Category: AΠΟ ΤΙΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΟΞΥΣΜΟΥ

Τι έγινε;

 

 

 

Τι έγινε; Πόσες ώρες χρειάζονται για να γίνει μια πληροφορία γεγονός. Τόσες όσες χρειάζεται ο καθένας, για να χωρέσει το γεγονός σε κάποιο σημείο του κορμιού του. Συνήθως ενυπάρχουν μικρά, διάσπαρτα κομμάτια στο σβέρκο, στα μάτια, στην καρδιά , στα γόνατα,  στο στομάχι, ώσπου όλα μαζί συναντιούνται και συνθέτουν το γεγονός. Αργεί να ολοκληρωθεί γιατί το εμποδίζει η άρνηση ενός βαθύτερου ενστίκτου αναπροσαρμογής της πραγματικότητας. Αυτή είναι η πραγματική δυσκολία, όταν αντιμετωπίζεις κάτι που ξαφνικά αλλάζει τα δεδομένα. Μερικές φορές, όσο πιο κοντά είσαι στο να υποδεχτείς το γεγονός, τόσο πιο έντονα είναι τα σημάδια της πάλης μεταξύ του πριν και του μετά. Ξέρεις ότι, είναι απλά μια αντίδραση στη δράση, μα συμβαίνει τόσο ακούσια σαν μέρος ενός προσχεδιασμένου τελετουργικού.

 

 

   Όσο εσύ κάθεσαι σε ένα τραπέζι παρέα με έναν φίλο απολαμβάνοντας καφέ, τσιγάρο και μια συζήτηση περί ανθρωπίνων ψυχισμών και των ασχολιών τους, κάποιος χωρίς καμιά προειδοποίηση χάνει τη ζωή του. Περνάς ξυστά απ’ την πληροφορία, μα αποστρέφεις το βλέμμα σε μια προσπάθεια να μην σχηματιστεί το παραμικρό γεγονός μέσα σου.

 

 

Εξάλλου είμαστε πια τόσο εξοικειωμένοι με παρόμοιες εικόνες, που δεν χρειάζεται παρά ένα γνέσιμο δυσαρέσκειας, για να αρχειοθετήσεις ένα ακόμη άσχημο περιστατικό στο μπαφιασμένο χρονοντούλαπο. Ώσπου το γεγονός σε βρίσκει.

 

Είτε θες είτε όχι, ζητά το μερίδιο του στο σχηματισμό της νέας αλήθειας. Αδιαφορεί για το πόσο έτοιμος είσαι. Το γεγονός έχει συμβεί και δεν μπορεί να σε περιμένει.

           

  Τι έγινε; Ανέμενες να συμβεί όχι με κάποια βεβαιότητα αλλά με ένα αμυδρό ζωγραφιστό χαμόγελο φυλαγμένο για την περίσταση. Και τώρα είσαι εδώ και δεν μένει παρά αυτό το παρόν σε σχηματισμό και αέναη εξέλιξη. Κι όμως έχεις ήδη σηκώσει το επόμενο πόδι. Θυμάμαι, όσο μπορώ. Ολοένα και πιο πολύ γίνεται και ξανά γίνεται. Δεν μπορείς ποτέ να  προετοιμάζεσαι για κάτι τόσο όμορφο.

 

 Τι έγινε; Όσα γινόταν πάντα Η αλήθεια και το ψέμα. Όλα και τίποτα. Ομόκεντροι κύκλοι που μεγαλώνουν ως τον αφανισμό τους. Ζητάς βοήθεια μα πάντα κάποιος θα αργεί και κάποιος θα στέκεται σε μια σπείρα που ξεμακραίνει.

 

 

Η αλήθεια και το ψέμα, ο έρωτας και η αποξένωση, τα σημάδια του πολέμου και κάμποσο λίπος από τον καιρό της ειρήνης.

 

Παρακμάζουσες κοινωνίες σε νάρκη χειμερία, σαν λαμπιόνια τα μάτια ανοιγοκλείνουν στις επιθυμίες και σβήνουν.

 

Το πίσω μέρος του κεφαλιού μου είναι μουδιασμένο. Η σοφία δεν χαρίζεται. Πρέπει να μάθεις να υπομένεις και να επιμένεις.

 

Ποτέ  δεν θα γίνει ολοκληρωτικά/ τι χαρά.

 

Στίγμες από την πόλη

Από την εισαγωγή του τελευταίου τεύχους του παροξυσμού

 

Το δόγμα της ασφάλειας θωρακίζει τα σύνορα των κρατών με το βέλτιστο τρόπο: ένας φόβος διασπείρεται μέσα στην πόλη. Το μέσα της παγίωσης του δόγματος ασφάλειας ποικίλουν: από την εντατικοποίηση των θεσμών της εξουσίας και την τεχνολογική ενίσχυση τους, μέχρι το κοινωνικό κλισέ « βρε, εσύ να κοιτάς την δουλειά σου! ». Το « ησυχία, τάξη και –αλλά πάντα-ανασφάλεια », οι σκιές του φόβου, τα ψέματα  για προοπτικές καριέρας (από τας αφεντικά), για ένα καλύτερο αύριο (από την εξουσία) για μια ονειρική –μετά θάνατον- ζωή (από τους παπάδες) οδηγούν στο νέκρωμα τη συνείδησης και στην συνολική κοινωνική καθυπόταξη.

 

 

 

Μέσα στο θόλο του, το Αγρίνιο μεγαλώνει, μα οι ζωές μας ακόμα μικραίνουν στους ολοκαίνουργιους πεζοδρόμους, τις μεγάλες βιτρίνες, τις μαρμαρωμένες πλατείες, τα αμέτρητα διασκεδαστήρια, τους μπάτσους και το μέγαρό τους, τους δημοτόμπαστους και τις ψευτομαγκίες τους. Μέσα στο σκότωμα του χρόνου της καθημερινότητας, τους καταναγκασμούς των θεσμών, την εκμετάλλευση της μισθωτής σκλαβιάς, το τέλμα της ανεργίας, την ασφυκτική αγκαλιά της οικογένειας και των παραδόσεων, την κατανάλωση εντυπώσεων, την επανάληψη του « σημασία έχει να περνάς εσύ καλά »… η επιθυμία ξεχνάει τελικά την ίδια την ύπαρξη της.

 

 

Το Αγρίνιο μεγαλώνει, αλλάζει, μα κάποια πράγματα παραμένουν ίδια. Η οικογενειακή εστία κατέχει την εξέχουσα θέση σε μια ζωή που πνίγεται. Οι καφετερίες πάντα γεμάτες με κόσμο που περιμένουν το μάνα εξ’ ουρανού: « ένα διορισμό, ένα καλό γάμο, να πιάσω την καλή, βρε αδελφέ! ». Οι εργαζόμενοι ( που απαρνούνται τον προσδιορισμό «εργάτες» ) μένουν ψιλό-ευχαριστημένοι με τα 450ευρώ και «δεν ασχολούνται με συνδικαλισμούς και τέτοια περίεργα». Όσοι είχαν την τύχη να ακολουθήσουν τις δουλειές των γονιών τους, χαιρετάνε από μακριά όλο νευρώσεις. Ενώ στα καταφύγια της κατάχρησης επικρατεί συνωστισμός. Οι μαθητές μαζεύονται μετά από το σκόρπισμα των πρώτων τάξεων του λυκείου, για να βιδωθούν επί μια σεζόν στα θρανία για να φύγουν αυτήν «την κωλοπόλη». Οι περισσότεροι φοιτητές κάνουν επίδειξη ανανέωσης, κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα, αποδεικνύοντας, πως οι μάνατζερ των διαφημιστικών γραφείων ξέρουν καλά να στοχεύουν σε νέα target groups. Και η κτελ του Αγρινίου έφτιαξε μέγαρο έξω από την πόλη, για να εξυπηρετήσει την ανάγκη και την επιθυμία φυγής που διαρκώς αυξάνεται…

 

 

 

 

Και έξω από αυτήν την επιβαλλόμενη αποξένωση της πόλης γυρνοβολούν οι αιώνιοι μιαροί: μετανάστες, απόκληροι, μειονότητες, αποκλίνοντες…

 

 

 Και τα ζητήματα επιστρέφουν ξανά -ανάμεσα στα άλλα- και στο ζήτημα της ιδιοκτησίας. Οι ήσυχοι, φιλόνομοι δημοκρατικοί πολίτες, μετατρέπονται σε θεριά ανήμερα, όταν εισέλθει κάποιός στην σφαίρα επιρροής τους, στην μικρή ή μεγάλη ιδιοκτησία τους. Το είδαμε αυτό πολλές φορές να επιβεβαιώνεται και στην ευρύτερη περιοχή. Από τις δολοφονίες αλβανών στη δεκαετία του 90, τη δολοφονία των 5 κυνηγών στα Καλύβια  Αγρινίου στις  26/11/2006 , την κράτηση 23 προσφύγων στο Α.Τ. Αγρινίου χωρίς λόγο και αιτία, τις πρόσφατες ρατσιστικές καταγγελίες στο δήμο Μεσολογγίου εις βάρος τσιγγάνων που θέλουν να μεταδημοτεύσουν και που τάχα έτσι θα μολύνουν το αίμα της Ιεράς Πόλης, τον ξυλοδαρμό 4 μεταναστών από την Γεωργία στις 8/11/09 στο Μεσολόγγι, τον αποκλεισμό των μεταναστών στην Κατοχή, τα ντου της αστυνομίας σε καταυλισμούς στην Ηγουμενίτσα…

 

 

Ο φασισμός, ο ρατσισμός και η ξενοφοβία περνάνε από την άμυνα στην επίθεση. Έτσι για να εκτονωθεί κάπου η χρόνια εκμετάλλευση και καταπίεση των υπηκόων. Μετά την άγρια κοινωνική έκρηξη του Δεκέμβρη, η κοινωνία στρέφεται στο συντηρητισμό, την εσωστρέφεια και τελικά στο καρκίνωμα του ρατσισμού, αφού πια η καταναλωτική τάση της αγοραίας εκτόνωσης παίρνει την κάτω βόλτα, λόγω της επίπλαστης κρίσης που διατυμπανίζουν αφεντικά.  Και που θα εκτονωθεί; Σαφώς σε αυτούς που είναι στην πιο μειονεκτική θέση. Όπως και στο γήπεδο, που οι ασυνείδητοι οπαδοί αντίπαλων ομάδων τσακίζουν ο ένας το κεφάλι του άλλου, για να ξεδώσουν και να συντηρήσουν το επίπλαστο κύρος τους, αλλά την Δευτέρα πάλι στις προγραμματισμένες συμβάσεις με σκυμμένο το κεφάλι. ¨Έτσι και οι πολίτες, καταδικασμένοι, ζουν εγκάθειρκτοι με αιώνιες αλυσίδες σε αμετακίνητους δυνάστες.Όμως δεν μένουμε μόνο εκεί, γιατί τότε θα είχαμε ξεπεράσειακόμα και τα όρια της μεμψιμοιρίας.

 

 

Είχαμε πει και παλιότερα πως «εμείς επιμένουμε πως όλα θα αποκτήσουν πραγματικό νόημα στις ζωές μας, όταν οργανώσουμε και συλλογικοποιήσουμε  τις αρνήσεις μας, πορευμένοι στα μονοπάτια της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας».  Και όσο περνούν τα χρόνια, αυτή η θέση επανεφευρίσκεται μέσα από νέες οπτικές γωνίες και πτυχές της ζωής. Ξαναεπιστρέφει σε νέες καταστάσεις, ακόμη πιο σίγουρη και δυνατή, εφοδιασμένη με καινούργιες εμπειρίες, απομπλεκόμενη από κάθε ιδεολογία. 

 

 

Όμως τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο, για αυτό και αυτή η πορεία δεν μπορεί να έχει τελειωμό…

Quiz για …γερούς λύτες.

 

 

 Είναι ψωνισμένοι. Έχουν άγριο βλέμμα και το παίζουν νταήδες. Όλοι τους βρίζουν και τους αποκαλούν «βύσματα». Κόβουν κάθε μέρα κλίσεις και κάνουν συνεχώς παρατηρήσεις στους οδηγούς.  Επίσης στραβοκοιτάνε τους μετανάστες και όποιον δεν τους αρέσει η φάτσα του.

 

Ποιοι είναι;

Σωστά!

Οι δημοτόμπατσοι!

 

 

Κοιτάνε περίεργα; Τους κοιτάμε και εμείς.

Τσαμπουκαλεύονται; Δε μασάμε…

Η πόλη μπαίνει σε γυάλα; Δεν ψαρώνουμε!

 

Ενάντια σε κάθε είδους εξουσία και σε κάθε κοινωνική τους συμμαχία

Ο ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ, Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ Ο ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ

 

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε για το Παροξυσμό από τον αναρχικό σύντροφο Φίλιππα Κυρίτση. Σε αυτό το κείμενο, ο Φίλιππας, παρουσιάζοντας τις προσωπικές του σκέψεις και θέσεις, καταπιάνεται με την «επικαιρότητα» της διαχρονικής «οικονομικής κρίσης», η οποία καταδεικνύεται ως επίπλαστη. Αναλύοντας το ζήτημα, γίνονται αναφορές στη βία της ελληνορθόδοξής εκκλησίας και την άμεση συσχέτισή της με τον κυρίαρχο λαϊκισμό, την σχέση αριστερών κομματιών με τον εθνικισμό, καθώς επίσης και στο Συναγερμό του στρατάρχη Παπάγου, για να καταλήξει, πως η κρίση αποτελεί τέχνασμα προς εθνική ομοψυχία.

Ακολούθως, γίνεται τεκμηριωμένη αναφορά στο μεγάλο ζήτημα της καταναγκαστικής πορνείας, που ανθεί ακόμα και κατά την διάρκεια των «μεγάλων κρίσεων», ενώ  ο λαϊκισμός, ως όπλο χειραγώγησης των κυριάρχων, βρίσκει και συνεργούς και άλλους, όπως ΜΜΕ, πανεπιστημιακούς, «ανθρώπους του πνεύματος», ακόμα και καλλιτέχνες όπως ο Στέλιος Καζαντζίδης.

Στο κείμενο αυτό, γίνεται μια αιχμηρή κριτική στις κατευθύνσεις της εργατικής – μικροαστικής τάξης, ως (ψευδό)συνόλου, χωρίς όμως να απαξιώνονται οι ταξικοί αγώνες και οι κατακτήσεις τους. Για να εξαχθούν τα προσφερόμενα συμπεράσματα, δεν θα πρέπει το κείμενο να διαβαστεί αποσπασματικά, διότι ενδεχομένως θα χαθεί η προοπτική του. Τέλος, οι σημειώσεις έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

 

Για να διαβάσετε το κείμενο πατήστε εδώ.

 

 


Πίσω κανίβαλοι #2

 

 

 Όταν γίνεται μια συζήτηση για το ζήτημα της ιθαγένειας και την νομιμοποίηση των μεταναστών, πάντα γίνεται και μια στάση στο «γεννιέσαι ή γίνεσαι;». Στην κουβεντούλα αυτή, μπλέκονται πολλές λέξεις και έννοιες με επικίνδυνο τρόπο. Γονίδια, DNA, κουλτούρα, πολιτισμός, αίμα, φυλή, είδη, αρχαίοι έλληνες κτλ. Αυτό που δεν συζητιέται σχεδόν ποτέ είναι η αυτονόητη για πολλούς βία, καταπίεση και εκμετάλλευση που υπόκειντο τόσο χρόνια οι μετανάστες και οι μετανάστριες. Αυτό, βέβαια, μπορεί να αποφεύγεται σκοπίμως, μιας και έχουν επωφεληθεί αρκετοί, με άμεσο ή έμμεσο τρόπο, από την υποτιμημένη και μαύρη εργασία των μεταναστών. Ουσιαστικά, λίγοι θέλουν να νομιμοποιηθούν οι μετανάστες, διότι:

 

α) Ο αυξομειούμενος αριθμός παράνομων μεταναστών, πώς να το κάνουμε, βολεύει.

β) Φοβούνται να μην χάσουν τις δουλείες τους (χμμ, λες και οι δουλειές είναι ιδιοκτησία κανενός.)

γ) Φοβούνται πως θα πέσουν τα μεροκάματα (λες και οι μετανάστες επιδιώκουν να δουλεύουν για ψίχουλα.)

δ) Θα αναγκαστούν να κάνουν δουλείες που δεν έκαναν πριν.

ε) Θα χαλάσει η ράτσα.


 Ε, όπως και να το κάνουμε ακόμα και ο πιο προοδευτικός αισθάνεται όμορφα να είναι λευκός και απόγονος του Πλάτωνα. Κάτι που είναι και απόλυτα ισορροπημένο, μιας και ο Πλάτωνας ήταν υπέρ της δουλείας και μάλιστα θεωρούσε τους δούλους υπανθρώπους, όπως και ο μαθητής του ο Αριστοτέλης. (Επισημαίνει: «Είναι λοιπόν φανερό ότι από την φύση τους άλλοι είναι ελεύθεροι και άλλοι είναι δούλοι και τους συμφέρει και είναι δίκαιο οι δούλοι να παραμείνουν δούλοι». Αριστοτέλης, Πολιτικά  Α΄.) Γιατί λοιπόν και οι σύγχρονοι έλληνες να μην ακολουθήσουν το παράδειγμα των αρχαίων, δηλαδή αυτοί να κάθονται και οι μετανάστες –σαν άλλοι δούλοι-να δουλεύουν για αυτούς;

 

Το σημαντικό είναι πως οι παράνομοι εργάτες –μετανάστες είναι ωφέλιμοι για πολλούς. Το ντόπιο κεφάλαιο τους χρησιμοποιεί όποτε θέλει, για όσο θέλει, χωρίς καμία επιβάρυνση ή υποχρέωση. Οι δουλειές στα μπουρδέλα έχουν αυξηθεί και μάλιστα κάποιοί βρίσκουν και γυναίκες ακριβώς με τους όρους που ορίζουν, μιας και ουσιαστικά έτσι αγοράζουν σύζυγο. Οι φασίστες κάνουν προπόνηση υπεροχής με τα στιλέτα τους στα σώματα των μεταναστών και δεν τρέχει και τίποτα, μιας και κάνεις δεν θα ασχοληθεί με την διαλεύκανση μιας υπόθεσης δολοφονίας παρανόμου μετανάστη. Ενώ οι μπάτσοι προβαίνουν σε υπηρεσιακές ασκήσεις με ντου, ξυλοδαρμούς, προσαγωγές, συλλήψεις, δολοφονίες…

 

Αλλά επίσης πολλοί θα πουν: «Αφού είναι παράνομοι καλά να πάθουν» για να καταλήξουν πώς και οι έλληνες υπήρξαν μετανάστες άλλα ήταν κύριοι: «δεν κλέβανε, δεν σκοτώνανε, δούλεψαν σκληρά, άνοιξαν επιχειρήσεις, διακρίθηκαν, έβγαλαν ασπροπρόσωπο το λευκό ελληνικό πολιτισμό». Αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια μισή αλήθεια και σωρεία ψεμάτων. Η επιλεκτική αυτή μνήμη αποσιωπά το γεγονός πως οι εργάτες άρχισαν να γίνονται παράνομοι εδώ και 35 χρόνια περίπου. Και αν όντως αυτό δεν το γνωρίζουν, δεν μπαίνει και στο κόπο κανείς να το μάθει, διότι ως γνωστό όποιος δεν ψάχνει, δεν βρίσκει κιόλας. Οι έλληνες μετανάστες στο εξωτερικό, ναι μεν αντιμετώπισαν απαξίωση και ρατσισμό και τράβηξαν πολλά, όμως ουδέποτε δεν είχαν να αντιμετωπίσουν οργανωμένο σχέδιο εξάλειψης από την πλευρά του κράτους. Βέβαια, αυτό δεν συνέβαινε, όχι επειδή τα κράτη και τα στελέχη του ήταν αγγελικά πλασμένα, αλλά απλά επειδή δεν είχε χρειαστεί να γίνει και η κατάσταση βολεύονταν με διαφορετικούς τρόπους.

 

 Στην συζήτηση, λοιπόν, περί ιθαγένειας και άλλων δαιμόνιων, οι δεξιοί δεν διστάζουν να πορωθούν και να φωνάξουν «έξω οι ξένοι», ενώ οι αλήτες βελόπουλος, βορίδης και λοιποί, μέσω των φασιστικών τους παραληρημάτων, θα αλληλοτσιπιούνται για να βεβαιωθούν πως δεν ονειρεύονται πως από τα αλώνια των ακροδεξιών τελειωμένων παραοργανώσεων, βρέθηκαν στα σαλόνια των τηλεοπτικών καναλιών και τα έδρανα της βουλής, έχοντας αναδειχθεί πολιτικές περσόνες του τόπου… Από την άλλη, η αριστερά, μπαίνει στην διαδικασία να απαντάει, προσπαθώντας να αντικρούσει με επιχειρήματα το παράλογο της ακροδεξιάς ρητορικής. Έτσι, γίνεται πάλι ένας κύκλος συζητήσεων για φυλές, καθαρά αίματα, μωσαϊκά, δαρβίνους και άλλες νοσηρές αηδίες. Όμως, όσο σοφίσματα ή σοφιστείες σκαρφιστείς, ο δρόμος αυτός του διαλόγου είναι λάθος.

 

Από τα επιχειρήματα των δεξιών, όμως, δεν θίγονται όλοι. Κάποιοι ψιλοσυμφωνούν (δεν χωράνε άλλοι βρε αδελφέ!), κάποιων άλλων μουδιάζει η γλώσσα, κάπου τα ανθρωπιστικά κριτήρια κατακρημνίζονται παρουσία πατριωτικών συμφερόντων. Άλλοι υποστηρίζουν τα νομοσχέδια ως σωτηρία, άλλοι σαν πρώτο βήμα για κάτι καλύτερο (που οφείλεται αποκλειστικά στο ανιστόρητο και φυσικά ελληνικό αντιρατσιστικό κίνημα –μην ξεχάσουν να βλόγισουν και τα γένια τους οι επαγγελματίες αντιρατσιστές).

 

Λέτε να μην ξέρουν ή έστω να μην έχουν υποπτευθεί πως αυτή η πρόταση δεν θα βελτιώσει ούτε για λίγο τις ζωές των μεταναστών και μεταναστριών; Δεν νομίζουμε… Μπορεί να το υποστηρίζουν ως «λύση για μια κοινωνία ισότητας και μπλα μπλα» αλλά ξέρουν πώς οι περισσότεροι θα μείνουν έξω και στην ουσία θα λειτουργούν πάλι ως παράνομοι. Το άλλο κομμάτι που ενδεχομένως νομιμοποιηθεί, θα πρέπει να συνθλίψει την πολιτισμική του ταυτότητα, να δώσει εξετάσεις και να αναγκαστεί να γίνει …έλληνας.

 

Μ ' ένα σμπάρο, δύο τρυγώνια δηλάδη

 

Παροξυσμός #12

 

 

Για να το ανοίξετε σε μορφή pdf και να το αποθηκεύσετε πατήστε στο παρακάτω σύνδεσμο:

paroksismos#12 pdf

 

Περιεχόμενα:

Αντί προλόγου (σελ.2)

Πίσω κανίβαλοι (σελ. 3)

«Προς Θεού, δεν είμαστε και ρατσισταί!» (σελ.4-5)

Σχετικά με την Ηγουμενίτσα (σελ. 6)

Είναι να μην μπλέξεις. (σελ. 6)

Χρόνια Πολλά ρατσισμού και σεξισμού από την ελληνορθόδοξη εκκλησία. (σελ. 7)

Για τα γεγονότα του Δεκέμβρη ’09

και τους ρουφιάνους δημοσιογράφους του Αγρινίου. (σελ.8-9)

Για την αστική ταυτότητα και το ξεπέρασμά της. (σελ10-11)

Λίγα λόγια για το φαινόμενο της μετανάστευσης. (σελ12-15)

Να γκρεμίσουμε τους εθνικούς μύθους. (σελ. 16)

Τι έγινε; (σελ 17)

Πολιτικές (σελ. 17)

Ο λαϊκισμός, η ορθοδοξία και ο συναγερμός

– Κείμενο του Φίλιππα Κυρίτση. (σελ.18 -23)

Κινηματικές e-ποδομές –squat.gr (σελ.24)

Ραδιουργία 88FM (σελ.24)

Σημεία ενός θεαματικού χωροχρόνου:

Από το Μάικλ Τζάκσον στο Σίλβιο Μπερλουσκόνι. (σελ. 25)

Έντυπα δρόμου στο Αγρίνιο. (σελ. 26)

Η δράση αντικαθιστά τα δάκρυα

Οπισθόφυλλο: Το Δώρο, Carole Oles

ΑΠΟΧΗ

Δημοσιεύουμε παλιότερο κείμενο του Παροξυσμού σχετικά με το ΛΑ.Ο.Σ γιατί μερικοί ακόμη δεν έχουν πεισθεί ότι το εν λόγω κόμμα αποτελεί μια (καμουφλαρισμένη) φωλιά γεμάτη φασίστες.
Τι είναι το ΛΑ.Ο.Σ;

Η προσπάθεια του αρχηγού του ΛΑ.Ο.Σ να πείσει ότι το κόμμα του είναι απλώς «δημοκρατικό» και ότι δεν έχει σχέση με ακραίες δεξιές ή εθνικιστικές – φασιστικές φωνές πέφτει στο κενό. Και για αυτό φροντίζουν οι ίδιοι οι σύμμαχοί του:
►Στην Α’ Αθηνών εκλέγεται ο δικηγόρος Θάνος Πλεύρης, με μεγάλη διαφορά από τα προβεβλημένα στελέχη του κόμματος. Η επιτυχία αυτή οφείλεται αποκλειστικά στο γεγονός ότι πρόκειται για τον γιο του Κώστα Πλεύρη, εμβληματικής φιγούρας της ελληνικής ακροδεξιάς, ιδρυτή του φιλοφασιστικού κόμματος «4η Αυγούστου» και γραμματέα επί χούντας του πραξικοπηματία Ιωάννη Λαδά. Σε πρόσφατο βιβλίο του ο Πλεύρης υμνεί τον Χίτλερ, επαναλαμβάνοντας όλα τα αντισημιτικά στερεότυπα του ναζισμού.Η τοποθέτηση του γιου στο ψηφοδέλτιο έγινε όταν αποφασίστηκε να περάσει στο παρασκήνιο ο πατέρας Πλεύρης, ο οποίος υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος του ΛΑΟΣ.

►Στη Β’ Αθηνών εκλέγεται ο Αδωνις Γεωργιάδης, εκπρόσωπος του κόμματος και γνωστός εκδότης και τηλεπαρουσιαστής βιβλίων. Εμφανίζεται ως μαθητής του πατέρα Πλεύρη και στενός φίλος του γιου. Προπαγάνδιζε επί μέρες το φιλοχιτλερικό βιβλίο του Κώστα Πλεύρη, χωρίς να δείχνει το εξώφυλλό του και καλούσε τους τηλεθεατές να τηλεφωνήσουν για να μάθουν το «φοβερό» περιεχόμενό του. Στις ίδιες εκπομπές προβάλλει και άλλα βιβλία χουντικών (όπως του Γεωργίου Γεωργαλά) ως «πολύ σημαντικά». Ο Γεωργιάδης κατέθεσε πρόσφατα σε μήνυση του Κώστα Πλεύρη κατά εκπροσώπων της εβραϊκής κοινότητας και υποστηρίζει ότι το φιλοχιτλερικό αυτό βιβλίο «δεν μιλά πουθενά για τους Εβραίους γενικά» και ότι οι διαμαρτυρόμενοι Εβραίοι «τον συκοφαντούν».

securedownload

► Στο υπόλοιπο Αττικής εκλέγεται ο Μάκης Βορίδης, που μέχρι πριν από δυο χρόνια ήταν επικεφαλής της οργάνωσης «Ελληνικό Μέτωπο», το οποίο εκπροσωπούσε τον Λεπέν στην Ελλάδα και είχε κύριο στόχο του τους μετανάστες. Μετά από αποτυχημένες προσπάθειες να εκπροσωπηθεί το ακροδεξιό ρεύμα στη Βουλή (ανάμεσά τους και μια συνεργασία με τον Κώστα Πλεύρη), η οργάνωση αυτοδιαλύθηκε και δέκα στελέχη της που επέλεξε ο Βορίδης προσχώρησαν στις 22/10/05 στην Κεντρική Επιτροπή του ΛΑ.ΟΣ. Ο ίδιος ο Βορίδης, εκτός από τις προσωπικές του σχέσεις με τον Λεπέν, έχει πλούσιο ακροδεξιό βιογραφικό. Υπήρξε πρόεδρος της νεολαίας της ΕΠΕΝ (δηλαδή του κόμματος που ίδρυσε το 1984 ο ίδιος ο δικτάτορας Παπαδόπουλος από τη φυλακή) ενώ στις 15/3/85 διαγράφτηκε για «φασιστική δράση» από το σύλλογο φοιτητών της Νομικής Αθηνών. Στη γενική συνέλευση όπου αποφασίστηκε η διαγραφή συμφώνησαν όλες οι φοιτητικές παρατάξεις, συμπεριλαμβανόμενης της ΔΑΠ. Ένα χρόνο αργότερα (22/4/86) καταγράφεται αιματηρή επιδρομή ΕΠΕΝιτών οπλισμένων με στιλέτα και λοστούς στη Νομική, με επικεφαλής τον Μάκη Βορίδη. Όσο για το «Ελληνικό Μέτωπο» που ιδρύθηκε από τον Βορίδη στις 9/4/94, συγκροτήθηκε από όλες τις φιλοχουντικές και ακροδεξιές ομάδες (ΕΝΕΚ, ΕΠΕΝ, «Ελληνικής Δύναμη», κ.λπ.).
►Στην ίδια ομάδα των οπαδών του Λεπέν που προσχώρησαν στο ΛΑΟΣ το 2005 ανήκει και ο Χρήστος Χαρίτος. Υπήρξε εκδότης της εφημερίδας του λεπενικού «Ελληνικού Μετώπου», συνεργάτης του εθνικιστικού περιοδικού «Patria» και δραστηριοποιείται στην παρααθλητική οργάνωση ΠΕΦΟ (Πανελλήνια Ενωση Φιλάθλων Ολυμπιακού), στην οποία ηγείται ο γνωστός συγγραφέας φιλοβασιλικών και αντισημιτικών βιβλίων Κώστας Μπαρμπής. Ο Χαρίτος στο περιοδικό «Patria» ομολογεί: «Για τους εθνικιστές οποιαδήποτε απόχρωσης ή πτέρυγας το σημαντικότερο γεγονός της εκλογικής αναμέτρησης δεν μπορεί παρά να είναι η είσοδος του ΛΑΟΣ στη βουλή.» (Το εξώφυλλο του τεύχους Οκτωβρίου 07 το κοσμεί ολοσέλιδο πορτρέτο του Ι. Μεταξά)
►Ανταγωνιστής στον τομέα του τηλεπλασιέ βιβλίων αλλά και ομοϊδεάτης του Γεωργιάδη είναι ο Κυριάκος Βελόπουλος που εκλέγεται στη Β’ Θεσσαλονίκης. Διαθέτει κι αυτός δικό του περιοδικό («Ελληνόραμα») και δική του οργάνωση («Δίαυλος Ελλήνων»), ενώ προβάλλει κάθε λογής «εθνωφελείς» συνωμοτικές θεωρίες. Πριν καταλήξει στο ΛΑΟΣ και τον Καρατζαφέρη ανταγωνίστηκε και με τον τρίτο τηλεπλασιέ (Δημοσθένη Λιακόπουλο) για μια θέση στην καρδιά του προέδρου Καρατζαφέρη. Το 2002 διέλυσε ένα επιστημονικό συνέδριο για να υπερασπιστεί τον ανδρισμό του βασιλιά Φίλιππου και προκάλεσε επέμβαση «αγανακτισμένων πολιτών» στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου στη Θεσσαλονίκη, επειδή διαφωνούσε με κάποια εκθέματα

Κάποτε

Κάποτε
σφύριζα και περπατούσα ανέμελα
νομίζοντας δικούς μου
τους μεγάλους δρόμους

Έκλαιγα βέβαια κιόλας,
Όμως για ασήμαντες αιτίες,

Κι είχα μητέρα διαρκώς παρούσα
που έκρυβε το κακό:

Σφούγγισε τα δάκριά σου,
Και πήγαινε να παίξεις
Έχεις καιρό για κλάματα,
Μου έλεγε στοχαστικά
μα δεν την καταλάβαινα…

(Καλύτερα να μίλαγε ξεκάθαρα)

Νωρίς πρέπει να μαθαίνουν τα παιδιά:

Σιδερένια γροθιά κάτω
από τρυφερά σαγόνια

Ο κόσμος!

Παλιά Λαχαναγορά Αγρινίου

(Αρχίζει η ανάπλαση της παλιας λαχαναγοράς αγρινίου, κάτι που δεν μπορεί να αποφευχθει μιας και η κοινωνική συναίνεση εύκολα αποσπάται για τέτοια θέματα.
Σε λίγο όμως, όλοι θα περπατάμε πιο γρήγορα, σε μια πόλη ξένη.
Παρακάτω, παραθέτουμε κείμενο για την παλια λαχαναγορα απο παλιοτερο τευχος του εντύπου.)
Ένα κτίριο μιλάει

Είμαι η παλαιά λαχαναγορά και σας χαιρετώ. Γεννήθηκα – χτίστηκα- για να είμαι ακριβής το 1936 και από τότε είμαι μόνιμη κάτοικος Αγρινίου…Έχω ζήσει πολλά. Ευτυχώς μέχρι τώρα έχω ζήσει και πολλά χρόνια. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται… Και επειδή η καιροί είναι χαλεποί και αύριο- μακριά από εμάς – μπορεί να μη ζω.. και για να ακριβολογήσω και πάλι …μπορεί να έχω γκρεμιστεί …ή να με έχουν γκρεμίσει… θα ήθελα να πω την ιστορία μου.
Γενικά στη ζωή μου έχω περάσει από πολλές φάσεις… Ξέρεις τώρα… Και εμείς τα κτήρια αποκτάμε ζωή μέσα από τη ζωή αυτών που μας κατοικούν ή που μας χρησιμοποιούν… Γιατί ως γνωστό, τα ντουβάρια από μόνα τους δεν έχουν καμία απολύτως αξία.
Πέρασα από πολλές φάσεις λοιπόν. Η πρώτη μου φάση ήταν όταν με χτίζανε … Πότε δε ξέχασα την κραυγή από τον χτίστη που έπεσε από την στέγη μου. Ποτέ δε θα ξεχάσω τον πόνο που ένοιωσε και ένοιωσα και εγώ. Από τότε και μέχρι που πέθανε περπατούσε στραβά…Μετά, και αφού ήμουν έτοιμη, για πολλά χρόνια αποτέλεσα χώρο στέγασης των εμπορικών δραστηριοτήτων των ψαράδων και των μανάβηδων. Αυτό έγινε μέχρι το 90 περίπου. Και για να σας πω την αλήθεια, αυτή ήταν και η καλύτερη περίοδο της ζωής μου.
Καταρχήν δε ξεχάσω ποτέ τις μυρωδιές. Λένε πως τα ψάρια μυρίζουν άσχημα… Λάθος. Αν εντοπίσει κάποιος τη θάλασσα και το αλάτι στη μυρωδιά τους θα καταλάβει… Και τα πορτοκάλια, τα λεμόνια, τα μανταρίνια… Δυνατές μυρωδιές … Μυρωδιές που τώρα σπάνια τις συναντάς .. Ξεφλούδιζες ένα μανταρίνι και μοσχοβόλαγε ο τόπος… Σταφύλια, καρπούζια, πεπόνια, κεράσια… Άλλο πράγμα.

 

Αλλά και οι συμπεριφορές των ανθρώπων ήταν πολύ διαφορετικές από τις σημερινές .Σήμερα, δεν ξέρω, οι άνθρωποι είναι γυαλισμένοι, ψυχροί και αγέρωχοι. Τότε ήταν αλλιώς. Πιο έξω καρδιά; Ποιο χαρούμενοι; Μήπως ήταν απλά περισσότερο ο εαυτός τους; Ωστόσο τα προβλήματα ήταν πολλά αλλά τους έβλεπες χαιρόντουσαν με τα απλά, τα καθημερινά. Το αεράκι που φυσάει, η μυρωδιά του χώματος μετά τη βροχή, η ζωντανή γεύση από ένα καλογινωμένο φρούτο και άλλα τέτοια που θεωρούνται και καλά ποιητικά..…

 

Και οι σχέσεις ήταν διαφορετικές.. Είχαν πολύ ένταση και αλήθεια. Ο κυρ Νίκος ο Χοντρός δε δίστασε να μείνει ολοτσιτσιδος σε καμιά 10αριά ανθρώπους μόνο και μόνο για να ζυγιστεί στη πλάστιγγα, να αποδείξει ότι ήταν ένα κιλό ελαφρύτερος για να κερδίσει ένα στοίχημα της πλάκας. Δεν το κέρδισε όμως. «Τσάμπα το στριπτίζ μωρέ Νικόλα» του είπαν μετά τα φιλαράκια του . Ενώ ο κυρ Τάσος έσπασε ένα-ένα όλα τα καρπούζια του για να ξεπλύνει την υποτιθέμενη προσβολή όταν του παραπονέθηκαν ότι είχε δώσει άγουρα καρπούζια. Αυτό ήταν έκφραση! Ως λαχαναγορά τότε δεν αποτελούσα σημείο μιας απλής εμπορικής συνδιαλλαγής. Αποτελούσα ένα από τα σημαντικότερα σημεία αναφοράς της πόλης … Όλοι οι παλιοί αγρινιώτες εργάτες και αγρότες είχαν περάσει από μένα. Κάθε μαγαζάκι είχε και απέξω και μερικά τελάρα ή στην καλύτερη κανα κουτσό τραπεζάκι για να κάθονται για παρέα οι φίλοι και οι οχτροί. Αλλά και οι τσαμπουκάδες ήταν και πιο έντονοι τότε. Πολύ πιο έντονοι. Αλλά τι να κάνουμε , έτσι είναι η ζωή. Εξάλλου καλύτερα τσαμπουκάς παρά υποκρισία και μορφωμένες ρουφιανιές. Βέβαια και τότε υπήρχαν μπάτσοι και χαφιέδες όμως ούτε και τότε ήταν ιδιαίτερα αγαπητοί.

 

Λίγο πριν το 90 και μετά τα πράγματα τα είδα να αλλάζουν. Ήρθαν και τα πολυκαταστήματα. Το κέντρο του Αγρινίου άρχισε να γίνεται ασφυκτικό. Τα κτίρια όλα ήταν ανήσυχα. Όταν συζητούσαμε μεταξύ μας όλο στη καταστροφή πήγαινε ο νους μας. Κάτι θα άλλαζε αλλά τι ακριβώς θα ήταν αυτό δε ξέραμε… Μάθαμε αργότερα το όνομά του: Ανάπλαση.

 

Το 90 έπαψα να είμαι λαχαναγορά και μετονομάστηκα σε ¨παλιά λαχαναγορά¨. Είπαν πως ένα τέτοιο κτίριο με τέτοια δραστηριότητα δεν μπορούσε να παραμείνει ενεργό στο κέντρο του Αγρινίου. Οι αθηναϊκές καταβολές θα ήταν αναπόφευκτες και η πόλη μου θα έπρεπε να φωταγωγηθεί. Τότε έπεσα σε κατάθλιψη και ακολούθησε μία απελπιστική περίοδος. Τα παλιά σπίτια που ήμασταν φίλοι και μιλούσαμε, ξαφνικά εξαφανίστηκαν. Στη θέση τους ξεφύτρωσαν μοντέρνες πολυκατοικίες. Οι σχέσεις μου με αυτές ήταν μόνο εχθρικές. Όπως επίσης και με τα σουπερ μαρκετ, τα κλαμπ, τα σχολεία, το Δημαρχείο και άλλα πολλά κτήρια. Γιατί οι άνθρωποι δεν ορίζουν αυτά τα κτίρια όπως θα έπρεπε, αλλά τα κτίρια αυτά είναι που ορίζουν τους ανθρώπους. Γιατί είπαμε ότι οι άνθρωποι είναι που πρέπει να δίνουν ζωή στα κτίρια. Για εκείνη την περίοδο λοιπόν μόνο σκοτεινές ιστορίες έχω να διηγηθώ… Ιστορίες και αστικούς μύθους που αραχνιάζουν πάντα κάθε είδους εγκαταλελειμμένα κτίρια: Σκυφτοί άνθρωποι, κατεστραμμένες ψυχές, πνεύματα και στοιχειά, ηρωίνη. Άστα να πάνε…


Και εκεί που νόμιζα κάπου το 98 πως όλα τελείωσαν και ευχόμουν να’ ρθει καμιά μπουλντόζα μπας και πάρει τέλος αυτή η παλιοκατάσταση, σκάνε κάτι τύποι ψιλοφρικιά και έτσι και μέσα σε λίγες μέρες χωρίς να πάρω γραμμή γέμισα με μουσικές και ανθρώπους ωραίους με περίεργα κουρέματα, ζωγραφιστά μπλουζάκια και παντελόνια, μποτάκια και παραμάνες αλλά κυρίως γέμισα με ιδέες και σκέψεις που δεν περιστρέφονταν γύρω από καβάτζες και λεφτά. Και αυτό μου άρεσε. Τους τύπους δεν τους είχα ξαναδεί ποτέ πριν . Έμαθα όμως για αυτούς: ήταν πανκ και αναρχικοί και προέρχονταν από ένα σπίτι που το είχαν βαπτίσει « Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Αγρινίου» . Μετά από αυτό κάθε λίγο και λιγάκι έρχονταν αυτοί οι τύποι και όχι μόνο αυτοί αλλά και πολύ άλλοι, με στόλιζαν με πανό, με ζωγράφιζαν με σπρέι, με γέμιζαν με μουσική, κουβέντες και εικόνες. Μετά ήρθαν άλλοι με νέες ιδέες, άλλη ομιλία, άλλη μουσική, άλλες εικόνες. Και τελικά μπορώ να πω ότι ως ένα σημαντικό σημείο κατάφεραν το σκοπό τους: έγινα σημείο αναφοράς πάλι στη πόλη η τοπική κοινωνία ξανάνοιωσε την παρουσία μου… Πολύ όμως είχα στραβώσει όταν κάποιοι τύποι προερχόμενοι από ένα άλλο κτήριο που δεν πολύ γουστάρω, τη Πανεπιστημιακή Σχολή, ήρθαν και έκαναν συναυλία με είσοδο. Και μαζί με εμένα είχαν στραβώσει και άλλοι πολλοί.. Mα δεν καταλαβαίνω! Τόσες δεκαετίες μπαινοβγαίνει οποίος θέλει και όποτε θέλει και ήρθαν κάποιοι έξυπνοι να βγάλουν λεφτά από μένα. Ευτυχώς δε ξανάγινε…
Τα χρόνια πέρασαν, τα κτίρια άλλαξαν, άλλαξα και εγώ. Αν και πια δεν είμαι το σημείο αναφοράς που ήμουν, δεν ξεχάστηκα. Συνεχίζω να υπάρχω και είμαι χαρούμενη γιατί δίπλα από μένα, στο παλιό στάδιο της ΓΕΑ, έγινε μία πλατεία, μαύρο χάλι. Ή μάλλον άσπρο χάλι. Μία κάτασπρη μαρμαρένια πλατειά με μπετό και όλο ψύχρα, είναι τώρα ο νέος μου συγκάτοικος. Όχι δεν τρελάθηκα. Μπορεί η δεσποινίς πλατεία να μη μου αρέσει, άλλα μου αρέσει όλος ο κόσμος που σκάει εκεί. Πιτσιρικάδες με σκέιτ κάνουν φιγούρες όλη μέρα και το βράδυ γκαφιτάδες καταθέτουν την τέχνη τους. Από άσπρη η πλατεία έχει γίνει πολύχρωμος καμβάς ανεμελιάς. Μιας ανεμελιάς όχι αφασίας, μα ανεμελιά με τσαμπουκά. Και αυτό φάνηκε στη εκδήλωση που έκάναν κάποιοι από τους θαμώνες της πλατείας, που χωρίς καμία άδεια στήσανε τα όργανα και χωρίς να τους ενοχλήσει κανείς έκαναν αυτό που θέλανε. Και φυσικά-τι παράληψη!- το πανό που πάντα κοσμεί το παράπλευρο τοίχωμα μου.
Εντάξει όπως και να το κάνουμε καλά είναι και τώρα… Αλλά μου λείπουν και οι παλιές καταστάσεις. Από τον κυρ Νικόλα το Χοντρό μέχρι και άλλους που ενώ ήταν ανέμελοι και δυναμικοί, ξαφνικά έφυγαν και άλλαξαν. Βέβαια ο κυρ Νικόλας έμεινε μέχρι τέλους ρεμάλι και μάγκας. Aλλά οι άλλοι; Γιατί ρε παιδιά τέτοια αλλαγή; Σε ένα κόσμο ετοιμόρροπο, δεν υπάρχουν καβάτζες. Γιατί να τα παραδώσετε τα όπλα; Κάτι ξέρω εγώ που τα λέω. Παρατηρώ και αν και ποτέ δεν επεμβαίνω, ξέρω, έχω δει, έχω μάθει. Επικοινωνώ με όλα τα κτίρια και καταλαβαίνω. Καταστολή δεν είναι ο μπάτσος μόνο… Καταστολή είναι και οι ψεύτικες αναπνοές, ο ψεύτικος βηματισμός, η ψεύτικη ζωή.
Και τελικά, όλοι αυτοί που έμειναν για πάντα νέοι, κοροΐδα ήτανε;

Αντι προλογου

«Η ανία γεννάει την βία, η ασχήμια των κτιρίων παροτρύνει τον βανδαλισμό, οι σύγχρονες κατασκευές που τις τσιμεντώνει η περιφρόνηση των αρχιτεκτόνων, εμφανίζουν ρωγμές, καταρρέουν, φλέγονται… Και στη συνέχεια, το αντανακλαστικό της καταστροφής εγγράφεται στη λογική του θανάτου μιας εμπορευματικής κοινωνίας, της οποίας η ανάγκη για κέρδος εξαντλεί τη ζωντάνια των όντων και των πραγμάτων, την φθείρει, την μολύνει, τη σκοτώνει.»
Ραούλ Βάνεγκεμ, Προειδοποίηση προς τους μαθητές γυμνασίου και λυκείου
Αντί προλόγου…
Καμία ιδεολογία, καμία πολιτική γραμμή δεν μπόρεσε να ορίσει, προσδιορίσει και κατευθύνει αυτό που έγινε το Δεκέμβρη. Ο Δεκέμβρης τελείωσε όπως και ο Γενάρης αλλά από τους σπόρους που φυτεύτηκαν εκείνη την περίοδο κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τις είδους φυτά και άνθη θα ξεπροβάλουν. Με μοναδική σιγουριά ότι θα είναι άγρια και πολύχρωμα.

Οι μαθητές εξεγέρθηκαν. Οι περισσότεροι μαθητές έχουν βιώματα που τους οδήγησαν εκεί… Το πλουσιόπαιδο που του παρέχουν τα πάντα και πνιγμένο στις ενοχές καλείται καθημερινά να εκπληρώσει το κοινωνικό συμβόλαιο ενός ρόλου που οι γονείς του έχουν ορίσει. Ο μετανάστης που έχει ποτίσει μίσος από το αποκλεισμό και την περιφρόνηση, που ακούει συνέχεια για διαπολιτισμική εκπαίδευση και το μόνο που βλέπει είναι μια δια-ρατσιστική εκπαίδευση. Ο μαθητής που βλέπει τους γονείς του να τσακίζονται στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς «για το καλό του». Ο μαθητής με τις μαθησιακές δυσκολίες που μια ζωή τον αποκαλούν «χαζό», «σκασιάρχη», «τεμπέλαρο», «προβληματικό» κάνοντας έτσι την απογοήτευση τρόπο ζωής. Οι μαθητές που νοιώθουν πως μειονεκτούν επειδή το σώμα τους δεν αντεπεξέρχεται στα πρότυπα της κυρίαρχης εικόνας. Οι μαθητές που ο κόσμος της ανεργίας ή της εργασίας ροκανίζει ήδη το κορμί και την ψυχή τους. Οι μαθητές που βλέπουν με τρόμο το μέλλον σαν μια μαύρη τρυπά που πέρα από το ορίζοντα των γεγονότων δεν υπάρχει τίποτα. Οι φοβικοί μαθητές που πιστεύουν ότι ο Μπαμπούλας κάποιες νύχτες κρύβεται ακόμη πίσω από το κομοδίνο τους και αργά ή γρήγορα θα τους αρπάξει. Οι μαθητές που τους λένε ότι είναι αγόρια ή κορίτσια αλλά αυτά δεν έχουν επιλέξει ακόμα το φύλο τους.

Ένας άνθρωπος στην ηλικία των 16 ετών θέλει να ζήσει και βιώσει εμπειρίες. Το σώμα του από βιολογική άποψη θέλει να βρίσκεται σε κίνηση να απολαύσει τους χυμούς της ζωής, να έρθει σε επαφή με τη φύση. Αντί για αυτό τον καθηλώνουν 10 ώρες σε θρανία και έδρανα, τις υπόλοιπες ώρες στο γραφείο και το κρεβάτι, με μόνη διέξοδο την περιφορά στα όρια των διασκεδαστηρίων. Η σχολική σφαίρα (σχολείο, φροντιστήριο, διάβασμα…) μαθαίνει στο μαθητή να επιβιώνει, κάνοντας τον να ξεχνά πως ζει. «Η ζωή μας είναι χάλια, θέλουμε να τελειώσει το σχολείο να περάσουμε φοιτητές». Άλλη μια ψευδαίσθηση για να τα βγάλουν πέρα! Όπως και ο φυλακισμένος που κοιτάζει έξω από το παραθύρι του περιμένοντας κάτι καλύτερο. Όταν όμως με το κλειδί της ονειροπόλησης ανοίξει την πόρτα, θα διαπιστώσει πως η φοιτητική ζωή δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια περίοδος αναμονής με ένα περιτύλιγμα «ξεγνοιασιάς» και αφασίας.

Οι μαθητές ήταν στο πρώτο μέτωπο του κύματος της κοινωνικής έκρηξης του Δεκέμβρη. Στα μονοπάτια που χαράχτηκαν για πρώτη φορά οι αρνήσεις των μαθητών που ζυμώθηκαν από χρόνια καταπίεσης, εγκλεισμού και κατήφειας, συνάντησαν το μίσος και την οργή που καλλιεργούνται από την κοροϊδία και τον εξευτελισμό των αδειών παραμονής και των αιτήσεων ασύλου, των ληγμένων δανείων και των ατελείωτων δόσεων, το αδιέξοδο της απόλυσης, το εξευτελισμό των επιδομάτων, την καταστολή της επιθυμίας, τις νευρώσεις και το άγχος, τις κτηνώδεις σχέσεις, την ασφυξία της καθημερινότητας…

Η ομαλότητα του σχολείου, της εργασίας και του «ελεύθερου χρόνου», της οικογένειας και της κατανάλωσης, σκοτώνει όλες τις επιθυμίες της ελευθερίας. Και οι επιθυμίες αυτές έχουν μαυρίσει και είναι αλλοιωμένες γιατί είναι επιθυμίες φυλακισμένες και υπονομευμένες από μια κανονικότητα παγωμένη σαν το πιο παγωμένο άγριο θηρίο. Είναι αλλοιωμένες γιατί η διάθεση για ζωή, πριν ισοπεδωθεί κάτω από το βάρος των ρόλων και των υποχρεώσεων, μεταμορφώνεται στο αντίθετο της, γίνεται σκιά για να επανεμφανιστεί με τη φιγούρα του πιο άθλιου σκλάβου.

Ξέραμε και από πριν πως χωρίς τη βίαιη ρήξη με τη συνήθεια καμιά αλλαγή δεν είναι δυνατή.
Όμως, όσο κοινότυπο και αν ακούγεται, από την ταχύρρυθμη πρακτική της ελευθερίας του Δεκέμβρη μάθαμε πολλά.

Οφείλουμε να διαπιστώσουμε το εξής:

Οι συγκρούσεις για τον Αλέξη ήταν σφοδρές και συνεχόμενες. Ο Αλέξης ήταν ένα αγόρι που δεν είχε παραβατική συμπεριφορά. Μάλιστα όπως συχνά έχει ειπωθεί «15 χρονών παιδί, τί κακό μπορεί να έκανε;». Η ηλικία του Αλέξη του εξασφάλισε την μη-απόκλιση. Το επίμαχο σημείο ήταν και είναι η απόκλιση. Κάθε φορά αυτό ψάχνουν οι δικηγόροι. Αν η βιασθείσα αποδειχθεί ότι ήταν «ελευθέρων ηθών», καλώς εβιάσθη. Ομοίως αν ο δολοφονηθέντας αποδειχθεί αποκλίνων, καλώς εφονεύθει.

Τι θα συνέβαινε όμως αν οι νέοι θεωρούσαν τον δολοφονημένο ως άτομο με αποκλίνουσα συμπεριφορά; Μήπως τότε οι αντιδράσεις θα ήταν περιορισμένες και θα ακολουθούσαν την νομιμόφρον οδό της πολιτικής τυπολατρίας; Αν φυσικά υπήρχε αντίδραση. Πάντως μέχρι τώρα όταν δολοφονούνται μετανάστες, ρόμα ή σαφώς αποκλίνοντες οι αντιδράσεις είναι ελάχιστες έως ανύπαρκτες. Ας ελπίσουμε πως η αντίδραση των μαθητών δεν ήταν αποτέλεσμα μιας επιλεκτικής αντιμετώπισης των εκάστοτε δολοφονημένων, αλλά ότι ο δολοφονημένος πρόκειται περί εφήβου και ότι οι μαθητές ως έφηβοι επίσης εξεγείρονται.

Το χρονικό στο αγρίνιο

Σάββατο, 6 Δεκεμβρίου, γύρω στις 9 το βράδυ, Εξάρχεια. O Αλέξης δολοφονείται από τη σφαίρα του μπάτσου κορκωνέα. Το γεγονός γίνεται γνωστό σε όλη τη χώρα, σε χρόνο μηδέν.
Στο Αγρίνιο, όπως και σε όλη την επαρχία, μόλις μαθεύτηκε η δολοφονία του Αλέξη, οι κινητοποιήσεις νεολαίων και όχι μόνο, ήταν άμεσες. Στο Αγρίνιο γύρω στα 30 άτομα συγκεντρώνονται στην πλατεία Δημάδη στο κέντρο της πόλης και εφοδιασμένοι με πέτρες και ξύλα επιτίθενται στην τράπεζα πειραιώς όπου καταστρέφεται ολοκληρωτικά. Η πορεία, επιστρέφοντας στη πλατεία Δημάδη, κατευθύνεται προς την αγροτική στην πλατεία Φλέμινγκ η οποία έχει την ίδια κατάληξη: σπασμένα τζάμια, κατεστραμμένα ΑΤΜ και κάμερες.
Η πορεία καταλήγει στην πλατεία Δημάδη, όπου μετά τις επιθέσεις περιμένει την απάντηση των μπάτσων που δεν έρχεται ποτέ…Εν τω μεταξύ μέσα από συνελεύσεις αποφασίζονται οι επόμενες κινήσεις-επιθέσεις σε κρατικούς στόχους. Επόμενος στόχος η τράπεζα alpha bank στο σιντριβάνι και η αγροτική τράπεζα που βρίσκεται απέναντι.

7 Δεκέμβρη

Κυριακή απόγευμα. Συγκέντρωση από τη Συνέλευση αναρχικών-αντιεξουσιαστών-στριών. Στη συγκέντρωση παραβρέθηκαν 40 άτομα όπου μοιράστηκαν και διαβάστηκαν κείμενα.

8 Δεκέμβρη
Δευτέρα πρωί. Μαθητές καλούν σε συγκέντρωση-πορεία. Γύρω στα 1000 άτομα κατεβαίνουν στους δρόμους της πόλης διαδηλώνοντας ενάντια στους δολοφόνους του Αλέξη. Ένα μεγάλο κομμάτι της πορείας κατευθύνεται προς το αστυνομικό τμήμα του Αγρινίου που εδώ και λίγα χρόνια βρίσκεται έξω από την πόλη. Η πορεία πλησιάζει, αλλά δε φτάνει στο Α.Τ. Ο λόγος ήταν το μπλοκ των αριστερών που ανάγκασε τους μαθητές να μην προβούν σε σύγκρουση με τους μπατσους. Το κύριο και κατάπτυστο επιχείρημα των αριστερών ήταν «να μη γίνουμε βίαιοι, να μην γίνουμε σαν και αυτούς».
Την ίδια μέρα το απόγευμα καλείται συγκέντρωση – πορεία στην πλατεία Δημάδη από αριστερούς. Η πορεία ξεκινάει στις 8 το βράδυ και αριθμεί κάπου στα 500 άτομα. Στο μπλοκ των αντιεξουσιαστών-στριών βρίσκονται περίπου 150 άτομα, με πολύ παλμό και πολλά αντιμπατσικά συνθήματα να ακούγονται και να γράφονται σε όλη την πόλη. Η πορεία περνάει μέσα από όλο το κέντρο και καθώς περνάει την πλατεία Χατζοπούλου για την επιστροφή και το τέλος της, ένα μεγάλο κομμάτι -γύρω στα 150 άτομα- αποκόβεται και κατεβαίνει την οδό Δαγκλή και στη συνέχεια στρίβει στην οδό Αναστασιάδη όπου βρίσκονται κρατικοί στόχοι. Ένας κάμεραμαν του τοπικού σταθμού αχελώος t.v δέχεται επίθεση από μερίδα ατόμων την ώρα που πήγε να τραβήξει πλάνα της πορεία. Η τράπεζα κύπρου δέχεται την πρώτη επίθεση όπου καταστρέφεται ολοκληρωτικά όπως και απέναντι η γενική τράπεζα. Την ίδια τύχη είχε και η eurobank, η οποία βρίσκεται στη γωνία των οδών Βότση και Αναστασιάδη. Στο δρόμο της καταστροφής βρίσκονται ακόμα το ταμιευτήριο κ η είσοδος της τράπεζας της ελλάδος. Την ίδια κατάληξη έχει και η εμπορική όπου βρίσκεται απέναντι. Η πορεία φτάνει στην κεντρική πλατεία της πόλης -την πλατεία δημοκρατίας- όπου γίνονται έργα ανάπλασης. Έτσι το πλήθος εφοδιάζεται και προχωράει δυναμικά για τον επόμενο στόχο που είναι η τράπεζα pro bank που καταστρέφεται ολοσχερώς. Την ίδια στιγμή ομάδα ατόμων ανεβαίνει στον όροφο πάνω από την τράπεζα όπου βρίσκονται τα γραφεία του ΛΑ.Ο.Σ, σπάνε την πόρτα, κατεβάζουν τη σημαία από το μπαλκόνι και γίνονται υλικές ζημιές, ενώ σχεδόν ταυτόχρονα η εθνική τράπεζα που βρίσκεται στην οδό Σούλου καταστρέφεται μέσα-έξω. Η πορεία σταματάει μπροστά στον ο.τ.ε. όπου γίνονται υλικές ζημιές και επιστρέφει στην κεντρική πλατεία σπάζοντας την euro bank, που βρίσκεται στο πάνω μέρος της πλατείας. Η πορεία τελειώνει φτάνοντας στην πλατεία Δημάδη, όπου ο κόσμος βάζει φωτιές στους γύρω κάδους αλλά και μέσα στην πλατεία. Όσο περνάει η ώρα ο κόσμος αυξάνεται και αποφασίζει να γίνουν και άλλα χτυπήματα. Έτσι κάπου στα 200 άτομα με πέτρες και ξύλα βγαίνει στο δρόμο μπροστά από το ταχυδρομείο και διασχίζοντας την οδό Κύπρου, φτάνει στην τράπεζα πειραιώς, κλείνεται ο δρόμος και καταστρέφεται ολοκληρωτικά για δεύτερη φορά σε 3 μέρες. Η πορεία επιστρέφει φωνάζοντας συνθήματα στην πλατεία Δημάδη όπου ο στόχος είναι το ταχυδρομείο και ένα παράρτημα της αγροτικής -η οποία είναι και αυτή απέναντι από την πλατεία- σπάζονται όλα τα τζάμια και οι κάμερες και γράφονται συνθήματα. Η πορεία συγκεντρώνεται στην πλατεία Δημάδη και άμεσα αποφασίζει τις επόμενες κινήσεις. Λίγη ώρα αργότερα ξεκινάει για την πλατεία σιντριβανιού όπου εκεί υπάρχουν κάποιες τράπεζες, αλλά και άλλοι στόχοι που βρίσκονται στο δρόμο. Η πορεία διασχίζει την οδό Αντωνοπούλου -που βρίσκεται απέναντι από την πλατεία Δημάδη-, μετά περνάει απέναντι στην Γρίβα και βγαίνει στην οδό Παναγοπούλου, όπου οδηγεί στην πλατεία σιντριβανιού και οι επιθέσεις αρχίζουν από την alpha bank, η οποία σπάζεται για δεύτερη φορά και αυτή μέσα σε τρεις μέρες όπως και η αγροτική, που βρίσκεται απέναντι. Επίσης καταστροφές γίνονται στην millennium που βρίσκεται στον πεζόδρομο της οδού Χ. Τρικούπη. Την ίδια τύχη έχει και το δημαρχείο. Η πορεία αποφασίζει να επιστρέψει στην πλατεία Δημάδη μέσο ενός παράδρομου που περνάει μπροστά από την εφορία, όπου δέχεται την επίθεση της πορείας. Ο κόσμος συγκεντρώνεται ξανά στην πλατεία όπου βάζει φωτιές τους γύρω κάδους στους δρόμους αλλά και πάνω στην πλατεία. Ακόμα και το χριστουγεννιάτικο δέντρο παραδίδεται στις φλόγες, ενώ ο κόσμος εξακολουθεί να παραμένει στην πλατεία μέχρι αργά.
Η αστυνομία δεν έκανε ποτέ την εμφάνιση της .


Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου
Το πρωί μαθητές έχουν καλέσει συγκέντρωση πορεία στην πλατεία Δημάδη, καθώς επίσης και αναρχικές-οί. Η πορεία αρχίζει με γύρω στα 1000 άτομα, διασχίζει το κέντρο της πόλης φωνάζοντας αντιμπατσικά συνθήματα, γράφονται συνθήματα, πετάγονται τρυκάκια. Φτάνοντας στο τέλος της μεγάλο κομμάτι γύρω στα 600 με 700 άτομα αποφασίζει να συνεχίσει και αυτή τη φορά να φτάσει μέχρι το Α.Τ.(γυρνώντας την πλάτη στις παρακλήσεις των αριστερών για μη-βίαιη αντίδραση). Η πορεία μετά από λίγη ώρα φτάνει 50 μέτρα από το Α.Τ Αγρινίου. Οι μπάτσοι στα παράθυρα φωτογράφιζαν την πορεία από μακριά αλλά και όταν αυτή πλησίαζε, μέχρι την στιγμή που γύρω στα 50 άτομα κάνουν επίθεση στο ΑΤ. Για δέκα λεπτά περίπου ένας πετροπόλεμος καταστρέφει όλα τα τζάμια του κτηρίου και το πλήθος όλο και πλησιάζει μέχρι την ώρα που κάνουν την εμφάνισή τους δυο διμοιρίες και αρχίζουν την ρίψη δακρυγόνων και χημικών και η πορεία οπισθοχωρεί. Μένουν λίγα άτομα μπροστά συνεχίζοντας τον πετροπόλεμο, όχι για πολύ όμως μιας και τα δακρυγόνα έπεφτε το ένα μετά το άλλο. Η πορεία συγκεντρώνεται σε παραπάνω δρόμο δεχόμενη βοήθεια από συντρόφους με Maalox, αφού οι περισσότεροι ήταν μαθητές και δεν είχαν ξαναβρεθεί σε παρόμοια κατάσταση. Αποφασίζετε να γίνει επίθεση από άλλο δρόμο προς το ΑΤ. Ο κόσμος μετά την ρίψη δακρυγόνων έχει μειωθεί (κάπου στα 300 άτομα) παρόλο αυτά είναι αποφασισμένος να επιτεθεί ξανά και έτσι περνάει την εθνική οδό και κατευθύνεται μέσα από ένα παράδρομο προς το αστυνομικό τμήμα. Οι μπατσοι βλέποντας τις κινήσεις κλείνουν το δρόμο και αμέσως, αφού δέχονται επίθεση από πέτρες και ξύλα, απαντούν με δακρυγόνα. Ο κόσμος μένει πάνω στην εθνική οδό σταματώντας την κυκλοφορία και πετώντας ότι βρίσκει γύρω τους προς τους μπάτσους οι οποίοι δεν σταματούν την ρίψη δακρυγόνων, υποχρεώνοντας την πορεία να οπισθοχωρήσει αρκετά και να την οδηγήσει πίσω από την εθνική οδό, προς το κέντρο της πόλης, εκεί όπου για λίγα λεπτά πέφτουν βροχή πέτρες από τη μία και δακρυγόνα από την άλλη, αλλά είναι και η στιγμή που οι μπάτσοι προκαλούν ζημιές σε σταθμευμένα αυτοκίνητα ρίχνοντας την ευθύνη στους διαδηλωτές. Η ώρα περνάει και οι μπάτσοι μένουν στο ίδιο σημείο. Από την άλλη πλευρά ο κόσμος έχει λιγοστέψει αρκετά (γύρω 100 με 150 άτομα) και κάπου εκεί αποφασίζει να γυρίσει πορεία στο κέντρο της πόλης και έτσι επιστρέφει στην πλατεία Δημάδη, όπου σιγά-σιγά αρχίζει να διαλύεται, ενώ οι ασφαλίτες βολτάρουν γύρω-γύρω.
Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου
Οι κινητοποιήσεις των μαθητών συνεχίζονται και έτσι μετά από δύο μέρες πραγματοποιείται πορεία με προορισμό χτύπημα ξανά στο ΑΤ. Αυτή τη φορά οι μαθητές είναι πιο οργανωμένοι με μάσκες και βόμβες μολότοφ. Γύρω στα 500 άτομα φτάνουν στο ΑΤ όπου εκεί τους περιμένουν δυο διμοιρίες, γίνεται επίθεση με πέτρες και μολότοφ, ενώ οι μπάτσοι απαντούν με χρήση δακρυγόνων και χημικών.
Καθημερινά υπάρχουν πρωτοβουλίες από διάφορο κόσμο με επιθέσεις σε τράπεζες, φωτιές σε κάδους ακόμα στο δέντρο και τη φάτνη.
Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου


Πραγματοποιείτε συγκέντρωση με μικροφωνική απέναντι από το δημαρχείο στην πλατεία Παναγοπούλου (πλατεία σιντριβανιού). Στη συνέχεια καταλαμβάνεται το δημαρχείο μέχρι την πέμπτη βράδυ. Μέσα από την κατάληψη δημαρχείου δημιουργείται η Ανοιχτή συνέλευση κατάληψης δημαρχείου αποφασίζοντας τις κινήσεις και το μέλλον της κατάληψης. Οι συνελεύσεις γίνονται μέσα στο κτήριο του δημαρχείου στην αίθουσα συνεδριάσεων και είναι ανοιχτή σε όλη την κοινωνία του Αγρινίου. Όλη τη μέρα υπάρχει μικροφωνική έξω από το κατειλημμένο κτήριο και μοιράζονται κείμενα. Στην αλλαγή του χρόνου ομάδα ατόμων επιτίθεται στην alpha bank (δέχεται επίθεση για τρίτη φορά μέσα σε λίγες μέρες), στην millennium, στην εθνική και την pro bank (καταστρέφονται για δεύτερη φορά μέσα στις μέρες του Δεκέμβρη) που βρίσκονται στον πεζόδρομο της Χ. Τρικούπη.
Την επόμενη μέρα το μεσημέρι στην συνέλευση της κατάληψης, αποφασίζετε προβολή για το βράδυ και το τέλος της μετά από αυτή.
Παρασκευή 23/1/09
Η Ανοιχτή συνέλευση κοινωνικής παρέμβασης Αγρινίου πραγματοποιεί συγκέντρωση στα δικαστήρια στα πλαίσια πανελλαδικά συντονισμένων δράσεων (που έγινε μία μέρα νωρίτερα για πρακτικούς και μόνο λόγους) και το βράδυ εκδήλωση αλληλεγγύης στους συλληφθέντες της εξέγερσης, την Κ. Κούνεβα για την δολοφονική επίθεση που δέχτηκε με βιτριόλι και τους αντιστεκόμενους Παλαιστίνιους και αντικαθεστωτικούς Ισραηλινούς, στην πανεπιστημιακή σχολή Αγρινίου με συζήτηση και συναυλία.
Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν γύρω στα 150 άτομα. Στην συζήτηση τέθηκαν ζητήματα και έγιναν τοποθετήσεις για την εργασία, τους μετανάστες, το ρατσισμό και άλλα. Από την συναυλία συγκεντρώθηκε οικονομική ενίσχυση (200 ευρώ) που στάλθηκε στον προσωπικό λογαριασμό της Κ. Κούνεβα.

Συνεπείς οι πράξεις, μα σκόρπιες οι σκέψεις

Ναι, σε πολλούς είναι οικεία αυτή η αίσθηση: Να λες μια ζωή «έχω καιρό» και ξαφνικά να βρίσκεσαι εκεί που ο καιρός έχει τελειώσει. Να βρίσκεται σε μια νεκρά ζώνη. Το αίσθημα του κενού.
Εκείνο το μήνα μπορέσαμε να ξεκινήσουμε ξανά από το τίποτα και χωρίς να λογαριάζουμε τον καιρό.
Ένα άγχος και μια ταραχή χτύπησε το κοινωνικό σώμα που έχει συνηθίσει να περιφέρεται από κλουβί σε κλουβί με το γνωστό ανάλαφρο αίσθημα ξεπεσμού… Οι πόρτες άνοιξαν… Και το αμήχανο ερώτημα στριφογύριζε στα μυαλά τους: «Τι να κάνω τώρα;». Βέβαια μεταξύ τους δεν συζητούν τέτοια πράγματα, ως φυσική συνέπεια της σύγχρονης ιδιώτευσης. Όσοι έμειναν στο πόστο τους, παρακαλούσαν κάθε μέρα να τελειώσει αυτό το πράγμα. Καμιά φορά μάλιστα άκουγες κάποιους περαστικούς, κάποιες που αγόραζαν τα λαχανικά τους, κάποιους που άλλαζαν το κανάλι, κάποιες που φώναζαν το ατίθασο γιό τους, να σιγοψιθυρίζουν: «Θεέ μου σε παρακαλώ, καν΄το να σταματήσει!». Ήθελαν να συνεχίσουν την καθημερινή τους διαπραγμάτευση που γεμίζει κάποιες ώρες την φρίκη της καθημερινότητας. Ήθελαν να συνεχίσουν την προδιαγραμμένη τους πορεία. Όπως και όταν σηκώνεσαι βράδι, το σώμα κοιμισμένο, μόνο του βρίσκει το δρόμο στο σκοτάδι αλάνθαστα για ένα ποτήρι νερό, να πάει κάτω τ’ όνειρο.

Μα ξέρανε ότι οι άνθρωποι στο δρόμο είχαν δίκιο. Καταλάβαιναν με το βέλτιστο τρόπο την πραγματική αιτία. Όχι δεν ήταν μόνο η δολοφονία του παιδιού. Δεν είναι μόνο η φτώχεια. Είναι αυτό το απροσδιόριστο κενό που πλανάτε και μετατρέπει από την προσυλλογιστική περίοδο τους ανθρώπους σε ανδρείκελα που μιλούν με λέξεις ξένες. Προσανατολισμένοι προς τον καθοδικό σωλήνα της συσκευής με το οπτικό ορίζοντα εγκλωβισμένο στην οθόνη της τηλεόρασης, με μια θλιβερή στάση υποδούλωσης, συναισθάνονται τις ανάγκες και τις ανησυχίες, όχι τις δικές τους ή των όμοιων τους, άλλα των κυριάρχων.
Βλέπουν, όχι την πραγματικότητα, άλλα διάθλασή της μέσα από διάφορα οπτικά μέσα.
Ακούν, όχι τις φωνές ή τις κραυγές, άλλα τις αναστραμμένες ανακλάσεις τους.
Δεν γεύονται, δεν αγγίζουν, δεν νοιώθουν.
Αυτά έκανε και αδρανούσε η μια μερίδα.


Η άλλη μερίδα, βρήκε το σθένος και βγήκε από τα κλουβιά, μίλησε και έπραξε. Μαζί με τους μαθητές και άλλοι. Οι απόκληροι, οι «τελειωμένοι», οι περιφρονημενοι και οι φτωχοδιάβολοι, οι κακομοίρηδες, οι αποτυχημένοι από επιλογή ή χωρίς επιλογή, οι φοβισμένοι που ποτέ δεν έδειξαν το φόβο τους, αυτοί με το μυαλό που καίει, αυτοί που έχουν τόσα να πουν αλλά ποτέ δεν είχαν πώς να τα πουν, «αυτοί που δεν κάνουν την κοινωνία να λέει: α, αυτός θα πάει μπροστά». Όλοι αυτοί που στη σύγχυση του διαλόγου ποτέ δεν είχαν πειστικά επιχειρήματα και που κανείς ποτέ δεν τους πήρε στα σοβαρά, αν και όλοι καταλάβαιναν πως είχαν δίκιο, αλλά δεν τους σύμφερε να το παραδεχτούν, γιατί αν το κάνανε θα όφειλαν να παραδεχτούν στο εαυτό τους ότι η ζωή τους είναι ένας συνδυασμός από μια γκάμα επιλογών που τους παρέχει το σύστημα, ότι είναι απατεωνίσκοι που κοροϊδεύουν τους πάντες και προσποιούνται ότι πιστεύουν τα παρόμοια ψέματα των θλιβερών τους συνοδοιπόρων.


Οι καφέδες του πρωινού, οι καφέδες του απογεύματος, τα σκορπισμένα βράδια, όλες οι ευτελείς συνήθειες, οι ανούσιες φιλικές συνεστιάσεις, οι ίντριγκες των αθροισμένων μοναξιών, οι μικροπρέπειες ημερήσιας διάταξης, η κριτική του γείτονα, οι καθημερινές εξιδανικεύσεις, τα προσωπικά προτεκτοράτα… Χάθηκαν. Σαν να ήταν ένα κακόγουστο κωμικό θεατρικό σε συνέχειες, που ίσως αν το δεις στον ύπνο θα σε ξυπνήσει κάθιδρο και μες τον τρόμο.


Οι στρατηγοί χωρίς στρατό, οι πολιτικές φωτιές με τις ξύλινες γλώσσες, οι αναλύσεις για την ανάλυση οι πρωτοπορίες, οι αόρατοι τιμονιέρηδες, οι σταλινικοί, οι μικροηγέτες που περπατούν καμαρωτά, οι ιδεολογίες και τα «θα σου πω εγώ τι πρέπει να γίνει»… Εξαερώθηκαν. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Η Ιστορία τους έκλεισε την πόρτα κατάμουτρα. [ Αν και αυτοί, παμπόνηροι όπως είναι, θα βρουν τρόπο να την παραβιάσουν για να επανατοποθετηθούν…]

Στο κέντρο του περιφραγμένου με σύνορα γεωγραφικό χώρου που επιβιώνουμε, ξέσπασε μια άγρια κοινωνική έκρηξη. Ταυτόχρονα και ανεξάρτητα ξέσπασαν επιθέσεις και μάχες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη αυτού του χώρου. [ Εκείνο το σαββατόβραδο, όταν με τους ισότιμους συνοδοιπόρους κατεβαίναμε για επίθεση, κάποιοι από εμάς συνάντησαν μερικά 15χρονα να κοιτάνε με ενοχικό βλέμμα και να μας γνέφουν «μα καλά, τι είναι αυτά που κάνετε;». Γνώριμα πρόσωπα-προφανώς ήταν ο εαυτός μας πριν πολλά χρονιά. Φυσικά τα αγνοήσαμε, δεν είχαμε χρόνο. Εξάλλου μικρά παιδιά είναι, κάποια στιγμή θα καταλάβουν. Το μέλλον προμηνύεται πιο μαύρο από ποτέ. Η σημερινή εκμετάλλευση και καταπίεση θα ωχριά μπροστά στην εκμετάλλευση και καταπίεση του μέλλοντος.]


Η επιστροφή στην κανονικότητα της ομαλότητάς ή στην ομαλότητα της κανονικότητας, δεν ήταν απαραίτητα αναμενόμενη. Όμως κατέφτασε και επιβλήθηκε στην λογική της πλειοψηφίας.

Ωστόσο, οι θαυμαστές «αισχρές μειοψηφίες» δεν σιωπούν.
Το διακύβευμα είναι απλό: ονομάζεται ζωή.
Συνεπώς, η επίθεση στην ειρήνη των κυριάρχων και σε όσους την υποστηρίζουν συνεχίζεται.