«Σε επιδημία πλέον εξελίσσεται η κλοπή αντικειμένων από τους τάφους στο νεκροταφείο Αγρινίου. Άγνωστοι κλέβουν από τους αποθηκευτικούς χώρους των τάφων – λάδια, αναπτήρες, λιβανιστήρια κ.α. Ακόμα και καντήλια έχουν κλέψει. Εκτός αυτής της αχαρακτήριστης πράξης, τελευταία έχουν σημειωθεί και βανδαλισμοί. Αναγνώστες μας πληροφορούν ότι έχουν βρει σπασμένα τα μάρμαρα των τάφων των συγγενών τους, ενώ άλλοι τα τζάμια απ’ το αποθηκάκι. Ο αρμόδιος αντιδήμαρχος πρέπει να αναλάβει αμέσως δράση. Τους νεκρούς τους σέβονται και οι εχθροί. Ας βρεθούν αυτοί οι βάνδαλοι κι ας οδηγηθούν στη δικαιοσύνη. Δεν είναι δύσκολο.» (Πηγή: εφ. Μαχητής)
Ο γραφικός καταγγελτικός λόγος της τοπικής δημοσιογραφίας του Αγρινίου πριν ξεδιπλωθεί με τόση αφέλεια, πριν αψηφήσει τα σημεία των καιρών, πριν λειτουργήσει ως εντολοδόχος της εξουσίας, πριν μιλήσει για «νεκρούς» και «σεβασμό», πριν σκιαγραφήσει με τόση επιπολαιότητα το θλιβερό του γεγονότος, πριν ρίξει λάδι στη φωτιά, ας σκεφτεί για λίγο και ας προσπαθήσει να απαντήσει:
Τι μπορεί να οδήγησε σε αυτό το σημείο τους «βάνδαλους»΄;
Και τελικά για ποια δικαιοσύνη μιλάτε;
