Για τον ΟΑΣΕ

Ο κόσμος τους…
«Με 56 κράτη-μέλη από την Ευρώπη, την Κεντρική Ασία και την Αμερική, ο ΟΑΣΕ είναι ο μεγαλύτερος οργανισμός ασφάλειας παγκοσμίως, που προωθεί την ασφάλεια σε μια περιοχή που εκτείνεται από το Βανκούβερ ως το Βλαδιβοστόκ. Δίνει βήμα σε διαδικασίες πολιτικών διαπραγματεύσεων και λήψεως αποφάσεων στους τομείς της έγκαιρης προειδοποίησης, πρόληψης συγκρούσεων, διαχείρισης κρίσεων και μεταπολεμικής ανοικοδόμησης και θέτει σε εφαρμογή την πολιτική βούληση των κρατών μελών μέσα από το δίκτυο δράσεών του». (από την επίσημη ιστοσελίδα του ΟΑΣΕ) Δε χρειάζεται και ιδιαίτερη φαντασία για να αντιληφθεί κανείς τι κρύβεται πίσω από το όνομα «Οργανισμός για την Ασφάλεια και Συνεργασία στην Ευρώπη». Άλλωστε και η περιγραφή που δίνουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους μιλάει από μόνη της: πρόκειται για διακρατικό οργανισμό για την «ασφάλεια», όπως βέβαια την εννοούν τα παγκόσμια αφεντικά. Και αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη από την ασφάλεια του συστήματος της εξουσίας, του χρήματος και της εκμετάλλευσης που οι ίδιοι πρεσβεύουν. Θύματα της ασφάλειάς τους είμαστε όλοι εμείς, οι υπήκοοι των ανεπτυγμένων χωρών αλλά και οι απόκληροι του τρίτου κόσμου. Από την 1/1/2009, η «τιμή» της προεδρίας του «ένδοξου» αυτού οργανισμού ανήκει στην ελλάδα. Στις 27 και 28 Ιουνίου, η Κέρκυρα θα φιλοξενήσει την «άτυπη» σύνοδο του ΟΑΣΕ με τις καθόλου άτυπες αποφάσεις που αυτή θα λάβει: Μετανάστευση
Το φαινόμενο της μετανάστευσης δεν είναι κάτι νέο για τις δυτικές κοινωνίες, παρόλα αυτά η αντιμετώπισή της από τα κράτη ποτέ δεν ήταν τόσο προσβλητική για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και αν κάποτε η μετανάστευση αποτελούσε κοινωνικό ζήτημα, σήμερα είναι καθαρά θέμα του ποινικού και σωφρονιστικού μηχανισμού. Τυπικό παράδειγμα αποτελεί ο πρόσφατος νόμος Μπερλουσκόνι σύμφωνα με τον οποίο τιμωρείται με πολυετή φυλάκιση όποιος παραλείψει να καταδώσει «παράνομο» μετανάστη που θα υποπέσει στην αντίληψή του. Τέτοιου είδους πρακτικές αποτελούν μέρος της κυρίαρχης πολιτικής των αφεντικών για τη μετανάστευση, εκφραστής της οποίας είναι και ο ίδιος ο ΟΑΣΕ. Στα πλαίσια αυτά, δεν αναμένουμε από τον ΟΑΣΕ τίποτε άλλο πέρα από περισσότερο έλεγχο, καταστολή, απελάσεις, περιχαράκωση και στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας, μιας κοινωνίας ανθρωπόφοβης και ρατσιστικής στην οποία θα κυριαρχούν οι ρουφιάνοι και οι καταδότες. Η διαμόρφωση μιας τέτοιας κοινωνίας είναι αυτοσκοπός για τους ισχυρούς. Ο στόχος δεν είναι η «πάταξη» της μετανάστευσης γιατί απλούστατα, ο μετανάστης είναι με πολλούς τρόπους χρήσιμος στο καθεστώς: «χρησιμεύει» για τη συμπίεση των μεροκάματων, για την αύξηση της παραγωγικότητας, για τη χρηματοδότηση των ασφαλιστικών συστημάτων, για την άντληση δημοσίων εσόδων, για την πειθάρχηση των ντόπιων εργατών, για την ένταση της καταστολής και της επιτήρησης, την προσβολή θεμελιωδών δικαιωμάτων και γενικότερα για τη δημιουργία μιας κοινωνίας αστυνομοκρατίας. Τέλος, ως αποδιοπομπαίος τράγος για την αυξημένη ανεργία, το έγκλημα και κάθε φαινόμενο κοινωνικής παθογένειας που έχει τα πραγματικά του αίτια στο κυρίαρχο οικονομικό σύστημα. Αυτό που πραγματικά επιδιώκεται είναι η «ρύθμιση» της ροής των μεταναστών. Και αυτό διότι αυτό που πραγματικά οι ισχυροί φοβούνται είναι οι κοινωνικοί τριγμοί που συνοδεύουν τη γενικευμένη παρουσία μεταναστών και που μπορούν να βλάψουν την εξουσία τους.
«Τρομοκρατία» Ο μόνιμος «μπαμπούλας» του δυτικού κόσμου την τελευταία δεκαετία, είναι ταυτόχρονα ένα από τα ζητήματα που δεν αφορούν καθόλου τις ζωές μας. Είναι πολύ χαρακτηριστική η προσπάθεια που καταβάλλουν τα αφεντικά του δυτικού κόσμου να παρουσιάσουν το ζήτημα της τρομοκρατίας ως κάτι που αφορά όλους μας, κάτι που απειλεί τη ζωή και την ασφάλεια του καθενός από εμάς και που αποτελεί κίνδυνο για το δυτικό «πολιτισμό» και τον τρόπο ζωής μας. Στην πραγματικότητα το μόνο που απειλείται από τον «αδίστακτο τρομοκράτη» είναι το αίσθημα της παντοδυναμίας της εξουσίας τους, αυτό που μας κάνει να πιστεύουμε ότι το κράτος είναι πανίσχυρο και ελέγχει τα πάντα. Αυτή η εικόνα του ισχυρού κράτους τσαλακώνεται με κάθε «τρομοκρατικό χτύπημα» και για το λόγο αυτό οι εξουσιαστές θέτουν σε ύψιστη προτεραιότητα την αντιμετώπιση τέτοιων
φαινομένων. Ακόμα και οι ίδιοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι η φιγούρα του φονταμενταλιστή εξτρεμιστή είναι δικό τους δημιούργημα, αποτέλεσμα του κυρίαρχου οικονομικού συστήματος και του δυτικού τρόπου ζωής. Το δυτικοκεντρικό σύστημα παγκόσμιας εξουσίας θέλει τις δυτικές κοινωνίες καταναλωτές των προϊόντων που παράγουν οι σύγχρονοι σκλάβοι του Τρίτου Κόσμου. Αυτή είναι η βάση της ευημερίας των δυτικών καπιταλιστικών οικονομιών, των οποίων ο ΟΑΣΕ είναι πιστός υπηρέτης. Κάτι που γίνεται φανερό όταν ο ΟΑΣΕ αναλαμβάνει την «μεταπολεμική ανοικοδόμηση» των κατεστραμμένων από πολέμους οικονομιών. Στην πραγματικότητα λειτουργεί ως μέσο οικονομικής διείσδυσης και πολιτικού ελέγχου των ηττημένων, επεκτείνοντας τα πλοκάμια των παγκόσμιων οικονομικών συμφερόντων. Ξεπούλημα δημόσιων περιουσιών για χάρη πολυεθνικών εταιριών, χορήγηση δυσβάσταχτων δανείων, εφαρμογή υπαγορευμένων πολιτικών, λεηλασία των φυσικών πόρων, συνθέτουν το σκηνικό μιας ειρήνης που είναι εξίσου ισοπεδωτική με τον πόλεμο που τα ίδια οικονομικά συμφέροντα προκάλεσαν. Πίσω στις χώρες του δυτικού κόσμου, την τελευταία δεκαετία τα κράτη προχώρησαν στη θέσπιση νομοθετημάτων που τιμωρούν ανελέητα όσους έχουν την ατυχία να χαρακτηριστούν τρομοκράτες. Πίσω από τη γενική και αόριστη έννοια της «τρομοκρατίας» μπορεί άνετα να περιληφθεί οποιαδήποτε ενέργεια αμφισβητεί έμπρακτα την κρατική εξουσία. Η έννοια της τρομοκρατίας χρησιμοποιήθηκε ως όχημα για την εκμηδένιση ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων. Κάμερες, παρακολουθήσεις τηλεφωνικών συνομιλιών, τρομονόμοι, ιδιώνυμα αδικήματα χρήσης κουκούλας, επιστροφή στο αδίκημα της περιύβρισης αρχής, μαζικές κατηγορίες και προφυλακίσεις αγωνιστών, συλλήψεις διαδηλωτών στο σωρό, εξοντωτικές ποινές κλπ είναι πλέον στην ημερήσια διάταξη. Απώτερος στόχος των ισχυρών είναι η δημιουργία κοινωνιών της απάθειας, της υποταγής και της αδράνειας, που θα τους επιτρέπει ανενόχλητα να διαχειρίζονται τις ζωές των υπηκόων τους.
και ο δικός μας κόσμος
Η παρούσα σύνοδος του ΟΑΣΕ διεξάγεται κάτω από το «φάντασμα» της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Η συγκυρία αυτή δίνει στους κρατούντες τη δυνατότητα να ενεργήσουν με λυμένα τα χέρια και δίχως να τηρήσουν ούτε τα προσχήματα. Μεταναστευτικό, ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες, νομοθετήματα, όλα προσφέρονται προς «ρύθμιση» με «ιερό σκοπό» την έξοδο από την κρίση. Απέναντι στη δαιμονοποίηση του μετανάστη και στην κοινωνία της ξενοφοβίας, εμείς θεωρούμε τους μετανάστες αδέρφια μας. Απέναντι στην κοινωνία της καταστολής και της μπατσοκρατίας, των τρομονόμων και της ρουφιανιάς που αυτοί μας ετοιμάζουν, εμείς προτάσσουμε την κοινωνία της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης, της αντιιεραρχίας, της αυτοδιαχείρισης. Απέναντι στην κυριαρχία του χρήματος, της ιδιοκτησίας και του παραλογισμού της μισθωτής σκλαβιάς, εμείς αντιπαραθέτουμε τον αντιεμπορευματικό χαρακτήρα των ανθρώπινων σχέσεων, τη φαντασία, τη δημιουργικότητα και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Πρωτοβουλία αναρχικών/αντιεξουσιαστών ενάντια στη σύνοδο του ΟΑΣΕ

Η επέκταση της σφαίρας της εργασίας.

 
 
Η σφαίρα της εργασίας έχει επεκταθεί και προς τα έξω αλλά και προς τα μέσα.
Προς τα έξω γιατί έχει μεταμορφώσει τα τοπία των πόλεων σε χώρους που ορίζονται πλήρως από τις τιμές της λεγόμενης ελεύθερης αγοράς. Τα πάντα είναι εν δυνάμει προϊόντα.
Προς τα μέσα γιατί η ηθική της εργασίας έχει εισβάλει στο πυρήνα της ύπαρξης των ανθρώπων θέλοντας να ανασυνθέσει την ίδια τους τη δομή.
Στο βιομηχανικό μοντέλο, ο εργάτης θεωρούνταν επέκταση της μηχανής. Η νοημοσύνη βρισκόταν στην διαδικασία, αλλά ο ίδιος ο εργαζόμενος ήταν ανειδίκευτος, απαιτούνταν απ’ αυτόν να αποτελεί ένα “χαζό εξάρτημα”, που ακολουθεί οδηγίες. Ο εργαζόμενος έπρεπε να πουλάει την εργασία του προκειμένου να επιβιώσει, και το νόημα μπορούσε να βρεθεί στην καθαυτή δραστηριότητα της εργασίας, σαν ένα μέσο για την «επιβίωση της οικογένειας», σαν ένα τρόπο «κοινωνικής ενσωμάτωσης», σαν ένα τρόπο απόκτησης «ταυτότητας μέσω του κοινωνικού ρόλου». Αλλά η εξεύρεση νοήματος στο περιεχόμενο της εργασίας καθεαυτής αποτελούσε την εξαίρεση. Θα ήταν μια πράξη χωρίς λογική…
Στη σημερινή μετά-βιομηχανική εποχή σημειώνονται σημαντικές αλλαγές και αντιστροφές. Σήμερα ο εργαζόμενος θεωρείται δεδομένο ότι πρέπει να επικοινωνεί και να συνεργάζεται, να έχει «προσωπικότητα», να έχει την δυνατότητα να επιλύει προβλήματα. Απαιτείται, όχι μόνο να χρησιμοποιεί τη νοημοσύνη του, αλλά και να αφιερώνει το σύνολο της υποκειμενικότητάς του, δηλαδή τα θετικά στοιχεία της προσωπικότητάς του, του χαρακτήρα του, τις κλίσεις και τις δεξιότητες του. Οπωσδήποτε κάτι τέτοιο θεωρητικά αυξάνει την πιθανότητα να βρεθεί νόημα και εκπλήρωση μέσω της εργασίας, αλλά κάτι τέτοιο θα υποδείκνυε μια πολύ ρόδινη εικόνα που απέχει κατά πολύ από τον εφιάλτη της εργασιακή συνθήκης. Στο εσωτερικό π.χ. μιας εταιρείας το κάλεσμα για εκπλήρωση συχνά αντιφάσκει με την κενότητα των στόχων της ίδιας της εταιρείας, ειδικά όταν η αποδοτικότητα, ο βραχυπρόθεσμος σχεδιασμός και η μοναδική προσήλωση στην κερδοφορία, καταλαμβάνουν τις κεντρικές προτεραιότητες. Οι διαδικασίες που χαρακτηρίζουν τις «ομάδες εργασίας» βρίσκονται σε ένταση με τις ιεραρχικές, φεουδαρχικού τύπου φύσης του μάνατζμεντ που βασίζεται σε μοντέλα αντικειμενικών στόχων (δηλαδή στόχοι του τύπου «πρέπει να επιτευχτεί αυτό!»). Η ψυχολογική πίεση και τα επίπεδα άγχους είναι πολύ υψηλά, καθώς ο εργαζόμενος (που είναι κακοπληρωμένος, με απλήρωτες υπερορίες και μηδέν εργασιακά δικαιώματα) έχει τώρα την πλήρη ευθύνη και εξαιρετικά υψηλούς στόχους. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι αντί να εκμεταλλεύεται το σώμα του εργαζόμενου, όπως συνέβαινε στον βιομηχανικό καπιταλισμό, τώρα εκμεταλλεύεται την ψυχή και το πνεύμα του και τα νοσήματα που συνδέονται με το άγχος έχουν αντικαταστήσει τα βιομηχανικά ατυχήματα. Αλλά δεν τελειώνει εκεί: το μοντέλο της παραγωγικότητας και ο τρόπος σκέψης της αποτελεσματικότητας έχει φύγει από το εργοστάσιο για να επεκταθεί και σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της κοινωνίας. Δεν είναι ασυνήθιστο κάποιος να διαχειρίζεται τη ζωή του σύμφωνα με το ίδιο μοντέλο.
Οι ανθρώπινες σχέσεις, οι δημιουργικές δραστηριότητες ακόμα και οι πιο εσωτερικές επιθυμίες έχουν εμπορευματοποιηθεί. Τις περισσότερες φορές η κοινωνική θέση υποδηλώνεται με ορισμένες καταναλωτικές συνήθειες και αγορασμένα σύμβολα κοινωνικής τοποθέτησης (πχ ακριβό κινητό). Καθώς η πίεση στο εσωτερικό των χώρων εργασίας εντείνεται με το νεοφιλελεύθερο μοντέλο του υπέρανταγωνισμού, η μάθηση, η εκπαίδευση, η εξειδίκευση και άλλες απαραίτητες δραστηριότητες και δεξιότητες – προκειμένου να παραμείνει κανείς αποτελεσματικός στην δουλειά- έχουν εξαχθεί στον προσωπικό χρόνο.
Έτσι, η ηθική της εργασίας έχει επεκταθεί και υπάρχει μια εξελισσόμενη «Παρασκευοποίηση της κυριακής». Ο όρος «Παρασκευοποίηση της κυριακής» δηλώνει την συνεχόμενη ροή της εργασιακής συνθήκης η οποία δεν αποκόπτεται από την έλευση/παρουσία του σαββάτου ή της κυριακής. (Φυσικά και το μεγαλύτερο ποσοστό αργαζόμενων δουλεύει και σάββατο.) Με άλλα λόγια, οι αξίες και πρακτικές της εργασιακής σφαίρας, της σφαίρας της εργάσιμης εβδομάδας συμπεριλαμβανομένης της παρασκευής ή του σαββάτου, οριζόμενες από την αποδοτικότητα και την ανταγωνιστικότητα, έχουν κυριαρχήσει στην ιδιωτική σφαίρα, τη σφαίρα του τέλους της εβδομάδας, την κυριακή, που υποτίθεται ότι βρίσκεται έξω απ’ αυτή τη λογική.
 
Γίνεται αντιληπτό πως το ζήτημα δεν είναι να προστατευθεί η κυριακή μας, αλλά να περιφρουρηθεί η ίδια μας η ύπαρξη από την εσωτερική και εξωτερική επέκταση της σφαίρας της εργασίας.

ΕΙΚΟΝΕΣ ΣΤΟ ΠΑΤΟ ΤΟΥ ΒΑΡΕΛΙΟΥ

 

Το πρόβλημα με την ηθική της εργασίας είναι πως αναπαράγεται όχι μόνο από τα αφεντικά αλλά και από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Είναι μάλλον κάτι που έχει ποτίσει βαθιά την ύπαρξη των ατόμων που κινούνται στο κέντρο ή στη περιφέρεια του κοινωνικού ιστού του συγχρονου κόσμου..

Γιατί μόνον έτσι δικαιολογείται η εξουσιαστική στάση ενός παλιού εργαζομένου σε έναν νεοπροσληφθέντα συνάδελφού του. Μόνον έτσι εξηγείται ότι οι δυναμικές απεργίες έχουν τοποθετηθεί στις βιτρίνες του μουσειακού οπλοστασίου των εργατών.

Τελικά, τι ακριβώς κάνει η εργατική τάξη;

Ο κατά πολλούς και κομματικούς, φορέας της επανάστασής;

Το πάλαι ποτέ επαναστατικό υποκείμενο;

Προφανώς κάνει αυτό που κάνει και το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας: κάθεται στα αυγά της. Ή, όταν δεν κάθεται στα αυγά της, αναζητεί τρόπους να ανέβει με κάθε κόστος στις υψηλότερές θέσεις της κοινωνικής ιεραρχίας. Γιατί νομίζει πως αυτό είναι το καλύτερο που μπορεί να της συμβεί.

Μια πολεμική βέβαια κατά της κοινωνίας συνολικά, θα ήταν παραπλανητική και άστοχή, μιας και υπάρχει ένα κομμάτι της οποίας, έχει συνείδηση της κοινωνικής πραγματικότητάς. Και μέσα σε αυτό το κομμάτι υπάρχουν οργανωμένες κινήσεις ανθρώπων που επιτειθονται με τα μέσα που επιλέγουν σε αυτά που αυτές  νοηματοδοτούν ότι δημιουργούν τα προβλήματα σε αυτό το κόσμο. Αυτό δε σημαίνει όμως πως η κοινωνία συνολικά δεν προάγει και αναπαραγάγει με υπέρμετρη αφέλεια όλες αυτές τις δομές που επιβάλλουν τα συμφέροντα των από πάνω…

Το πρόβλημα είναι συνολικό. και έγκειται στο γεγονός ότι η κοινωνία πέρα από τάξεις είναι χωρισμένη και σε μικρά ατομικά κομμάτια. Και τα μικρά αυτά κομμάτια είναι έγκλειστα σε μικρά κελιά ιδιώτευσης. Ο κάθε άνθρωπος μένει μόνος του να συμμετάσχει στην καθημερινή εμπειρία της φθοράς της βιωμένης ζωής.

Γιατί πολύ απλά φοβάται… Φοβάται το αφεντικό του, φοβάται τους μπάτσους, τους τρομοκράτες, τους αλβανούς, τους ισλαμιστές, τον τύπο από την δουλειά που θα του πει να κατέβει σε απεργία. Φοβάται τον εκάστοτε κατασκευασμένο εχθρό. Επίσης φοβάται το τι θα πει ο κόσμος.

Έτσι ο ίδιος λεηλατεί το κομμάτι της ζωής του που δεν έχουν προλάβει άλλοι να το λεηλατήσουν

Ο καθένας μόνος του λοιπόν και η κοινωνία κατατεμαχισμένη σε ολοένα και περισσότερες διαχωρισμένες σφαίρες.

Επικοινωνία;

Φυσικά και υπάρχει. Μόνο που η επικοινωνία και οι σύγχρονες κοινωνικές σχέσεις είναι διαμεσολαβημένες από εικόνες. Και όχι μόνο: ολόκληρη η κοινωνική δραστηριότητα πλαισιώνεται και αιχμαλωτίζεται από εικόνες.

Εικόνα όμως δεν είναι μόνο αυτή της τηλεόρασης, που ούτως ή άλλως παρουσιάζει τον κόσμο όπως τον θέλουν. Εικόνες είναι οι ρόλοι και τα στερεότυπα και όλες οι συμπεριφορές που προκύπτουν.

Σχολείο-(σπουδές)-δουλειά-οικογένεια είναι η πιο ομαλή πορεία. Οτιδήποτε άλλο είναι εκτροχιασμός. Μέσα από αυτή τη διαδικασία – η οποία είναι αιτία και αποτέλεσμα- οι εικόνες καταλήγουν να αποκτήσουν πραγματική υπόσταση και να αποτελέσουν το κύριο λόγο μιας επιβαλλόμενης συμπεριφοράς.

Η εικόνα του ευτυχισμένης οικογένειας που απολαμβάνει χωρίς γκρίνιές την βόλτα με το καινούριο αυτοκίνητο, είναι χιλιάδες φορές πιο βάναυση από το χτύπημα του γκλόπ του μπάτσου.

Η εικόνα του ανέμελου όμορφου νέου που απολαμβάνει τις νέες τεχνολογίες του κινητού του παρέα με την εξίσου όμορφη και ανέμελη φιλενάδα του είναι αυτή που ξεσκίζει τις ψυχές των αληθινών νέων και τους οδηγεί συλλήβδην σε κάθε λογής συμβάσεις και ψευδοεπιλογές.

Η εικόνα του τρέχω-και-δε-φτάνω μοντέρνου καριερίστα που ασχολείται επιτυχώς με την ανοικοδόμηση του μελλοντικού προσωπικού και οικογενειακού του παραδείσου είναι αυτό που τρελαίνει το 15% του ενήλικου πληθυσμού με κρίσεις άγχους και πανικό.

Η εικόνα είναι το νέο όπλο επιβολής. Ο μοντέρνος τρόπος διαχείρισης των κοινωνικών εντάσεων. Το νέο μέσο καταστολής των ανυπότακτων. Είναι αυτό που καλλιεργεί το έδαφος για να ριζώσει πιο καλά η ταξική ειρήνη.

Ουσιαστικά όμως, το πρόβλημα δεν είναι ούτε οι εικόνες ούτε η αναπαράσταση τους αυτές καθ αυτές., αλλά η κοινωνία που έχει ανάγκη αυτές τις εικόνες.

Για αυτό και οι εργάτες κάθονται στα αυγά τους. Γιατί έχουν πεισθεί ότι αυτό είναι το καλύτερο που μπορούν να κάνουν για τους εαυτούς τους…

Επιπλέον, όταν δεν κάθονται στα αυγά τους , προσπαθούν από το πάτο του βαρελιού στο οποίο βρίσκονται, να αποκτήσουν μία καλύτερη θέση στην ιεράρχηση του πάτου. Γιατί όπως φαίνεται και ο πάτος του βαρελιού έχει αποκτήσει διαστρωμάτωση.

Έτσι , λοιπόν, οι εικόνες κοροϊδεύουν, παραπλανούν, χειραγωγούν, διαφθείρουν. Και οι εκμεταλλευόμενοι και καταπιεζόμενοι δεν μπορούν ούτε να εκφραστούν, ούτε να δράσουν. Πάντως εάν αποκτούσαν πραγματικά τη θέληση και τη δυνατότητα, τότε το καπιταλιστικό σύστημα θα εξαφανιζόταν αμέσως, όπως ένας κακός εφιάλτης.

Το ερώτημα όμως παραμένει: Τώρα τι κάνουμε;

Η απάντηση σίγουρα δεν μπορεί να δοθεί από καμία ιδεολογία. Γιατί οι ιδεολογίες και οι έτοιμες λύσεις το μόνο που έχουν προσφέρει μέχρι σήμερα είναι σκοπιμότητες και τζάμπα αίμα.

Ωστόσο η Ιστορία και η κατανόηση της έχει πολλά να προτείνει. Και η εμπειρία από την κατάκτηση της καθημερινής μας ζωής ακόμη περισσότερα.

ΕΡΓΑΣΙΑ/ΑΝΕΡΓΙΑ

Η ανεργία δεν είναι ντροπή. Αλλά ούτε και η τεμπελιά…

Αυτό που έχουμε παρατηρήσει στο ΟΑΕΔ και είναι αρκετά έντονο, είναι πως μέσα στο χώρο αυτό οι κοινωνικές συμπεριφορές είναι συγκεκριμένες. Κατ΄ αρχήν πλανιέται μια έντονη νευρικότητά. Επίσης τα άτομα διακατέχονται από μία απροσδιόριστη αντικοινωνικότητα. Και αυτό το λέμε διότι αν στο χώρο αυτό συναντηθούν παλιοί γνώριμοι κατά περίεργο τρόπο τα βλέμματα δε θα διασταυρωθούν  και ο ένας απλά θα αγνοήσει μεθοδικά την ύπαρξη του άλλου. Και αν τελικά δεν μπορεί να αποφευχθεί η συνάντηση οι χαιρετισμοί θα είναι αμήχανοι και οι κουβέντες , αν υπάρξουν, θα είναι φειδωλές.

Γιατί άραγε;

Η απάντηση είναι μία: Ντροπή.

Υπάρχει η ντροπή της ανεργίας.

Ωστόσο για να επέλθει η ντροπή θα πρέπει πρώτα να προηγηθεί κάτι άλλο: Ταπείνωση και υποβιβασμός.

Γιατί ο άνεργος κατηγορείται αλλεπάλληλα πως ο ίδιος φταίει  για την ανεργία του.  Ότι ο ίδιος είναι υπεύθυνος για την κατάσταση του και ότι του συμβεί του αξίζει.

Τελικά είναι άχρηστος και δε προσφέρει τίποτα στον εαυτό του και τους γύρω του. Ντροπή …

Δηλαδή με συνοπτικές  διαδικασίες , συντελείται αυτό που λέμε « ποινικοποίηση της ανεργίας»

Και μαζί με τη ανεργία κατακρίνονται εκείνες οι δραστηριότητες  που την συνοδεύουν και που γεμίζουν τον «ελεύθερο» χρόνο του ανέργου. Όταν δηλαδή ο άνεργος ασχολείται με οτιδήποτε άλλο έκτος από τη  ανεύρεση εργασίας, το σχόλιο του τύπου « αντί να  πας βρεις καμιά δουλειά κάθεσαι και ασχολείσαι με μαλακίες» είναι χαρακτηριστικό στοιχείο της  αντιμετώπισης του από την κυριλέ εργαζόμενη κοινωνία. Άγχος …

Εξάλλου ο ελεύθερος χρόνος του ανέργου (αλλά και του εργαζόμενου) καταχρηστικά ονομάζεται ελεύθερος γιατί είναι ταγμένος να ξεχρεώσει τις επιταγές του εμπορευματικού κόσμου που τα συμφέροντα των αγαπημένων μας αφεντικών έχουν φτιάξει.

Τελικά ο άνεργος ντρεπόμενος για την έλλειψη της μισθωτής του σκλαβιάς δεν έχει καμία διάθεση να επινοήσει, να δημιουργήσει, έστω να ονειρευτεί. Όταν ο χρόνος σταματά να χαρακτηρίζεται με οικονομικούς όρους και νόρμες, θεωρείται χρόνος νεκρός, χρόνος καταπίεση. Μιζέρια…

Δηλαδή η εργασία και η ηθική της καταδυναστεύει και την ελεύθερο χρόνο που προέρχεται  από την ανεργία.

Ο άνεργος είναι ένα μηδενικό, ένα καμένο χαρτί. Και παρόλο που δεν ανήκει στον εαυτό του, συνεχίζει να ανήκει στην εργασία. Αυτό που του ρημάζει τη ζωή, ρίχνοντάς τον στη αλλοτρίωση του εργοστασίου, της οικοδομής, του γραφείου ή οποιοδήποτε άλλου χώρου που του απομυζά την σωματική ή τη πνευματική του ενέργεια , συνεχίζει να τον ροκανίζει εξωτερικά και ο άνεργος, όπως και ο εργαζόμενος, τρομοκρατείται στην ιδέα να δοθεί και να αφιερωθεί ανεπιφύλακτα στην ευχαρίστηση μιας  ξεκούραστης και χωρίς δουλειά περιόδου.

Πάντως εμείς δε θα βγούμε να φωνάξουμε «δουλείες για όλους», ούτε θέλουμε να διεκδικήσουμε έναν υψηλότερο κατώτατο μισθό. Έχει αποδειχθεί πως αυτές οι τακτικές δεν αλλάζουν ούτε κατά ένα χιλιοστό τις ζωές μας και αφήνουν στο απυρόβλητο τις πραγματικές αιτίες  που δημιουργούν την καταπίεση και την εκμετάλλευση. Δεν έχουν καταφέρει να μας πείσουν – και ούτε πρόκειται- ότι είμαστε ένα μικρό γρανάζι στην μηχανή του καπιταλισμό και για αυτό δεν θα διαμαρτυρηθούμε  χαζοδιαδηλώνοντας  για την μείωση της αγοραστικής μας δύναμης.

 

Με ή χωρίς δουλειά, η ανατροπή της μισθωτής αποκτήνωσης και η απελευθέρωση της καθημερινής μας ζωής θα παραμείνει η κύρια ασχολία μας.