ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΕ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΣΤΟ ΑΓΡΙΝΙΟ

 

Σήμερα, Τετάρτη 6 Απριλίου, από το πρωί στην πόλη του Αγρινίου υπήρχε έντονη αστυνομική κινητικότητα. Ο λόγος ήταν η επίσκεψη του υπουργού δικαιοσύνης Χ. Καστανίδη, που επισκέφτηκε την πόλη προκειμένου να ανακοινώσει την ίδρυση του εφετείου.


Στην εκδήλωση, που καλέστηκε από το δήμο Αγρινίου και το δικηγορικό σύλλογο, πραγματοποιήθηκε παρέμβαση από 40 περίπου αναρχικούς,αντιεξουσιαστές και αλληλέγγυους, με πανό που έγραφε: 

 Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΗ, ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΟΜΗΡΟΥΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ


Η παρέμβαση διήρκησε περίπου μια ώρα και ακούστηκαν συνθήματα όπως:


Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΦΥΛΑΚΗ,

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠ' ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ,

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ,

ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ '73,

ΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ,

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ,

ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΥΕΙ ΤΟ ΛΑΟ,

ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΒΟΥΛΗ ΧΩΜΑΤΕΡΗ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΕΡΑΤΕΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΓΗ, κ.α.


Να σημειώσουμε ότι απέναντι από τους συντρόφους παρατάχθηκε σημαντική αστυνομική δύναμη από ΟΠΚΕ, ΔΙ.ΑΣ και ασφ-αλήτες. Ενώ στην υποδοχή του υπουργού ήταν όλοι οι γλύφτες πρασινοφρουροί και λοιποί λακέδες Αγρινίου και περιχώρων. Η παρέμβαση ολοκληρώθηκε με τη συντεταγμένη αποχώρηση των συντρόφων.



ενημέρωση από σύντροφους και  συντρόφισσες 

Οι Άραβες δικτάτορες αρχίζουν τη μεγαλύτερη επιθεσή τους ενάντια στις μάζες



 

Η κατάσταση φαίνεται αρκετά ζοφερή για το μέλλον των αραβικών λαϊκών επαναστάσεων: η επίσημη μηχανή της καταστολής εκ μέρους των καθεστώτων έχει ήδη εξαπολυθεί σε αρκετές χώρες, απειλώντας να συντρίψει με κτηνώδη δύναμη τις εξεγέρσεις των λαών στη Λιβύη, το Μπαχρέιν και την Υεμένη. Η αλληλεγγύη μας με τη μορφή της δράσης χρειάζεται τώρα!

 

Λιβύη

 

Στη Λιβύη, οι δυνάμεις του καθεστώτος Καντάφι προελαύνουν προς τα ανατολικά προσβάλλοντας τη σθεναρή αντίσταση των ανταρτών μέσω της εκτεταμένης χρήσης βομβαρδιστικών από τη θάλασσα, τζετ από τον αέρα και πυραύλων εδάφους από την ξηρά. Η αμερικανική και μερικές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, που αρχικά έδειχαν ενθουσιασμό για το ενδεχόμενο μιας άμεσης στρατιωτικής επέμβασης, τώρα λένε ότι η δημιουργία μιας απαγορευτικής ζώνης στις πτήσεις πάνω από τις περιοχές των εξεγερμένων δεν είναι δυνατή. Αυτό μπορεί να γίνει κατανοητό μόνο υπό το φως της άρνησης των εξεγερμένων Λίβυων κάθε άμεσης εξωτερικής στρατιωτικής επέμβασης στη χώρα τους. Από κάθε πλευρά έχει γίνει τώρα ξεκάθαρο ότι η ελευθερία, η πραγματική ελευθερία του λιβυκού λαού, δεν είναι το ενδιαφέρον τους και έτσι οι λιβυκές μάζες πρέπει να εξαρτηθούν μόνο από τις δικές τους δυνάμεις και την αφοσίωση ενάντια στις ανώτερές τους δυνάμεις του καθεστώτος Καντάφι.

 

Ο Καντάφι θέτει στο λαό του το δίλημμα: σκλαβιά ή θάνατος. Οι ΗΠΑ, από την πλευρά τους, έκαναν ξεκάθαρο με τη στάση τους τον τρόπο με τον οποίο καταλαβαίνουν τη λύση στην κρίση: είτε ο Καντάφι είτε οι ΗΠΑ. Είναι βέβαιο ότι οι Λίβυοι αντάρτες διατηρούν παρ΄ όλα αυτά υψηλό ηθικό, αλλά είναι, επίσης, βέβαιο ότι η τύχη της επαναστάσης, μαζί και η τύχη κάθε Λίβυου που εξεγέρθηκε για την ελευθερία του/της, φαίνεται τώρα αβέβαιη.

 

Υεμένη

 

Στην Υεμένη δύο μέρες πριν, οι δυνάμεις του καθεστώτος εξαπέλυσαν μιας μεγάλης κλίμακας επίθεση ενάντια στους φοιτητές του Πανεπιστημίου της Σαναά στην πλατεία Taqeer (Πλατεία Αλλαγής) κοντά στο ίδρυμα. Επτά διαδηλωτές σκοτώθηκαν και αρκετοί άλλοι τραυματίστηκαν. Είναι αρκετά αποκαλυπτικό το ότι την ίδια μέρα, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ομπάμα, κάλεσε την αντιπολίτευση της Υεμένης να δεχθεί την πρόταση του δικτάτορα Ali Saleh να δώσει ένα τέρμα στην εξέγερση και να δεχθεί κάποιες μικρές αλλαγές στην πολιτική δομή του καθεστώτος. Την ίδια στιγμή, ο Saleh, υποσχέθηκε να προστατεύσει τη ζωή της εξεγερμένης νεολαίας, αλλά ξανά, την τελευταία νύχτα, τα καθάρματα (baltajia) του καθεστώτος Saleh επιτέθηκαν στον κόσμο. Ωστόσο, η πλατεία βρίσκεται ακόμα στον έλεγχο της εξεγερμένης νεολαίας.

 

Αρκετές αναφορές λένε τώρα ότι μεγάλη αστυνομική δύναμη και μπράβοι του καθεστώτος ετοιμάζονται για μεγάλης κλίμακας επίθεση στην πλατεία Taqeer, όπου για μια ακόμα φορά η νεολαία έχει ταχθεί με την υπεράσπιση της επανάστασης.

 

Μπαχρέιν

 

Τα τελευταία νέα από το Μπαχρέιν μιλούν για επέμβαση πάνω από 1000 στρατιωτών από τη γειτονική Σαουδική Αραβία και μερικές άλλες χώρες του Κόλπου σε υποστήριξη του καθεστώτος. Τι μπορούμε να περιμένουμε από αυτό το λουτρό αίματος; Η σαουδαραβική μοναρχία παίζει το ρόλο των πιο αντιδραστικών καθεστώτων ενάντια στις περιφερειακές εξεγέρσεις, όπως ακριβώς έκανε και η τσαρική τυραννία ή οι Πρώσσοι ενάντια στις ευρωπαϊκές επαναστάσεις του 19ου αιώνα, ενεργώντας ως μισθοφόροι… Ο Σαουδάραβας βασιλιάς, παρά την αρρώστεια του, κάλεσε τον πρόεδρο των ΗΠΑ Ομπάμα για να του  ασκήσει κριτική για το ότι άσκησε αυτός κριτική στο καθεστώς Μουμπάρακ και επειδή βοήθησε στο να τερματιστεί το καθεστώς του Αιγύπτιου δικτάτορα.

 

Στο Μπαχρέιν στεγάζεται μια από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ στην περιοχή και στον κόσμο, έτσι δεν υπάρχει κανείς να ισχυριστεί ότι η σαουδαραβική παρέμβαση γίνεται χωρίς την αμερικανική έγκριση. Η σημασία αυτού του γεγονότος είναι ότι τα καθεστώτα, οι δικτατορίες της περιοχής, έχουν σκοπό να ασκήσουν την πιο κτηνώδη και σκληρή καταστολή ενάντια στους λαούς τους που έχουν εξεγερθεί, για να δώσουν ένα τέλος στο κύμα αυτό των εξεγέρσεων και διαδηλώσεων που έχουν αιτήματα για ελευθερία, εργασία, ισότητα, πολιτική συμμετοχή, αξιοπρεπή ζωή και άλλα.

 

Καμιά εμπιστοσύνη σε ανατολικές και δυτικές δυνάμεις

 

Δεν υπάρχει λόγος να σχολιάσουμε τη στάση δυτικών και ανατολικών δυνάμεων που υποστηρίζουν είτε ανοιχτά είτε έμμεσα τις κτηνώδεις αυτές κατασταλτικές δικτατορίες. Είναι ξεκάθαρο ότι οι επαναστάσεις μπορεί είτε να νικήσουν είτε να ηττηθούν παρά την ευφορία των αρχικών νικών στην Τυνησία και την Αίγυπτο. Η ήττα τους είναι ο απώτερος στόχος όλων των ελίτ, των δικτατοριών, των καταστολέων και των εκμεταλλευτών, όχι μόνο στη Μέση Ανατολή ή τη Βόρεια Αφρική, αλλά παντού, από τις ΗΠΑ μέχρι την Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας και τη Ρωσική Ομοσπονδία.

 

Είναι ξεκάθαρο ότι μερικές φορές εξαιτίας της κτηνωδίας της καταστολής εκ μέρους των καθεστώτων ή της αδυναμίας των λαών, δεν μπορούν οι επαναστάσεις να είναι νικηφόρες χωρίς τη διεθνή αλληλεγύη και υποστήριξη των μαζών παντού. Στην πραγματικότητα, ισχύει εδώ κάτι παραπάνω από ένα απλό κάλεσμα αλληλεγγύης ή προσωρινής υποστήριξης. Είναι το κάλεσμα για από κοινού δράσεις ενάντια στους ίδιους εχθρούς. Εάν αληθεύει ότι μερικές επαναστάσεις δεν μπορούν να είναι νικηφόρες εξαρτώμενες μόνο από τις τοπικές μάζες, τότε είναι, επίσης, αλήθεια ότι οι δικτατορίες αυτές δεν μπορούν να επιζήσουν ή να διατηρήσουν την καταστολή τους χωρίς την υποστήριξη των μεγάλων δυνάμεων του κόσμου, των κέντρων της παγκοσμιοποιημένης “νέας τάξης”, των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Είναι σύμμαχοι, έτσι είμαστε κι εμείς επίσης σύμμαχοι στους αγώνες μας, εμείς οι εκμεταλλευόμενες μάζες του κόσμου. Είναι ξεκάθαρο τώρα ότι οι λαοί μας αντιμετωπίζουν τους ίδιους εχθρούς και ότι έτσι ενδεχόμενη νίκη μας θα είναι και δική σας ή ενδεχόμενη ήττα μας θα είναι και δική σας.

 

Θυμόμαστε την αναταραχή με το αντιπολεμικό κίνημα κατά τη διάρκεια της εισβολής των ΗΠΑ και της Βρετανίας στο Ιράκ, αλλά αυτή δεν στάθηκε ικανή να αλλάξει την πορεία των γεγονότων που ακολούθησαν. Αυτό ήταν αλήθεια εν μέρει, κυρίως εξαιτίας της φύσης αυτών που αντιστέκονταν τότε στην ιμπεριαλιστική επίθεση. Δυστυχώς, αυτοί που αντιστέκονταν ήσαν το ίδιο το πρώην καταπιεστικό καθεστώς που ήταν μισητό από το λαό του και έτσι η ήττα του ήταν αναπόφευκτη δίνοντας ένα τέλος σ’ αυτή την αναταραχή. Τώρα, οι μάζες που αγωνίζονται έχουν διαφορετικό όραμα. Πρέπει να γνωρίζει κάποιος το κουράγιο και την αφοσίωση όλων αυτών που βγήκαν στους δρόμους ενάντια στις πιο κτηνώδεις και αιματοβαμένες δικτατορίες της γης, της Αιγύπτου, της Τυνησίας, της Λιβύης, της Υεμένης, του Μπαχρέιν, του Ιράκ και ακόμα των ανατολικών επαρχιών της Σαουδικής Αραβίας. Εκατοντάδες σκοτώθηκαν (χιλιάδες στη Λιβύη), χιλιάδες τραυματίστηκαν στον αγώνα αυτό, που συνεχίζεται σχεδόν παντού στην περιοχή. Ο λαός πάλεψε γενναία στους δρόμους, με γυμνά χέρια, με μολότοφ και με την αφοσίωσή του στη κατάκτηση της ελευθερίας του ενάντια σε πλήρως εξοπλισμένες αστυνομίες και μπράβους των κυβερνήσεων, ακόμα και το στρατό σε ορισμένες πριπτώσεις.

 

Κάλεσμα διεθνιστικής αλληλεγγύης και δράσης

 

Είναι σίγουρο ότι η αλληλεγγύη σας χρειάζεται περισσότερο από ποτέ, αλλά νομίζω ότι είναι η ώρα να περάσουμε σε πλατύτερες δράσεις και διαδηλώσεις σε υποστήριξη των εξεγερμένων λαών της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής. Οι διαδηλώσεις αυτές δεν πρέπει να γίνονται μόνο ενάντια στις τοπικές δικτατορίες, αλλά επίσης ενάντια στους πάτρωνές τους… Αυτό σημαίνει ακόμα ότι πρέπει να διαδηλώσουμε ενάντια στις πολιτικές μανούβρες των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, των ίδιων δυνάμεων που επιζητούν να αναγκάσουν τους εργάτες της Δύσης να πληρώσουν για την κρίση που δημιούργησε η δική τους απληστία.

 

Οι μάζες παντού είναι έτοιμες για μεγαλύτερους αγώνες, έναν αγώνα για την τύχη και την ελευθερία τους καθώς και για την απαρχή μιας αντεπίθεσης ενάντια στους εκμεταλλευτές τους. Νομίζω ότι όπως έγινε στην Τυνησία, την Αίγυπτο και αλλού στην περιοχή μας, ο κόσμος παντού έχει μπουχτίσει και έχει τη θέληση να αγωνιστεί πιο σκληρά από ποτέ. Επίσης, με τις απαιτούμενες δράσεις αλληλεγγύης σας ελπίζω ότι μπορείτε να αρχίσετε να παίρνετε πρωτοβουλίες διαδηλώσεων και διαμαρτυριών πιο μεγάλης κλίμακας και μορφών άμεσης δράσης, μεγαλύτερων από ό,τι πριν, ενάντια στους κοινούς μας εχθρούς για την υπεράσπιση των κοινών μας συμφερόντων.

 

Ανήκω στην ελευθερακή αριστερά, και είμαι βαθιά πεπεισμένος ότι ο συνεχιζόμενος αγώνας των μαζών στη Μέση Ανατολή έχει ξεκάθαρα ελευθεριακά χαρακτηριστικά, αλλά αυτή δεν είναι η ώρα για σεχταρισμούς από την πλευρά της επαναστατικής διεθνούς αριστεράς και των αντικαπιταλιστικών οργανώσεων και αγωνιστών. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι θα αντικαταστήσουμε τους ελευθεριακούς στόχους και τα μέσα αγώνα με εξουσιαστικά, αλλά πρέπει να δώσουμε αυτή τη μάχη από κοινού με όλες τις αντικαπιταλιστικές επαναστατικές δυνάμεις και αγωνιστές και, πάνω απ’ όλα, με βάση το κοινό επίπεδο των συμφερόντων των μαζών παντού. Καταλαβαίνω ότι οι επαναστάσεις σημαίνουν αγώνα και εκεί είτε μπορεί να νικήσουμε είτε να ηττηθούμε. Αλλά εκεί που οι νίκες στην Τυνησία και την Αίγυπτο φάνηκαν εύκολες τώρα βρισκόμαστε στην πιο δύσκολη φάση του αγώνα στην οποία έχει βρεθεί από την απαρχή του το εργατικό κίνημα, και ένας τέτοιος αγώνας πρέπει να αποβεί νικηφόρος σε διεθνές επίπεδο.

 

Ο συνεχιζόμενος αγώνας δεν αποτελεί εξαίρεση. Φυσικά, οι αγώνες αυτοί δεν είναι καθαρά προλεταριακοί και το τοπικό προλεταριάτο έπαιξε μέχρι τώρα μικρό ρόλο σ’ αυτούς. Αλλά η αλήθεια είναι ότι τέτοιοι αγώνες εμπεριέχουν μια πολύ μεγάλη δυνατότητα δημιουργίας μαζικού και δυναμικού ανεξάρτητου εργατικού κινήματος. Αυτή τη στιγμή, εν μέσω της στρατιωτικής σαουδαραβικής κατοχής, τα τοπικά συνδικάτα του Μπαχρέιν κάλεσαν σε γενική απεργία, ενώ διαδηλωτές μπλοκάρουν μεγάλους δρόμους σε μια τόσο μικρή χώρα. Εργάτες στην Τυνησία, στην πόλη των ορυχείων Metlaoui, συγκρούονται με την αστυνομία για τα αιτήματά τους και υπάρχουν ήδη δύο νεκροί εργάτες και η τυνησιακή κυβέρνηση κήρυξε το στρατιωτικό νόμο στην περιοχή. Τα πράγματα, επίσης, σκληραίνουν στην Σαναά στην πλατεία Taqeer στην Υεμένη και η δικτατορία φαίνεται ότι προετοιμάζεται για μακελειό μεγάλης κλίμακας.

 

Οι διαδηλωτές στη Λιβύη, την Υεμένη και το Μπαχρέιν, θα είναι πιο δυνατοί εάν μπορούν να αισθανθούν την αλληλεγγύη σας. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να κάνουμε την πραγματική διαφορά αυτή την κρίσιμη στιγμή για τον αγώνα των αραβικών μαζών για την ελευθερία τους.

 

Mazen Kamalmaz

Σύρος αναρχικός

 

* Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 16 Μάρτη 2011.

Για την αστική ταυτότητα και το ξεπέρασμά της

 

 

«…Έκανα νεύματα για να τραβήξω την προσοχή των περαστικών και –Σταματήστε μια στιγμή!-φώναξα- κάτι δεν πάει καλά!  Όλα είναι λάθος! Κάνουμε παράλογα πράγματα! Πού θα καταλήξουμε;

Ο κόσμος σταμάτησε γύρω μου, με κοίταζε περίεργα. Εγώ έμενα εκεί στη μέση, έκανα νεύματα, πάσχιζα να εξηγήσω, να τους κάνω συμμέτοχους στην αναλαμπή που με είχε κυριεύσει: κι έμεινα σιωπηλός.

-Λοιπόν;-ρώτησε ο κόσμος-τι θέλετε να πείτε; Όλα είναι στη θέση τους. Όλα πάνε όπως έπρεπε να πηγαίνουν. Το κάθε πράγμα είναι συνέπεια ενός άλλου πράγματος. Εμείς δεν βλέπουμε τίποτα παράλογο ή αδικαιολόγητο.»

 Ίταλο Καλβίνο, Η Αναλαμπή

 

 

 

Η αστική ταυτότητα και οι ρόλοι

 


Oι άνθρωπο που ζουν στις πόλεις (μικρές ή μεγάλες) σημαίνει ότι ζουν σε ένα αστικό περιβάλλον, με την αστική του ηθική, τις αστικές του αντιλήψεις για την ζωή, το αστικό του σύστημα αξιών, τις αστικές του συμπεριφορές…


Ο κόσμος αυτός είναι ριζωμένος μέσα στα άτομα και έχει εσωτερικευθεί συναισθηματικά.

Οι εσωτερικεύσεις αυτές σχηματίζουν ένα μεγάλο μέρος από την ταυτότητα του ατόμου. Η ταυτότητα αυτή στην ουσία δεν είναι μια υποκειμενική μορφοποίηση, αλλά μια επιβαλλόμενη ταυτότητα, η λεγόμενη «αστική ταυτότητα». Με τον όρο «αστική ταυτότητα» εννοείτε η αυτόματη προσαρμογή -που ξετυλίγεται σαν κάτι αυτονόητο- στον ρόλο που επιβάλει το κοινωνικό περιβάλλον για τον καθένα και την καθεμία.

 

Η αστική ταυτότητα συνδέεται αναπόσπαστα με τους εναλλασσόμενους ρόλους που καθημερινά υποδυόμαστε. Οι στενοχώριες μας, τα άγχη και γενικότερα ο παραλογισμός των ασυναίσθητων πράξεων μας-όταν κινούμαστε μηχανικά μες στους χώρους που ζούμε- προέρχονται τις περισσότερες φορές από μια επιτακτική αναγκαιότητα να υποδυθούμε ψεύτικα πρόσωπα, εχθρικά προς τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας. Για παράδειγμα, όταν βρισκόμαστε σε ένα νέο κοινωνικό περιβάλλον, η αμηχανία που αρχικά υπάρχει, ξεκινάει από το ανασφάλεια για τον θα παίξουμε σωστά ή όχι τους ρόλους που το περιβάλλον αυτό ορίζει. Όπως ακριβώς και ο ηθοποιός που πρωτοβγαίνει στην θεατρική σκηνή. Το πώς θα χειριστεί αργότερα τους ρόλους εξαρτάται από το πόσο καλός ηθοποιός είναι πάνω στη σκηνή των αποδεκτών κοινωνικά συμπεριφορών.

Κάποιοι προσπαθούν να αποβάλουν αυτήν την αστική ταυτότητα και να αναπτυχθεί μια νέα υποκειμενική, φτιαγμένη από το ίδιο το άτομο. Η επιλογή αυτή όμως συναντά εμπόδια τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά.

 


Εσωτερικά και εξωτερικά εμπόδια για το ξεπέρασμά της

 Τα εξωτερικά εμπόδια είναι η ίδια η κοινωνία. Η διαδικασία συγκρότησης της κοινωνικής ταυτότητας είναι μια κοινωνική διεργασία. Η ταυτότητα των ανθρώπων και η κοινωνική τους διαφοροποίηση, δεν συγκροτείται στη βάση υποκειμενικών χαρακτηριστικών, αλλά είναι μια κοινωνική κατασκευή. Τα άτομα δεν είναι ελεύθερα να γίνουν αυτό που τα ίδια θα αποφασίσουν να γίνουν. Η κοινωνία επιβάλλει περιορισμούς στα ίδια και τη ζωή τους. Χαρακτηριστικά όπως το φύλο, η ηλικία, το χρώμα δέρματος, η καταγκαστική εργασία, ο τόπος κατοικίας ή προέλευση κλπ., είναι κοινωνικά καθορισμένα, πολιτικά και πολιτισμικά νοηματοδοτημένα.


Τα εσωτερικά εμπόδια συνδέονται άμεσα με την σχέση του ατόμου με την πρώτη του οικογένεια, δηλαδή με τους γονείς του ή τους ανθρώπους που τον κηδεμόνευαν. Οι συναισθηματικοί δεσμοί με τις σχέσεις γονιού – παιδιού από μικρή ηλικία όλο και συνδέουν κάθε τόσο με το επιβαλλόμενο κοινωνικό περιβάλλον που θέλει να ξεφύγει. Αυτό γίνεται και μέσω των απαγορεύσεων που ξεκινούν από μικρή ηλικία και θεσμοθετούνται στο σχολείο. Οι ατεκμηρίωτες απαγορεύσεις και οι ακατανόητοι κανόνες διαμορφώνουν σιγά-σιγά έναν άνθρωπο που μαθαίνει να μην ρυθμίζει ο ίδιος την ζωή του, αλλά να ρυθμίζεται έξω από αυτόν από τιμωρά αυταρχικά πρόσωπα που κρατάνε εξουσία στα χέρια τους.


Η αναφορά στη οικογένεια γίνεται μιας και η οικογένεια, ως θεσμός, επιδρά στο άτομο δημιουργώντας μια ισχυρή εξάρτηση που το ίδιο το σύστημα την εκμεταλλεύεται για να την συγκινησιακή δέσμευση του ατόμου με κάθε εξουσία.


Δεν είναι τυχαίο πως οι περισσότεροι θεσμοί στηρίζονται στο πεδίο εξάρτησης του ατόμου από την οικογένεια. Πόσες φορές έχουμε ακούσει «δεν γουστάρω να πάω στρατό αλλά θα το κάνω για να μην στενοχωρήσω τους γονείς μου»; Ενώ εθιμοτυπικά και μόνο η διάρκεια θητείας στο στρατό αποτελεί εξέχον γεγονός της διαδρομής μιας οικογένειας. Δεν είναι τυχαίο πως στο πανίσχυρο θεσμό του σχολείου, η οικογένεια εμφανίζεται σε κάθε πτυχή των δραστηριοτήτων του: Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων, Ενημέρωση Γονέων, Αναλυτικός Έλεγχος υπογεγραμμένος από τον κηδεμόνα, «Έλα αύριο με τον κηδεμόνας σου», Σχολική Εορτή παρουσία κηδεμόνων, «Δεν φταις εσύ φταίνε οι γονείς που σε καλομάθανε» κτλ .Το ίδιο ισχύει και για το θεσμό της εκκλησίας και για την μισθωτή σκλαβιά.

Θεσμός της οικογένειας εισβάλει και επιδρά σε όλους τους θεσμούς και σε συνδυασμό με αυτούς, αφήνει ένα αυτόματο πιλότο στην συνείδηση του ατόμου για να τον οδηγεί αλάθητα στους δρόμους της εξουσίας και των καταναγκασμών.

 

 Ψευδοστηρίγματα και προϋποθέσεις

 Ορισμένοι βρίσκουν στήριγμα στην επιλογή τους για το ξεπέρασμα της αστικής ταυτότητας, με διάφορους τρόπους: ένα «επαναστατικό» φιλμ, μια διαδήλωση, λόγια τρίτων κτλ Η αστική ταυτότητα όμως δεν μπορεί να ξεπεραστεί και τόσο εύκολα. Καταφέρνει και ξετρυπώνει με την πρώτη αφορμή και το άτομο επιστρέφει (αν και στιγμιαία) πάλι στην αφετηρία. Μια χαρακτηριστική αστική ταυτότητα μπορεί να αναδυθεί με μιας και μετά από μια επίμονη προσπάθεια. Πχ στον περιπτερά, όταν αυτός πει ένα αστείο που περικλείει όλες τις κοινές προκαταλήψεις κι όμως η αντίδραση είναι απλώς ένα γέλιο με μια συμπαραδήλωση αποδοχής. Ή στο αφεντικό, όταν προσπαθούμε να δικαιολογηθούμε για την μικρή μας καθυστέρηση στη δουλεία, ενώ κανονικά αυτός θα έπρεπε να απολογηθεί που μας εκμεταλλεύεται κάθε μέρα.


 

 


 Η προσαρμογή στην αστική ταυτότητα δεν γίνεται από όλους απρόσκοπτα, αυτονόητα και μηχανικά.  Υπάρχει μια συνείδηση πολλές φορές βαριά που σιγοψυθιρίζει πως κανονικά θα οφείλαμε να συμπεριφερθούμε αλλιώς. Αλλά δεν το κάνουμε. Γιατί; Από φόβο. Στις περιπτώσεις αυτές η υποκειμενική μας ταυτότητα θα σήμανε μην υποταχθούμε στις αστικές προσδοκίες και να συμπεριφερθούμε σύμφωνα με τις επιθυμίες μας και τις εν δυνάμει επιλογές μας. Με λίγα λόγια, να σπάσουμε τις αλυσίδες με συνείδηση και χωρίς φόβο.


 Η διάκριση της αστικής ταυτότητας από την υποκειμενική ταυτότητα, έχει την πρώτιστη σημασία.

Το να αντιληφθεί κανείς με την λογική το παράλογο της αστική καταναγκαστικής συμπεριφοράς καθώς και να καταφέρει να κανείς κριτική σε αυτή, αποτελούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις για το πέρασμα από την αστική ταυτότητα στην δικιά του υποκειμενική, αλλά από μονές τους αυτές δεν φτάνουν, γιατί αλλιώς ο δυτικός κόσμος θα ήταν γεμάτος από επαναστατημένους ανθρώπους.

 

 

Οι αποκλεισμένες κοινωνικές ομάδες

Τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά και πολύ πιο έντονα στην περίπτωση των κοινωνικών ομάδων που δέχονται κοινωνικό αποκλεισμό ή έχουν «παρανομοποιηθεί». Σε αυτή την περίπτωση ρυθμίζεται και ο χώρος γύρω τους με κατάλληλο τρόπο ώστε «να μείνουν εκεί που είναι», δηλαδή στο πάτο της κοινωνικής διαστρωμάτωσης.


 Η χωρική διαφοροποίηση, δηλαδή η επιβαλλόμενη αστική ανθρωπογεωγραφία, είναι ένας από αυτούς τους μηχανισμούς θεσμοθέτησης της διαφοράς, της κοινωνικής ανισότητας με σκοπό τον αποκλεισμό. Η εκπαίδευση και το σύστημα των φυλακών, ανήκουν επίσης στην ίδια κατηγορία μηχανισμών. Ο χώρος, νοηματοδοτεί και οργανώνει τις κοινωνικές σχέσεις, επιβάλλοντας συγκεκριμένες ερμηνείες σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.


Στο πλαίσιο αυτό οι κοινωνικές ομάδες που δεν πληρούν τα πρότυπα του λόγου της κυριαρχίας, χαρακτηρίζονται ως «απόβλητες» και στιγματίζονται, ενώ μέσα από στερεότυπα για τον τρόπο ζωής τους, που προβάλλονται καθημερινά από τα μμε, οι ομάδες αυτές περιθωριοποιούνται, γκετοποιούνται και απομονώνονται και τελικά καταλήγουν να αναπαράγουν οι ίδιες την επιβαλλόμενη εικόνα τους.


Αυτές οι κοινωνικά, αποκλεισμένες ομάδες, υφίσταντο τις συνέπειες συγκεκριμένων χωρικών ρυθμίσεων και θεσμικών πρακτικών, που παγιώνουν την πλήρη απομόνωση τους από τον υπόλοιπο αστικό ιστό. Πρακτικές και ρυθμίσεις που προσπαθούν στο μέτρο του δυνατού να μην έρθουν σε επαφή οι «προστατευόμενες» εύπορες κοινωνικές ομάδες με τους κοινωνικά «απόβλητους» παρίες του αστικού χώρου. Τελικά η συμπεριφορά τους ποινικοποιείται και γίνεται αντικείμενο αστυνομικής και κρατικής καταστολής. (Σε διαφορετική προσέγγιση με ίδια όμως συμπεράσματα θα λέγαμε πως ο διάχυτος  κοινωνικός ρατσισμός συναντά τον θεσμιμένο ρατσισμό.)

 

  

Άρνηση και ρήξη

Για όλους όσους ζουν και κινούνται στο κυρίαρχο αστικό τοπίο η αντίφαση ανάμεσα στις ατομικές ανάγκες και στις κοινωνικές απαιτήσεις είναι παρούσα σε κάθε σημείο του χωροχρόνου τους: μια φωνή μες στο μυαλό, προσποιούμενη την χροιά της φωνής της συνείδησης, προστάζει και ορίζει: «η δουλειά είναι χαρά», «στο στρατό δεν πάνε οι δειλοί», «μεγάλωσες για τέτοια», «πρέπει να εξελιχθείς επαγγελματικά». Είναι η φωνή της επιβαλλόμενης κοινωνικής ηθικής και των προσταγών της -που κάποιες τάσεις της ψυχολογίας την ονομάζουν «Υπερεγώ».

 

Ξεπερνώντας τις διαταξικές ουμανιστικές θέσεις περί ευτυχίας, τα αφομοιωμένα, προσαρμοσμένα προς κατανάλωση, προτάγματα του τύπου «Ζήσε την ζωή σου» (be happy αφασία), τις διανοουμενίστικες ευαισθησίες βολεμένων, μπορούμε να εκτιμήσουμε πως η σύνθεση της δικιά μας υποκειμενικής ταυτότητας για την ατομική και συλλογική χειραφέτηση, ξεκινά με την άρνηση των ρόλων και συνεχίζει με ρήξη με τους θεσμούς της εξουσίας.


Μάταιος ο δρόμος κάποιου που αναζητά την ταυτότητα του, την στιγμή που βρίσκεται οικιοθελώς βαθιά μέσα στα πεδία ελέγχου των θεσμών. Η αναζήτηση του συνεχώς παραπλανάται από σειρήνες, κουδούνια, ξυπνητήρια, ψαλμούς, συμβουλές, διαγγέλματα, συνεδρίες…


Οι αρνήσεις πάντα αγγίζουν με απόρριψη την αστική ταυτότητα και τους παρελκόμενους ρόλους. Αν οι «αποτυχημένοι» χειρίζονται μέτρια τους ρόλους τους, οι απροσάρμοστοι τους αρνούνται συστηματικά. Όσοι επεξεργάζονται την πρακτική αυτής της άρνησης, εκτρέποντας την ροή του καθημερινού τεμαχισμένου χρόνου, ανακαλύπτουν ξανά τη ζωή και αργά ή γρήγορα εγκαταλείπουν μια για πάντα την αστική τους ταυτότητα.

 

 

Από την αντιφασιστική συνέλευση Αγρινίου

 

Αυτοκόλλητα από την αντιφασιστική συνέλευση Αγρινίου, που τυπώθηκαν σε 4000 κομμάτια και κυκλοφορούν ελεύθερα στους δρόμους της πόλης!