Category: ΠΟΙΗΣΗ

 

Αδιαφορώ να σου μιλήσω

με τα λόγια τα δικά τους.

Γαμημένη θλίψη με πιάνει,

όταν δεν καταλαβαίνεις την αιτία.

 

Γιάννης

 

Ένας αναγνώστης (;) του ιστοχώρου του παροξυσμού μας έστειλε με mail 46 άτιτλα ποιήματά του λέγοντας: «Αν σας αρέσουν τα ποιηματάκια διαδώστε τα». Τον ρωτήσαμε αν μπορούμε να αρχίσουμε να τα δημοσιεύουμε στον παρόν ιστοχώρο και αν ναι, πώς να τα υπογράφουμε. Σύντομη η απάντηση του: «Με μεγάλη μου χαρά σύντροφοι. Όσο για την υπογραφή το Γιάννης αρκεί. Καλά κουράγια».

Ξεκινάμε, λοιπόν, δημοσιεύοντας ανακατεμένα τρία από τα ποιήματά του Γιάννη…

 

35

Κάθε αράδα που διαβάζεις εδώ

δεν είναι για τα μούτρα σου,

είναι για την πάρτη του.

Σ' αυτόν που κολύμπησε χωρίς μπρατσάκια

τη μοναξιά του στ' ανοιχτά.

Πολεμώντας όμως μόνος

τους έγινες ο εύκολος στόχος.

Στο τέλος,

οι νερουλόμπατσοι αυτού του κόσμου σ' απέβαλλαν

Μαγκιά σου.

Άραξε τώρα.

Πάρε τις ανάσες σου.

Πέφτω εγώ στη θέση σου.

Εξαρχής σ' αυτήν τη μάχη στην είχανε στημένη.

Αν στα μάτια τους ήσουν διαρκώς πίσω μια χεριά

στα δικά μου,είσαι ένα μήκος σώματος ζωής μπροστά.

Πια,ένα μένει στις κουφάλες

να πνίξουν το φουνταριστό μας,

το όνειρο μας.

 

29

Ματιές ξυράφια.

Ανείπωτα συναισθήματα.

Άγουρα φερσίματα

εξωραϊσμένα με μοναχικά γελάκια

κι ανέξοδη προσποίηση.

Όλα στο βωμό της συγκαλυμμένης εγωπάθειας

και του γαμημένου καθωσπρεπισμού.

 

24

Χαιρετούρες.

Φόλες ματιές.

Κάλπικα φερσίματα.

Μια τυπική ρεβεράντζα προς άγρα εντυπώσεων.

Σκατόψυχα λογύδρια,

με σωρό φιοριτούρες και ανέξοδα ταξίματα.

Οι λαοπρόβλητοι πολιτευτάδες μας,

κάθε που τανύζουν τις σκεβρωμένες ράχες τους

κρύβοντας το κετεντέδικο τους παράστημα,

ξεδιπλώνουν τη μπινέδική τους μαθητεία

στα νάματα των τσανακογλειφτών τους επικοινωνιολόγων.

Τι τον περάσατε τον κόσμο

και σβαρνίζετε αυτάρεσκα

τις καυχησιάρικες ματιές σας πάνω του

ξερνώντας γλυκερίνη?

Βγάλτε τον αγλέουρα και δείτε το καθαρά,

λακέδες είστε που τσεπώνετε μεροκάματο

στο μαγκανοπήγαδο της ψηφοθηρίας.

 

 

 

Τι έγινε; Πόσες ώρες χρειάζονται για να γίνει μια πληροφορία γεγονός. Τόσες όσες χρειάζεται ο καθένας, για να χωρέσει το γεγονός σε κάποιο σημείο του κορμιού του. Συνήθως ενυπάρχουν μικρά, διάσπαρτα κομμάτια στο σβέρκο, στα μάτια, στην καρδιά , στα γόνατα,  στο στομάχι, ώσπου όλα μαζί συναντιούνται και συνθέτουν το γεγονός. Αργεί να ολοκληρωθεί γιατί το εμποδίζει η άρνηση ενός βαθύτερου ενστίκτου αναπροσαρμογής της πραγματικότητας. Αυτή είναι η πραγματική δυσκολία, όταν αντιμετωπίζεις κάτι που ξαφνικά αλλάζει τα δεδομένα. Μερικές φορές, όσο πιο κοντά είσαι στο να υποδεχτείς το γεγονός, τόσο πιο έντονα είναι τα σημάδια της πάλης μεταξύ του πριν και του μετά. Ξέρεις ότι, είναι απλά μια αντίδραση στη δράση, μα συμβαίνει τόσο ακούσια σαν μέρος ενός προσχεδιασμένου τελετουργικού.

 

 

   Όσο εσύ κάθεσαι σε ένα τραπέζι παρέα με έναν φίλο απολαμβάνοντας καφέ, τσιγάρο και μια συζήτηση περί ανθρωπίνων ψυχισμών και των ασχολιών τους, κάποιος χωρίς καμιά προειδοποίηση χάνει τη ζωή του. Περνάς ξυστά απ’ την πληροφορία, μα αποστρέφεις το βλέμμα σε μια προσπάθεια να μην σχηματιστεί το παραμικρό γεγονός μέσα σου.

 

 

Εξάλλου είμαστε πια τόσο εξοικειωμένοι με παρόμοιες εικόνες, που δεν χρειάζεται παρά ένα γνέσιμο δυσαρέσκειας, για να αρχειοθετήσεις ένα ακόμη άσχημο περιστατικό στο μπαφιασμένο χρονοντούλαπο. Ώσπου το γεγονός σε βρίσκει.

 

Είτε θες είτε όχι, ζητά το μερίδιο του στο σχηματισμό της νέας αλήθειας. Αδιαφορεί για το πόσο έτοιμος είσαι. Το γεγονός έχει συμβεί και δεν μπορεί να σε περιμένει.

           

  Τι έγινε; Ανέμενες να συμβεί όχι με κάποια βεβαιότητα αλλά με ένα αμυδρό ζωγραφιστό χαμόγελο φυλαγμένο για την περίσταση. Και τώρα είσαι εδώ και δεν μένει παρά αυτό το παρόν σε σχηματισμό και αέναη εξέλιξη. Κι όμως έχεις ήδη σηκώσει το επόμενο πόδι. Θυμάμαι, όσο μπορώ. Ολοένα και πιο πολύ γίνεται και ξανά γίνεται. Δεν μπορείς ποτέ να  προετοιμάζεσαι για κάτι τόσο όμορφο.

 

 Τι έγινε; Όσα γινόταν πάντα Η αλήθεια και το ψέμα. Όλα και τίποτα. Ομόκεντροι κύκλοι που μεγαλώνουν ως τον αφανισμό τους. Ζητάς βοήθεια μα πάντα κάποιος θα αργεί και κάποιος θα στέκεται σε μια σπείρα που ξεμακραίνει.

 

 

Η αλήθεια και το ψέμα, ο έρωτας και η αποξένωση, τα σημάδια του πολέμου και κάμποσο λίπος από τον καιρό της ειρήνης.

 

Παρακμάζουσες κοινωνίες σε νάρκη χειμερία, σαν λαμπιόνια τα μάτια ανοιγοκλείνουν στις επιθυμίες και σβήνουν.

 

Το πίσω μέρος του κεφαλιού μου είναι μουδιασμένο. Η σοφία δεν χαρίζεται. Πρέπει να μάθεις να υπομένεις και να επιμένεις.

 

Ποτέ  δεν θα γίνει ολοκληρωτικά/ τι χαρά.

 

 

 

Πολιτικές

Ήταν που ήταν λιγοστό το καλόκαίρι στη έρημο,

τώρα βάλθηκαν να καταστρέψουν και τις οάσεις.

Μα τα υπολόγισάν όλα σώστα…

 

Απ΄ ότι φαίνεται δακρύζει ο χειμώνας στις ερήμους!

Ποιήμα του Α., Αγρίνιο