Author: παροξυσμός

Το παρακάτω κείμενο είναι συντρόφων από την Λευκάδα (2009) και αφορά τις παραλίες του νησιού και ειδικότερα την παραλία Πευκούλια. Πέντε χρόνια μετά, όλα όσα γράφει έχουν ακόμα την σημασία τους μιας και διανυουμε μια περιοδο που η εμπορευματοποιήση και η ιδιωτικοποίηση (περιφράξεις) συνεχίζούν με πιο εντατικους ρυθμούς, τόσο στο εσωτερικο των πόλεων, όσο και στο φυσικο περιβαλλόν που τις περικλείει. Το κειμενο αυτό  εχει και μια επιπλέον αξία. Δεν αναφέρει το κέρδος ως μοναδικό σκοπό της ανάπτυξης-λεηλασίας των δημόσιων χώρων.   Καταδεικνύει πως η ιδιωτικοποίηση έχει επίσης σκοπό την διάλυση της κοινωνικής ζωής και των κοινωνικών σχέσεων που υλοποιούνται και σε αυτούς χώρους (λαμβάνοντας πάντα υπόψην πως δημόσιος είναι ο χώρος που κομμάτια της κοινωνίας αποφασίζουν για λογαριασμό τους). 

Παραθέτουμε ολόκληρο το κείμενο των συντρόφων:

Λευκάδα: έξω οι νταβατζήδες από τις παραλίες

Οι επιθέσεις του κράτους και των αφεντικών προς τους αυτοδιαχειριζομενους χώρους, τις καταλήψεις και γενικά σε κάθε ελεύθερο χώρο δεν περιορίζονται μόνο στις μεγάλες πόλεις αλλά εξαπλώνονται σε κάθε γωνιά του τόπου αυτού στον οποίο ζούμε. Εξαπλώνονται σε κάθε γωνιά όπου οι άνθρωποι καταφεύγουν ώστε να αισθανθούν επιτέλους κάπως ελεύθεροι, χωρίς να διαμεσολαβούν ανάμεσα τους τα χρήματα, οι συμφεροντολογικές σχέσεις, οι προκαταλήψεις, οι προκαθορισμένες συμπεριφορές και όλα τα συναφή στοιχειά που διέπουν ένα μέρος των ανθρώπων της κοινωνίας αυτής.Από τα πάρκα της Ζωοδόχου Πηγής κ Ναυαρινου και Κύπρου κ Πατησίων τα οποία βρίσκονται στο κέντρο της Αθήνας και όλες τις καταλήψεις που υπάρχουν και που συνεχώς ξεφυτρώνουν στον ελλαδικό χώρο, μέχρι και την παραλία ενός απομακρυσμένου νησιού, η επίθεση τους έχει τα ίδια χαρακτηριστικά: καταστολή-ανάπτυξη-κέρδος.

Καταστολή των δράσεων και των κινήσεων μας, της ελεύθερης σκέψης και έκφρασης μας, της συλλογικοτητας, της αλληλεγγύης, των αληθινών ανθρώπινων σχέσεων.

Ανάπτυξη του τσιμέντου, της μίζας, της εργολαβίας, της ρουφιανιάς, της αρπαχτής, του τραμπουκισμου, του τρόμου.

Κέρδος: τα χρήματα, η αποστείρωση, η ομοιομορφία, η εκμετάλλευση, η αποξένωση, ο περιορισμός, οι προβλεπόμενες και προκαθορισμένες συμπεριφορές, ο κοινωνικός έλεγχος, η καταστροφή της ζωής μας.

Και η μανία τους προς τους χώρους αυτούς δεν είναι καθόλου τυχαία, καθώς δεν είναι τυχαίο ότι οι χώροι αυτοί (καταλήψεις, αυτοδιαχειριζομενοι χώροι, ελεύθεροι χώροι)χρησιμοποιούνται είτε ως ορμητήρια, είτε ως καταφύγια στους κοινωνικούς αγώνες και (ειδικά) σε περιόδους κοινωνικών εκρήξεων. Για αυτό και αποτελούν έναν από τους σταθερούς στόχους τους. Γιατί γνωρίζουν ότι κάθε κατάληψη, κάθε πάρκο και πλατεία, κάθε αυτοοργανωμένος και αυτοδιαχειριζομενος χώρος, κάθε χώρος που καλύπτεται από άσυλο, είναι η εν δυνάμει απειλή της αρρωστημενης ησυχίας τους, της ευημερίας τους, της επιφανειακής ηρεμίας που προσπαθούν να δημιουργήσουν και να κρατήσουν στα πλαίσια της κανονικότητας και της πειθαρχίας.

Το νησί της Λευκάδας

Τα τελευταία χρονιά στο όνομα της "ανάπτυξης" του νησιού οι λεηλασίες των παραλιακών (κυρίως) χώρων γίνονται απροκάλυπτα και με ξέφρενους ρυθμούς.Ξενοδοχεία, ταβέρνες, καφετερίες χτίζονται πάνω στο κύμα μαντρώνοντας τις παραλίες και την πρόσβαση σε αυτές με τα μαντρόσκυλα να έχουν υιοθετήσει ένα ύφος το ότι σου κάνουν και χάρη που σε αφήνουν να περάσεις και να πας στις "παραλίες τους".

Οι εργολάβοι της φιλοξενίας, αποσκοπώντας στον οργανωμένο τουρισμό των αποχαυνωμένων τουριστών, οι οποίοι έρχονται να κάνουν τις μίζερες διακοπές τους κουβαλώντας μαζί τους τα κόμπλεξ και την καταπίεση που τους αφήνει η μεγαλούπολη, δεν αποδέχονται άλλους τουρίστες εκτός από την συγκεκριμένη κατηγορία η οποία καταναλώνει και αφήνει κέρδη στους ''επαγγελματίες υποδοχείς της''.Όλοι οι άλλοι που επιθυμούν να κάνουν διακοπές χωρίς απαραίτητα να πληρώσουν τους νταβατζηδες της φιλοξενίας θεωρούνται ''τζαμπατζήδες'' και ''άπλυτοι''.Έτσι, συνεχίζουν την καταστροφική ''ανάπτυξη'' τους καταπατώντας και λεηλατώντας κάθε τι όμορφο, κάθε τι που δεν έχουν τα κοτσια να χαρούν σαν άνθρωποι και βγάζουν εκεί όλο το μίσος τους νομίζοντας ότι ''κατακτώντας'' και απομυζώντας κέρδη θα νιώσουν καλύτερα.Δήμαρχοι, νομάρχες, δημοτικοί/νομαρχιακοί σύμβουλοι, πολιτικοί μηχανικοί και λοιποί αετονύχιδες παίρνουν εργολαβία αυτά που ανήκουν σε όλους μας.

Το παράδειγμα της παραλίας Πευκούλια

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της παραλίας Πευκούλια του Αγίου Νικήτα οπού ο τραμπούκος καταπατητής (μέλος του δημοτικού συμβουλίου) έχει οικειοποιηθεί μια τεράστια έκταση η οποία βρίσκεται λίγα μόλις μέτρα από τη θάλασσα, χτίζοντας εκεί τουριστικές εγκαταστάσεις. Φυσικά, τίποτα πριν λίγα χρόνια δεν του άνηκε (όπως ποτέ δεν θα του ανήκει) και ότι ''απέκτησε'' το απέκτησε με τις γνωστές τακτικές του τραμπουκισμου (καταπάτηση/λάδωμα/γλείψιμο/απειλές/νταβατζηλήκια κτλ). Εκτός των άλλων, έχει περάσει στην κυριότητα του και τις δυο εισόδους που οδηγούν στην παραλία, με αποτέλεσμα για να πας στην παραλία πρέπει πρώτα να περάσεις από το αδιάκριτο βλέμμα του κάνοντας σου και χάρη που σου επιτρέπει να περάσεις μέσα από την ''ιδιοκτησία'' του. Οι δε πέντε-έξι ελληνικές σημαίες που έχει βάλει πάνω στην μάντρα σου υπενθυμίζουν ότι ''εδώ είναι Ελλάδα'' και δεν έχουν χώρο οι ''άπλυτοι'', όπως συνηθίζει να αποκαλεί τους παραθεριστές οι οποίοι δεν έχουν διάθεση να πληρώσουν δραχμή για τις υπηρεσίες του νταβατζή αυτού της παραλίας.Δηλαδή, ο τραμπούκος αυτός, εκτός του ότι έχει καταπατήσει ένα μεγάλο μέρος της παραλίας, παριστάνει και το μπάτσο/τροχονόμο της κρίνοντας ποιος είναι κατάλληλος και ποιοςόχι να πάει σε αυτή και εκτός αυτών παραδίδει και μαθήματα πατριωτισμού.

Η παραλία αυτή όμως έχει και άλλη βαρύτητα, καθώς τις τελευταίες δεκαετίες εκατοντάδες κόσμος τα καλοκαιριά κάνει ελεύθερο κάμπινγκ εκεί δίνοντας το δικό του χρώμα στην παραλία, αλλά και στην έννοια των «διακοπών» γενικότερα, χωρίς να είναι υποχρεωμένος να πληρώσει δωμάτια και λοιπά τουριστικά έξοδα. Και αυτό φυσικά δεν αρέσει ούτε στον τραμπούκο, ούτε στην παρέα του οι οποίοι προσπαθούν να αποτρέψουν και να ποινικοποιήσουν το δικαίωμα στο ελεύθερο κάμπινγκ, είτε φωνάζοντας τους μπατσους (με το αζημίωτο φυσικά) για να μαζέψουν τους κατασκηνωτές, είτε τρομοκρατώντας τον κόσμο με απειλές και χειροδικίες, είτε μεταφέροντας σκουπίδια στην παραλία για να πουν μετά ότι οι κατασκηνωτές βρωμίζουν την παραλία και ότι είναι ''άπλυτοι''.Έτσι, αυτό που ''σκέφτονται'' τώρα οι αετονύχιδες είναι να ανοίξουν άλλο δρόμο που να οδηγεί στην παραλία (αφού οι άλλοι δυο ιδιωτικοποιηθήκαν από το λαμόγιο) ο οποίος μάλιστα θα τη διασχίζει σε όλο το μήκος της, ουσιαστικά καταστρέφοντας την όπως καταστρέψανε και αρκετές άλλες…

Η παρουσία μας το καλοκαίρι εκεί μπορεί να μην αποτελεί από μόνη της τη λύση σε πιθανή καταστροφή της παραλίας (καθώς οι τέτοιου είδους "εργασίες ανάπτυξης'' γίνονται στα μουλωχτά το χειμώνα), όμως όσο είμαστε εκεί και οικειοποιούμαστε την παραλία σίγουρα πιο δύσκολα θα βάλουνε χέρι.

Η πρόταση είναι να γίνει ένα κάλεσμα το καλοκαίρι από τους κατασκηνωτές και όσους άλλους ενδιαφέρονται για την παραλία με σκοπό τη συνέχιση του ελεύθερου κάμπινγκ κ την αποτροπή της περαιτέρω καταστροφής και καταπάτησης της παραλίας.Είμαστε όλοι προσκεκλημένοι για ελεύθερο κάμπινγκ για ένα ακόμη καλοκαίρι.

ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΧΩΡΟΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ.

Όταν ο καπνός της μάχης διαλύεται, πολλά πράγματα εμφανίζονται αλλαγμένα.Μία εποχή έχει περάσει.Ας μην μας ρωτάτε τώρα, τι αξία είχαν τα όπλα μας: έχουν κάτσει στο λαιμό του συστήματος των κυρίαρχων ψεμάτων. Το αθώο του ύφος δεν θα επιστρέψει πια.

Οι μαθητές εξεγέρθηκαν. Οι περισσότεροι μαθητές έχουν βιώματα που τους οδήγησαν εκεί… Το πλουσιόπαιδο που του παρέχουν τα πάντα και πνιγμένο στις ενοχές καλείται καθημερινά να εκπληρώσει το κοινωνικό συμβόλαιο ενός ρόλου που οι γονείς του έχουν ορίσει. Ο μετανάστης που έχει ποτίσει μίσος από το αποκλεισμό και την περιφρόνηση, που ακούει συνέχεια για διαπολιτισμική εκπαίδευση και το μόνο που βλέπει είναι μια δια-ρατσιστική εκπαίδευση. Ο μαθητής που βλέπει τους γονείς του να τσακίζονται στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς «για το καλό του». Ο μαθητής με τις μαθησιακές δυσκολίες που μια ζωή τον αποκαλούν «χαζό», «σκασιάρχη», «τεμπέλαρο», «προβληματικό» κάνοντας έτσι την απογοήτευση τρόπο ζωής. Οι μαθητές που νοιώθουν πως μειονεκτούν επειδή το σώμα τους δεν αντεπεξέρχεται στα πρότυπα της κυρίαρχης εικόνας. Οι μαθητές που ο κόσμος της ανεργίας ή της εργασίας ροκανίζει ήδη το κορμί και την ψυχή τους. Οι μαθητές που βλέπουν με τρόμο το μέλλον σαν μια μαύρη τρυπά που πέρα από το ορίζοντα των γεγονότων δεν υπάρχει τίποτα. Οι φοβικοί μαθητές που πιστεύουν ότι ο Μπαμπούλας κάποιες νύχτες κρύβεται ακόμη πίσω από το κομοδίνο τους και αργά ή γρήγορα θα τους αρπάξει. Οι μαθητές που τους λένε ότι είναι αγόρια ή κορίτσια αλλά αυτά δεν έχουν επιλέξει ακόμα το φύλο τους.

Ένας άνθρωπος στην ηλικία των 16 ετών θέλει να ζήσει και βιώσει εμπειρίες. Το σώμα του από βιολογική άποψη θέλει να βρίσκεται σε κίνηση να απολαύσει τους χυμούς της ζωής, να έρθει σε επαφή με τη φύση. Αντί για αυτό τον καθηλώνουν 10 ώρες σε θρανία και έδρανα, τις υπόλοιπες ώρες στο γραφείο και το κρεβάτι, με μόνη διέξοδο την περιφορά στα όρια των διασκεδαστηρίων. Η σχολική σφαίρα (σχολείο, φροντιστήριο, διάβασμα…) μαθαίνει στο μαθητή να επιβιώνει, κάνοντας τον να ξεχνά πως ζει. «Η ζωή μας είναι χάλια, θέλουμε να τελειώσει το σχολείο να περάσουμε φοιτητές». Άλλη μια ψευδαίσθηση για να τα βγάλουν πέρα! Όπως και ο φυλακισμένος που κοιτάζει έξω από το παραθύρι του περιμένοντας κάτι καλύτερο. Όταν όμως με το κλειδί της ονειροπόλησης ανοίξει την πόρτα, θα διαπιστώσει πως η φοιτητική ζωή δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια περίοδος αναμονής με ένα περιτύλιγμα «ξεγνοιασιάς» και αφασίας.

Οι μαθητές ήταν στο πρώτο μέτωπο του κύματος της κοινωνικής έκρηξης του Δεκέμβρη. Στα μονοπάτια που χαράχτηκαν για πρώτη φορά οι αρνήσεις των μαθητών που ζυμώθηκαν από χρόνια καταπίεσης, εγκλεισμού και κατήφειας, συνάντησαν το μίσος και την οργή που καλλιεργούνται από την κοροϊδία και τον εξευτελισμό των αδειών παραμονής και των αιτήσεων ασύλου, των ληγμένων δανείων και των ατελείωτων δόσεων, το αδιέξοδο της απόλυσης, το εξευτελισμό των επιδομάτων, την καταστολή της επιθυμίας, τις νευρώσεις και το άγχος, τις κτηνώδεις σχέσεις, την ασφυξία της καθημερινότητας…

Η ομαλότητα του σχολείου, της εργασίας και του «ελεύθερου χρόνου», της οικογένειας και της κατανάλωσης, σκοτώνει όλες τις επιθυμίες της ελευθερίας. Και οι επιθυμίες αυτές έχουν μαυρίσει και είναι αλλοιωμένες γιατί είναι επιθυμίες φυλακισμένες και υπονομευμένες από μια κανονικότητα παγωμένη σαν το πιο παγωμένο άγριο θηρίο. Είναι αλλοιωμένες γιατί η διάθεση για ζωή, πριν ισοπεδωθεί κάτω από το βάρος των ρόλων και των υποχρεώσεων, μεταμορφώνεται στο αντίθετο της, γίνεται σκιά για να επανεμφανιστεί με τη φιγούρα του πιο άθλιου σκλάβου.

Ξέραμε και από πριν πως χωρίς τη βίαιη ρήξη με τη συνήθεια καμιά αλλαγή δεν είναι δυνατή.
Όμως, όσο κοινότυπο και αν ακούγεται, από την ταχύρρυθμη πρακτική της ελευθερίας του Δεκέμβρη μάθαμε πολλά.

Οφείλουμε να διαπιστώσουμε το εξής:

Οι συγκρούσεις για τον Αλέξη ήταν σφοδρές και συνεχόμενες. Ο Αλέξης ήταν ένα αγόρι που δεν είχε παραβατική συμπεριφορά. Μάλιστα όπως συχνά έχει ειπωθεί «15 χρονών παιδί, τί κακό μπορεί να έκανε;». Η ηλικία του Αλέξη του εξασφάλισε την μη-απόκλιση. Το επίμαχο σημείο ήταν και είναι η απόκλιση. Κάθε φορά αυτό ψάχνουν οι δικηγόροι. Αν η βιασθείσα αποδειχθεί ότι ήταν «ελευθέρων ηθών», καλώς εβιάσθη. Ομοίως αν ο δολοφονηθέντας αποδειχθεί αποκλίνων, καλώς εφονεύθει.

Τι θα συνέβαινε όμως αν οι νέοι θεωρούσαν τον δολοφονημένο ως άτομο με αποκλίνουσα συμπεριφορά; Μήπως τότε οι αντιδράσεις θα ήταν περιορισμένες και θα ακολουθούσαν την νομιμόφρον οδό της πολιτικής τυπολατρίας; Αν φυσικά υπήρχε αντίδραση. Πάντως μέχρι τώρα όταν δολοφονούνται μετανάστες, ρόμα ή σαφώς αποκλίνοντες οι αντιδράσεις είναι ελάχιστες έως ανύπαρκτες. Ας ελπίσουμε πως η αντίδραση των μαθητών δεν ήταν αποτέλεσμα μιας επιλεκτικής αντιμετώπισης των εκάστοτε δολοφονημένων, αλλά ότι ο δολοφονημένος πρόκειται περί εφήβου και ότι οι μαθητές ως έφηβοι επίσης εξεγείρονται.