Η πιο θλιβερή μέρα του χρόνου σήμερα (15/08) για τη χώρα μου. Εκατοντάδες πιστοί, πολλοί από αυτούς εντελώς απελπισμένοι, σέρνονται γονυπετείς προς το μεγαλύτερο υποκατάστημα της αλυσίδας “Ελληνορθόδοξη Εκκλησία Α.Ε.“. Ειδικά φέτος, αυτή η εμβληματική ημέρα αποκτά ξεχωριστή σημασία για μία χώρα που βρίσκεται κυριολεκτικά στα γόνατα.
Παρατηρώ το αξιοθρήνητο πανηγύρι της Τήνου και δεν μπορώ να αποφύγω την προφανή αναλογία: Όλο το μεταπολιτευτικό σύστημα χτίστηκε πάνω στο μοντέλο “Παναγιά του Σουμελά”. Εκατοντάδες χιλιάδες πιστοί (ψηφοφόροι) φορτωμένοι με τάματα και δωρεές (ψήφους) εκλιπαρούν για την επίλυση του προσωπικού τους δράματος (διορισμός, κρεβάτι σε κλινική του ΕΣΥ, νομιμοποίηση αυθαιρέτου, διαγραφή προστίμων). Ο ιερέας (βουλευτής) αναλαμβάνει προσωπικά τη διαμεσολάβηση με το Θεό (εξουσία) και όλη η πλάση συνεχίζει το νωχελικό της δρόμο, σύμφωνα με τους ουράνιους νόμους και τους εν τη Γη τοποτηρητές τους (κοινοβούλιο, αστυνομία, δικαιοσύνη, ΜΜΕ, συνδικαλιστές). Ακόμη και το κιτς σκηνικό παραμένει το ίδιο. Γκλαμουρόχλιδοι πολιτικοί γόνοι χτυπούν φιλικά την πλάτη των “πιστών” και μοιράζουν, αντί εξωφρενικού υπερτιμήματος, ιμιτασιόν εικονίτσες, αγιόξυλα και χαϊμαλιά (βλ. ελληνικό κοινωνικό κράτος), και βέβαια μακροπρόθεσμες επιταγές μεταθανάτιας σωτηρίας. Το γονατιστό ποίμνιο είναι ευτυχισμένο, ακόμη και μέσα στη δυστυχία του. Κι άμα θυμώνει πού και πού, δεν πειράζει. Ένα χριστοκάντηλο πάνω, μία γαμωτημπαναγιάμου κάτω, τα επιτρέπει και η Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Για τυχόν υπερβολές, υπάρχει πάντα καβάτζα η οργή του Θεού και οι δέκα πληγές του Φαραώ (ανθρωποφάγοι Τούρκοι, πτώχευση, χούντα κ.λπ.).
Όμορφη δημοκρατία, αγγελικά πλασμένη. Αρκεί τα πρόβατα να παραμένουν στα τέσσερα.
Γονυπετείς στις (άγιες) Τράπεζες
Άλλη μία θλιβερή επέτειος, αυτή των πενήντα χρόνων από την ανέγερση του Τείχους του Βερολίνου, οδηγεί μοιραία σε μία ακόμη ζοφερή αναλογία με τη θρησκεία. Μία αναλογία που γεννιέται με την πτώση του. Διανύουμε φέτος το έτος 22 μ.Τ. (μετά Τείχους). Εικοσιδύο χρόνια από την παγκόσμια επικράτηση του καπιταλιστικού πόλου και τη σταδιακή άνοδό του στον επουράνιο θρόνο. Ένα σύστημα που από αυτοδιαφημιζόμενο ως φιλελεύθερο κατέληξε προσωποποίηση του βιβλικού Θεού. Οργή, κατάρα, λοιμοί και θάνατος σε όποιον το αμφισβητεί. Υποσχέσεις για μετά θάνατο δικαίωση σε όποιον το ακολουθεί τυφλά.
Aγνωσται οι βουλαί του Κυρίου (Αγορές), πλην πασίγνωστη η οργή Του. Το δαιδαλώδες ιερατείο (τραπεζίτες, “επενδυτές”, πολιτικοί) φροντίζει να τηρεί το λόγο Του και να επιβάλλει τη Θεία Τιμωρία στους άπιστους και τους αμαρτωλούς. Το ψευδεπίγραφο αυτεξούσιο του Χριστιανισμού, ταμπέλα στο μαγαζάκι της αστικής δημοκρατίας: έχεις δικαίωμα να πιστεύεις και να δηλώνεις ό,τι θέλεις, αλλά αν δεν πιστεύεις σε Μένα ή τολμήσεις να Με αμφισβητήσεις εξασφαλίζεις κάρτα απεριορίστων σε αριθμημένο ατομικό τσουκάλι της κόλασης. Ιεροκήρυκες (δημοσιογράφοι) διαδίδουν στα πέρατα της Γης το έργο του Θεού της Παλαιάς Διαθήκης, με θρησκευτικό ζήλο και φανατική χαιρεκακία. Αμφισβητείς την ιδιωτική πρωτοβουλία; Ακρίδες θα φάνε τα σπαρτά σου. Ζητάς εργασιακή ασφάλεια; Αίμα θα πνίξει τα ζώα σου. Τολμάς να απαιτείς δημοκρατία; Θάνατος στα πρωτότοκα παιδιά σου. Δηλώνεις αλληλέγγυος με “λαθρομετανάστες”, μελαμψούς και λοιπούς άπιστους; Σκοτάδι θα πέσει να σε πλακώσει.
Και το ποίνιο, σερνάμενο από ναό σε ναό (τράπεζες) καταθέτει τον οβολό του αδιαμαρτύρητα, προσεύχεται πάντα κλίνοντας την κεφαλή προς το πάτωμα και σωπαίνει. Τι κι αν η πλάση είναι ατελής; Τι κι αν το εποικοδόμημα τρίζει μέσα στη σαπίλα του; Ποιος είσαι εσύ που θα κρίνεις το σχέδιο του Θεού; Μόνο Αυτός κατέχει την απέραντη Σοφία. Έχει προβλέψει ακόμη και τις “αστοχίες” του δημιουργήματός Του. Οι περισσότερες από αυτές μάλιστα προκλήθηκαν από την άπειρη φιλευσπλαχνία του προς εσένα τον ατελή, το θνητό και τον αμαρτωλό. Λόγω της ανείπωτης αγάπης του, εσύ διατηρείς το δικαίωμα των επιλογών. Μόνο που μέσα στη μυαρότητά σου ευχήθηκες για πράγματα ελεϊνά, όπως τη δίκαιη μοιρασιά του πλούτου, τη δημόσια παιδεία και υγεία, ένα ασφαλιστικό σύστημα που θα εξασφαλίζει ότι δε θα δουλεύεις σα σκλάβος μέχρι τα εκατό σου, εργασιακή σταθερότητα. Πού ακούστηκαν όλα αυτά;Αίμα, βατράχια, ακρίδες, εξανθήματα, λοιμός, στους όρθιους. Υποσχέσεις στους σκυμμένους.
Για αυτό σου λέω εγώ ο άπιστος, αλλά με ορθή σπονδυλική στήλη, Παναγιώτη, Μαρία, Δέσποινα, Γιούλη, Κρυσταλλία:
ΣΗΚΩ ΠΑΝΩ ΡΕ!
Zaphod
