παροξυσμός

Στις 28/12/10 στις 7:30 το πρωί περίπου 40 μπάτσοι και ασφαλίτες με τη συνοδεία μιας κλούβας με διμοιρία των ΜΑΤ επιχείρησαν την εκκένωση του κατειλημμένου Μαραγκοπουλείου (Γούναρη 102). Εκείνη τη στιγμή στο κτίριο βρίσκονταν 11 σύντροφοι και συντρόφισσες. Μετά την άρνησή τους να εγκαταλείψουν το κτίριο ξεκίνησε η εκκένωση από τους μπάτσους με τη βοήθεια της Πυροσβεστικής, η οποία έσπευσε να κόψει τα λουκέτα της πλαϊνής πόρτας που εν τέλει ξηλώθηκε. Αφού αντιστάθηκαν σθεναρά μέχρι τέλους στην επέλαση των μπάτσων, οδηγήθηκαν στο τμήμα. Εκεί αρνήθηκαν να υπογράψουν τη φόρμα με τα βιομετρικά τους στοιχεία και να δώσουν τα δακτυλικά τους αποτυπώματα, αν και τους ζητήθηκε επίμονα. Παράλληλα σύντροφοι-συντρόφισσες που ενημερώθηκαν για το συμβάν κατευθύνθηκαν αρχικά προς την κατάληψη όπου φωνάχτηκαν πολλά συνθήματα και οι μπάτσοι διαπομπεύτηκαν ενώ στη συνέχεια ακολούθησε συγκέντρωση έξω από την Αστυνομική Διεύθυνση στην Ερμού. Υπό την πίεση των συντρόφων-συντροφισσών μετά από 3 ώρες οι 11 αφήνονται ελεύθεροι-ελεύθερες. Σε βάρος των 9 (8 από το «Πέρασμα» και 1 σύντροφος) εκκρεμεί κατηγορία για «διατάραξη οικιακής ειρήνης» ενώ οι άλλοι 2 αφήνονται χωρίς κατηγορίες. Συνειδητά και από επιλογή ανέλαβαν συλλογικά την ευθύνη της κατάληψης παρά την επιλογή που οι μπάτσοι πρότειναν «να δοθεί ένα όνομα για να ξεμπερδεύουν».

Στις 16 Οκτώβρη καταλάβαμε το εγκαταλελειμμένο εδώ και 20 χρόνια Μαραγκοπούλειο (πρώην ΠΙΚΠΑ) πραγματοποιώντας την πολιτική μας απόφαση να στεγάσουμε τις δομές της συλλογικότητας μας σ’ ένα απελευθερωμένο χώρο. Η ίδια η πράξη της κατάληψης, όντας μια επιθετική πράξη απέναντι στο υπάρχον, είναι για μας ένα ακόμα εργαλείο στα χέρια μας με το οποίο προτάσσουμε την αυτοοργάνωση σε κάθε μορφή της καθημερινότητάς μας, την αλληλεγγύη σε κάθε καταπιεσμένο κομμάτι αυτής της κοινωνίας, την αντίσταση σε κάθε τι που μας εξουσιάζει και μας καταπιέζει, τελικά έναν άλλο τρόπο, τον κοινοτικό τρόπο διαχείρισης της καθημερινότητάς μας: συντροφικό, συλλογικό, αδιαμεσολάβητο, μακριά από τη σφαίρα του ιδιωτικού και της αποξένωσης…

Ως αναρχικοί-αναρχικές, αντιεξουσιαστές-αντιεξουσιάστριες, αναγνωρίζοντας τους εαυτούς μας ως κομμάτι του κοινωνικού/ταξικού αγώνα, επιλέξαμε αυτούς τους 2,5 μήνες να δράσουμε πολύμορφα, μέσα και έξω από την κατάληψή μας. Επιχειρήσαμε εξ’ αρχής να επικοινωνήσουμε και να ζυμωθούμε με τη γειτονιά, να διαχύσουμε το λόγο και τις πρακτικές μας, να δημιουργήσουμε έναν χώρο ανοιχτό, έναν χώρο πραγματικής συνάντησης…

Ζούμε σε μια χρονική περίοδο που τα περιθώρια ερμηνείας των όσων συμβαίνουν σε κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο έχουν περιοριστεί εν τέλει σε δύο επιλογές. Υποταγή ή εξέγερση. Καθημερινά η ζωή και η επιβίωσή μας, όλο και περισσότερο δέχονται μια συνολική επίθεση από τα αφεντικά με την πρόφαση της οικονομικής κρίσης, της εισόδου της χώρας στο ΔΝΤ, του κοινού εθνικού συμφέροντος. Η πραγματικότητα, παρ' όλη τη συντονισμένη ιδεολογική επίθεση των κυρίαρχων, είναι αμείλικτη. Τα φαντασιακά για δημοκρατικότητα, συμμετοχή, κρατικό παρεμβατισμό, κράτος πρόνοιας, ίσες ευκαιρίες, ευημερία και καπιταλιστική πρόοδο έχουν τελειώσει. Τα θεμέλια αυτού του κόσμου τρίζουν και η μόνη επιλογή των εξουσιαστών απέναντι στην πιθανότητα επαναστατικής τροπής των πραγμάτων είναι να απαντήσουν με την ευρεία καταστολή κάθε είδους κοινωνικών διεργασιών, ριζοσπαστικών αγώνων, συλλογικών πειραμάτων αυτοδιαχείρισης των ζωών μας και συντροφικών σχέσεων. Από τις απεργίες, από τις συγκρούσεις μέχρι και τους ανοιχτούς, κοινωνικούς κατειλημμένους χώρους το κράτος εφαρμόζει το δόγμα μηδενικής ανοχής, ταυτόχρονα με τη μεταρρύθμιση του κράτους και της αγοράς ώστε να είναι αποδοτικότερη. Όλα αυτά φυσικά σημαίνουν λεηλασία όλων των δικαιωμάτων μας, αναγνωρισμένων ή μη, σημαίνουν πολέμους, φτώχια, εξαθλίωση, κοινωνικό κανιβαλισμό και προφανώς μια κοινωνία σε κατάσταση σοκ.

Απέναντι σε όλα αυτά, εμείς έχουμε πάρει και θα συνεχίσουμε να παίρνουμε θέση. Απέναντι σε κάθε Κατσιφάρα (ο οποίος ήταν υπεύθυνος και πριν από περίπου μια δεκαετία για την καταστολή αντίστοιχης απόπειρας κατάληψης του ίδιου χώρου, δικαιολογώντας την τότε εκκένωση με υποσχέσεις για την «αξιοποίησή» του), δήμαρχο, μπάτσο, δικαστή, εισαγγελέα, δημοσιογράφο και κάθε είδους τιμητή και υπάλληλο αυτής της οργανωμένης επίθεσης επάνω στις ζωές μας διατρανώνουμε ότι είμαστε απέναντί τους. Τη θέση τους σε αυτόν τον κόσμο την έχουν επιλέξει. Όπως και εμείς. Και πριν βιαστούν να μιλήσουν για αξιοποίηση του Μαραγκοπουλείου τώρα που διώξαμε τους αναρχικούς («για το κοινό καλό»), να ξέρουν ότι το κοινό καλό εμείς το βλέπουμε μέσα από τη θέση μας που είναι δίπλα και μαζί με αυτούς που αγωνίζονται καθημερινά, αδιαμεσολάβητα, δυναμικά στη ζωή τους. Δίπλα σε αυτούς που έχουν δει τι σημαίνει σε αυτόν τον κόσμο να είσαι καταπιεσμένος, δίπλα σε αυτούς που δεν ξεχνούν τη βαρβαρότητα στα σχολεία, στην εργασία, στα εργατικά ατυχήματα, στους πολέμους, στην πείνα, στα νοσοκομεία, στα ψυχιατρεία, στις φυλακές. Δίπλα σε όλους αυτούς που περιμένουν και ετοιμάζονται για αυτό το τελευταίο χτύπημα στο κουφάρι του καπιταλισμού, δίπλα και μαζί με όσους θέλουν να ζήσουν ελεύθεροι, χωρίς εξουσία οικονομική, κοινωνική ή πολιτική δομώντας ένα νέο κόσμο αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας. Μαζί με όλους αυτούς έχουμε να πούμε σε κάθε εχθρό μας αυτό και μόνο αυτό:

ΠΙΣΩ ΚΟΥΦΑΛΕΣ, ΔΕ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΕΤΕ,
ΜΑΣ ΓΕΜΙΖΕΤΕ ΜΕ ΟΡΓΗ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ
10, 100, ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης «Πέρασμα»

Σήμερα το πρωί -28/12- στις 07.30 περίπου οι μπάτσοι εκκένωσαν την κατάληψη του Μαραγκοπούλειου στη Πάτρα. Τα 11 άτομα που βρίσκονταν στο κτίριο εκείνη τη στιγμή μεταφέρθηκαν στην Ασφάλεια στην Ερμού, όπου και αργότερα αφέθηκαν ελέυθερα μα την κατηγορία της διατάραξης οικιακής ειρήνης.

Για συνεχής ενημέρωση και αντιπληροφόρηση μπορείτε να ακούσετε και διαδικτυακά  το Ραδιο Κατάληψη στην Πάτρα.