παροξυσμός

 

Σήμερα, 2 Φλεβάρη μετά τις 13:00, πραγματοποιήθηκε εισβολή από δυνάμεις αστυνομίας, ΟΠΚΕ και ασφάλειας στο Κοινωνικό Στέκι «Αποθήκη» στο Μεσολόγγι, εγκλωβίζοντας και τελικά προσαγάγοντας  16 συντρόφους που βρισκόταν μέσα. Η Αυτόνομη Κίνηση Βαλβείου αναφορικά με την εισβολή αναφέρει σε σύντομη ανακοίνωσή της:  «Η μέθοδος αυτή θυμίζει εποχές χούντας που το χειρότερο είναι ότι έχει το προκάλυμμα της αστικής δημοκρατίας. Κανένας όμηρος του κράτους. Οι λαϊκοί αγώνες να γίνουν πιο έντονοι και εξεγερτικοί ενάντια στη καταστολή που βιώνουμε. Καλούμε για συμπαράσταση όλο το προλεταριακό κίνημα να υπερασπιστεί τους εξεγερτικούς αγώνες. Καλούμε όλους τους αριστερούς συντρόφους να αναρτήσουν την είδηση στα μέσα τους.»

 

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

 

 

Μάνα μου, βραχωρίτισσα, με το λερό φουστάνι

το κόκκινο, που τόκανε σταχτύ σαν καταχνιά

η μαύρη κόλλα του καπνού. Φαρμακερό βοτάνι,

όλα της τα φαρμάκωσες, μεδούλι και καρδιά…

 

Μάνα μου, καπνοφύτισσα, του Ζαπαντιού δουλεύτρα,

στο φύτεμα, στο σκάλισμα πρώτη στην αργατιά,

σ' άρπαξεν ο πατέρας μου παιδούλα καρδιοκλέφτρα

και σε κλειδωμαντάλωσε στην πιο βαρειά σκλαβιά.

 

Μέσα στην καπνοθάλασσα πνίγηκε ο έρωτάς σας

κι ο γάμος σας δεν σούδωσε καμιά ξαποστασιά.

Γεύτηκες πίκρες και καΰμούς κι απ' τη σκληρή δουλειά σας

πλούτισαν έμποροι τρανοί γεμάτοι αναλγησιά.

 

Τη ζήση σου όλη πέρασες μέσα στα καπνοτόπια,

αγέλαστη κι ακούραστη, χωρίς καμιά χαρά.

τ' άγια σου χέρια τ' άπλωνες, γύρα σ' όλα τα τόπια,

φρουρός, προστάτης της σοδειάς. Μάνα σ' όλα μπροστά,

 

στο μάζεμα, στ' αρμάθιασμα, στο γύρισμα στη λιάστρα

και για βαντάκιασμα θαμπά σαν έπεφτε δροσιά.

Στο πάστρεμα, στο ζύμωμα, στο φούρνο και στη γάστρα

χρόνια και χρόνια δούλεψη χωρίς ανάσα μια.

 

Και τα παιδιά, που ερχόντανε τόνα κοντά από τάλλο

– κι όλο κορίτσια, ανάθεμα, που θέλανε προικιά –

κι οι θέρμες κι οι αναβροχές κι άλλο κακό μεγάλο

κι απ' το χαλάζι πιο τρανό, η μαύρη απουλησιά.

 

Και του πατέρα η αναμελιά και των παιδιών τα βίτσια,

οι πόλεμοι κι ο θάνατος κι η μαύρη κατοχή,

οι φυλακές, οι τράπεζες, οι φόροι, τα κορίτσια,

σε σένα πάνου σπάγανε, ατράνταχτη ψυχή…

 

Με το φαρμάκι στην καρδιά και με το βαχ στο στόμα,

 τα ολανθισμένα νιάτα σου ρέψανε στη δουλειά.

 Μεσ στο χωράφι γέρασες και πολεμάς ακόμα,

 ως τη στερνή σου την πνοή, να ζήσει η φαμελιά.

 

Μάνα μου, αρχόντισσα χλωμή του μόχτου και του πόνου,

δαχτυλιδάκια γαλανά κι ονείρατα γλυκά,

τα δάκρυα σου γίνουνται κι ο ιδρώς όλου του χρόνου

δίχως για σένα διάφορο να μένει στα στερνά.

 

Μάνα μου, βραχωρίτισσα, ο μόχτος ο δικός σου

χαρίζει τέτοιαν ευωδιά περίσσεια στο φυτό,

που γίνεται στο κάπνισμα – το δάκρυ το πικρό σου –

παρηγοριά και δύναμη κι ελπίδα στο φτωχό.

 

Μάνα μου, καπνοφύτισσα, το κλαρωτό φουστάνι

κατάμαυρο σου τόβαψε, μουντό σαν καταχνιά,

η πικρή κόλλα του καπνού. Φαρμακερό βοτάνι,

όλα της τα φαρμάκωσες ζήση, ψυχή, καρδιά…

 

* To Αγρίνιο λεγόνταν παλια και Βραχώρι.

 

Το ποιήμα είναι του Πάνου Χατζόπουλου από την συλλογή "Αιτωλικά", Αθήνα 1967. Ο Πάνος Γ. Χατζόπουλος, ανιψιός του ποιητή Κων/νου Χατζόπουλου, γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1919 και πέθανε στην Αθήνα το 1976.