Category: AΠΟ ΤΙΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΟΞΥΣΜΟΥ

Οι μαθητές εξεγέρθηκαν. Οι περισσότεροι μαθητές έχουν βιώματα που τους οδήγησαν εκεί… Το πλουσιόπαιδο που του παρέχουν τα πάντα και πνιγμένο στις ενοχές καλείται καθημερινά να εκπληρώσει το κοινωνικό συμβόλαιο ενός ρόλου που οι γονείς του έχουν ορίσει. Ο μετανάστης που έχει ποτίσει μίσος από το αποκλεισμό και την περιφρόνηση, που ακούει συνέχεια για διαπολιτισμική εκπαίδευση και το μόνο που βλέπει είναι μια δια-ρατσιστική εκπαίδευση. Ο μαθητής που βλέπει τους γονείς του να τσακίζονται στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς «για το καλό του». Ο μαθητής με τις μαθησιακές δυσκολίες που μια ζωή τον αποκαλούν «χαζό», «σκασιάρχη», «τεμπέλαρο», «προβληματικό» κάνοντας έτσι την απογοήτευση τρόπο ζωής. Οι μαθητές που νοιώθουν πως μειονεκτούν επειδή το σώμα τους δεν αντεπεξέρχεται στα πρότυπα της κυρίαρχης εικόνας. Οι μαθητές που ο κόσμος της ανεργίας ή της εργασίας ροκανίζει ήδη το κορμί και την ψυχή τους. Οι μαθητές που βλέπουν με τρόμο το μέλλον σαν μια μαύρη τρυπά που πέρα από το ορίζοντα των γεγονότων δεν υπάρχει τίποτα. Οι φοβικοί μαθητές που πιστεύουν ότι ο Μπαμπούλας κάποιες νύχτες κρύβεται ακόμη πίσω από το κομοδίνο τους και αργά ή γρήγορα θα τους αρπάξει. Οι μαθητές που τους λένε ότι είναι αγόρια ή κορίτσια αλλά αυτά δεν έχουν επιλέξει ακόμα το φύλο τους.

Ένας άνθρωπος στην ηλικία των 16 ετών θέλει να ζήσει και βιώσει εμπειρίες. Το σώμα του από βιολογική άποψη θέλει να βρίσκεται σε κίνηση να απολαύσει τους χυμούς της ζωής, να έρθει σε επαφή με τη φύση. Αντί για αυτό τον καθηλώνουν 10 ώρες σε θρανία και έδρανα, τις υπόλοιπες ώρες στο γραφείο και το κρεβάτι, με μόνη διέξοδο την περιφορά στα όρια των διασκεδαστηρίων. Η σχολική σφαίρα (σχολείο, φροντιστήριο, διάβασμα…) μαθαίνει στο μαθητή να επιβιώνει, κάνοντας τον να ξεχνά πως ζει. «Η ζωή μας είναι χάλια, θέλουμε να τελειώσει το σχολείο να περάσουμε φοιτητές». Άλλη μια ψευδαίσθηση για να τα βγάλουν πέρα! Όπως και ο φυλακισμένος που κοιτάζει έξω από το παραθύρι του περιμένοντας κάτι καλύτερο. Όταν όμως με το κλειδί της ονειροπόλησης ανοίξει την πόρτα, θα διαπιστώσει πως η φοιτητική ζωή δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια περίοδος αναμονής με ένα περιτύλιγμα «ξεγνοιασιάς» και αφασίας.

Οι μαθητές ήταν στο πρώτο μέτωπο του κύματος της κοινωνικής έκρηξης του Δεκέμβρη. Στα μονοπάτια που χαράχτηκαν για πρώτη φορά οι αρνήσεις των μαθητών που ζυμώθηκαν από χρόνια καταπίεσης, εγκλεισμού και κατήφειας, συνάντησαν το μίσος και την οργή που καλλιεργούνται από την κοροϊδία και τον εξευτελισμό των αδειών παραμονής και των αιτήσεων ασύλου, των ληγμένων δανείων και των ατελείωτων δόσεων, το αδιέξοδο της απόλυσης, το εξευτελισμό των επιδομάτων, την καταστολή της επιθυμίας, τις νευρώσεις και το άγχος, τις κτηνώδεις σχέσεις, την ασφυξία της καθημερινότητας…

Η ομαλότητα του σχολείου, της εργασίας και του «ελεύθερου χρόνου», της οικογένειας και της κατανάλωσης, σκοτώνει όλες τις επιθυμίες της ελευθερίας. Και οι επιθυμίες αυτές έχουν μαυρίσει και είναι αλλοιωμένες γιατί είναι επιθυμίες φυλακισμένες και υπονομευμένες από μια κανονικότητα παγωμένη σαν το πιο παγωμένο άγριο θηρίο. Είναι αλλοιωμένες γιατί η διάθεση για ζωή, πριν ισοπεδωθεί κάτω από το βάρος των ρόλων και των υποχρεώσεων, μεταμορφώνεται στο αντίθετο της, γίνεται σκιά για να επανεμφανιστεί με τη φιγούρα του πιο άθλιου σκλάβου.

Ξέραμε και από πριν πως χωρίς τη βίαιη ρήξη με τη συνήθεια καμιά αλλαγή δεν είναι δυνατή.
Όμως, όσο κοινότυπο και αν ακούγεται, από την ταχύρρυθμη πρακτική της ελευθερίας του Δεκέμβρη μάθαμε πολλά.

Οφείλουμε να διαπιστώσουμε το εξής:

Οι συγκρούσεις για τον Αλέξη ήταν σφοδρές και συνεχόμενες. Ο Αλέξης ήταν ένα αγόρι που δεν είχε παραβατική συμπεριφορά. Μάλιστα όπως συχνά έχει ειπωθεί «15 χρονών παιδί, τί κακό μπορεί να έκανε;». Η ηλικία του Αλέξη του εξασφάλισε την μη-απόκλιση. Το επίμαχο σημείο ήταν και είναι η απόκλιση. Κάθε φορά αυτό ψάχνουν οι δικηγόροι. Αν η βιασθείσα αποδειχθεί ότι ήταν «ελευθέρων ηθών», καλώς εβιάσθη. Ομοίως αν ο δολοφονηθέντας αποδειχθεί αποκλίνων, καλώς εφονεύθει.

Τι θα συνέβαινε όμως αν οι νέοι θεωρούσαν τον δολοφονημένο ως άτομο με αποκλίνουσα συμπεριφορά; Μήπως τότε οι αντιδράσεις θα ήταν περιορισμένες και θα ακολουθούσαν την νομιμόφρον οδό της πολιτικής τυπολατρίας; Αν φυσικά υπήρχε αντίδραση. Πάντως μέχρι τώρα όταν δολοφονούνται μετανάστες, ρόμα ή σαφώς αποκλίνοντες οι αντιδράσεις είναι ελάχιστες έως ανύπαρκτες. Ας ελπίσουμε πως η αντίδραση των μαθητών δεν ήταν αποτέλεσμα μιας επιλεκτικής αντιμετώπισης των εκάστοτε δολοφονημένων, αλλά ότι ο δολοφονημένος πρόκειται περί εφήβου και ότι οι μαθητές ως έφηβοι επίσης εξεγείρονται.

Μα ξέρανε ότι οι άνθρωποι στο δρόμο είχαν δίκιο. Καταλάβαιναν με το βέλτιστο τρόπο την πραγματική αιτία. Όχι δεν ήταν μόνο η δολοφονία του παιδιού. Δεν είναι μόνο η φτώχεια. Είναι αυτό το απροσδιόριστο κενό που πλανάτε και μετατρέπει από την προσυλλογιστική περίοδο τους ανθρώπους σε ανδρείκελα που μιλούν με λέξεις ξένες. Προσανατολισμένοι προς τον καθοδικό σωλήνα της συσκευής με το οπτικό ορίζοντα εγκλωβισμένο στην οθόνη της τηλεόρασης, με μια θλιβερή στάση υποδούλωσης, συναισθάνονται τις ανάγκες και τις ανησυχίες, όχι τις δικές τους ή των όμοιων τους, άλλα των κυριάρχων.
Βλέπουν, όχι την πραγματικότητα, άλλα διάθλασή της μέσα από διάφορα οπτικά μέσα.
Ακούν, όχι τις φωνές ή τις κραυγές, άλλα τις αναστραμμένες ανακλάσεις τους.
Δεν γεύονται, δεν αγγίζουν, δεν νοιώθουν.
Αυτά έκανε και αδρανούσε η μια μερίδα.

Η άλλη μερίδα, βρήκε το σθένος και βγήκε από τα κλουβιά, μίλησε και έπραξε. Μαζί με τους μαθητές και άλλοι. Οι απόκληροι, οι «τελειωμένοι», οι περιφρονημενοι και οι φτωχοδιάβολοι, οι κακομοίρηδες, οι αποτυχημένοι από επιλογή ή χωρίς επιλογή, οι φοβισμένοι που ποτέ δεν έδειξαν το φόβο τους, αυτοί με το μυαλό που καίει, αυτοί που έχουν τόσα να πουν αλλά ποτέ δεν είχαν πώς να τα πουν, «αυτοί που δεν κάνουν την κοινωνία να λέει: α, αυτός θα πάει μπροστά». Όλοι αυτοί που στη σύγχυση του διαλόγου ποτέ δεν είχαν πειστικά επιχειρήματα και που κανείς ποτέ δεν τους πήρε στα σοβαρά, αν και όλοι καταλάβαιναν πως είχαν δίκιο, αλλά δεν τους σύμφερε να το παραδεχτούν, γιατί αν το κάνανε θα όφειλαν να παραδεχτούν στο εαυτό τους ότι η ζωή τους είναι ένας συνδυασμός από μια γκάμα επιλογών που τους παρέχει το σύστημα, ότι είναι απατεωνίσκοι που κοροϊδεύουν τους πάντες και προσποιούνται ότι πιστεύουν τα παρόμοια ψέματα των θλιβερών τους συνοδοιπόρων.

Οι καφέδες του πρωινού, οι καφέδες του απογεύματος, τα σκορπισμένα βράδια, όλες οι ευτελείς συνήθειες, οι ανούσιες φιλικές συνεστιάσεις, οι ίντριγκες των αθροισμένων μοναξιών, οι μικροπρέπειες ημερήσιας διάταξης, η κριτική του γείτονα, οι καθημερινές εξιδανικεύσεις, τα προσωπικά προτεκτοράτα… Χάθηκαν. Σαν να ήταν ένα κακόγουστο κωμικό θεατρικό σε συνέχειες, που ίσως αν το δεις στον ύπνο θα σε ξυπνήσει κάθιδρο και μες τον τρόμο.

Οι στρατηγοί χωρίς στρατό, οι πολιτικές φωτιές με τις ξύλινες γλώσσες, οι αναλύσεις για την ανάλυση οι πρωτοπορίες, οι αόρατοι τιμονιέρηδες, οι σταλινικοί, οι μικροηγέτες που περπατούν καμαρωτά, οι ιδεολογίες και τα «θα σου πω εγώ τι πρέπει να γίνει»… Εξαερώθηκαν. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Η Ιστορία τους έκλεισε την πόρτα κατάμουτρα. [ Αν και αυτοί, παμπόνηροι όπως είναι, θα βρουν τρόπο να την παραβιάσουν για να επανατοποθετηθούν…]

Στο κέντρο του περιφραγμένου με σύνορα γεωγραφικό χώρου που επιβιώνουμε, ξέσπασε μια άγρια κοινωνική έκρηξη. Ταυτόχρονα και ανεξάρτητα ξέσπασαν επιθέσεις και μάχες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη αυτού του χώρου. [ Εκείνο το σαββατόβραδο, όταν με τους ισότιμους συνοδοιπόρους κατεβαίναμε για επίθεση, κάποιοι από εμάς συνάντησαν μερικά 15χρονα να κοιτάνε με ενοχικό βλέμμα και να μας γνέφουν «μα καλά, τι είναι αυτά που κάνετε;». Γνώριμα πρόσωπα-προφανώς ήταν ο εαυτός μας πριν πολλά χρονιά. Φυσικά τα αγνοήσαμε, δεν είχαμε χρόνο. Εξάλλου μικρά παιδιά είναι, κάποια στιγμή θα καταλάβουν. Το μέλλον προμηνύεται πιο μαύρο από ποτέ. Η σημερινή εκμετάλλευση και καταπίεση θα ωχριά μπροστά στην εκμετάλλευση και καταπίεση του μέλλοντος.]

Η επιστροφή στην κανονικότητα της ομαλότητάς ή στην ομαλότητα της κανονικότητας, δεν ήταν απαραίτητα αναμενόμενη. Όμως κατέφτασε και επιβλήθηκε στην λογική της πλειοψηφίας.

Ωστόσο, οι θαυμαστές «αισχρές μειοψηφίες» δεν σιωπούν.
Το διακύβευμα είναι απλό: ονομάζεται ζωή.
Συνεπώς, η επίθεση στην ειρήνη των κυριάρχων και σε όσους την υποστηρίζουν συνεχίζεται.