Να παλέψουμε για το αυτονόητο: Τον τελευταίο πνεύμονα πράσινου της πόλης μας!

Αναδημοσιευμένο κείμενο από την  «Ανοιχτή Συνέλευση για την προστασία και την αναζωογόνηση του Δημοτικού Πάρκου Αγρινίου». Στις φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο παρουσιάζονται οι δυο χάρτες πριν και μετά την ανάπλαση.

 

parko5

 

SOSτε το Παπαστράτειο Δημοτικό Πάρκο Αγρινίου

 

Να παλέψουμε για το αυτονόητο: Τον τελευταίο πνεύμονα πράσινου της πόλης μας!

 

Την Τρίτη 20 Αυγούστου εργάτες, μηχανικοί του δήμου και μπουλντόζες έβαλαν μπρος την εντολή της Δημοτικής Αρχής για «ανάπλαση» του Δημοτικού Πάρκου Αγρινίου. Πόρτες σφραγίστηκαν με λουκέτα και άρχισε να σπάζεται μέρος από το κράσπεδο. Από την πρώτη μέρα πολίτες εμπόδισαν τις εργασίες σταματώντας τις μπουλντόζες ενώ «άνοιξαν» ξανά τις πόρτες του πάρκου, ώστε η πρόσβαση να είναι δυνατή σε όλους τους πολίτες. Την Δευτέρα 26 Αυγούστου εργολάβος, εργάτες και μηχανικοί εμφανίστηκαν στο πάρκο μαζί με όλη την τοπική αστυνομική δύναμη καθώς και διμοιρίες από Πάτρα. Το έργο, από την μεριά τους, έπρεπε με κάθε μέσο να συνεχιστεί.

 

Η στοχοποίηση του τελευταίου πνεύμονα μιας ήδη τσιμεντοποιημένης πόλης γίνεται εδώ και πολύ καιρό. Πρόκειται στην ουσία για ένα «φιλέτο» μίζας για Δήμο και εργολάβους, που πρέπει άμεσα να απορροφηθεί και το μοναδικό σχέδιο του Δήμου για τον προϋπολογισμό έργου για τις επόμενες εκλογές. Σε αυτούς τους καιρούς φτωχοποίησης της τοπικής κοινωνίας, η λεηλασία του Πάρκου φαντάζει σαν κακόγουστο αστείο εις βάρος των πολιτών και του περιβάλλοντος.

 

Αναμφίβολα, η ανάπλαση του πάρκου θα αποτελέσει ένα περιβαλλοντικό έγκλημα για την πόλη μας. Στο χώρο που τόσο χρόνια εσωκλείεται από την πέτρινη μάντρα, που οι δημοτικές αρχές θέλουν να ρίξουν, έχει δημιουργηθεί εδώ και 80 περίπου χρόνια ένα οικοσύστημα. Αυτό το οικοσύστημα περιλαμβάνει δέντρα ( κάποια από αυτά μεγάλης ηλικίας και ύψους), ποώδη βλάστηση αλλά και πανίδα, όπως τα σκιουράκια που οι επισκέπτες μπορούν να βρουν σε αυτό. Το οικοσύστημα αυτό δημιουργήθηκε μέσα στο χρόνο και έχει πάρει τη σημερινή του μορφή.

 

Οι παρεμβάσεις, που σχεδιάζονται να γίνουν με την ανάπλαση, αποτελούν μια πολύ βίαιη παρέμβαση σε αυτό το οικοσύστημα βάζοντας σε κίνδυνο τη βιωσιμότητά του. Οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις όπως η άνοδος θερμοκρασίας κατά τους καλοκαιρινούς μήνες δε θα περιοριστούν μόνο στη γύρω περιοχή από το πάρκο αλλά θα επηρεάσουν όλη την πόλη αφού το πάρκο αποτελεί πηγή δροσισμού και είναι ο μοναδικός πνεύμονα πρασίνου και οξυγόνου της πόλης.

 

Από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε η «ανάπλαση», οι δημοτικές αρχές επέλεξαν την συσκότιση μη δημοσιεύοντας τα τοπογραφικά και τη μακέτα. Μετά από τόσο καιρό μαθαίνουμε ότι το έργο απαλλάχτηκε περιβαλλοντικής μελέτης ,κάτι που δε ξέρουμε πόσο νόμιμο είναι. Ακόμα οι δημοτικές αρχές εξαφάνισαν από τα τοπογραφικά σχέδια γύρω στα 921 δέντρα ( πάνω από τα μισά που υπάρχουν) με στόχο την παράνομη υλοτομία τους. Ενώ ακόμα μας υπόσχονται 32 στρέμματα γκαζόν που δεν προσφέρει τίποτα στο μικροκλίμα της περιοχής αλλά αντιθέτως χρειάζεται αρκετή ποσότητα νερού.

 

Η οικονομία τη αγοράς θέλει να αποικίσει τα πάντα. Οι δημόσιοι χώροι πρέπει να εμπορευματοποιηθούν για να διατηρηθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου. Η ανάπλαση του Πάρκου δεν αποτελεί εξαίρεση. Είναι φυσική προέκταση τη αντίληψης που θέλει τους δημόσιους χώρους αποστειρωμένους και παραδομένους στις προσταγές της κερδοφορίας. Με την εν λόγω ανάπλαση δεν θα ανοίγει το πάρκο στην πόλη. Αντίθετα το αστικό τοπίο και η τσιμεντοποίηση εισβάλουν στο χώρο του Πάρκου. Τη στιγμή που τα πάντα γύρω μας καταρρέουν, επιχειρείται η καταστροφή ενός χώρου συνάντησης, ξεκούρασης, και αναψυχής για την τοπική κοινωνία της πόλης. Ενός χώρου, που εδώ και έναν αιώνα περίπου, αποτελεί το μεγάλο πνεύμονα της πόλης, που εκτός από περιβαλλοντολογική αξία, έχει και εξαίσια κοινωνική, ιστορική και πολιτισμική βαρύτητα.

 

Όμως το Πάρκο, ως δημόσιος χώρος, είναι και τόπος λήψης αποφάσεων για την τοπική κοινωνία. Όλοι και όλες έχουμε ευθύνη για την εξέλιξη και το μέλλον του, εδώ και τώρα. Εμείς οι κάτοικοι του Αγρινίου είναι η ώρα να θέσουμε τους όρους του αγώνα ενάντια στη λεηλασία του πάρκου. Μέσω τις ανοιχτής συνέλευσης με συλλογικές και ισότιμες διαδικασίες καλούμε όλους τους Αγρινιώτες να κάνουμε πραγματικότητα την ενεργή συμμετοχή στα δημόσια θέματα της πόλης. Σκοπός μας είναι η αναζωογόνηση του Πάρκου και η αποτροπή της λεηλασίας του.

 

Ανοιχτή συνέλευση για την προστασία και την αναζωογόνηση του Δημοτικού πάρκου

 

ΥΓ1: H συνέλευση πραγματοποιείται κάθε απόγευμα στις 7 μμ στο πάνω μέρος του πάρκου (λιμνούλα).

 

ΥΓ2: Στο σχέδιο 1 φαίνεται το πώς είναι ακριβώς το πάρκο σήμερα. Γεμάτο βλάστηση. Στο σχέδιο 2 είναι το τοπογραφικό του δήμου για το πώς θα γίνει το πάρκο μετά την ανάπλαση που «επιχειρείται». Οι χώροι με το πράσινο χρώμα προορίζονται για γκαζόν και τα δέντρα που θα παραμείνουν είναι μόνο οι κύκλοι που βλέπετε στο σχέδιο. Η καταστροφή είναι εμφανής. Τσιμέντο, σίδερα, μάρμαρο, πορσελάνη, χάλυβας και γκαζόν είναι τα υλικά της ανάπλασης. Ούτε το 1/5 των δέντρων δε θα παραμείνει.

 

1

(σχέδιο 1)

2

(σχέδιο 2)

 

Καιρός να εφεύρουμε νέα «χαγιάτια»…

 

 

 

 

«…Αχ! Αυτό το πατόφυλλο!

Πόσο σκύψιμο, πόσο γδάρσιμο απ’ το χώμα!

Κι ύστερα το δεύτερο, το τρίτο, το τέταρτο χέρι. Είχε μια έντονη μυρωδιά το πρωί με τη δροσιά αυτό το πικρό λουλούδι του καπνού, που έφερνε ναυτία σε εμάς τα παιδιά.»

(Απόσπασμα από εργασία μαθητών του Γενικού Λυκείου της Κατούνας Αγρινίου, δημοσιευμένη στο βιβλίο «Καπνός, Πηγή πλούτου και πόνου για την Αιτωλοακαρνανία»)

 

Και αφού μάζευαν τον καπνό από τα καπνοχώραφα, τον έβαζαν στα τσόλια ή τις καλάθες, τον κουβαλούσαν στις πλάτες τους ή με καρότσι και τον άδειαζαν στο χαγιάτι. Τα χαγιάτια, ως ημιυπαίθριοι χώροι με σκέπαστρο,  ήταν οι κύριοι χώροι αρμαθιάσματος του καπνού. Στην μέση, υπήρχε ο σωρός με τα καπνόφυλλα και γύρω-γύρω και καθισμένοι κάτω βρίσκονταν ο κόσμος που τον αρμάθιαζε με τις βελόνες φύλλο-φύλλο. Στη συνέχεια, έπαιρναν τις αρμάθες και μία-μία τις άπλωναν στις λιάστρες. Με απλωμένα πανιά προστάτευαν τις αρμάθες από την βροχή και με τα νάιλον μετέτρεπαν τις λιάστρες σε φούρνους για να ξεραθεί συντομότερα ο καπνός. Μετά από μέρες και νωρίς το πρωί, όπου ο καπνός θα ’ταν μαλακός από την δροσιά και δεν θα τρίβονταν, φτιάχναν τα βαντάκια, τα κρεμούσαν γύρω-γύρω στο σπίτι για να τα φτιάξουν αργότερα δέματα.

 

Όλη η οικογένεια καθόταν από το πρωί έως το βράδυ και αρμάθιαζε. Έρχονταν όμως και άλλοι. Φίλοι, συγγενείς, γείτονες… Έστω και για λίγη ώρα, να αρμαθιάσουν καμία αρμάθα, να παροτρύνουν για κανένα διαλειμματάκι («κατσό»), να μάθουν κανά κουτσομπολιό. Υπήρχε σίγουρα και ένα τρανζίστοράκι που έπαιζε αδιαλείπτως τις τελευταίες 80s ή 90s κυκλοφορίες (φρενογκάζ η μουσική), με διακοπές για χρονογραφήματα, ειδήσεις και αφιερώσεις για «τα παιδία που αρμαθιάζουν». Γύρω απ’ το χαγιάτι, τα μικρά παιδιά έκαναν σχέδια στο πάτωμα με τα κοτσάνια, τα λίγο μεγαλύτερα ψευτοβοηθούσαν. Μερικά άλλα χασομέραγαν ή κυνήγαγαν κότες…

 

Στο χαγιάτι κανένας δεν μπορούσε να κρυφτεί και τίποτα δεν έμενε κρυφό. Ο καθένας έλεγε τα προβλήματα του, εξομολογούταν τα πάθη του, καλαμπούριζε, σχολίαζε, ζητούσε υποστήριξη… Και όλα αυτά με καταβρώμικα χέρια από την κόλλα των καπνόφυλλων, με δάκτυλα γεμάτα κοψίματα απ’ τις βελόνες αρμαθιάσματος, με πατούσες σκληρές από το ξυπόλυτο περπάτημα. Δύσκολη δουλειά η παραγωγή καπνού. Δύσκολη και ανθυγιεινή.

 

Τα χαγιάτια, όμως, έχουν μείνει στην θύμηση ως χώροι συνάντησης και επικοινωνίας για την τοπική κοινωνία του Αγρινίου. Ως κοινοί τόποι επαφής. Τα αγροτόσπιτα μπορεί να είχαν μικρή ή και μεγάλη απόσταση μεταξύ τους, το εσωτερικό τους όμως δεν έμοιαζε με τον σημερινό «ιερό» ιδιωτικό χώρο.

 

 

Σαφώς και τότε ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Και φαγωμάρα υπήρχε και ρουφιανιά και πατριαρχική δομή και φυλετικός καταμερισμός της εργασίας και όλες οι μορφές κοινωνικής παθογένειας που υπάρχουν και σήμερα. Εντούτοις, τότε η κοινωνία είχε περισσότερα κοινά, υπήρχε περισσότερη ζεστασιά, περισσότερο πάθος. Και πολύ περισσότερα λερωμένα χέρια από την χειρονακτική δουλειά. Το τελευταίο είναι και το πιο σημαντικό. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 τα λερωμένα ντόπια χέρια όλο και πιο πολύ λιγόστευαν. Όλο κι περισσότεροι αλβανοί εργάτες δούλευαν στα καπνά, όλο και περισσότεροι ντόπιοι κάθονταν κάτω από τον ίσκιο και επέβλεπαν. Σε λίγα χρόνια, εγγράφτηκε στην μνήμη όλων ότι τελειώσαμε με την βρώμα του καπνού.


Και ενώ κάθε καλοκαίρι το κέντρο το Αγρινίου ήταν σκέτη έρημος (οι δημόσιοι υπάλληλοι έφευγαν για διακοπές, οι αγρότες δούλευαν), σιγά-σιγά τα ουζερί, τα καφενεία και οι καφετέριες άρχισαν να δουλεύουν και κατά την θερινή περίοδο. Λογικό, αφού οι αλβανοί δούλευαν στα χωράφια των ντόπιων. Οι αγρότες, όμως, χαλάρωσαν πολύ. Ξεχάσανε τους αγώνες των αγροτών και των καπνεργατών ενάντια στην εκμετάλλευση που γινόταν εις βάρος τους από τους καπνέμπορους και καπνοβιομηχάνους. Ξέχασαν την εξέγερση των καπνοπαραγωγών Ξηρομέρου και Βάλτου το ’62, τις απεργίες και τον αιματηρό Αύγουστο του ’26. Ξέχασαν και τους νεκρούς τους από αυτές τις μάχες. Στα μέσα της δεκαετίας του 2000, άφησαν να φύγει η παραγωγή από την πόλη, με αντάλλαγμα ένα ποσοστό επιδοτήσεων για κάποια χρόνια. Ξεπούλημα δηλαδή. Όσοι θέλησαν να αντισταθούν σε αυτή την απόφαση, τραμπουκίστηκαν από την πλειοψηφία.

 

Τα χωράφια παρατήθηκαν στην μοίρα τους, οι νέοι έφυγαν για πολυετείς σπουδές και οι δρόμοι του κέντρου παρέμειναν γεμάτοι με κόσμο και το καλοκαίρι. Κυρίως, όμως, τα χέρια έμειναν καθαρά και οι σκληρές πατούσες μαλάκωσαν. Άτυχη συγκυρία! Αυτήν την περίοδο, τελειώνουν οι αγροτικές επιδοτήσεις. Τώρα τα χέρια πρέπει να ξαναλερωθούν. Και όχι απαραίτητα σε αγρινιώτικα χωράφια. Μπορεί και κάπου έξω από τα σύνορα.

 

Όσο για τους αλβανούς εργάτες «που τα κονόμησαν και κάνανε περιουσίες» όπως ξεστομίζουν με τόση χαιρεκακία μερικοί, να πούμε ότι φρόντισαν να έχουν τα μάτια τους ανοιχτά. Υποθέτουμε, πως η κρίση στην Ελλάδα για κάποιους από αυτούς, φαινόταν αναμενόμενη. Σίγουρα, θα ξέρουν κάτι περισσότερο όλοι αυτοί που πέρασαν νύχτα τα σύνορα με τις σφαίρες να σφυρίζουν γύρω τους…

 

Φώτο και σχόλιο για την ΧΑ στην Αιτωλοακαρνανία

 

Οι κότες στο κοτέτσι τους!

 

 

 

(Κάντε κλικ στην φωτογραφία  για μεγέθυνση)

 

 

Οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής θέλουν να πλασάρουν για τους εαυτούς την εικόνα των «αήττητων». Των αήττητων, που αν πας από κοντά τους θα ανήκεις κάπου, θα σε προστατεύσουν, θα σε βοηθήσουν στην ανάγκη. Το ίδιο παραμύθι έχαψαν αρκετοί όταν τους χτυπούσε φιλικά στην πλάτη ο φουσκωτός μπράβος του κλαμπ. «Έχω το τηλέφωνο του τάδε φουσκωτού, τον παίρνω ένα τηλέφωνο και καθαρίζει για την πάρτι μου» ξεστόμιζαν με τόση αφέλεια μερικοί. Σαφώς και ο «φουσκωτός» ποτέ δεν «ξηγήθηκε» σε κανέναν παρά μόνο στον εαυτό του. Έτσι κάνουν όλοι αυτοί που αυτοανακηρύσσονται προστάτες: ζητούν πάντα ανταλλάγματα και κάποια στιγμή, αν δεν τους κάνεις τα χατίρια, θα τους έχεις απέναντι σου.

 

«Αήττητοι» λοιπόν και οι χρυσαυγίτες. Τόσο αήττητοι, που χρειάζονται να είναι δέκα άτομα με όπλα, ρόπαλα και καπνογόνα να την πέσουν σε τρεις λιπόσαρκους πακιστανούς, όπως έγινε στις 9 Οκτωβρίου στο Παναιτώλιο Αγρινίου.

 

Τόσο αήττητοι, που έπρεπε να σκάσουν 20 άτομα με συνοδεία μπάτσων για να αναποδογυρίσουν τους χάρτινους πάγκους των μεταναστών μικροπωλητών στην Γαβαλού της Μακρυνείας του δήμου Αγρινίου στις 8 Σεπτεμβρίου.

 

Τόσο αήττητοι που για μια αιμοδοσία κινητοποιήθηκε ολόκληρος ο αστυνομικός μηχανισμός στο Νοσοκομείο Αγρινίου, για να μπορέσουν να δώσουν με την ησυχία τους συνολικά …17 φιάλες αίμα! (στις λιποθυμίες τους ας μην αναφερθούμε).

 

Τόσο αήττητοι, που κυκλοφορούν μόνο στα χωριά εκμεταλλευόμενοι τον συντηρητισμό και τις κοινωνικές δυστροπίες που εμφανίζει μια μερίδα κατοίκων αυτών των περιοχών.

 

Τόσο αήττητοι και «αντισυστημικοι», που η μοναδική τους πρεμούρα είναι να αποτελούν μέρος της πιο δοκιμασμένης και αγαπημένης παρέας: Κεφάλαιο, Κράτος, Παρακράτος.

 

Τόσο αήττητοι, που ούτε καν το σκέφτονται να ανοίξουν γραφεία μέσα στην πόλη του Αγρινίου, ύστερα από την ήττα που υπέστησαν πριν ένα χρόνο περίπου, όταν αντιφασίστριες και αντιφασίστες απογευματιάτικα, ανέβηκαν στα υπό κατασκευή γραφεία τους και τους πέταξαν τα έπιπλα στο κενό…

 

Τόσο αήττητοι, τόσο «άντρες με μεγάλα αρχίδια» και τόσο μάγκες, που το Αναψυκτήριον «Η Χρυσή Αυγή» άνοιξε έξω από την πόλη σε κάτι χωράφια.  Και το περίφραξαν με ένα σιδερένιο φράχτη  ύψους 4 μέτρων. Και εντελώς τυχαία απέναντι (στα 5 μέτρα!) βρίσκεται τη Αστυνομική Διεύθυνση Ακαρνανίας (κοινώς το Μπατσομέγαρο). Τί σύμπτωση! (Και μιλάμε για «Αναψυκτήριο» διότι δεν προβλέπεται άδεια λειτουργίας Πολιτικών Γραφείων σε ισόγεια).

 

Τέλος, είναι τόσο ετοιμοπόλεμοι και μαχητές, που όταν της 7 Οκτωβρίου το απόγευμα που πραγματοποιήθηκε αυθόρμητη αντιφασιστική συγκέντρωση στο κέντρο του Αγρινίου από 30- 40 άτομα, αυτοί οχυρωθήκαν για να προστατεύσουν το Αναψυκτήριό τους, λες και δεν τους έφτανε ο φράχτης, λες και δεν τους έφτανε η διμοιρία που ήταν ακριβώς δίπλα τους στο stand by, λες και δεν τους έφτανε ολόκληρο Μπατσομεγαρο στα 5 μέτρα! Αλλά αυτοί εκεί, νόμιζαν ότι περιφρουρούσαν το «στέκι» τους! Τρομάρα τους! Αλλά αφού έχουν το 7% της ελληνικής κοινωνίας τι φοβούνται; Που είναι όλοι αυτοί; Μήπως τελικά έχουν μόνο ψηφοφόρους και όχι ενεργά πολιτικά υποκείμενα;

 

Όλοι  ξέρουμε λίγο πολύ πως είναι τα κοτέτσια… Ακριβώς έτσι μοιάζει και το Αναψυκτήριον «Η Χρυσή Αυγή»!  Σαν κοτέτσι! Που μέσα, φυσικά, έχει κότες! Κότες που το παίζουν αητοί! Που όταν θυμώσουν μας αρχίζουν τα «καλαμποκίσια»…

 

Οι χρυσαυγίτες μπορεί να το παίζουν, αλλά δεν είναι αήττητοι. Αντίθετα είναι δειλοί. Είναι δειλοί για αυτό και κάποιοι κουβαλάν μαχαίρια. Παλιότερα υπήρχαν οι λεγόμενοι Παλικαράδες, μετά ήρθαν οι «μπράβοι» και οι «φουσκωτοί» και ως φυσική εξέλιξη ήρθε η Χρυσή Αυγή. Τα γλυφτρόνια που κρύβονται πίσω από τους μπάτσους!. Δεν θέλουμε άλλους νταήδες να το παίζουν οι «γαμάω» της γειτονιάς! Πήξαμε από δαύτους! Θα μας ξαναβρούν μπροστά τους! Θα μας ξαναβρούν, όχι με τους δικούς τους πατριαρχικούς όρους «ανδροπρέπειας», αλλά όπως πάντα με τους δικούς μας συλλογικούς όρους ισότητας, αξιοπρέπειας και αλληλεγγύης.

 

ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ!

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ!

 

Έντυπο δρόμου Παροξυσμός

 

ΥΓ1: Στο κείμενο αυτό δεν γίνεται μια συνολική ανάλυση για το ζήτημα του φασισμού. Στέκεται κυρίως στην κατασκευασμένη και προβαλλόμενη εικόνα που πλασάρεται για την Χ.Α. Επίσης το κείμενο αυτό, δεν εκπροσωπεί κανέναν και καμία πέραν του συγκεκριμένου εντύπου. Το αντιφασιστικό μέτωπο είναι διάχυτο και ως εστίες έχει διάφορα σημεία του κοινωνικού και πολιτικού πεδίου της πόλης. Με αυτήν την έννοια δεν μπορεί να οριστεί μονοσήμαντα.

ΥΓ2: Οι χρυσαυγίτες πολλές φορές χρησιμοποιούν το ιντερνέτ να εκτοξεύσουν απειλές δεξιά και αριστερά. Ας μην μπαίνουμε στην διαδικασία να κάνουμε διαδικτυακό διάλογο μαζί τους!