παροξυσμός

 

Το σκάφος με τους μετανάστες που βυθίστηκε στο Φαρμακονησι είναι δισέγγονο των πρώτων δουλεμπορικών πλοίων που γνώρισε η ανθρωπότητα. Οι μετανάστες, οι σημερινοί σκλάβοι, έχουν την ίδια μοίρα με τους τότε κατοίκους της μαύρης Αφρικής: σκληρή και πολλές φορές σύντομη. Το δουλεμπόριο μαύρων σκλάβων από την Αφρική το γνώρισε η ανθρωπότητα στην χαραυγή του καπιταλισμού. Από τον 16^ο μέχρι τον 18^ο αιώνα εκατομμύρια άνθρωποι-εμπορεύματα πουλήθηκαν και αγοράστηκαν. Κάποιοι από τους δουλεμπόρους ήταν ειλικρινείς και έδιναν στα πλοία τους ταιριαστά ονόματα όπως «Υποτέλεια». Μέσα σε αυτά τα πλοία οι σκλάβοι στοιβάζονταν σαν δέματα, για να μην χαραμίζεται σπιθαμή από το τον πολύτιμο χώρο τους. Αναρίθμητοι σκλάβοι πέθαιναν στην μεταφορά από επιδημίες, πείνα, πνιγμό. Κάποιοι αυτοκτονούσαν. Τα δουλεμπορικά όταν έφταναν στα λιμάνια ξεχώριζαν από την μυρωδιά. Όσοι σκλάβοι είχαν επιζήσει εκθέτονταν σε κεντρικό δρόμο της αποικίας για να πουληθούν.

 

Σήμερα οι βάρκες των δουλεμπόρων καταφθάνουν στα κρυφά και οι σημερινοί σκλάβοι πληρώνουν οι ίδιοι τα ναύλα τους. Οι προστάτες των συνόρων ίσως κάνουν τα στραβά μάτια, ίσως τα ρυμουλκήσουν, ίσως τα καταποντίσουν. Όσοι επιζήσουν θα εκτεθούν στην ελεύθερη αγορά του εκάστοτε τόπου. Και θα βρίσκονται ακόμα στην αρχή της διαδρομής τους.

 

Οι προπαππούδες των σημερινών δουλεμπόρων, γνώριζαν την απάνθρωπη φύση των πράξεων τους και κρυβόντουσαν πίσω από χριστιανικές δοξασίες και θεωρίες περί κατωτερότητας των μαύρων φυλών της πιο πονεμένης ηπείρου. Κάποιοι άλλοι, ίσως για να ξεπλύνουν τις αμαρτίες τους, ίσως για να υμνήσουν την ελευθερία και την ανθρωπότητα, ονόμαζαν τα δουλεμπορικά τους «Βολταίρος», «Ρουσσώ», «Ισότητα», «Ελπίδα» και «Ευσπλαχνία».  Παρολαυτά ήταν το ίδιο αδίστακτοι με τους σημερινούς. Και έκαναν απλά την δουλειά τους, ανταλλάσοντας υφάσματα με ανθρώπους, στοιβάζοντας τους σαν πράγματα, μετρώντας κεφάλια,  πετώντας κάθε πρωί τους μπόγους με το σκάρτο πράμα στην θάλασσα.

 

27/02/2014

έντυπο δρόμου Παροξυσμός

 

 

από το περιοδικό sarajevo | τ.58

 

Αν το έλεγε κανείς πριν 20, 15, 10 ή 5 χρόνια, θα τον πέρναγαν για τρελό. Αλλά συμβαίνει. Συμβαίνει αυτό που το 99,9% του ντόπιου πληθυσμού θεωρούσε αδιανόητο για τον εαυτό του: απελπισμένοι ελληνάρες μεταναστεύουν “παράνομα”· και γεύονται (θα γευτούν ακόμα περισσότερο…) τα σκατά με τα οποία τάισαν και ταΐζουν εκατοντάδες χιλιάδες άντρες και γυναίκες εδώ και 20 χρόνια. Αντιγράφουμε:

 

Μόνο τις τελευταίες 15 ημέρες περίπου 1.000 Ελληνες έφτασαν με τουριστικές βίζες στην Αυστραλία, αναζητώντας εργασία, στέγη και μια καλύτερη ζωή, ενώ από τον Ιούνιο ο αριθμός των ελλήνων μεταναστών που έφτασε στη μακρινή χώρα αγγίζει τους 3.000. Διαμένοντας σε ξενώνες και με τους Αυστραλούς να τους αντιμετωπίζουν σαν λαθρομετανάστες, καθώς δεν έχουν άδεια εργασίας, παλεύουν τώρα να βρουν μια δουλειά ώστε να παραμείνουν στη χώρα. “Είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει. Αισθάνομαι θλίψη. Καθημερινά έρχονται εκατοντάδες έλληνες και οι περισσότεροι είναι σε απελπισία”, δηλώνει … ο πρόεδρος της ελληνικής κοινότητας Μελβούρνης κ. Βασίλης Παπαστεργιάδης και συνεχίζει: “Αλλοι έρχονται διερευνητικά και άλλοι εντελώς απροετοίμαστα, για να εγκατασταθούν και να αποκτήσουν μια νέα ζωή. Αυτή τη στιγμή κοιτάμε να βρούμε χώρους διαμονής ώστε να μπορούν έστω και να προσωρινά να μείνουν κάπου”, καταλήγει ο κ. Παπαστεργιάδης.

 

Ο κ. Κώστας Μάρκου είναι ο γραμματέας της ελληνικής κοινότητας Μελβούρνης. Ο ίδιος τονίζει πως “υπάρχει ένα κλίμα πανικού και μια απογοήτευση. Ερχονται πολλοί και δεν ξέρουν πού να μείνουν. Είναι σε απόγνωση και δεν κάνουν καλή προεργασία”. Μάλιστα δεν είναι λίγοι εκείνοι που μέχρι να βρουν στέγη μένουν για μερικές ημέρες στα γραφεία της Κοινότητας. “Όσοι μεταναστεύουν θεωρούν πως ερχόμενοι στην Αυστραλία θα βρουν αμέσως δουλειά. Κάνουν λάθος. Η εύρεση εργασίας είναι μια χρονοβόρα διαδικασία και χρειάζεται πολύ ψάξιμο και τρέξιμο”, αναφέρει ο κ. Μάρκου και συστήνει στους ενδιαφερόμενους να έχουν οπωσδήποτε κάνει μια έρευνα αγοράς προτού ταξιδέψουν μέχρι την Αυστραλία…

 

Που είναι λοιπόν εκείνο το αγέρωχο, σκληρό ύφος του αναπτυγμένου επιβήτορα του κόσμου, που είχαν αυτοί και όλοι οι παρόμοιοί τους στα μέρη μας; Που είναι οι βεβαιότητες ότι οι μετανάστες, πρώτα απ’ τα βαλκάνια και την ανατολική ευρώπη, κι ύστερα απ’ την ασία και την αφρική, είναι “τρίτης διαλογής” άνθρωποι; Που είναι εκείνα τα γεμάτα από αδιαφορία και ρατσιστική αηδία βλέμματα; Χωράνε άραγε στις βαλίτσες;

 

Κι έχουν, ωστόσο, κάτι λίγα πλεονεκτήματα: ταξιδεύουν κυριλέ, σαν τουρίστες, κι όχι στοιβαγμένοι σε βάρκες. Δεν έχουν να περάσουν ναρκοπέδια, ούτε φράχτες. Φτάνουν γρήγορα στον (νομίζουν) “παράδεισο” κι όχι μετά από 4, 5 ή 10 χρόνια βίας, συλλήψεων, φυλακίσεων, “διοικητικών απελάσεων”. Κι ωστόσο δεν έχουν να ελπίζουν σε πολύ περισσότερα. Είναι γνωστός ο φασισμός / ρατσισμός των λευκών αυστραλών· μεγαλούργησε για πολλές γενιές σε βάρος των ιθαγενών, των δικών τους “μαύρων”.

 

Τι θα λένε, λοιπόν, οι αυστραλοί “πιασμένοι” στους δρόμους, στις δουλειές, στα λεωφορεία όταν βλέπουν έλληνες μετανάστες τελευταίας φουρνιάς; Θα λένε εμείς δεν είμαστε ρατσιστές – αυτοί είναι βρωμιάρηδες… Θα λένε έλληνες… βουλιάξανε τη χώρα τους και τώρα ήρθαν να καταστρέψουν κι εμάς… Θα λένε έλληνες… κοπρίτες… Θα λένε να τους προσέχετε αυτούς τους έλληνες: τους δίνεις το χέρι και μετά πρέπει να μετρήσεις τα δάκτυλά σου, αν τα έχεις όλα… Θα λένε δουλεύουν για όσο νάναι και μας παίρνουν τις δουλειές… Αυτά θα λένε. Αυτά λένε οι φασίστες παντού στον αναπτυγμένο καπιταλιστικά κόσμο· και δεν έχει καμία σημασία εναντίον ποιών τα λένε. Είναι πάντα οι “ξένοι”.

 

 

Όταν φούσκωνε η σκατοπλημμύρα του φασισμού / ρατσισμού στα μέρη μας, στις αρχές των ‘90s, κάποιοι – ανάμεσά τους κι εμείς – προσπάθησαν να αντιστρέψουν την κατάσταση θυμίζοντας (μέσω διάφορων μορφών προπαγάνδας) ότι δεκάδες χιλιάδες ντόπιων είχαν υπάρξει μετανάστες εργάτες στην ευρώπη, στην αυστραλία, στη βόρεια αμερική, για το μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα. Οι βλακείες που εισπράταμε σαν “απαντήσεις” ήταν απύθμενες. Ναι… αλλά εμείς δεν πήγαμε παράνομα (λες και η “νομιμότητα” ή η “παρανομία” βαρύνει τον μετανάστη κι όχι το κράτος και τ’ αφεντικά που τον εκμεταλλεύονται). Ναι… αλλά εμείς δεν βρωμάγαμε… Ναι… αλλά εμείς είμασταν ήσυχοι και δεν δεν δημιουργούσαμε προβλήματα… Διαπιστώσαμε τότε (όχι χωρίς φρίκη) πόσο βαθειά είναι η απανθρωπιά εκείνου που βρίσκει την ευκαιρία να πατήσει πάνω σε κάποιον άλλον, η απανθρωπιά ακόμα και της πιο μικρής εξουσίας· πόσο εύκολο και ευχάριστο είναι το κέρδος του να εκμεταλλεύσαι έναν εργάτη γης, μια καθαρίστρια, ή μια γκαρσόνα στο κωλόμπαρο, επειδή το κράτος και η νομοθεσία σου τους σημαδεύουν στο κεφάλι μ’ ένα πιστόλι· και πόσο εύκολα ξεχνάει ο χθεσινός μετανάστης και σημερινός “άρχοντας στον τόπο του” ότι και “βρωμιάρης” υπήρξε, και “εγκληματίας”, και “παράνομος”, όχι επειδή έτσι ήταν πράγματι, αλλά επειδή έτσι τον έβλεπαν οι ντόπιοι – οι κατά περίπτωση δυνατοί που φτιάχνουν τις πιο έγκυρες “αλήθειες”.

 

Πέρασε ο καιρός. Οι ντόπιοι ξύπναγαν και κοίμιζαν τον ρατσισμό και την απανθρωπιά τους ανάλογα με το πως βόλευε τα αγαμημένα τους μήντια ή τις δικές τους μικροανάγκες επιβεβαίωσης. Αλλά ο καπιταλισμός δεν κάνει διακρίσεις! Η μηχανή που υποτιμάει και συντρίβει τις ζωές δεν δουλεύει μόνο στο αφγανιστάν, στο πακιστάν, στη σομαλία ή στη σενεγάλη… Δουλεύει παντού όταν δεν συναντάει εμπόδια της προκοπής.

Κι έτσι ήρθε η σειρά των πανέξυπνων, πανέμορφων, καλλιεργημένων, ικανών ελλήνων να ρίχνουν βιαστικά δυο αλλαξιές ρούχα σε μια βαλίτσα, και να ψάχνουν ξανά την “τύχη” τους μακριά. “Νόμιμα” ή “παράνομα”, “λαθραίοι” ή “με χαρτιά” θα ζήσουν στο πετσί τους (κατά ένα μέρος σίγουρα) εκείνα που είπαν, εκείνα που σκέφτηκαν, εκείνα που έκαναν στους Άλλους τα χρόνια της ευδαιμονίας. Ήδη αυτό συμβαίνει ακόμα και σ’ εκείνους / εκείνες που δεν είναι προλετάριοι αλλά φοιτητές ή καλοπληρωμένοι μισθωτοί στην ευρώπη: αααχααά…. έλληνας είπες ε; Να οι υποτιμητικές γκριμάτσες, να τα στραβά κοιτάγματα… Θα ψάχνουν εκεί, στην “ξενητειά”, ανθρώπους με γνώση και κατανόηση, και δεν θα βρίσκουν – εκτός από τίποτα αναρχικούς.

 

Όμως είμαστε σίγουροι πως ούτε όσοι / όσες βρεθούν σε τέτοια δύσκολη θέση και κατάσταση (ούτε οι συγγενείς και οι φίλοι τους) θα καταλάβουν! Δεν θα καταλάβουν τι έκαναν (και τι δεν έκαναν) οι ίδιοι ενάντια στους “αλβανούς”, στους “βούλγαρους”, στις “ουκρανές”, τις “ρωσίδες”, τις “φιλιππινέζες”, τους “αφγανούς”, τους “πακιστανούς” και τους “μαύρους”. Δεν θα καταλάβουν γιατί αυτές τις ωραίες εποχές θα αναπολούν!… Τις εποχές που ήταν από πάνω.

 

Έτσι θα γίνει. Εν τω μεταξύ δεν ακούμε καθόλου εκείνα τα θηρία αριστεροσύνης, επαναστατικότητας (και αριστερού ρατσισμού) που για καιρό, με κορύφωση μάλιστα τον καιρό της απεργίας πείνας των 300 μεταναστών απ’ την βόρεια αφρική, έριχναν τους κεραυνούς τους στους μετανάστες, κατηγορώντας τους για λιποψυχία, δειλία, φιλοτομαρισμό, κι όλα τα υπόλοιπα, που “κάνουν τουρισμό μολύνοντας τα ήθη και τα έθιμα της ελλάδας”, “εγκαταλείποντας την πατρίδα τους”, αντί “να μείνουν εκεί να πολεμήσουν τον ιμπεριαλισμό”… Που είναι αυτοί οι ατζέντηδες του μικροαστισμού; Γιατί δεν πάνε να κάνουν αλυσίδες με τα (συχαμένα) κορμιά τους στα αεροδρόμια, να εμποδίσουν αυτούς που φεύγουν τρέχοντας για να βρουν δουλειά αλλού; Γιατί δεν βγάζουν πύρινους λόγους να τους καταγγείλουν για προδότες; Γιατί λούφαξαν; Μήπως έχουν κανά σπίτι στο εξωτερικό, μαζί με τίποτα καταθέσεις, και την έχουν κάνει για ‘κει;

Τα λαμόγια!