παροξυσμός

 

 

Οι παρακάτω σκέψεις είναι από κείμενο από τις σελίδες του Παροξυσμού (φθινόπωρο 2006). Τότε η Ελλάδα ήταν στα καλύτερά της: Το Γιούρο, η Γιουροβίζιον, οι Ολυμπιακοί Αγώνες είχαν απογειώσει την ζωή των Ελλήνων και των Ελληνίδων. Τουλάχιστον έτσι πίστευαν. Φυσικά και αγνοούσαν αυτό που  επρόκειτο να έρθει. Η ματιά τους ήταν πολύ θολή για να κατανοήσουν ότι η εξαθλίωση που βίωναν οι μετανάστες και οι μετανάστριες θα ερχόταν και για αυτούς. Τελικά το ερώτημα που τίθεται στο τέλος του κειμένου έχει ξεκάθαρη απάντηση. Κερδήθηκαν και τα δυο.

 

Τετάρτη βράδυ. H πόλη έρημη από νωρίς, μιας και τα μαγαζιά είναι κλειστά, αφού η ζωή εδώ εξαρτάται από το αν τα εμπορικά καταστήματα είναι ανοιχτά ή κλειστά. Μάλλον για αυτό θέλουν και το ελεύθερο ωράριο… Καλό πάνε να κάνουν δηλαδή οι άνθρωποι. Θέλουν να δώσουν ζωή στις πόλεις αφού οι άνθρωποι ζούνε για να καταναλώνουν εμπορεύματα. Τέλος πάντων πάει αλλού το θέμα τώρα ενώ εγώ θέλω να γράψω κάτι άλλο…

 

Πριν πάω σπίτι είπα να κάνω μια βόλτα από το κέντρο της πόλης χαζεύοντας τους άδειους δρόμους και τα κλειστά μαγαζιά. Περπατούσα στη Παπαστράτου και καθώς οι σκέψεις μου μπερδεύονταν με τις ματιές που έπεφταν στις μισοσκότεινες βιτρίνες με τον trendy «εξοπλισμό» και τις «προσιτές» τιμές, το βλέμμα μου έπεσε σε ένα διαφημιστικό πλακάτ μιας βιτρίνας bsb. Και τότε ξαφνικά σταμάτησαν οι σκέψεις μου και εγώ, πλησίασα για να δω καλύτερα αυτό που διάβασα στα πεταχτά:

 

ΑΜΟΛΗΣΤΕ ΤΗ ΣΚΥΛΑ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΑΣ ΓΙΑ ΨΩΝΙΑ ΣΤΑ BSB ΚΑΙ ΚΕΡΔΙΣΤΕ!  

 

Για λίγα δευτερόλεπτα έμεινα. Το διάβασα το ξαναδιάβασα. Όχι δεν έκανα λάθος. Που μπορεί να φτάσει το μυαλό ενός διαφημιστή… Πως το life style ξεφτιλίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, πως το life style μοιράζει χειροπέδες στους ανθρώπους ξεφτιλίζοντας σχέσεις, καταστάσεις, ζωές. Αυτό που μόλις είδα σκέφτηκα ότι μπορεί να μην είναι τίποτα, να είναι κάτι απλό, σε σχέση με άλλα παρόμοια και πιο ακραία. Κι όμως αυτό πουλάει. Αυτό πουλάει και ο κόσμος αυτό αγοράζει. Το αγοράζει και γουστάρει. Έστριψα και την έκανα αμέσως από εκεί. Ξενέρωσα με όλη την life style ξεφτίλα που μας πλασάρουν όμορφα και ωραία και εμείς τη δεχόμαστε όμορφα και ωραία. Αλλά τι γκρινιάζω; Τι περίμενα να δω στις βιτρίνες; Εκτός από σκουπίδια; Περπατούσα με τα μάτια μου να αποφεύγουν τις βιτρίνες. Δεν ήθελα να δω άλλα διαφημιστικά παραληρήματα γεμίζοντας το μυαλό μου με βλακείες. Σκεφτόμουν την ατάκα που έλεγε στο τέλος… «και κερδίστε!» και έμεινα με την απορία.

 

Δηλαδή, τι θα κερδίσουν, αν αμολήσουν τη σκύλα που κρύβουν μέσα τους; Κανά φίμωτρο ή κανά λουρί;  

 

ΚΑΛΑ ΨΩΝΙΑ…….ΨΩΝΙΑ!!!

 

 

 

Οι Ρωμαίοι έτρεφαν μεγάλη αγάπη για το απάνθρωπο και αιματοβαμμένο άθλημα των μονομαχιών στις αρένες της αρχαίας Ρώμης. Εκεί πραγματοποιούνταν μονομαχίες μεταξύ ζώων και μονομάχων ή μόνο μεταξύ μονομάχων. Οι μονομάχοι ήταν αιχμάλωτοι ή σκλάβοι. Ο Σπάρτακος δεν γεννήθηκε σε καθεστώς δουλείας: ήταν ένας ελεύθερος άνθρωπος από τη Θράκη, λιποτάκτης από τον ρωμαϊκό στρατό. Πουλήθηκε ως σκλάβος και έγινε ένας αθλητής που διέπρεψε στις ρωμαϊκές αρένες. Κατάφερε όμως να συνωμοτήσει με άλλους 70-80 μονομάχους που τελικά έγιναν αρκετές χιλιάδες. Κάποιο πρωί οι ρωμαίοι είδαν τους μονομάχους να τους κοιτούν με υψωμένες τις λόγχες. Εκείνες τις μέρες οι σκλάβοι αντιμετώπισαν τις ρωμαϊκές λεγεώνες, επιστρέφοντας ένα μέρος από την βία που δέχονταν μετά από τόσα χρόνια υποδούλωσης. Οι εξεγερμένοι μονομάχοι μετά από αρκετό καιρό σφαγιάστηκαν. Κατάφεραν όμως να ζήσουν δύο χιλιετίες, ως σύμβολο των ανθρώπων που δεν σκύβουν το κεφάλι σε καμιά εξουσία και υποδούλωση.

 

 

Η Μίλντρεντ Ντίντρικσον («Μπέιμπ») γεννήθηκε το 1911 στο Τέξας και διέπρεψε σε αναρίθμητα αθλήματα. Στίβος, γκολφ, τένις, μπάσκετ, κολύμπι, μπιλιάρδο, μπόουλινγκ… Ένας δημοσιογράφος της εποχής την είχε ρωτήσει αν υπάρχει κάποιο παιχνίδι που να μην είχε παίξει. «Οι κούκλες» ήταν η απάντηση, δηλωτική του πνεύματος της. Η καθημερινότητά της Μπέιμπ ήταν μια μόνιμη σύγκρουση με τα κοινωνικά στερεότυπα περί θηλυκότητας. Μια σύγκρουση με τις έμφυλες διακρίσεις. Μια πρόταση για την γυναικεία χειραφέτηση. Το παρατσούκλι της δεν ήταν παρά ένα οξύμωρο σχήμα.

 

 

Ο Τζέιμς Όουενς γεννήθηκε το 1913 και ήταν το έβδομο από τα έντεκα αδέρφια της οικογένειάς του. Ήταν ένας μαύρος, γεννημένος στην Αλαμπάμα των ΗΠΑ και οι παππούδες του ήταν σκλάβοι. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1936, κέρδισε 4 χρυσά ολυμπιακά μετάλλια στο τρέξιμο και στο άλμα εις μήκος, προκαλώντας την οργή του Χίτλερ. Έμπρακτα ακύρωσε τις φυλετικές θεωρίες του Γ' Ράιχ. Πολλοί γιόρτασαν με αυτήν την νίκη. Όταν ο Όουενς επέστρεψε στην χώρα του, δεν δέχτηκε καμία τιμητική διάκριση. Επέστρεψε στην προηγούμενη ζωή του: έμπαινε στα λεωφορεία από την πίσω πόρτα, έτρωγε σε εστιατόρια για μαύρους, χρησιμοποιούσε τουαλέτες για μαύρους, έμενε σε ξενοδοχεία για μαύρους.

 

 

Ο γίγαντας του Μποξ δεν πάλεψε λυσσαλέα μόνο μέσα στο ρινγκ. Ο Μοχάμεντ Άλι έδωσε μάχες και έξω από αυτό, μεταφέροντας τους αγώνες μέσα στην κοινωνία. Αγάπησε από μικρός το μποξ. Ο ρατσισμός και οι φυλετικές διακρίσεις στον αμερικανικό νότο που γεννήθηκε τον οδήγησαν στην πυγμαχία για να καταφέρει να επιβιώσει απέναντι στην  βία του δρόμου. Βιώνοντας τον ρατσισμό και την προκατάληψη, αρνήθηκε να πάρει μέρος στον Πόλεμο του Βιετνάμ. «Κανένας Βιετκόνγκ δεν με έχει αποκαλέσει αράπη» θα πει εμφατικά στα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης το 1967. Έτσι τον αποκάλεσαν προδότη της παρτίδας, του αφαίρεσαν τον τίτλο του παγκόσμιο πρωταθλητή. Του απαγόρευσαν να συνεχίσει το μποξ. Όσο το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ τον έσερνε σε δίκη για την άρνηση στράτευσης, κάποιοι νέοι που τον συμπαραστέκονταν του ζήτησαν να απαγγείλει κάτι.  «Me, we». Εγώ, εμείς.

 

 

1968. Η χρονιά των εξεγέρσεων και των κινημάτων αμφισβήτησης. Στο ολυμπιακό στάδιο της Πόλης του Μεξικό στο βάθρο ανεβαίνουν ξυπόλυτοι, δυο αμερικανοί μαύροι αθλητές, ο Τομι Σμιθ και ο Τζον Κάρλος, στην πρώτη και τρίτη θέση αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια ανάκρουσης του εθνικού αμερικανικού ύμνου, οι δυο αθλητές σκύβουν το κεφάλι και υψώνουν τη σφιγμένη γροθιά τους, μέσα σε μαύρα γάντια. Είναι ο χαιρετισμός του επαναστατικού κινήματος των Μαύρων Πανθήρων… Καταγγέλλουν σε ολόκληρο τον κόσμο τον ρατσισμό των Η.Π.Α. Η Αμερική στιγματίζεται. Τους διώχνουν αμέσως από το ολυμπιακό χωρίο. Τους απαγορεύεται να λάβουν ξανά μέρος σε αθλητική συνάντηση. Επιστρέφοντας στην χώρα τους δεν τους δίνει κανείς δουλεία. Η γροθιά τους, όμως,  παραμένει υψωμένη.

 

 

 

 

Αγαπητέ/η φίλαθλε/η, σε λίγες ημέρες ξεκινά το πιο αιματοβαμμένο μουντιάλ από τη δημιουργία του. Διακόσιες πενήντα χιλιάδες άνθρωποι τουλάχιστον, έχουν απομακρυνθεί με τη βία από τα σπίτια τους, μιας και “έκαναν το λάθος” να τα χτίσουν εκεί που εκ των υστέρων οι διοργανωτές αποφάσισαν πως θα χτίσουν αθλητικές εγκαταστάσεις. Γυναίκες, παιδιά και έφηβοι οδηγούνται στη πορνεία και θα υποστούν σεξουαλική κακοποίηση από τις αρρωστημένες ορέξεις των εύπορων φιλάθλων που πηγαίνουν για να παρακολουθήσουν το μουντιάλ. Ενώ ως τώρα, αρκετοί εργάτες έχουν χάσει τη ζωή τους κατά τη διάρκεια κτισίματος ή και ανακατασκευής των σταδίων.

 

Και όλα αυτά υπό τις “ευλογίες της Βραζιλιάνικης “αριστερής” κυβέρνησης.

 

Χιλιάδες άστεγοι και τοξικομανείς, αναγκάζονται σε εκτοπισμό από τις περιοχές όπου επιβίωναν ως τα σήμερα, έτσι ώστε η χώρα να δείχνει “καθαρή” στους τουρίστες.

 

Εκατόν εβδομήντα χιλιάδες κάθε λογής μπάτσων θα σεργιανίζουν στους δρόμους τις μέρες της “ποδοσφαιρικής γιορτής”. Εκατομμύρια δολαρίων σπαταλούνται από το Κράτος της Βραζιλίας, ούτως ώστε να επιβάλει τη τάξη και να δείξει την υποταγή του στο μεγάλο υπερεθνικό αφεντικό. Τρομονόμοι που απαγορεύουν τις διαδηλώσεις, ψηφίζονται και εφαρμόζονται άμεσα.

 

Το Βραζιλιάνικο κράτος χτίζει στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους άστεγους, τους τοξικομανείς, τους άνεργους νεολαίους και τους εξαθλιωμένους γενικότερα τους οποίους και εκδιώχνει από τις φαβέλες τις οποίες αφού γέμισε με ναρκωτικά στη συνέχεια άρχισε να τις ισοπεδώνει. Και όλα αυτά για να μη χαλάνε τη βιτρίνα του προϊόντος για το οποίο θα καταφθάσουν εκατοντάδες χιλιάδες, στη πλειοψηφία τους “δυτικοί” “ποδοσφαιροτουρίστες” Βραζιλία.

 

Η κερδοφόρος (για λίγους) πλευρά.

 

Από τη μία πλευρά οι εκατοντάδες χιλιάδες Βραζιλιάνοι που ξεσπιτώνονται και ζουν με περίπου τρία δολάρια την ημέρα και από την άλλη οι άρχοντες του παγκόσμιου επαγγελματικού ποδοσφαίρου με τη FIFA η οποία μετά το τελευταίο σφύριγμα του τελικού, φιλοδοξεί να μετρήσει περί τα 4 δισεκατομμύρια δολάρια κέρδος. Ακολουθούν οι μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρίες του κόσμου και κάποιες δευτεροκλασάτες, που θα πληρώσουν στη FIFA περί τα 1,2 δισεκατομμύρια δολάρια προκειμένου να σας διαφημίζουν τα προϊόντα τους. Τα τηλεοπτικά δίκτυα επίσης θα καταθέσουν στο λογαριασμό, της εν Ζυρίχη εδρευούσης FIFA, 1,7 δισεκατομμύρια δολάρια για να προσφέρουν στο φιλοθεάμον παγκόσμιο κοινό τη “συγκίνηση του μεγαλύτερου ποδοσφαιρικού γεγονότος”.

 

Οι τοπικοί χορηγοί θα ξοδέψουν 120 εκατομμύρια, με σκοπό να φιγουράρουν με τη σειρά τους τα brandnames τους στα στάδια της διοργάνωσης. Τέλος, θα συρρεύσουν κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες τουρίστες-οπαδοί, οι οποίοι πέρα από του ότι θα νιώσουν από κοντά την έκσταση και τη χαρά της παρακολούθησης της αγαπημένης τους εθνικής ομάδας, θα δώσουν πρόθυμα τον οβολό τους για να αγοράσουν κάποια από τα “επίσημα προϊόντα”.

 

Στην Βραζιλία, ενόψει του Mundial, σύμφωνα με ρεπορτάζ του «Al Jazeera» η πολεμική αεροπορία της χώρας αγόρασε δυο νέα αεροπλάνα «κηφήνες» για να περιπολούν από τον ουρανό. Η πολεμική αεροπορία της ξόδεψε 12 εκατομμύρια δολάρια να αγοράσει αυτά τα ειδικά αεροπλάνα, τα οποία θα είναι μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Η κυβέρνηση ανησυχεί για τυχόν τρομοκρατικές ενέργειες και για τις διαδηλώσεις ιδιαίτερα μετά τα όσα έγινε πέρσι κατά την διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου Συλλόγων και έτσι φέρεται πως έχει δαπανήσει πάνω από 1 δις. δολάρια για τα μέτρα ασφαλείας.

 

Και ο λογαριασμός; Το κόστος της όλης φάσης; Δεκατέσσερα δισεκατομμύρια δολάρια. Και ποίος θα πληρώσει το λογαριασμό; Μα φυσικά τα εκατομμύρια των φτωχών Βραζιλιάνων, οι οποίοι θα πληρώσουν το χαβιάρι του Μπλάτερ και των ομοίων του και τα ακριβά πόδια του Μέσι και του Ρονάλντο.

 

Είναι βασικό να μη ξεχνάμε ότι σε αυτό το πανηγύρι των πολυεθνικών θα λάβει μέρος και η Εθνική Ελλάδας, της υπερχρεωμένης χώρας, της οποίας οι πολιτικές των τελευταίων κυβερνήσεων μπορεί να έχουν “Βραζιλιανοποιήσει” το λαό της, αλλά λεφτά για υπερατλαντικά ταξίδια και χλιδάτες διακοπές (με σαμπάνια, χαβιάρι, κόκα και μοντέλες) των κρατικοδίαιτων κηφήνων της συνεχίζουν να βρίσκονται και να υπάρχουν.

 

Μη παίρνεις μέρος σε αυτή τη μαζική δολοφονία, κλείσε τη τηλεόραση και μη παρακολουθήσεις ούτε ένα αγώνα για τον οποίο χιλιάδες φτωχοί πέθαναν και ξεσπιτώθηκαν προκειμένου αυτός να σε διασκεδάσει. Το ποδόσφαιρο μπορεί να είναι όμορφο άθλημα, αλλά το μουντιάλ έχει χτισθεί επάνω σε ανθρώπινα κορμιά και είναι ποτισμένο με αίμα.

 

Κάνε μποϋκοτάζ στη τηλεθέαση των αγώνων και στην αγορά των προϊόντων που θα διαφημίζονται τις ημέρες που αυτοί θα διεξάγονται. Είναι το ελάχιστο που μπορείς να προσφέρεις στους εκατοντάδες χιλιάδες δυστυχισμένους εφόσον θέλεις ακόμη να λέγεσαι άνθρωπος. Στην αντίθετη περίπτωση συνεργείς κι εσύ στο λουτρό αίματος και πόνου.

 

(Το κείμενο επιθυμεί να είναι ελεύθερο προς κάθε κινηματική χρήση ακόμη και χωρίς καμία αναφορά στον συγγραφέα του). Προωθήστε, τυπώστε, μοιράστε.

 

Ευάγριος Αληθινός

 

 

Κάποια μέρα θα γίνω χαμαιλέοντας.

 

Κάποια μέρα τα χρώματα των ρούχων μου

θα δίνουν τη χροιά των αισθημάτων μου.

 

Λευκό, όταν η αγνότητα μου με γυμνώνει.

Κίτρινο, όταν το μίσος μου φτάνει στα όρια του.

Κόκκινο, όταν το αίμα μου είναι πιο ορμητικό από τις επιθυμίες μου.

Μαύρο, όταν η μοναξιά μου είναι πιο κρύα από το θάνατο.

 

Και άλλες μέρες, με μωβ, πράσινο, μπορντό, μπλε, το καθένα στη μοναξιά του και το καθένα σε συνδυασμό με τα άλλα, σαν ένα τεράστιο παγώνι, σαν ένας κλόουν για να διασκεδάζουν οι περαστικοί.

 

Κάποια μέρα θα γίνω αηδόνι.

 

Κάποια μέρα θα γίνω κοράκι.

 

Κάποια μέρα θα εκφράζω τα αισθήματα μου με νότες.

 

Κάποια μέρα θα εκφράζω τα αισθήματα μου κραυγές.

 

Ντο αγνότητας, λα μίσους, φα ορμής, μι μοναξιάς.

 

Και άλλες μέρες, με ρε, σολ, σι με υφέσεις και διέσεις,

η κάθε μέρα στη μοναξιά της και η κάθε μια σε συνδυασμό με τις άλλες, 

σαν ένα τεράστιο πεντάγραμμο, στο οποίο οι νότες τις έχει τοποθετήσει ένα μικρό παιδί,

σαν ένα ζητιάνο με ακορντεόν που χλευάζουν οι περαστικοί για την ασυνέχεια της μουσικής του.

 

Κραχ