Ραδιουργία 87,7 FM

Ραδιουργία 87,7 FM
Αλλάζοντας τον τρόπο που ακούμε τους δρόμους…

Στις 14/02 καλέστηκε με αφίσα ανοιχτή συζήτηση από Πρωτοβουλία για την δημιουργία αυτοοργανωμένου κοινωνικού ραδιοφώνου, στον χώρο της πανεπιστημιακής σχολής του Αγρινίου. Στην συνέχεια και κάθε εβδομάδα πραγματοποιείται ανοιχτή συνέλευση όπου συζητιέται η λειτουργία, η έκφραση, η στόχευση, οι εκδηλώσεις κ.α. του αυτοοργανωμένου κοινωνικού ραδιοφώνου Ραδιουργία 87,7. Μέσω ανοιχτών συλλογικών διαδικασιών, με συγκεκριμένες αρχές και θέσεις και με μια δαιμονισμένη επιθυμία για συμμετοχή, η Ραδιουργία 87,7 FM εκπέμπει πλέον καθημερινά με ζωντανές εκπομπές, καταλαμβάνοντας κομμάτι των συχνοτήτων του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος της πόλης μας.
Στο ραδιοφωνικό τοπίο, όπου το μόνο που αναπαράγεται και προωθείται είναι διαφημίσεις, κοινοτυπίες και προπαγάνδα, η Ραδιουργία ανασυνθέτει και μελοποιεί τις λέξεις επικοινωνία, έκφραση, δημιουργία, αμφισβήτηση, πειραματισμός, δράση.
Φτου ξελευτεριά σε όλους μας!

Παραθέτουμε το πρώτο κείμενο της Ραδιουργίας:
ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ
Ανέκαθεν η εξουσία κρυβόταν πίσω από πολλά προσωπεία προκειμένου να ελέγχει επιτυχώς τη ζωή μας.
Στις μέρες μας ένα από τα προσωπεία είναι τα ΜΜΕ τα οποία αποτελούν ισχυρό όπλο στα χέρια της εξουσίας για την εδραίωσή της. Ένα όπλο που δε σημαδεύει στα πόδια αλλά κατευθείαν στο μυαλό του ανθρώπου. Τα ΜΜΕ όντας φερέφωνα της κυριαρχίας διαστρεβλώνουν τα γεγονότα και κατασκευάζουν μια δικιά τους πραγματικότητα μετατρέποντας τη μιζέρια σε life style, την κατανάλωση σε τρόπο ζωής, την καριέρα σε αυτοσκοπό, την υποκρισία σε αναγκαιότητα, την παραπληροφόρηση σε ενημέρωση. Έχουν αναγάγει σε τέχνη την διαμόρφωση συνειδήσεων με βάση όλες τις πλαστές ανάγκες και τις ψεύτικες αξίες που χρειάζεται η εξουσία για να επιβιώσει. Η δύναμη αυτή της ελεγχόμενης πληροφορίας έγκειται στο ότι παθητικοποιεί τα άτομα και λειτουργεί ως δεκανίκι των κυβερνώντων.
Μπροστά λοιπόν στην παραπάνω διαπίστωση και με δεδομένο ότι τα ΜΜΕ ελέγχονται αποκλειστικά από οργανωμένα ιδιωτικά ή κρατικά συμφέροντα, θεωρούμε απαραίτητη τη δραστηριοποίηση μας για να δώσουμε μια διέξοδο στις ιδέες και τα ρεύματα που αντιστρατεύονται το σύστημα και τους θεσμούς του. Πρεσβεύουμε μια πραγματικά ελεύθερη και αυτοοργανωμένη κοινωνία και με αυτή τη λογική επιχειρούμε τη δημιουργία ενός αυτοδιαχειριζόμενου ραδιοφωνικού σταθμού με στόχο:

Την αντιπληροφόρηση στα κοινωνικά δρώμενα
Να ξεσκεπάσουμε τη σάπια πραγματικότητα που μας περιβάλει και να προτείνουμε διεξόδους από αυτήν
Να προάγουμε την επικοινωνία και την αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων ως απάντηση στο άθλιο κυνηγητό της επιβίωσης που μας καλεί η εξουσία να συμμετάσχουμε
Να προτάξουμε την αυτοοργάνωση απέναντι, στη χειραγώγηση και το συγκεντρωτισμό
Να αναδείξουμε τρόπους ψυχαγωγίας ενάντια στην παρακμή της μαζικής διασκέδασης, ανασύροντας τον αυθορμητισμό και την δημιουργικότητα του ατόμου
Να μεταδώσουμε σε ένα ευρύ κοινό τις αγωνίες μας για ένα μέλλον που φαντάζει ολοένα και πιο ζοφερό

Δεν προτείνουμε την δημιουργία ενός σταθμού που απλά θα προστεθεί στη λίστα των ήδη υπαρχόντων, αλλά ένα σταθμό που στοχεύει στην ενεργή κοινωνική δράση. Ο σταθμός θα λειτουργεί στα πλαίσια της αυτοδιαχείρισης και θα εκφράζεται μέσα από μια συνέλευση.

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ, ΤΟ ΛΟΓΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΑΣ
ΑΣ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΕΜΠΟΔΙΟ ΣΤΗΝ ΝΑΡΚΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ.

Δε φταίει η λάμπα, φταίει το σύστημα

Προχθές, περνώντας από ένα περίπτερο ακούω ένα παιδάκι να λέει στον περιπτερά: «Θα ήθελα μια λάμπα με ισχύ 80 βατ». Κόλλησα. Μου φάνηκε παράξενο ένα παιδάκι 8 άντε 9 χρονών να αναπαράγει μια φράση με εξειδικευμένους όρους με τέτοια άνεση. Μετά φαντάστηκα το παιδάκι, λίγα λεπτά πριν, προσηλωμένο να ακούει με ευλάβεια τον πατέρα του να προσπαθεί να του διδάξει με ακρίβεια την παραπάνω έκφραση. Η προσήλωση του θα συνεχίστηκε και στο δρόμο, όπου θα σιγομουρμούριζε «μια λάμπα με ισχύ 80 βατ». Θα ήθελε σίγουρα να εντυπωσιάσει τον περιπτερά με την ακριβή ορολογία του. Ίσως επιζητούσε και μια έκφραση αποδοχής από αυτόν. Γιατί για τον πιτσιρικά ο περιπτεράς είναι σημαντικός: κατέχει ένα ρόλο στην κοινωνία. Όπως ακριβώς και οι γονείς του, ο υδραυλικός, ο δάσκαλος, ο μπάτσος, ο τηλεπαρουσιαστής… Όλοι αυτοί αποτελούν ένας προς έναν τον Κόσμο των Μεγάλων. Έναν κόσμο που τα μέλη του επικοινωνούν μεταξύ τους, σχεδόν μυστικιστικά, με κρυφούς κώδικες.
Οι μεγάλοι: τον κρίνουν, τον προσέχουν, τον ορίζουν, τον αγαπούν, τον χτυπούνε, τον κάνουν να κλαίει, προβλέπουν τι θα γίνει όταν μεγαλώσει…
Το ζήτημα όμως δεν είναι ο πιτσιρικάς. Γιατί ίσως να είναι από εκείνα τα παιδιά που την ψάχνουν αλλιώς και ασχολούνται με ότι τύχει…
Το ζήτημα είναι η δομή του Κόσμου των Μεγάλων, οι ρόλοι, τα στερεότυπα που σκιάζουν τα πάντα, άλλοτε σαν ένα μαύρο σύννεφο που αστράφτει και βροντάει και άλλοτε σαν μια πυκνή, σχεδόν παχύρρευστη ομίχλη που τυλίγει τις πόλεις, τυφλώνει, κόβει την ανάσα, θολώνει τις σκέψεις, κάνει το δρόμο να χάνεται.
Ο πιτσιρικάς θα αργήσει πολύ να διερευνήσει, εξετάσει, διακρίνει, αποκωδικοποιήσει αυτόν τον μυστήριο κόσμο.
Γιατί οι Μεγάλοι τον θέλουν για πάντα Μικρό.
Μέχρι να τελειώσει το σχολείο θα είναι μικρός. Ο πιτσιρικάς θα παραμείνει «τόσο δα μικρός» και μετέπειτα: η εφηβεία του θα παραταθεί, αν ακολουθήσει -όπως η συντριπτική πλειοψηφία- την πεπατημένη των σπουδών. Εκεί ο «μικρός» θα παρεκκλίνει γιατί ο ρόλος του φοιτητή επιτρέπει και κάποιές απότομες στροφές ακόμα και στους πιο καλούς δρόμους –αρκεί, ασφαλώς, να μη βγει από την πορεία του.
Ο στρατός όμως δεν αστειεύεται: φωνάζει, βγάζει σκουλαρίκια, κόβει μαλλιά, καίει μυαλά…
Το οικογενειακό τραπέζι, γεμάτο ενοχές και φαρμάκι, θα τον περιμένει μετά την απόλυση του με το βαθυστόχαστο ερώτημα: «και τώρα πως θα αναλάβεις τις ευθύνες σου;». Ο μικρός μαθητής, φοιτητής, φαντάρος, ξαφνικά μεταμορφώνεται βίαια και απότομα σε μέλος του Κόσμου των Μεγάλων. Νέο μέλος, χωρίς ρόλο και ταυτότητα ακόμα.
Τώρα γίνεται η ολιστική αποκωδικοποίηση. Μέχρι τώρα ήταν ατελής, μερική, επιπόλαια.
Η βία της μισθωτής σκλαβιάς δεν θα είναι πια εικονική αναφορά, αλλά απτή πραγματικότητα.
Θα μπορεί να νοιώσει της συνέπειες της στους χτύπους της καρδιάς του.
Ξάφνου ο Μικρός γίνεται Μεγάλος. Και ο ρόλος του ποιος θα είναι; Ας μη δυσκολευτεί. Είναι πανέτοιμος να ενταχθεί, να κάνει καριέρα, να παντρευτεί, να παραδοθεί αμαχητί σε όλους τους οικογενειακούς, κοινωνικούς, θεσμικούς εκβιασμούς.
Εξάλλου, αυτό κάνουν οι περισσότεροι.
Μα όχι όλοι. (Απλά κάποιοι ανυπομονούν να γκριζάρουν όλα τα μαλλιά τους, για να πάψουν επιτέλους κάποιοι να τους λένε «μα καλά, εσύ πότε θα βάλεις μυαλό;»)

Όσο για τον πιτσιρικά, αφού αγόρασε τη λάμπα, λίγο πιο κάτω συνάντησε ένα φιλαράκο του. «Πάμε στο δάσος;» είπε. «Πρέπει να πάω τη λάμπα στον πατέρα μου» απάντησε εκείνος. Αλλά μετά συμπλήρωσε «καλά την πάω μετά» και φύγανε παρέα.

EDITORIAL

11 χρόνια έχουν περάσει από την έκδοση του πρώτου μας τεύχους.

11 χρόνια και πολλά έχουν αλλάξει και διαμορφωθεί: από το λόγο μέχρι και τις θέσεις πάνω σε καίρια κοινωνικά ζητήματα.  Και αυτό είναι απόλυτα φυσικό: η δυναμικότητα του εντύπου εξελίχτηκε μαζί με εμάς. Ή πιο απλά, μεγαλώσαμε μαζί.

Πάντως, όσο και αν ψάξει κάποιος,  ιδεολογίες εδώ δεν πρόκειται να βρει. Πρώτον γιατί ο Παροξυσμός – όπως και πολλά άλλα έντυπα – παραμένει αυθεντικά ένα έντυπο δρόμου έχοντας ως κύριο λόγο ύπαρξης τη κριτική, τη παρέμβαση, τη πρόταση,  περιφρουρούμενο πάντα από μία  αδιαλλαξία  για κάθε είδους «γραμμές».

Δεύτερον, θεωρούμε την ιδεολογία συνώνυμο της αγκύλωσης. Μια ψευδαίσθηση που αρνείται προκλητικά να συγχρονιστεί με την επιταχυνόμενη κίνηση της σύγχρονής πραγματικότητας. Οποίος θέλει να κατοικεί στο γυάλινο πύργο της ιδεολογίας και να παρατηρεί τον κόσμο από το παραθύρι του, ας το κάνει. Να ξέρει όμως πως αργά ή γρήγορα το ίδιο του το κατασκεύασμα θα τον καταπλακώσει. Αν, φυσικά, δε το εγκαταλείψει πρώτα ο ίδιος…

Όσο αφορά το όνομα του περιοδικού, παραμένει απλά ένα όνομα και τίποτα περισσότερο. Και αν και δεν πολύταιριάζει με το ύφος  του εντύπου, θα το διατηρήσουμε, αφενός, γιατί έχει μεγάλη συναισθηματική αξία για  εμάς, μιας και αποτελεί ένα πολύ σημαντικό σημείο αναφοράς στις ζωές μας, και αφετέρου γιατί- με μία υπεραισιόδοξη εκτίμηση- αποτελεί ένα απειροελάχιστο μέρος του ευρύτερου αντιεξουσιαστικού λόγου στην Ελλάδα.

Την τελευταία δεκαπενταετία το Αγρίνιο σε πολλά σημεία έχει μείνει το ίδιο: τα ποσοστά ανεργίας  χτυπάνε διψήφιους αριθμούς, η πλήξη βρίσκει καταφύγιο στις καταχρήσεις, οι οικογένεια κατέχει εξέχουσα θέση στους θεσμούς, οι μετανάστες παραμένουν οι φτωχοδιάβολοι και τα εξιλαστήρια θύματα της κοινωνίας, τα κτελ θησαυρίζουν από τα δρομολόγια στην Αθήνα…

Ωστόσο, σε πολλά σημεία έχει μεταμορφωθεί: οι δρόμοι έχουν φωταγωγηθεί, τα μαγαζιά εκσυγχρονίζουν τις βιτρίνες τους, τα τραπεζοκαθίσματα των καφετεριών μας έχουν πνίξει, οι μπάτσοι έφυγαν από στενάκι και έφτιαξαν μέγαρο α΄ κατηγορίας, οι φυσικές ομορφιές ( πχ παλαιός Αγ. Χριστόφορος) καταστρέφονται για να γίνουν τσιμέντο και όλη η αγρινιώτικη κοινωνία δεν μπορεί να ξεκολλήσει το βλέμμα της από την ολοκαίνουργια γηπεδάρα  του Παναιτωλικού. Το Αγρίνιο αλλάζει, αλλά εμείς επιμένουμε πως όλα θα αποκτήσουν πραγματικό νόημα στις ζωές μας, όταν οργανώσουμε και συλλογικοποιήσουμε τις αρνήσεις μας. Για αυτό και εμείς παραμένουμε εδώ, πίσω από τα οδοφράγματα Και το να στήνεις οδοφράγματα σε μία επαρχιακή πόλη δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Μπορεί εμπρός από αυτά να υπάρχουν λίγοι μπάτσοι, ελάχιστες φωτιές και καθόλου δακρυγόνα, αλλά υπάρχει αυτό το μεγάλο μέρος της κοινωνίας που είναι έτοιμο να συκοφαντήσει , να κατηγορήσει και να επιτεθεί σε οτιδήποτε θεωρήσει (ή της επιβάλλουν να θεωρήσει) ως «ηθικά μη νόμιμη κοινωνική συμπεριφορά». Και επειδή μες την κοινωνία ζούμε και αποτελούμε και μέρος της, αυτή η αντιπαράθεση είναι παρούσα συνεχώς σε όλα τα πεδία της καθημερινότητάς μας.

Στο απόλυτα εκτεθειμένο πολιτικό υποκείμενο της επαρχίας, η πολιτική επιλογή είναι και επιλογή ζωής.

Αλλά εντάξει, τι να κάνουμε; Η ζωή είναι δύσκολη …