Category: ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΣ / ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΜΟΣ

 

από το περιοδικό sarajevo | τ.58

 

Αν το έλεγε κανείς πριν 20, 15, 10 ή 5 χρόνια, θα τον πέρναγαν για τρελό. Αλλά συμβαίνει. Συμβαίνει αυτό που το 99,9% του ντόπιου πληθυσμού θεωρούσε αδιανόητο για τον εαυτό του: απελπισμένοι ελληνάρες μεταναστεύουν “παράνομα”· και γεύονται (θα γευτούν ακόμα περισσότερο…) τα σκατά με τα οποία τάισαν και ταΐζουν εκατοντάδες χιλιάδες άντρες και γυναίκες εδώ και 20 χρόνια. Αντιγράφουμε:

 

Μόνο τις τελευταίες 15 ημέρες περίπου 1.000 Ελληνες έφτασαν με τουριστικές βίζες στην Αυστραλία, αναζητώντας εργασία, στέγη και μια καλύτερη ζωή, ενώ από τον Ιούνιο ο αριθμός των ελλήνων μεταναστών που έφτασε στη μακρινή χώρα αγγίζει τους 3.000. Διαμένοντας σε ξενώνες και με τους Αυστραλούς να τους αντιμετωπίζουν σαν λαθρομετανάστες, καθώς δεν έχουν άδεια εργασίας, παλεύουν τώρα να βρουν μια δουλειά ώστε να παραμείνουν στη χώρα. “Είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει. Αισθάνομαι θλίψη. Καθημερινά έρχονται εκατοντάδες έλληνες και οι περισσότεροι είναι σε απελπισία”, δηλώνει … ο πρόεδρος της ελληνικής κοινότητας Μελβούρνης κ. Βασίλης Παπαστεργιάδης και συνεχίζει: “Αλλοι έρχονται διερευνητικά και άλλοι εντελώς απροετοίμαστα, για να εγκατασταθούν και να αποκτήσουν μια νέα ζωή. Αυτή τη στιγμή κοιτάμε να βρούμε χώρους διαμονής ώστε να μπορούν έστω και να προσωρινά να μείνουν κάπου”, καταλήγει ο κ. Παπαστεργιάδης.

 

Ο κ. Κώστας Μάρκου είναι ο γραμματέας της ελληνικής κοινότητας Μελβούρνης. Ο ίδιος τονίζει πως “υπάρχει ένα κλίμα πανικού και μια απογοήτευση. Ερχονται πολλοί και δεν ξέρουν πού να μείνουν. Είναι σε απόγνωση και δεν κάνουν καλή προεργασία”. Μάλιστα δεν είναι λίγοι εκείνοι που μέχρι να βρουν στέγη μένουν για μερικές ημέρες στα γραφεία της Κοινότητας. “Όσοι μεταναστεύουν θεωρούν πως ερχόμενοι στην Αυστραλία θα βρουν αμέσως δουλειά. Κάνουν λάθος. Η εύρεση εργασίας είναι μια χρονοβόρα διαδικασία και χρειάζεται πολύ ψάξιμο και τρέξιμο”, αναφέρει ο κ. Μάρκου και συστήνει στους ενδιαφερόμενους να έχουν οπωσδήποτε κάνει μια έρευνα αγοράς προτού ταξιδέψουν μέχρι την Αυστραλία…

 

Που είναι λοιπόν εκείνο το αγέρωχο, σκληρό ύφος του αναπτυγμένου επιβήτορα του κόσμου, που είχαν αυτοί και όλοι οι παρόμοιοί τους στα μέρη μας; Που είναι οι βεβαιότητες ότι οι μετανάστες, πρώτα απ’ τα βαλκάνια και την ανατολική ευρώπη, κι ύστερα απ’ την ασία και την αφρική, είναι “τρίτης διαλογής” άνθρωποι; Που είναι εκείνα τα γεμάτα από αδιαφορία και ρατσιστική αηδία βλέμματα; Χωράνε άραγε στις βαλίτσες;

 

Κι έχουν, ωστόσο, κάτι λίγα πλεονεκτήματα: ταξιδεύουν κυριλέ, σαν τουρίστες, κι όχι στοιβαγμένοι σε βάρκες. Δεν έχουν να περάσουν ναρκοπέδια, ούτε φράχτες. Φτάνουν γρήγορα στον (νομίζουν) “παράδεισο” κι όχι μετά από 4, 5 ή 10 χρόνια βίας, συλλήψεων, φυλακίσεων, “διοικητικών απελάσεων”. Κι ωστόσο δεν έχουν να ελπίζουν σε πολύ περισσότερα. Είναι γνωστός ο φασισμός / ρατσισμός των λευκών αυστραλών· μεγαλούργησε για πολλές γενιές σε βάρος των ιθαγενών, των δικών τους “μαύρων”.

 

Τι θα λένε, λοιπόν, οι αυστραλοί “πιασμένοι” στους δρόμους, στις δουλειές, στα λεωφορεία όταν βλέπουν έλληνες μετανάστες τελευταίας φουρνιάς; Θα λένε εμείς δεν είμαστε ρατσιστές – αυτοί είναι βρωμιάρηδες… Θα λένε έλληνες… βουλιάξανε τη χώρα τους και τώρα ήρθαν να καταστρέψουν κι εμάς… Θα λένε έλληνες… κοπρίτες… Θα λένε να τους προσέχετε αυτούς τους έλληνες: τους δίνεις το χέρι και μετά πρέπει να μετρήσεις τα δάκτυλά σου, αν τα έχεις όλα… Θα λένε δουλεύουν για όσο νάναι και μας παίρνουν τις δουλειές… Αυτά θα λένε. Αυτά λένε οι φασίστες παντού στον αναπτυγμένο καπιταλιστικά κόσμο· και δεν έχει καμία σημασία εναντίον ποιών τα λένε. Είναι πάντα οι “ξένοι”.

 

 

Όταν φούσκωνε η σκατοπλημμύρα του φασισμού / ρατσισμού στα μέρη μας, στις αρχές των ‘90s, κάποιοι – ανάμεσά τους κι εμείς – προσπάθησαν να αντιστρέψουν την κατάσταση θυμίζοντας (μέσω διάφορων μορφών προπαγάνδας) ότι δεκάδες χιλιάδες ντόπιων είχαν υπάρξει μετανάστες εργάτες στην ευρώπη, στην αυστραλία, στη βόρεια αμερική, για το μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα. Οι βλακείες που εισπράταμε σαν “απαντήσεις” ήταν απύθμενες. Ναι… αλλά εμείς δεν πήγαμε παράνομα (λες και η “νομιμότητα” ή η “παρανομία” βαρύνει τον μετανάστη κι όχι το κράτος και τ’ αφεντικά που τον εκμεταλλεύονται). Ναι… αλλά εμείς δεν βρωμάγαμε… Ναι… αλλά εμείς είμασταν ήσυχοι και δεν δεν δημιουργούσαμε προβλήματα… Διαπιστώσαμε τότε (όχι χωρίς φρίκη) πόσο βαθειά είναι η απανθρωπιά εκείνου που βρίσκει την ευκαιρία να πατήσει πάνω σε κάποιον άλλον, η απανθρωπιά ακόμα και της πιο μικρής εξουσίας· πόσο εύκολο και ευχάριστο είναι το κέρδος του να εκμεταλλεύσαι έναν εργάτη γης, μια καθαρίστρια, ή μια γκαρσόνα στο κωλόμπαρο, επειδή το κράτος και η νομοθεσία σου τους σημαδεύουν στο κεφάλι μ’ ένα πιστόλι· και πόσο εύκολα ξεχνάει ο χθεσινός μετανάστης και σημερινός “άρχοντας στον τόπο του” ότι και “βρωμιάρης” υπήρξε, και “εγκληματίας”, και “παράνομος”, όχι επειδή έτσι ήταν πράγματι, αλλά επειδή έτσι τον έβλεπαν οι ντόπιοι – οι κατά περίπτωση δυνατοί που φτιάχνουν τις πιο έγκυρες “αλήθειες”.

 

Πέρασε ο καιρός. Οι ντόπιοι ξύπναγαν και κοίμιζαν τον ρατσισμό και την απανθρωπιά τους ανάλογα με το πως βόλευε τα αγαμημένα τους μήντια ή τις δικές τους μικροανάγκες επιβεβαίωσης. Αλλά ο καπιταλισμός δεν κάνει διακρίσεις! Η μηχανή που υποτιμάει και συντρίβει τις ζωές δεν δουλεύει μόνο στο αφγανιστάν, στο πακιστάν, στη σομαλία ή στη σενεγάλη… Δουλεύει παντού όταν δεν συναντάει εμπόδια της προκοπής.

Κι έτσι ήρθε η σειρά των πανέξυπνων, πανέμορφων, καλλιεργημένων, ικανών ελλήνων να ρίχνουν βιαστικά δυο αλλαξιές ρούχα σε μια βαλίτσα, και να ψάχνουν ξανά την “τύχη” τους μακριά. “Νόμιμα” ή “παράνομα”, “λαθραίοι” ή “με χαρτιά” θα ζήσουν στο πετσί τους (κατά ένα μέρος σίγουρα) εκείνα που είπαν, εκείνα που σκέφτηκαν, εκείνα που έκαναν στους Άλλους τα χρόνια της ευδαιμονίας. Ήδη αυτό συμβαίνει ακόμα και σ’ εκείνους / εκείνες που δεν είναι προλετάριοι αλλά φοιτητές ή καλοπληρωμένοι μισθωτοί στην ευρώπη: αααχααά…. έλληνας είπες ε; Να οι υποτιμητικές γκριμάτσες, να τα στραβά κοιτάγματα… Θα ψάχνουν εκεί, στην “ξενητειά”, ανθρώπους με γνώση και κατανόηση, και δεν θα βρίσκουν – εκτός από τίποτα αναρχικούς.

 

Όμως είμαστε σίγουροι πως ούτε όσοι / όσες βρεθούν σε τέτοια δύσκολη θέση και κατάσταση (ούτε οι συγγενείς και οι φίλοι τους) θα καταλάβουν! Δεν θα καταλάβουν τι έκαναν (και τι δεν έκαναν) οι ίδιοι ενάντια στους “αλβανούς”, στους “βούλγαρους”, στις “ουκρανές”, τις “ρωσίδες”, τις “φιλιππινέζες”, τους “αφγανούς”, τους “πακιστανούς” και τους “μαύρους”. Δεν θα καταλάβουν γιατί αυτές τις ωραίες εποχές θα αναπολούν!… Τις εποχές που ήταν από πάνω.

 

Έτσι θα γίνει. Εν τω μεταξύ δεν ακούμε καθόλου εκείνα τα θηρία αριστεροσύνης, επαναστατικότητας (και αριστερού ρατσισμού) που για καιρό, με κορύφωση μάλιστα τον καιρό της απεργίας πείνας των 300 μεταναστών απ’ την βόρεια αφρική, έριχναν τους κεραυνούς τους στους μετανάστες, κατηγορώντας τους για λιποψυχία, δειλία, φιλοτομαρισμό, κι όλα τα υπόλοιπα, που “κάνουν τουρισμό μολύνοντας τα ήθη και τα έθιμα της ελλάδας”, “εγκαταλείποντας την πατρίδα τους”, αντί “να μείνουν εκεί να πολεμήσουν τον ιμπεριαλισμό”… Που είναι αυτοί οι ατζέντηδες του μικροαστισμού; Γιατί δεν πάνε να κάνουν αλυσίδες με τα (συχαμένα) κορμιά τους στα αεροδρόμια, να εμποδίσουν αυτούς που φεύγουν τρέχοντας για να βρουν δουλειά αλλού; Γιατί δεν βγάζουν πύρινους λόγους να τους καταγγείλουν για προδότες; Γιατί λούφαξαν; Μήπως έχουν κανά σπίτι στο εξωτερικό, μαζί με τίποτα καταθέσεις, και την έχουν κάνει για ‘κει;

Τα λαμόγια!

 

 

 

Αναδημοσίευση απο "Άνθος του Κακού"

 

Ώστε ο Άιχμαν έκανε το καθήκον του, όπως είπε πολλές φορές στο δικαστήριο· υπάκουε όχι απλώς σε διαταγές αλλά στο νόμο του κράτους, εκτός απ’ το να εκτελεί αυτά που θεωρούσε «καθήκοντα ενός νομοταγούς πολίτη», είχε ενεργήσει και σύμφωνα με διαταγές ανωτέρων του.

 

Το παραπάνω απόσπασμα αναφέρεται στον υπεύθυνο εξόντωσης χιλιάδων εβραίων στη ναζιστική Γερμανία, τον Άιχμαν. Ο Άιχμαν ήταν ένας στυγνός δολοφόνος, ταυτόχρονα ήταν απλά ένας δημόσιος υπάλληλος που συμμετείχε, ως ένα ακόμα γρανάζι, σ’ ένα από τα τελειότερα εγκλήματα όλων των εποχών. Για να στηθεί ένα τέλειο έγκλημα χρειάζεται είτε ο δολοφόνος να είναι ένας ανώνυμος μηχανισμός ή το θύμα να είναι ένα άτομο το οποίο ουσιαστικά δεν υπάρχει. Τα τελειότερα εγκλήματα τα καταστρώνει πάντα ο κρατικός μηχανισμός, διότι ο εγκληματίας είναι γενικά απρόσωπος ενώ ταυτόχρονα έχει χίλια πρόσωπα· ο Άιχμαν είναι πλέον μια ιστορική φιγούρα που συμβολίζει τον σαδισμό μιας εγκληματικής δράσης η οποία προκύπτει μέσα από την αδράνεια της συνείδησης απέναντι στις εντολές θανάτου που έρχονται από μια αόριστη αρχή, την εξουσία. Ο Γιώργος, ο Γιάννης, ο Πέτρος είναι λιμενικοί, σίγουρα δεν ιστορικές φιγούρες αλλά επίσης σίγουρα είναι στυγνοί δολοφόνοι και εγκληματίες, ταυτόχρονα είναι και απλοί δημόσιοι υπάλληλοι. Το βράδυ της Δευτέρας γύρισαν στο σπίτι εξουθενωμένοι να παίξουν με τα παιδιά τους, να φάνε ένα πιάτο ζεστό φαί. Η δολοφονία που διέπραξαν πριν λίγες ώρες δεν είναι δολοφονία, αν και εξ’ αιτίας της δράσης τους σκοτώθηκαν μια ντουζίνα παιδάκια με τις μανάδες τους. Το κράτος και ο μηχανισμός του όχι μόνο δεν θα ζητήσουν εξηγήσεις αλλά θα καλύψουν τα γρανάζια που εκτελούν τις δολοφονικές προσταγές. Ταυτόχρονα τα θύματα δεν υπάρχουν, κι αν δεν στράβωνε τελευταία στιγμή η «δουλειά», το μεροκάματο θα ‘βγαινε καθαρό. Μια λιτή ανακοίνωση περί ναυαγίου όπου δεν διασώθηκε κανείς θα μετέτρεπε τη δολοφονία σε «ανθρωπιστική» τραγωδία, όλα θα ήταν περίφημα. Ποιός θα αμφισβητήσει το ίδιο το κράτος; Οι Γερμανοί κάποτε σαν τέλειωσε ο πόλεμος έμαθαν να λένε: βλέπαμε τον καπνό αλλά δεν μπορούσαμε να υποψιαστούμε τι είναι.

 

Αυτή την ανοησία αναμασούσε κάποιος ολιγόνους. Ήταν καταφανώς ψέμματα· όλοι ήξεραν. Οι πιο έξυπνοι σκαρφίστηκαν το εξής: μα ήταν κρατική πολιτική, τι μπορούσαμε να κάνουμε εμείς; Σήμερα, στην Ελλάδα κάποιοι πανηγυρίζουν για την μαζική δολοφονία, είναι οι φασίστες. Οι περισσότεροι κάνουν πως αγνοούν, είναι οι δεξιοί δημοκράτες. Κάποιοι κατασκευάζουν το άλλοθι των δολοφόνων μιλώντας για μεταναστευτικό πρόβλημα, είναι οι σοσιαλδημοκράτες και οι ρεφορμιστές, όμως όλοι γνωρίζουν. Ακόμη και οι χρυσαυγίτες πιστεύουν την αφήγηση των προσφύγων, απλά επικροτούν την πράξη των δολοφόνων. Όλοι ξέρουν ότι υπάρχουν στρατόπεδα συγκέντρωσης σήμερα στην Ελλάδα, είναι η προίκα της δημοκρατίας στον φυσικό της διάδοχο σε περιόδους «ανωμαλίας», στον φασισμό. Στο ίδιο βιβλίο της Άρεντ απ’ όπου και το αρχικό απόσπασμα, Ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ, καταγράφονται τα τρία στάδια που εμπνεύστηκαν οι ναζί για τη λύση του εβραϊκού προβλήματος. Το πρώτο στάδιο ήταν η απέλαση, το δεύτερο η συγκέντρωση και το τρίτο η θανάτωση. Είναι προφανές ότι επίκληση όχι -ίσως- στο κάδρο του Χίτλερ αλλά στην «διαχείριση ανθρώπινων πόρων» που θεμελίωσε, δεν κάνει μόνο η Χ.Α. αλλά και η κυβέρνηση Σαμαρά. Η σύγκλιση πλέον του ναζισμού με την καπιταλιστική δημοκρατία δεν έγκειται σε κάτι άλλο πέρα από το πρόταγμα του φόνου. Το καινοφανές, βέβαια, που εισήγαγε η ναζιστική Γερμανία δεν ήταν τα μαζικά εγκλήματα κατά ανθρώπων και ο εγκλεισμός τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, αυτά είχαν ήδη υπάρξει με τα γνωστά εγκληματικά αποτελέσματα από τις δημοκρατικές δυνάμεις, με προεξάρχουσα  κυρίως τη Μ. Βρετανία στην Αφρική κατά τη διάρκεια των πολέμων των Μπόερς, όπου κλείστηκε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης το σύνολο του άμαχου πληθυσμού. Τα θύματα αυτά όμως εξαιρούνταν από το σύστημα διευθέτησης προβλημάτων της Ευρώπης, ζούσαν στις αποικίες, όπου όλα είναι δυνατά. Οι ναζί αυτή τη συνθήκη ανέτρεψαν μεταφέροντας το έγκλημα από την περιφέρεια και τις αποικίες στο κέντρο της Ευρώπης. Τον ίδιο ρόλο έχει η Χρυσή Αυγή σε σχέση με την δημοκρατική κυβέρνηση, όσο η τελευταία θα δολοφονεί μαζικά πρόσφυγες και μετανάστες στα σύνορα, οι νεοναζί θα μεταφέρουν τον πόλεμο και τις δολοφονίες στο κέντρο της μητρόπολης, προσπερνώντας τα πρώτα δύο χρονοβόρα στάδια της απέλασης και της συγκέντρωσης. Εάν το παράδειγμα του «ξένιου Δία» δεν ήταν αρκετά πειστικό τα μαχαίρια των ναζί αποτελούν μια πιο άμεση «λύση». Η επανεμφάνιση τους άλλωστε στο Κερατσίνι με την συνοδεία της αστυνομίας για να επιτεθούν στο «Ρεσάλτο», δείχνει ότι το κράτος ποτέ δεν θα παρατήσει το παρακράτος απροστάτευτο στο έλεος των αντιστεκομένων. Η μαζική δολοφονία που διέπραξε το ελληνικό κράτος, η οποία τελέστηκε υπό τις παροτρύνσεις της ελληνικής κυβέρνησης και την συναίνεση των ευρωπαίων εταίρων επιβεβαιώνει εκείνη την «απειλή» βουλευτού της Ν.Δ. προς τους ναζί βουλευτές, ότι «κουμάντο εδώ κάνουμε εμείς». Το σχόλιο αυτό πέρα από την αποδόμηση του σκεπτικού που εξέφραζαν τότε οι ναζί το οποίο εμπερικλείεται στην λαϊκή ρήση «έμαθα και μαστορεύω και γαμώ το μάστορή μου», καταδεικνύει πλέον κάτι πολύ βαθύτερο και πιο ουσιαστικό προς όλους: οι ναζί είναι χρήσιμοι για το ελληνικό κράτος όσο κρατούν τα ελάχιστα προσχήματα, π.χ. να δολοφονούν κυρίως μετανάστες, όμως το κράτος είναι το παν, καθότι συν τοις άλλοις είναι εξαιρετικά πιο αποτελεσματικό. Πόσα χρόνια θα χρειάζονταν οι ναζί για να ξεκοιλιάσουν καμιά ντουζίνα παιδάκια και τις μανάδες τους; Ίσως όχι τόσα πολλά όσο φανταζόμασταν εάν αναλογιστούμε ότι ένα εκφασισμένο τμήμα της κοινωνίας έχει πείσει τον εαυτό του ότι ο καπνός των σύγχρονων Άουσβιτς είναι από καραμελωμένα κουλουράκια, ή ότι «τα μπουρίνια είναι συνηθισμένο φαινόμενο το Γενάρη στο Αιγαίο». Ίσως πολλά περισσότερα χρόνια θα χρειαζόντουσαν, κι ίσως δεν τα κατάφερναν ποτέ εάν αναλογιστούμε ότι οι μαχόμενοι άνθρωποι, οι αντιφασίστες σ’ όλη την Ελλάδα με όλους τους τρόπους φροντίζουν επιμελώς να κόβουν τα χέρια των δολοφόνων από τη ρίζα. Όπως και να ‘χει το ελληνικό κράτος χρειάστηκε κανα δίωρο, μερικούς ναζί καμουφλαρισμένους με στολή δημόσιου υπαλλήλου και μια γρήγορη βάρκα, μπόλικη κοινωνική συναίνεση και μια εντολή σιωπητηρίου στο βόθρο των ΜΜΕ.

 

Μια υποσημείωση, αν και οι οριενταλιστικές προσεγγίσεις δεν είναι χρήσιμες συνήθως, ή ακόμη είναι και αντιδραστικές, εδώ θα κάνουμε μια παρέκβαση. Για την σχέση Ιταλών-Ελλήνων λένε συχνά una faccia una razza, παρόλα αυτά οι Ιταλοί είναι επίσης γνωστοί ως μεγάλοι απατεώνες, προφανώς εκεί έγκειται και η μέρα κροκοδείλου ή αλλιώς η μέρα εθνικού πένθους που κήρυξαν οι εκεί δολοφόνοι για να «τιμήσουν» τους δολοφονημένους της Λαμπεντούζα. Εδώ ο κυνισμός των Βαλκανίων δεν επέτρεψε τέτοια φληναφήματα, -και καλύτερα εδώ που τα λέμε, γιατί η υποκρισία αποπροσανατολίζει- δεν υπάρχει λοιπόν χρόνος για θρήνο στα νότια βαλκάνια, η κυβέρνηση αρχίζει τις απελάσεις των «παρανόμων», κάποιοι πανηγυρίζουν, προφανώς πιστεύουν ότι τώρα πια τα πνιγμένα παιδάκια δεν θα φαν τη δουλειά των δικών τους παιδιών στις νέες θέσεις εργασίας που ανοίγει η κυβέρνηση στις γωνιές των δρόμων και γύρω απ’ τα φανάρια. Κάποιοι άλλοι δε βλέπουν το λόγο να θρηνήσουν, η καθημερινότητά τους δεν τέμνεται με μια μαζική δολοφονία κι ας μαθαίνουν για καθημερινούς ανομολόγητους φόνους μέσα στα μικροαστικά σπιτάκια που καταρρέουν. Και κάποιοι, τέλος με την σοφία του ραγιά δε θρηνούν, περιμένουν καρτερικά τους επόμενους, τους επόμενους νεκρούς, το επόμενο φορτίο που θα παραλάβει ο Γιώργος, ο Γιάννης, ο Πέτρος για να κάνουν την κουραστική δουλειά τους. Κι όταν καταφέρουν θα βυθίσουν το φορτίο δίχως ίχνη, θα ξεφυσήσουν…«το μεροκάματο να βγαίνει».

 

Σε μας μένει να βάλουμε σε τούτο τον κόσμο φωτιά.