παροξυσμός – Page 91 – παροξυσμός

Η επέκταση της σφαίρας της εργασίας.

Η σφαίρα της εργασίας έχει επεκταθεί και προς τα έξω αλλά και προς τα μέσα.
Προς τα έξω γιατί έχει μεταμορφώσει τα τοπία των πόλεων σε χώρους που ορίζονται πλήρως από τις τιμές της λεγόμενης ελεύθερης αγοράς. Τα πάντα είναι εν δυνάμει προϊόντα.
Προς τα μέσα γιατί η ηθική της εργασίας έχει εισβάλει στο πυρήνα της ύπαρξης των ανθρώπων θέλοντας να ανασυνθέσει την ίδια τους τη δομή.

Στο βιομηχανικό μοντέλο, ο εργάτης θεωρούνταν επέκταση της μηχανής. Η νοημοσύνη βρισκόταν στην διαδικασία, αλλά ο ίδιος ο εργαζόμενος ήταν ανειδίκευτος, απαιτούνταν απ’ αυτόν να αποτελεί ένα “χαζό εξάρτημα”, που ακολουθεί οδηγίες. Ο εργαζόμενος έπρεπε να πουλάει την εργασία του προκειμένου να επιβιώσει, και το νόημα μπορούσε να βρεθεί στην καθαυτή δραστηριότητα της εργασίας, σαν ένα μέσο για την «επιβίωση της οικογένειας», σαν ένα τρόπο «κοινωνικής ενσωμάτωσης», σαν ένα τρόπο απόκτησης «ταυτότητας μέσω του κοινωνικού ρόλου». Αλλά η εξεύρεση νοήματος στο περιεχόμενο της εργασίας καθεαυτής αποτελούσε την εξαίρεση. Θα ήταν μια πράξη χωρίς λογική…

Στη σημερινή μετά-βιομηχανική εποχή σημειώνονται σημαντικές αλλαγές και αντιστροφές. Σήμερα ο εργαζόμενος θεωρείται δεδομένο ότι πρέπει να επικοινωνεί και να συνεργάζεται, να έχει «προσωπικότητα», να έχει την δυνατότητα να επιλύει προβλήματα. Απαιτείται, όχι μόνο να χρησιμοποιεί τη νοημοσύνη του, αλλά και να αφιερώνει το σύνολο της υποκειμενικότητάς του, δηλαδή τα θετικά στοιχεία της προσωπικότητάς του, του χαρακτήρα του, τις κλίσεις και τις δεξιότητες του. Οπωσδήποτε κάτι τέτοιο θεωρητικά αυξάνει την πιθανότητα να βρεθεί νόημα και εκπλήρωση μέσω της εργασίας, αλλά κάτι τέτοιο θα υποδείκνυε μια πολύ ρόδινη εικόνα που απέχει κατά πολύ από τον εφιάλτη της εργασιακή συνθήκης. Στο εσωτερικό π.χ. μιας εταιρείας το κάλεσμα για εκπλήρωση συχνά αντιφάσκει με την κενότητα των στόχων της ίδιας της εταιρείας, ειδικά όταν η αποδοτικότητα, ο βραχυπρόθεσμος σχεδιασμός και η μοναδική προσήλωση στην κερδοφορία, καταλαμβάνουν τις κεντρικές προτεραιότητες. Οι διαδικασίες που χαρακτηρίζουν τις «ομάδες εργασίας» βρίσκονται σε ένταση με τις ιεραρχικές, φεουδαρχικού τύπου φύσης του μάνατζμεντ που βασίζεται σε μοντέλα αντικειμενικών στόχων (δηλαδή στόχοι του τύπου «πρέπει να επιτευχτεί αυτό!»). Η ψυχολογική πίεση και τα επίπεδα άγχους είναι πολύ υψηλά, καθώς ο εργαζόμενος (που είναι κακοπληρωμένος, με απλήρωτες υπερορίες και μηδέν εργασιακά δικαιώματα) έχει τώρα την πλήρη ευθύνη και εξαιρετικά υψηλούς στόχους. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι αντί να εκμεταλλεύεται το σώμα του εργαζόμενου, όπως συνέβαινε στον βιομηχανικό καπιταλισμό, τώρα εκμεταλλεύεται την ψυχή και το πνεύμα του και τα νοσήματα που συνδέονται με το άγχος έχουν αντικαταστήσει τα βιομηχανικά ατυχήματα. Αλλά δεν τελειώνει εκεί: το μοντέλο της παραγωγικότητας και ο τρόπος σκέψης της αποτελεσματικότητας έχει φύγει από το εργοστάσιο για να επεκταθεί και σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της κοινωνίας. Δεν είναι ασυνήθιστο κάποιος να διαχειρίζεται τη ζωή του σύμφωνα με το ίδιο μοντέλο.

Οι ανθρώπινες σχέσεις, οι δημιουργικές δραστηριότητες ακόμα και οι πιο εσωτερικές επιθυμίες έχουν εμπορευματοποιηθεί. Τις περισσότερες φορές η κοινωνική θέση υποδηλώνεται με ορισμένες καταναλωτικές συνήθειες και αγορασμένα σύμβολα κοινωνικής τοποθέτησης (πχ ακριβό κινητό). Καθώς η πίεση στο εσωτερικό των χώρων εργασίας εντείνεται με το νεοφιλελεύθερο μοντέλο του υπέρανταγωνισμού, η μάθηση, η εκπαίδευση, η εξειδίκευση και άλλες απαραίτητες δραστηριότητες και δεξιότητες – προκειμένου να παραμείνει κανείς αποτελεσματικός στην δουλειά- έχουν εξαχθεί στον προσωπικό χρόνο.

Έτσι, η ηθική της εργασίας έχει επεκταθεί και υπάρχει μια εξελισσόμενη «Παρασκευοποίηση της κυριακής». Ο όρος «Παρασκευοποίηση της κυριακής» δηλώνει την συνεχόμενη ροή της εργασιακής συνθήκης η οποία δεν αποκόπτεται από την έλευση/παρουσία του σαββάτου ή της κυριακής. (Φυσικά και το μεγαλύτερο ποσοστό αργαζόμενων δουλεύει και σάββατο.) Με άλλα λόγια, οι αξίες και πρακτικές της εργασιακής σφαίρας, της σφαίρας της εργάσιμης εβδομάδας συμπεριλαμβανομένης της παρασκευής ή του σαββάτου, οριζόμενες από την αποδοτικότητα και την ανταγωνιστικότητα, έχουν κυριαρχήσει στην ιδιωτική σφαίρα, τη σφαίρα του τέλους της εβδομάδας, την κυριακή, που υποτίθεται ότι βρίσκεται έξω απ’ αυτή τη λογική.

Γίνεται αντιληπτό πως το ζήτημα δεν είναι να προστατευθεί η κυριακή μας, αλλά να περιφρουρηθεί η ίδια μας η ύπαρξη από την εσωτερική και εξωτερική επέκταση της σφαίρας της εργασίας.

Αρκετά με τους νταήδες!

ΩΣ ΕΔΩ

ΑΡΚΕΤΑ ΑΝΕΧΤΗΚΑΜΕ ΤΙΣ ΠΡΟΣΒΟΛΕΣ, ΤΙΣ ΕΙΡΩΝΕΙΕΣ, ΤΙΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ, ΤΙΣ ΜΑΓΚΙΕΣ, ΤΙΣ ΠΡΟΣΤΥΧΙΕΣ, ΤΟ ΞΥΛΟ, ΤΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ, ΤΟΥΣ ΦΟΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΥΔΟΣΙΑ, ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΕΛΛΗΝΑΡΑ, ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΜΑΓΚΑ, ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΚΑΓΚΟΥΡΑ, ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΝΤΑΗ, ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΕΝΣΤΟΛΟΥ ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΥ, ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΛΑΪΚΟΥ, ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΑΞΕΣΤΟΥ, ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΘΡΑΣΥΔΕΙΛΟΥ ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΝΟΝΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΙΟ ΦΡΙΚΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΡΚΙΝΩΜΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ: ΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ

ΜΕΧΡΙ ΠΟΤΕ;
Δολοφονίες μεταναστών-στριών από σφαίρες συνοριοφυλάκων, νάρκες στα σύνορα και πνιγμούς στο Αιγαίο

Βασανισμοί στα κρατητήρια και επ’ αόριστον φυλακίσεις στα Κέντρα Υποδοχής-Στρατόπεδα Συγκέντρωσης

Βιασμοί στα μπουρδέλα και τα κωλόμπαρα όλης της περιφέρειας

Η χωρίς δικαιώματα εργασία των μεταναστών προς όφελος των αφεντικών

Οι τσιγγάνοι, σαν αιώνια μιάσματα, θα αντιμετωπίζουν τον κοινωνικό αποκλεισμό σε Λευκάδα Ναύπακτο και παντού

Οι δολοφόνοι θα εξακολουθούν να καυχιούνται στα καφενεία του Αγρινίου για τα εγκλήματά τους, αναπολώντας τις εποχές που ο αύλακας ξέβραζε πτώματα Αλβανών εργατών

Εκμετάλλευση, καταπίεση, εξευτελισμός

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΑΣ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΔΕΚΤΕΣ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΩΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΩΝ ΚΑΙ ΣΤΟΧΕΥΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΙΩΝ ΤΟΥΣΗΡΘΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΞΙΖΕΙΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΔΟΥΛΟΥΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ, ΧΩΡΙΣ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΕΣ

Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Ναυπάκτου

Ιός Αταξίας, Σύντροφοι -ισσες από Αγρίνιο
Σύντροφοι από Λευκάδα

2 σημεία ενος θεαματικού χωροχρόνου

Κάθε σημείο του χωροχρόνου είναι ένα πραγματικό γεγονός.
Κάθε σημείο ενός θεαματικού χωροχρόνου είναι ένα καταγεγραμμένο ψέμα.
Αυτό που κατακλύζει με ψέματα το κόσμο δεν είναι η οθόνη της τηλεόρασης, ούτε και οι εικόνες. Αυτά αποτελούν μόνο μερικά από τα μέσα. Τα ψέματα συντηρούνται και αναπαράγονται μέσα από μια οργανωμένη κοινωνική σχέση μεσολαβημένη από εικόνες. Μια σχέση μεσολαβημένη από ρόλους και στερεότυπα. Τα στερεότυπα είναι οι κυρίαρχες εικόνες της εκάστοτε εποχής, οι εικόνες της εκάστοτε κυριαρχίας. Στερεότυπο είναι το υπόδειγμα ενός ρόλου. Ρόλος είναι μια υποδειγματική συμπεριφορά. Η ικανότητα να κρατάς και να χειρίζεσαι τους ρόλους, καθορίζει και την ικανότητα για επιβίωση.
Κι όμως κάθε μέρα, όλη μέρα, κάτω από το βάρος του ψεύτικού κανείς δεν παραπονιέται…
Συνεπώς οι εικόνες συνεχίζουν να ρέουν…

Παρακάτω παραθέτουμε 2 σημεία ενός θεαματικού χωροχρόνου, όπως τα εντοπίσαμε μέσα από τα αντιθεαματικά μας ματοκιάλια.

1. Ο ηθοποιός που τον κατασπάραξε το ίδιο του κοινό.

Το άστρο του έλληνα ηθοποιού έσβησε. Μαζί με αυτό έσβησε και ένας υποδειγματικός ρόλος που τόσα χρόνια παραπλανούσε και κορόιδευε το φιλοθεάμων κοινό. Μια εικόνα, που μαζί με άλλες, υπό την μορφή συχνοτήτων, πλανιόνταν αδιάκοπα πάνω από τις πόλεις και συντηρούσε την επιβαλλόμενη ανάγκη για μια άλλη ζωή. Η εικόνα του γιάπη, ώριμου, ευκατάστατου, ερωτικά επιθυμητού άντρα ταλαιπωρούσε χρόνια τώρα τους πραγματικούς ανθρώπους που δυστυχώς για αυτούς, αλλά και για εμάς, δεν κατόρθωσαν να αναπτύσσουν αντιστάσεις και να αρνηθούν να μιλήσουν την γλώσσα των κυρίαρχων ψεμάτων.

Πόσοι άνθρωποι άραγε τόσα χρόνια δεν θα ένιωθαν την προκατασκευασμένη ανεπάρκειά τους μπροστά σε τέτοιο ίνδαλμα; Πόσες φορές θα σκεφτήκαν «δεν είμαι ικανός»; Και πόσες φορές θα βάδισαν τυφλά προς σε έτοιμες πορείες και εύκολες λύσεις; Ο Σεργιανόπουλος αποτελούσε ένα είδωλα (από τα πολλά) της βιτρίνας ενός μαγαζιού που κατασκευάζει, προωθεί και πουλάει πρότυπα προς μίμηση.

Οι ρόλοι, που οι παραγωγοί και οι σκηνοθέτες του έδιναν να υποδυθεί, δεν ταλαιπωρούσαν μόνο τους θεατές του. Ταλαιπωρούσε, όπως αποδείχθηκε, ακόμη και τον ίδιο. Αυτοί οι ρόλοι, αυτές οι εικόνες που τριγυρίζουν πάνω και μέσα στα κεφάλια μας, ως εντολοδόχοι του σύγχρονου τρόπου ζωής, δεν έχουν κοινωνικό ανάλογο ως σημείο αφετηρίας, δεν στηρίζονται κάπου, δεν έχουν υλική υπόσταση. Υφίστανται σχεδόν αυτόματα, μόνο για να σχηματοποιήσουν, να νοηματοδοτούν και να προσδιορίσουν ανθρώπους χωρίς ταυτότητα.

Οποία και αν είναι η βαρύτητα των ρόλων στην ισορροπία των κυριάρχων κοινωνικών τάσεων, η κύρια αποστολή τους είναι η ολοσχερή αφομοίωση των ανθρώπων στο κόσμο των αντικειμένων. Να γιατί βλέπουμε τους φακούς της διασημότητας να καραδοκούν παντού ,θέλοντας να κυριεύσουν κοινότυπες υπάρξεις. Έτσι ένας καριερίστας δίχως ζωή γίνεται σύμβολο επιτυχίας, μια υποταγμένη νοικοκυρά γίνεται Κυρία της οικογενειακής εστίας και ένας γέρος με μούσι ξαφνικά μετατρέπεται σε ιερό σύμβολο του παρελθόντος.

Αυτός είναι ο κόμβος του ζητήματος: στην θολούρα και την αφασία του καπιταλισμού ανατέλλουν τα προκάτ φωτεινά πρότυπα ως μαγικές εικόνες και υπνωτισμένος ο υπήκοος τις ακολουθάει μέσα από τους δρόμους που έχουν ασφαλτοστρώσει οι θεσμοί.

Τελικά, ο ίδιος ο ηθοποιός, ο ίδιος ο ερμηνευτής αυτής της εικόνας καταπλακώθηκε από το βάρος του ρόλο του. Η εικόνα που πρόβαλε ήταν προφανώς ξένη και για τον ίδιο. Τον πίεζε σαν μια τεράστια τανάλια μιας και ο ίδιος τρόπος ζωής του απείχε απείρως από το ιδανικό πρότυπο αρρενωπού που διέδιδε. Ήταν αυτή ίσως που έσπρωξε το σώμα του ηθοποιού να πέσει 21 φορές στη λεπίδα του μαχαιριού…

Η συνέχεια όμως ήταν εξίσου τρομαχτική: εξαθλιωμένες, τοξικοεξαρτημένες, εκπορνευμένες, αλλοτριωμένες κοινωνικές συμπεριφορές να εισέρχονται στο μνημονικό και συνειδησιακό ορίζοντα όλων ως μια ακόμα πληροφορία.

Και το εποπτικό σχήμα να παραμένει:
Ο τρομαγμένος υπήκοος περιλουσμένος από τις εναλλαγές χρωμάτων μιας γιγάντιας εικόνας.

Σημείωση: Δολοφόνος του ηθοποιού ήταν ο οικονομικός μετανάστης που η άθλια οικονομική του κατάσταση τον υποχρέωσε να προδώσει το τελευταίο οχυρό αξιοπρέπειας: το ίδιο του το σώμα. Οι εκμεταλλευτές της ανέχειας των αδύναμων στοιχείων του κοινωνικού ιστού πρέπει επιτέλους να κατανοήσουν τον κίνδυνο τον οποίο διατρέχουν όταν με ψίχουλα υποχρεώνουν ανθρώπους να δολοφονούν την αξιοπρέπεια τους. Οι ενήλικοι εν ανέχεια εκπορνευόμενοι έχουν τη δύναμη να ανταποδώσουν, έστω και ασύμμετρα, την εφαρμογή των ορέξεων των εφήμερων αφεντικών τους. Υπάρχει όμως και η άλλη μεγάλη ομάδα που καθημερινά υποφέρει από εξ’ ίσου άθλιους εκμεταλλευτές: τα παιδιά, τα οποία δεν μπορούν να ανταποδώσουν και ως έρμαια αναπτύσσονται.

2. Η νεράιδα

Στο έργο «Ρούσαλκα» του Ντβόρακ, μια νεράιδα ερωτεύεται παράφορα ένα πρίγκιπα. Έρωτας χωρίς ανταπόκριση, που θα την οδηγήσει στο θάνατο. Η γαλλίδα σκηνοθέτιδα, που παρουσίασε το έργο στη Λυρική Σκηνή σε συμπαραγωγή με την όπερα της Νίκαιας, έβγαλε την νεράιδα από το έργο και έβαλε το πρίγκιπα να φιλάει το είδωλο του, ίσως για να συμβολίσει τον εγωισμό, τον ναρκισσισμό ή μια οποιαδήποτε σκοτεινή πλευρά του ήρωα. Το τι ήθελε όμως να δείξει δε μας απασχόλησε και τόσο.

Μία μέρα πριν την επίσημη πρεμιέρα της παράστασης ο εκπρόσωπος της ορχήστρας της Λυρικής μίλησε και έκρινε ότι το φιλί είναι «μη ομαλό». Μάλιστα, μεταξύ άλλων, είπε πως «το έργο έχει ακραίες σκηνές» αναφορικά πάλι για το φιλί μεταξύ των δυο αντρών. Όταν ανέβηκε το έργο, η θιγμένη και προφανώς ανδροπρεπής ορχήστρα έβγαλε φυλλάδιο καταγγέλλοντας ότι η παράσταση είναι αντίθετη με τον «εκπαιδευτικό χαρακτήρα» της Λυρικής Σκηνής. Τελικά οι θεατές γιούχαραν το έργο. (Και αν η διακοπή μιας παράστασης μέσω μια ς αυθόρμητης συμμετοχής μας ενθουσιάζει, ο συγκεκριμένος λόγος μας δημιουργεί αισθήματα επιθετικής αποστροφής.)

Η λογική παραμένει εντυπωσιακά η ίδια: βαθιά συντηρητική, αναχρονιστική και τελικά απροκάλυπτα ρατσιστική. Καθώς και τα επιχειρήματά τους για να δικαιολογήσουν την άνευ προηγουμένου επιθετικότητά τους: Οι ομοφυλόφιλοι (και οι εβραίοι) είναι η κρυφή ελίτ που ελέγχει τον κόσμο.
Η ομοφοβία, όπου υπάρχει, είναι παντού η ίδια. Είτε εκδηλώνεται από έναν κουλτουριάρη στη Λυρική, είτε από ένα χωριάτη στο Αγρίνιο, είναι πάντα επικίνδυνη αφού συστρατεύεται με όλες τις συνιστώσες του θεσμικού και διάχυτου ρατσισμού.

Τελικά κομμάτια της κοινωνίας παρουσιάζονται ως ταγοί μιας ηθικής που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις ζοφερές πρακτικές του Μεσαίωνα. Η «ελληνοσύνη» και η «ορθοδοξύνη» δυστυχώς δεν θα δεχθούν ποτέ να ομολογήσουν πόσο έχουν επηρεαστεί από το έθιμο του τούρκικου «φερετζέ», μία παραλλαγμένη εκδοχή του αρχαιοπρεπούς «τα εν οίκω μη εν δήμω» ή αλλιώς την καταδικασμένη αέναη επικράτηση του φαίνεσθε απέναντι στο είναι.

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΟΥΣΤ !

«Η έκφραση των ανθρώπων που κινούνται μέσα στις αίθουσες εκθέσεων ζωγραφικής προδίδει μιαν αδέξια συγκαλυμμένη απογοήτευση που εκεί μέσα δεν κρέμεται τίποτα άλλο εκτός από πίνακες.»
Βάλτερ Μπένγιαμιν, Μονόδρομος

ΝΑΙ πραγματικά, τον αύγουστο του 2008, στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου νοιώσαμε δέος!
Χιλιάδες άνθρωποι βρισκόταν εκεί από όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Φιλότεχνοι, διακριτικοί, ευγενικοί θεατρόφιλοι κρατώντας την περίφημη σπανακόπιτα των 4 ευρώ. Θεατρόφιλοι που στάθηκαν υπομονετικά στην ουρά της στοάς στην πανεπιστημίου ώρες να πάρουν εισιτήριο για το περίφημο καλλιτεχνικό γεγονός της χρονιάς: Το φεστιβάλ Αθηνών.
Ένα γεγονός που επιβάλλεται να παρακολουθήσεις με δέος και ταπεινότητα, άκριτα, χωρίς ίχνος ενοχής να υπερκαταναλώσεις αχόρταγα τέχνη καταπίνοντας αμάσητη τροφή πάντα συγκατανεύοντας «Ναι…ναι ήταν υπέροχο!». Αλίμονο έρχονται σκηνοθέτες καταξιωμένοι για να ανεβάσουν την Αντιγόνη του 2056! Μα είναι υπέροχο!!
Και πράγματι ήταν!
ΉΤΑΝ ΥΠΕΡΟΧΟ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΤΟ ΘΑΥΜΑ!

Ήταν υπέροχο που επιτέλους αυτό το πολυάριθμο ευγενικό φιλότεχνο πλήθος εξαγριώθηκε! Μπουκάλια νερού πετάχτηκαν στην σκηνή! Υπέροχα γιουχαΐσματα και κέρματα κατέκλυσαν το αργολικό θέατρο. Επιτέλους η Επίδαυρος ήταν ζωντανή! Ελπίδα αναθάρρησε πως η τέχνη κάποια στιγμή θα πάρει την θέση που της αξίζει. Εφόσον είναι προϊόν προς πώληση, άλλο ένα καταναλωτικό αγαθό, απαραίτητο για το τέλειο παζλ του σύγχρονου, ενημερωμένου, ευαισθητοποιημένου ατόμου, της χωρίς νόημα καταναλωτικής κοινωνίας μας, ΝΑ επιστρέψει στο ταμείο και ο πελάτης θεατής -αφού έτσι ορίζεται -να ζητήσει τα λεφτά του πίσω!!!
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΟΥΣΤ!
Η τέχνη δεν είναι δέος και φιλολογικές παρλαπίπες στα σαλόνια σας.
Δεν είναι δυσκοίλια δικαιολογία για αυνανισμό και προσωπική ψυχανάλυση, για το υπερδιογκωμένο ΕΓΩ του κάθε ταλαίπωρου ανόητου καλλιτέχνη!
Στα γεγονότα του Δεκεμβρίου όλος ο κόσμος ήταν στο δρόμο, όλος ο κόσμος εκτός από τους ηλίθιους καλλιτέχνες που ήθελαν να κάνουν συμβούλια επί συμβουλίων στα ζεστά καφενεδάκια στου Ψυρρή…για να αποφασίσουν αν η τέχνη οφείλει ή όχι να έχει έρεισμα με την κοινωνία!
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΟΥΣΤ!!!
Αφήστε για λίγο τον καθρέπτη σας…Συγνώμη που σας ενοχλήσαμε και διακόψαμε την ψυχαγωγία σας στο γυαλιστερό παλλάς.
Πραγματικά ζητάμε συγνώμη.
ΔΕΝ ΘΕΛΑΜΕ ΝΑ ΔΙΑΚΟΠΟΥΝ ΤΑ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΣΑΣ!

ΝΑ ΚΑΟΥΝ ΘΕΛΑΜΕ!

Μια αγρινιώτισσα θεατρίνα στην αθήνα