απαραίτητες εργασίες για την διαμόρφωση του χώρου.

 

Το πρόβλημα παρουσιάζεται ύστερα απο τις νομικές κινήσεις που έγιναν εκ μέρους του Ινστιτούτου ΕΛΑΙΑΣ, ενος οργανισμού χρόνια παρηκμασμένου που του έχει παραχωρηθεί η κυριότητα ενός μεγάλου δημόσιου κτήματος στο οποίο υπάρχει μια σειρά κτισμάτων που εδώ και πολύ καιρό ρημάζουν. Το μέλημα του Ινστιτούτου είναι να μας διώξει απο το κτήμα ένω αλλεπάληλες καταπατήσεις λαμβάνουν χώρο ¨κάτω απο την μύτη τους¨. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της κατάστασης που περιγράφεται είναι η επίμονη παρουσία του κ. διαχειριστή – τσιφλικά του κτήματος, που ενώ ο ίδιος οικιοποιείται τον χώρο για τα δικά του προσωπικά συμφέροντα (τόπος βοσκής των ζώων του, μάζεμα ξυλείας για την εξασφάλιση της ζεστασιάς του), ταυτόχρονα αρνείται σε οποιονδήποτε άλλον να αξιοποιήσει τον χώρο.

 

Γιατί άραγε ο εν λόγο κύριος υπερβαίνει τα υπηρεσιακά του καθήκοντα και με απεριόριστο ζήλο διεκδικεί την κυριότητα του κτήματος;

 

Βέβαια απ’όλο αυτό το “πανηγύρι” δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα τοπικά καθεστωτικά Μ.Μ.Ε, με δύο δημοσιεύματα λασπολογικού χαρακτήρα και “Πουλημένων” συμφερόντων, ο τοπικός τύπος στην προσπάθειά του να δυσφημίσει τις ενέργειες – δραστηριότητές μας, εκτήθεται κατα την γνώμη μας στα μάτια της κοινωνίας.

 

Όλα τα παραπάνω δεν μας πτοούν, βρισκόμαστε αντιμέτωποι και συνεχίζουμε με ακόμα μεγαλύτερη θέληση την προσπάθεια να παραμείνει  χώρος ανοιχτός, και να αποτελέσει ένα ζωντανό κύτταρο για την κοινωνία της Κέρκυρας. Γι’αυτό και σύσσωμη η συνέλευση της κατάληψης αποφάσισε την συνέχιση και κανονική λειτουργία της.

 

Δεν υποχωρούμε σπιθαμή μπροστά σε τέτοιου είδους τρομοκρατικές και κατασταλτικές τακτικές.

 

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

 

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΚΑΙ

ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ

 

 

Κατάληψη ΕΛΑΙΑ

απελευθερωμένος κοινωνικός χώρος

28/11/2009

Για περισσότερα εδώ:

http://drasiapodrasi.wordpress.com/

Κατάληψη στην Κέρκυρα

Αναδημοσιεύουμε το κείμενο για την κατάληψη που ξεκίνησαν οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι της συλλογικότητας Δράση / Απόδραση από την Κέρκυρα.

Σύντροφοι / ισσες καλή αρχή στο νεο σας εγχείρημα στα δύσβατα μονοπάτια που κρύβονται στις επαρχιακές πόλεις.

Ο ασφυκτικός χαρακτήρας της σύγχρονης πόλης οριοθετεί τις ανάγκες, τις επιθυμίες και τις επιλογές των ανθρώπων που την κατοικούν.

Τα σύμβολά της:…εμπορικοί δρόμοι, φωτεινές επιγραφές, τράπεζες, διαφημίσεις, πολυεθνικές, άνθρωποι και εμπορεύματα σε μια φρενήρη κούρσα ανταγωνισμού και καταναλωτικής σχιζοφρένειας.

Ο πολιτισμός της:…μουσεία – καθρέφτες σάπιου πολιτισμού και εθνικής έπαρσης, ναοί – κέντρα πνευματικής χειραγώγησης και οικονομικής εξουσίας, σχολεία – εργαστήρια κατασκευής υπηκόων, χώροι εργασίας- σύγχρονα κάτεργα απομύζησης της ανθρώπινης δύναμης και δημιουργικότητας, αστυνομικά τμήματα – μηχανισμοί βίας και καταστολής, γήπεδα – αρένες εκτόνωσης κοινωνικής οργής, ψυχιατρεία – κελιά εγκλεισμού και βασανισμού ανθρώπων, φυλακές – κολαστήρια σωματικής και ψυχικής εξόντωσης.

Κάθε μετακίνησή μας στην πόλη προσκρούει στους παραπάνω εξουσιαστικούς συμβολισμούς, ενώ κάθε απόκλιση από τις προκαθορισμένες διαδρομές, έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την επισφαλή «κοινωνική ειρήνη».

Η μονοτονία, η μιζέρια και η ανελευθερία είναι το τίμημα που πληρώνουμε, από τη στιγμή που η ζωή έχει ταυτιστεί με την επιβίωση. Οι καθημερινές μας προδιαγεγραμμένες στάσεις στη δουλειά, στο σπίτι, στα διασκεδαστήρια, δεν αφήνουν περιθώριο να συναντηθούμε, να επικοινωνήσουμε, να διασκεδάσουμε, να δημιουργήσουμε, να πράξουμε, μιας και ο χαρακτήρας του δημόσιου-συλλογικού έχει καταστρατηγηθεί από την εξουσία και καθετί λογίζεται ως αυστηρά ιδιωτικό-ατομικό.

Η Κέρκυρα αποτελεί άλλη μια περίπτωση αποθέωσης της ατομικής περιουσίας και της προστασίας της με κάθε τρόπο: κάγκελα, περιφράξεις, κάμερες, σκυλιά, σεκιουριτάδες. Ο θεσμός της ιδιοκτησίας, ως απόρροια είτε εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας, είτε κληρονομιάς, αποτελεί τη βάση του κυρίαρχου μοντέλου οργάνωσης της κοινωνίας, που αναπαράγει τον εξουσιασμό του ανθρώπου από τον άνθρωπο, αλλά και του ανθρώπου πάνω στη φύση. Η κλοπή, που συνεπάγεται ο θεσμός της ατομικής ιδιοκτησίας, διαιωνίζει την ταξική ανισότητα, εγκλωβίζοντας τους περισσότερους στον εκβιασμό του ενοικίου και αφήνοντας απέξω τους «μη παραγωγικούς», όπως είναι οι άστεγοι, οι άνεργοι, οι μετανάστες, μιας και ο μόνος τρόπος απόκτησης ιδιοκτησίας είναι το χρήμα και ο νόμιμος τρόπος η μισθωτή δουλεία. Ως τραγικό επακόλουθο της τακτικής αυτής, εγκαταλελειμμένα κτήρια αφήνονται να ρημάξουν, ενώ πολλοί άνθρωποι ζουν στους δρόμους.

Μέσα στο πλαίσιο του κοινωνικού συμβολαίου, η ύπαρξη δημόσιων χώρων λειτουργεί ως εξισορροπητικός μηχανισμός απέναντι στο περιφραγμένο και προστατευμένο ιδιωτικό. Αντί, όμως, οι λιγοστοί δημόσιοι χώροι που έχουν απομείνει, να λειτουργούν ως χώροι συνεύρεσης και επικοινωνίας, απαξιώνονται σκόπιμα προετοιμάζοντας το έδαφος για τη μετέπειτα ιδιωτικοποίησή τους (ενοικίαση χώρου σε καφετέριες, πάρκινγκ). Από την άλλη μεριά, οι περιπτώσεις των φροντισμένων και καλογυαλισμένων δημόσιων χώρων αποτελούν, στην ουσία, βιτρίνα ενός τουριστικού προορισμού. Ακόμη και η Σπιανάδα στην Κέρκυρα, που διατηρεί, ίσως, μερικά από τα χαρακτηριστικά ενός σχετικά ζωντανού και «ελεύθερου» χώρου, δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα. Σε τελική ανάλυση, σε όλους τους δημόσιους χώρους, απαξιωμένους ή απαστράπτοντες, ο κοινωνικός έλεγχος είναι διάχυτος, αποκλείοντας τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, όπως είναι οι μετανάστες ή οι κάθε λογής «περιθωριακοί». Η αντιφατική προς τους δημόσιους χώρους έννοια της ανελευθερίας, γίνεται αισθητή με την παρουσία καμερών, μπάτσων και δημοτόμπατσων.

Έτσι, λοιπόν, γίνεται ξεκάθαρο ότι η διαχείριση των χώρων (ιδιωτικών και ψευτοδημόσιων) δεν είναι στα χέρια μας. Κατ’ αντιστοιχία, δομείται και ο χρόνος της καθημερινότητάς μας, αφού εξαντλείται, εξ ολοκλήρου, στο κυνήγι της επιβίωσης. Ο μύθος του ελεύθερου χρόνου καταρρέει, μιας και ό,τι απομένει από την εργασία αναλώνεται στην κάλυψη βασικών αναγκών (φαγητό, ξεκούραση, ύπνος…) και στην προετοιμασία για την επόμενη εργάσιμη.

Ένα παράδειγμα διατάραξης της κανονικότητας χώρου και χρόνου ήταν η εξέγερση του Δεκέμβρη. Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου ήταν το σπίρτο στη μπαρουταποθήκη της «κοινωνικής ειρήνης». Το ατομιστικό – ιδιωτικό ανατινάχτηκε και ένα άγριο συλλογικό «ΕΜΕΙΣ» ξεχύθηκε στους δρόμους. Ήταν η στιγμή που κατακτήσαμε το χρόνο και το χώρο μας, μέσα από συλλογικά αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, που κοινωνικοποιήθηκαν στους δρόμους, στις γειτονιές, στα πάρκα, στους χώρους εργασίας. Έτσι, άνθισε ένα κύμα καταλήψεων, συνελεύσεων γειτονιάς και στεκιών, προτάσσοντας την αυτοδιαχείριση ως έναν άλλο τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας.

Η ανάγκη συλλογικού επανακαθορισμού του χώρου και του χρόνου και, κατ’ επέκταση, η επανανοηματοδότηση της ίδιας της ζωής, είναι και δική μας ανάγκη. Γι’ αυτό, λοιπόν, συμμετέχουμε και εμείς στην κατάληψη του παλιού ελαιοτριβείου του Ινστιτούτου Ελαίας, ενός δημόσιου χώρου εγκαταλελειμμένου και παρηκμασμένου. Ενός χώρου που μπορεί, με συλλογική εργασία και δημιουργικότητα, να μετατραπεί σε έναν ανθρώπινο και ανοιχτό στην κοινωνία χώρο συνεύρεσης, επικοινωνίας, συνδημιουργίας. Ένα ζωντανό κοινωνικό κύτταρο, που δε θα αναπαράγει τις υπάρχουσες εκμεταλλευτικές σχέσεις και δομές. Ένα χώρο αντιπληροφόρησης και δράσης, που θα λειτουργεί με βάση τις αρχές της αυτοοργάνωσης, της αντιιεραρχίας, της αμεσοδημοκρατίας, του σεβασμού, της αλληλεγγύης και της ισότητας. Στον πολιτικό και κοινωνικό αυτό χώρο, όπου, κατά τη γνώμη μας, πρέπει να ζυμώνονται απόψεις και να αφυπνίζονται συνειδήσεις, δε χωρούν θρησκείες, αυθεντίες, ηγέτες, πολιτικάντηδες, μέσα μαζικής εξαπάτησης/εξημέρωσης, φασιστικές και εθνικοπατριωτικές λογικές, ρατσιστικοί, σεξιστικοί και φυλετικοί διαχωρισμοί και πάσης φύσης εξουσιασμοί.

Ως συλλογικότητα πιστεύουμε ότι κανένας/καμία δεν πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του/της νέο «ιδιοκτήτη» του χώρου, αλλά πρέπει να επιθυμεί τη χρήση του για την κάλυψη πραγματικών κοινωνικών αναγκών, με όρους αντιεμπορευματικούς. Σε αυτή τη βάση, καθετί – εκδηλώσεις, μπροσούρες, έντυπα – πρέπει να είναι χωρίς αντίτιμο.

Ενάντια στην καθεστωτική εκπαίδευση, στην εμπορευματοποιημένη τέχνη, στη διαμεσολαβημένη ενημέρωση και στη lifestyle οικολογία, να προτάξουμε την αυτομόρφωση, την αντιπληροφόρηση, την αντιεμπορευματική τέχνη, το σεβασμό και την ουσιαστική επαφή με τη φύση, μέσα από συνελεύσεις, συζητήσεις, βιντεοπροβολές, βιβλιοθήκες, έντυπο υλικό, αφίσες, εκδηλώσεις και ό,τι άλλο μπορεί να «κατεβάσει» ένας ελεύθερος και δημιουργικός νους.

Δράση / Απόδραση

http://drasiapodrasi.wordpress.com/

Παλιά Λαχαναγορά Αγρινίου

(Αρχίζει η ανάπλαση της παλιας λαχαναγοράς αγρινίου, κάτι που δεν μπορεί να αποφευχθει μιας και η κοινωνική συναίνεση εύκολα αποσπάται για τέτοια θέματα.
Σε λίγο όμως, όλοι θα περπατάμε πιο γρήγορα, σε μια πόλη ξένη.
Παρακάτω, παραθέτουμε κείμενο για την παλια λαχαναγορα απο παλιοτερο τευχος του εντύπου.)
Ένα κτίριο μιλάει

Είμαι η παλαιά λαχαναγορά και σας χαιρετώ. Γεννήθηκα – χτίστηκα- για να είμαι ακριβής το 1936 και από τότε είμαι μόνιμη κάτοικος Αγρινίου…Έχω ζήσει πολλά. Ευτυχώς μέχρι τώρα έχω ζήσει και πολλά χρόνια. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται… Και επειδή η καιροί είναι χαλεποί και αύριο- μακριά από εμάς – μπορεί να μη ζω.. και για να ακριβολογήσω και πάλι …μπορεί να έχω γκρεμιστεί …ή να με έχουν γκρεμίσει… θα ήθελα να πω την ιστορία μου.
Γενικά στη ζωή μου έχω περάσει από πολλές φάσεις… Ξέρεις τώρα… Και εμείς τα κτήρια αποκτάμε ζωή μέσα από τη ζωή αυτών που μας κατοικούν ή που μας χρησιμοποιούν… Γιατί ως γνωστό, τα ντουβάρια από μόνα τους δεν έχουν καμία απολύτως αξία.
Πέρασα από πολλές φάσεις λοιπόν. Η πρώτη μου φάση ήταν όταν με χτίζανε … Πότε δε ξέχασα την κραυγή από τον χτίστη που έπεσε από την στέγη μου. Ποτέ δε θα ξεχάσω τον πόνο που ένοιωσε και ένοιωσα και εγώ. Από τότε και μέχρι που πέθανε περπατούσε στραβά…Μετά, και αφού ήμουν έτοιμη, για πολλά χρόνια αποτέλεσα χώρο στέγασης των εμπορικών δραστηριοτήτων των ψαράδων και των μανάβηδων. Αυτό έγινε μέχρι το 90 περίπου. Και για να σας πω την αλήθεια, αυτή ήταν και η καλύτερη περίοδο της ζωής μου.
Καταρχήν δε ξεχάσω ποτέ τις μυρωδιές. Λένε πως τα ψάρια μυρίζουν άσχημα… Λάθος. Αν εντοπίσει κάποιος τη θάλασσα και το αλάτι στη μυρωδιά τους θα καταλάβει… Και τα πορτοκάλια, τα λεμόνια, τα μανταρίνια… Δυνατές μυρωδιές … Μυρωδιές που τώρα σπάνια τις συναντάς .. Ξεφλούδιζες ένα μανταρίνι και μοσχοβόλαγε ο τόπος… Σταφύλια, καρπούζια, πεπόνια, κεράσια… Άλλο πράγμα.

 

Αλλά και οι συμπεριφορές των ανθρώπων ήταν πολύ διαφορετικές από τις σημερινές .Σήμερα, δεν ξέρω, οι άνθρωποι είναι γυαλισμένοι, ψυχροί και αγέρωχοι. Τότε ήταν αλλιώς. Πιο έξω καρδιά; Ποιο χαρούμενοι; Μήπως ήταν απλά περισσότερο ο εαυτός τους; Ωστόσο τα προβλήματα ήταν πολλά αλλά τους έβλεπες χαιρόντουσαν με τα απλά, τα καθημερινά. Το αεράκι που φυσάει, η μυρωδιά του χώματος μετά τη βροχή, η ζωντανή γεύση από ένα καλογινωμένο φρούτο και άλλα τέτοια που θεωρούνται και καλά ποιητικά..…

 

Και οι σχέσεις ήταν διαφορετικές.. Είχαν πολύ ένταση και αλήθεια. Ο κυρ Νίκος ο Χοντρός δε δίστασε να μείνει ολοτσιτσιδος σε καμιά 10αριά ανθρώπους μόνο και μόνο για να ζυγιστεί στη πλάστιγγα, να αποδείξει ότι ήταν ένα κιλό ελαφρύτερος για να κερδίσει ένα στοίχημα της πλάκας. Δεν το κέρδισε όμως. «Τσάμπα το στριπτίζ μωρέ Νικόλα» του είπαν μετά τα φιλαράκια του . Ενώ ο κυρ Τάσος έσπασε ένα-ένα όλα τα καρπούζια του για να ξεπλύνει την υποτιθέμενη προσβολή όταν του παραπονέθηκαν ότι είχε δώσει άγουρα καρπούζια. Αυτό ήταν έκφραση! Ως λαχαναγορά τότε δεν αποτελούσα σημείο μιας απλής εμπορικής συνδιαλλαγής. Αποτελούσα ένα από τα σημαντικότερα σημεία αναφοράς της πόλης … Όλοι οι παλιοί αγρινιώτες εργάτες και αγρότες είχαν περάσει από μένα. Κάθε μαγαζάκι είχε και απέξω και μερικά τελάρα ή στην καλύτερη κανα κουτσό τραπεζάκι για να κάθονται για παρέα οι φίλοι και οι οχτροί. Αλλά και οι τσαμπουκάδες ήταν και πιο έντονοι τότε. Πολύ πιο έντονοι. Αλλά τι να κάνουμε , έτσι είναι η ζωή. Εξάλλου καλύτερα τσαμπουκάς παρά υποκρισία και μορφωμένες ρουφιανιές. Βέβαια και τότε υπήρχαν μπάτσοι και χαφιέδες όμως ούτε και τότε ήταν ιδιαίτερα αγαπητοί.

 

Λίγο πριν το 90 και μετά τα πράγματα τα είδα να αλλάζουν. Ήρθαν και τα πολυκαταστήματα. Το κέντρο του Αγρινίου άρχισε να γίνεται ασφυκτικό. Τα κτίρια όλα ήταν ανήσυχα. Όταν συζητούσαμε μεταξύ μας όλο στη καταστροφή πήγαινε ο νους μας. Κάτι θα άλλαζε αλλά τι ακριβώς θα ήταν αυτό δε ξέραμε… Μάθαμε αργότερα το όνομά του: Ανάπλαση.

 

Το 90 έπαψα να είμαι λαχαναγορά και μετονομάστηκα σε ¨παλιά λαχαναγορά¨. Είπαν πως ένα τέτοιο κτίριο με τέτοια δραστηριότητα δεν μπορούσε να παραμείνει ενεργό στο κέντρο του Αγρινίου. Οι αθηναϊκές καταβολές θα ήταν αναπόφευκτες και η πόλη μου θα έπρεπε να φωταγωγηθεί. Τότε έπεσα σε κατάθλιψη και ακολούθησε μία απελπιστική περίοδος. Τα παλιά σπίτια που ήμασταν φίλοι και μιλούσαμε, ξαφνικά εξαφανίστηκαν. Στη θέση τους ξεφύτρωσαν μοντέρνες πολυκατοικίες. Οι σχέσεις μου με αυτές ήταν μόνο εχθρικές. Όπως επίσης και με τα σουπερ μαρκετ, τα κλαμπ, τα σχολεία, το Δημαρχείο και άλλα πολλά κτήρια. Γιατί οι άνθρωποι δεν ορίζουν αυτά τα κτίρια όπως θα έπρεπε, αλλά τα κτίρια αυτά είναι που ορίζουν τους ανθρώπους. Γιατί είπαμε ότι οι άνθρωποι είναι που πρέπει να δίνουν ζωή στα κτίρια. Για εκείνη την περίοδο λοιπόν μόνο σκοτεινές ιστορίες έχω να διηγηθώ… Ιστορίες και αστικούς μύθους που αραχνιάζουν πάντα κάθε είδους εγκαταλελειμμένα κτίρια: Σκυφτοί άνθρωποι, κατεστραμμένες ψυχές, πνεύματα και στοιχειά, ηρωίνη. Άστα να πάνε…


Και εκεί που νόμιζα κάπου το 98 πως όλα τελείωσαν και ευχόμουν να’ ρθει καμιά μπουλντόζα μπας και πάρει τέλος αυτή η παλιοκατάσταση, σκάνε κάτι τύποι ψιλοφρικιά και έτσι και μέσα σε λίγες μέρες χωρίς να πάρω γραμμή γέμισα με μουσικές και ανθρώπους ωραίους με περίεργα κουρέματα, ζωγραφιστά μπλουζάκια και παντελόνια, μποτάκια και παραμάνες αλλά κυρίως γέμισα με ιδέες και σκέψεις που δεν περιστρέφονταν γύρω από καβάτζες και λεφτά. Και αυτό μου άρεσε. Τους τύπους δεν τους είχα ξαναδεί ποτέ πριν . Έμαθα όμως για αυτούς: ήταν πανκ και αναρχικοί και προέρχονταν από ένα σπίτι που το είχαν βαπτίσει « Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Αγρινίου» . Μετά από αυτό κάθε λίγο και λιγάκι έρχονταν αυτοί οι τύποι και όχι μόνο αυτοί αλλά και πολύ άλλοι, με στόλιζαν με πανό, με ζωγράφιζαν με σπρέι, με γέμιζαν με μουσική, κουβέντες και εικόνες. Μετά ήρθαν άλλοι με νέες ιδέες, άλλη ομιλία, άλλη μουσική, άλλες εικόνες. Και τελικά μπορώ να πω ότι ως ένα σημαντικό σημείο κατάφεραν το σκοπό τους: έγινα σημείο αναφοράς πάλι στη πόλη η τοπική κοινωνία ξανάνοιωσε την παρουσία μου… Πολύ όμως είχα στραβώσει όταν κάποιοι τύποι προερχόμενοι από ένα άλλο κτήριο που δεν πολύ γουστάρω, τη Πανεπιστημιακή Σχολή, ήρθαν και έκαναν συναυλία με είσοδο. Και μαζί με εμένα είχαν στραβώσει και άλλοι πολλοί.. Mα δεν καταλαβαίνω! Τόσες δεκαετίες μπαινοβγαίνει οποίος θέλει και όποτε θέλει και ήρθαν κάποιοι έξυπνοι να βγάλουν λεφτά από μένα. Ευτυχώς δε ξανάγινε…
Τα χρόνια πέρασαν, τα κτίρια άλλαξαν, άλλαξα και εγώ. Αν και πια δεν είμαι το σημείο αναφοράς που ήμουν, δεν ξεχάστηκα. Συνεχίζω να υπάρχω και είμαι χαρούμενη γιατί δίπλα από μένα, στο παλιό στάδιο της ΓΕΑ, έγινε μία πλατεία, μαύρο χάλι. Ή μάλλον άσπρο χάλι. Μία κάτασπρη μαρμαρένια πλατειά με μπετό και όλο ψύχρα, είναι τώρα ο νέος μου συγκάτοικος. Όχι δεν τρελάθηκα. Μπορεί η δεσποινίς πλατεία να μη μου αρέσει, άλλα μου αρέσει όλος ο κόσμος που σκάει εκεί. Πιτσιρικάδες με σκέιτ κάνουν φιγούρες όλη μέρα και το βράδυ γκαφιτάδες καταθέτουν την τέχνη τους. Από άσπρη η πλατεία έχει γίνει πολύχρωμος καμβάς ανεμελιάς. Μιας ανεμελιάς όχι αφασίας, μα ανεμελιά με τσαμπουκά. Και αυτό φάνηκε στη εκδήλωση που έκάναν κάποιοι από τους θαμώνες της πλατείας, που χωρίς καμία άδεια στήσανε τα όργανα και χωρίς να τους ενοχλήσει κανείς έκαναν αυτό που θέλανε. Και φυσικά-τι παράληψη!- το πανό που πάντα κοσμεί το παράπλευρο τοίχωμα μου.
Εντάξει όπως και να το κάνουμε καλά είναι και τώρα… Αλλά μου λείπουν και οι παλιές καταστάσεις. Από τον κυρ Νικόλα το Χοντρό μέχρι και άλλους που ενώ ήταν ανέμελοι και δυναμικοί, ξαφνικά έφυγαν και άλλαξαν. Βέβαια ο κυρ Νικόλας έμεινε μέχρι τέλους ρεμάλι και μάγκας. Aλλά οι άλλοι; Γιατί ρε παιδιά τέτοια αλλαγή; Σε ένα κόσμο ετοιμόρροπο, δεν υπάρχουν καβάτζες. Γιατί να τα παραδώσετε τα όπλα; Κάτι ξέρω εγώ που τα λέω. Παρατηρώ και αν και ποτέ δεν επεμβαίνω, ξέρω, έχω δει, έχω μάθει. Επικοινωνώ με όλα τα κτίρια και καταλαβαίνω. Καταστολή δεν είναι ο μπάτσος μόνο… Καταστολή είναι και οι ψεύτικες αναπνοές, ο ψεύτικος βηματισμός, η ψεύτικη ζωή.
Και τελικά, όλοι αυτοί που έμειναν για πάντα νέοι, κοροΐδα ήτανε;

ΦΥΣΙΚΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ…

Φυσικά μπορούμε και μόνοι μας:

Το χρονικό μιας εκδήλωσης

Στις 9 Αυγούστου  άτομα απο τον Ανάπλους και οι Parasound διοργανώνουν στη νέα πλατεία Ταχυδρομείου αυτόνομο πολιτιστικό φεστιβάλ με skate, graffiti  και Συναυλία.  Κάποιοι άνθρωποι έχουμε επιλέξει να μην ζητάνε άδεια σε δημόσιους χώρους όπου διοργανώνουν  εκδηλώσεις τους. Θεωρούμε ότι οι δημόσιοι χώροι ανήκουν σε όλους μας και το να ζητηθεί άδεια για ένα τέτοιο χώρο σε μια πόλη που κινείσαι, ζεις και δουλεύεις  μόνο προσβολή θα μπορούσε να θεωρηθεί . Άρα δεν ανεχόμαστε να παρακαλέσουμε κανέναν δημόσιο φορέα για κάποιο χώρο που θα χρησιμοποιήσουμε και που ούτως ή άλλως μας ανήκει.

Ένα πρωί πριν την εκδήλωση επισκεφτήκαμε το πνευματικό κέντρο με σκοπό να βρούμε κάποιον υπεύθυνο ο οποίος θα μας βοηθούσε ώστε να πάρουμε από κάπου ρεύμα. Όταν είπαμε για τον λόγο τον οποίο θέλαμε το ρεύμα, η υπάλληλος του δήμου μας κοίταξε με απορία λέγοντας μας αν και από πού πήραμε άδεια. H απάντηση πολύ απλή: από κανέναν…Αμέσως άρχισαν τα τηλέφωνα στην υπεύθυνη για τους δημόσιους χώρους, η οποία εκείνη τη στιγμή βρίσκονταν σε διακοπές. Η συνομιλία τους ήταν πολύ σύντομη και η απάντηση τι άλλο; Αρνητική. Δεν δώσαμε καν σημασία απαντώντας στην υπάλληλο ότι εμείς αυτό που είναι να κάνουμε θα το κάνουμε. Η υπάλληλος του δήμου βλέποντας ότι είμαστε αποφασισμένοι και διαφυλάσσοντας την θέση της, ξαναπαίρνει την υπεύθυνη και της εξηγεί.. Η υπεύθυνη για τους δημόσιους χώρος, καταλαβαίνει περί τίνος πρόκειται και ρίχνει αμέσως το μπαλάκι στον αντιδήμαρχο. Το τηλέφωνο σηκώνεται, ο αριθμός πληκτρολογείται γρήγορα ,όπως γρήγορα έρχεται και η απάντηση από την άλλη άκρη:΄΄είμαι εκτός Αγρινίου ΄΄.Δηλαδή ο κύριος αντιδήμαρχος πήγαινε για τις βουτιές του. Η τελευταία κουβέντα από την υπάλληλο του δήμου είναι ότι πρέπει να το ξεχάσουμε αυτό που θέλουμε και να έρθουμε μετά από μέρες, όπου θα γυρίσει και από τις διακοπές η υπεύθυνη. «Εδώ» μας λέει, «την πλατεία την ζήτησε ολόκληρο κ.κ.ε. και δεν του δόθηκε άδεια». Μόνο που εμείς της απαντήσαμε ούτε κ.κ.ε. είμαστε, ούτε κάποιο κόμμα και κυρίως δεν ήρθαμε να ζητήσουμε άδεια. Είμαστε ένα κομμάτι  της κοινωνίας αυτής της πόλης που θέλει να εκφραστεί με τον δικό της τρόπο και έχουμε όλο το δικαίωμα.Φύγαμε, όχι  απογοητευμένοι, αλλά προβληματισμένοι για το από πού θα πάρουμε ρεύμα, αν και κάποιες λύσεις υπήρχαν.

festival.elta (27)

Δώσαμε ραντεβού την άλλη μέρα κάτω από το δημαρχείο. Ούτε για να ζητήσουμε άδειες, ούτε  τίποτα (μιας και το ρεύμα το είχαμε εξασφαλίσει τελικά).  Ο λόγος της επίσκεψης μας ήταν να τα χώσουμε λιγάκι και να τους δώσουμε να καταλάβουν μερικά πράγματα.  Μπήκαμε στο γραφείο του αντιδημάρχου συστηθήκαμε ως πολιτιστική ομάδα. Για το θέμα είχε ενημερωθεί από την προηγούμενη μέρα και ήταν κάθετος στο να μην γίνει τίποτα. Η δικαιολογία έτοιμη. Η πλατεία δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί γιατί δεν έχουν γίνει ακόμα εγκαίνια. ‘Έλα όμως που ήμασταν καλά διαβασμένοι και ξέραμε ότι τα εγκαίνια έχουν γίνει πριν ακόμη στρωθούν οι πλάκες στην πλατεία. Βλέπετε ο προηγούμενος δήμαρχος θα γίνονταν νομάρχης και έπρεπε να βάλει το δικό του όνομα σε κάτι που άρχισε όταν ήταν αυτός στην δημαρχεία.  Έτσι ο κυρ-δήμαρχος έκανε τα εγκαίνια του και πίσω του κάποιοι εργάτες κουβαλούσαν λάσπη και άλλοι τοποθετούσαν πλάκες… Ότι φάμε ότι πιούμε δηλαδή…   Πίσω στο γραφείο του αντιδημάρχου τώρα, γιατί το κλίμα έχει ζεσταθεί.  Ο αντιδήμαρχος προσπαθεί να αμυνθεί στην επίθεση που δέχεται με αστείες δικαιολογίες του στυλ «δεν έχουν γίνει εγκαίνια» ή «το δημοτικό συμβούλιο έχει αποφασίσει να μη δοθεί η πλατεία σε κανέναν» ή ότι «αυτό που πάτε να κάνετε είναι παράνομο». Βλέποντας ότι δεν κάνουμε βήμα πίσω, άρχισε να χρησιμοποιεί μια άλλη μέθοδο. Τη μέθοδο της φοβέρας..  Δηλαδή απείλησε ότι θα έφερνε τους μπάτσους. Γρήγορα μετάνιωσε για ότι είπε, καταλαβαίνοντας τον λάθος τρόπο που μας αντιμετώπισε,  αφού η απάντηση μας ήταν άμεση και η εξής «ότι και να φέρετε, ότι και να κάνετε,  η εκδήλωση θα γίνει». Θα είχε ξεχάσει φαίνεται ο  αντιδήμαρχος το γιουχάισμα και το κυνηγητό  ενός πρώην αντιδημάρχου όταν λυκοφιλικά μας προσέγγισε για να μας  ζητήσει το λόγο που πήραμε τον εγκαταλελειμμένο κτήριο της παλαιάς λαχαναγοράς χωρίς άδεια. Όπως το μετάνιωσαν και οι ασφαλίτες που μας επισκέφτηκαν και φύγανε με όπισθεν και ανοιχτές τις πόρτες, αφού δέχονταν βροχή από πέτρες, μπουκάλια και ξύλα. Αφού είπαμε την τελευταία μας κουβέντα, σηκωθήκαμε να φύγουμε. Τότε άρχισαν τα καλοπιάσματα του στυλ «να το ξανασυζητήσουμε».

Στη συνέχεια, κυρίως τηλεφωνικά, μας αντιπρότειναν άλλους χώρους για να κάνουμε την εκδήλωση, όπως το πάρκο και το δημοτικό σινεμά Ελληνίς. Εμείς αρνηθήκαμε, αφού θέλαμε την πλατεία. Τους είπαμε πως η υπόθεση έληξε, ρεύμα βρήκαμε και ότι θα κάνουμε αυτό που είχαμε προαποφασίσει.  Έφτασαν σε σημείο να μας υπόσχονται πως θα μας βάλουν τα μηχανήματα και πως θα μας καλύψουν οικονομικά, αρκεί να πάμε σε οποιαδήποτε άλλο χώρο εκτός της νέας πλατείας. Εμείς ούτε βήμα πίσω. Θέλαμε την νέα πλατειά και αυτοοργάνωση.

Τα τηλέφωνα σταμάτησαν, η μέρα πέρασε, το απόγευμα της εκδηλώσεις ήρθε. Από νωρίς άρχισε να κινείται κόσμος στην πλατεία, κουβαλώντας μηχανήματα, στήνοντας ράμπες και ανακουνώντας τα χρωματιστά σπρέι. Ο ήχος των skate δεν άργησε να ακουστεί. Τα graffiti έδωσαν το δικό τους χρώμα και λόγο στο μίζερο γκρίζο της πλατείας και της πόλης.

H εκδήλωση είχε γύρω στα 300 άτομα και υπολογίζεται να πέρασαν πάνω από 500. Αντιδήμαρχο ή κάποιον άλλο δημοτικό φορέα δεν είδαμε . Μπάτσους επίσης δεν είδαμε (πλην κάποιων ρουφιάνων , αλλά τίποτα το ιδιαίτερο)

Κάναμε τα εγκαίνια της πλατείας με μια  εκδήλωση με πρόσταγμα την επαναοικειοποίηση των  δημόσιων  χώρων της πόλης. Οι πλατείες, οι δρόμοι, τα πάρκα δεν είναι ούτε για τραπεζοκαθίσματα, ούτε για πάρκινκ, ούτε για κόμματα.

Οι δημόσιοι χώροι ανήκουν σε όλους μας.